menu

Hier kun je zien welke berichten brt als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Brandi Carlile - By the Way, I Forgive You (2018)

4,0
brt
Vanaf de albumhoes van ‘By The Way, I Forgive You’ kijkt Brandi Carlile je moe en gehavend, maar onverschrokken en recht in de ogen aan. Het prachtige schilderij van Scott Avett (van The Avett Brothers) sluit perfect aan bij de gemoedstoestand die de Amerikaanse op haar zesde studioalbum etaleert. Het is een emotioneel veelzijdige plaat geworden, die liefhebbers van americana artiesten als Ilse De Lange, Emmylou Harris en Sheryl Crow zeker zullen waarderen.

By The Way… is geproduceerd door Dave Cobb die ook Brandi’s doorbraakalbum The Story produceerde en een indrukwekkende CV heeft. Naar het schijnt is het zijn verdienste om Carlile weer terug naar haar roots te doen terugkeren: de americana (verzamelnaam voor alternatieve country-muziek). Bovenal klinkt het album onbescheiden groots en – het moet gezegd – een strot als die van Brandi Carlile kan al die bombast met gemak aan. Over het algemeen doet haar stem regelmatig denken aan die van americana-icoon Emmylou Harris, maar Melissa Etheridge is nooit ver weg in de rocksongs. Gelukkig is het niet één en al bombast, maar weet Carlile ook gevoelige en intieme snaren te raken, zoals in ‘The Mother’. Ze schreef het voor haar dochtertje van drie en het is een schaamteloos sentimentele ode aan haar dochter.

In Hold Out Your Hand lijkt het alsof Carlile achterna gezeten wordt door Mumford & Sons. Wat een tomeloze energie en power zit er in die song! U bent gewaarschuwd: draai het op hoog volume en u treft zichzelf met de vuisten in de lucht al meebrullend in de kamer aan. Maar er staat nog veel meer moois op By The Way, I Forgive You. Ook Sugartooth is zo’n heerlijke meezinger met een groots refrein. Er wordt flink uitgepakt met een scale aan akoestische instrumenten waarop fantastisch gemusiceerd wordt, maar het koor tilt alles naar een nóg hoger level. Abba zou zich hier absoluut niet voor schamen.

Op Harder To Forgive lijken de vier Zweden zelfs persoonlijk mee te zingen op het outro. Maar net als het té zoet dreigt te worden, is het opvallend hoe de band het koortje opjaagt door steeds sneller te gaan spelen en Carlile er als een sirene nog eens overheen loeit en ze met een enorme schreeuw het liedje afkapt, vlak voordat het definitief uit de bocht vliegt. Het typeert de losse benadering van haar songs op dit album en dat kan een muzikant alleen maar als die de nodige vlieguren heeft gemaakt, maar óók lef én talent heeft om dingen niet té glad te willen maken. Juist dat contrast geeft reliëf aan een album en verhoogt de houdbaarheid ervan.

De arrangementen en (vocale) harmonien zijn stuk voor stuk smaakvol en rijk. Er is goed te horen dat er een scala aan topmuzikanten bij dit album betrokken is en dat het team de tijd genomen heeft om de juiste benadering per song te vinden. Budget was overduidelijk geen probleem en dat is ook helemaal niet gek gezien de status van mevrouw Carlile, die in de USA en Canada een grote mevrouw is en daar in flinke zalen speelt (maar in Europa nauwelijks bekend is). Toch zou er gezien het succes van Ilse de Lange en The Common Linnets en de toenemende americana-festivals wel een markt voor haar moeten zijn in Nederland.

Een van de geheime wapens van Carlile – naast de energie en power in haar stem – is haar enorme bereik. Hierdoor kan ze alle kanten op binnen een compositie en dat benut ze dan ook volledig. Is het dan een en al lof? Ja en nee. Niet elke track is vol in de roos; nummer 6 is een skipper en haalt de balans uit het album. En je moet tegen al die power in haar stem kunnen. Vaak genoeg zingt Carlile klein en vertedert ze, maar minstens even vaak zet ze groots aan. Overkill ligt soms op de loer. Toch zijn dit slechts kanttekeningen, want overall is By The Way, I Forgive You een album vol eerlijke en emotionele prachtcomposities die ook nog eens rijkelijk gearrangeerd zijn. Iedereen die van Emmylou Harris, Sheryl Crow of (de vroege) Ilse de Lange houdt kan dit album zonder teleurstelling aanschaffen.

