Jammer dat net dit jaar niet doorgaat, want ik vind er, op basis van wat er beschikbaar is, best wat goeds tussen zitten zoals Litouwen, Ierland, Oekraïne, Duitsland, Israël en ook wel IJsland, Azerbeidzjan, Rusland en Italië.

Ik vind die hele houding van hem zo jammer, eigenlijk net zoals toen met dat rare hipsterventje dat namens Portugal won en vervolgens zo'n slappe speech ging houden waarin-ie lekker edgy en smaakvol ging doen over echte muziek en dat het Songfestival daar niet de plaats voor is. Blijf dan lekker thuis. Je gaat ook niet op de kermis staan om mensen te werven voor je boekenclubje.

Twitter

Klaarblijkelijk wordt Nikkie de Jager gecensureerd door de Poolse staatstelevisie omdat ze een transgender is. Ik vraag me ondertussen wel af waarom Polen nog meedoet en geen navolging vindt van Hongarije die om anti-LHBTQ policy afziet van deelname. Of misschien beter gevraagd, waarom Polen nog mag meedoen van de organisatie als hun staatstelevisie toch trans- en homofobe verschijnselen vertoont.

Typisch gevalletje 'disappointed but not surprised' voor mij. De Poolse televisie is een marionet van de aartsconservatieve Poolse pisregering (letterlijk en figuurlijk) geworden, dus dat ze dit doen verbaast me helaas geenszins. Dat neemt niet weg dat deze fratsen ontzettend hypocriet en onacceptabel zijn en wat mij betreft moet de EBU hier direct ingrijpen met een schorsing! Ze hebben al de regel dat bij het normale ESF alle inzendingen volledig moeten worden getoond door alle televisiestations die het festival uitzenden (zonder censurering oid), dus als de EBU nu niets van zich laat horen, dan zijn ze zelf ongelofelijk slecht bezig. Op een festival waar diversiteit en saamhorigheid centraal staan hoort dit absoluut niet te gebeuren, ook niet bij speciale uitzendingen zoals Europe Shine a Light.

Je hebt natuurlijk wel kans dat er verder niets gebeurt buiten een interne berisping, juist omdat het geen echt ESC was.

Ik was in maart begonnen met het beoordelen van nummers van het songfestival en na de gedesillusioneerde afgelasting van dit jaar ben ik er mee gestopt. Het is nu weliswaar voorbij, maar ik wil nog de eer herstellen door alle 41 nummers alsnog te beoordelen. Te beginnen waar ik ben opgehouden en dat is het Verenigd Koninkrijk.

Verenigd Koninkrijk: James Newman – My Least Breath

Het was duidelijk dat het Verenigd Koninkrijk wel eens toe was aan succes. In vijf jaar tijd wist het land slechts één keer boven de 20ste plek te eindigen, met vorig jaar als voorlopig dieptepunt toen ze de twijfelachtige eer hadden om de rode lantaarn te ontvangen. De bedoeling was om de wonden te helen en daadwerkelijk te investeren in hun inzending. De broer van John Newman werd opgetrommeld en in de videoclip zien wij een Nederlandse inbreng in de vorm van onze nationale ‘Iceman’ Wim Hof. Het eindresultaat is niet spectaculair en ik ben er bang voor dat het in anonimiteit tussen de 20ste en 10de plaats zou eindigen in de finale, maar in een tijd van muzikale armoede op het Eurovisie songfestival lijkt ‘niet afgaan’ het devies. Desalniettemin is dit nummer het beste wat de Britten de afgelopen 5 jaar heeft aangeleverd, al zegt dat meer over de concurrenten dan over het nummer zelf. Het voelt nog steeds een beetje zoutloos aan en de ‘breath’ in het refrein luistert nogal irritant. Van een land dat onze moderne popmuziek heeft gevormd verwacht ik gewoon meer.

