Steven Wilson - The Harmony Codex (2023)

Ik ben wat laat ingestapt in de wereld van Steven Wilson. De toegankelijke pop/rock songs van ToThe Bone wekten als eerste mijn nieuwsgierigheid. The Future Bites is wat mij betreft een goed album en heb alle versies in huis gehaald, waarbij de blu-ray natuurlijk steeds de kers op de taart is. Heb zelf een hoogwaardig muzieksysteem thuis staan en ben dan ook van mening dat Stevens muziek dan echt tot zijn recht komt.
The Harmony Codex werd met veel bombarie aangekondigd met Atmos-demonstraties over de hele wereld. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen.
Dit album is het best te beluisteren met hoofdtelefoon of een fatsoenlijke atmos of 5.1 set-up of HD stereo.
Heb inmiddels de deluxe versie in huis en het klinkt als een klok. Ge-wel-dig, waarbij het venijn in de staart zit wat mij betreft: de laatste twee songs zijn magistraal. De rest is gewoon super met een flinke mix van al zijn werk. Ook de tweede cd met remixen of bewerkingen van o.a. Interpol en Roland Orzabal. De Manic Street Preachers versie van Economies of Scale is prachtig!!!!

Wat een bijzondere statement, je zegt dat je ALLES van Steven Wilson hebt zowel digitaal als gekochte CD's, maar deze koop je niet omdat je hem niet goed vind. Een morele verplichting. Het is nogal wat wat de beste man uitgebracht heeft, Porcupine Tree, No Man, IEM, Bass Communion, Blackfield om maar wat op te noemen en daar zitten toch wel wat mindere broeders tussen dan dit album, maar je statement is ook wel weer hilarisch op de een of andere manier.

Steven heeft zelden 2 werken op rij uitgebracht die ik zo slecht vond. Dus ik kan hem daar op zich nog wel in volgen. Hij zegt daarmee overigens niet dat hij al zijn andere projecten heeft.

Het lijkt een beetje klaar met Steven Wilson. The Future Bites en de laatste Porcupine Tree vond ik al niet geweldig en met deze plaat kan ik ook weinig.

Wilson heeft zichzelf vermoedelijk wijsgemaakt dat hij een hogere kunstvorm bedrijft die slechts voor de lucky few is weggelegd. 'Cinema voor de oren' noemt hij het zelf. Erg interessant allemaal maar helaas verliest hij daardoor het maken van mooie albums met sterke songs uit het oog, en lijkt het doel meer het brengen van iets verheffends wat alleen te volgen is voor de briljantere geesten op deze planeet. Het leidt tot absurditeiten als Impossible Tightrope. Met dat soort onzin ben je mij echt kwijt.

Bij Rock Bottom komt de inmiddels onvermijdelijke Ninet Tayeb weer om de hoek kijken. Eerder leidde haar aanwezigheid op Routine en Pariah tot prachtige songs, hier klinkt ze zeurderig en voegt ze niets toe. Verder is het wel een aardig nummer, op dit album een van de betere, maar dat zegt meer over het album.

We dralen langzaam verder in de verzameling saaie soundscapes en bereiken een nieuw dieptepunt met de titeltrack. Prima op de achtergrond te draaien als er bezoek is, maar aandachtig luisteren is bijna onmogelijk, want probeer de aandacht er maar eens bij te houden. En zo weet vrijwel geen enkel nummer echt te raken. Het album schept sfeer, zeker. 'Erin opgaan' zal onder de juiste omstandigheden best mogelijk zijn. Maar een mooie melodie, een fraaie gitaarartij? Je moet ze met een loep zoeken.

Waar blijft die opleving, dat vleugje energie? Het komt niet. Eentonig pianogepingel en elektronische effecten creëren een grijze, kille, afstandelijke plaat die zich moeizaam voortsleept. Het afsluitende Staircase is dan eindelijk een track die wél overtuigt en iets van Wilsons klasse laat terugkomen. Het mag een keer, na een uur wachten.

Aan de mods: hier hebben we even een stevige borstel nodig vrees ik

In het Peter Gabriel topic is die hals vannacht ook helemaal los gegaan

Heb het album nu een paar keer geluisterd, en ik vind het altijd weer een bijzondere gebeurtenis. Er staan inderdaad wat mindere passages op zoals track 4 het langste nummer waarvan ik het eerste stuk wat minder vond. Daar werd ik wat onrustig van.
Maar Jellylips verwoordde het al: Het ding is gewoon dat deze plaat, en vooral 3 tracks in het bijzonder, een flinke emotionele reactie bij mij veroorzaken. Daarnaast hoor ik bij elke luisterbeurt weer een ander detail ergens opduiken.

