Peter Gabriel - So (1986)
mijn stem
563 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin
-
Red Rain (5:35)
-
Sledgehammer (5:09)
-
Don't Give Up (6:27)
met Kate Bush
-
That Voice Again (4:50)
-
In Your Eyes (5:26)
met Youssou N'Dour
-
Mercy Street (6:18)
-
Big Time (4:25)
-
We Do What We're Told (Milgram's 37) (3:18)
-
This Is the Picture (Excellent Birds) * (4:25)
met Laurie Anderson
-
This Is the Picture [Live] * (5:57)
-
San Jacinto [Live] * (7:26)
-
Shock the Monkey [Live] * (6:44)
-
Family Snapshot [Live] * (4:36)
-
Intruder [Live] * (5:26)
-
Games Without Frontiers [Live] * (5:29)
-
No Self Control [Live] * (6:15)
-
Mercy Street [Live] * (9:15)
-
The Family and the Fishing Net [Live] * (7:08)
-
Don't Give Up [Live] * (8:16)
-
Solsbury Hill [Live] * (5:10)
-
Lay Your Hands on Me [Live] * (6:14)
-
Sledgehammer [Live] * (5:06)
-
Here Comes the Flood [Live] * (2:48)
-
In Your Eyes [Live] * (10:38)
-
Biko [Live] * (9:38)
-
Red Rain (So DNA) * (6:15)
-
Sladgehammer (So DNA) * (6:30)
-
Don't Give Up (So DNA) * (6:10)
-
That Voice Again (So DNA) * (6:39)
-
Mercy Street (So DNA) * (7:50)
-
Big Time (So DNA) * (6:54)
-
We Do What We're Told (So DNA) * (5:00)
-
This Is the Picture (Excellent Birds) (So DNA) * (3:58)
-
In Your Eyes (So DNA) * (10:15)
-
Sagrada (12" Bonus Track) * (3:39)
-
Courage (12" Bonus Track) * (5:12)
-
Don't Give Up [Alternative Version Piano and Bvox Mix] (12" Bonus Track) * (6:49)
toon 29 bonustracks
totale tijdsduur:
41:28
(3:47:10)
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 21:04 uur
@Musician: ik heb antwoorden op al je vragen gegeven. Zie onder.
musician schreef:
Jouw vraag:
Ik was erg benieuwd naar je kritiek, maar dit argument raakt werkelijk kant noch wal. Dus een artiest kan geen vier goede albums maken zonder dat je vooraf weet dat het vijfde album niks meer kan worden?
@musician: ten eerste waren het 5 albums (muggenzifterij van mij) en ja, na zo'n oorgasme kon het inderdaad alleen maar tegenvallen. Klopt als een bus.
jouw vraag:
En dat idee had je niet na het derde album? Dat je dacht, beter dan de 1e drie albums kan het niet meer worden, het kan alleen nog tegenvallen?
@musician: hier kan ik je niet meer volgen.
Jouw Vraag:
Ik vind de redenering MTV-liefdadigheid + Sting/Bono in relatie met Peter Gabriel ook erg twijfelachtig. Zou een dergelijke combinatie onherroepelijk leiden tot slechte muziek? In 1986 had Sting juist zijn beste solo-albums uit zijn carrière achter de rug met The Dream of the Blue Turtles en Bring on the Night.
Bono stond zeer hoog aan de muzikale top met U2 en de albums War en The Unforgettable fire.
@ Musician: ik heb het niet over hun muziek. Ik heb het over hun liefdadigheidacties.
Jouw vraag:
Je probleem zal vermoedelijk zijn dat Sledgehammer een smash hit was op MTV en dat zinde je helemaal niet, Gabriel voor de massa.
@Musician: je gaat voor mij denken. Dat moet je niet doen. Is niet netjes.
Jouw vraag:
Ik ben benieuwd wat je er van zou hebben gezegd als MTV eerder was gestart en Solsburry Hill in 1977 dagelijks over het scherm was gegaan.
@Musician: onrealistisch twistpunt. Het was nu eenmaal niet zo. Kan je lang over debatteren, maar dat is, nogmaals, niet geweest.
Jouw vraag:
Toevallig was MTV voor veel artiesten op z'n hoogtepunt halverwege de jaren '80 en maakten artiesten om die reden vaak een aardige clip bij hun nummers.
@Musician: klopt. Dat is ook zo. En zeker van genoten. En ja, ook bij Gabriel. Maar... overkill... En ik had, zoals eerder gezegd, een mystiek gevoel bij Gabriel. Sledgehammer ontnuchterde dat.
Jouw vraag:
Gabriels' liefdadigheidswerk en politieke correcte standpunten vind ik overigens ook geen issue. In 1980 maakte hij voor PG III al Biko en dat vond iedereen ook prachtig.
@Musician: snap ik.
Jouw vraag:
Daarom begrijp ik ook niet goed dat je PG met So verwijt dat hij toen met de Womad/Real world muziek op de proppen kwam.
Ik hoor daar nauwelijks nog iets van terug eerlijk gezegd. Ergo, So is een vrij blank rockalbum met wel iets aan geïntegreerde wereldmuziek. Maar het mag geen naam hebben, anders dan wat hij eerder ook al had gedaan. Anders moet je even aangeven welk nummer je bedoelt.
@Musician: als je goed luistert dan hoor je een overgang van stijl. En waarom verwijt je mij dat ik een stijl wel of niet mooi mag vinden. Als het gaat om een kwestie van smaak dan mag er, van mij, wel wat meer respect zijn van je.
Jouw vraag:
Dus je mening over So heeft nogal wat indirecte kritiek die verder niets met het album zelf te maken hebben. Wat vind je dus van het album, MTV, clips en liefdadigheid even terzijde geschoven ?
@Musician: zijn minste album !
(quote)
Jouw vraag:
Ik was erg benieuwd naar je kritiek, maar dit argument raakt werkelijk kant noch wal. Dus een artiest kan geen vier goede albums maken zonder dat je vooraf weet dat het vijfde album niks meer kan worden?