5,5/10

Spanje: Blas Cantó - Universo

Ik heb al een aantal jaar een zwak voor Spanje. Ze sturen niet eens echt slechte nummers in, maar ze lijken altijd tussen het wal en het schip te vallen. Performances die ik nog perfect voor de geest kan halen en mij zeer zeker amuseerde waren bijvoorbeeld Barei in 2016 (22ste plek), het enigszins foute Lucia Perez in 2011 (23ste) en de uitbundige Miki afgelopen jaar (22ste). Misschien omdat ze te weinig Engelse nummers inzenden waardoor te weinig andere landen aangesproken voelen. Wellicht zijn hun nummers niet uitgesproken genoeg en vergeet iedereen er op te stemmen. In ieder geval krijgt Spanje zelden loon naar werken, maar het is wel duidelijk dat de formule van een tropisch getint nummer sturen naar vooral Oost- en Noord-Europese landen weinig resultaat levert. Nu willen ze weer een Spaanstalig nummer sturen naar Rotterdam en ik vind dit het minste nummer van de afgelopen jaren. Net zoals het Verenigd Koninkrijk kleurt Spanje keurig binnen de lijntjes van wat een Songfestival nummer moet zijn, maar ik word geen enkel moment verrast of geïntrigeerd. Als het Songfestival was doorgegaan was dit een mooi koffiemomentje geweest. Misschien hadden we dan toch wat meer waardering mogen uiten naar Barei.

5,5/10

1. Duitsland (7)
2. Nederland (6,5)
3. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
5. Frankrijk (1)

Ik ben daar wel bang voor. De EBU wil het songfestival graag zo apolitiek mogelijk houden, maar ze mogen wat mij betreft zich best wel wat autocratischer opstellen tegen landen die niet al te beste intenties hebben. Ik zou het wel een goeie stunt vinden van de AVRO TROS om Nikki een van de vaste presentatoren te maken zodat de Poolse televisie niet de ruimte krijgt om haar te censureren.

Ik ben het daar ook mee eens. Sowieso mag er van mij best wat politiek in het ESC. Daar is het niet voor bedoelt maar het hoeft ook zeker niet krampachtig buiten de deur worden gehouden.

Overigens zag ik nav Nikki's verhaal een paar maanden terug nog schandalig veel bagger commentaar over haar op fora en social media, ook in Nederland. Er is dus nog steeds wel heel veel nodig om acceptatie te vergroten en als dit soort grote instanties er mee weg komen dan lukt dat natuurlijk nooit.

Het zou echter wel sneu zijn voor de Poolse fans als er echt represailles komen.

Ik snap overigens überhaupt nooit waarom mensen zich druk maken over hoe andere mensen zich voelen, zijn of presenteren. Who the fuck cares.

Ik begreep in meer landen het geval en dat het wel meevalt: er waren reclameblokken als zij in beeld verscheen (zij was immers verantwoordelijk voor het internet gedeelte).
Dat ze verder zo homofoob als de pest zijn in deze regering is natuurlijk bekend en dat het ze dan goed uitkomt geloof ik ook, maar of dit echt dé reden is?!

Ik heb het nagevraagd bij een Poolse vriend die helemaal in het Eurovisie wereldje zit (interviews met de artiesten enzovoort). Die weet er misschien meer van (ik hoor het hopelijk dus nog)

Dat zou kunnen, de bovengenoemde tweet komt zelf van een Poolse dame en er zijn meerdere reports van Poolse pro-LHBTQ Twitter-pagina's dat Nikki niet of nauwelijks in beeld kwam op de Poolse televisie. De Polen hebben het sowieso niet zo nauw met homorechten dus ik ben wel geneigd de Twitteraars te geloven en het is goed om de situatie aldaar zo nauwlettend te volgen. Wellicht komt volgend jaar Alicja met een ijzersterk nummer en mag je in 2022 naar Warschau waar letterlijk anti-homo gebieden zijn aanwezen door gemeentes. Maar ja, ze gaan ook naar Israel dus de EBU zal wel doen of hun neus bloedt.

Anyhow, ik kachel nog even door met mijn achterafjes. Volgende op mijn beoordelingslijst staat Italië.