Girls in Hawaii - Nocturne (2017)

4,5
brt
Van sommige bands snap je niet waarom ze niet bekender zijn bij een groter publiek. Girls In Hawaii is zo'n band. Ze hebben de liedjes, een zanger met een goede stem en qua stijl zijn ze zowel lekker eigenwijs als melodieus. Daar zijn horden andere indie-bands wél groot mee geworden. Toch is het nog opvallend stil rondom hun nieuwste release Nocturne. Hoog tijd daar verandering in te brengen.

Girls in Hawaii is al vanaf 2001 actief en toch is Nocturne pas hun vierde album. Het Belgische zestal neemt overduidelijk de tijd. Dat siert ze én het is te horen aan hoe zorgvuldig de muziek geschreven en gearrangeerd is. Telkens is er weer een verrassende wending of originele vondst die de avontuurlijke luisteraar doet opveren. Het zorgt ervoor dat je niet snel uitgeluisterd raakt.

Grandaddy is een referentie die door het hele album heen sijpelt, maar qua zang en gebruik van electronica doet Nocturne ook veel denken aan Oscar & The Wolf. Al vind ik dit album van Girls In Hawaii met afstand beter dan de laatste worp van hun landgenoten. Op Cyclo klinkt zanger Antoine Wielemans echter opeens als Thom Yorke ten tijde van Kid A, getergd en in zichzelf gekeerd. Prachtig nummer ook weer.

Nocturne gaat volgens de band over alleen zijn in het holst van de nacht. Die melancholische, nachtelijke sfeer ademen zeker de eerste drie tracks uit, maar daarna waan je je als luisteraar tijdens Indifference opeens op de dansvloer van een nachtclub. En is dat niet waar de hits gedraaid worden? Indifference heeft een lekkere beat en super catchy instrumentatie. En dan moet het refrein er nog in knallen! In een betere wereld was dit al lang een hit. Wel een klein zwaktebod dat het met een fade out als een nachtkaars uitgaat (wat dat betreft blijven ze in de nachtsfeer). Des te harder komt daarna het rockende Overrated binnen, wat weer referenties oproept met bands als Deus en Soulwax. Het is qua stevigheid een buitenbeentje op Nocturne.

Wat volgt is een heerlijk zweverige Radiohead-achtige track, maar het doet net zo goed aan de latere Sparklehorse denken. Maar genoeg name-dropping nu. Want Girls in Hawaii heeft in de 16 jaar dat ze bezig zijn overduidelijk een eigen signatuur opgebouwd en het moet gezegd: ook dit album is weer beter dan de ook al zo goede voorganger Everest (2013). Die stond in het teken van het verliezen van hun drummer, na een dodelijk auto-ongeluk. Het is knap dat de band op alle vlakken nog steeds groeit na al die jaren.

Is het dan een en al euforie? Waar helaas echt wat op af te dingen valt is de Engelse uitspraak van Wielemans. Het valt vaker op bij Franstaligen (de band komt uit Wallonië). Zeker in de rustige tracks met veel ruimte voor zang klinkt het af en toe tenenkrommend. Soms hoor je een woord als 'wrong' of 'thinking' toch echt eindigen op een zachte 'k'. Ook had Wielemans sommige delen best wat zuiverder mogen zingen. Juist omdat het spannende liedjes zijn is het in eerste instantie soms zoeken naar melodieuze houvast, waarbij je je als luisteraar al snel op de zang focust. Als die dan niet spot-on is, wordt het melodieus onnodig een beetje een rommeltje.

