menu

De Site / Gebruikers / Het interview van de week

zoeken in:
2. Wat is de eerste plaat die je ooit kocht en hoe waardeer je die plaat vandaag?

Mijn ouders waren/zijn grote muziekliefhebbers, waardoor het aanschaffen van nieuwe cd’s en lp’s een gebeurtenis was waarvan ik nagenoeg ieder weekend getuige was. Het mag dan ook geen verbazing zijn dat ik reeds op m’n 8e mijn eerste cd kocht, tweedehands weliswaar dus aan een zacht prijsje. Achteraf gezien vind ik het vrij absurd dat ik als klein broekventje reeds naar dingen luisterde die ik nog steeds sterk vind. Al is uiteraard niet alles blijven hangen.

Mijn ouders luisterden vooral naar zwartzakkenmuziek uit de 80’s maar ook de rock uit de jaren ’90 was omnipresent. Mijn eerste stappen in de muziek gingen uit naar die laatste categorie. Al had ook The Cure m’n hart reeds veroverd. Dat was deels te wijten aan de dromerige videoclips van Robert Smith en z’n kompanen. Het is namelijk zo dat tijdens het weekend MTV vaak op stond (ja, ooit was die zender nog relevant). Zo herinner ik me een weekendspecial over The Cure, waarin ze alle videoclips toonden, Smith interviewden, live materiaal op de kijker loslieten, … M’n vader had dit allemaal opgenomen op VCR, talloos zijn de keren dat ik alle clips van The Cure na elkaar bekeek. Vooral die van ‘Close to Me’ had me helemaal in z’n greep.




Het mag dan ook geen wonder heten dat ik The Head on the Door absoluut wou hebben. Dat was echter m’n tweede album.

Het allereerste album dat ik ooit het mijne kon noemen is Congregation van The Afghan Whigs. Wederom had een videoclip me hiertoe aangezet (Conjure Me).




Pluspunt aan The Afghan Whigs was dat mijn ouders er weinig mee hadden, zodat het ook meteen ‘mijn’ band was. Uiteraard begreep ik geen snars van de lyrics maar het geheel wist me om de 1 of andere reden te biologeren. Sommige mensen vinden dat 'kinderen' en 'seksualiteit' 2 onverenigbare woorden zijn. Wat begrijpelijk is wanneer het misbruik betreft. Maar ook kinderen zijn reeds seksuele wezens, ik kon de gevoelens die The Afghan Whigs opriepen moeilijk plaatsen maar achteraf gezien voelde ik instinctief aan waarover Gregg Dulli zong. Ook die clip van Conjure Me vond ik zeer erotische aspecten hebben (de rug van die vrouw bijv.).

Zoveel jaren later staan beide bands nog steeds hoog bij me aangeschreven, zo ook deze 2 albums. Hierna daalde het niveau van mijn aankopen enigszins, wat ook wel mag na 2 absolute topaankopen én de leeftijd die ik had.

Wat me meteen bij vraag 3 brengt.

3. Graag je mening over: vinyl - cd - mp3 - single - album - verzamelaar.

Ik ben jong begonnen met het kopen van muziek en ben het tot grote spijt van mijn spaarrekening blijven doen. Inmiddels heb ik een ruime collectie cd’s die wekelijks groter wordt. Ook vinyl ben ik doorheen de jaren meer gaan kopen, het merendeel van m’n lp’s heb ik echter geërfd van een veel te jong overleden oom.

Met alle mogelijkheden anno 2015 zou ik wel gek moeten zijn om me online niet uit te leven, toch blijf ik het verkiezen om iets tastbaars te hebben. De vele opties die een mens tegenwoordig heeft wend ik dan ook aan om een eerste indruk op te doen, indien het me bevalt ga ik gemakkelijk tot kopen over. Streamingsites en Youtube hebben er echter voor gezorgd dat ik al jaren geen miskoop meer begaan heb (Musicmeter heeft uiteraard ook geholpen). Op verzamelaars ben ik doorgaans minder tuk. Ik ben een echte albumliefhebber. Op jongere leeftijd kocht ik vaker verzamelaars (zoals zoveel mensen) maar daar ben ik meer en meer van afgestapt.

4. Gun ons een top drie van de meest memorabele optredens of festivals.

Dit vind ik een afschuwelijk moeilijke vraag. Ik heb doorheen de jaren ontelbaar veel concerten mogen meemaken, er eventjes 3 uitpikken is dan ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. De optredens waaraan ik nu denk zijn ook niet zozeer de beste geweest, maar wel diegene die een enorme impact gehad hebben.