Italië: Diodato - Fai Rumore 

Waar Spanje en Frankrijk het zelden lukt om hun culturele muzikale handelsmerken goed te exporteren naar het songfestival en om te zetten naar succes, leveren de Italianen sinds hun terug in 2011 vrijwel altijd solide inzendingen. De afgelopen 10 jaar werden ze 2 keer tweede en een keer derde. Ook dit jaar is er veel lof voor de Italianen, vooral omdat ze weer doen waar ze al zo vaak succes mee hebben en het trucje nog steeds niet is uitgewerkt. Toen het uitkwam wist ik nog niet zo goed wat ik er van zou vinden, dus ik wachtte met smart op de live uitvoering. Die kwam niet op het podium in Rotterdam, maar in de Arena di Verona. In dit optreden zien wij de Italianen in hun volle kracht. Het grote gebaar in een oud Romeins stadion, daar krijgt vrijwel ieder gevoelig mens een brok in de keel van. Mijn ultieme droom zou toch wel een Eurovisie Songfestival zijn in Italië in een oud Romeins amfitheater. Tot dan, mogen wij genieten van dit bijzondere lied van Diodato.

7,5

1. Italië (7,5)
2. Duitsland (7)
3. Nederland (6,5)
4. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
6. Frankrijk (1)

Zweden: The Mama’s – Move

Wat Brazilië is voor ieder WK voetbal is Zweden voor iedere editie van het Eurovisie Songfestival. Wie het land ook mag representeren, er wordt met iets meer interesse gekeken naar de te kloppen favoriet. De afgelopen jaren heeft Zweden ook zelden teleurgesteld en met 2 gouden en 2 bronzen plakken vanaf 2010, mogen deze Scandinaviërs zich het meest succesvolle Eurovisie land noemen van het afgelopen decennium. Maar Zweden zit ook met een beetje een identiteitscrisis. Vanaf het moment dat Måns Zelmerlöw in 2015 Europa betoverde, lijkt Europa een beetje Zweden moe. Hoewel in de afgelopen 4 jaar het land zichzelf drie keer de vijfde plek wist te veroveren, schitteren de liedjes vooral in anonimiteit en eentonigheid. Dit jaar wordt er voor iets heel anders gekozen. De goedogende jongemannen worden de deur gewezen en vervangen door drie gekleurde ietwat zwaarlijvige dames die gospel naar Rotterdam brengen. De energie die de vrouwen blootleggen op het podium werkt aanstekelijk en laat zelfs Alex Callier glimlachen. Maar er moet ook gezegd worden dat het pijnlijk duidelijk wordt hoe weinig de Zweedse inzendingen om het lijf hebben als de performance niet onderscheidend is. De tekst strooit het ene cliché na het andere en de danspasjes komen soms wel heel houterig over. Wel een vrolijke intermezzo, maar dat maakt het nog geen goed nummer.

6/10

Met terugwerkende kracht geef ik Jeangu een 7. Zoals ik al zei: het nummer moet groeien.

1. Italië (7,5)
2. Duitsland (7)
Nederland (7)
4. Zweden (6)
5. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
7. Frankrijk (1)

Het circus stond ook wel eens in Moskou, daar namen en nemen ze het ook niet zo serieus met de rechten voor seksuele minderheden.

Wit-Rusland: VAL-Da Vidna

Er zijn ieder jaar wel inzendingen die ik met geen pen weet te beschrijven. Niet omdat ze zo geweldig of onhoorbaar zijn, maar omdat ze excelleren in middelmaat. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde wist ik niet zo goed wat ik er mee moest en nog steeds proef ik geen smaak of zie ik geen kleur als ik dit nummer hoor. Het is niet slecht, maar op het moment dat deze editie was afgesloten was ik elk bestaan van Da Vidna alweer vergeten. Het nummer voelt soms ongrijpbaar, maar niet in een positieve zin. Ik kan er geen kaas van maken. Ze stonden ook op de een na laatste plek in de polls en ik heb ook niet de illusie dat ze de finale hadden gehaald als het songfestival wel doorgang had gevonden.

