Ik heb Manchester Orchestra leren kennen via Orinoco Radio, waar het bij de meeste luisteraars erg in de smaak viel en daarom veel airplay kreeg. Maar aan mij is het niet besteed, ik vond de nummers erg saai - wat misschien wel verwonderlijk is aangezien ik een band als The War On Drugs, die hier toch niet zover van afligt, helemaal geweldig vind.
Overigens vind ik I Know How To Speak wel een erg mooi nummer, maar die is, voorzover ik weet, niet op een (studio)album verschenen.

Een zekere gelijkenis met The War on Drugs had ik ook wel eens opgemerkt, en me alhier ook wel eens hardop afgevraagd waarom die dan zo populair zijn en het zoveel fijnere Manchester Orchestra toch een stuk minder hoge ogen gooide. Enfin, de meerderheid ziet dat anders, het zij zo.

70. Blue Öyster Cult


Favoriet album: The Revölution by Night
Favoriet nummer: Shooting Shark
Live gezien: Nee
Hoogtijdagen: 2008-heden
Ook in de lijst van: -

Waarom ik in de tweede helft van de jaren '00 ineens uitgebreid naar het bandje van (Don't Fear) The Reaper ging luisteren…? Als mijn herinnering me niet bedriegt, ben ik ooit getriggerd door een opmerking op Progarchives (waarschijnlijk een afkeurend gemompel over de inclusie van de band aldaar in de categorie Prog Related... oftewel: geen echte prog, maar wel voldoende verwant om opgenomen te worden). Dat is wat schraal, dus ik zal links of rechts al wel eens vaker de suggestie gehoord hebben dat het een interessante band zou kunnen zijn.

Er was in elk geval ineens momentum. Ik schafte wat albums aan, downloadde de rest (en schafte later meer aan). En nog steeds is het - al dan niet met koebel - prettig grazen in het repertoire van deze band die, niet zonder vervelende pretentie, wel "thinking man's hard rock band" werd genoemd. In de muzikale ontwikkeling zitten patronen die we bij meer bands zien die al een halve eeuw actief zijn: hoewel met een twist, tamelijk klassieke hardrock (je mocht het in de jaren '70 nog metal noemen) op de eerste drie "black and white" albums (met Cultklassiekers als Then Came the Last Days of May, Flaming Telepaths en Astronomy) en dan gaandeweg een poppier geluid richting en in de jaren '80. De hit staat op het vierde album en hoewel de klasse van dat nummer nauwelijks overschat kan worden, is deze Agents of Fortune als geheel geen hoogvlieger in het repertoire. De band kwakkelt dan nog wat verder, om zich sterk te herpakken (had ik al gezegd dat ik een sucker voor jaren '80 klanken ben?) met Fire of Unknown Origin en The Revölution by Night. Beide hebben hun uitschieter (Veteran of the Psychic Wars resp. Shooting Shark), maar voor mij is op dit tweeluik nagenoeg elk nummer raak.

Ik zie dat de band dit jaar zowaar weer een album uit heeft, nog altijd compleet met umlaut. Ik was inmiddels wel een beetje afgehaakt, maar wie weer levert het nog een concert op...


Uitgelicht nummer: Shooting Shark

77. Foreigner
Ken ik enkel van hun hitcompilatie waarbij ik Cold as Eyes en Waiting for a Girl Like You de beste vind. AOR is niet echt mijn ding wegens te glad maar de zang vind ik wel sterk.

76. New Model Army
Deze new wave-band pas laat ontdekt door een doosje met 5 CD's uit de periode 1985-1990. Waar dat de meeste new wave bands die tijd gladder begonnen te klinken bleef New Model Army toch hun vrij rauwe sound behouden. Laatste album uit 2024 valt ook mee.

75. Blur
Blur werd (door de pers) aangezien als dé concurrent van Oasis. Al heeft Oasis het ultieme britpopalbum uitgebracht, het oeuvre van Blur was consistenter en veelzijdiger. Deze band bestaat overigens nog steeds wat je niet van Oasis kunt zeggen.

74. Massive Attack
Zowat de uitvinders van de triphop. Slechts 5 albums maar alle 5 sterk met Mezzanine als hoogtepunt.

73. Focus
Unieke Nederlandse progrockband die ook in het buitenland succesvol was mede dankzij de fantastische gitarist Jan Akkerman. Van hen bezit in enkel de compilatie Focus - The Golden Years of Dutch Pop Music maar hun reguliere albums Focus 2, Focus 3 en Hamburger Concerto zijn ook sterk.