Maar het is ze snel vergeven omdat er zo ontzettend veel muzikale rijkdom en creativiteit tegenover staat. Check die heerlijke gitaarsolo in Willow Groove eens! Ook weer zo'n hoogtepunt en zo zijn er vele te noemen. Nocturne is een prachtige plaat en verplichte luisterkost voor liefhebbers van Grandaddy, Oscar & The Wolf en Sparklehorse. Warm aanbevolen.

Isaac Gracie - Isaac Gracie (2018)

4,0
brt
“Darling, I’m just not okay”. Het zijn de afsluitende woorden van het debuutalbum van Isaac Gracie, een jonge en schuchtere Engelse singer-songwriter. Nee, een vrolijke jongen is hij niet, maar wat leveren zijn sores prachtige muziek op. Het titelloze album staat vol met gedragen ballades waarin Gracie zijn angsten en (liefdes)verdriet van zich afzingt.

In 2016 was hij ineens daar op Soundcloud, met de single Last Words. Het gevoelige liedje werd massaal opgepikt en grote platenmaatschappijen struikelden over elkaar heen om de singer-songwriter te tekenen. Waren zijn liedjes tot dan toe vooral binnen de muren van zijn slaapkamer gebleven, nu waren opeens alle ogen op Isaac Gracie gericht. Hij beschrijft deze periode later als een van de donkerste jaren in zijn leven, want het had niet veel gescheeld of hij was onder de druk van alle hoge verwachtingen bezweken. “Maybe I wasn’t cut out for this”, zingt hij in de prachtige opener Terrified. Gelukkig is hij dat wel, want na twee jaar schrijven en opnemen ligt het album eindelijk in de (digitale) schappen. Last Words volgt als tweede track en je weet al snel: dit wordt een plaat om van te genieten.

Isaac Gracie maakte vooral naam met wat rustiger werk - en daar staat dit album dan ook vol mee - maar met het derde nummer, The Death of You & I, laat Gracie zien ook een potje stevig te kunnen rocken. Het couplet begint nog onderkoeld met een Muse-achtig basloopje dat een onderhuidse spanning opwekt, om in het refrein volledig te exploderen. Gracie schreeuwt de longen en frustraties uit zijn lijf. Alhoewel de track behoorlijk detoneert met de rest van het album geeft het wel de nodige spanning en contrast en laat hij zien meer dan ballads te kunnen schrijven. Tegelijkertijd is het een mooie opmaat naar Running on Empty (geen Jackson Brown cover), een lekkere uptempo pop-rock song die het op de radio en festivals ongetwijfeld prima doet.

Hierna daalt het tempo met Telescope weer en blijft de sfeer de rest van het album grotendeels ingetogen van aard. Naast de kwaliteit van de composities valt ook de goede productie en mix op, daar is hoorbaar niet op bezuinigd. Hoofdverantwoordelijke daarvoor is producer Markus Dravs die zijn sporen al verdiende met Bjork, Arcade Fire, Mumford & Sons en Florence + The Machine, om er een paar te noemen uit zijn indrukwekkende CV. Ook de stem van Gracie - die wonderlijk genoeg ergens tussen Jeff Buckley en de zanger van Saybia zit - is een zeer sterke troef. Met exact de juiste dosering drama en emotie vertolkt hij zijn autobiografische teksten zeer geloofwaardig en zonder dat het te pathetisch wordt. Ook muzikaal komen Saybia en Jeff Buckley regelmatig om de hoek kijken, maar ook een band als The Veils of singer-songwriter Hozier zijn nooit ver weg.

Het blijft bijzonder: 23 jaar jong en dan een album van dit niveau uitbrengen. Het is weinigen gegeven en de platenmaatschappijen hadden het goed gezien: Last Words was geen toevalstreffer. Isaac Gracie staat vol met kwalitatieve en emotionele songs. Deze maand tourt de Brit daarmee onder andere door Nederland en de shows zijn zo goed als overal uitverkocht. Het is goed om te constateren dat nieuwe talent nog steeds zijn weg naar het publiek vindt. Hopelijk voor de muziekliefhebber behoudt Gracie zijn schuchterheid en introverte karakter onder al dit succes en lukt het hem dicht bij zichzelf te blijven. Een mooie muziekcarrière ligt dan in het verschiet.

