madmadder je gaat mij trouwens dit weekend niet tegenkomen op Soulcrusher, ik heb vandaag mijn kaartje laten verkopen .

Ahh jammer! Hoop dat het niet door slechte omstandigheden is dat je niet kunt gaan.

Ik heb er weer zin an, deze keer ga ik twee dagen (op de tweede dag zie ik wel hoe ver ik kom, vind het die dag ook minder erg om wat dingen te missen, vind de vrijdag interessanter). Morgen vooral veel zin in Dödsrit, Woe en Blackbraid, maar er zijn sowieso veel leuke acts en ga proberen zo veel mogelijk te zien.

Nee, niks ergs. Ik heb helaas iets te veel mentale klachten dat ik en mijn psycholoog er voor hebben gekozen sociale druk van een festival even achter wegen te laten. Een keuze wat meer positiviteit voor mijn toekomst moet gaan worden. Dus dan met pijn in het hart maar even naar geluisterd.

Mijn maat gaat met onze groep daar gewoon nog steeds heen, beter nog hij is nu volop aan het genieten. Ze hebben me vandaag de filmpjes van Lamp, Dödsrit en Blackbraid massaal door gestuurd, omdat ze wisten dat ik die drie bands echt heel graag wou zien, dus ik kan thuis nog even mee genieten .

Hoe vond je het vandaag? Ik ga er van uit dat je dit later namelijk beantwoord .

Ahh, balen Kondoro, hopelijk kun je op den duur wel weer genieten van festivals en concerten!

Lamp, Dödsrit en Blackbraid waren allen erg fijn! Was sowieso een heel fijn dagje. Misschien voor mij niet een echte topper in de trant van Alcest of Misthyrming vorig jaar, maar overall echt wel veel moois gezien en gehoord. Ik zal nog wel een uitgebreider verslag schrijven ergens komende week.

Vandaag vind ik de line-up wat minder interessant (en ik ben ook gewoon best moe van gisteren hehe). Ik stap denk ik binnen bij Coilguns (17:40) en ga na Ulcerate (22:00) weer naar huis. Ik ben benieuwd hoe Ulcerate gaat zijn live, de verwachtingen zijn goed hoog.

Ulcerate

Hoogtepunt van het festival voor mij. Sowieso was het toch ook een erg leuke dag met enkele leuke verrassingen voor mij.

Komende dagen ben ik druk met een deadline halen, daarna ga ik een verslag van het festival schrijven, die ik net als vorig jaar hier ook zal plaatsen.

Komt helemaal goed hoor. Het is gewoon echt even slecht getimed, shit happens.

Dit jaar vond ik evenals vorig jaar echt matig met de line-up. Ik ben alleen al blij dat Soulcrusher dit jaar niet zoveel van dat zeikerige muziek had net zoals vorig jaar, een echte knaller van een headliner kende het festival dit jaar in mijn ogen nou ook gewoon niet. Vaak moet het festival het wel hebben van de overige kleinere bandjes, en ik blijf voorstander van het feit dat ze vooral veel onbekend en obscure bands uit blijven nodigen, dat maakt het totaal plaatje wel compleet. Zeker als je weet dat het festival Mayhem, Triptykon en een Amenra al als headliner hadden, vind ik Zeal & Ardor wel gewoon tegenvallen, al is dat ook niet direct mijn favoriete band.

Ik wacht rustig de line-up voor volgend jaar af. De kans is zeer groot dat we wel gewoon gaan (gezien het feit dat een heel groot deel van onze groep daar altijd op af komt) maar, als de line-up meer tegenvalt dan dit jaar blijf ik gewoon weer thuis.

Soulcrusher 2024, 11 & 12 oktober @ Doornroosje, Nijmegen

Voor het tweede jaar op rij bezocht ik metalfestival Soulcrusher in Doornroosje, maar dit jaar was het voor het eerst dat ik er allebei de dagen was. De bands hadden hun zwart-witte schmink niet thuisgelaten en ook de zwarte gewaden waren weer massaal uit de kast gehaald om de bezoekers (eveneens in het zwart gekleed natuurlijk!) de meest intense muzikale ervaring mogelijk te geven. Zo intens als ik het graag heb was het lang niet altijd, maar het was niettemin weer één grote, fijne viering van de extremere muziek.

De vrijdag trapte af met het Italiaanse Ponto del Diavolo. Mijn gedachte tijdens het optreden: wat fijn dat we met het dieptepunt beginnen, vanaf hier kan het alleen maar beter worden. Ik vind vrouwenstemmen in metal nou eenmaal ingewikkeld (noem me misogyn of seksist), zeker wanneer het dan ook nog de meest theatrale vorm van zingen betreft. Totaal niet mijn ding, dus snel door naar Zetra in de kleine zaal.