72. The Police
Weliswaar jeugdsentiment maar vind hun 5 reguliere albums sterk (maar dan telkens met één of meer missers hierop). Unieke sound en tijdloos. Van Sting vind ik zijn eerste 4 solo-albums ook prima, nadien werd het snel minder.

71. Manchester Orchestra
Slechts 2 albums van deze band bekend (hun laatste 2) maar vind beiden prima. Ik zal nog meer albums beluisteren.

70. Blue Öyster Cult
Ken deze band een tijdlang van het fenomenale (Don't Fear) The Reaper. Later een compilatie aangeschaft maar geen van hun andere songs kan daaraan tippen hoewel ook goed.

RAINBOW (DEEP PURPLE) / Rainbow Rising staat in de kast maar beluisteren is er nog niet van gekomen. Zoals je eerder kon lezen behoort Deep Purple wel tot mijn 100 favorieten.

ROBERT LONG / In een top 100 van Nederlandstalige artiesten zou Robert Long moeiteloos de top 10 halen. Hij staat voor mij als tekstschrijver op gelijke hoogte met Lennaert Nijgh. Niemand rijmde zo soepel als Long. En hoewel zijn ernstige liedjes me dieper raken dan zijn grappige, kan ik die laatste ook zeer goed verdragen.

U2 / Stonden bij mij een pak hoger omdat hun eerste vier albums me zeer dierbaar zijn. Je hoort daarin goed de groei van de band(leden). Na The Joshua Tree begonnen ze wat naast hun schoenen te lopen.

FOREIGNER / Ook zo'n band waar ik een paar hits van ken en een paar albums in huis haalde zonder ze intensief te beluisteren. Mijn to do lijst voor als ik op pensioen ben is dan ook heel lang.

NEW MODEL ARMY / Heb ik een verzamelaar van maar de klik is er nooit gekomen.

BLUR / Twee albums en een singles verzamelaar. Puike Britpop maar naar mijn aanvoelen wat meer gedateerd dan de concurrentie uit de tijd. Ze zijn met de jaren wat in mijn achting gedaald.

MASSIVE ATTACK / Mezzanine blijft een meesterwerk. Heb ook nog een verzamelaar. Maar zoals al vaker bericht, draai ik de dingen van de jaren '90 en later veel minder dan de helden uit de 60's, 70's of 80's.

FOCUS / Een band die in de Vinyl Community op YouTube goed boert. Wordt internationaal hoog aangeschreven in het prog circuit. Hocus Pocus kent iedereen. Plus nog een paar andere nummers.

THE POLICE (STING) (ANDY SUMMERS) / Ik blijf erbij dat The Police geen ***** sterren album heeft afgeleverd al zou ik ook Reggatta De Blanc als favoriet aanstippen. Sting slaagde er wat mij betreft wel in met zijn eerste twee soloplaten. Ik voel geen behoefte om Andy Summers solo te verkennen.

MANCHESTER ORCHESTRA / De enige band uit dit rijtje van 10 die me volslagen onbekend was.

69. The Waterboys


Favoriet album: This Is the Sea
Favoriet nummer: Trumpets
Live gezien: Ja
Hoogtijdagen: 2013-heden
Ook in de lijst van: vigil

Ken je die mop van die band die met het verkeerde nummer één hit heeft en die je daarom jarenlang negeert?

Ik skip eigenlijk nooit nummers als ik cd's draai, dus als ik nu This Is the Sea opzet, onderga ik The Whole of the Moon gewoon, maar een vervelend nummer blijft het in mijn oren. En dat is ergens een beetje vreemd, want het nummer is eigenlijk best representatief voor de 'big music' die Mike Scott en zijn mannen op met name de eerste drie albums maakten. Wellicht valt het kwartje nog eens - dat heeft bij Red Army Blues ook lang geduurd, maar toen hij viel, viel hij goed. Andere favorieten van die eerste drie albums zijn It Should Have Been You, Rags, A Pagan Place, Old England en Trumpets.