@musician: ten eerste waren het 5 albums (muggenzifterij van mij) en ja, na zo'n oorgasme kon het inderdaad alleen maar tegenvallen. Klopt als een bus.
jouw vraag:
En dat idee had je niet na het derde album? Dat je dacht, beter dan de 1e drie albums kan het niet meer worden, het kan alleen nog tegenvallen?
@musician: hier kan ik je niet meer volgen.
Jouw Vraag:
Ik vind de redenering MTV-liefdadigheid + Sting/Bono in relatie met Peter Gabriel ook erg twijfelachtig. Zou een dergelijke combinatie onherroepelijk leiden tot slechte muziek? In 1986 had Sting juist zijn beste solo-albums uit zijn carrière achter de rug met The Dream of the Blue Turtles en Bring on the Night.
Bono stond zeer hoog aan de muzikale top met U2 en de albums War en The Unforgettable fire.
@ Musician: ik heb het niet over hun muziek. Ik heb het over hun liefdadigheidacties.
Jouw vraag:
Je probleem zal vermoedelijk zijn dat Sledgehammer een smash hit was op MTV en dat zinde je helemaal niet, Gabriel voor de massa.
@Musician: je gaat voor mij denken. Dat moet je niet doen. Is niet netjes.
Jouw vraag:
Ik ben benieuwd wat je er van zou hebben gezegd als MTV eerder was gestart en Solsburry Hill in 1977 dagelijks over het scherm was gegaan.
@Musician: onrealistisch twistpunt. Het was nu eenmaal niet zo. Kan je lang over debatteren, maar dat is, nogmaals, niet geweest.
Jouw vraag:
Toevallig was MTV voor veel artiesten op z'n hoogtepunt halverwege de jaren '80 en maakten artiesten om die reden vaak een aardige clip bij hun nummers.
@Musician: klopt. Dat is ook zo. En zeker van genoten. En ja, ook bij Gabriel. Maar... overkill... En ik had, zoals eerder gezegd, een mystiek gevoel bij Gabriel. Sledgehammer ontnuchterde dat.
Jouw vraag:
Gabriels' liefdadigheidswerk en politieke correcte standpunten vind ik overigens ook geen issue. In 1980 maakte hij voor PG III al Biko en dat vond iedereen ook prachtig.
@Musician: snap ik.
Jouw vraag:
Daarom begrijp ik ook niet goed dat je PG met So verwijt dat hij toen met de Womad/Real world muziek op de proppen kwam.
Ik hoor daar nauwelijks nog iets van terug eerlijk gezegd. Ergo, So is een vrij blank rockalbum met wel iets aan geïntegreerde wereldmuziek. Maar het mag geen naam hebben, anders dan wat hij eerder ook al had gedaan. Anders moet je even aangeven welk nummer je bedoelt.
@Musician: als je goed luistert dan hoor je een overgang van stijl. En waarom verwijt je mij dat ik een stijl wel of niet mooi mag vinden. Als het gaat om een kwestie van smaak dan mag er, van mij, wel wat meer respect zijn van je.
Jouw vraag:
Dus je mening over So heeft nogal wat indirecte kritiek die verder niets met het album zelf te maken hebben. Wat vind je dus van het album, MTV, clips en liefdadigheid even terzijde geschoven ?
@Musician: zijn minste album !
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 21:25 uur
Op So ontbreekt gewoon de spanning en de "mystiek" van de eerste drie albums. Helemaal eens met sommige mede-users, zoals meneer en pcmac. De liedjes zijn op zich niet minderwaardig, maar de sound is (althans dat is wat ik hoor) afgestemd op een groter publiek. Helemaal niet erg, maar hiermee wel minder relevant in artistiek opzicht. En hiermee vat ik wat voorgaande berichten samen van andere users die er ook zo over denken. Is toch niet erg, Musician?
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 21:37 uur
Nee, maar er moet wel met de juiste argumenten worden gewerkt.
Ik zal later de antwoorden van meneer even lezen.
Overigens, jij zegt dat de "sound is afgestemd op een groter publiek". Hoe weet je dat? PG die achter de knoppen zit en dan denkt: "laat ik eens wat zus en laat ik eens wat zo. Voor een groter publiek!" Denk je dat het zo gaat?
En zelfs al zou dat zou zijn, worden albums dan opeens "minder relevant in artistiek opzicht"?
O ja? Het mag alleen voor de happy few zijn en pas dan is het goed en "artistiek relevant"? Alsof trouwens niet elke artiest graag zag/ziet gebeuren dat z'n albums als warme broodjes over de toonbank gaan.
Sorry hoor, dat ik er wat van zeg. Maar zeg dan gewoon dat je het een k*t cd vind, mindere nummers, mindere uitvoering. Minder wat hij tot dan toe heeft uitgebracht. Maar ga het niet zoeken in dit soort futiliteiten en veronderstellingen.
Ik zal later de antwoorden van meneer even lezen.
Overigens, jij zegt dat de "sound is afgestemd op een groter publiek". Hoe weet je dat? PG die achter de knoppen zit en dan denkt: "laat ik eens wat zus en laat ik eens wat zo. Voor een groter publiek!" Denk je dat het zo gaat?
En zelfs al zou dat zou zijn, worden albums dan opeens "minder relevant in artistiek opzicht"?
O ja? Het mag alleen voor de happy few zijn en pas dan is het goed en "artistiek relevant"? Alsof trouwens niet elke artiest graag zag/ziet gebeuren dat z'n albums als warme broodjes over de toonbank gaan.
Sorry hoor, dat ik er wat van zeg. Maar zeg dan gewoon dat je het een k*t cd vind, mindere nummers, mindere uitvoering. Minder wat hij tot dan toe heeft uitgebracht. Maar ga het niet zoeken in dit soort futiliteiten en veronderstellingen.
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 22:19 uur
Ik zit trouwens net naar The Nest That Sailed The Sky van OVO te luisteren, maar wat een meesterwerk heeft hij met OVO daarna weer gemaakt...