Potsierlijk
Dit Britse tweetal brengt een interessante mix van gothic metal, shoegaze en synthwave. De act was wat potsierlijk; daar stonden ze met z’n tweetjes in het zwart gehuld, met corpse paint (heel trve en zo), een paar zware kettingen wat halfslachtig om de microfoonstandaard gedrapeerd, en dan (naar Soulcrusher begrippen) heel lieflijke muziek spelen. Live was het niet denderend, maar ik had al wel door dat de nummers catchy as hell zijn en dat dit waarschijnlijk – eenmaal thuis – tot een verslaving zou leiden. Had ik dat even goed ingeschat; het debuut heeft hier al een aantal keer opgestaan en ‘Suffer Eternally’ is echt een enorme oorwurm.

Lamp of Murmuur was de eerste black metalact van de dag, toch wel het subgenre waar mijn zwarte hart het meeste een sprongetje van maakt als ik het hoor. Dit is het eenmansproject van ene M., die op het podium ook volledig onherkenbaar was. De hoogtijdagen van de black metal herleven als je dit hoort, en live was dat niet anders. Het is allemaal niet wereldschokkend, maar wel zeer goed genietbaar en strak in de uitvoering. Naar Five the Hierophant waren we ook erg benieuwd, maar de kleine zaal puilde uit dus we moesten het doen met wat we op de gang konden horen van deze jazz metal band. Dat klonk allemaal uitstekend, en het is de show waarvan ik het het meest jammer vind dat ik ‘m niet ten volle heb kunnen ervaren.

Meeslepend
Dan maar een beetje op tijd naar de grote zaal om op volle kracht te kunnen genieten van het Zweeds/Nederlandse Dödsrit. In aanloop naar Soulcrusher is dit de band geweest waar ik het meeste naar heb geluisterd. Hun laatste album Nocturnal Will is met een mengeling van heavy metal en black metal bijzonder meeslepend en live was dit ook feest. Ik heb de hele avond nog de gitaarlijntjes van ‘Irjala’ in mijn hoofd gehad. Hierna was het even tijd voor een afkoelpauze en eetpauze, maar om kwart over acht stonden we weer klaar voor het Amerikaanse Woe, dat verschroeiend harde black metal maakt. Verwacht geen subtiliteit of dynamiek van deze band, het is gewoon keihard raggen en dat was ook gewoon even heerlijk.

Het hield niet op met de black metal, want na Woe was het de beurt aan Blackbraid, één van de headliners van de vrijdag en mijn meest geanticipeerde show, want de afgelopen jaren was Blackbraid mijn meest beluisterde metalartiest. De dynamiek van de muziek, het incorporeren van inheemse fluiten en de teksten over allerlei inheemse aangelegenheden vind ik nu eenmaal onweerstaanbaar. De beste man had er overduidelijk zin in en bracht een heerlijke energie. Enige minpuntje: de inheemse fluit was nauwelijks te horen. Verder voldeed Blackbraid absoluut aan de verwachtingen, net als Hippotraktor. Ik vind post-metal nu eenmaal al redelijk snel saai en vind al die bands ook veel te veel op elkaar lijken. De verwachtingen waren dus erg laag en werden volledig ingelost. Ik had me graag positief laten verrassen, maar helaas.

Popact
HEALTH was de volgende headliner en was voor mij een beetje een vreemd eend in de bijt. Ik ken de band van hun eerste twee albums maar ben ze na 2009 weer uit het oog verloren. De metal moet je erg goed zoeken, want zeker door de zalvende zang en de licht verteerbare passages zou je bijna zeggen dat je te maken hebt met een popact. Het voelde een beetje raar om dit tegen te komen op Soulcrusher, maar toch was dit een heel fijne hernieuwde kennismaking en zeker één van de hoogtepunten van het festival voor mij, mede door een toffe lichtshow. Sindsdien heb ik al heel vaak naar hun laatste album Rat Wars geluisterd; de mengeling van industriële, metalen klanken en toegankelijke popmuziek is heel bijzonder.

Thantifaxath zat met zijn dissonante black metal even helemaal aan de andere kant van het spectrum. Het optreden was goed en lekker intens, al was het eigenlijk net allemaal iets te hermetisch voor mij op dat tijdstip. Ik vond hun laatste album Hive Mind Narcosis niet heel geweldig, maar door dit optreden weet ik dat ik ze zeker een herkansing moet geven. Na deze deprimerende trip kroop ik heerlijk murw gebeukt mijn bedje in.

