menu

Dream Theater - A Dramatic Turn of Events (2011)

mijn stem
3,68 (231)
231 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Roadrunner

  1. On the Backs of Angels (8:46)
  2. Build Me Up, Break Me Down (6:59)
  3. Lost Not Forgotten (10:11)
  4. This Is the Life (6:57)
  5. Bridges in the Sky (11:01)
  6. Outcry (11:24)
  7. Far from Heaven (3:56)
  8. Breaking All Illusions (12:25)
  9. Beneath the Surface (5:26)
totale tijdsduur: 1:17:05
zoeken in:
avatar van Chimpz
1,0
Edwynn schreef:
De toonzetting is wat luchtiger. Net zoals Images And Words. Dat album wordt heel erg opgezocht. Maar qua stijl is er echt niets veranderd hoor. Op en top Dream Theater net zoals de vorige platen.


Qua sound misschien, qua schrijven is er veel veranderd in de zin dat er niets progressiefs meer is aan deze nieuwe release. Vroeger werd er nagedacht over hun muziek en hoe ze het interessant konden houden, nu schrijven ze snel een dertien-in-een-dozijn riff en een makkelijk refreintje, zodat ze snel naar de Rudess-Petrucci duelletjes kunnen om te zien wie er het snelst kan spelen..

avatar van smash016
4,0
ozwald schreef:
Snap de kritieken dan ook niet zo. Als je dit niet meer pruimt omdat je er op uitgekeken bent, prima. Maar dan had je de afgelopen 3-4 platen ook al links kunnen laten liggen. Ben je niet op DT uitgekeken dan is dit gewoon een welkome aanvulling op eerder materiaal.

Het punt is dat ik alle DT albums in een keer heb gekocht en heb beluisterd, niet echt in chronologische volgorde dus. Voor mij bleek op een zeker moment ook dat het oudere werk sowieso veel beter is dan het nieuwere werk, waar het de-koek-is-op-gevoel al jaren overheerst. Six Degrees was het laatste geïnspireerde album als je het mij vraagt. Daarna nog wel erg goede nummers als In the Name of God, Octavarium, In the Presence of Enemies en The Best of Times maar geen écht goede albums als geheel.

Don Cappuccino schreef:
Niet mee eens. Een album als Black Clouds & Silver Linings heeft toch een veel donkere sfeer dan dit album. Ook geen zwaar irritante keyboards of enorme zeikballads. Wither is namelijk wel erg goed.

Hier snap ik echt niks van. Ik vind de keyboardsolo's op BC&SL echt zwaar ruk, een uitzondering daargelaten, en Wither staat sowieso in menigeens top drie van DT-nummers waardoor je je soms schaamt dat je naar deze band luistert.

avatar van crosskip
2,0
Met hem nu uit de band heeft de rest een uiterste poging gedaan om een oldschool Dream Theater album te maken, maar wat het oplevert is een rommelige geforceerde poging tot. Het begint nog hoopvol met het aardige On The Backs Of Angels, maar vervolgens zakt het album hopeloos in elkaar. De nummers worden nergens echt boeiend en vooral de compleet willekeurige kermismuziek passages irriteren mateloos (mooi voorbeeld: de intro van Lost And Forgotten). Halverwege lijkt het nog enigzins de goede kant op te gaan met het aardige Bridges In The Sky en Beneath The Surface en het zowaar erg goede Breaking All Illusions, maar dat is toch niet genoeg om het album te redden.

Het is vooral opvallend hoe Petrucci op dit album maar met één memorabele solo en één sterke riff komt, wat is er toch gebeurd met deze fantastische gitarist? Ook Ruddess is weer eens op dreef door met een serie verlepte keyboardgeluiden aan te komen waar je gewoon bang van wordt. Het grappige is wel dat Myung opeens het licht heeft gezien en hier weer geweldig speelt, waarbij het ook positief is dat deze zowaar ook te horen zijn.

