menu

The Chameleons - Script of the Bridge (1983)

mijn stem
4,12 (434)
434 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Statik

  1. Don't Fall (4:05)
  2. Here Today (3:58)
  3. Monkeyland (5:17)
  4. Second Skin (6:51)
  5. Up the Down Escalator (3:58)
  6. Less Than Human (4:12)
  7. Pleasure and Pain (5:11)
  8. Thursday's Child (3:33)
  9. As High as You Can Go (3:35)
  10. A Person Isn't Safe Anywhere These Days (5:43)
  11. Paper Tigers (4:17)
  12. View from a Hill (6:40)
  13. In Shreds [Previously Unreleased] * (4:09)
  14. Dear Dead Days [Previously Unreleased] * (4:31)
  15. Things I Wish I'd Said [Previously Unreleased] * (5:12)
  16. Don't Fall [Live in Bremen, 1983] * (3:49)
  17. Here Today [Live in Bremen, 1983] * (3:51)
  18. Thursday's Child [Live in Bremen, 1983] * (3:46)
  19. A Person Isn't Safe Anywhere These Days [Live in Bremen, 1983] * (4:48)
  20. Less Than Human [Live in Bremen, 1983] * (4:01)
  21. Pleasure and Pain [Live in Bremen, 1983] * (4:31)
  22. Second Skin [Live in Bremen, 1983] * (6:01)
  23. Paper Tigers [Live in Bremen, 1983] * (4:07)
  24. Monkeyland [Live in Bremen, 1983] * (4:56)
  25. Singing Rule Britannia [Live in Bremen, 1983] * (4:19)
  26. Up the Down Escalator [Live in Bremen, 1983] * (3:59)
  27. View from a Hill [Live in Bremen, 1983] * (6:17)
toon 15 bonustracks
totale tijdsduur: 57:20 (2:05:37)
zoeken in:
avatar van dazzler
4,0
SCRIPT OF THE BRIDGE (1983)

Een album dat mij en mijn new wave vrienden in 1983 volledig was ontgaan.
Tot voor MusicMeter had ik nog nooit van The Chameleons gehoord trouwens.
Met de prachtige MuMe ontdekking die From the Lions Mouth (1981) van The Sound
voor mij was, moest het vroeg of laat ook wel eens lukken met Script of the Bridge.

Helaas ben ik geen onvoorwaardelijke fan van deze new wave klassieker geworden.
Er is de galmende pathos van de productie en er sluipt een compositorisch amateurisme
doorheen de nummers. Redenen waarom deze plaat enige weerstand bij me oproept.

Don't Fall
Power wave die me aan het Belgische Red Zebra doet denken.
Vooral de manier van zingen en het creëren van die desolate atmosfeer.
De intro (zowel van het nummer als van het album) vind ik geniaal gevonden.
Daarna hoor ik wave met een hoge rockfactor en een behoorlijk goeie song.

Here Today
Een nummer dat op een aanstekelijke gitaarriff drijft.
Het duel tussen de twee gitaristen begreep ik pas na enkele beluisteringen.
De aanzwellende drum roffels dragen bij tot de onheilspellende sfeer van de song.
In de galm van de productie is het soms zoeken naar de juiste rol van de instrumenten.

De overgang naar Monkeyland is mooi.
Opmerkelijk bij deze plaat van The Chameleons is het erg spaarzame gebruik
van elektronische geluiden. Ze dienen enkel om hier en daar een puntje op de i te zetten.

Monkeyland
Opnieuw een song die op een gitaarriff steunt. Dit keer introspectiever.
En dan barst een uitbundig refrein los dat het lied plots enige hitpotentie bezorgt.
Maar het contrast met de strofes is net iets te groot. Het matige bereik van de zanger
zorgt ervoor dat de vocale melodielijnen wat ondersneeuwen. Wat knoertige drums ook.

Deze drie eerste tracks zijn helemaal in de typische postpunk jas gestoken.
Ik heb nog geen slecht nummer gehoord, maar ook nog geen absolute winnaar.
Here Today vond ik het sterkst. Monkeyland het minst overtuigend.
De volgende songs vind ik muzikaal interessanter.

