Deep Purple - =1 (2024)

Door de bovenstaande discussies was ik wel enigszins benieuwd naar wat Deep Purple er anno 2024 van bakt. Wat ik zo snel opmerk, is dat de oude zangstem van Gillan niet echt aansluit op de muziek. De instrumenten halen harder en uitzinniger uit dan dat de zang aankan. Het is met name die discrepantie die ietwat futloos overkomt. Er zijn verscheidene artiesten op hoge leeftijd die nog toffe albums uitbrengen, maar daar bemerk je dat de composities en arrangementen de focus minder op de zang leggen.

Volledig mee eens, en de spijker op zijn kop! Het enige waar ik het niet mee eens ben is het stuk na de komma van de laatste zin, voor de rest helemaal eens!

13 in a dozijn album.....kunnen beter stoppen.

Ik dacht dat, dat alleen mijn ervaring was... En ben blij dat jij het wel zo mag formuleren.

De heren van Deep Purple zullen hoogst waarschijnlijk het advies van Neal Peart voor kennisgeving aannemen, het ene oor in, het andere oor uit en gewoon doorgaan met waar ze goed in zijn: nieuwe albums uitbrengen en veel concerten geven, all over the world.

Ik zou er eerder mee stoppen onder iemand anders zijn naam commentaar te geven.

Na The battle rages on dacht ik, deze band is op alle fronten klaar - zo diep is DP daarna nooit meer gezonken. Ben nog steeds (heb de cd sinds de week van verschijnen) =1 aan het leren kennen, en dat is geen straf.

Ze zijn in elk geval wel trotser op het nieuwe album dan dar ze op Whoosh waren. Maar liefst vijf nieuwe nummers vonden hun weg naar de setlist. Van Whoosh werd destijds nauwelijks iets gespeeld.

Tja, je hebt van die mensen die het bij een eenmalige afkeuring laten, oude conservatieve bromberen die graag in de jaren '70 blijven hangen en dat als zodanig ook elke keer laten blijken. Daar weet je het ook van, van die mensen. Je hebt ook users die er in zwelgen om elke keer blijvend negatief te reageren en graag hun negatief aantal sterren willen laten zien. Terwijl ik zou zeggen: zoveel goede muziek, wat zou je constant reageren op een album waar je niks aan vind kunnen schelen.

Ik kan nog in het algemeen iets zeggen over dit soort van albums en mensen die daar dan 0,5* aan hangen (en al dan niet verongelijkt blijven trollen bij het betreffende album) maar dat laat ik voor nu even zitten.

Heb je het er moeilijk mee dat ik het slecht vind en dat ik dat hier deel?

Ze speelden Nothing at all van Whoosh. Daar zit ergens een grap in, maar ik weet hem niet te formuleren.

Waarom zouden we het er moeilijk mee hebben?. Het moge duidelijk zijn dat ik meer dan tevreden ben met "=1". WIJ zullen elkaar op dinsdag 29 oktober a.s in de Amsterdamse Ziggo waarschijnlijk geen hand geven hoewel.... een mens verandert wel eens van mening.

Berichten verplaatst naar Steve Morse

Over de stem van Gillan, heb eens ouderwets de cd beluisterd met het tekstboekje erbij. Nu deed zijn stem (en de spitsvondige teksten helpen daar flink bij) me regelmatig denken aan die van Randy Newman, vooral in Portable door, als hij zingt: "Once 'round my neck and twice 'round the deck".

Verder wil ik graag kwijt dat het drummen van Ian Paice alleen al drie sterren waard is.

Dit vind ik wel zo,n onzin argument! Ok je houd ervan of niet, maar de kwaliteit en het vakmanschap op dit album valt niet te ontkennen, en zolang dat zo is, hebben ze altijd bestaansrecht om iets uit te brengen, want liefhebbers genoeg ervoor. Dat jij er niet van houdt is dan nog iets anders, maar nog geen reden voor een band om te gaan stoppen! Als ze er niets van konden was ik het met jou eens, en tja probeer maar met wat nieuws en origineels te komen in 2024, dat valt nog niet mee. Gelukkig gaan ze gewoon verder met waar ze goed in zijn, het maken van degelijke en oerbetrouwbare classic hardrock wat ze altijd al gemaakt hebben. Ik heb met Infinite het laatste DP album gekocht, terwijl ik Whoosh en deze ook nog lekker vind wegluisteren, maar voor mij niet meer de moeite waard zijn om fysiek aan te schaffen.