De overgang naar folk op Fisherman's Blues was waarschijnlijk de beste move die de band op dat moment kon maken, al ben ik bij opvolger Room to Roam niet meer echt overtuigd aan boord. Daarna heb ik meer Waterboys-albums niet dan wel, maar luisteren naar zo'n later album blijft toch altijd prettig. Ruimte zat om de ontbrekende albums nog eens te verkennen; het heeft alleen niet echt haast.


Uitgelicht nummer: How Long Will I Love You?

Ha, ik heb hetzelfde: ik vind The Whole Of The Moon ook weinig verheffend en heb The Waterboys dus lang links laten liggen, maar dat ben ik inmiddels goed aan het maken.

Prachtig nummer, How Long WIll I love You, van een prachtig album. Fisherman's Blues ook geweldig. Ik mag mij gelukkig prijzen dat et gelijknamige nummer ook mijn kennismaking met de band was, veel meer mijn smaak dan de big music van ervoor.

68. James


Favoriet album: Pleased to Meet You
Favoriet nummer: Walk Like You
Live gezien: Nee
Hoogtijdagen: 2012-heden
Ook in de lijst van: vigil

Even twee Sanderbands op rij. Al komt de eer van mijn eerste kennismaking met James toe aan het onvolprezen "20 stemmen-mijlpaal"-topic alhier, waar het toen nog vrij nieuwe album Hey Ma (inmiddels een bescheiden 25 stemmen) in langskwam.

Waarschijnlijk is James iets te Brits om in Nederland veel potten te breken. De band gaat zijn eigen weg ergens in het midden tussen pakweg The Stone Roses, U2 en Pet Shop Boys. Gaandeweg is mijn cd-kast gevuld geraakt met de eerste vijf albums en het latere blokje van vier Please to Meet You t/m Girl at the End of the World. Soms zit er ineens iets catchy's tussen (Sit Down, Walk Like You), maar vaker hadden de James-albums bij mij wat tijd nodig om te rijpen (Laid, Pleased to Meet You). Space moet toch wel de beste albumopener van James zijn... tot ze La Petite Mort maakten dan toch.

Ik kan de laatste zin van de vorige notering zo overnemen: Ruimte zat om de ontbrekende albums nog eens te verkennen; het heeft alleen niet echt haast.


Uitgelicht nummer: Walk Like You

The Police ( en Sting) met het debuut eide 1978 nog vers in de oren gingen wij in 1979 naar Pinkpop waar wij weggeblazen werden door dit drietal , wel veel oho's
Na het debuut heb ik nog de opvolger meegenomen en ze daarna in de vergeetput gegooid.
Sting heb ik bij zijn debuut er met veel plezier uitgehaald en ook die fraaie opvolger kreeg mijn goedkeuring.
The Waterboys hetzelfde verhaal een paar van die bombastische albums als lekker hapje opgepeuzeld maar beide bands zouden bij mij in dezelfde regio eindigen.
James vind ik enkele nummers wel lekker maar daar is het ook bij gebleven.

zeker.

Van The Police was ik destijds, in mijn middelbare schooltijd en studententijd, wel een groot fan. Ik kocht alle singles en vrij kort na release - soms met een jaartje er tussen - ook alle 5 studio-albums. Later nog twee verzamel-CD's (eigenlijk volstrekt overbodig, maar je wilt ook wel eens uitsluitend de singles beluisteren) en die dubbele live-CD. Ook Sting kan, met name met zijn eerste vijf studio-albums en de live-dubbelaar Bring on the night, weinig kwaad doen bij mij. Ook al vind ik, zoals vrijwel iedereen, dat de kwaliteit van zijn output naderhand drastisch afnam. Bij Sacred love trok ik de grens.

Van zowel James als van The Waterboys bezit ik welgeteld één regulier album (resp. Laid en This is the sea, de laatste zowel op LP als de deluxe versie op 2CD) en een verzamel-CD. Dat geeft mijn houding tegenover beide bands wel aan. Ik vind ze allebei goed, maar waardeer ze niet dusdanig dat ik veel meer van in huis wil hebben. Al heb ik vooral bij James in het achterhoofd dat ik nog wel eens een album wil aanschaffen als ik die een beetje schappelijk geprijsd tegenkom.
Ik vind The whole of the moon overigens een nummer dat vrij representatief is voor The Waterboys, en een goed nummer ook. Al sla ik het toch vaak over als ik This is the sea draai, wegens te vaak gehoord.