Second Skin
Dit lied sprong er bij de eerste beluistering onmiddellijk uit.
De gitaarbogen en zelfs de frasering in de zang doen me denken aan de oude U2.
Meer bepaald aan elementen uit 11 o'Clock Tick Tock. Van freddze's liefde voor deze plaat
begrijp ik dat de teksten een belangrijker rol spelen. Second Skin is een erg goeie song.

Up the Down Escalator
Even lijkt het alsof Big Country zijn intrede doet. Maar al even snel zitten we bij
de folkwave van Modern English (periode After the Snow (1982)). Of als we wat verder kijken
bij de muziek van The House of Love bijvoorbeeld. Het meest hitpotente nummer van de plaat.
Eigenlijk bijzonder 90s op een manier. Ik zit op mijn stoel te dansen als ik dit schrijf.

Tijd voor mijn favoriet van het album.

Less Than Human
I must have cried a thousand times ... een prangende mantra
die er mede door de drummars wordt ingehamerd. Ik moet onwillekeurig denken
aan The Empty World van The Cure. Less Than Human maakt wel degelijk het verschil.
Met die snerpende synthwind die zich door de kieren van je hart priemt.

Pleasure and Pain
Een merkwaardig weinig ter zake doende intro die doet denken aan de manier
waarop Killing Joke op Night Time (1985) een aantal nummers start. De sterkste troef
van deze plaat vind ik hoedanook de variatie in de songs. Opnieuw een wat lichtere song
met een soliede basisriff. Jammer van de wat knullige brug en drumbreak.

Ik vond het bij de eerste beluistering kort na middernacht al vreemd dat ik buiten vogeltjes hoorde.

Thursday's Child
Een helicoptergitaar en een Cure drum, genre A Strange Day.
Hier gaat de eerder beperkte stem van Burgess toch wat uit de bocht, spijts het catchy refrein.
De song maakt in het hoekige arrangement een paar merkwaardige bokkensprongen.
Kleine mankementen die we graag met de mantel der liefde bedekken.

As High As You Can Go
Dit is het zwakste nummer van de plaat.
Compositorisch geraakt men niet verder dan enkele ideeën.
Variaties op eerder gebruikte vondsten, een beetje te snel aan elkaar geplakt.
Dit keer trekt men een volledige maar overbodige synthstreep doorheen de song.

A Person Isn't Safe Anywhere These Days
Opnieuw vind ik de basis van de song erg geslaagd.
Het nummer heeft een gelijkaardige uitstraling als Second Skin.
De break na drie minuten en half vind ik wat ver gezocht. We krijgen zelfs
een heel ander lied dat uitsterft in een tribal ritmepatroon. Ik plaats vraagtekens.

Paper Tigers
Die helicopter gitaar hebben The Editors en co dus van The Chameleons geleend.
Net als de twee voorgaande songs hebben we een sterke basis, maar een bovenbouw
die wat wegwaait. Minder stroomlijn in het arrangement, minder duidelijk wat de richting is.
Een akoestische gitaarstreling verzacht de pijn. Paper Tigers blijkt een doorsnee album track.

View from a Hill
Het album Script of the Bridge eindigt met een pastoraal coda.
View from a Hill draagt een haast epische singer/songwriters stempel.
Daarom alleen verrassend. Met gitaarsluiers die aan Cocteau Twins doen denken.
Samen met mijn favoriet Less Than Human het enige, echte rustpunt op de plaat.

4 sterren dus. Het lijkt me zeker niet te veel.
Wat schreef ik ook al weer over dat compositorisch amateurisme? Weet ik het zelf nog wel?
Toch kan je niet ontkennen dat de tweede plaatkant iets minder consistent in elkaar zit volgens mij.
De nummers zijn wat minder gestroomlijnd. Er zitten meer oneffenheden in de arrangementen.

Maar Script of the Bridge wordt mooier met elke draaibeurt.
Het is dus al bij al toch nog goed gekomen tussen deze amateur new waver en de klassieker.
Wie weet valt er binnen een paar draaibeurten nog een ster uit de hemel.

avatar van Omsk
4,0
fatima schreef:
(quote)


Dat is toch wel een treetje (of drie) hoger, toch?