Heeft Portnoy uiteindelijk toch gelijk gekregen, de inspiratie is gewoon verdwenen. Na deze tour gewoon de band dichtgooien, een paar jaar wachten tot Portnoy uit z'n midlife crisis is en dan weer met een fatsoenlijk album terugkomen.

avatar van Edwynn
3,0
Chimpz schreef:
(quote)


Qua sound misschien, qua schrijven is er veel veranderd in de zin dat er niets progressiefs meer is aan deze nieuwe release. Vroeger werd er nagedacht over hun muziek en hoe ze het interessant konden houden, nu schrijven ze snel een dertien-in-een-dozijn riff en een makkelijk refreintje, zodat ze snel naar de Rudess-Petrucci duelletjes kunnen om te zien wie er het snelst kan spelen..


De afname van interesse krijg je als je album na album min of meer hetzelfde blijft doen. Die duelletjes zijn al vanaf dag één onderwerp van discussie. Het is egotripperij, het hoort niet bij de song, het leidt nergens naartoe, etcetera. Mijns insziens is het gewoon een essentieel onderdeel van Dream Theater.

crosskip schreef:


Heeft Portnoy uiteindelijk toch gelijk gekregen, de inspiratie is gewoon verdwenen. Na deze tour gewoon de band dichtgooien, een paar jaar wachten tot Portnoy uit z'n midlife crisis is en dan weer met een fatsoenlijk album terugkomen.


Zolang men platen en concertkaarten blijft verkopen lijkt zoiets niet te gaan gebeuren. Portnoy had makkelijk kletsen want die heeft genoeg andere bronnen van inkomsten. Voor de rest van Dream Theater is de band het enige levensonderhoud.
Misschien dat daarom ook de durf ontbreekt om het echt eens over een andere boeg te gooien.

De eerste drie platen waren spannend. Wat volgde was aardig met een enkele uitschieter naarboven. De verrassing was er al heel lang vanaf. Maar echt slecht werd het in mijn beleving nooit. Zodoende vind ik A Dramatic Turn Of Events verre van een wereldschokkende release. Gewoon aangenaam. Niets meer, niets minder.

avatar van smash016
4,0
crosskip schreef:
Ook Ruddess is weer eens op dreef door met een serie verlepte keyboardgeluiden aan te komen waar je gewoon bang van wordt.

Ik zou het zelf niet beter kunnen omschrijven. Hoe bejaard is deze gast.

avatar van Kill_illuminati
Edwynn schreef:
Portnoy had makkelijk kletsen want die heeft genoeg andere bronnen van inkomsten. Voor de rest van Dream Theater is de band het enige levensonderhoud.
Misschien dat daarom ook de durf ontbreekt om het echt eens over een andere boeg te gooien.


Daarnaast komt het feit dat Portnoy geen Neil Peart is. Dat wil zeggen dat hij 'slechts' de drummer van de band is/was. Hoe goed hij ook is.

avatar van crosskip
2,0
Kill_illuminati schreef:
(quote)


Daarnaast komt het feit dat Portnoy geen Neil Peart is. Dat wil zeggen dat hij 'slechts' de drummer van de band is/was. Hoe goed hij ook is.


Portnoy was juist meer dan alleen maar 'de drummer'

avatar van Edwynn
3,0
Klopt, maar zijn afwezigheid heeft op de muziek geen enkele invloed.

Misterfool
Nou, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Bij de voorgaande albums hadden de nummers meer structuur, er werd vakkundiger naar een climax opgebouwd. Ook werden de solo's beter getimed en werd er ook langer de tijd genomen. Bij veel nummers krijg ik het gevoel dat ze het te veel volgepropt hebben met allerlei virtuose kwinkslagen. Zo mis ik bijvoorbeeld een heerlijk lang en sfeervol keyboardstuk, zoals in de Count of Tuscany. Mischien is dit juist de invloed van Portnoy.

avatar van Edwynn
3,0
Kritiek over dat volproppen hoor ik al sinds When Dream And Day Unite.

Over de nummers enzo is persoonlijke beleving. Ik vind de nieuwe plaat ook verre van spannend en vooralsnog beviel de vorige me beter. Wellicht is dat inderdaad de invloed van Portnoy. In de Aardschok van vorige maand is goed te lezen over hoe hij werkte. Wellicht niet uit eigen mond, maar toch redelijk plausibel.