Lijkt mij een geheel terechte constatering.
Een beoordeling van 0,5 staat gelijk aan het waarschuwen voor het oplopen van een gevaarlijke ziekte bij het beluisteren van een album.
Daar kan bij =1 in de verste verte geen sprake van. Hier een beoordeling van 0,5 geven staat gelijk aan het geven van 0,5 voor elk album van deze band.
Bijna 60 jaar Deep Purple, het gaat eens wat naar boven of naar beneden in de loop van de jaren. Wie alle 23 albums kent ziet er ook patronen in terug.
De bandleden over waarom latere albums zo goed zijn:
De band over Bob Ezrin

Ah. Een video van de slager die zijn eigen vlees keurt.

Anderen denken er gewoon anders over. Daar moet toch ruimte voor zijn als je écht achter je avatar staat?

Vind dergelijke lof ook wel vrij ver gaan.

Vond Now What?! een erg leuke plaat destijds.

Alles wat daarna nog kwam inclusief deze ontstijgt voor mij de middelmaat niet.

Redelijk slappe herhalingsoefening.

Een leuke toegift meer niet.

Ik adoreer Deep Purple beslist niet, komt ook omdat ik net van een wat latere generatie ben. Maar wanneer iemand zegt, "13 in dozijn muziek ze kunnen beter stoppen" dan gaat mij dat wel echt te ver. Dan hadden AC/DC, Motorhead, Status Quo, Rolling Stones en b.v Judas Priest ook wel 5/6 albums eerder kunnen stoppen omdat veel opelkaar lijkt en het veel van hetzelfde is. Het is toch super dat een stokoude band nog steeds in staat is om muziek te maken, en dat ze nog steeds degelijkheid en kwaliteit kunnen leveren. Ik koop er ook echt niets meer van, vooral omdat de stem van Gillan mij niet meer bevalt, maar muzikaal klinkt het nog steeds super. Een goede zanger erbij om weer de juiste balans te vinden, en je hebt weer iets echt leuks vind ik, maar dan word het wel weer minder Deep Purple natuurlijk

Burn was toch ook heel erg Deep Purple?

Wanneer is het Deep Purple? Kijk maar eens naar de lange lijst aan artiesten die ze door de jaren gehad hebben. Misschien waren ze ooit concurrent voor Randstad. Gillan was natuurlijk de DP zanger uit hun beste en meest belangrijke periode, en Coverdale heeft idd laten zien dat Gillan ook vervangbaar was om een goede plaat te kunnen maken.

Veel kritiek op Gillan, ik begrijp het wel. Zelf vind ik dit eigenlijk het eerste album waar hij écht hoorbaar als een oude man klinkt, misschien ook omdat hier minder gesleuteld lijkt aan de vocalen dan op de vorige paar albums. Enerzijds valt dat te prijzen, het klinkt authentieker, maar legt ook de tekortkomingen van de man die vorige week 79 werd wel erg bloot. Vind overigens niet dat hij vervangen moet worden, zou een rare move zijn zo laat in Purples carrière en hij blijft een van de iconen van de band. Bovendien vind ik dat hij zich toch grotendeels nog wel staande houdt en zich op de ballads, met name I'll Catch You, ook echt nog onderscheidt.

Nee, het is een hele korte video van bandleden over hun producer en waarom hij voor hen zo belangrijk is geweest, de afgelopen platen. Anders en beter dan voorgaande producers. Ik denk de dat ze gelijk hebben en het is aardig dat die kant ook eens wordt belicht. Het pretendeert niets, het is gewoon een aardig dingetje.
Uiteraard sta ik achter mijn Avatar maar kom waar nodig wel in het geweer tegen trollen en extreemrechtse gekken met 300 miljard op hun bankrekening, die de hele dag Trump kietelen en vervolgens de suggestie willen wekken dat ze een wereldwijd onafhankelijk platform beheren.

