U2 - Songs of Surrender (2023)

Ik wist niet dat dit album de vervanging is van het oude materiaal.
Wel met je eens wat betreft de slordige hoes; mij stoort de afwijkende foto van Bono een beetje.

Prachtig album, met veel hoogtepunten. Ik hou van de understated subdued vibe vaak. Een aantal verrassend mooie versies en keuzes. Slechts een aantal iets mindere songs, maar zeker geen misperen. Een goeie 4 sterren met groeipotentieel.

Ik heb het exact één nummer volgehouden, namelijk 'One'. Eerder had ik -per ongeluk- al eens 'Pride' gehoord. Ik neem voetstoots aan dat de rest ook volstrekt overbodige muzakuitvoeringen van klassiekers zijn. Tis helemaal niks.

Twee nummers en daarop baseer je een stem...

Ronduit lachwekkend, en ook een beetje zielig, dat mensen hier ellenlange reviews schrijven over een plaat waarvan zij menen dat het nooit het daglicht had mogen zien. Sommigen komen zelfs terug om in de herhaling te vallen dat het een grote teleurstelling is. Bij anderen heb ik mijn twijfels of zij daadwerkelijk de volle 2 uur en 40 minuten hebben uit weten te zitten. Hoe het ook moge zijn, blijkbaar roept het een onbedwingbare behoefte op om een brij aan negativiteit achter te laten. Ik wens u allen veel sterkte toe, de plaat zelf laat ik aan mij voorbij gaan.

Luister alleen al hoe leuk Two Hearts Beat as One gedaan is
Of hoe groovy en cheesy The Fly

De recensie in het NRC is vernietigend: U2 is veranderd in hun eigen bloedeloze coverband - NRC

De enige recensie die ik serieus neem is die van Luigi.
Wat ik tot nu toe geproefd heb vind ik reuze meevallen.

Eindelijk iemand met gevoel

Kneuzenrecensie...

Ja, je mag in de huidige woke cultuur geen kritiek meer hebben want dan zijn mensen tegenwoordig enorm gekwetst. Het moet allemaal teletubbie rond en mooi zijn. Helaas is de realiteit in real-life iets anders, dat blijkt ook wel uit de stemmen hier.

Kritiek is altijd prima, maar zo'n recensie van de NRC is tamelijk teletubbie-achtig...

NRC review zojuist gelezen, niets mis mee, ook volledig begrijpbaar. Het is ook maar een mening van iemand, net als die van jou en mij. Er zijn online ook positieve reviews te vinden van dit album hoor. Gelukig denken we er allemaal anders over, de enige mening waar ik nu op dit moment benieuwd naar ben is de mening van Larry Mullen en Adam Clayton want die zijn op dit album nagenoeg niet te horen. De paar nummers waar ze wel op te horen zijn klinken ook meteen een stuk beter. Maar dat is dan wel weer mijn mening.

2 sterren op 5 in 'Het Nieuwsblad'.
Dit hoort in het rijtje van Simple Minds' 'Acoustic'.

Haha..at ?

Slechtste recensie van MM ooit....sneu ook , tegelijk hilarisch....U2 haters , dat is het vooral. Vaak vergissen mensen zich doordat ze....er niks aan vinden . Dat is echter smaakkwestie....ik vind Miles Davis ook vrij ruk

MM maakt zich hier zelf weer belachelijk natuurlijk, maar dat was al bekend

Ik denk dat het niet lang meer kan duren voordat Bono als vredestichter langskomt in dit topic.

Wie schrijft/maakt zelf muziek of bespeelt een instrument? - MusicMeter.nl.

Niet de boel over één kam scheren hoor

Een goed inhoudelijk oordeel over die recensie, wellicht een kleine bias door je stemming?

Aangezien mijn stemming opperbest is, gaf ik het een tweede kans. Helaas, ik krijg al na One m'n tenen niet meer recht. Gelukkig vroeg miss Frenz: mag dit alsjebelieft uit?

Ja maar die zit natuurlijk miljoenenjacht te kijken en mag jij niet storen

Wat ik me dan afvraag iswaarom Bono meent de aanstichter van dit gedrocht te moeten zijn…

Je heb gelijk, Edwynn.