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 22:34 uur
Neal Peart schreef:
Beste Hakuna ik zou sowieso "MERCY STREET"maar eens hard draaien en rustig beluisteren dan stijgt je 3.0 naar 4.0 en zo staanb er nog een paar juweeltjes op. Gabriel's voice is ook super op dit album
Beste Hakuna ik zou sowieso "MERCY STREET"maar eens hard draaien en rustig beluisteren dan stijgt je 3.0 naar 4.0 en zo staanb er nog een paar juweeltjes op. Gabriel's voice is ook super op dit album
Een half puntje omhoog gegaan, het nummer ''Mercy street'' gaf de doorslag. Wie weet waar het eindigd.
0
geplaatst: 31 augustus 2014, 22:48 uur
Bedoel je dus het album OVO? Ik vond The Nest That Sailed The Sky toch niet goed om het hele album te beluisteren, maar wellicht heb ik toch iets gemist.
Maar nog even on-topic: herinner me plotseling dat Peter Gabriel in een interview in het Engelse muziekblad Uncut gezegd heeft, dat ie voor het album bewust popsongs heeft geschreven, omdat hij iets anders wilde dan de meer experimentele sound van de voorgaande albums. Daarmee heb ik ook een van de opmerkingen van Musician beantwoord. En ik herhaal verder dat met die songs niet zo erg veel mis is, al hoor ik liever de eerste 3 albums. De productie van de jaren 80 speelt natuurlijk ook een rol. Ik heb 3,5 * gegeven, en dat lijkt me fair.
Maar nog even on-topic: herinner me plotseling dat Peter Gabriel in een interview in het Engelse muziekblad Uncut gezegd heeft, dat ie voor het album bewust popsongs heeft geschreven, omdat hij iets anders wilde dan de meer experimentele sound van de voorgaande albums. Daarmee heb ik ook een van de opmerkingen van Musician beantwoord. En ik herhaal verder dat met die songs niet zo erg veel mis is, al hoor ik liever de eerste 3 albums. De productie van de jaren 80 speelt natuurlijk ook een rol. Ik heb 3,5 * gegeven, en dat lijkt me fair.
0
geplaatst: 1 september 2014, 08:32 uur
Hakuna schreef:
Een half puntje omhoog gegaan, het nummer ''Mercy street'' gaf de doorslag. Wie weet waar het eindigd.
(quote)
Een half puntje omhoog gegaan, het nummer ''Mercy street'' gaf de doorslag. Wie weet waar het eindigd.
inderdaad een meesterlijke plaat wordt dit ook bij jou
0
geplaatst: 1 september 2014, 10:03 uur
Sta verbaasd over het soort argumenten dat wordt gebruikt om dit album op te trekken of neer te halen. Even mijn context: ik ben nooit besmet geweest met het Genesis-virus - daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee; dat associeer ik, zelfs na zo'n 40 jaar, nog steeds met prog minnende, pijprokende, instapmuilen dragende, hasjrokende (studenten)flatgenoten. Ik ervoer het als in de late 60s blijven hangende hipjes, met een meewarige, zweetopwekkende hang naar nostalgie - noem het weltschmerz om mijn part.
Imo was het solowerk van PG anders - al zal ik nu wel weer het risico lopen de zeis van de andersdenkenden langs mijn schedel voelen scheren, digitaliter uiteraard. Al begin jaren 70 was ik getroffen door een ander - financieel dodelijk - virus, dat van de audiofilie.
De eerste drie van Gabriel draaiden toen nog op mijn platenspeler - Pioneer PL12 D, M75, Dual versterker, AR 4xa speakers - maar troffen me nergens qua geluidskwaliteit. En eerlijk gezegd maakt goed geluid wel uit voor de beleving van muziek. Zo herinner ik me een uitspraak van Neil Young over de cd in een docu over geluid en productie: "we got the quality but we lost the sound".
Compleet uit mijn sokken geblazen werd ik echter door PG4 en het eerste live album. Al trof het wel dat ik in die tijd nét me aan het oriënteren was op een cd-speler (de eerste, een Philips cd200, kocht ik eind 82/begin 83).
De geluidskwaliteit van PG4 én het live album speelden een belangrijke rol bij mijn waardering. De geluidskwaliteit heeft bij PG steeds vanaf dat moment een heel hoog niveau gekend. En - eerlijk gezegd - soms is het prettiger luisteren naar een 3,5* van bijzondere productiekwaliteit dan naar een 4,5* album van matige productiekwaliteit.
Dit album haalt bij mij 4* omdat er in mijn beleving een paar mindere nummers tussen zitten. Het enige wat ik wel eens zou wensen is dat de stand van de techniek en de gedrevenheid op dat punt van PG zelve bij de eerste drie net zo hoog was geweest. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat PG's visie op geluid (en uitvoering) gaandeweg een essentiële factor is geworden bij albums en live-uitvoeringen.
Imo was het solowerk van PG anders - al zal ik nu wel weer het risico lopen de zeis van de andersdenkenden langs mijn schedel voelen scheren, digitaliter uiteraard. Al begin jaren 70 was ik getroffen door een ander - financieel dodelijk - virus, dat van de audiofilie.
De eerste drie van Gabriel draaiden toen nog op mijn platenspeler - Pioneer PL12 D, M75, Dual versterker, AR 4xa speakers - maar troffen me nergens qua geluidskwaliteit. En eerlijk gezegd maakt goed geluid wel uit voor de beleving van muziek. Zo herinner ik me een uitspraak van Neil Young over de cd in een docu over geluid en productie: "we got the quality but we lost the sound".
Compleet uit mijn sokken geblazen werd ik echter door PG4 en het eerste live album. Al trof het wel dat ik in die tijd nét me aan het oriënteren was op een cd-speler (de eerste, een Philips cd200, kocht ik eind 82/begin 83).
De geluidskwaliteit van PG4 én het live album speelden een belangrijke rol bij mijn waardering. De geluidskwaliteit heeft bij PG steeds vanaf dat moment een heel hoog niveau gekend. En - eerlijk gezegd - soms is het prettiger luisteren naar een 3,5* van bijzondere productiekwaliteit dan naar een 4,5* album van matige productiekwaliteit.
Dit album haalt bij mij 4* omdat er in mijn beleving een paar mindere nummers tussen zitten. Het enige wat ik wel eens zou wensen is dat de stand van de techniek en de gedrevenheid op dat punt van PG zelve bij de eerste drie net zo hoog was geweest. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat PG's visie op geluid (en uitvoering) gaandeweg een essentiële factor is geworden bij albums en live-uitvoeringen.