Wat stekeliger en manischer inderdaad, maar toch ook wel een logische stap na deze plaat van Chameleons?

avatar van Mjuman
Omsk schreef:
(quote)


Wat stekeliger en manischer inderdaad, maar toch ook wel een logische stap na deze plaat van Chameleons?


Eh nee - 1981 (Scars) ging aan 1983 (Script) vooraf. Author! Author! kan je met een beetje goede wil zien als een aansluiting op de Konijnenmannen. SL & G zit dan weer tussen Cure en Sound en deze Chameleons zijn een kleinschaliger alternatief voor OQ. Om een vleselijke metafoor te hanteren: OQ is van de super, Chameleons is van scharrelslager.

Ik begrijp die behoefte aan achterafse duiding wel, maar helder is ie niet altijd, tenminste niet zonder inbreng van ratio.

Over het geluid nog: dit is op vinyl een vol album (letterlijk; de groeven staan dicht opeen) en dat hoor je. Productie leek zoals wel vaker bij Statik eerder een restpost dan een toegevoegde waarde. Op vinyl is dit wel een lastiger te vinden album dan Author Author - heb het idee dat dat maar zo aan oplage kan liggen, aangezien bij kleine labels (Statik) lp's er in kleinere series uitgingen ivm liquiditeiten die dat vergde (persen was duur).

skyline
Mjuman schreef:
tenminste niet zonder inbreng van ratio.

Ik ben niet hoog genoeg opgeleid voor ratio.
Deze plaat is een instant time-machine naar 1983. I like. A lot.

avatar van Mjuman
skyline schreef:
(quote)

Ik ben niet hoog genoeg opgeleid voor ratio.
Deze plaat is een instant time-machine naar 1983. I like. A lot.


Beds were burning -of kleine man aan 't bed, gezien tijdstip en dag?

You begrijpt mij verkehrd: achterafse duiding verwees naar lieden die Scars (uit '81) zien als een stap voorwaarts vanuit deze Chameleons. Chronologisch is dat onmogelijk (tenzij voorwaarts teruggang impliceert), stilistisch vind ik dat daar ook niet sprake van kan zijn - vandaar mijn verzoek aan de aucteur dezes om onderbouwing/toelichtig - i.e. ratio (reikwijdte, maatstaf, criterium).

Zo maar iets stellen kan een iegelijk - het gaat om feiten,opinies met onderbouwing.

avatar van Omsk
4,0
Laat ik het anders zeggen: als je na Script Of The Bridge nog dieper deze mijn in wil, zou je zomaar op Author! Author! kunnen stuiten.

avatar van Mjuman
Ik kan je vertellen dat Author! Author! destijds - 1981, ik meen van 10 april; dus thans 30 jaar- bijna volkomen uit de lucht kwam vallen. Ik kende één single - band heeft als support act een een tour gedaan met The Church (NZ) en viel daarna uiteen.

Ik heb een eerdere post al geprobeerd de band te plaatsen. Het 'nadeel' van ook het toenperspectief kennen is dat die achterafweg (terug de mijn in) is afgesloten. Het overheersende beeld van damals: intensiteit en zo dachten anderen er ook over. Maar goed zo ervoer ik E+B toen ook; tegenwoordig kan ik ook luchtiger naar die band luisteren.

Ik zei het al: met deze Chameleons was ik heel blij, toen ik hem vond (ik herkende de hoes); hij kostte wel wat, aangezien hun lp's - itt Scars met (op het grotere Charisma,veelal progrock-georiënteerd - o.m. Peter Gabriel, Genesis) niet goedkoop zijn, maar wel big time fun.

avatar van dazzler
4,0
Mjuman schreef:
Ik zei het al: met deze Chameleons was ik heel blij, toen ik hem vond (ik herkende de hoes); hij kostte wel wat, aangezien hun lp's niet goedkoop zijn, maar wel big time fun.

Antwerpen 2009.

Dazzler koopt plaat van The Chameleons voor een euro of 8.
Ingefluisterd door Mjuman uit Nederland die op het moment van de feiten
The Serpent's Egg van DCD met een beschadigde binnenhoes in handen had.