Zelf had ik een frisse nieuwe aanpak verwacht. Die is uitgebleven.

avatar van horned_reaper
4,0
Don Cappuccino schreef:
Niet mee eens. Een album als Black Clouds & Silver Linings heeft toch een veel donkere sfeer dan dit album. Ook geen zwaar irritante keyboards of enorme zeikballads. Wither is namelijk wel erg goed.


Wither vond ik de grootste draak van een ballad die ze ooit hebben gemaakt.... afschuwelijk irritant refrein.

En ik ben blij dat ze niet meer zo "donker" proberen te zijn. Vooral 'a nightmare to remember' kwam heel erg op me over als "kijk ons eens vet stoer harde metal kunnen maken".

Doe mij maar de vrolijke keyboard riedeltjes waar dream theater bekend mee is geworden! In plaats van dat half gebakken stoere gedoe.

nicoot
A Nightmare To Remember vind ik dan weer een heerlijk prog-epos. En BC&SL een uitstekende plaat. Zelfs Wither kan er mee door al is het nu ook niet je van het. On topic: toen Bridges in The Sky begon, dacht ik dat ik een ongelofelijk diepe, luide boer hoorde. Even schrikken. 't Is de sjamaan!

avatar van horned_reaper
4,0
BC&SL is op zich ook een prima plaat.... voornamelijk de laatste 2 nummers van die plaat zijn erg mooi! Maar Wither en a nightmare to remember sla ik altijd snel over.

Maar is het heel erg als ik zeg dat ik Beneath the Surface de eerste (relatief) sterke ballad sinds jaren van Dream Theater vind?
Hij blijft ook de hele dag in m'n hoofd hangen. ^^

avatar van Don Cappuccino
1,5
Ik vind het persoonlijk erg dat je dat de beste ballad sinds jaren van de band vind. Ik vind het namelijk een gedrocht van jewelste.

Repentance, dat is pas een mooie ballad.

avatar van horned_reaper
4,0
Don Cappuccino schreef:
Ik vind het persoonlijk erg dat je dat de beste ballad sinds jaren van de band vind. Ik vind het namelijk een gedrocht van jewelste.

Repentance, dat is pas een mooie ballad.


Ondanks dat je overkomt als een gefrustreerd pubertje van 15 heb ik nog steeds geen duidelijke onderbouwing gehoord over de nummers op zich in vergelijking met voorgaande albums.

Wat maakt de ballads op dit album zoveel slechter als bijvoorbeeld Wither?

En kom alsjeblieft niet aan met smoesjes als "de productie" want ten eerste staan die los van de kwaliteit van een nummer en ten tweede is de productie vrijwel hetzelfde als het voorgaande album. ^^

avatar van Don Cappuccino
1,5
Ik ben eerlijk gezegd behoorlijk gefrustreerd over dit album omdat deze band al een jaar of 5 een van mijn favorieten is.

Maar dan zal ik duidelijk eens vertellen wat ik zo´n groot verschil vind. Een punt waar ik al helemaal niet blij mee ben is de zang. En hoe erg je dat ook vind, dat komt door de productie. Het komt zo klinisch over, ik voel geen emotie bij hem op dit album. Iets wat bij een ballad altijd toch wel een vereiste is.

En dan zijn ze ook nog enorm cliché. Dream Theater is niet altijd de sterkste in ballads geweest maar ze hebben toch een aantal zeer mooie op hun naam staan. The Silent Man, Hollow Years, Another Day enzovoort.

De nummers van 10 minuten lijken wel eeuwig te duren en voelen leeg aan bij mij. Ik mis iets wat ik bij de vorige albums wel had. De drums is dan toch zoiets. Portnoy kon op die instrumentale stukken het toch naar een hoger plan trekken.

