Op zich natuurlijk best wel weer goede muziek van Armand Amar maar deze score herbergt toch ook wel wat verveling. Bab'Aziz klonk mediterraan met Arabische invloeden, heldere productie, prachtige zang en muziek. Mediterranean kan niet in de schaduw van die score staan. Het klinkt mij te voorspelbaar en ik mis de warmte van eerdere Armand scores. Scherza, gezongen door Ariana Vafadari, vind ik zelfs afschuwelijk en past totaal niet op deze score. Het titelnummer is dan wel weer mooi.

Schitterend album Van Blackfield. V biedt progressive prog-poprock van de bovenste plank. Family Man, gecomponeerd en geproduceerd door Aviv Geffen, is prachtig met een gitaarriff van Steven Wilson die doordringt en me wat doet denken aan het slotakkoord van The Raven Refused to Sing. From 44 to 48, gecomponeerd en geproduceerd door Steven Wilson, is wonderschoon - zowel tekstueel als muzikaal.

Gehele album luistert van begin tot eind heerlijk weg, en verveelt niet wanneer ik het een aantal keer na elkaar opzet. Ook de dts 5.1 klinkt als een klok maar wat wil je ook als nummers worden geproduceerd door Steven Wilson en een drietal door Alan Parsons (How Was Your Ride? We'll Never Be Apart en The Jackal). Dat gezegd hebbende verdient ook Aviv Geffen alle lof want hij maakt gewoonweg mooie liedjes. Wellicht niet altijd zo complex als Steven Wilson maar wel heel mooi.

Behalve You're in the Army Now zijn ook The Last Apache en Spaceman fijne popnummers van dit een beetje vergeten duo maar ze hebben toch in Nederland verschillende hits gehad. Ik meen een zevental, dat in de hitlijsten is terechtgekomen.

Geluidsproductie op album Bolland & Bolland - The Golden Years of Dutch Pop Music is trouwens prima. Dat komt vooral tot uiting in het instrumentale The Domino Theory Theme. Lijkt wel bijna surround sound. In ieder geval leuk dat er meer aandacht komt voor muziek van Nederlandse bodem uit de jaren '60 - '80. Wat mij betreft had dit wel kunnen doorgetrokken tot alle albums van Bolland & Bolland, inclusief The Bolland Project. The Wall Came Tumbling Down uit 1989 had er zeker bij gemoeten maar wellicht beperkt de serie zich in de tijd tot halverwege de jaren '80.

Geweldig album van Daniël Lohues met prachtige kleine meesterwerkjes zoals As Iederien Nou Zo Was Zoas Wij Mussen Wezen, Wie Wet der Toevallig Waor 'T Sleuteltie Lig?, Aordig Doen Tegen Mensen Die Niet Aordig Doen, Zo Weijt Alles Ooit Veurbij en Prachtig Mooie Dag. Lohues zingt het Nedersaksisch, meer specifiek in het Drents, en de teksten bevatten ook plattelandse wijsheden. Ontzettend knap dat hij dit alles muzikaal zo sterk weet te onderbouwen.

Geniale tekst is: "Aordig doen tegen mensen die niet aordig doen want die benn aordigheid 't hardste neudig, harder dan wij". En luister eens naar het briljante 'As Iederien Nou Zo Was Zoas Wij Mussen Wezen', prachtige zang en mooie begeleidende piano.

Enige solo album van Dean Ford, wiens echte naam Thomas McAleese was. Dean Ford was de zanger van The Marmalade. Hij overleed in 2023.
Dit album heeft Alan Parsons als engineer achter de geluidsknoppen. Het is alleen in Japan op cd uitgebracht. Op drie nummers draagt Andrew Powell bij aan de orkestarrangementen: Hey My Love, Hello en Doin’ Something.
Ook op het album Pyramid uit 1978 van The Alan Parsons Project is Dean Ford te beluisteren: lead vocals op Can’t Take It With You en achtergrondzang op What Goes Up…
Beste nummers van dit album zijn Hey My Love, Mr. Heartbreaker (met een fijn achtergrondkoortje) en Doin’ Something.

Fantastische verzamelaar met ook een prima geluid. Maybe Tomorrow Maybe Tonight, Memories en Invitation blijven mijn favoriete Earth & Fire nummers. Maar zeker ook Wild and Exciting en vooral Ruby is the One klinken op dit album steengoed. Andromeda Girl had er overigens ook nog bij gekund. Hulde aan Earth & Fire en aan The Golden Years of Dutch Pop Music.

Ook de Kayak-versie van The Golden Years of Dutch Pop Music heb ik aangeschaft, en die van The Buffoons wil ik zeker eveneens hebben.

Evanescence neigt al een beetje naar kitsch rock maar op de vorige albums vond ik dat niet zo erg. Helaas op Synthesis hoor je vooral het aanstelligere gegalm van Amy Lee, en is de instrumentele power nogal een bijzaak. Ik heb de deluxe editie met surround sound gekocht. Op zich natuurlijk mooi want ben een liefhebber van surround sound 5.1 maar ook hierbij nogal veel Amy Lee en weinig drums, gitaren en orkest uit de geluidsboxen. Voorlopig nog 3 punten maar zakt eerder naar beneden dan naar boven.... Het album uit 2011 was in ieder geval stukken beter.

Als Hagenaar/Hagenees natuurlijk meteen gekocht bij de Media Markt. Fijne nummers staan hierop. De klassieker Disco Really Made It is nog steeds een geweldige song maar ook Beep Beep Love. Hey Girl, Up to Date en P.S. 78 zijn prima nummers. Erg leuk die serie 'The Golden Years of Dutch Pop Music' om favoriete nummers van vroeger, die moeilijk op cd en/of vinyl verkrijgbaar zijn weer na al die jaren te beluisteren.