1. Volstrekt onverwachte bekering tot jazz – augustus 2006

Jazz was een muziekgenre dat me tot in mijn late tienerjaren compleet vreemd was. En met ‘compleet’ overdrijf ik niet. Er was geen familie die het beluisterde, geen vrienden, op de radio luisterde ik enkel naar Studio Brussel, … Namen als Miles Davis & John Coltrane waren me ook geheel vreemd.

Tot ik begin 2006 Zachary Glass zijn review bij Blue Train van John Coltrane las. Zonder 1 noot te luisteren kocht ik het album voor 6 euro bij een inmiddels ter ziele gegaan internetbedrijfje. Mijn eerste luisterbeurt is achteraf gezien 1 van de grappigste momenten uit m’n leven geweest, al kon ik er toen minder mee lachen. Ik zie me nog zitten op de rand van m’n bed, wachtend op de zang die maar niet kwam. In alle eerlijkheid: ik had iets à la Sinatra verwacht ofzo. Kwestie van even duidelijk te maken dat ik er geen flauw benul van had waaraan ik begon. Na een luisterbeurt of 10 legde ik het album weg, in de wetenschap dat jazz niets voor mij was. Ik kon er echt helemaal niets mee.

Een paar maanden later zeurden op een zomeravond een paar vrienden aan m’n kop, ze wilden per se een klein jazz festival bezoeken (niet dat ze iets met jazz hadden, ze zochten gewoon een excuus om zich te bezatten – een excuus dat ook ik in die jaren vaak zocht). Ik was bijna niet meegegaan en herinner me tot op de dag van vandaag niet exact waar dat festivalletje was. Dat doet ook weinig ter zake. Waar het om gaat is dat ik op een gegeven moment, in een kleine tent waar een bandje aan het spelen was, ongeïnteresseerd van een Kasteelbier aan het nippen was toen de band opeens een nummer begon te spelen dat ik herkende: “Moment’s Notice”. Hoe het lot ertoe beslist heeft om uitgerekend van dat ene jazz-album dat ik kende een nummer te brengen (dit is nu vreemd uitgedrukt maar u vat het wel) blijft in mijn wereld een klein mirakel. Nog groter was het mirakel dat zich in m’n binnenste voltrok. Het nummer greep me meteen bij de lurven en voor de rest van de avond heb ik me vergaapt aan allerlei klanken waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. De dag erna heb ik me Kind of Blue aangeschaft en het vervolg doet zich wel raden. Een kleine 500 jazz-albums later is het 1 van de muziekstromingen die me het meest plezier/genot verschaft.

2. Massive Attack – Rock Werchter 2003

Een optreden dat ik haast per ongeluk heb mogen ervaren. Massive Attack kende ik enkel van het nummer Unfinished Sympathy, wat ik wel oké vond maar daar stopte het ook. Geen haar op m’n hoofd die er rekening mee hield dat deze trip-hoppers zouden uitgroeien tot 1 van m’n favoriete bands.

Ik was die dag een schoolvriend tegen het lijf gelopen op de festivalweide. We dronken wat, rookten wat (u weet hoe dat gaat) en hij begon aan een lyrisch betoog over Massive Attack, zijn enthousiasme maakte me benieuwd en ik besloot het hele gebeuren eens een kans te geven. Jesus Fucking Christ, heb ik daar toch even van begin tot eind kippenvel gehad. Future Proof zette meteen de toon deed me op een paar minuten geheel overstag gaan. Toen vervolgens Risingson begon wist ik mijn naam, adres en leeftijd nietmeer. Het middenstuk van dat nummer, waarin de muziek even wegvalt en dan opeens die gitaar doorheen het donker snijdt, blijf ik beschouwen als het meest orgastische muziekmoment dat ik ooit heb mogen meemaken. Wat een setlist ook:

Massive Attack Concert Setlist at Rock Werchter 2003 on June 27, 2003 | setlist.fm

Misschien dat sommigen hun neus ophalen voor het feit dat er 5 nummers van 100th Window in de setlist te vinden zijn. Dat album heeft immers nooit op veel succes mogen rekenen. Ik vind het echter een extreem ondergewaardeerd meesterwerk. Er zijn uitermate weinig albums die zo minutieus in elkaar zitten, neem het van me aan. Bij deze raad ik dan ook iedereen aan het album eens aandachtig met koptelefoon te beluisteren.

