Het Liiva-tijdperk wordt hier vakkundig verkracht.
Met de nadruk op vakkundig. Want er wordt heus niet slecht gespeeld of iets in die trant. Sterker nog, het spel klinkt strakker en de zang is misschien wel beter. Maar het is vooral gelikter. Waar is die hondsbrute intentie gebleven? Liiva mocht dan geen technisch begaafde zanger zijn, maar als hij stond te blaffen vlogen de schuimvlokken in het rond. En dat paste schitterend bij de rauwe sound van het destijdse Arch Enemy.
Daarom rijst bij mij de vraag: Als de Gossow 'haar eigen' verzamelaar mag hebben (
http://www.musicmeter.nl/album/160020), waarom Liiva dan (zelf) niet?