67. The Moody Blues


Favoriet album: Days of Future Passed
Favoriet nummer: Legend of a Mind
Live gezien: Nee
Hoogtijdagen: 1991-2009
Ook in de lijst van: Mssr Renard

Voor mijn kennismaking met The Moody Blues (of eigenlijk: met het album Days of Future Passed) ga ik terug naar mijn kindertijd. Hoewel we vroeger de elpee ook al hadden, kwam deze onder mijn aandacht toen er een cd-speler in huis kwam (in de begintijd werd elke gekochte cd ook nog tijdens het diner aangekondigd). The Moody Blues zitten dus niet zo sterk in de muzikale paplepel als enkele andere artiesten die wellicht nog langskomen, maar ze zijn wel van voordat ik me zelf actief met popmuziek ging bezighouden.

Days of Future Passed klonk als niks wat ik daarvoor gehoord. Althans... mijn vader had ook een serie klassieke elpees. En oude popmuziek van bijvoorbeeld The Beach Boys. En de naam Peter Knight herkende ik van de Steeleye Span-elpees (nu ik, ruim dertig jaar na dato, mijn feiten check, kom ik erachter dat dat twee verschillende Peter Knights zijn; het mag de pret niet drukken). Maar dat allemaal op één album? Days of Future Passed was een 'one of a kind' in het ouderlijk huis die, iets verlaat, tot de muzikale paplepel gerekend mag worden. De bombast van Twilight Time ging er vroeger het best in en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Toen ik me later meer voor symfonische rock ging interesseren, gold dit album als het startpunt. Bedenkingen als dat dit misschien meer symfonie naast rock was dan een geïntegreerd geheel, kwamen weer later.

Echte Moody Bluesfans verkiezen wellicht (een van) de latere albums; die komen voor mij niet in de buurt, al dan niet met de jeugdsentimentsbonus als grote verschilmaker. Directe opvolger In Search of the Lost Chord (met dat waanzinnige Legend of a Mind) komt het dichtst in de buurt, daarna ben ik tot en met A Question of Balance aardig bij, maar de tand des tijds is er in mijn oren niet erg vriendelijk voor geweest.


Uitgelicht nummer: Legend of a Mind

Ik mis het cd-tijdperk over het algemeen niet erg, maar met dit soort mooie anekdotes krijg ik toch wel wat nostalgische gevoelens. Dat je dan een dag of week lang verguld kon zijn met een mooie aanwinst. Nu werden gekochte cd's bij ons thuis weliswaar nooit aangekondigd (behalve door mijzelf), maar ik weet vrij zeker dat ik zelf in het cd-tijdperk net zoiets ook nu nog zou doen.

Met veel van de muziek die langskomt heb ik niet zoveel, maar dat maakt de stukjes niet minder leuk om te lezen. Ga zo door!

Toch heeft dit album ook bij MusicMeter de hoogste gemiddelde score (4,10) van al hun platen. Ook ik ken de Moody Blues uit mijn jeugd, toen ik van een oudere zus The great Moody Blues (= gewoon de eerste twee albums in één hoes) kreeg; na mijn middelbare-schooltijd zijn ze heel lang uit mijn blikveld verdwenen, maar met (jawel!) de komst van de CD en de Moody Blues-remasters uit 1997 zijn ze tot mijn eigen verbazing zódanig (weer) in mijn achting gestegen dat ze nu warempel in mijn artiesten-top-10 staan. Ik heb niet het idee dat zij zijn meegelift op de algemene herwaardering van de grote bands uit eind jaren 60 en begin jaren 70 (misschien worden ze nog altijd als te soft gezien?), dus des te leuker om ze dan in Casartelli's lijst tegen te komen (en natuurlijk bij andere Moody Blues-liefhebbers hier op MusicMeter).

66. Dream Theater


Favoriet album: Awake
Favoriet nummer: Scarred
Live gezien: Nee
Hoogtijdagen: 2001-2010
Ook in de lijst van: -

Van de ene pioniersband door naar de volgende.