Die instrumentale secties waren altijd zeer goed maar nu gaan ze geen kant op. Bij Outcry vind ik het echt sonde en verpest het een groot deel van het nummer. En Build Me Up, Break Me Down vind ik echt niks. Het lijkt net als een krampachtige poging om modern te zijn. Dit deden ze bij het nummer Never Enough wel goed, hier slaan ze de bal compleet mis.

Zo duidelijk?

avatar van horned_reaper
4,0
Don Cappuccino schreef:
Ik ben eerlijk gezegd behoorlijk gefrustreerd over dit album omdat deze band al een jaar of 5 een van mijn favorieten is.

Maar dan zal ik duidelijk eens vertellen wat ik zo´n groot verschil vind. Een punt waar ik al helemaal niet blij mee ben is de zang. En hoe erg je dat ook vind, dat komt door de productie. Het komt zo klinisch over, ik voel geen emotie bij hem op dit album. Iets wat bij een ballad altijd toch wel een vereiste is.

En dan zijn ze ook nog enorm cliché. Dream Theater is niet altijd de sterkste in ballads geweest maar ze hebben toch een aantal zeer mooie op hun naam staan. The Silent Man, Hollow Years, Another Day enzovoort.

De nummers van 10 minuten lijken wel eeuwig te duren en voelen leeg aan bij mij. Ik mis iets wat ik bij de vorige albums wel had. De drums is dan toch zoiets. Portnoy kon op die instrumentale stukken het toch naar een hoger plan trekken.

Die instrumentale secties waren altijd zeer goed maar nu gaan ze geen kant op. Bij Outcry vind ik het echt sonde en verpest het een groot deel van het nummer. En Build Me Up, Break Me Down vind ik echt niks. Het lijkt net als een krampachtige poging om modern te zijn. Dit deden ze bij het nummer Never Enough wel goed, hier slaan ze de bal compleet mis.

Zo duidelijk?


Ik ben het volledig met je eens dat sommige nummers de plank flink mis slaan.
Outcry kan ik nog wel redelijk doorheen komen maar Build me up, Break me Down vindt ik zelf ook een enorme draak van een nummer (maar ook direct het slechtste van dit album).

Desondanks zitten er voor mij ook nummers tussen die Dream Theater als vanouds zijn.... en een album met zulke goede nummers kan ik onmogelijk een onvoldoende geven, zelfs als er een paar bagger tracks op staan.

avatar van jasper1991
@Don Cappuccino: Jij luisterde op je tiende al Dream Theater intensief?

avatar van james_cameron
4,0
Prima album, wat avontuurlijker en lichtvoetiger dan de twee platen hiervoor. Wel jammer dat op een totaal van negen songs een derde deel uit ballads bestaat, en nu niet bepaald de beste die de band heeft gemaakt. Gelukkig zijn de overige zes songs sterk genoeg om dit gemis te compenseren. Outcry is weliswaar niet zo best, maar ik kan het aanstekelijke en 'poppy' Build Me Up, Break Me Down juist wel waarderen. Beste twee songs vind ik Lost Not Forgotten en Bridges In The Sky.

avatar van Don Cappuccino
1,5
jasper1991 schreef:
@Don Cappuccino: Jij luisterde op je tiende al Dream Theater intensief?


Hoe gek het ook klinkt: Ik luisterde Dream Theater inderdaad al toen ik 10 jaar oud was. Ik heb het door mijn oom leren kennen.

avatar van Metal-D78
3,5
Ben het wel met Don Cappuchino eens voorzover het heeft over cliché's, gepriegel en het gebrek aan emotie. Om heel eerlijk te zijn doet de band dat feitelijk al een aantal albums lang. Iedere keer hoop ik weer op een opleving van de band, maar ook met het vertrek van Portnoy blijft het compositorische armoede. Jammer. Vond ze vroeger geweldig.

avatar van The_CrY
4,5
Don Cappuccino schreef:
(quote)


Hoe gek het ook klinkt: Ik luisterde Dream Theater inderdaad al toen ik 10 jaar oud was. Ik heb het door mijn oom leren kennen.


Over hoogbegaafd gesproken...

avatar van Don Cappuccino
1,5
The_CrY schreef:


Over hoogbegaafd gesproken...