3. The Cure – Trilogy 2002

Dit hoeft eigenlijk geen betoog. Neem de concertregistratie er eens bij en je begrijpt meteen wat voor avond het was. Pornography, Disintegration en het ondergewaardeerde Bloodflowers integraal. Wat wil een mens nog meer? Seventeen Seconds in plaats van Bloodflowers zegt u? Nou, live maakten die bloedbloempjes behoorlijk wat indruk! Het album heeft een wat kale sound (zeker in vergelijking met Disintegration) en dat verklaart volgens mij deels het geringe enthousiasme. Maar die avond was daar niets van te merken. Van de eerste tot de laatste seconde zat het hele concert perfect in elkaar. Adembenemende ervaring.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Fraai interview is hier weer gaande.

avatar van Kronos
Franck Maudit schreef:
Het nummer greep me meteen bij de lurven en voor de rest van de avond heb ik me vergaapt aan allerlei klanken waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden.

Mooi en mysterieus is dat, hoe muziek in je onderbewuste kan blijven doorwerken.

5. In welke hoekjes van de site kunnen we jou het meeste vinden?

Mijn activiteit op deze site is allesbehalve overweldigend dus je moet wel even zoeken vooraleer je berichten van me vindt. Vroeger deed ik mee aan allerhande spelletjes maar nu heb ik daar niet langer behoefte aan. Al zijn de lijstjes van chevy93 hier wel een uitzondering op. Ik heb dit jaar voor het eerste deelgenomen en heb me kostelijk geamuseerd, ook met de 2 radio-uitzendingen en de daaraan verbonden chatroom. Volgend jaar ben ik dus weer van de partij.

Ook dazzler zijn initiatieven volg ik op de voet, jammer dat een dag slechts 24 uren telt want met een beetje meer tijd zou ik veel meer proberen bijdragen tot deze topics.

Verder zou ik me in de toekomst graag wat meer toeleggen op het schrijven van reviews. Ik heb tot nu slechts 16 berichten als ‘mening’ aangeduid en van die 16 vind ik er slechts een handvol enigszins het vermelden waard. Er zijn honderden albums waarover ik graag grotere, soms semi-poëtische stukken zou schrijven. De realiteit is echter dat ik reeds iedere dag talloze uren zit te schrijven, er nog wat reviews bijnemen lijkt me een lastige zaak. Maar ik zal er aan proberen werken. Ook omdat ik het systeem met die ‘meningen’ wel leuk vind. Het gebeurt vaak dat ik bij een album alle meningen lees en bij sommige albums zou ik het wel fijn vinden indien ik zelf in het lijstje der reviewers stond.

En ja, ik grasduin graag doorheen anderen hun stemlijsten en houd sommige medegebruikers nauwlettend in de gaten. In mijn eerste bericht heb ik reeds enkele namen meegegeven, maar dat waren allen mensen die ik ken uit mijn vroegere Musicmeterbestaan. Inmiddels heb ik –zonder per se contact te hebben met deze mensen- ook veel ideeën opgedaan van deze muzikale enthousiastelingen: Arrie, Mjuman, Paalhaas, dazzler & Misterfool. Sommige mensen kijken nu misschien ietwat vreemd op dat ze getagd worden. Zie het als een bedankje. Feit is dat jullie me heel wat mooie uren bezorgd hebben. Mercikes hé

avatar van aERodynamIC
Leuk interview weer

Leuk om te weten dat je hier ooit Feeder bent geweest (die naam viel me gek genoeg meer op dan je huidige).

aERodynamIC schreef:
Leuk interview weer

Leuk om te weten dat je hier ooit Feeder bent geweest (die naam viel me gek genoeg meer op dan je huidige).


Bedankt

En dat mag eigenlijk niet zo verwonderlijk wezen. Ik stond destijds op de 20ste plaats (zoiets) qua aantal berichten. Dat is nu wel even anders. Tjah, andere prioriteiten hé.

Casartelli schreef:
Fraai interview is hier weer gaande.


Bedankt hoor, het is ook wel leuk om doen

avatar van Johnny Marr
Vlot en interessant interview, ga zo door!

Johnny Marr schreef:
Vlot en interessant interview, ga zo door!


Wederom van harte bedankt.

Ik ben momenteel vlijtig bezig met de beantwoording van de volgende vraag. Vooraleer ik doorheb dat ik ooit begon aan dit project zal het alweer voorbij zijn.