5/10

1. Italië (7,5)
2. Duitsland (7)
Nederland (7)
4. Zweden (6)
5. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
7. Wit-Rusland (5)
8. Frankrijk (1)

Australië: Montaigne – Don’t Break Me

Australië is wellicht ieder jaar na Israel het meest controversiële deelnemende land. Je hebt altijd iemand om de tv zitten die zich uitspreekt tegen deelname van een land dat een slordige 20 uur vliegen verwijderd is van Europa. Ik ben heel dankbaar voor de deelname van Australië, want ze zijn ieder jaar goed voor een sterke inzending. Dit jaar is het niet anders. Sterker nog, ik zou Montaigne willen bombarderen tot het beste wat Australië heeft voortgebracht vanaf het moment dat ze hun intrede deden in 2015. Waar moet ik beginnen om mijn liefde voor deze inzending duidelijk te maken? Ten eerste hoe gedurfd het is. Zowel haar optreden, als nummer kunnen enorm verkeerd vallen als het niet goed is uitgevoerd. Het doet mij enigszins denken aan Stromae’s Formidable die een vergelijkbare indruk op mij maakte. Of het gaat faliekant mis, of je hebt een wereldact. Haar optreden is enorm overtuigend en het nummer fantastisch geproduceerd. De ietwat ‘uncanny’ verschijning en choreografie als marionet werkt fantastisch en draagt goed bij aan dit nummer. Ik heb veel kritiek gehoord op haar zang, maar ik heb mij daar helemaal niet aan gestoord. Sterker nog, haar bekoelde, lage stem met een vibratie accentueert voor mij de overtuigingskracht in het nummer. Als het aan mij ligt gaan wij volgend jaar naar Sydney, maar COVID-19 en het feit dat de EBU niet wil beginnen aan een songfestival in Australië liggen in de weg. Laten we hopen dat Montaigne dit niveau volgend jaar weet te evenaren of te overtreffen.

9/10

1. Australië (9)
2. Italië (7,5)
3. Duitsland (7)
Nederland (7)
5. Zweden (6)
6. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
8. Wit-Rusland (5)
9. Frankrijk (1)

Noord-Macedonië: Vasil - You

Het was niet ondenkbaar of ons favoriete liedjesfestival had zich afgespeeld in Skopje in plaats van Rotterdam. Tamara Todevska had een dijk van een stem en best een goed nummer, maar moest uiteindelijk genoegen nemen met een niet onverdienstelijke 7de plaats. Geen reden voor de Noord-Macedoniërs om de lijn van ballades door te zetten. Een dansbaar mysterieus nummer wordt ingezonden om de eerste winst van het balkanland te verzekeren. De finale had het hoogstwaarschijnlijk gehaald, maar het nummer zou toch teveel moeten concurreren met landen die het beter hebben uitgevoerd. Daarvoor zit er nog teveel middelmaat in.

6,5/10

1. Australië (9)
2. Italië (7,5)
3. Duitsland (7)
Nederland (7)
5. Noord-Macedonië (6,5)
6. Zweden (6)
7. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
9. Wit-Rusland (5)
10. Frankrijk (1)

Slovenië: Ana Soklic – Voda

Ik ben hier heel kort over. Geen mooi nummer, veel te schreeuwerig en alles zit er in waar ik mij de afgelopen jaren aan heb gestoord als ik het Songfestival kijk. Mevrouw Soklic is zeker niet de reden dat ik ben teleurgesteld dat het dit jaar is afgelast. Sorry aERodynamIC maar ik deel jouw enthousiasme niet.

3/10

1. Australië (9)
2. Italië (7,5)
3. Duitsland (7)
Nederland (7)
5. Noord-Macedonië (6,5)
6. Zweden (6)
7. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
9. Wit-Rusland (5)
10. Slovenië (3)
11. Frankrijk (1)

Litouwen: The Roof - On Fire

Net zoals Australië was de inzending van Litouwen na een luisterbeurt genoeg om mij te overtuigen. De opbouw voelt lekker ongedwongen aan en de bas is een hele prettige muzikale verschijning. De danspasjes voelen soms wat overdreven en iets te aanwezig. Iets wat de muziek niet altijd goed doet. Toen dit nummer uitkwam waren zij de grote favoriet voor de inzending, maar dat was mede omdat er op dat moment nog niets interessant was gepresenteerd door de overige deelnemers. Met IJsland, Rusland en Bulgarije kent de voormalige sovjetstaat geduchte concurrentie. Wel een erg goed nummer en het had zeker een gooi gedaan naar de eindoverwinning. Lullig voor Litouwen dat bij de beste inzending sinds jaren het songfestival aan zich voorbij gaat.