Toen mijn progliefde nog wat meer in de kinderschoenen stond en heavy metal ook een tijdje een wat prominentere rol speelde, is Dream Theater bij mij een aantal jaren héél groot geweest. De combinatie van instrumentaal spierballenvertoon, composities die tamelijk (maar toch ook weer niet zo heel erg) complex waren en een zangstijl die nog vrij goed bij de steviger kant van het jaren '80 rockspectrum aansloot, vormden de juiste muziek op het juiste moment. Begonnen met wat losse nummers, maar Images and Words en Falling into Infinity vonden snel hun weg naar mijn computer, gevolgd door Awake (die ik in eerste instantie toch een maatje ingewikkelder vond). Met het vermeende meesterwerk Scenes from a Memory had ik het toen al niet helemaal, maar ook die kreeg natuurlijk een nieuwe kans, en ach, doe dat debuut met die vorige zanger en de 'ep' A Change of Seasons er dan ook maar bij.

Dream Theater was enige tijd mijn favoriete band en mijn fysieke omgeving mocht dat, met wisselend succes, weten ook. En anders was daar altijd nog het machtige internet, waar fans over de hele wereld schreven hoe geweldig de band wel niet was, hoe technisch begaafd de muzikanten, hoe op 5 minuut 34 van dat nummer een referentie naar 7 minuut 28 van dat ene nummer van dat vorige album zat, enzovoorts enzoverder. Van Six Degrees of Inner Turbulence heb ik het uitkomen min of meer meegemaakt en die is toen ook aangeschaft. De snoeiharde opvolger Train of Thought (internet: "Is deze nou harder dan Master of Puppets?") heb ik ook nog in het hart gesloten. Octavarium was de volgende. Het was inmiddels 2005 geworden en, hoewel ik een favoriete band niet zo snel afserveer, moest ik na een flink aantal luisterbeurten (althans: 7 binnen het eerste jaar, dat haal ik tegenwoordig met geen enkel album meer) schoorvoetend constateren dat dat laatste plaatje van mijn favoriete band misschien toch niet zo heel goed was. En met nog iets meer kritische distantie: dat de aspecten die de band ooit zo favoriet maakten misschien sowieso toch niet zo heel groots waren. Dat gegoochel met instrumenten soms ook maar gewoon egotripperij is om een matig liedje te maskeren, dat de composities soms net iets te graag een prog epic wilden zijn en dat James LaBrie eigenlijk niet zo'n genietbare zanger was.

Ten tijde van het volgende album was ik er eigenlijk wel klaar mee; vanaf Systematic Chaos heb ik meer Dream Theater-albums niet dan wel beluisterd. Enkele zaken staan echter nog wel overeind: onder het wat plastic geluid kent Images and Words nog steeds een paar erg degelijke nummers - dat de band de progmetal uitgevonden heeft is net te veel eer, maar met onder meer dit album hebben ze het wel groot gemaakt. Verder is het wat meer rechttoe-rechtane Falling into Infinity (misschien wel juist door de ingetoomde pretentie) nog steeds een heel behoorlijke metalplaat, kan ik met mate Six Degrees of Inner Turbulence en Train of Thought ook nog goed hebben en is, bovenal, Awake nog steeds een bijna-meesterwerk. De jaren '80 echo's van Innocence Faded en Erotomania dragen daar aan bij, evenals het sfeervolle toetsenwerk van Kevin Moore op Scarred en Space-Dye Vest. Hij zou de band hierna helaas verlaten - wellicht horen we hier nog wat van zijn latere avonturen terug.


Uitgelicht nummer: Scarred

Dream theater
Scenes from a Memory is mijn duidelijke favoriet ( ik heb nog even mijn stemmen gecontroleerd en ja 4,5).
Ik heb ze kort na het uitkomen van dit album ook nog live in Zwolle gezien, ik dacht dat Jordan Rudess net bij de band was.
Verder ben ik ( itt vele andere) erg gecharmeerd van
James LaBrie en een liefhebber van Liquid Tension Experiment.

Hier nog een liefhebber die ook niet alleen uitgesproken positief is. Ik heb ze wel meerdere keren live gezien, waarvan één keer met Porcupine Tree in het voorprogramma, wat mijn eerste kennismaking met Steven Wilson was.
Ook een keer in Ahoy waar ik leerde dat je geluid je muziek ook kon vernaggelen door het gewoonweg te hard te zetten.