6. Vertel over drie albums die je dankzij deze site beter bent gaan waarderen.

Nog zo’n moeilijke vraag. Al begrijp ik ook de vraagstelling niet goed. Want je zou kunnen interpreteren dat het om albums gaat die je reeds kende en door MusicMeter beter bent gaan waarderen. Maar in hoeverre zit de site daar dan voor iets tussen? Maar je kan de vraag ook interpreten als ‘welke albums –die je nu absolute top vindt- heb je dankzij MusicMeter leren kennen?' Ik ga voor de laatste interpretatie.

In zekere zin zou ik honderden albums kunnen opnoemen die ik hoog heb zitten én heb leren kennen dankzij deze site. Toch kwamen al snel 3 albums als vanzelf bovendrijven. Sta me even toe op te merken dat ik deze besprekingen enigszins kort ga houden. Het is immers de bedoeling om in de toekomst nog reviews te schrijven voor deze werken en ik wil nog wat buskruit overhouden

1. Red House Painters – Down Colorful Hill

Zo’n 5 jaar geleden was ik enkele voor mij onbekende werken die door Paalhaas met het maximum aantal sterren werden beloond aan het uitspitten. Daar zat dit kunststukje bij. Eigenlijk gaf de hoescover me meteen zin om eraan te beginnen. Reeds bij de eerste luisterbeurt werd ik van m’n sokken geblazen. Slowcore was een genre dat me nagenoeg vreemd was maar de manier waarop de nummers de tijd kregen om zich te openbaren was voor mij een streling van de ziel. De stem van Mark Kozelek was de krachtigste breekbaarheid die ik ooit had mogen horen en de lyrics vertaalden haast exact wat ik op dat moment in mijn leven ervoer qua gebeurtenissen maar ook qua denkpatronen. Misschien zat de leeftijd er voor iets tussen. Ik was namelijk zelf 23 toen ik dit album voor het eerst hoorde en ‘24’ (het openingsnummer) gaat over de confrontatie met alles wat deze specifieke leeftijd behelst.

Sindsdien heb ik alles wat de beste man ooit gereleased heeft in de kast staan en dat heb ik me nog geen seconde beklaagd. Zowel zijn werk met Red House Painters, Sun Kil Moon, nevenprojecten en solowerk zijn in mijn optiek nagenoeg allemaal van een torenhoog niveau. Al blijven de eerste twee worpen van Red House Painters wel onovertroffen. Heb Mark Kozelek inmiddels meerdere keren live gezien en heb er zelfs een praatje mee gemaakt. Schitterende man, ik kan er geen genoeg van krijgen.

2. John Coltrane – Blue Train

Dit verhaal heb ik inmiddels eigenlijk al gedaan maar een innige geliefde kan je nooit genoeg bewieroken, nietwaar? De impact van dit album –of eigenlijk de review van Zachary Glass- valt eigenlijk niet te overschatten.

- Onderbewustzijn: “Wacht even, het onbenoembare festival deed het hem toch?”
- Franck: “Ja, dat was de katalysator. Maar de kiem werd maanden voorheen geplant. Zonder de herkenning van dat ene nummer had je immers nooit de oren gespitst.”
- Onderbewustzijn: “Touché. En nu we toch even bijpraten wil ik je graag inwijden in Plato’s vormenwereld.”
- Franck: “Dualiteit is een vreemd beestje, straks wil je me nog een Hegeliaans moraal opdringen. Houd die vormenwereld maar voor wat hij is. De wereld is reeds verwarrend genoeg wanneer je enkel aan de zintuigen gehoor geeft.”

3. Sigur Rós – Diene Witten

Het zou onfair zijn indien ik het eerste album dat ik dankzij MusicMeter leerde kennen hier niet zou vermelden. Niet in het minst omdat deze naamloze ijslandse worp inmiddels uitgegroeid is tot een dierbare vriend. Toen ik hier arriveerde had ik nog nooit van deze in wollen truien gehulde snuiters gehoord. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik de hoge noteringen in de top-250 zag. Een blinde aankoop drong zich op (al dient het in dit geval eigenlijk om een dove te gaan). En wat bleek? Het eerste nummer (Vaka) kende ik wel degelijk! En dat dankzij de weergaloze videoclip die destijds regelmatig op MTV getoond werd.




Verder herinner ik me van die eerste luisterbeurt duidelijk dat Untitled 3 (ja jongens, laten we weer in onbenoemde termen spreken) wat mij betreft voor eeuwig had mogen blijven duren.