Mr. Rock, ik hoop oprecht dat je ook de leeftijd van minimaal 79 jaar mag bereiken. Ik kan je nu al op een briefje geven dat jij op 79 jarige leeftijd ook niet meer datgene zal presteren van wat je nu misschien wel voor elkaar krijgt. Ouderdom komt met gebreken zullen we maar denken. Ian Gillan? Ik kan alleen maar diep respect hebben voor de beste man. Tekortkomingen? Op "=1" hoor ik ze niet!

Het is wel een slap argument hoor. "Hij is al zo oud dus logisch dat het niet meer gaat zoals vroeger'.

Mijn vader zei altijd over artiesten zoals Frans Bauer: "kun je wel afkraken ( want boy, dat is wat ik deed), maar doe het maar eens. Ga er maar staan."

En dat is waar. Voor artiesten die flink hun best doen of al wat geschiedenis hebben geschreven, mag je respect opbrengen. Dat probeer ik ook.

Maar ik hoef er toch niet de hele tijd als een juichaapje naar te luisteren?

Zelf is Gillan voor mij niet echt een struikelblok. Hij past zich goed aan aan de registers die op dit moment bij hem passen. Dat is professioneel. Het is meer het hele circus waar ik wat meewarig naar luister. De liedjes en het spel. Ik vind het een tikje te gezapig klinken.

Wat een discussie, over een plaat die meer dan gemiddeld goed is. Er zijn een paar vragen aan mij gesteld door o.a. RonaldjK en musician, dus daar gaan we.

1. Ik fakkel het album verre van af, zoals terecht geconstateerd, maar geef aan dat er toch wel een zekere belegenheid aanwezig is, die goed wordt gemaskeerd door gedreven en soms zelfs virtuoos spel. Deze band kan gewoon spelen, punt. Mijn bericht is overigens een zeer korte samenvatting van mijn engelstalige blogpost, WoNoBloG: = 1. Deep Purple - wonomagazine.blogspot.com. Zie daar voor het volledige verhaal.
2. Mijn eerste Deep Purple album was 'Come Taste The Band'. 'You Keep On Moving' is en blijft een wereld nummer.
3. Daarna kwam 'Stormbringer', via mijn nicht.
4. Daarvoor was Deep Purple voor mij alleen maar een band van weergaloze singles.
5. Op die nummers doel ik met mijn vergelijking m.b.t. de vroege jaren 70.
6. Op = 1 staat niet een nummer dat sprankelt zoals 'Fireball', 'Black Night', 'Child In Time', 'Smoke On The Water', laat staan mijn persoonlijke favoriet 'Woman From Tokio'. Waar dat aan ligt? Deels het nieuwe geluid dat over mij heen spoelde. Er was vrijwel niets wat zo klonk in 1970/1/2/3. Maar ook een heilig vuur dat in die nummers brandt. Nog steeds. En dan het orgel van Jon Lord en die enorme ritmesectie nog meer dan de solo's van Blackmore. In mijn hoofd hoor ik het ritme misschien wel meer dan de rest als ik aan de nummers denk en dat is voor mij bij niet een andere band zo. Glover-Paice is misschien wel de beste ritmesectie ooit. En ja, Gillan's stem. Dat is waar iedere vergelijking mank gaat anno 2024. Zoals ik schreef, is dat niet erg, maar de uiterste houdbaarheidsdatum is wel echt in zicht.
7. De LPs kwamen pas in de jaren 90-00 als cd in huis. Ik vond 'In Rock' gewoon tegenvallen, toen ik die rond 1980 als LP kocht, vandaar. (Hetzelfde gold voor alle platen van Led Zeppelin overigens.)
8. Ja, er staan ook mindere nummers tussen de platen van 1970-73, geef ik toe, maar als de platen in de jaren 20 zo nu en dan uit de kast gehaald worden, luister ik ze allemaal met plezier.
9. De vroegste Deep Purple ken ik niet, muv 'Hush' en alles na 1976 tot 'Woosh' ken ik ook niet. Dat album beviel me overigens beter dan = 1.
10. Die leeftijd? Dat zegt mij inmiddels niets meer. Vrijwel alle grote artiesten uit de jaren 60 en 70 die nog actief zijn, komen met regelmaat met een sterk album. Ray Davies, Bob Dylan, The Stones om maar wat te noemen, prima platen toch?
11. O ja, 'Burn'. Dat is de plaat die ik nog steeds niet heb en niet ken. Een van deze dagen, gaat dat goed komen.