Hier ook goede herinneringen aan A Change of Seasons, een EP van 57 minuten! Niet alleen vanwege het geweldige titelnummer, maar ook omdat het voor mij leerde dat Elton John ook echt geweldige muziek gemaakt had.

Ik hou van de Moodies. Ook bij mij heeft Days of Future Passed een streepje voor ten opzichte van de overige albums. Want dat was - na de verzamelaar This is the Moody Blues - de eerste reguliere studioplaat die ik van deze band kocht. Niet dat hij per se beter is dan de zes die erop volgden, maar hij wijkt door zijn benadering - orkestrale begeleiding die hoorbaar is 'toegevoegd' aan de opnamen van een popband - wel af van het overige materiaal.

Ik mag ze graag horen, the Moodies. Dit wil zeggen: tot ongeveer halverwege de jaren tachtig. The other side of life heb ik nog op LP, maar vond ik nooit de moeite waard om op CD te vervangen (bij mij een 'keurmerk' of ik een album op de lange termijn blijf waarderen. Maar bijna al het overige dat daarvóór zit, inclusief de twee platen uit begin jaren tachtig, vind ik zeer de moeite waard.

Ik ben het met je eens: eigenlijk gek dat deze band nooit de herwaardering heeft gekregen die sommige andere sixties- en seventiesbands wel hebben gekregen. Te soft? Te gepolijst? Te weinig een 'bad image'? Zou allemaal kunnen, maar voor mij doet het niets af aan mijn waardering voor het werk, waarvan veel toch wel een tijdloos karakter heeft.

Dream Theater vind ik een lastig geval in mijn waardering. Ik was meteen 'om' bij het debuut, dat ik destijds op CD aanschafte, en ook de navolgende albums kon ik zeer waarderen. Waarbij ik Images and words en Awake nog altijd tot hun beste albums reken. Maar hoewel er ook daarna nog sporadisch prima material werd uitgegeven (A change of season, Scenes from a memory en ook het wat rustigere Falling into infinity) begon het instrumentale spierballenvertoon me op een gegeven moment toch tegen te staan.

Ik kreeg op later werk in toenemende mate de neiging om lange, drukke instrumentale passages als het ware door te spoelen totdat ze weer bij een vocaal en vaak wat rustiger stuk waren aanbeland. Bovendien ben ik niet zo dol op de soms ondoordringbare geluidsmuren die ze met name op later werk optrokken. Productietechnisch veranderde er ook veel op DM-platen, want die eerste paar albums blijven toch wat meer open en ruimtelijk klinken, waar op later albumwerk veeleer een drukke, samengeperste geluidsmuur ontstaat. Maar dat is een algemeen gegeven dat opgeld deed naarmate de jaren negentig en nul vorderden. Tenminste, zo beleef ik dat.

Tja, ik weet het, het is natuurlijk progmetal. En op zulke momenten blijk ik toch meer een liefhebber van prog dan van metal te zijn. Train of thought is het laatste album dat ik in bezit werd.

Mijn opmerking over 'echte Moody Bluesfans' leunde misschien iets te veel op anekdotisch bewijs - ik zie ook wel dat Days of Future Passed hier ruimschoots de voordeligste statistieken heeft. De navolgende albums (t/m Seventh Sojourn) voelen voor mij als verzameling wel meer als een samenhangend geheel... waar ik, enkele forse uitzonderingen daargelaten, wel minder mee heb. Meer Days of Future Passed-fan dan 'echte Moody Bluesfan' derhalve.

65. Orchestral Manoeuvres in the Dark


Favoriet album: Architecture & Morality
Favoriet nummer: Statues
Live gezien: Ja
Hoogtijdagen: 2005-heden
Ook in de lijst van: vigil, dazzler

Tja, wat kan ik nog over dit iconisch duo melden wat niet al vermeld was door de heren die deze band op respectievelijk nummer 3 en 2 in hun Top 100 hadden?

De naam van de band was me vroeger al wel eens opgevallen. Maar dat was die van Curiosity Killed the Cat ook en daar deed ik verder ook niks mee. (Forever) Live and Die zal het eerste mij bekende nummer geweest zijn (jaren voor ik het aan de bandnaam koppelde), daarna If You Leave... of toch 'gewoon' Maid of Orleans. Architecture and Morality was niet meteen liefde op het eerste gehoor, maar een mens zet eens wat door. En op zeker moment merk je dat zowel de art als de pop (de tweedeling is voor rekening van Andy McCluskey zelf) wel hun momenten hebben en dat in de verbinding de kracht zit.