Toch liet de absolute bekering nog even op zich wachten. Tot ik de film ‘Mysterious Skin’ (gaat dat zien dierbare mensen) zag. Untitled 3 krijgt in de slotscéne een prominente hoofdrol, wat me ogenblikkelijk motiveerde om dit album talloze keren te beluisteren. Veertigers en ouder (uitgezonderd aERodynamIC) plegen deze band wel eens te beschimpen. Zal wel aan de ‘vroeger was alles beter’-mentaliteit liggen (plaagstootje hoor). Aan het eind van de dag is dit gewoon een weergaloos album dat ongetwijfeld de tand des tijds zal doorstaan. En niet enkel om de 2 nummers die ik nu reeds vernoemd heb. Zo is er ook een spetterende finale en ook de bindnummers zouden op andere albums de hoogtepunten zijn. Absolute klasse.

avatar van dazzler
Franck Maudit schreef:
Ook dazzler zijn initiatieven volg ik op de voet, jammer dat een dag slechts 24 uren telt want met een beetje meer tijd zou ik veel meer proberen bijdragen tot deze topics.

Waarvoor dank. Al moet dit volgens mij zowat het snelste interview uit de hele rij zijn.

dazzler schreef:
Al moet dit volgens mij zowat het snelste interview uit de hele rij zijn.


Hoe, valt er geen medaille te winnen?
En ik me maar haasten om niets

Misterfool
Erg goed interview(tot nu toe) Franck. Ik lees het met veel plezier. Ook het aanhalen bij vraag 5 waardeer ik zeer .

avatar van Cellulord
Leuk interview. Leest lekker weg.

En ja, als de "Jazz" je eenmaal te pakken heeft laat het je nooit meer los


avatar van Teunnis
Franck Maudit schreef:
Veertigers en ouder (uitgezonderd aERodynamIC) plegen deze band wel eens te beschimpen. Zal wel aan de ‘vroeger was alles beter’-mentaliteit liggen (plaagstootje hoor).

De enige moderne rockband die mijn pa (57 jaar) echt kan waarderen is Sigur Rós.

Die film die je tipt ga ik trouwens absoluut bekijken. Untitled 3 is na de afsluiter mijn favoriet van Sigur Rós.

Teunnis schreef:
De enige moderne rockband die mijn pa (57 jaar) echt kan waarderen is Sigur Rós.


Ik zei dat maar om wat te dollen hoor

Die film die je tipt ga ik trouwens absoluut bekijken. Untitled 3 is na de afsluiter mijn favoriet van Sigur Rós.


Laat me je wel even waarschuwen. Vele mensen zetten hem halverwege uit. Enkele centrale thema's zijn immers pedofilie & homoseksualiteit, met vrij expliciete scénes. Niet meteen voor gevoelige kijkers. Ik vind het hoe dan ook een geniale film. Maar dit is misschien niet de ideale plek om daarover uit te wijden.

avatar van Teunnis
Kan ik wel hebben hoor

Ik wil toch even waarschuwen dat ik een mastodont van een bericht aan het schrijven ben. De motor is dus niet stilgevallen, het heeft gewoon veel voeten in de aarde

avatar van GrafGantz
Franck Maudit schreef:
Ik wil toch even waarschuwen dat ik een mastodont van een bericht aan het schrijven ben.


Bijna het gehele oeuvre van Mastodon op de plaatsen 11 tot en met20? Dat zou toch wel verrassend zijn

avatar van Mjuman
Franck Maudit schreef:
Ik wil toch even waarschuwen dat ik een mastodont van een bericht aan het schrijven ben. De motor is dus niet stilgevallen, het heeft gewoon veel voeten in de aarde


Er schijnt in heel Belgisch Limburg en Brabant geen diesel meer te krijgen te zijn aan de pomp.

avatar van aERodynamIC
Mysterious Skin is inderdaad een prachtfilm! En Sigur Rós is heilig voor deze veertiger!

avatar van Kronos
Ik vind het een erg lompe film.

avatar van Mjuman
aERodynamIC schreef:
Mysterious Skin is inderdaad een prachtfilm! En Sigur Rós is heilig voor deze veertiger!