The National - Sleep Well Beast (2017)

4,0
brt
Lang was The National een indie-darling, bekend en geliefd bij een select publiek. In 2007 veranderde dat met de hit Fake Empire, die op Boxer stond. Sleep Well Beast is de derde release sinds dat doorbraakalbum en zal de band flink wat kopzorgen bezorgd hebben. Niet voor niets moesten we er maar liefst vier jaar op wachten.
Op Trouble Will Find Me (2013) perfectioneerde The National namelijk hun donkere en stemmige band sound. Ook leken de teksten van Matt Berninger per album zwaarder te worden. Nou waren de mannen van The National nooit lachebekjes – met referenties als Nick Cave, Tindersticks en The Smiths – maar de vraag wierp zich op: hoe nu verder?

Fröbelgeluidjes
Op Sleep Well Beast lijkt de band zichzelf bevrijd te hebben van de geperfectioneerde mal waarin het de songs op zijn vorige twee albums vaak goot. Een koerswijziging is een te groot woord, maar The National slaat wel nieuwe wegen in. De contrasten tussen de ingetogen en de uitbundige songs zijn groter. De muzikanten hebben gedurfd niet alles dicht te smeren, waardoor de rustigere tracks meer ademenen en daardoor ook de vele speelse fröbelgeluidjes opvallen. Alsof ze nog eens goed geluisterd hebben hoe Radiohead dat op OK Computer ook al weer deed.
Ook is het knap hoe elke track met name de eerste helft van Sleep Well Beast anders klinkt. De ene keer begint het met een synthesizer of een andere elektronisch sound, dan weer met pulserende beats of met een stemmige piano. Het geluidspalet is overduidelijk uitgebreid, op een smaakvolle manier.

Speelplezier!
De band heeft in interviews aangegeven elk nieuw album een zware bevalling te vinden, maar toch is dat nauwelijks te horen. Regelmatig valt juist het speelplezier op, zoals de heerlijk jengelende gitaarsolo in The System Only Dreams In Total Darkness, die ook opvalt door zijn fijne groove. Day I Day is ook zo lekker energiek, met een venijnige maar catchy gitaarriff die niet zou misstaan op een album van The Editors. Die onstuimigheid doet regelmatig denken aan het oude werk van The National, zoals op Alligator uit 2005 en opvolger Boxer. Ook Turtleneck rockt er flink op los, maar slaat wat mij betreft de plank mis: de riff lijkt te veel op die van The System... die notabene twee plaatsen eerder op de tracklist staat, en sowieso is het een weinig memorabele compositie.

Te mooi?
Toch staan er op Sleep Well Beast weer veel ingetogen tracks, en daar zullen de meeste liefhebbers van The National niet rouwig om zijn. Weinig zangers kunnen zo mooi (en laag) mijmeren als Matt Berninger, en zijn baritonstem komt het beste uit de verf als zijn band daar in de arrangementen ruimte voor maakt. Nobody Else Will Be There, Guilty Party en Carin At The Liquor Store behoren tot de mooiere ballads in het toch al niet misselijke repertoire van The National. Op andere momenten lijkt de band te graag een 'mooi liedje' te willen maken en houdt het door een gebrek aan spanning in de compositie de aandacht na veelvoudig luisteren niet vast. Zoals bij Dark Side Of The Gym en Born To Beg, songs die aanvankelijk goed in het gehoor liggen en juist houvast bieden. Dan hebben de de meer spannende tracks, de eerder genoemde ballads en het energieke The System... en Day I Die een langere houdbaarheidsdatum.

Conclusie
Sleep Well Beast is een verdienstelijk album geworden dat je als liefhebber van The National blind kan aanschaffen. Toch komt de band emotioneel niet zo hard binnen als op hun vorige albums, ondanks de hoge kwaliteit van het gros van de songs. En draait het niet om geraakt te worden door muziek? Nou ligt de lat bij The National wat dat betreft wel heel erg hoog – en daarmee de verwachtingen ook - maar voor het absolute kippenvel moet je toch bij Trouble Will Find Me, Boxer of High Violet zijn.