Prima album van deze geweldige Deense band. E.A.R. is ook vernieuwender ten opzichte van voorgaande albums. Beste tracks van dit album vind ik Peace of the Heart, Milk for the Black Hearted en Piece in the Sun.

Kashmir toont met dit album aan hoe goed in Denemarken rock en pop muziek wordt gemaakt. Immers, er is ook nog Saybia, Søren Huss, Under Byen, Rasmus Walter, Agnes Obel, Nephew en Valraven.

Prima verzamelaar. Kim Wilde heeft best veel hits gehad en allemaal zeer herkenbaar. Haar stem neigt tegen een beetje vals aan maar dat maakt het juist zo apart en goed bij de Eighties passend. Mijn favoriete nummers van haar zijn You Came, Never Trust a Stranger en Cambodia. De remixes en de cover If I Can't Have You hadden van mij niet op deze verzamelaar gehoeven maar de rest is lekker om naar te luisteren en brengen herinneringen uit de jaren '80 naar boven. Een periode die vaak wordt verguist om de muziek maar op grote feesten zijn het meestal de nummers uit de jaren '80 die tot een enorm enthousiasme op de dansvloer leiden.

Fijn dat je deze hebt toegevoegd, Eric

10 Milles Per Veure Una Bona Armadura is het tweede album van de Catalaanse folk op band Manel. Manel zingt in de Catalaanse taal en het best een aardig album. Ik hoorde het nummer Aniversari het eerst via de Andertalige ladder (Andere Romaanse talen) en maakte indruk op mij. Na aanschaf van het album is dit nog steeds mijn favoriete nummer want Aniversari heeft iets episch moois. Dat geldt ook voor Deixa-la, Toni, Deixa-l, dat in soort van reli-muziek stijl begint maar in vrolijkheid eindigt. Het meer popachtige Benvolgut is eveneens een prima nummer. De overige nummers zijn helaas wat middelmatiger. Al met al is 10 Milles Per Veure Una Bona Armadura een aardig album, maar dat komt vooral door de twee eerder genoemde hoogtepunten.

Vorige 2 albums waren lastig te verkrijgen maar dit album pakt de beste nummers van de eerste 2 albums samen en heb ik wel in Denemarken via het internet kunnen aanschaffen.

Nanook maakt mooie rockmuziek maar het meest bijzondere is dat deze band in het Groenlands (ook wel Kalaallisut genoemd) zingt, en dat geeft een heel speciale dimensie aan hun muziek.

Beste nummers vind ik Ingerlaliinnaleqaagu, Inuinnaagavit, Sivittorpormi en Sivittorpormi.
Verwacht geen langdradige wereld- of Eskimo-folk muziek maar lekkere rocknummers in een bijzondere taal.

Prettig album van voormalig frontman van Mansun, Paul Draper. Ik kon nog net de deluxe editie ergens op de kop tikken met een cd met outtakes en een cd met een dts 5.1 uitvoering van Spooky Action. De nummers lijken wel wat op elkaar maar dat soort me niet. Beste nummers vind ik Don't Poke the Bear, Grey House en de langere versie op de Outtakes van Who's Wearing the Trousers.

Beetje jammer is wel dat 'Things People Want', 'Feeling My Heart Run Slow' and 'Friends Make The Worst Enemies' de singles waren maar de eerder door mij genoemde nummers betere keuzes voor singles zouden zijn geweest.

Ondekt via de Alternatieve Top 152 Sharon van Etten heeft een prachtige stem, dus gelijk maar de deluxe editie van Tramp gekocht, waar op de bonus cd de demo-versies staan + het nummer Tell Me. Mooiste nummers van Tramp vind ik Serpents, Magic Chords en We Are Fine.
Enige jammere van Sharon van Etten is dat haar achternaam me doet denken aan één van mijn eerste bazen in mijn jonge jaren en dat was een enorme eikel maar daar kan Sharon niks aan doen.

Dit album moet m.i. herontdekt worden. Aangename verrassing. Ik had er niet zoveel van verwacht en heb Some Things Never Changed besteld om mijn Supertramp collectie compleet te maken. Ik vind het echter een uitstekend album. Het begint meteen al goed met het It´s a Hard World. Get Your Act Together is een lekker nummer. Het titelnummer is meer dan prima. Listen to me Please is een herkenbaar Supertramp nummer waarop Rick Davis en Mark Hart zingen. Sooner or Later vind ik ook een lekker klinkende smaakmaker met Mark Hart als lead vocalist.

De blu-ray audio versie met dts 5..1 (en zelfs 7.1) en dolby atmos klinkt als een klok!. Inderdaad een steviger album en dat bevalt op het eerste gehoor prima. De laatste drie nummers vind ik ook wat minder.

William Lyall maakte samen met David Paton, Ian Bairnson en Stuart Tosh deel uit van de redelijk succesvolle Britse band Pilot. Pilot scoorde in de jaren ‘70 met een aantal prima albums en hits zoals Magic en January. Lyall maakte slechts 1 solo album, en dat is dus deze: Solo Casting, waarvoor hij alle nummers componeerde. Hierop spelen ook David Paton en Ian Bairnson maar in plaats van Stuart Tosh (die na Pilot zich voegde bij 10cc) op drums is het in dit geval Phil Collins. Fijne nummers in de muzikale sfeer van Pilot zijn: Us, Solo Casting, Reasons, Take Me Up en Maniac. Sleep is een instrumentaal symfonisch nummer maar wellicht ware het beter geweest als Lyall ook hieraan tekst en zang had toegevoegd.
De bonus tracks staan op de Japanse edities.

William Lyall is overigens het enige Pilot lid dat nooit op een album van The Alan Parsons Project speelde. Hij werd helaas slechts 36 jaar.