Dank WoNa voor je uitgebreide antwoord en toelichting. Moest even opzoeken wat mijn exacte vragen ook alweer waren en keerde zo terug naar 29 juli j.l. Met de context die je geeft, snap ik inderdaad waar je staat.
Beiden kennen we de groep al decennialang en al hebben we een andere weg afgelegd wat betreft de tijdstippen waarop albums ons (niet) bereikten, de interesse is er weer - bij ons beiden ooit verflauwd maar weer opgeleefd. Daarbij waardeer ik je kritische, onderbouwde beschrijving.

Wat ik van het album vind, heb ik half augustus beschreven. Anders dan jij heb ik geen moeite met Gillans vocale prestaties, maar dat wist je al. Tegelijkertijd begrijp ik wat je noteert bij punt 1, "dat er toch wel een zekere belegenheid aanwezig is, die goed wordt gemaskeerd door gedreven en soms zelfs virtuoos spel." De jaren '70-platen van Deep Purple waren - in mijn ogen en vast ook de jouwe - avontuurlijker dan = 1 door andere stijlen te verkennen, in plaats van proberen In Rock te herhalen. Wat dat betreft is mijn favoriete buitenbeentje van Purple de (bijna) countryrock van Anyone's Daughter op het album Fireball. Zulke zijweggetjes heb ik sinds de hereniging van 1984 niet meer gehoord.

Heb je Engelstalige recensie erbij gepakt - je bovenstaande verhaal en je positie inzake = 1 worden verduidelijkt, zoals je al aangaf. Deze zinnen sprongen er voor mij extra uit: "The biggest surprise comes in the final song, 'Bleeding Obvious', with its David Bowie style interlude. If this is a promise for the future, then instead of = 1 most likely being Deep Purple's last album, we still have at least one exciting album to go." Mooi omschreven, voor mij inmiddels het beste nummer van het album.

Berichten verplaatst naar Deep Purple

Hoe behandel je Deep Purple anno 2024? Op basis van hun verleden met een aantal albums die in het collectieve geheugen verankerd lijken, ingespeeld door een nukkige gitarist die daar al dertig jaar weg is? Of bekijk je hen gewoon als een groep die nog steeds meetelt op basis van hun huidige output?

Er scheelt alleszins niets met hun output, zeven albums alleen al in het huidige millennium met aanstekelijke muziek, dan eens vol vuur, dan eens iets gezapiger. Het zijn oude rotten in hun vak en met deze =1 doen ze mij een album cadeau waar ik heel tevreden mee ben.

Opvallend is het steviger gitaargeluid van Simon McBride, opvallend is nog altijd dat heerlijke swingende drumwerk van Ian Paice, voor mij opnieuw de ster op dit album. Het tempo en de flow op dit album bevallen mij des te meer, een opeenvolging van kortere nummers, vol overtuiging ingezongen door Ian Gillan, de hoge uithalen zijn voltooid verleden tijd, zijn vakmanschap is nog steeds aanwezig, het is even wennen natuurlijk, iedere keer.

Een mooi en energiek album is dit, vol goede catchy songs, meer verlang ik niet van hen en ze stellen mij zelden teleur, terwijl ze gemakkelijk nog jaren zouden kunnen vegeteren op dat roemrijke verleden. Dat mag beloond worden door mij uit respect voor deze veteranen.

Weet niet meer waar/hoe ik dit tegenkwam, maar hier beelden van Purple met McBride uit februari dit jaar, waarin hij in de aanloop naar Uncommon Man werk integreert van Gary Moore, net als hij uit Noord-Ierland. Toetsenist Don Airey, indertijd in de band van Moore, valt later bij. GENIETEN van dit "Deep Moore"!