50+ hiero en onbezoldigd evangelist (Sigur Ros). Ooit Diene Witte kedo gedaan aan mijn zwager; diens eerste reactie: "kattengejank". Maar goed als MO (muzikaal ouderling) geef je niet snel op en vertrouw je op je gift/gave. Aantal jaren later ging hij met zijn nieuwe (Franse) lief naar Rock en Seine, voor - juist ja - Sigur Ros. Toen ik het hoorde dat ie ging, zei ik dat ie goedkoper een kat had kunnen aanschaffen en wachten tot die krols was.

GrafGantz schreef:
Bijna het gehele oeuvre van Mastodon op de plaatsen 11 tot en met20? Dat zou toch wel verrassend zijn


Daar gaat de verrassing

Kronos schreef:
Ik vind het een erg lompe film.


Verklaar u nader

Mjuman schreef:
Toen ik het hoorde dat ie ging, zei ik dat ie goedkoper een kat had kunnen aanschaffen en wachten tot die krols was.


Subliem

avatar van Kronos
Franck Maudit schreef:
Verklaar u nader

Franck Maudit schreef:
Maar dit is misschien niet de ideale plek om daarover uit te wijden.

Lijkt mij ook niet de juiste plaats hier om over deze film uit te wijden. Maar ik vind de film ook niet de moeite er meer aandacht en tijd aan te geven. Op MovieMeter heb ik na het zien van de film wel wat uitleg gegeven bij mijn oordeel. Dus als je wil kan je het daar lezen.

7. We kunnen jouw top 10 online zien. Breid hem voor dit topic eens uit tot een top 20.

Net zoals het uitbrengen van stemmen maakt ook een top-10 opstellen me enigszins nerveus. Maar voor deze gelegenheid zal ik even een uitzondering maken (een top-20 laat ik voorlopig liever zo). Al deze albums verdienen een uitgebreide review, ik zal daar zoals eerder gezegd binnenkort eens werk van maken. Daarom ga ik mijn opmerkingen kort maar krachtig proberen houden – met eventuele lyrics aangezien een mooie tekst hemel en aarde kan doen bewegen. Over mijn nummer 1 ga ik wel langer uitweiden, die hoogste positie bereik je dan ook niet zomaar.



1. John Coltrane – The Complete Village Vanguard Recordings (1997)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/4000/4578.300.jpg

Het overgrote deel van mijn tijd breng ik aan mijn uit ruw hout opgetrokken bureau door – ja, zo oeverloos spannend is mijn bestaan. De muur waar mijn gezicht naartoe gewend is wordt nagenoeg geheel in beslag genomen door een schilderij die een boezemvriendin voor me gemaakt heeft. Op dit schilderij prijkt John Coltrane, diep in gedachten verzonken. Iedere dag richt ik wanneer de inspiratie even zoek is mijn blik op dit schilderij. En het werkt wonderwel. Kwestie van even te benadrukken hoeveel van m’n respect deze man wegdraagt. Alhoewel… is deze anekdote een bewijs van respect? Maakt niet uit. U begrijpt het wel. John Coltrane is belangrijk voor me.

Deze uitgave is zo mooi, zal effe afbeelding delen voor wie hier niet mee vertrouwd is.
Klikkerdeklik

Maar het draait uiteraard om de muziek. Deze box getuigt wat mij betreft van wat me zo aantrekt in jazz: de improvisatie. We worden verwend met de opnames van een paar opeenvolgende concertavonden. De setlists kennen weinig variatie maar dat maakt het net zo boeiend. Zo zijn er bijvoorbeeld 4 versies van ‘Spiritual’, de kortste duurt 12 minuten, de langste 20. Iemand die geheel niets voelt voor jazz vindt hoogstwaarschijnlijk dat er 3 versies teveel zijn (en misschien zelfs 4). Voor mij kan de pret echter niet op. De talloze improvisaties kunnen weliswaar enige ergernis opwekken, maar vooraleer deze ergernis vaste vorm kan aannemen laat je je weer meevoeren op de saxofoontapijten die hier aan de eeuwigheid worden toevertrouwd.

John Coltrane brengt iets in me teweeg wat –voor mij- geen andere artiest kan: hij lijkt de tijd een hak te zetten. Zijn solo’s veroorzaken regelmatig een verkoelend effect in mijn denken. Alsof de ziel gemasseerd wordt. En het materiaal dat in deze box te vinden is brengt dat gevoel het vaakst en meest intens teweeg. Uiteraard is niet enkel Coltrane hier in goeie doen. Zo mogen we ook getuige zijn hoe ene Eric Dolphy de grenzen van wat een mens op muzikaal vlak kan bereiken opzoekt. Geen slecht woord over de andere participanten trouwens, maar Coltrane en Dolphy leiden wel de dans.