8/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
4. Duitsland (7)
Nederland (7)
6. Noord-Macedonië (6,5)
7. Zweden (6)
8. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
10. Wit-Rusland (5)
11. Slovenië (3)
12. Frankrijk (1)

Ierland: Lesley Roy - Story of my Life

Lesley Roy kennen we vooral van haar rol achter het schrijversblokje. Van haar hand komen top 40 hits van Rihanna, Adam Lambert en Miss Montreal en in 2020 wilde ze zelf weer eens in de schijnwerpers komen te staan. Wat opvalt in haar portfolio is dat haar succes vooral dateert van 10 jaar geleden toen deze artiesten hun hoogtepunt ervoeren en dat horen wij wel een beetje terug in haar nummer. Haar inzending is er eentje die in 2009 veel hitpotentie zou hebben, maar in 2020 toch wel erg gedateerd voelt. Het ‘na na na na’ in haar refrein voelt wel erg pre 2010 Katy Perry aan. Uiteindelijk is het allemaal net niet en zinkt het nummer weg in het grote moeras van de middelmaat. Mevrouw Roy moet echt met iets beters komen als ze daadwerkelijk wordt geselecteerd voor het Eurovisie songfestival van volgend jaar. Opvallend overigens dat ik grote verschillen in meningen zie van dit nummer. De één plaatst dit nummer op een 38ste plek, maar ik zag ook al lijstjes dat Ierland in de top 3 is beland. Ik kan er in ieder geval niet zoveel mee.

4,5/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
4. Duitsland (7)
Nederland (7)
6. Noord-Macedonië (6,5)
7. Zweden (6)
8. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
10. Wit-Rusland (5)
11. Ierland (4,5)
12. Slovenië (3)
13. Frankrijk (1)

Rusland: Little Big – Uno

Daar is ie dan. De gans met de gouden eieren uit het Kremlin. De reden dat er werkelijk geen enkel woord geschreven in het westerse alfabet terug te vinden is in de commentsecties van de Eurovision weekly afleveringen op YouTube. Toen bekend werd gemaakt dat Little Big zijn intrede deed in dit Europees liedjesfestival, was ik verrast en niet verrast tegelijk. De gimmick die rond de band hangt is perfect voor de extravagante status die het songfestival kent. Het nummer werd direct gebombardeerd tot een mogelijke kanshebber en het internet stroomde vol met Russen die snakken na hun eerste overwinning in 12 (wordt dus sowieso 13) jaar tijd. Rusland was er in de tussentijd zo dichtbij. In 2012 en 2015 zat de altijd sterke Zweden in de weg met stomtoevallig de twee beste inzendingen van het land sinds ABBA. Dit jaar wisten de Russen het zeker: Eurovisie 2021 zal plaatsvinden in Moskou en ze sturen hun heilige graal naar Rotterdam. Door COVID-19 gaat dat dus sowieso niet gebeuren, maar ik durf ook niet te zeggen of ik Rusland een gegarandeerde zege zal toewijzen. Het nummer is wel erg simpel en de dansjes wel erg flauw. Bij het publiek zal het goed doen, internationaal hebben ze hun waarde bewezen. Het zou er vanaf hangen of de jury valt voor de gimmick. Rusland moet uitkijken dat ze niet de eeuwige nummer drie worden en in alle eerlijkheid schat ik dit nummer ook niet hoger dan dat in.

6,5/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
4. Duitsland (7)
Nederland (7)
6. Noord-Macedonië (6,5)
Rusland (6,5)
8. Zweden (6)
9. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
11. Wit-Rusland (5)
12. Ierland (4,5)
13. Slovenië (3)
14. Frankrijk (1)

België: Hooverphonic – Release Me

Je zou door zo’n grote naam als Little Big bijna vergeten dat nog een erg gerenommeerde artiest zich had ingeschreven. Deze band brak geregeld door in mijn afspeellijst en ik was enthousiast toen ik vernam dat ze België zouden representeren. Ook benieuwd, want de melancholie van deze band sluit niet aan bij het festival. Ik heb het nummer leren waarderen en in de loop der maanden is het omhoog geklommen in mijn lijstje. Alleen hetzelfde probleem als met Nederland, de meeste kijkers verdiepen zich niet in de nummers en horen deze inzending maximaal twee keer. Dat zal niet genoeg zijn voor een geweldige positie, zeker na de slechte pr-stunt van de mopperkont van Vlaanderen door niet mee te zingen met Love Shine Your Light. België heeft in ieder geval aangekondigd dat ze Hooverphonic nog een keer zullen sturen volgend jaar. Ik ben benieuwd.