Een goede muzikale opvoeding zullen we maar zeggen....

avatar van horned_reaper
4,0
The_CrY schreef:
(quote)


Over hoogbegaafd gesproken...


Zal idd voornamelijk met opvoeding te maken hebben.

Ik was op mijn 10de groot fan van Rush ^^ dus tjah....

avatar van The_CrY
4,5
Maar toch... op je tiende al intensief muziek luisteren... ik wou dat ik toen het geduld had

avatar van Edwynn
3,0
Tja, ik vind het verbazingwekkend dat er zulke frustraties naar bovenkomen bij een nieuwe Dream Theater. Als ik het verhaal van Don zo lees, heb ik niet echt het idee iemand te lezen die altijd een grote fan is geweest. Ik hoor echt geen andere Dream Theater dan anders. Ook hoor ik Labrie net zo zingen als dat ie op Octavarium of Falling In Between deed. Overigens was dat toen ook al een heikel punt voor velen. De kwaliteit van de nummers vind ik vooralsnog niet erg verschillen dan die van de nummers op pak hem beet Systematic Chaos ofzo. Dat valt voor mij vooralsnog tegen en dat is de reden dat ik waarschijnlijk op 3 of 3,5 ster ga uitkomen.

Uiteraard kun je dit een verschrikkelijk album vinden, maar dan verwacht je iets totaal anders van de band dan dat ze ooit gedaan hebben.

avatar van mr.white
4,5
Na een paar luister beurten kom ik tot de conclusie dat dit DT album voor mij toch wat te soft is. Muzikaal zit het album uiteraard weer goed in elkaar maar toch mis ik wat knallers als A Nightmare To Remember en A Rite Of Passage. Nu heb ik altijd wel moeite met een nieuw DT album en wellicht ga ik ook dit album meer waarderen in de toekomst.

avatar van Chimpz
1,0
Een eerste tip aan Dream Theater: wanneer je met een album getiteld 'A Dramatic Turn of Events' komt aandraven, wees dan zeker dat het op zijn minst een degelijke brok muziek is. Met een zwak album als dit geef je critici de pap in de mond om met behulp van een flauwe woordspeling duidelijk te maken wat voor een drama dit eigenlijk is. Tweede tip aan Dream Theater: ruim alles op, doe de deur op slot en laat deze band eens een flinke tijd met rust.

Iemand moet Dream Theater - en dan vooral gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Ruddess - eens flink aan de oren trekken en naar albums als 'Images & Words' en 'Awake' laten luisteren. Waar deze jongens vroeger nog vooraan het front van de progressieve metal meevochten doen ze nu zowat alles fout en is het moeilijk om ook maar één factor te vinden die het album enigszins luisterbaar maakt. Van 'Black Clouds & Silver Linings' werd ik al niet warm, maar dat was simpelweg een teleurstelling. Heel erg jammer allemaal, maar meer ook niet. Met 'A Dramatic Turn of Events' heeft Dream Theater het voor elkaar gekregen om een album te creëren dat zo slecht is, zo frustrerend om naar te luisteren, een album dat getuigt van zo weinig muzikaal inzicht, dat je je moet afvragen deze groep zich ooit nog wel zal kunnen herpakken.

Het grote probleem is dat Dream Theater niet meer weet wat progressieve rock, of zelfs intelligente muziek in het algemeen, conceptueel betekent. En dat is een hele grote olifant in een wel héél klein kamertje. We hebben altijd geweten dat deze muzikanten over een karrenvracht talent beschikken: vroeger werd dat gehanteerd om slimme muziek te schrijven. Het voelde vaak wel eens klinisch aan, maar wat maakt het uit wanneer de muziek interessant genoeg is?

Vrienden, die tijd is voorbij. Op dit album is niet één interessante structurering of inventieve passage terug te vinden. De couplet-refrein structuur wordt zelden onderbroken (tenzij die onderbreking aan het couplet wordt geplakt) en komt vaak tot drie keer terug binnen één nummer. En daar mag je dan ook nog eens elke keer opnieuw een extensieve intro en outro aan toevoegen. Wat hieruit voortkomt is een handvol saaie nummers die eender welke beginnende muzikant had kunnen schrijven. Ofja, een beginnende muzikant zou misschien het verstand hebben om ons hier geen acht minuten mee te vervelen.