Mensen die jazz liever links laten liggen gaan door deze box niet bekeerd worden. Maar wie ervoor openstaat kan in deze Village Vanguard Recordings een schat van onpeilbare waarde ontdekken.



2. Red House Painters – Down Colorful Hill (1992)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1602.300.jpg

Slowcore-diamant waarbij ‘melancholie’ en ‘vereenzaming’ de sleutelwoorden zijn. Bij vlagen uit Mark Kozelek filosofisch reflecties, op andere momenten kwijnt hij in een donker hoekje weg. De zucht naar het verleden is nooit ver weg. Je moet er voor te vinden zijn. Ik ben blij dat dit album mij heeft gevonden.

---Michael---

I remember your warm smile in the sun
The daydreaming boy without a shirt on
The Birmingham barfly father
Left the mother of three sons
You're the oldest juvenile delinquent bum

My best friend




3. The Afghan Whigs – Gentlemen (1993)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/198.300.jpg

Nooit eerder heb ik een album gehoord waarin de pijn die gepaard gaat met de liefde zo treffend beschreven wordt. Het album is het relaas van het op de klippen lopen van een relatie waarin alles ooit pijs en vree leek. Pluspunt aan dit alles is dat we niet enkel zijn verhaal te horen krijgen, ook de vriendin krijgt de kans om haar versie van de feiten te delen. De gitaren snijden doorheen alles wat op hun pad komt, de basgitaar stuwt hen naar hogere hoogtes en hier bovenop blaft en hijgt Gregg Dulli zich naar de krochten van de hel. Om uiteindelijk te eindigen in spijt en vertwijfeling. Misschien wel het intelligentste album dat ik ken, al klinkt dat ook weer zo zwaar beladen. Het is hoe dan ook mijn favoriete hoes allertijden – de liefde maakt ons tot kinderen.

---What Jail is Like---

If what you're shovelling is company
Then I'd rather be alone
Resentment always goes much further
Than it was supposed to go




4. Leonard Cohen – Songs of Leonard Cohen (1967)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/6000/6062.300.jpg

Eerlijk is eerlijk, ik vind nagenoeg ieder album van deze troubadour de moeite waard. Toch heeft hij naar mijn mening nooit meer zijn debuut overtroffen. Dit album straalt een hartverwarmende eenvoud uit die me telkens weer als een flanellen dekentje omhult. Aan de lyrics valt ook te merken dat het hier in wezen om een dichter gaat. Albums vinden die qua lyrics kunnen tippen aan dit meesterwerk is quasi onbegonnen werk. Al komen Bob Dylan en Nick Drake soms aardig in de buurt.

---Teachers---

Who is it whom I address
Who takes down what I confess
Are you the teachers of my heart
We teach old hearts to rest




5. Dead Can Dance – Spleen and Ideal (1985)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1304.300.jpg

Wanneer je bands hun gehele discografie in rekening brengt is dit waarschijnlijk mijn favoriete band – we rekenen Coltrane even niet mee. Werkelijk ieder album weet me naar nieuwe hoogten te stuwen. Brandon Perry en Lisa Gerrard vullen elkaar ook telkens perfect aan. Beluister hun reguliere albums en je krijgt niet enkel het gevoel dat je een wereldreis maakt maar ook dat het verschrijden van de tijd zijn geheimen prijsgeeft. Van al die beeldschone albums laat ik het me het liefst door deze ontvoeren. Fantastische titel ook, alleen al over de betekenis van ‘Spleen and Ideal’ en hoe dit kan gelinkt worden aan de klanken (en woorden) die op dit album tentoon worden gespreid zou ik een scriptie kunnen schrijven. En dat meen ik. Adembenemend.

---Advent---

In the self-renovation
Celebration of love
These both are virtues
We seem to have left behind




6. Charles Mingus – The Black Saint and the Sinner Lady (1963)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/14000/14141.300.jpg

De mooiste teringherrie die ik ooit heb mogen horen. Want laten we even eerlijk zijn, met momenten stelt dit album de oren danig op de proef. En bij uitbreiding het hele zijn. Tot op heden vind ik het heel moeilijk om grip te krijgen op dit jazzmonument. Dit is muziek die m’n petje te boven gaat, muziek waarvan ik me haast niet kan voorstellen dat een mens dit überhaupt kán creëren. Maar jongens wat weet deze gekte me te raken. Bij voorkeur te beluisteren op een Spaanse zomerdag, zodat je iedere klank kan uitzweten.