Kan je nagaan hoe blij ik in retrospect ben.

avatar van jordkaka
3,5
Erg goede muziek, misschien dat ie nog groeit want het is ook weer niet zo dat ik hem regelmatig draai. Gewoon 'leuke' muziek is het voor mij. Less Than Human is mijn favoriet.

MindRuler
Ook eentje op mijn "dringend aan te schaffen" lijst.

avatar van sander.h
4,5
dazzler schreef:

As High As You Can Go
Dit is het zwakste nummer van de plaat.
Compositorisch geraakt men niet verder dan enkele ideeën.
Variaties op eerder gebruikte vondsten, een beetje te snel aan elkaar geplakt.
Dit keer trekt men een volledige maar overbodige synthstreep doorheen de song.


Dit vind ik toch eigenlijk een toppertje. Instant pakkend. Fijn juist dat er een wat makkelijker te verteren nummer tussen staat. De synths voegt wat mij betreft een extra sfeerlaag aan het nummer toe en dat bevalt mij prima!

Mijn favoriet blijft echter nog steeds View From A Hill - mede door het hypnotiserende gitaar/synth-lijntje.

Ach, ik zet hem gewoon nog eens op.

ForzaRob
dat openingsnummer krijg ik maar niet uit mijn kop, heerlijk deuntje.

Zephyr
dazzler schreef:

As High As You Can Go
Dit is het zwakste nummer van de plaat.
Compositorisch geraakt men niet verder dan enkele ideeën.
Variaties op eerder gebruikte vondsten, een beetje te snel aan elkaar geplakt.
Dit keer trekt men een volledige maar overbodige synthstreep doorheen de song.


Ja, mee eens. Zwakste nummer. Maar omdat dit nog altijd een aardig nummer is, geeft het tegelijkertijd het hoge niveau van de overige composities aan.

Met als absolute hoogtepunt Second Skin; het nummer dat een grote kans maakt om door mij uitgeroepen te worden tot Mooiste Nummer Ooit Gemaakt. Ben er niet helemaal zeker van, maar 1 van de beste 10 ooit zit ie zeker bij !

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Up the Down Escalator is mijn prijsnummer, vandaag nog in de auto gedraaid, heerlijk hard draaien terwijl je alleen in de auto zit

avatar van Premonition
4,5
Om nog even terug te komen op de vergelijking met Author! Author! Die plaat was, zoals Mjuman al opmerkte, een verrassing bij het uitkomen. Bijna niemand kende de groep en dan met zo'n debuut komen. Movement was nog niet uit, October, Juju, Garlands, Sons and Fascination ook niet. Bij het uitkomen van Script waren al deze platen bekend en de groep heeft er ook zeker naar geluisterd, maar er wel een eigen stempel op gedrukt. Qua evenwichtigheid vind ik Script overall beter, maar Author verrast meer (nog steeds). Ik moet daarbij wel opmerken dat ik Script veel vaker opzet.

avatar van blur8
4,5
Voor enige duidelijkheid, en degene die niet 100% into 80's zijn:
Movement = New Order (1981)
October = U2 (1981)
Juju = Siouxsie & The Banshees (1981)
Garlands = Cocteau Twins (1982)
Sons and Fascination = Simpel Minds (1981).
Author! Author! = Scars (1981)

avatar van Mjuman
Deze wordt ook hier vaker gedraaid dan The Scars. Het gekke is dat ik bij dit album altijd een gevoel heb gehad hoe U2 had kunnen klinken als ...

Dit album begint heel energiek en veel van de songs hebben een enorme sense of urgency en toch is het een heel ander album dan War van U2 uit hetzelfde jaar. War staat in het teken van de boosheid, de verontwaardiging, de strijdbaarheid, de Ierse zaak.

Dit is 'gewoon' een heel fijne wave-gitaarplaat, een wave-klassieker, zonder twijfel. Alleen vertoonde de band na dit album imo te veel een relatieve stilstand. Als je dit album afzet tegen What Does Anything (...) en Strange Times en je doet hetzelfde met U2 vanaf War en de daaropvolgende albums is het beeld duidelijk.

avatar van Premonition
4,5
Mjuman schreef:
Dit is 'gewoon' een heel fijne wave-gitaarplaat, een wave-klassieker, zonder twijfel. Alleen vertoonde de band na dit album imo te veel een relatieve stilstand. Als je dit album afzet tegen What Does Anything (...) en Strange Times en je doet hetzelfde met U2 vanaf War en de daaropvolgende albums is het beeld duidelijk.