Als album sla ik de eerste drie toch 'gewoon' nipt het hoogst aan, wel met wat tegendraadse favorieten (The Messerschmitt Twins in plaats van Electricity, Statues in plaats van Enola Gay, Sealand in plaats van... nee, niet in plaats van Maid of Orleans maar toch zeker wel in plaats van Souvenir). Als de hitmachine goed op stoom komt, levert dat wat misperen op (Tesla Girls en vooral Locomotion), maar Talking Loud and Clear, So in Love and Stay (The Black Rose and the Universal Wheel) mogen allemaal blijven, wat Andy McCluskey zelf ook van die laatste vond.

Ik zag de band live in 2009 (dubbelconcert met Simple Minds), 2015 (Parkpop) en dit voorjaar nog. Waar niet alle werk uit de nadagen me evenzeer bekoorde (voor zover gehoord), was Bauhaus Staircase een fijn recentste album, dat ook in de Afas Live goed overtuigde.


Uitgelicht nummer: So in Love

75. Blur
Één van mijn grootste muzikale puberliefdes zoals al eerder vermeld bij de (veel) hogere notering in mijn lijst.

74. Massive Attack
Telkens als ik een album van hun draai raak ik toch wel weer onder in de indruk van het gebodene zonder dat dan weer om te zetten in een echte liefde. Wel heel veel respect en het meeste keurig in de kast.

73. Focus
Het begon voor mij met de Hocus Pocus, The Best Of uit 1994. Die beviel prima al duurde het nog heel lang voordat "de rest" er kwam. Inderdaad via het eerder vernoemde albumboxje. Fijne band, volgens de verhalen met niet altijd de meest fijne mensen maar ach de muziek spreekt voor zich.

72. The Police / (Andy Summers & Sting)
Deze combi heeft ook lang meegedaan voor een notering in mijn lijst (tenminste zonder de aparte vernoeming van de gitarist dan) maar heeft het niet gered. Vooral de carrière van de bassist en tevens zanger van dienst is minimaal nogal grillig te noemen maar dat zijn werk tussen zo 1987 en 1993 erg fijn was lijkt me ook wel weer duidelijk. Verder nog even een flinke shout out naar Police klassieker Walking in the Moon, fenomenaal!

71. Manchester Orchestra
Het A Black Mile to the Surface album is een fijne, verder nooit echt in verdiept. Een mens heeft nu eenmaal meer muziek tot zijn beschikking dan tijd en oren.

70. Blue Öyster Cult
Sÿmpäthïëkë band waar ik nog iets te weinig van ken. De echte kennis houdt wel op na een aantal albums waarvan ik Secret Treaties uit 1974 erg goed kan waarderen (4,0*) en ook voor Agents of Fortune en Mirrors (waar een nummer op staat dat Vigil heet maar het prijsnummer is I Am the Storm) gaan mijn handen op elkaar. Verder nog even Black Blade als toppertje noemen en dan ben ik er zo'n beetje wel. Maar de rek is er zeker nog niet uit en wellicht maakt de band ooit ook kans om in mijn Top 100 te worden opgenomen.

69. The Waterboys
Behoorlijk hoog in mijn eigen lijst en dat is uiteraard niet voor niets!

68. James
Nog wat hoger staan deze giganten, Top 10 zelfs. Een band die bij me hoort.

67. The Moody Blues
Deze band is voor mij zo'n band waar je dan eigenlijk te veel van heb in vergelijk met hoe goed je ze eigenlijk vindt. Ik heb qua studio albums eigenlijk gewoon alles wel in huis maar het haalt de cd-speler eigenlijk niet. De meeste album staan ook op een 2,5 en 3,0. Mijn favorieten welke wel een keurige 4 sterren behalen zijn In Search of the Lost Chord en Days of Future Passed.