Voor wie van cijfertjes houdt, dit zijn voorlopig de gemiddelde scores per nummer op Rate Your Music (1.117 stemmers op het volledige album en 120-125 stemmers voor elk van afzonderlijke songs):

1. Inclination: 3,9
2. What life brings: 3,8
3. Economies of scale: 3,6
4. Impossible tightrope: 4,1
5. Rock bottom: 3,5
6. Beautiful scarecrow: 3,7
7. The harmony codex: 3,8
8. Time is running out: 3,5
9. Actual brutal facts: 3,7
10. Staircase: 4,1

Interessante (sub)genres ook: Art Rock, Electronic, Progressive Electronic, Progressive Rock, Ambient, Art Pop, Post-Industrial, Glitch Pop

En "descriptors": eclectic, male vocalist, progressive, melancholic, complex, ethereal, atmospheric, lush, concept album, futuristic, anxious, mysterious, longing, rhythmic, melodic, epic

Bron

De eerste helft van het album doet me eigenlijk niet zo veel (ook nooit fan geweest van Tayeb), maar de tweede helft is wel weer gaaf hoor! Moet zeggen dat het me regelmatig aan Archive doet denken.

Na een paar keer luisteren vind ik het een redelijk tot goed album. Maar op lange duur weet ik niet of die wel stand houdt. Mijn uitschieters zijn Impossible Timerope en Staircase. Verder kabbelt het een beetje voort.
Plus dat ik er niet zoveel mee kan als er gezegd wordt dat de plaat in Dolby Atmos gehoord moet worden, want dan komt ie pas echt tot zijn recht.
Dat is hetzelfde als zeggen dat je bijvoorbeeld Avatar deel twee echt op minstens een 8k scherm moet kijken. Want oeh, dat ziet er zo gaaf uit. Dan heb je een film die er mooi uit ziet, maar het plot is doorsnee en saai. Goede muziek houdt stereo stand. Misschien wat ouderwets gedacht, maar zo denk ik er over.
Vooralsnog een 4, maar hoger wordt het niet. Misschien wel lager.

Zojuist weer beluisterd in de 5.1 dts mix en het album wordt steeds beter naarmate ik er meer naar luister.

Wat volgens mij bij veel mensen (onderbewust) een negatieve factor is het gemis aan gitaar en gitaarsolo's Het viel mij eerst niet op maar na de zoveelste draaibeurt viel mij op dat er veel minder gebruik wordt van de gitaar en de nadruk meer ligt op toetsen en electronica. Dus een meer digitale opzet van de muziek. Ik blijf het een super album vinden ook in gewoon stereo, ik heb zowel de vinyl als de CD versie. Waanzinnige geluidskwaliteit ook daar. Wel grappig dat de meningen zo verschillend zijn maar dat maakt het ook weer mooi dat we allemaal anders naar de dingen luisteren.

Ook al speelt ie alles met een gouden draaiorgel, het blijven armetierige deuntjes

Dat is het niet voor mij. Gitaar is een overgewaardeerd instrument. Het is prachtig, maar vervangbaar. We hoeven niet per se te zoeken naar iets wat mist of niet. Nja er mist wel iets uiteraard, maar dat hoeft echt niet zo simpel als een instrument te zijn. Wat mij betreft mist ziel. Dat Wilson nog een naar Buying New Soul mag luisteren.

Mijn special edition was ergens in de post tussen Engeland en Grunn in een hoekje verdwenen, want het duurde even voordat ik het boekwerk binnen kreeg. Tot dat moment de verleiding kunnen weerstaan om nummers te gaan luisteren, zodat ik een 'blanco' ervaring kreeg op het moment dat ik het zou opzetten.

Nu was ik zeker geen fan van de laatste twee albums, dus er zat wel wat terughoudendheid in om me te veel verheugen. Dat had niet gehoeven.
Nu valt er altijd veel te analyseren bij de albums van Steven Wilson, maar waar het mij om gaat bij zijn muziek, is of hij mij weet te raken en of ik opveer bij het horen van zijn muziek en me weet 'mee te sleuren' zijn muziek in. Dat ik merk dat mijn aandacht automatisch naar de muziek getrokken wordt. Dat ik verrast wordt door wat hij doet, de wendingen die hij maakt tijdens zijn nummers, onverwachts iets toevoegt.

De vinger er op leggen waarom hem dat hier wel zo goed lukt ten opzichte van zijn vorige twee albums lukt me nog niet zo goed. Wellicht heeft het uitstapje met Porcupine Tree hem goed gedaan qua inspiratie.
Maar hoe dan ook, tot mijn verrassing levert Steven weer een album af, waar ik bijzonder enthousiast over ben en veel draai, omdat ik en geraakt wordt en er zo veel te ontdekken valt.

