menu

Genres / Rock / Joy Division vergeleken met andere bands

zoeken in:
avatar van Mjuman
"Fanatisme" - "heiligverklaring" poe, poe, nou nou even een lichtje opsteken. Ik heb altijd geleerd dat er twee belangrijke dimensies zijn kwaliteit en kwaliteit en daar wil ik in dit kader wel wat over kwijt.

Dat fanatisme en die heiligverklaring zijn ook terug te vinden bij bijvoorbeeld Pink Floyd (Dark Side of the Moon) en U2 (No Line on the Horizon) - voorstanders vs tegenstanders.

Dazzler gaf het al aan: blijkbaar zit Joy Division de liefhebbers heel dicht op de huid (ziel zo u wilt) genaaid - en waar het hart van vol is, loopt de mond van over: da's kwalitatief (toon, expessie).

Kijk ik naar de kwantiteit zie ik bij Closer 18 pagina's met reacties en bij Unknown Pleasure 20 p. en beide zijn nu meer dan 28 jaar oud (Still en Substance, de 'minder reguliere' tellen beide 3 p. met reacties).

En nu even de link met U2: No Line on the Horizon: 37 p. met reacties en de oudere Boy 5, October 7en War 4, The Unforgettable Fire ook 7 p. Deze waarneming geldt op het moment van schrijven, maar is wel een aardige indicatie. Een cynicus zou zeggen: de interesse voor JD is zodanig, omdat er geen nieuwer werk meer is om naar te luisteren - de intrensieke kwaliteit van de muziek zorgt er evenwel voor dat men trouw blijft. Een andere uitleg zou kunnen zijn dat een U2-fan minder kijkt naar het verleden en zich meer laat verleiden door het 'nieuwste' dat de band te bieden heeft.

Zegt u het maar!

avatar van herman
Ik vind heiligverklaring en fanatisme helemaal niet zo verkeerd hoor. Het valt me alleen op, ik hang er verder geen waardeoordeel aan op.

De discussie bij de nieuwe U2 heeft ook niet half de diepgang dan die bij de JD-albums. Dat valt me ook wel op: er gaat daar geen week voorbij zonder dat er een diepte-analyse op los wordt gelaten. Ik zou willen dat het bij meer albums zo was.

avatar van azra
En welk album vind je geschikt voor een diepte-analyse op los te laten ?


stuart
Zijn JD liefhebbers misschien ook stemmingsgevoeliger.... (wel of niet in relatie tot diepgang)

avatar van Mjuman
stuart schreef:
Zijn JD liefhebbers misschien ook stemmingsgevoeliger.... (wel of niet in relatie tot diepgang)


Zo van: "hoe dieper je gaat, hoe meer je voelt?" of "hoe meer stemming je krijgt?"

stuart
Ik vind dat lastig te zeggen; ik heb de laatste dagen nogal wat zieleroerselen gelezen over hoe deze band users grijpt en dat lees ik zo niet bij andere bands. Wel over hun 'liefde/gevoel' voor een band/album, maar niet zoals hier het geval lijkt/is.

avatar van deric raven
Wat mij het meeste grijpt bij Joy Division is toch wel de wanhopige zang. Als je de bent vergelijkt met Warsaw, dan hoor je een totaal ander stem geluid. Nog nooit eerder ervaart dat een zanger zichzelf zo bloot legt in zijn teksten. En als je dan weet hoe triest het met hem af loopt, pakt het je gewoon nog meer.
The Sound heeft die treurigheid ook wel. Op dat gebied de enige vergelijkbare band in mijn ogen. Alleen heb ik daar wat minder mee.
Ik vind het trouwens wel jammer hoe Ian Curtis in de film Control werd neer gezet. Miste daar toch wel veel emoties.

avatar van reptile71
Ik geloof wel dat de ene mens gevoeliger is voor bijv. muziek dan de ander. Dat hoeft natuurlijk ook niet voor dezelfde muziek te zijn, het zal om een gevoel moeten gaan dat je blijkbaar goed op kan vangen. Ik zie het als frequenties. De boodschap van de muziek moet wel in je bereik liggen anders gaat het langs je heen. Dat maakt natuurlijk niet uit. Voor ieder wat wils in de muziek. Respect voor ieders smaak daarin. Wat ik heb bij JD hebben anderen weer bij het Nederlandse levenslied. Mooi toch dat het zo werkt! Volgens mij is dat met alles wel zo. Alleen omdat JD nogal een sterk gevoel van wanhoop en pijn uit, zal je mogelijk als je dat voelt eerder de neiging hebben de band te verdedigen. Zo'n boodschap die Ian overbrengt is voor degene die dat voelt namelijk geen kattepis, maar een bloedserieuze zaak.

avatar van deric raven
Ian was een groot schrijver van korte autobiografische verhaaltjes.

avatar van Mjuman
deric raven schreef:
Ian was een groot schrijver van korte autobiografische verhaaltjes.