0
Cured
geplaatst: 1 september 2014, 10:12 uur
Welke vind jij zelf minder, Mjuman? (ik ben niet zo van Big Time bijv.) Ik zit zelf op zo'n 3,5 ster, omdat het me niet allemaal boeit. 4 sterren zou ook nog kunnen misschien.
0
geplaatst: 1 september 2014, 11:15 uur
Cured schreef:
Welke vind jij zelf minder, Mjuman? (ik ben niet zo van Big Time bijv.) Ik zit zelf op zo'n 3,5 ster, omdat het me niet allemaal boeit. 4 sterren zou ook nog kunnen misschien.
Welke vind jij zelf minder, Mjuman? (ik ben niet zo van Big Time bijv.) Ik zit zelf op zo'n 3,5 ster, omdat het me niet allemaal boeit. 4 sterren zou ook nog kunnen misschien.
Helemaal mee eens. Er zijn er genoeg die niet zo overtuigd zijn van het duet Bush - Gabriel, maar ik vind het binnen de maatschappelijke context erg fraai.
Het mooiste duet van een PG song blijft echter deze, zonder vocale lead-bijdrage van PG zelve: Peter Gabriel & Cocteau Twins - YouTube
0
geplaatst: 1 september 2014, 11:37 uur
Mjuman schreef:
Dit album haalt bij mij 4* omdat er in mijn beleving een paar mindere nummers tussen zitten. Het enige wat ik wel eens zou wensen is dat de stand van de techniek en de gedrevenheid op dat punt van PG zelve bij de eerste drie net zo hoog was geweest. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat PG's visie op geluid (en uitvoering) gaandeweg een essentiële factor is geworden bij albums en live-uitvoeringen.
Dit album haalt bij mij 4* omdat er in mijn beleving een paar mindere nummers tussen zitten. Het enige wat ik wel eens zou wensen is dat de stand van de techniek en de gedrevenheid op dat punt van PG zelve bij de eerste drie net zo hoog was geweest. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat PG's visie op geluid (en uitvoering) gaandeweg een essentiële factor is geworden bij albums en live-uitvoeringen.
Inmiddels zijn de eerste vier albums van PG prachtig geremasterd etc. Ik weet niet of je die al een keer hebt beluisterd maar dat is zeker aan te bevelen.
Overigens: ik weet wie het zegt dus ik hoef er alleen maar om te glimlachen, maar
Sta verbaasd over het soort argumenten dat wordt gebruikt om dit album op te trekken of neer te halen. Even mijn context: ik ben nooit besmet geweest met het Genesis-virus - daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee; dat associeer ik, zelfs na zo'n 40 jaar, nog steeds met prog minnende, pijprokende, instapmuilen dragende, hasjrokende (studenten)flatgenoten. Ik ervoer het als in de late 60s blijven hangende hipjes, met een meewarige, zweetopwekkende hang naar nostalgie - noem het weltschmerz om mijn part.
Ik zou niet weten waarom je, als je van Genesis houdt, plotseling zou behoren tot de "pijprokende, instapmuilen dragende hasjrokende (studenten)flatgenoten". En waarom dat wel/niet zou gelden voor andere bands.
Je kunt ook wat vinden van mensen die niet verder zijn gekomen dan punk & newwave en daar een sticker op plakken. De brede belangstelling die mensen voor muziek kunnen hebben daarbij maar geheel buiten beschouwing latend, als het toch al kortzichtig moet
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 1 september 2014, 13:00 uur
Gelukkig ben ik onvoldoende fashionable om überhaupt een beeld van instapmuilen te hebben. Evenmin heb ik de jaren zeventig meegemaakt en de jaren tachtig in muzikaal opzicht niet bewust.
Zonder de ballast van het verleden zou je van Vrij Zicht kunnen spreken (ware het niet dat een ietwat twijfelachtige Volkskrant-columnist deze titel al een paar jaar misbruikt voor zijn schrijfsels) en, met The Lamb Lies Down on Broadway als startpunt, was het scheiden der wegen van Genesis en Gabriel wat mij betreft een zegen voor beide partijen. Met wat goede wil kun je op Gabriels solodebuut nog wat hang naar het verleden horen, maar eigenlijk is het van het begin af aan een totaal ander verhaal.
Enfin, toen ik dit album vaak in de updates zag opduiken, dacht ik dat dat aan dazzlers 30 albums-topic te danken was, maar men was hier al een paar dagen bezig. Even teruggelezen en ik kan mijn mening over dit album verder rustig voor me houden, daar Luke deze al aardig verwoord heeft:
3,5 tot 4,0 sterren. Bij de laatste scoreherziening was ik kennelijk in een goede bui.
Zonder de ballast van het verleden zou je van Vrij Zicht kunnen spreken (ware het niet dat een ietwat twijfelachtige Volkskrant-columnist deze titel al een paar jaar misbruikt voor zijn schrijfsels) en, met The Lamb Lies Down on Broadway als startpunt, was het scheiden der wegen van Genesis en Gabriel wat mij betreft een zegen voor beide partijen. Met wat goede wil kun je op Gabriels solodebuut nog wat hang naar het verleden horen, maar eigenlijk is het van het begin af aan een totaal ander verhaal.
Enfin, toen ik dit album vaak in de updates zag opduiken, dacht ik dat dat aan dazzlers 30 albums-topic te danken was, maar men was hier al een paar dagen bezig. Even teruggelezen en ik kan mijn mening over dit album verder rustig voor me houden, daar Luke deze al aardig verwoord heeft:
Misterfool schreef:
Mwah, hij laat hier niet echt het achterste van zijn tong zien. Dat doet hij wel op PG#3 PG #4 en Up.
Mwah, hij laat hier niet echt het achterste van zijn tong zien. Dat doet hij wel op PG#3 PG #4 en Up.
3,5 tot 4,0 sterren. Bij de laatste scoreherziening was ik kennelijk in een goede bui.
0
geplaatst: 1 september 2014, 22:33 uur
Zwikkie berichten die allang niet meer over het album gingen verwijderd.