Dat is toch wel lekker hoor.. Dat je in je auto zit en naar dit album aan het luisteren bent. Om dan te stoppen, uit te stappen, je ‘oortjes’ indoet die het album overnemen, de supermarkt inloopt en dan, ergens bij de chocola mee staat te trippen op zo’n nummer als ‘Time is Running Out’. Helemaal in mijn eigen bubbel. Een vrouw kijkt mij wat meewarig aan. Ziet één of andere 56-jarige ouwe lul met grijze baard een beetje staan dansen.. Wat hebben we het toch goed hè..

Maar dat is ook hoe ik dit album beleef. Ik neem het deze dagen overal mee naar toe. Momenteel midden in een verbouwing van ons huis en ik heb mijn ontspanning en beleving in dit geheel met dit album. Ik had de afgelopen weken wel hier de reviews gelezen maar die hebben geen invloed op mijn luister gedrag. Ik weet wel, zoals eerder geschreven hier, dat ik echt de tijd wil nemen. Wilson is geen oppervlakkige muzikant en vraag verdieping. En Wilson is niet alleen hier. Hij heeft andere muzikanten om zich heen en dat zijn niet de minste.

Ik vind het album dus Wilson op zijn lekkerst. Hoe vaker ik het beluister hoe meer ik erin gezogen wordt. En ik word steeds meer geraakt door het geheel. Zijn stem hoort echt bij zijn muziek. Voor mij geen andere zanger. Wilsons stem is hier de ziel van het muzikale geheel. En ik kan ook echt genieten van zijn gitaarspel icm met de drum (zeer, zeer strak), de bijna wetenschappelijke warme electronisch sfeertapijten die worden gecreëerd. En de baspartijen van Nick Beggs… Dat is pure liefde tussen de bespeler en zijn instrument. Een soort eenwording.

The Harmony Codex is voor mij één groot verhaal met allemaal aparte hoofdstukken die ik maar steeds weer opnieuw blijf opzetten omdat ik steeds weer, aan het einde, het gevoel heb ik dat ik nog zoveel gemist heb omdat er zoveel nog te ontdekken valt.

Dus de aankomende tijd nog veel beluisteren en een vaag vermoeden dat, als ik over een aantal jaren het album opzet, ik dan terug denk aan de herfst van 2023 waarin ons mooie huisje waar we nu al 23 jaar in wonen verbouwd werd naar fase 2.0 omdat we (na het 25 jaar opvoeden van 3 geweldige zoons) nu weer verder gaan met z’n tweetjes. Mooie bubbel waar we nu in zitten hier op Walcheren. Met de muziek van dit album als een soort filmscore.

meneer snapt het en kan het quasi perfect verwoorden. Ook ik blijf intens genieten van dit album en steek ook effectief mijn oortjes in wanneer ik uit de auto stap en de supermarkt binnenwandel!
We zouden haast naast elkaar kunnen staan bij de chocolade zonder het te weten dat we naar exact hetzelfde album of zelfs nummer luisteren...

Ik las hier ergens dat omwille van de diversiteit niemand elk nummer goed kan vinden. Sorry to disappoint maar ik geniet echt van elk nummer. Het album klopt gewoon.


Mijn dochtertje is ondertussen helemaal weer gezond thuis!

Ik kan me helemaal vinden in bovenstaand commentaar. Wat mij betreft hoort dit album tot Wilsons fijnste werk. Het album weet mij in ieder geval iedere keer te betoveren. Ik ben zeer benieuwd of er nog luistersessies gaan komen met spatial audio. Helaas behoor ik zelf niet tot de gelukkigen met een dergelijk systeem thuis, dus zou het graag eens willen mee maken.

Ook maar van de gelegenheid gebruik maken om (opnieuw) onze "Porcupine Tree in de Top 2000 pagina te delen": https://www.facebook.com/groups/690002129339695

De Grand Prestige van Steven Wilson. Die moet je even laten rijpen.

The Harmony Codex is de staalkaart van Steven Wilson. En dat betekent veelzijdigheid! Facetten uit zowel zijn Porcupine Tree catalogus- alsook zijn solowerk komen ruimschoots aan bod. (Zelfs vleugjes van No-Man en I.E.M. komen voorbij.) Van eigentijdse progrock tot meeslepend minimalisme. De hand van de meester overspeelt zichzelf nergens.

Nergens overdadig en met een uitstekende volgorde van liedjes is dit album mooi in balans.
Voor mij kan dit album uitgroeien tot de favoriet uit zijn solocarrière.