Daar doe hem vrees ik toch wel tekort mee; zijn teksten stijgen ruim boven het persoonlijke uit en bieden - imo - een behoorlijk existentiële diepgang. Laat ik één voorbeeld geven: The Eternal. Toen Ian in Macclesfield werkte, kwam hij regelmatig langs een huis, waarvoor een jongen met het Down-syndroom aan het spelen was; jaren later kwam Ian die jongen weer tegen en die leek haast niet verouderd te zijn - dat trof Ian en dat beeld heeft ie mee willen nemen in zijn song; een ander voorbeeld: net zoals hij het beeld van een cliënte van hem (een epilepsiepatiënte die aan die ziekte is overleden) heeft meegenomen in She's Lost Control - juist die bijzondere mix van observaties, persoonlijke beleving/verwerking en de uiterst effectieve verwoording van doorvoelde emoties (angst, verlies, verlating) geven de songs iets universeels. Voor mij staat het als een paal boven water dat we door zijn dood een groot poëet hebben verloren.

avatar van deric raven
Dat bedoel ik dus.
Hij had het vermogen om in liedjes een verhaal te leggen.

avatar van Chameleon Day
Mjuman schreef:
Laat ik één voorbeeld geven: The Eternal. Toen Ian in Macclesfield werkte, kwam hij regelmatig langs een huis, waarvoor een jongen met het Down-syndroom aan het spelen was; jaren later kwam Ian die jongen weer tegen en die leek haast niet verouderd te zijn - dat trof Ian en dat beeld heeft ie mee willen nemen in zijn song;


Interessant. Hoe kom je aan deze informatie Mju, wat zijn je bronnen?

Voor mij staat het als een paal boven water dat we door zijn dood een groot poëet hebben verloren.


Zijn teksten waren idd van een hoog niveau. Knap voor zo'n jonge leeftijd. En je vraagt je idd af wat het nog geworden zou zijn. Ik ken eigenlijk geen andere new wave band uit die tijd met teksten van een dergelijk niveau. Adrian Borland komt een beetje in de buurt. En verder ben ik zeer gecharmeerd van de teksten van Matt Johnson op zijn debut-album 'Burning Blue Soul' (1981).
Ians teksten worden door veel JD-bewonderaars ook als een belangrijk onderdeel van de muziek gezien, terwijl het voor anderen weer vooral gaat om de sfeer die de muziek oproept. De bewondering voor de poëtische teksten en de zeggingskracht die daarvan uitgaat of althans door velen gevoeld wordt, verklaart wellicht ook waarom enige kritiek op de band al snel tot een weerwoord leidt.

avatar van deric raven
Ik noemde The Sound ook al, maar vergat om Anne Clark te noemen; die heeft ook vergelijkbare teksten.

avatar van dazzler
John Cale doet me thematisch meermaals aan Ian Curtis denken.
Ik denk dat Ians existentialistische benadering van het leven
in de figuur van John Cale een groot bondgenoot heeft.

Dit bijzonder fraaie, bijna akoestische live-album is daarvan een mooie illustratie.

John Cale - Fragments of a Rainy Season (1992)

Fear's a man's best friend ...

Fascinerend ook hoe Ian steeds met platen van Kraftwerk op repetitie verscheen.
En gitarist Bernard die dan zelf zo'n primitieve synth gaat nabouwen.

Joy Division die met Orchestral Manoeuvres in the Dark toeren
toen beide, beginnende bands even samen op Factory zaten.

The way you moved / I can't explain
The mood subsides / And grows again


Je hoort de weemoed van Joy Division (de "atmosphere") op Organisation.
En je hoort de verstilde romantiek van OMDs analoge synthakkoorden op Closer.

Through these city nightmares you'd walk with me
And we'd talk of it with idealistic assurance
That it wouldn't tear us apart


Anne Clark werd al geciteerd door deric raven.
Zij komt voor mij het dichtst bij Ians woorden.

