Geen idee wat ik hierover moet schrijven, dus ik doe maar wat. We zien wel wat eruit komt.

Trout Mask Replica is album waarvan ik geen vergelijkbaar bij kan noemen. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een ander free-jazzalbum gehoort wat is volgestamd met popsongs. En daarmee bedoel ik op een dusdanige wijze volgestamd, zodat je minstens de helft van de nummers ontgaat, als je een beetje kunnen genieten van wat dan nog net wel herkent. Niet dat dit erg is, het maakt het album juist weer een feest om te luisteren, je weet nooit van te voren wat je gaat horen.

En terwijl de gitaren je om de oren vliegen en de rauwe stem van Captain Beefheart mooie melodien voortbrengt doet de drummer zijn uiterste best om de boel nog een beetje bij elkaar te houden, wat leidt tot een kakafonie van klanken die aan de ene kant voor geen meter bij elkaar passen, maar aan de andere kant wel op een geniale manier toch cohesief klinken.

Een heerlijk album, wat zijn naam (en artwork) eer aan doet. Elk nummer op dit album lijkt namelijk een opzich staand verhaaltje, nee, een bloemlezing over wat er te vinden is voorbij de horizon in Missouri en daar is schijnbaar heel wat moois te vinden. Daar komt nog bij dat het gehele album een sfeer heeft waar je het doodsbenauwd van krijgt, maar toch heerst er ergens de koelte van de half-schemering, die dit weer in balans brengt. Een beeld dat vervolgens weer, eng, kloppend wordt gemaakt door de zon belichte wolken van het artwork. Ook erg mooi aan dit album is dat alle nummers een ander verhaal lijken te vertellen, maar dat elk nummer bijna perfect in het geheel past. Niets dan lof over dit album.

De muziek van Frank Zappa is een beetje als een lelijk eendje, maar wel een bijzonder "aanwezig" eendje. Zo ook dit album. Je kunt er niet omheen, dit moet iets met je doen, het stuitert werkelijk alle kanten op. Soms een kleine hapering, dan volgen er 4 pianotoetsen, een vrolijke toeter of worden er een paar snaren getokkeld, waarna de bende weer lekker doorstuitert. De drums spelen soms behoorlijk op de voorgrond, waardoor ze niet slechts een maatgevende/ritmische functie lijken te hebben. Maar ook een behoorlijke stoor-functie, die er voor zorgt dat je tijdens het luisteren niet echt kan spreken van rustmomenten. Ook de ander instrumenten zijn er niet alleen met de opdracht mooie, gladde muziek te maken, nee de opdracht is eerder om zoveel mogelijk geluiden te maken, lekker te spelen en vooral iets te produceren wat hoe dan ook de aandacht van de luisteraar pakt. Frank Zappa is er hier in geslaagd hier een knap uitgewerkt experiment neer te zetten, blijkt het lelijke eendje aan het eind van het verhaal toch een mooie zwaan.

Wow, dit is opeens iets anders dan de enigzins gangbare jazz. Het eerste nummer begint als een soort drum-mars waarna Frisell en Haden er bijkomen en nummer verwordt tot een "rambelende" improvisatie. Het hele album maakt een verfrissende indruk, vooral omdat dit niet echt vergelijkbaar is met andere Jazz. Wat wel als eerst in me opkwam was Third van Soft Machine, dat album komt ook als "zwaar" rock-geörienteerd over, maar het is al voorbij rock, wat het iets ongrijpbaars geeft omdat het niet binnen het jazz-boekje valt. Verder moet men overigens niet denken dat dit als Soft Machine klikt, het tekent slecht aan dezelfde kant buiten de lijntjes . Trouwens vind ik de voice-over van Baker in East Timor wel geslaagd, het tempo, zijn stem en consumptie liggen goed in de muziek en in het gehoor.

Stuk voor stuk behoren de drie heren tot de beste jazz-muzikanten en dat ik te horen ook! Zoals Thejazzscène al zegt is dit album van zeer afwisselend en gaat het van hard naar zacht. De geluiden die Abercrombie uit z'n gitaar haalt zijn ook ongelovelijk divers, wat het geheel nog afwisselder maakt. En de roffeltjes die DeJohnette maakt op de "rustige" momenten maken dat ze soms lekker op het kantelpunt kunnen spelen om filk voluit te gaan. Een heerlijk album en dus zeer zeker de moeite waard.

Wat een heerlijk opzwepende plaat! De enigzins doffe trommels en de beatring-gevallen maken een lekker contrast met het afwisseld tokkelen en plukken/trekken aan de snaren. Komt daar nog eens een fluit bij die het midden-oosten sfeertje af maakt. Hoewel ik dat midden-oosten sfeertje niet altijd even goed vind vallen, doet dat het hier wel.

Moeilijk om dit album te omschrijven. Aan de ene kant zou ik zeggen dat het heerlijke tintelende "folk-achtige" Jazzdeuntjes zijn om heerlijk bij weg te dromen. Aan de andere kant doe ik dit album daar zoveel mee tekort..... dit zijn toch geen folksongs, dit zijn toch geen "deuntjes"? Dit album is muzikale pracht voortgebracht door de gitaren van Bill Frisell en Pat Metheny, waar ik nog veel te weinig van gehoord, gesnoept heb. Alleen het nummer Porch Swing (wat mij tot dit album bracht) is al een parel van jewelste.