menu

Hier kun je zien welke berichten Strangeways als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Pale Saints - Fine Friend (1994)

4,0
Fine Friend is een nummer dat ik eindeloos achter elkaar kan blijven draaien, zeker op een druilerige dag. Het heeft een zelfde serene gelatenheid als Fade Into You van Mazzy Star. Heel mooi.

Plaid - Greedy Baby (2006)

4,5
Zwaar ondergewaardeerd nieuw project van Andy Turner en Ed Handley in samenwerking met visueel kunstenaar Bob Jaroc. De term 'vastgeroest' is niet op zijn plaats, want net als bij voorganger Spokes is er een duidelijke stijlbreuk met oudere releases. Weg zijn de kenmerkende korte intermezzo's, de toon is donkerder en de ritmes onregelmatiger. Het album opent zwak met War Dialer, dat enkel is opgebouwd uit geluiden van overgaande telefoons, modems, mensen die vragend opnemen en sinistere vlagen ambient die me doen denken aan Speedy J's Terre Zippy. Laat je hierdoor echter niet ontmoedigen want de volgende drie nummers zijn top; I Citizen The Loathsome en The Launching of Big Face zijn behoorlijk toegankelijk en doen met hun frivole getingel nog enigszins denken aan vroeger werk van Plaid, en het relaxte Zn Zero heeft twee heerlijke baslijnen die elkaar afwisselen. Met The Return of Super Barrio heb ik dan weer minder, zowel met de muziek (een met horten en stoten op gang komend Super Mario Bros. deuntje) als de bijbehorende politiek correcte videoclip. De laatste drie nummers zijn daarentegen weer geweldig en laten een hernieuwd Plaid horen; het mysterieuze EMR, dat over de tien minuten gaat, extreem langzaam wordt opgebouwd en pas na meerdere luisterbeurten haar geheimen prijs geeft, het aggressieve Super Positions en het abrupt afsluitende To, dat zich met zijn prachtige melodie en ritme-wisselingen tot mijn persoonlijke favorieten mag rekenen, samen met Zn Zero. De laatste vier nummers die boven genoemd worden staan niet op de CD maar zijn extra video's op de DVD. Crumax Rins (een werkelijk gekmakend snelle montage van CNN fragmenten) komt van Spokes, de andere drie van Double Figure. Enfin, om af te sluiten, ik luister nog steeds met heel veel plezier naar CD's als Rest Proof Clockwork en Double Figure, maar Greedy Baby toont aan dat Plaid volwassen is geworden en maakt me nu al nieuwsgierig naar wat zal volgen. Doordat ik War Dialer en Super Barrio (afgezien van het rustige slotstuk) minder hoog aansla, kan ik voor mijn gevoel niet meer dan 4 sterren geven, maar deze CD blijft voorlopig nog wel even in mijn discman zitten!