Nadat ik ‘m eigenlijk eventjes beu was (echt teveel geluisterd) kwam gisteren de LP eindelijk binnen. Ik was even vergeten dat via dat medium de muziek echt wat levendiger klinkt dan spotify. Dat je ook echt de plaat ‘opzet’ en de verbinding ermee aangaat op een andere manier werkt ook mee.

Mijn broer (ook PT/SW ‘fan’) was eerder niet zo weg van het album maar was ook erg onder de indruk van de waanzinnige productie op het album toen we ‘m op plaat luisterden.

Helemaal eens met bovenstaande, daarom doe ik ook niks met de digitale manier van luisteren. Voor mij een totale saaie muzikale ervaring, het gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. Maar zal ook met de leeftijd te maken hebben en het feit dat ik over de jaren een behoorlijke vinyl en cd verzameling heb staan waar ik uit kan putten. Spotify gebruik alleen in de auto en op vakantie. Zowel de CD als de LP klinken erg goed. Maar ieder zijn ding natuurlijk, ik heb vrienden die mij voor gek verklaren en alle fysieke media verkocht hebben en alles beluisteren via Spotify, Qobuz etc.. Die kopen ieder jaar een andere auto of keuken afhankelijk van de wensen van de wederhelft.

Een andere auto ieder jaar vind ik echt wel heel bijzonder , maar ieder jaar een andere keuken.
Volgens mij echt hele speciale vrienden.

Heb jij dat niet: ieder jaar een andere keuken? Als je net weer kan koken dan begint de verbouwing weer. Dat is wel een dingetje.

Neem het niet zo letterlijk, het kan ook om de paar jaar zijn, Ik hou het niet meer bij, het gaat om het idee en waar je je prioriteiten in stelt. Een van de vrienden gaat wel na een jaar al weer op zoek naar een andere nieuwe/andere auto, heeft gewoon teveel pesetas.

En heel weinig besef wat hij daarmee het milieu aan doet. Wat een verspiller zeg.

Mooi album. Het rustige werk van Wilson (en PT) spreekt mij wel aan, zo ook dit album. Daarbij ook mooi opgenomen, snoepjes voor t oor.
Hoor ik nu iets van Preparation/The Snow Goose/Camel in Impossible Tightrope ?

+/- Inclination
+ What Life Brings
++ Economies of Scale
+ Impossible Tightrope
++ Rock Bottom
+ Beautiful Scarecrow
+/- The Harmony Codex
+ Time Is Running Out
+ Actual Brutal Facts
+ Staircase

Heel sterk album van Steven Wilson maar ik merk wel dat je hem niet te vaak moet luisteren. Doordat de tracks in zekere zin los staan van elkaar krijg je al snel het idee dat je naar een "Best Of" zit te luisteren.

Die bas solo is inderdaad zeer fraai, knalt ook lekker de kamer in. Geen idee wat hij voor effect daar over zijn bas heeft (chorus/flanger?) maar het klinkt errug lekker. Ik blijf mij sowieso verbazen over dit album en de nieuwe dingen die ik steeds weer ontdek. Ik neig naar 5 sterren maar dat haalt ie net niet.

Ik had een afspraak en ‘date’ met een muziekmaat; samen voor het eerst luisteren naar dit album via een top notch installatie. Zónder 1 noot gehoord te hebben, in 1 ruk en met weinig licht. Gisteren was het zover en dit waren de 3 kenmerken die me me opvielen; electronica, gitaar en donker.
Ik vond het een fantastische trip. Verpletterend begin en daarna verveelde het geen seconde. De productie is (bewust) wisselend. Van kraakhelder tot minder gepolijsd. Even aan wennen om het als geheel te beschouwen. Dat heeft meer tijd nodig.
Na TFB is dit weer een album met duistere randjes. Ik hoor zeer duidelijk zijn eerste 2 albums terug en dat doet me deugd. Ik was even bang…. Titels zeggen me na 1 keer nog niet zoveel, maar hoorde richting het einde een heerlijk beklemmend nummer zoals Index van GFD. Onmiskenbaar SW. Nummers die onder je huid kruipen en vragen naar meer luisterbeurten. Naast de electro ook veel aandacht voor gitaar. Die zag ik niet aankomen! Aangenaam verrast.
1 luisterbeurt. T is niet veel, maar goed voor een 4,5. De tijd gaat uitwijzen welke kant dit op gaat. Het is in ieder geval geen album wat je in stukjes (onderweg) tot je neemt, dus luistermomenten zijn wat schaarser. Maar ik ga ze zéker zoeken en aangrijpen!