Nuja, eigenlijk is dat niet helemaal juist. Maarliefst vier van de nummers op dit album breken de kaap van tien minuten en worden gekenmerkt door dezelfde hersenloze structuur die al sinds het begin der tijden gehanteerd wordt. De overige tijd wordt opgevuld met de meest afschuwelijke, ondenkbaar irritante solo’s die ik ooit gehoord heb. Het is in feite een constant duel tussen John Petrucci en Jordan Ruddess: de twee strijden steeds weer tegen elkaar om te zien wie er het snelste het meest pseudo-willekeurige noten kan aanslaan. Er zit geen enkele vorm van melodie of richting in deze passages; het heeft geen nut, er schuilt geen idee achter en het klinkt helemaal nergens naar. Ze hadden in feite even goed allebei hun mannelijkheid boven kunnen halen en ermee op hun respectievelijke instrumenten beginnen hameren om te zien wie de grootste heeft. Of misschien is dat precies wat ze gedaan hebben, want zo klinkt het wel. Dit is muzikale masturbatie in zijn puurste vorm, en wanneer twee mannen dat gelijktijdig doen wordt het allemaal nogal een beetje vies.

Maar ze zijn nog progressief hoor! Op Build me Up, Break me Down horen we een electronische beat in de intro! En op Bridges in the Sky krijgen we zowaar een Gregoriaans koor. Nog niet overtuigd? Wel, datzelfde Bridges in the Sky start met een sjamaan die heel erg zijn best doet om mooi te keelzingen. OEWOAAAAAAAAAAA. Dit is zooooooo progressief. OEWOAAAAAAAAAA. Dat nummer stroomt verder in tien minuten gevuld met de eerdergenoemde saaie structuren en peniswedstrijd-solo’s, om vervolgens op tien seconden tijd de behoorlijke harde sound af te breken en af te ronden met een luide OEWOAAAAAAAA. Want dat is wat progbands doen, toch? Zaken laten terugkeren enzo? Het probleem is voornamelijk dat dit geen patroon is of enigszins terugkeert binnen de muziek, het is het teken dat het nummer start, dan wel eindigt. Tien minuten na de start ben je al vergeten dat dit hetzelfde nummer is, dus moet je aan het einde eerder lachen dan dat het een interessant concept is.

OEWOAAAAAAAAA.

Het is vooral pijnlijk om te horen hoe onnatuurlijk dit alles overkomt. Neem nu het keyboard/gitaar gepingel in Outcry, bijvoorbeeld. Twee minuten lang moet je de chaos weer eens ondergaan en er wordt zelfs voor een keer eens een bassolo tussen geplaatst, waarna plots alles wegglijdt. Er manifesteert een zekere rust (en die is al zo zeldzaam) en John Petrucci grijpt zowaar eens een melodielijn uit de lucht. Het is niets spectaculairs, maar de verademing die dit biedt is nauwelijks in woorden te beschrijven. En net wanneer de rust teruggekeerd is lachen ze je muziekhart eens goed uit door terug te keren naar de apocalyptische rotzooi-sound, en zo de luisteraar nog maar eens te overladen met de wervelwind van kitsch en smakeloosheid. En dan is het tijd om het nummer af te ronden, dus wordt het solo-lawaai vrij lomp afgekapt en krijgen we een piano-segment dat volkomen uit het niets komt. Want Dream Theater lijkt niet meer aan overgangen te doen; wanneer er van sequens A naar sequens B gesprongen wordt hoeft dat maar een halve seconde te duren, hoe stevig ze stilistisch gezien ook mogen botsen. Het lijkt zowaar knip- en plakwerk, onvoorstelbaar hoe een band van dit kaliber plots afkomt met zulke amateurismen.