Beklemming
De tweede dag vond ik op papier wat minder interessant, en ik besloot om de eerste paar shows te skippen. Ik heb nog een heel klein beetje fijne sludge van Morne meegekregen, maar het eerste echte optreden van de dag voor mij was het IJslandse Nyrst. De black metalband bracht een vrij intense, dreigende sfeer en bewees dat er zeker voordelen zitten aan optreden in de kleine zaal. De beklemming was voelbaar en was denk ik lang niet zo krachtig overgekomen in de grote zaal.

In de grote zaal stond even later Coilguns. Muzikaal is de hardcore/mathcore die ze maken misschien niet helemaal mijn ding, maar ze brachten een heel fijne energie, en waar al die ‘echte’ metalbands vooral zo afstandelijk mogelijk proberen over te komen, had de zanger hier juist heel veel contact met het publiek. Een fijne afwisseling, al werd het tweede deel van de set me toch wat te statisch om mijn aandacht er goed bij te kunnen houden.

Pleurisherrie
Die aandacht greep Kollaps direct met hun verwoestende power electronics die heel Doornroosje op zijn grondvesten deed schudden. De zanger had een groot mes bevestigd aan de microfoon (haha) en zorgde voor mijn favoriete moment van het festival toen het even een seconde stil was en mensen begonnen te juichen en de zanger gilde: “shut your fucking cunt face!”. Heerlijke vibeje, en ik heb ook zeker genoten van de bak pleurisherrie die ze over het publiek uitstortten. Hierna was het de beurt aan Mizmor, een eenmans black metalproject (de derde alweer dit festival) uit de Verenigde Staten. Ik zeg het niet vaak van black metal, maar dit vond ik niet zo boeiend. Ik ga één van zijn albums nog wel een kans geven, maar live deed het me allemaal niet zo veel en klonk het allemaal wat generiek.

Wat ik van Dvne voorafgaand aan Soulcrusher hoorde, blies mij ook niet omver, en live vond ik het ook niet al te verheffend, al zag ik om me heen wel dat mensen intens aan het genieten waren. Gek genoeg hoorde ik eergisteren het laatste album van Dvne en toen vond ik het wel redelijk fantastisch. Het kan dus qua waardering voor deze band nog alle kanten op bij mij. In ieder geval hulde aan iedere band die zich laat inspireren door de wereld van Frank Herbert’s Dune. Bid voor de kwisatz haderach!

Hoogtepunt
Hierna was het de beurt aan Ulcerate, en dat bleek hét hoogtepunt van het festival te zijn. De dissonante, technische death metal van deze band is simpelweg zo imposant dat ik alles om me heen vergat. Typisch ook dat heel veel bands zo kwaadaardig mogelijk proberen over te komen op het podium, maar dat juist drie doodnormale mannen die gewoon hun ding deden me vanaf seconde één helemaal meevoerden naar de diepste krochten van de hel.

Nadat ik wist dat ik mijn hoogtepunt van het festival beleefd had, keerde ik geheel voldaan terug naar huis. Het waren twee heel fijne dagen, op alle mogelijke vlakken. En voor mij persoonlijk was het weer heel bijzonder dat ik ondanks mijn verstoorde prikkelverwerking toch twee dagen heb kunnen genieten van deze overkill aan prikkels, zonder er nadien al te veel last van te hebben. Hier kan ik weer eventjes op teren, en een weekendticket voor volgend jaar is weer een zekerheid.

Top 5:

Ulcerate
Blackbraid
HEALTH
Dödsrit
Nyrst / Kollaps

blogpost (met wat slechte fotootjes ook)

Ulcerate heb ik ooit in 2011 eens 2x gedraaid en sindsdien niet meer dus die heb ik maar weer eens in de playlist gezet.

Blackbraid heb ik gedownload.

Van Woe had ik ooit in 2010 eens een plaat beluisterd maar dat heeft geen indruk gemaakt.

Verder ken ik echt helemaal niets van deze line-up. Dat Zetra klinkt op zich nog wel interessant, misschien ga ik die eens checken.

Blackbraid I en II klinken als een uitgebreid doordachte werkstukken met een duidelijke thematiek, waar na 2 luisterbeurten de sjeu snel van wegebt. Panopticon is een beter alternatief.

Ulcerate was relatief nieuw voor mij. Hun laatste langspeler schopt heerlijk konten.

Dödsrit is niet mijn kop thee. Maar dan ook echt niet.

Lamp Of Murmuur heeft wel aardig spul gemaakt. Het meer demo-achtige werk heeft mijn voorkeur.

De rest zegt me niks. Maar ik was dan ook niet op Soulcrusher.