The War on Drugs - A Deeper Understanding (2017)

4,5
brt
In 2014 verraste The War On Drugs de muziekwereld met het prachtige Lost In The Dream. Met een wonderbaarlijke mix van Dire Straits, Springsteen en Dylan – ondergedompeld in een jaren '80 (synth)sausje – sprak de band opeens een groot publiek aan. Het album kreeg lovende recensies en eindigde in menig jaarlijstje bovenaan. Major label Warner lijfde de band kort daarop in waardoor A Deeper Understanding in tegenstelling tot zijn voorganger niet als een verrassing kwam, maar waar al vanaf de eerste single in april massaal naar uitgekeken werd.

Die eerste single was dan ook niet misselijk. Thinking Of A Place is een van de prijsnummers van het nieuwe album en duurt maar liefst elf minuten. Fans die bang waren dat zanger, gitarist en songwriter Adam Granduciel met het tekenen bij een major voor een commerciëler geluid en hitsingles zou gaan, konden gerust gesteld worden. Ook de singles die daarop volgden toonden aan dat de band niet van plan was om artistiek water bij de wijn te doen. Ja, er was meer budget beschikbaar, zodat A Deeper Understanding grotendeels niet in de thuisstudio van Granduciel werd opgenomen en er een goede producer ingehuurd kon worden. Maar je hoort het er nauwelijks aan af, en dat is bedoeld als een compliment.

De plaat klinkt namelijk als een volkomen logisch vervolg op Lost In The Dream en bevat nagenoeg dezelfde ingrediënten, alleen wederom iets verfijnder dan het album daarvoor. De gitaarsolo's zijn soms ietsje vuiger, in het – overigens wat mindere – openingsnummer Up All Night zitten substiel wat elektronische invloeden. En het lijkt alsof de band nog iets beter lijkt te doseren en durft te spelen met rustmomenten. Het toont aan dat al deze ingrediënten voornamelijk vanuit Granduciel zelf komen (hij speelde ook voor dit album het meeste zelf in). Dat al deze kwaliteiten in The War On Drugs aanwezig zijn, waardoor ze gewoon twee meesterwerken op rij leveren.

A Deeper Understanding duurt maar liefst 66 minuten. Een opvallende keuze in deze vluchtige tijden van streaming en afspeellijsten, net als die eerdere single van 11 minuten ook al opviel door zijn lengte. Een dik uur boeien op een album is weinig bands gegeven, maar juist door die excellente dosering en trackvolgorde voelt het absoluut niet als een lange zit. Het album zit zeer vernuftig in elkaar. Het neemt de tijd voor bijtende gitaarsolo's, durft enorm gas terug te nemen, varieert goed in tempo en misschien nog wel belangrijker: het bevat bijna uitsluitend goede songs. Door de verfijnde productie en gelaagde arrangementen blijf je als luisteraar nieuwe details ontdekken, ook dat draagt bij aan de houdbaarheid van A Deeper Understanding.

Het is knap dat Adam Granduciel zich niet gek heeft laten maken door het succes van Lost In The Dream. Het enige wat je hem zou kunnen verwijten is dat hij twee keer bijna hetzelfde album gemaakt heeft, maar toch is dat onterecht. Dit is simpelweg waar The War On Drugs voor staat: epische en melodieuze gitaarrock, vaak midtempo en rustig beginnend maar met genoeg venijn, muzikale euforie en energie om de boel weer op te schudden. En waarom zou een band altijd iets anders moeten doen bij een volgende release? A Deeper Understanding is een rijke en integere plaat met prachtige arrangementen, waar ook nu weer tekstueel veel moois te ontdekken valt. Een bijzonder knappe prestatie.