66. Dream Theater
Er zijn tijden geweest dat ik ze wel redelijk kon waarderen maar die tijden liggen ver achter ons. Nu roept het enkel nog een slecht gevoel op en dat kan niet de bedoeling zijn. Ik heb ze ooit nog eens live gezien. Op Bospop in 2000 speelde ze toen het volledige album Metropolis Part 2: Scenes from a Memory. Een best lange zit welke voor mij vooral opviel omdat bij elk instrumentaal stukje / solo James LaBrie zsm het podium afliep. Ik snap dat het dan niet om de zanger draait maar om dit echt tig keer te doen kwam niet bepaald collegiaal over. Andere artiesten tijdens die dag op Bospop waren o.a. After Forever, Within Temptation, Spock's Beard, Anathema, S. Lukather & E. Winter, Joe Satriani, Vanden Plas, The Flower Kings en Rowwen Heze was de vreemde maar zeer welkome eend in de bijt. Maar goed, nog iets positiefs dan? Heel af en toe Pull me Under is best tof!

Met de kennis van nu... kom maar door met die tijdmachine!

64. INXS


Favoriet album: Kick
Favoriet nummer: Don't Change
Live gezien: Nee
Hoogtijdagen: 2003-heden
Ook in de lijst van: -

Kun je een band die wereldwijd zo'n vijftig miljoen albums heeft verkocht ook 'onderschat' noemen? Nog afgezien van het wat dubieuze karakter dat die term sowieso heeft, klinkt dat wat mal. Toch heb (had?) ik wel de indruk dat er met name door de zichzelf serieus nemende muziekliefhebber nog wel eens wat neergekeken wordt op de Australische band rond de betreurde Michael Hutchence en de gebroeders Farriss.

Eigenlijk begon het INXS-verhaal voor mij al in de jaren '90 met de toen actuele nummers The Strangest Party (These Are the Times) - wel airplay, net geen hit en Original Sin. Vooral die laatste was echt tof, dus een Greatest Hits uit de bieb gehaald waar dat nummer op stond en... verrek, dat klonk toch een stuk anders. Bleek de 'actuele' Original Sin een remix van het nummer uit 1984 te zijn. Soit. Van de Greatest Hits ging een deel op een bandje en dat was het dan weer even.

Om redenen die ik niet meer precies kan reconstrueren later het hitalbum Kick eens gedownloaded (en al snel geconstateerd dat dat wel prima was) en toen op zeker moment eens tegen Don't Change aangelopen. Dát was wel even andere koek. Soit, de rest van het album speelde niet echt in de eredivisie van de new wave, maar de interesse was nu toch wat serieuzer gewekt.

De rest is geschiedenis. Inmiddels staan alle albums hier in de kast (á la The Doors: daarmee bedoel ik dus: alle albums met Michael Hutchence bij leven en (betrekkelijk) welzijn op zang). De eerste drie zijn nette inleidende schermutselingen, vanaf The Swing gaat het echt los. De band heeft zijn eigen plekje in de muziekgeschiedenis met zijn mix van rock en dance-pop (en ook na Don't Change af en toe een epische albumafsluiter (All the Voices, Hear That Sound)). Kick is meer dan twintig jaar na de ontdekking nog steeds een van de effectiefste hitmachines in mijn cd-kast. Geen INXS-album gaat zonder een paar mindere broeders (zelfs Kick niet), maar dat je na New Sensation, Devil Inside, Need You Tonight, Never Tear Us Apart en Mystify ook nog zo'n swingend titelnummer in huis hebt, vind ik toch elke keer weer ongelooflijk.

Na Kick wordt het langzaam ietsje minder - ietsje, want Full Moon, Dirty Hearts is toch echt nog een stuk beter dan waar hij doorgaans voor versleten wordt. Waar ik was toen ik hoorde dat Michael Hutchence overleden was? In de auto, op weg naar opa en oma. Niet erg spectaculair verder, maar ik weet het nog wel.


Uitgelicht nummer: Hear That Sound

Ik val nu binnen in dit topic, maar bovenstaande moet een schrijffout zijn, hoop ik dan toch?

Welkom

Ik doel met "hoogtijdagen" op (sinds) wanneer een artiest bij mij het meest in de belangstelling stond (staat).

Wat tot veel verwarring leidt bij mensen wiens username met Poe begint

De verhalen blijven fijn om te lezen Casartelli, top man.

INXS, de eerste keer dat ik ze hoorde was op de radio met Need You Tonight, damn sexy song.... Daarna meer van ze gaan ontdekken, lekker hoor.

INXS heeft bij mij nooit zoveel gedaan, The Moody Blues daarvan vind ik de beginperiode erg goed.