7/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
4. Duitsland (7)
Nederland (7)
België (7)
7. Noord-Macedonië (6,5)
Rusland (6,5)
9. Zweden (6)
10. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
12. Wit-Rusland (5)
13. Ierland (4,5)
14. Slovenië (3)
15. Frankrijk (1)

Oké ik gooi even het tempo erin.

Malta: Destiny – All of my Love

Ja potverdorie wat een dijk van een stem heeft deze dame zeg. Haar stemgeluid klinkt lekker in het gehoor en het nummer is helemaal niet slecht. Ze worden zelden genoemd als een kanshebber, maar blijkt in de exitpolls en de alternatieve lijstjes wel echt een dark horse te zijn. Destiny mag van mij terugkomen. Dat gezegd te hebben, ze blijkt nog maar 17 te zijn maar oogt al zo volwassen in haar presentatie en stemgeluid. Veel artiesten kwijnen weg in anonimiteit na het Eurovisiesongfestival, ik hoop dat zij een rijkere toekomst is toebedeeld.

7,5/10

Kroatië: Damir Kedžo - Divlji vjetre

Een balkanbalade, voor mij een net zo welkome traditie als dat Cyprus 12 punten krijgt van Griekenland. Geregeld krijg ik het idee dat er onderling de voormalige Joegoslavische staten geloot wordt wie het dit jaar mag inzenden. Dit jaar komt dus Kroatië er mee op de proppen. Het nummer is zeker niet slecht, de zang is zeker niet onzuiver, het is alleen heel heel heel vaak gedaan en dan gaat het wel een beetje vervelen. Veel mensen zijn er fan van, maar ik heb het nu wel genoeg gehoord.

5,5/10

Azerbeidzjan: Samira Efendi - Cleopatra

Azerbeidzjan heeft het bijna altijd wel goed gedaan op het songfestival. Vanaf het moment van hun debuut in 2008 werden ze een keer tweede, derde en in 2011 helaas de slechtste winnaar van het afgelopen decennium. Daarnaast zijn ze altijd aanwezig in de finale met goed geschreven en geproduceerde popliedjes die weinig echte tegenstanders kent. Dit jaar is het niet anders, Azerbeidzjan komt met een banger die ik meerdere keren beluisterd heb en zelden skip. Het betekent niet dat dit nummer zich anoniem in de inzendingen mengt. Het nummer stuitte op veel kritiek en werd beschuldig van pinkwashing, je progressiever voordoen dan dat je daadwerkelijk bent. De lyric ‘Straight or gay or in between’ viel niet bij iedereen goed, omdat Azerbeidzjan LHBTQ vriendelijk wil ogen terwijl aldaar de mensenrechten voor trans- en homoseksuelen niet je het van het zijn. Desalniettemin kan ik genieten van de brutale, meeslepende sfeer die er rond dit nummer hangt en de rollende tong waarmee ze ‘Cleopatra’ uit haar strot duwt werkt voor mij goed voor haar sexappeal.

7,5/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
Malta (7,5)
Azerbeidzjan (7,5)
6. Duitsland (7)
Nederland (7)
België (7)
9. Noord-Macedonië (6,5)
Rusland (6,5)
11. Zweden (6)
12. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
Kroatië (5,5)
15. Wit-Rusland (5)
16. Ierland (4,5)
17. Slovenië (3)
18. Frankrijk (1)

Cyprus: Sandro - Running

Ik ben niet zo onder de indruk van de inzendingen van zowel Griekenland als Cyprus de afgelopen jaren. Soms zit er wel iets leuks tussen, maar zelden iets interessants. In 2018 werden ze tweede, met een fout nummertje van Eleni Foureira en dat probeerden ze het jaar daarop te herhalen door Tamta te sturen die niet heel zuiver song, maar wel finale haalde. De Cyprioten trekken deze lijn keurig door door met een witte Drake aan te komen. Dit is ook het enige nummer dat ik met moeite heb uitgeluisterd. Nee, Cyprus en ik zullen geen goede vrienden worden als ze met middelmaat aan blijven komen.