0
geplaatst: 8 september 2014, 04:02 uur
Voor het slapen gaan luister ik dit (vergeten) album steeds meer met plezier, een halve ster erbij.
0
geplaatst: 12 november 2014, 00:41 uur
Wisselvallig album. Red Rain, Sledgehammer en misschien nog Mercy Street zijn duidelijk de toppers.
0
geplaatst: 17 november 2014, 08:30 uur
Hele lekkere plaat.
Als kind van de jaren '80, kan ik het eighties geluidje zeer waarderen.
De eerste 3 nummers zijn van zeer hoge kwaliteit.
Daarna komt alleen Mercy Street nog op dat niveau.
Als kind van de jaren '80, kan ik het eighties geluidje zeer waarderen.
De eerste 3 nummers zijn van zeer hoge kwaliteit.
Daarna komt alleen Mercy Street nog op dat niveau.
0
geplaatst: 31 december 2014, 23:19 uur
In eerste instantie destijds gekocht vanwege de hits "Sledgehammer" en het duet met Kate Bush "Don't give up", maar dit album blijkt nog aanzienlijk meer pakkende nummers te bevatten. Zoals "Red rain", Mercy Street" en "Big time". De andere soloplaten van Peter Gabriel ken ik op zich niet zo goed, maar dit was in elk geval zijn meest succesvolle. Van mij krijgt ie 4 sterren.
0
kistenkuif
geplaatst: 28 april 2015, 08:11 uur
Geluidtechnisch superieur geproduceerd album dat me daardoor minder raakt dan de voorgangers. De perfectie houdt me op afstand. En Don't give up vind ik een draak van een song.
0
geplaatst: 13 augustus 2015, 17:38 uur
Toch verlaagd tot 3* omdat de sound van het album mij niet erg kan bekoren. Ik ben er ook een beetje op uitgeluisterd, terwijl ik zijn eerste albums nog steeds graag mag horen. Youssou N' Dour redt voor mij In Your Eyes en verder vind ik Mercy Street een prachtsong, al vind ik de cover van Iain Matthews (staat op het album Pure and Crooked) dan weer te prefereren.
0
geplaatst: 14 augustus 2015, 19:03 uur
Ik houd juist wel van goed geproduceerde albums en de 25th anniversary versie is geweldig geremasterd. Daarnaast een gewoon goed album met enkele muzikale hoogtepunten, niet alleen voor PG zijn doen en laten, maar ook in het algemeen.
0
Misterfool
geplaatst: 15 augustus 2015, 21:22 uur
Qua commercieel succes is dit het succesvolste album van Peter Gabriel en tevens zijn meest bekende. Het is daarom wellicht makkelijk om dit album weg te zetten als een commerciële knieval. Hoewel het album opmerkelijk toegankelijk is, zijn er op dit album geen slechte nummers te vinden.
-
“Red Rain” is een uitstekende deurmat voor dit album. Het introduceert gelijk de prachtige warme sound van deze plaat. Het nummer valt daarnaast op door het swingende ritme, waarmee ook gehint wordt op een subtiel soort horror. Het gaat dan ook over een aantal nachtmerries van Gabriel en niet over zure regen, zoals hier en daar wel eens wordt vermeld.
-
“Sledgehammer “is natuurlijk de grote hit van het album, al zal dat deels door de prachtige videoclip komen die innovatief gebruik maakt van stop-motion. Heden ten dage vind ik het een van de mindere nummers op dit album. Iets te gezapig, al is het panfluitje op het begin wel geinig.
-
“Don’t Give Up “wordt door velen als het braafst jochie in de discografie van Gabriel gezien en ergens is dit wel terecht. Een beetje zoet, zeker, maar de wisselwerking tussen de stemmen van Gabriel en Bush is erg sterk. Daarnaast dragen de synthesizers ook veel bij aan de warmte van het nummer.
-
“That Voice Again” heb ik lange tijd over het hoofd gezien. Tegenwoordig vind ik het een bijzonder fris, lenteachtig nummer met een aanstekelijk ritme. Ik moet hier ook echt een grote pluim geven aan Tony Levin. Echt geniaal baswerk, op dit album in het algemeen en op dit nummer specifiek .
-
“In Your Eyes” is erg bekend geworden door romcom: Say Anything. Het is een beetje een middenmoter op het album. Een schattig, liefdesliedje, maar het nummer heeft toch ook weer die subtiele wereldse toets, indiaanse invloeden naar ik vermoed, die het tot een bijzondere luisterervaring maken.
-
Het hoogtepunt van dit album wordt gelukkig daarna ingezet. “Mercy Street” is een aangrijpend stukje melancholie. De organische, doorleefde productie van Lanois is hier haast een extra instrument. Dit soort welhaast spirituele nummers willen vaak nogal saai zijn. Gabriel drukt daarentegen in tekst en arrangement zo veel pertinentie uit (elke zinsnede is raak!) dat ik er elke keer kippenvel van krijg.
-
"Big Time" is het meest funky nummer op dit album. De sarcastische toon waarmee de yuppencultuur belachelijk gemaakt wordt, vind ik erg aanstekelijk. Misschien wel de meest verouderde compositie op het album(het doet zelfs een beetje denken aan frankie goes to Hollywood). Niet dat het me deert, ik vind het een geweldig nummer zelfs.
-
Daar waar PG4(melt) op het einde verraste met een bijzonder opgewekt nummer, verbaast So mij met een buitengewoon dreigende compositie. Tribal drums met stemmen die zingen in een gehersenspoeld mantra. Een sterk nummer, maar eigenlijk sluit het ook hier weer slecht aan op de rest van het album. Jammer, want "We Do What We're Told " heeft een bijzonder fijne, onderhuidse spanning.
-
So is niet het beste album wat Peter Gabriel opnam, maar wel een van zijn beste instappers. Ik sta nog steeds achter mijn uitspraak dat Gabriel op dit album niet het achterste van zijn tong laat zien. Daarvoor moet je zowel terugwerken naar PG 3 en 4(en zeker ook Genesis) en vooruitwerken naar Up(en daarna ook zeker stoppen). Desondanks een verdomd goed album dat voor mij 4* waard is.