7. The Cure – Faith (1981)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1751.300.jpg

The Cure is een band waarmee ik ben opgegroeid. Doorheen de jaren zijn er heel wat verschuivingen geweest binnen het denkbeeldige favorietenlijstje. Inmiddels is het echter al jaren zo dat Faith me het meest blijft verrassen/bekoren. De desolate sfeer, uitmuntend baswerk & vertwijfelde teksten doen me telkenmale hunkeren naar meer. The Cure in optima forma. Uitermate geschikt om uw familiediners mee op te vrolijken.

---The Holy Hour---

I stand and hear my voice
Cry out
A wordless scream at ancient power
It breaks against stone
I softly leave you crying
I cannot hold what you devour
The sacrifice of penance
In the holy hour




8. Tom Waits – Blue Valentine (1978)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2942.300.jpg

Nog zo’n artiest door voor mij weinig verkeerd kan doen. En op deze blauwe valentijn valt alles mooi samen. Heb er nooit opzoekingswerk naar verricht maar de productie van dit album klinkt binnen zijn oeuvre volstrekt uniek. Veel voller geluid, zijn stem komt op die manier ook mooier uit de verf (voor zover dat gaat bij deze citroenrasp). Nee serieus, indien je enkel rekening houdt met de vocalen is dit de sterkste Waits. Hoe hij ook gromt, smacht en zelfs fluistert; het klinkt allemaal geweldig. Meerdere nummers worden ook lekker lang uitgesponnen, $29.00 mag van mij eeuwig blijven duren. En mooiere pianoballads dan Kentucky Avenue hebben mijn oren nog niet bereikt.

---Kentucky Avenue---

I'll steal a hacksaw from my dad and cut the braces off your legs
And we'll bury them tonight out in the cornfield
Just put a church key in your pocket we'll hop that freight train in the hall
We'll slide all the way down the drain to New Orleans in the fall




9. Boudewijn de Groot – Picknick (1967)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/15000/15215.300.jpg

Het enige Nederlandstalige album dat zich wat mij betreft met de allergrootsten kan meten. Naar verluidt hebben de kevers ook nog een psychedelische periode gekend. Vergeleken met Picknick vind ik hun aardbeivelden maar een schamele oogst opleveren. Kijk, dat heb ik met dit album, ik word nijdig over hoe lacherig sommige mensen doen over dit album – geloof me vrij, ik heb reeds tientallen oververhitte picknickdiscussies gehad. Het zal wel aan mij liggen zeker? Maar ieder nummer heeft een geheel eigen karakter. De teksten zijn bij wijlen over het paard getilde verbrasteringen van onze mooie taal maar het maakt kutje-bef-nog-aan-toe wel indruk. Ik voel de woorden tot leven komen en begrijp intuïtief waar Lennert Nijgh heen wil. Zeker het laatste gedeelte (van Eva tot en met Prikkebeen) is een trip zoals maar weinig bands in die tijd konden voor elkaar krijgen. Dit is voor mij hét psychedelische album met uitstek. En al wie het hier mee oneens is kan de hoogste fluo valbewegingboom in. Voila, ik heb ook recht op puberale driftbuien.

---Megaton---

Breek het bos tot cellulose af,
verscheur het in atomen.
De zon glijdt smeltend neer in ’t graf
om nooit meer op te komen.

En in andere tijden vergeet ik mezelf.




10. Cocteau Twins – Treasure (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2151.300.jpg

Eigenlijk weet ik bij dit album niet meteen wat te zeggen. Behalve dan dat ik iedere keer weer perplex sta van de melodieën die op je worden losgelaten. Om nog maar te zwijgen over de vocale krachttoeren die Elizabeth Fraser hier uit de longen perst. De lyrics zijn hier van ondergeschikt belang, de stem wordt meer als instrument gebruikt dan als middel om bepaalde boodschappen over te brengen. Treasure baadt in een mystieke sfeer die ik moeilijk te duiden vind maar wie heeft duiding nodig wanneer je je 1 voelt met de kosmos. En hoe new-age dit ook klinken mag, dit album brengt deze vermeende gevoelens van samenhang wel teweeg. Tjah, zo heel af en toe heb ik eens van die zweverige momenten en dan zijn Cocteau Twins welgekomen zweethutvriendjes.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:12 uur

geplaatst: vandaag om 00:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.