4/10

Noorwegen: Ulrikke Brandstorp - Attention

Ik ga mij eventjes kwetsbaar opstellen op dit forum. Ieder jaar verschijnt er binnen de kandidaten voor mij een heuse ‘Songfestival-crush’. Een vrouw die zo mooi en zo onbereikbaar is dat ik het niet kan laten om haar nummer en bijbehorende videoclip een keertje vaker af te spelen. Ik had de illusie dat het dit jaar niet voor mij bestemd is, maar daar kwam in de Noorse kwalificatie het Sneeuwwitje onder het Noorderlicht. Ze zong het en ze kreeg direct mijn ‘attention’. Helaas pindakaas valt ze schijnbaar meer op Franse mannen met een strakke kaaklijn en slechte nummers, dus blijft ze stralen in haar onbereikbaarheid. Misschien ook maar beter, ik heb thuis een hele mooie vriendin die ik at the end of the day toch verkies boven mevrouw Brandstorp. Noorwegen viel de afgelopen jaren op met sterke inzendingen die helaas niet altijd kregen wat ze verdienden en dat had dit jaar weer kunnen gebeuren. Haar nummer viel direct bij mij in de smaak. Het is een clichématig songfestival nummer, maar toch iets beter en overtuigender uitgevoerd. Helaas kan het juist door de clichématigheid erg tegenvallen bij het publiek en de jury. We zullen het nooit weten want Ulrikke doet niet mee aan het Songfestival van 2021 *snik*. Ze is naar eigen zeggen bezig met een kerstalbum die ik zeker zal beluisteren als het uitkomt.

7/10


Israel: Eden Alene – Feker Libi

Eden Alene’s wortels komen uit Ethiopië en om dat te vieren was de planning om in Rotterdam een multiculturele festiviteit van muziek te presenteren. Geschreven door Doron Medalie, de man die in het recente verleden ook al verantwoordelijk was voor Made of Stars, Golden Boy en natuurlijk het kakofonische Toy. Er wordt in 4 verschillende talen gezongen, waaronder het toch al gevoelige Arabisch en Amhaars. Het nummer zelf hoort erg aanstekelijk en wrong zich snel in mijn hersenstam om er maar moeilijk uit te komen. Naast de koele stem van Alene is het instrumentele gedeelte zeer goed geproduceerd en uitgevoerd waardoor het lekker toegankelijk aanhoort. Ik vind het moeilijk te beoordelen of het goed zou doen als het Songfestival doorgang had gevonden. Het kan ook net te experimenteel zijn voor het publiek waardoor het linkerrijtje niet eens wordt gehaald. We zullen het helaas niet weten, maar ik ben wel geamuseerd door het nummer.

7,5/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
3. Italië (7,5)
Malta (7,5)
Azerbeidzjan (7,5)
Israel (7,5)
7. Duitsland (7)
Nederland (7)
België (7)
Noorwegen (7)
11. Noord-Macedonië (6,5)
Rusland (6,5)
13. Zweden (6)
14. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
Kroatië (5,5)
17. Wit-Rusland (5)
18. Ierland (4,5)
19. Cyprus (4)
20. Slovenië (3)
21. Frankrijk (1)

Ik sluit de eerste halve finale af met een laatste toegift.

Roemenië: Roxen – Alcohol You

Bel niet je ex op als je dronken bent, dat is het moraal van het verhaal. Met een heerlijke hese stem speelt Roxen tekstueel met het publiek, zijn de grote liefdesverklaringen gemeend of een onfortuinlijk gevolg van haar door alcohol beïnvloede status? De goed gevonden lyriek ‘Love you from the bottom of my…’ bewijst dat het nummer sterk in elkaar zit. Ook heel fijn dat het nummer niet wordt afgesloten met een uithaal. Ik kom er nu pas achter hoe goed het in elkaar steekt. Maar ook hier geldt, het moet een aantal keer beluisterd worden voordat je de magie kan ontdekken.