Er is dan wel het collectief falen, maar ook individueel zouden veel bandleden zich moeten schamen voor deze poging tot aanhoorbare muziek. John Petrucci werd ooit nog aanzien als een waar genie, een weergaloze virtuoos. Wanneer kindjes in de kleuterklas gevraagd werden om Jezus te tekenen grepen ze naar kleurpotloden en wasco’s om een zo authentiek mogelijk portret van John Petrucci te produceren. Maar dat genie lijkt uitgedoofd. Iemand moet hem - en iedereen die meegeschreven heeft aan dit album - eens aanleren dat intelligente muziek niet hetzelfde is als instrumentale complexiteit. Technisch gezien kan Petrucci waanzinnig straf gitaarspelen, maar wat heb je eraan als je die techniek alleen gebruikt om te shredden? Riffs zijn ontzettend zwak en lijken vaak uit een willekeurig metalcore-album gestapt, en solo’s zijn technisch dan misschien wel indrukwekkend, maar weten je nooit te pakken en vliegen een beetje langs je heen. Ze weten geen emotie uit te lokken, waardoor Petrucci niet één keer een écht memorabel stukje weet neer te leggen. Het is niet omdat je die gitaar helemaal kapot kan spelen, dat ja dat ook op elk moment moet doen.

Jordan Ruddess kampt met hetzelfde probleem. De man heeft creatief meer te zeggen dan ooit, en dat doet de band absoluut geen goed. Hij zou misschien al eens kunnen starten met zijn keyboards een degelijk geluid mee te geven, want met het geluid dat dit speelgoedwinkel-instrument voortbrengt zou Ruddess eerder de muziek bij de botsauto’s op de kermis moeten verzorgen dan de lead-instrumentering van een band van deze status. Het wordt pas helemaal triestig wanneer het “epische”, orkestrale geluid uit de kast gehaald wordt. Dit is een mooi voorbeeld hoe saai dit album eigenlijk niet is: elk nummer (behalve de ballads) eindigt met deze “grootse” keyboards, en op één na beginnen ze daar ook allemaal mee. Liefst van al nog met een slechte riff met flink wat distortion erop, want dat klinkt zó goed dat ze er quasi elk nummer mee moeten aftrappen. Ik ben vrij zeker dat het als ‘progressieve’ band (wat betekent dat woord alweer?) een flinke faux pas is om elk nummer opnieuw weer exact hetzelfde te doen.

Dit hierboven geldt natuurlijk maar beperkt voor de ballads. Iedereen die ooit Dream Theater heeft geluisterd (flinke bonuspunten als het ook nog eens om hun recenter werk gaat) weet wel wat voor een mierzoete opeenhoping van camp deze nummers zijn. Het valt het best te vergelijken met de ballads uit animatiefilms die in de jaren '90 rechtstreeks op VHS uitkwamen, het soort dat je ouders voor je kochten zodat je anderhalf uur stil voor de TV zou blijven zitten. Behalve dan dat de muzikanten van die films nog het excuus hebben dat ze hun nummers specifiek schrijven is om een gevoel over te brengen bij kinderen, dus is het enigszins logisch dat het allemaal zo flauw en manipulatief is. Dream Theater heeft geen excuus. Om over de lyrics nog maar niet te beginnen: “Nothing you can do to change me, but accept me as I am”, “So I waited in the shadows of my heart, and still the time was never right”, “Have you ever wished you were someone else? Traded places in your mind. It’s only a waste of time”. Het is precies op maat gemaakt voor onzekere, ondergewaardeerde, onstabiele, ongewassen tieners: een markt waar geen enkele zichzelf respecterende band op zou moeten mikken. En om het niet té simpel te maken worden er ook al eens wat metaforen bijgehaald, rechtstreeks uit een basiscursus poëzie overgepend. Want, het leven is als een doolhof, weet je, en sommigen raken al eens de weg kwijt... Jaja, heavy shit.