-
“Red Rain” is een uitstekende deurmat voor dit album. Het introduceert gelijk de prachtige warme sound van deze plaat. Het nummer valt daarnaast op door het swingende ritme, waarmee ook gehint wordt op een subtiel soort horror. Het gaat dan ook over een aantal nachtmerries van Gabriel en niet over zure regen, zoals hier en daar wel eens wordt vermeld.
-
“Sledgehammer “is natuurlijk de grote hit van het album, al zal dat deels door de prachtige videoclip komen die innovatief gebruik maakt van stop-motion. Heden ten dage vind ik het een van de mindere nummers op dit album. Iets te gezapig, al is het panfluitje op het begin wel geinig.
-
“Don’t Give Up “wordt door velen als het braafst jochie in de discografie van Gabriel gezien en ergens is dit wel terecht. Een beetje zoet, zeker, maar de wisselwerking tussen de stemmen van Gabriel en Bush is erg sterk. Daarnaast dragen de synthesizers ook veel bij aan de warmte van het nummer.
-
“That Voice Again” heb ik lange tijd over het hoofd gezien. Tegenwoordig vind ik het een bijzonder fris, lenteachtig nummer met een aanstekelijk ritme. Ik moet hier ook echt een grote pluim geven aan Tony Levin. Echt geniaal baswerk, op dit album in het algemeen en op dit nummer specifiek .
-
“In Your Eyes” is erg bekend geworden door romcom: Say Anything. Het is een beetje een middenmoter op het album. Een schattig, liefdesliedje, maar het nummer heeft toch ook weer die subtiele wereldse toets, indiaanse invloeden naar ik vermoed, die het tot een bijzondere luisterervaring maken.
-
Het hoogtepunt van dit album wordt gelukkig daarna ingezet. “Mercy Street” is een aangrijpend stukje melancholie. De organische, doorleefde productie van Lanois is hier haast een extra instrument. Dit soort welhaast spirituele nummers willen vaak nogal saai zijn. Gabriel drukt daarentegen in tekst en arrangement zo veel pertinentie uit (elke zinsnede is raak!) dat ik er elke keer kippenvel van krijg.
-
"Big Time" is het meest funky nummer op dit album. De sarcastische toon waarmee de yuppencultuur belachelijk gemaakt wordt, vind ik erg aanstekelijk. Misschien wel de meest verouderde compositie op het album(het doet zelfs een beetje denken aan frankie goes to Hollywood). Niet dat het me deert, ik vind het een geweldig nummer zelfs.
-
Daar waar PG4(melt) op het einde verraste met een bijzonder opgewekt nummer, verbaast So mij met een buitengewoon dreigende compositie. Tribal drums met stemmen die zingen in een gehersenspoeld mantra. Een sterk nummer, maar eigenlijk sluit het ook hier weer slecht aan op de rest van het album. Jammer, want "We Do What We're Told " heeft een bijzonder fijne, onderhuidse spanning.
-
So is niet het beste album wat Peter Gabriel opnam, maar wel een van zijn beste instappers. Ik sta nog steeds achter mijn uitspraak dat Gabriel op dit album niet het achterste van zijn tong laat zien. Daarvoor moet je zowel terugwerken naar PG 3 en 4(en zeker ook Genesis) en vooruitwerken naar Up(en daarna ook zeker stoppen
). Desondanks een verdomd goed album dat voor mij 4* waard is. 
1
geplaatst: 3 november 2016, 22:14 uur
Ooit de cd gehad, en weer weg gedaan.. zelfde met de lp... De periode van Genesis en Gabriel is niet iets waar ik graag naar luister. Mijn muziek niet...
Vond dit een leuke plaat, maar draaide m eigenlijk weinig. Zijn oudere werk kon me minder bekoren dan zijn werk vanaf deze periode. En dat is nog zo. Zeker hele albums.
Gisteren Peter Gabriel - Hit (2003) sinds lange tijd weer eens gedraaid, en weer bekroop me het gevoel dat dit toch wel een heel goede plaat was.
Misschien was ik er destijds te jong voor. Ik weet het niet.
Nu, dacht ik, kan mij het schelen, ik koop de halfspeed mastered vinyl versie. Dan komt deze muziek goed tot zijn recht, qua geluid, en beleving.
En ik was toch bezig, dus meteen Us en Up er ook maar bij, Up vind ik sowieso goed, maar Us is een gokje. Kan eigenlijk niet verkeerd zijn denk ik.
Nu deze plaat weer beluisterd lekker onderuit in mijn FatBoy met een koptelefoon op. Nadeel is dat je ongeveer na 2 nummers de plaat moet draaien, maar het is de ervaring waard.
Mooi geluid, en de mooie plaat. Ik hou van de sound van de 80's en die is natuurlijk ook te vinden op dit album. Maar ook de ingetogen tracks als Mercy Street en Don't give up zijn prachtig.
Drie maal is scheepsrecht, deze versie gaat mijn huis niet meer verlaten, ik ben groot genoeg gegroeid om 'm te mogen houden en goed kunnen waarderen.
So... dat is eruit...
Vond dit een leuke plaat, maar draaide m eigenlijk weinig. Zijn oudere werk kon me minder bekoren dan zijn werk vanaf deze periode. En dat is nog zo. Zeker hele albums.
Gisteren Peter Gabriel - Hit (2003) sinds lange tijd weer eens gedraaid, en weer bekroop me het gevoel dat dit toch wel een heel goede plaat was.
Misschien was ik er destijds te jong voor. Ik weet het niet.
Nu, dacht ik, kan mij het schelen, ik koop de halfspeed mastered vinyl versie. Dan komt deze muziek goed tot zijn recht, qua geluid, en beleving.
En ik was toch bezig, dus meteen Us en Up er ook maar bij, Up vind ik sowieso goed, maar Us is een gokje. Kan eigenlijk niet verkeerd zijn denk ik.
Nu deze plaat weer beluisterd lekker onderuit in mijn FatBoy met een koptelefoon op. Nadeel is dat je ongeveer na 2 nummers de plaat moet draaien, maar het is de ervaring waard.
Mooi geluid, en de mooie plaat. Ik hou van de sound van de 80's en die is natuurlijk ook te vinden op dit album. Maar ook de ingetogen tracks als Mercy Street en Don't give up zijn prachtig.