Precies, de daaropvolgende albums vind ik zelfs een stap achteruit, bij U2 was het juist andersom. Script had inderdaad de urgentie van het moment, War is te geforceerd en met teveel vullers. Grappig dat de meeste mensen in 1983 daar anders over dachten, met name de muziekpers vond Script weinig toevoegen aan wat U2 had voortgebracht.

Zephyr
En diezelfde muziekpers schreef in een recensie in 1983 van SOTB het volgende (zo als ik me het kan herinneren) :

Deze band klinkt ongeveer als een kruising tussen U2 en The Comsat Angels, maar dan zonder eigen gezicht.

Nou ja; hoe erg kan je ernaast zitten.

avatar van Mjuman
We kunnen allemaal genoeg voorbeelden aandragen hoe de muziekpers kan misperen. Ik heb twee albums in huis van The Red Guitars - link leidt naar een klein citaat aldaar van ene Jan Vollaard.

Red Guitars - "where have they been?" - echt geen onverdienstelijke muziek (beetje puntig, gedreven).

Dit album blijft goed, vanwege de gitaarklanken, het hoge energie-level; het kakt nergens in en het blijft fris. Ik verval in herhalingen als ik zeg dat productiebudget bij Statik vaak een respost was: ook een album van The Sound - n.b.door dezelfde producer als van Heaven up Here -is door Statik vakkundig geluidstechnisch verprutst imo. Iemand die een beeld wil hebben hoe goed Chameleons live waren (en dat waren ze op goede momenten) moet eens de Peel-sessies opsnorren.

U2's stap van War (Premo heeft gelijk,een onevenwichtig album) naar The Unforgettable Fire is een levensgrote. Hadden Chameleons die stap ook gemaakt, hadde geschiedenis anders kunnen lopen.

Afijn, niets voor niets hebben we hier ook een topic in de zin van "debuut nooit overtroffen".

avatar van sjoerd148
5,0
Ik heb onlangs de re-issue aangeschaft van SOTB. Het is een dubbel CD met enerzijds de reguliere CD en op de bonus disc een zeer goed live concert in Bremen uit 1983.

Voor mij een absoluut "Masterpiece" met Second Skin en Less Than Human als uitschieters

avatar van XtReM3 SkILLz
5,0
All time classic

avatar van hidalgo
mooie tijd moet toch nog eens de cd gaan draaien vind ze beter dan u2 ze zijn hoe ze waren
geen top 40 hits lekker gewoon gebleven

IJsbergsla
Had hem al in bezit maar heb toch de prachtige 25th anniversary edition aangeschaft.
Klassiek album en een van de beste albums uit de jaren tachtig.
Geen grote hits, maar dat had bij meer airplay zo maar gekund.
Hoe groot had deze band wel niet kunnen zijn?

avatar van Leeds
5,0
dazzler schreef:
(quote)

Antwerpen 2009.

Dazzler koopt plaat van The Chameleons voor een euro of 8.

Kan je nagaan hoe blij ik in retrospect ben.


Het is dan nog te zien wat voor persing het is. Engels (2nd press Glossy Sleeve of 1st press Textured Sleeve incl. poster), Franse, Duitse, Englese Picture Disc etc... . Er zit verschil in natuurlijk. Niet enkel door het land van herkomst maar ook door het geluid!!! En hoe goed is de hoes en de plaat natuurlijk?

avatar van stoepkrijt
4,5
In mijn zoektocht naar songteksten van dit album ben ik terechtgekomen op de officiële website van The Chameleons. Naast de teksten staat er ook bij ieder nummer wat uitleg/aantekeningen van Mark Burgess. Erg interessant om te lezen waar de inspiratie voor hun teksten vandaan is gekomen. Neem nu deze anekdote:

Mark Burgess schreef:
During our early touring, back in the days when we had 'an agent' (gasp!!) we found ourselves, courtesy of 'Wasted Talent' down to support Killing Joke in Leicester. We arrived on time ready to sound check. KJ arrived four and a half hours late and we couldn't check until they had, very boring but no problem. That is until we started our sound check. I plugged my bass in, played a few notes to make sure everything was working and the sound guy shouted "ok, good, now guitar." I started laughing and looked at Dave and he did the same thing, struck a single chord to make sure the leads were working and we got another "great, thanks" from the sound engineer. We started shouting at them that we wanted a proper sound-check, not a line check and they told us that there just wasn't time due to the lateness of Killing Joke's arrival. Things escalated and, noticing the band at the side of the stage, drawn by the commotion, Dave and I unstrapped our guitars and ran at them. Fortunately for them their crew managed to stop us before we got to them. We told them all to fuck off and blew out the gig. Later a spokesman for the band came over and apologised and hoped we'd play the rest of the gigs with them but we told them were to go. Paper Tigers came from that basically.
Wat een prachtig verhaal

avatar van stoepkrijt
4,5
Script of the Bridge is zo'n album waarvan ieder nummer gewoon goed klinkt. Natuurlijk is niet ieder nummer even goed, maar wel haalt ieder nummer een niveau dat hoog genoeg is om mij ook afzonderlijk van de rest te kunnen boeien. Dat lukt hier uitstekend en alleen daardoor kan dit album al bijna niet meer stuk.

Script of the Bridge is zo'n album waarvan je maar moeilijk favoriete nummers kunt aanwijzer. Er zijn te veel nummers die een (te) hoog niveau halen en elkaar maar weinig ontlopen. Welke nummers favoriet zijn hangt daarom deels van mijn stemming af. In een melancholische bui zal ik voor Second Skin en Less Than Human kiezen, in een rockbui zijn dat Don't Fall en Paper Tigers en in een dromerige bui ga ik zonder twijfel voor View from a Hill. Zelfs als ik wat meer zin heb in wat luchtigere popmuziek kom ik hier aan mijn trekken met As High As You Can Go en Up the Down Escalator.

Hierdoor lijkt dit misschien een erg gevarieerd album, maar dat is niet helemaal waar. Script of the Bridge is gewoon post-punk, 57 minuten lang. Post-punk die (erg) aangenaam klinkt en voorzien is van sterke teksten. In dat opzicht doet deze band me aan The Sound denken. Bovendien houdt Mark Burgess zich vocaal ook goed staande. Zijn stem ligt me wel, al is het overduidelijk dat hij geen echte zangstem heeft. Dat kwam in de jaren '80 echter wel vaker voor en hoorde misschien ook wel een beetje bij die tijd. Daar maak ik me dus niet druk om.

Ik ben erg te spreken over dit album, maar toch heb ik nog wat te zeuren: Dit album piekt te vroeg. De eerste helft van dit album is zó veel beter dan de tweede dat het album bijna als een nachtkaars lijkt uit te gaan. Pleasure and Pain en As High As You Can Go vind ik duidelijk zwakker dan de andere nummers van dit album en die halen het niveau flink omlaag. Dit niveau herstelt zich nog wel enigszins en dit album eindigt prachtig met View from a Hill, maar een meer uitgebalanceerde trackvolgorde had dit album vast geen slecht gedaan. Jammer, maar het is geen ramp.

Dit debuutalbum van The Chameleons is post-punk op zijn best en op zijn puurst. Soms met een vleugje melancholie, soms recht-toe-recht-aan. Altijd met goede teksten en altijd met het typische jaren '80-stemgeluid van Mark Burgess. Script of the Bridge smaakt naar meer.

avatar van MartinoBasso
5,0
Ik ben nu naar de remaster van 2012 aan het luisteren van dit album. In tegenstelling tot de remastered deluxe versie hoor ik nu wel duidelijk de remastering.

avatar van Arno
4,5
Kijk eens aan, de mysterieuze quote aan het begin van Don't Fall komt uit de film Two Sisters from Boston, uit 1946. YouTube - In his autumn before the winter comes mans last mad surge of youth

avatar van Chameleon Day
5,0
What on earth are you talking about

Gast
geplaatst: vandaag om 14:36 uur

geplaatst: vandaag om 14:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.