Zanger James LaBrie doet het hier nog opmerkelijk goed; hij klinkt live tegenwoordig al eens als een verzopen motor, maar hier houdt hij zich wel degelijk staande. Al zal er in de post-productie waarschijnlijk wel een hele hoop aan gesleuteld zijn geweest (bij momenten klinkt het wel héél erg fake), maar op zijn geluid kan je in principe maar weinig afkeuren. Hij klinkt weliswaar compleet emotieloos, maar wat wil je als je er teksten type “In mijn ziel is het altijd vijftien graden onder nul, ik vind alles in mijn leven enorme flauwe kul” moet uitkramen? In diezelfde trend: nieuwe drummer ‘andere Mike’ Mangini. Het valt op dat hij het volledige album lang - of het nu snel of traag hoort te zijn - mid-tempo speelt en dat hij eigenlijk alle snelheid met zijn voeten moet maken, en hij zou op zich ook wel eens vaker van patroon mogen wisselen. Zeker wanneer de rest van de instrumentering van ritme verandert. Maar kom, algemeen gezien: niet desastreus.

En dan is er nog de Myung-factor. De verlegen Chinees van de band geeft weer eens het beste van zichzelf en legt genietbare, strak gespeelde baslijnen neer. Maar wie geeft daar iets om temidden van het haantjesgedrag van Petrucci en Ruddess? Er is wel enigszins vooruitgang: waar Myung vroeger simpelweg nooit te horen was komt hij hier al eens vaker vanvoor in de mix. Maar dit is slechts sporadisch en tijdens grote periodes lijkt het wel weer alsof de band slechts uit vier leden bestaat. Het breekt mijn hart dat deze man nog altijd zo mishandeld wordt door de band; ik zou momenteel veel liever 80 minuten lang enkel en alleen naar Myungs baspartijen luisteren dan dat ik het volledige album nog eens op zou leggen. Deze man verdient veel meer appreciatie dan hij krijgt, en vooral een veel betere band dan die waar hij inzit. We bidden voor je, John Myung, want weet je, Dream Theater is als een doolhof, en sommige mensen, euhm, raken wel eens de weg kwijt. Snap je?

Goed, ik zou nog pagina’s vol kunnen schrijven over de krakkemikkige productie, de solo’s waar je teelballen spontaan van krimpen, de hoeveelheid ‘prog’ die je eveneens in een Kiss-plaat vindt en de lyrics die met een taalgevoel geschreven zijn waar Stephanie Meyer jaloers op zou zijn. Vele jaren geleden, toen ik voor het eerst Dream Theater ging luisteren, hoorde ik vele kritieken waar ik het achteraf niet mee eens was. De voornaamste was dat het “teveel gepingel” zou zijn, muzikanten die klinken alsof ze een diploma hebben in muziek en dit ook ten alle tijden laten blijken. Maar nu, in een dramatic turn of events (daar is het moment! Ik gebruik de titel ironisch!), moet ik de tegenstanders uiteindelijk toch gelijk geven: dit zijn geen muzikanten die met plezier spelen, alleszins niet meer, maar die vooral hun kunnen willen bewijzen. Maar goed, voor Nederlandstalige lezers zal het al lang duidelijk zijn: dit is geen band die herboren is door het vertrek van Mike Portnoy, maar eerder een op sterven na dode groep die schijnbaar niets meer te bieden heeft. Natuurlijk zal Dream Theater blijven bestaan, daar is de band financieel veel te succesvol voor, maar of we ooit nog een indrukwekkende prog-release van deze vijf mogen verwachten? Ik vrees er voor.

OEWOAAAAAAAAAAAA.

Geschreven voor Digg.be (link volgt hier later nog)

avatar van jasper1991
Je vertelt je mening/recensie wel heel erg als de waarheid. Ik heb al een hoop goede reacties opgemerkt.

Ik moest wel even Bridges in the Sky horen! Gelijk even op Youtube gezocht en hij mag er zijn, de OEWOAAAAAAAAA

avatar van Chimpz
1,0
jasper1991 schreef:
Je vertelt je mening/recensie wel heel erg als de waarheid. Ik heb al een hoop goede reacties opgemerkt.


Probeer dan, voor elke zin die je leest, eerst "ik vind dat" te denken. Dan komt het allemaal goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:30 uur

geplaatst: vandaag om 16:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.