Drie maal is scheepsrecht, deze versie gaat mijn huis niet meer verlaten, ik ben groot genoeg gegroeid om 'm te mogen houden en goed kunnen waarderen.
So... dat is eruit...
0
geplaatst: 3 november 2016, 22:19 uur
lennon schreef:
Drie maal is scheepsrecht, deze versie gaat mijn huis niet meer verlaten, ik ben groot genoeg gegroeid om 'm te mogen houden en goed kunnen waarderen.
So... dat is eruit...
Drie maal is scheepsrecht, deze versie gaat mijn huis niet meer verlaten, ik ben groot genoeg gegroeid om 'm te mogen houden en goed kunnen waarderen.
So... dat is eruit...
Laatste stap(je) naar volwassenheid
Ontroerend om te lezen
0
geplaatst: 4 november 2016, 10:06 uur
Altijd prachtig om de verhaaltjes van Lennon te lezen. Dank hiervoor.
Blijft voor mij een bijzonder album die ik eens in de zoveel tijd een luisterbeurt gun.
Opnametechnisch een pareltje.
Blijft voor mij een bijzonder album die ik eens in de zoveel tijd een luisterbeurt gun.
Opnametechnisch een pareltje.
1
geplaatst: 22 december 2016, 23:12 uur
Aangezien het solowerk van Peter Gabriel mij in de loop der tijd meer is gaan fascineren, ook deze mij weer eens aandacht gegeven.
Veel beter dan in herinnering uiteindelijk.
Het is zoals al veel beschreven zijn meest mainstreame plaat, maar dat is geen bezwaar.
Er staat gewoon zoveel knap spul op, dat je onmogelijk kunt stellen dat dit dan ook een artistieke achteruitgang is.
Mainstreamer hoeft sowieso geen achteruitgang te zijn. Waarom eigenlijk.
Toegegeven, het gaat vaak mis, Gabriel's ex collega's kunnen zich dat aantrekken en er zijn genoeg voorbeelden van acts die beter iets minder uitbundig de commercieele paden hadden kunnen betreden.
Toch hoor je op So een wellicht minder duister geluid, maar de diepgang is echt niet weg.
Red Rain is een opener die er zijn mag en typeert Gabriel weer als een uitstekende tekstschrijver die oprecht met de wereld begaan is.
Sledgehammer kent iedereen en is gewoon een fijne funk die dan ook super hitgevoelig is.
En die geniale clip zal het natuurlijk ook een zetje in de goede richting gegeven hebben.
Gabriel en Kate Bush is een goede match, beiden creatief, ambitieus en onderscheidend.
Het duet was een kwestie van tijd en Don't Give Up is een magistrale ballad, dat sowieso tot het mooiste van beide artiesten behoort.
Het niveau blijft gehandhaaft met That Voice Again en In Your Eyes, waar smaakvol Worldmusic wordt toegevoegd.
Een song die eigenlijk zelden meer ontbreekt in de liveset van Gabriel. Youssou 'N Dour is hier ook op te horen.
Mercey Street is mijn favoriet.
Kalm, bedachtzaam, kabbelend, maar met een enorme lading. Prachtsong.
Big Time is geen Sledgehammer en steekt er nogal schril bij af. Het smetje op dit album.
Te nadrukkelijk het nog een keertje doen en dat is te makkelijk.
De song mist overigens alles wat Sledgehammer wel heeft.
We Do What We're Told is vertrouwd en sluit dit fraaie So mooi af.
Toch herondekt en met terugwerkende kracht alsnog in het hart gesloten.
Mooi werk met productie van Daniel Lanois en met medewerking van tal van bekende musici.
Naast Kate Bush en Youssou 'N Dour,zijn ook Stewart Copeland, Lauri Anderson, Jim Kerr en sessielui als Tony Levin, Manu Katche en Peter's vaste gitarist David Rhodes te horen.
Veel beter dan in herinnering uiteindelijk.
Het is zoals al veel beschreven zijn meest mainstreame plaat, maar dat is geen bezwaar.
Er staat gewoon zoveel knap spul op, dat je onmogelijk kunt stellen dat dit dan ook een artistieke achteruitgang is.
Mainstreamer hoeft sowieso geen achteruitgang te zijn. Waarom eigenlijk.
Toegegeven, het gaat vaak mis, Gabriel's ex collega's kunnen zich dat aantrekken en er zijn genoeg voorbeelden van acts die beter iets minder uitbundig de commercieele paden hadden kunnen betreden.
Toch hoor je op So een wellicht minder duister geluid, maar de diepgang is echt niet weg.
Red Rain is een opener die er zijn mag en typeert Gabriel weer als een uitstekende tekstschrijver die oprecht met de wereld begaan is.
Sledgehammer kent iedereen en is gewoon een fijne funk die dan ook super hitgevoelig is.
En die geniale clip zal het natuurlijk ook een zetje in de goede richting gegeven hebben.
Gabriel en Kate Bush is een goede match, beiden creatief, ambitieus en onderscheidend.
Het duet was een kwestie van tijd en Don't Give Up is een magistrale ballad, dat sowieso tot het mooiste van beide artiesten behoort.
Het niveau blijft gehandhaaft met That Voice Again en In Your Eyes, waar smaakvol Worldmusic wordt toegevoegd.
Een song die eigenlijk zelden meer ontbreekt in de liveset van Gabriel. Youssou 'N Dour is hier ook op te horen.
Mercey Street is mijn favoriet.
Kalm, bedachtzaam, kabbelend, maar met een enorme lading. Prachtsong.
Big Time is geen Sledgehammer en steekt er nogal schril bij af. Het smetje op dit album.
Te nadrukkelijk het nog een keertje doen en dat is te makkelijk.
De song mist overigens alles wat Sledgehammer wel heeft.
We Do What We're Told is vertrouwd en sluit dit fraaie So mooi af.
Toch herondekt en met terugwerkende kracht alsnog in het hart gesloten.
Mooi werk met productie van Daniel Lanois en met medewerking van tal van bekende musici.