Het maakt me ook niet uit verder overigens. Maar er zijn users die omdat ze anti een band zijn gewoon een 1 geven...dat vind ik wel sneu , maar als uenand dat nodig heeft..... prima. .

Als je inhoudelijk een reden of meer geeft vind ik het anders, maar zoals gezegd...boeie verder.

Aangezien ik U2 toch een beetje zie als 'mijn bandje' had ik direct de exclusieve versie voor U2.com subscribers besteld. Echter, die bleek lang niet zo exclusief toen die opeens overal verkrijgbaar bleek. Een slim ingepakt trucje, het exclusieve deel was puur dat je hem eerder kon pre-orderen.

De eerste nummers werden al snel vrijgegeven en ik was niet bepaald overtuigd. Ik hield de vele (vinyl) versies in de gaten (ik zag o.a. een crystal clear-, purple splatter-, orange-, SiriusXM- en Notre Dame exclusive voorbij komen), maar besloot geheel tegen mijn gewoonte in eerst even te wachten.

Gisteren op Spotify het gehele album geluisterd. Ik merk dat The Edge het hier erg naar zijn zin lijkt te hebben. Sommige alternatieve versies zijn goed gevonden en hebben een fijne vibe. Maar een punt wat mij heel erg stoort, zijn de vele aanpassingen in de tekst. Echter, het grootste probleem wat ik met dit gehele project heb is de stem van Bono. Hij doet namelijk vooral de oude(re) nummers maar weinig eer aan. En dit komt vooral om het contrast met zijn stemtoon en -kracht van destijds zo groot is. Ik zit mij steeds weer af te vragen of hij het nog wel redt, of welke alternatieve benadering hij nu weer kiest. Conclusie is wel: beter wordt het er niet op. En dat is spijtig.

Wellicht had het beter gewerkt als live video. Kampvuur-sfeertje, familie eromheen. Een mooie stemmige release voor kerst. Maar liever nog hoor ik U2 met een nieuw album, afgestemd en gericht op de kwaliteiten die de band vandaag de dag (uiteraard nog steeds) heeft.

Die aanpassingen in de tekst zijn inderdaad ook heel storend.

Vind ik juist leuk

Zo vind ik de nummers van het album een stuk leuker

Original Songs of Surrender

Dat zijn id ook mooie versies

Ik zal even vloeken in de MuMe-kerk: ik ken U2 amper, wellicht maar een handjevol nummers. Ironisch genoeg begint mijn U2 reis dus hier... Iemand die mij tegen wil houden? Ben al bij nummer 3...

Als dit je eerste kennismaking met U2 is ben ik bang dat je snel zal afhaken....
Je vergeet nooit de eerste indruk..

Overdaad schaadt en vroeger was alles beter. 4 cd's met elk 10 tracks en zo'n 42 minuten per schijfje. Klinkt als een deluxe versie. En ook die luister je nooit in één luisterbeurt.
En deze stripped down versies nodigt m.i. wel uit om meer en beter (aandachtiger) naar de teksten te luisteren. The Edge verwoordt het ook mooi dat de urgentie en gedrevenheid van veel oude nummers nu veel minder dat gevoel bij de bandleden oproepen dan destijds, waardoor songteksten aangepast werden naar de tijd van nu.
Begrijpelijk dat veel fans en liefhebbers daar moeite mee hebben (met veranderingen). Maar dit is ook geen album wat nostalgie op moet roepen, maar eerder een andere kijk op dingen.

Daarom vind ik dit een prijzenswaardig project waar vooral de wat minder bekendere (album)tracks zeer goed uit de verf komen, maar dat ook niet elk nummer goed uit de verf komt en Bono zijn stem niet meer is zoals hij was (wanneer ze de intensiteit van het origineel proberen te benaderen).

Wat overblijft zijn vier mooie luisteralbums in een compacte set waarbij tracks uit verschillende decennia gebroederlijk naast elkaar staan en je bij elke keer dat je een van de cd's afspeel je weer een ander vergeten pareltje kan herontdekken.