Bij het originele album staat het onderstaande relaas van Rudi1984. Hij is niet meer actief op MusicMeter, maar zou ongetwijfeld enthousiast zijn over de nieuwe versie van Hare Majesteit.
Vond het wel een mooie hommage aan zijn favoriete album uit 2010. Bovendien deel ik zijn mening voor 100%. Als je op 19 jarige leeftijd een zelfgeschreven album aflevert, waarvan bijna elke song bij miljoenen fans ook na 13 jaar voorgoed in de hersenpan is blijven hangen (oorwurmen), ben je een grote mevrouw. Ik wil Olivia Rodrigo, Billie Eilish en Dua Lipa dat nog wel eens zien doen over 13 jaar.
De run op kaartjes voor de aanstaande Eras Tour in Europa en Azie heeft de afgelopen weken ondertussen bijna hysterische vormen aangenomen. Het was ook voor mij een worsteling om ergens binnen te komen. Uiteindelijk is het Wenen geworden, maar dat hele circus en de extreme toegangsprijzen zijn eigenlijk te bizar voor woorden. Ondertussen geniet ik van de derde Taylors Version. Op naar 1989 (TV)

Voor RUDI1984 - zijn eigen “Speak Now” epos van 4 juni 2016
Grof maar realistisch geschat heb ik Speak Now nu minimaal 500 keer van begin tot eind beluisterd, vele malen meer dan welk album dan ook (waarschijnlijk is Amnesiac of een van de andere Swifts m'n nummer 2 op dat vlak). Bij élke van die luisterbeurten ben ik weer volledig overtuigd: beter dan dit heb ik nooit gehoord en zal ik waarschijnlijk ook nooit horen.
De outsiders die zo nu en dan met halve aandacht een nummertje op de radio luisteren, vinden Taylor Swift niets meer dan al die andere 'sterretjes'. Klinkt lekker, prima, niets bijzonders. Duik je er echter dieper in, dan gaat er een wereld voor je open, op vele fronten. Voor mij in ieder geval wel.
Een van Swifts grootste kwaliteiten, die ook op dit album bijna in elk couplet/refrein te horen is, is haar enorme spitsvondigheid, wat samen met haar gevoel voor pakkende, grootse refreinen voor unieke situaties in de popmuziek zorgt. Let je niet op, dan hoor je niet eens dat ze in opener 'Mine' bijna nonchalant "He made a rebel of a careless man's careful daughter" over haar lippen laat rollen. Een zin die constant blijft hangen en waar een heel verhaal achter schuilgaat. En dat is dan bedacht door een tienermeisje én haast onmogelijk vertaald naar een uiterst hitgevoelig refrein; ga er maar aan staan.
Dat zal wel voor haar geschreven zijn, denk je dan. Tot je het ene na het andere interview met haar ziet waar ze on the spot de meest bijdehante en dubbelzinnige antwoorden geeft.
Een klein voorbeeld in nog niet eens een van m'n favoriete nummers. Want cliché of niet, ik zou haast niet weten waar te beginnen bij het opnoemen van hoogtepunten; ze zijn constant overal. Mijn absoluut favoriete nummer (niet alleen van haar/dit album, maar overall) is nog steeds 'Long Live', het meest victorieuze nummer dat ik ken. Dat Swift zogenaamd voor de bakvisjes is, het zal; als ik 's ochtends chagrijnig in de auto zit en het uitbundige "LONG LONG LIVE"-gedeelte langs hoor komen, heb ik gelijk weer volop energie voor de rest van de dag. "If you have children someday. When they point to the pictures, please tell them my name." Het is zo mooi eerlijk en open, ik eet die verhalen uit haar hand.
En zo staat Speak Now vol met van die passages die de hele dag blijven hangen. Zowel tekstueel als vocaal en muzikaal. Want ook vocaal moet je Swift niet onderschatten. Ook dit onderdeel klinkt op het eerste gehoor prima, maar weinig opvallend. Probeer je echter in de auto ongegeneerd mee te blèren, dan besef je pas hoe moeilijk dat is met al die onmogelijke accenten en snel wisselende toonhoogtes die ze toepast. Een goed voorbeeld daarvan is het refrein van 'Haunted', probeer het maar eens mee te zingen...
Dan zijn er nog twee grote topics over die Swift-bashers graag in de strijd gooien maar die eveneens ondoordacht zijn. De eerste is de populairste: ze zingt alleen maar over verbroken relaties. Onzin natuurlijk, als je gaat tellen zul je waarschijnlijk nog niet op 10% van haar nummers uitkomen. Maar belangrijker dan dat: wat doet het er überhaupt toe? 60% van haar repetoire heeft ze als tienermeisje geschreven. Waarom zou je dan niet zingen over de dingen die je bezighouden? Die prille liefdes, het dagelijkse leven op school; ze zingt gewoon over haar leven. Gelukkig maar, stel je voor dat zo'n meisje opeens over het Gaza-conflict begint...
Waarmee ik gelijk bij het laatste kritiekpunt aankom: Taylor Swift heeft nooit country gemaakt maar loopt er wel mee te koop. Tja, letterlijk is het geen country, nee. Op een verdwaalde banjo na is het pop wat de klok slaat. Neem je het begrip ruimer, dan pikt ze er echter wel elementen uit - ook vandaag de dag nog. Dat heel verhalende van haar teksten is pure country: vertellen waarom je hart gebroken is en hoe dat ontstaan is, daarbij de situaties schetsend met een beeldend plot. Luister naar een willekeurige popsong op de radio en je zult horen dat dat absoluut niet veel voorkomt, de meeste teksten in dit genre zijn veel afstandelijker en algemener.
Een heel verhaal eromheen, maar dat zijn veel van de elementen die ik op Speak Now terughoor en die het voor mij het beste album aller tijden maken. Haar andere albums, met name 1989, vind ik ook fantastisch. Maar waar zo'n 1989 de absolute popperfectie bereikt, heeft Speak Now iets ongepolijst over zich dat het een eigen gezicht geeft. Soms gaat zo'n nummer eigenlijk net iets te lang door of laat ze, zoals Slowgaze boven me al aangaf, zich verleiden tot een full frontal attack in 'Better Than Revenge', maar ook dat is kunst. Het is een mens van vlees en bloed dat haar instincten volgt en niet onder tafels en stoelen steekt wat haar invloeden en gedachtes zijn.

En vooral die eerlijkheid maakt haar tot m'n favoriete artiest en dit tot het beste album.