U2 - Songs of Experience (2017)

3,5
brt
Drie jaar na Songs of Innocense komt U2 met Songs of Experience. De albums waren als tweeluik bedacht, maar er staat nog maar weinig songmateriaal op Songs of Experience wat tijdens dezelfde sessies als haar voorganger werd geschreven. Door persoonlijke maar ook door politieke omstandigheden zoals de Brexit en de nieuwe Amerikaanse president voelde het album niet meer als relevant en zijn diverse teksten en songs herschreven. Daardoor werd de aangekondigde release-datum meerdere malen uitgesteld. Bovendien is 2017 het jaar waarin The Joshua Tree dertig jaar bestaat, waar middels een uitgebreide tour en speciale uitgaven - terecht - uitgebreid bij werd stilgestaan. Maar nu is het dan eindelijk zo ver. Lost U2 de altijd hoge verwachtingen in?

Songs of Experience opent prachtig en sfeervol met Love Is All We Have Left. Hier horen we zowaar wat overstuurde autotune zoals je die nu al jaren als effect in de hiphop hoort, maar bijvoorbeeld ook op de laatste van Bon Iver. Het wordt smaakvol en functioneel toegepast en neemt gelukkig niet geforceerd hip het nummer over. Overigens is U2 al jaren niet meer die vernieuwende band die het ooit was. Verdere moderne productionele foefjes blijven dan ook uit. Songs of Experience is vooral een degelijk U2-album waarbij elke song qua stijl en geluid wel iets leent uit de eigen, rijke geschiedenis van de band.

Na deze sterke opener volgt Lights of Home, een typische en doorsnee U2-song die niemand zal verbazen, maar ook niet zal doen opveren. You’re The Best Thing About Me was de eerste single die het album vooruitsnelde en is een toegankelijk nummer dat zeker niet had misstaan op All That You Can’t Leave Behind, net als het daaropvolgende Get Out Of Your Own Way. Dit nummer eindigt met een speech van rapper Kendrick Lamar die als een ware Martin Luther King al prekend 'oversteekt' naar het robuuste American Soul. Erg mooi gedaan en even denk je in een nummer van Muse beland te zijn, zo groots en vet klinkt het. Helaas is het refrein teleurstellend, net als de clichématige tekst van het refrein: “You are rock and roll / you and I are rock and roll / we came here looking for American soul”. Tja, lekker meebrulbaar in het stadion, maar een skipmoment op het album.

Summer of Love begint met een zeer sterke gitaarlick waar heel veel gitaristen ongetwijfeld jaloers op zijn. Het draagt de song van begin tot eind en is het fundament van een mooi gearrangeerde en degelijke compositie. Red Flag Day en The Showman gaan qua stijl dan weer terug naar begin jaren ’80; een periode die veel U2-fans nog steeds als hun beste beschouwen. Maar de band heeft inmiddels zo veel betere songs geschreven en het gevoel dat U2 zich er hier wel erg makkelijk van afmaakt overheerst. Zeker als daarna The Little Things That Give You Away volgt, een absolute prachtsong met dito tekst en een van de hoogtepunten van het album en zelfs gehele U2 oeuvre.

Hierop volgen nog een paar nummers waar in theorie niet zo veel mis mee is, maar die toch wat zielloos over komen. Natuurlijk weet de band hoe je een goed liedje schrijft, maar wat heeft een zanger – die alles heeft zoals hij zelf zingt - na enkele decennia nog te melden? Wie zit er nog te wachten op Bono's zoveelste liefdesbetuiging aan zijn vrouw? Waar zijn de Brexit- en Trumpsongs waarvoor het album zo vaak uitgesteld moest worden?

Naar verluid zijn de teksten op dit album brieven aan geliefden van Bono, maar te vaak ontstijgen ze het tegeltjeswijsheid-niveau niet, om van sommige lege hulzen maar niet te spreken. Al met al revancheert U2 zich met Songs of Experience slechts deels voor de voorgaande matige albums. Het vakmanschap van deze Ieren staat ook anno 2017 buiten kijf: er wordt uitstekend gezongen en gemusiceerd, maar te veel composities komen wat makkelijk - als een invuloefening - over. Niet slecht, maar ook zeker niet wat we van een band van wereldniveau mogen verwachten.