I walked through the city limits,
Someone talked me in to do it,
Attracted by some force within it


Het is allemaal een spel van metaforen.
Het uitdrukken van de diepste, innerlijke gevoelens.
Daarin verrichte Joy Division pionierswerk.

A change of speed, a change of style ...
Je hoort het vertragen van de muziek ook al klinken op 17 Seconds van The Cure.

Come closer and see / See into the trees
Find the girl / While you can


Avenues all lined with trees / Picture me and then you start watching
Forever ... watching love grow / Forever ... letting me know


Merkwaardig helder zijn de woorden in Ceremony.
Net als in Atmopshere breekt even de zon door in het grijze Manchester.
Hoeveel memorabele songs zaten nog klaar in de pen van de dichter?

avatar van Mjuman
@Daz: grappig hoe je iedere keer weet met een associatie komt die ook bij mij speelde: John Cale. Welnu er is een klein bruggetje: "I Keep a Close Watch on This Heart of Mine", prachtnummer van Cale; wie heeft dit nummer nog meer gezongen? Pauline Murray + The Saint (op die e.p. waarvan ik een testpersing heb staat trouwens ook "Holocaust" van Cocteau Twins). Waar kennen we Pauline Murray nog meer van (behalve van Penetration; juist ja van dit album - met o.m. ook Martin Hannett.

@CD - die info komt uit de documentaire van Grant Gee, met daarin/daarbij ook een uitgebreid interview met Bernard *.

skyline
Toch even een kleine en passant over de vermeend overdreven heftige vergeldingsdrang van de JD-kriminalpolizei (die zelfs een enkele moderator blijkt te ontstemmen - beschermde jeugd) ;
Ooit wel eens een tegendraads stemgeluid geuit bij Coldplay, U2, Radiohoofd, The Cure of dergelijke clownen der commercie?
Ik wel.
Laat ik voorzichtig stellen dat het daar op zo'n moment van dik hout hout zaagt men planken gaat.
Valt het hier nog alleszins mee. En JD is uiteindelijk ook een band om te koesteren. Ze verdient enig respect, en indien gewenst de nodige bijstand.

Fools rush in where angels fear to tread.

avatar van orbit
Helaas uit jij dan ook meteen zo'n bot tegengeluid om het tegengeluid zonder ook maar enige inhoud, dat inderdaad de reacties ontlokt waarop je doelt.. Dat is zo'n beetje zoals een schele de wereld beoordeelt, hij denkt dat iedereen behalve hij een afwijking aan zijn ogen heeft omdat ze maar van links naar rechts blijven kijken als ze hem aankijken

avatar van Chameleon Day
orbit schreef:
Helaas uit jij dan ook meteen zo'n bot tegengeluid om het tegengeluid zonder ook maar enige inhoud, dat inderdaad de reacties ontlokt waarop je doelt.. Dat is zo'n beetje zoals een schele de wereld beoordeelt, hij denkt dat iedereen behalve hij een afwijking aan zijn ogen heeft omdat ze maar van links naar rechts blijven kijken als ze hem aankijken


Hé, dit lijkt wel een typering van jezelf Orbit!

avatar van orbit
Chameleon Day schreef:
(quote)


Hé, dit lijkt wel een typering van jezelf Orbit!


Jaja.. zo'n reactie was te voorspellen natuurlijk.. evenmin doet dat niks af aan de moeiteloos denigrerende opmerkingen over bands en bandleden die ik al van zijn hand heb gelezen, terwijl daar toch verder weinig over de muziek bij was te lezen. Ik heb het doorgaans toch over de muziek en niet over die "clowns" of andere holle frasen als het over vergelijkingen van bands van deze tijdsperiode gaat.

DeMeine
Ik heb niet alle berichten hier gelezen, dus het kan zijn dat ik hier iets aan het herhalen ben; na meer dan 10 jaar toch weer een bericht.

JD vergeleken met andere bands... Vergelijken is lastig. In mijn beleving is JD voortgekomen uit de punk, luister maar eens naar het nummer Warsaw bijvoorbeeld.

Producer Hannet creëerde in de studio het typische JD-geluid. Min of meer Hannet als 5e bandlid. Een soort van Eno, maar dan als Hannet.

JD is ontsproten in een cocon. Een eigen creatie, wars van duidelijke invloeden. Een genre op zich.

De enige huidige band die als soort van vergelijk in mij opkomt is het Vlaamse Whispering Sons.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:13 uur

geplaatst: vandaag om 15:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.