Naast Kate Bush en Youssou 'N Dour,zijn ook Stewart Copeland, Lauri Anderson, Jim Kerr en sessielui als Tony Levin, Manu Katche en Peter's vaste gitarist David Rhodes te horen.
1
geplaatst: 23 december 2016, 09:22 uur
Mooie reminder, bikkel.
Een van de meest sophisticated popplaten die je zal horen.
Buitengewoon bewonderenswaardige balans met lichtvoetige klanken in verfijnd artistieke uitvoeringen.
Nostalgische plaat voor mij ook, voor zover een jeugdige jongen als ik van zoiets kan spreken:
Gabriel was een van de eerste muzikale geweldenaars waar ik echt aan verslingerd raakte.
Neig op dit moment naar de volle mep maar zal op zijn minst even verhogen met een halfje.
Daar lijkt het me wel een geschikte dag voor, terwijl we nog eens een retrospectieve circulatie gunnen aan tijdloze tijdsbeeld meesterwerkjes als:
That Voice Again.
En natuurlijk In Your Eyes.
Een van de meest sophisticated popplaten die je zal horen.
Buitengewoon bewonderenswaardige balans met lichtvoetige klanken in verfijnd artistieke uitvoeringen.
Nostalgische plaat voor mij ook, voor zover een jeugdige jongen als ik van zoiets kan spreken:
Gabriel was een van de eerste muzikale geweldenaars waar ik echt aan verslingerd raakte.
Neig op dit moment naar de volle mep maar zal op zijn minst even verhogen met een halfje.
Daar lijkt het me wel een geschikte dag voor, terwijl we nog eens een retrospectieve circulatie gunnen aan tijdloze tijdsbeeld meesterwerkjes als:
That Voice Again.
En natuurlijk In Your Eyes.
1
geplaatst: 23 januari 2017, 12:09 uur
Dit was mijn eerste album van Peter Gabriel. Niet meer mijn meest favoriete, maar nog steeds eentje die graag hoor. Een album dat zoals zovaak gezegd en als zoveel van zijn andere albums en DVD's, geluidstechnisch zijn tijd ver vooruit was en de 2002 remaster was wederom een upgrade hiervan. In het verlengde hiervan staan er verschillende nummers op Play met DTS 96/24 bits geluid, die zo mogelijk nog spectaculairder klinken. Jammer dat het album nooit volledig DVD audio is gezet. Evemmin is het werk van Gabriel vaak referentiemateriaal. Luister maar eens naar de DTS track van Still Growing Up. Nu nog steeds een van de beste geluidstracks die ik heb gehoord. Dan weer zo subtiel en dan weer zoveel power, zoals goed hoorbaar is met The Tower That Ate The People. Ook met het concert van de Back To Front tour, was het geluid ongelofelijk goed. Ben nog nooit naar een Gabriel concert geweest waarbij ik niet wegliep en niet dacht. 'Ongelofelijk !! Wat een geluid !!!.'
Na al die jaren denk ik dat het voornaamste probleem is dat van zoveel van deze nummers er inmiddels live versies zijn die ver de voorkeur hebben dan de studio albums. Op de SWL Live EP staat een uitvoering van Mercy Street waarbij me nu, 23 jaar later nog steeds de rillingen over het lijf lopen, Red Rain staat op verschillende live DVD's, maar is erg sterk op Growing Up Live en Still Growing Up. In Your Eyes met Youssou is erg mooi op de Live In Athens DVD/cd, en hetzelfde geldt met Sledgehammer, Don't Give Up en This Is The Picture. De integrale uitvoering van de Back To Front Tour vond ik ook erg mooi, ook al betreft het vaak niet de beste uitvoeringen en kun je jammer genoeg horen dat Gabriel een dagje ouder wordt. Hij waagt zich niet meer aan dat enorm indrukwekkende middenstuk van Mercy Street zoals op de SWL Live EP (wat een stem !!) en dat is jammer. Maar onvermijdelijk.
Dit album is zijn meest toegankelijke en daardoor zijn meest succesvolle. Maar persoonlijk geef ik toch echt de voorkeur aan Up, wat ik zijn magnum opus vind.
Na al die jaren denk ik dat het voornaamste probleem is dat van zoveel van deze nummers er inmiddels live versies zijn die ver de voorkeur hebben dan de studio albums. Op de SWL Live EP staat een uitvoering van Mercy Street waarbij me nu, 23 jaar later nog steeds de rillingen over het lijf lopen, Red Rain staat op verschillende live DVD's, maar is erg sterk op Growing Up Live en Still Growing Up. In Your Eyes met Youssou is erg mooi op de Live In Athens DVD/cd, en hetzelfde geldt met Sledgehammer, Don't Give Up en This Is The Picture. De integrale uitvoering van de Back To Front Tour vond ik ook erg mooi, ook al betreft het vaak niet de beste uitvoeringen en kun je jammer genoeg horen dat Gabriel een dagje ouder wordt. Hij waagt zich niet meer aan dat enorm indrukwekkende middenstuk van Mercy Street zoals op de SWL Live EP (wat een stem !!) en dat is jammer. Maar onvermijdelijk.
Dit album is zijn meest toegankelijke en daardoor zijn meest succesvolle. Maar persoonlijk geef ik toch echt de voorkeur aan Up, wat ik zijn magnum opus vind.
0
geplaatst: 13 november 2017, 15:37 uur
Misterfoolzegt:
Qua commercieel succes is dit het succesvolste album van Peter Gabriel en tevens zijn meest bekende. Het is daarom wellicht makkelijk om dit album weg te zetten als een commerciële knieval. Hoewel het album opmerkelijk toegankelijk is, zijn er op dit album geen slechte nummers te vinden.
Grotendeels mee eens. Een album dat nergens echt door de bodem zakt en in nummers als 'In your eyes', 'Red rain' en 'Mercy street' een aantal 5-sterren tracks kende. Maar al met al toch geen 5-sterren album als 'Gabriel 4', die net even wat intenser en uitdagender voor de luisteraar is.
0
geplaatst: 13 november 2017, 17:47 uur
Mercy Street is met afstand zijn beste nummer. Dat nummer met Kate Bush skip ik altijd, want dat nummer is niet des Gabriels. Verder een puik album!!
* denotes required fields.