8/10

Oekraïne: Go_A – Solovey

Het venijn zit hem in de staart van de eerste halve finale. De laatste vier nummers heb ik allemaal beoordeeld met een 7 of hoger. Solovey is door zijn simpele opbouw een inzending dat staat als een huis en weinig fout doet. Go_A is samen met Diodato de enige artiest die zijn moedertaal tot in ten optimale gebruikt om de magie van hun inzending te laten werken. Solovey (Oekraïens voor ‘nachtegaal’) verbindt westerse trapelementen met traditionele Oost-Europese volksmuziek en dat werkt erg goed. Het enige nadeel is dat de zangeres een beetje schreeuwerig wordt en dat kan nadelig zijn als ze als laatste hadden opgetreden in de halve finale. Vorig jaar had Spanje best een prima inzending, maar kon ik de gebrulde energie niet meer handelen na 26 nummers. Gelukkig is hier de opbouw wat gecontroleerder en zag ik wel serieuze mogelijkheden om goed te eindigen voor dit nummer.

7,5/10

1. Australië (9)
2. Litouwen (8)
Roemenië (8)
4. Italië (7,5)
Malta (7,5)
Azerbeidzjan (7,5)
Israel (7,5)
Oekraïne (7,5)
9. Duitsland (7)
Nederland (7)
België (7)
Noorwegen (7)
13. Noord-Macedonië (6,5)
Rusland (6,5)
15. Zweden (6)
16. Verenigd Koninkrijk (5,5)
Spanje (5,5)
Kroatië (5,5)
19. Wit-Rusland (5)
20. Ierland (4,5)
21. Cyprus (4)
22. Slovenië (3)
23. Frankrijk (1)

Een mooi overzicht van de artiesten die wel of niet terugkeren in 2021:

https://www.mupload.nl/img/wlhnt4jtp0r.png

Toch ben ik bang dat het een beetje een slappe editie gaat worden zo. Meer en meer landen kiezen echt voor het nummer en niet de artiest. Nu moeten de artiesten binnen het jaar met iets nieuws komen. dat zal in veel gevallen niet het beste zijn wat ze hebben (hallo Hind 'ik heb nog een liedje op de plank liggen, dat ik schreef toen ik 17 was').

Voor de vorm (en voor mijn eigen administratie ) plaats ik nog even mijn definitieve top 10, want daar is de afgelopen weken nog best wat in gehusseld. Vooral Albanië en Armenië hebben nog een mooie sprong omhoog gemaakt, maar IJsland blijft toch wel de favoriet. Een beetje beu geluisterd ben ik het al wel, maar het hele liedje staat gewoon als een huis en het zou een fantastische winnaar zijn geweest.

1. IJsland - hip, fris, slim en rete-catchy
2. Ierland - beetje oubollig, beetje simpel, beetje guilty pleasure?
3. Albanië - waanzinnige melodieën en een gouden keel
4. Armenië - stoere, speelse, indringende pop
5. Italië - typisch Italiaans drama op de piano
6. Litouwen - hip, fris, slim en rete-catchy #2
7. Australië - kwaliteitspop met alternatief randje
8. Duitsland - dansvloerkraker
9. Slovenië - klassieke Eurovisie-ballad
10. San Marino - feelgood discofunk

Onderaan de lijst heeft Wit-Rusland zich nog even tien plekken omhoog gevochten, want de studioversie is meer dan prima. Onderaan staat nu Servië, want dat is écht te goedkoop.

41. Servië

De data zijn bekend: 18, 20 en 22 mei.

Ik ontdek net pas dat mijn jeugdfavoriet Lesley Roy dit jaar voor Ierland zou optreden. Haar debuutalbum heb ik in 2008 behoorlijk grijs gedraaid. Goed om te horen dat haar sound nog praktisch volledig dezelfde is als 12 jaar geleden. Ik heb hier nog steeds wel een zwak voor, net als stoepkrijt. Lekker pretentieloos meeblèren op deze powerpop

Goh, ik wist niet dat zij al een carrière(tje) heeft gehad. Heel erg Kelly Clarkson / Avril Lavigne, best leuk eigenlijk!

Ze heeft trouwens een nieuwe single uit: Gold. Die zou het vast beter gedaan hebben op een Songfestival, want dit klinkt meteen 15 jaar nieuwer.