menu

Dream Theater - A Dramatic Turn of Events (2011)

mijn stem
3,68 (231)
231 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Roadrunner

  1. On the Backs of Angels (8:46)
  2. Build Me Up, Break Me Down (6:59)
  3. Lost Not Forgotten (10:11)
  4. This Is the Life (6:57)
  5. Bridges in the Sky (11:01)
  6. Outcry (11:24)
  7. Far from Heaven (3:56)
  8. Breaking All Illusions (12:25)
  9. Beneath the Surface (5:26)
totale tijdsduur: 1:17:05
zoeken in:
avatar van james_cameron
4,0
Prima album, wat avontuurlijker en lichtvoetiger dan de twee platen hiervoor. Wel jammer dat op een totaal van negen songs een derde deel uit ballads bestaat, en nu niet bepaald de beste die de band heeft gemaakt. Gelukkig zijn de overige zes songs sterk genoeg om dit gemis te compenseren. Outcry is weliswaar niet zo best, maar ik kan het aanstekelijke en 'poppy' Build Me Up, Break Me Down juist wel waarderen. Beste twee songs vind ik Lost Not Forgotten en Bridges In The Sky.

avatar van Chimpz
1,0
Een eerste tip aan Dream Theater: wanneer je met een album getiteld 'A Dramatic Turn of Events' komt aandraven, wees dan zeker dat het op zijn minst een degelijke brok muziek is. Met een zwak album als dit geef je critici de pap in de mond om met behulp van een flauwe woordspeling duidelijk te maken wat voor een drama dit eigenlijk is. Tweede tip aan Dream Theater: ruim alles op, doe de deur op slot en laat deze band eens een flinke tijd met rust.

Iemand moet Dream Theater - en dan vooral gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Ruddess - eens flink aan de oren trekken en naar albums als 'Images & Words' en 'Awake' laten luisteren. Waar deze jongens vroeger nog vooraan het front van de progressieve metal meevochten doen ze nu zowat alles fout en is het moeilijk om ook maar één factor te vinden die het album enigszins luisterbaar maakt. Van 'Black Clouds & Silver Linings' werd ik al niet warm, maar dat was simpelweg een teleurstelling. Heel erg jammer allemaal, maar meer ook niet. Met 'A Dramatic Turn of Events' heeft Dream Theater het voor elkaar gekregen om een album te creëren dat zo slecht is, zo frustrerend om naar te luisteren, een album dat getuigt van zo weinig muzikaal inzicht, dat je je moet afvragen deze groep zich ooit nog wel zal kunnen herpakken.

Het grote probleem is dat Dream Theater niet meer weet wat progressieve rock, of zelfs intelligente muziek in het algemeen, conceptueel betekent. En dat is een hele grote olifant in een wel héél klein kamertje. We hebben altijd geweten dat deze muzikanten over een karrenvracht talent beschikken: vroeger werd dat gehanteerd om slimme muziek te schrijven. Het voelde vaak wel eens klinisch aan, maar wat maakt het uit wanneer de muziek interessant genoeg is?

Vrienden, die tijd is voorbij. Op dit album is niet één interessante structurering of inventieve passage terug te vinden. De couplet-refrein structuur wordt zelden onderbroken (tenzij die onderbreking aan het couplet wordt geplakt) en komt vaak tot drie keer terug binnen één nummer. En daar mag je dan ook nog eens elke keer opnieuw een extensieve intro en outro aan toevoegen. Wat hieruit voortkomt is een handvol saaie nummers die eender welke beginnende muzikant had kunnen schrijven. Ofja, een beginnende muzikant zou misschien het verstand hebben om ons hier geen acht minuten mee te vervelen.

Nuja, eigenlijk is dat niet helemaal juist. Maarliefst vier van de nummers op dit album breken de kaap van tien minuten en worden gekenmerkt door dezelfde hersenloze structuur die al sinds het begin der tijden gehanteerd wordt. De overige tijd wordt opgevuld met de meest afschuwelijke, ondenkbaar irritante solo’s die ik ooit gehoord heb. Het is in feite een constant duel tussen John Petrucci en Jordan Ruddess: de twee strijden steeds weer tegen elkaar om te zien wie er het snelste het meest pseudo-willekeurige noten kan aanslaan. Er zit geen enkele vorm van melodie of richting in deze passages; het heeft geen nut, er schuilt geen idee achter en het klinkt helemaal nergens naar. Ze hadden in feite even goed allebei hun mannelijkheid boven kunnen halen en ermee op hun respectievelijke instrumenten beginnen hameren om te zien wie de grootste heeft. Of misschien is dat precies wat ze gedaan hebben, want zo klinkt het wel. Dit is muzikale masturbatie in zijn puurste vorm, en wanneer twee mannen dat gelijktijdig doen wordt het allemaal nogal een beetje vies.

Maar ze zijn nog progressief hoor! Op Build me Up, Break me Down horen we een electronische beat in de intro! En op Bridges in the Sky krijgen we zowaar een Gregoriaans koor. Nog niet overtuigd? Wel, datzelfde Bridges in the Sky start met een sjamaan die heel erg zijn best doet om mooi te keelzingen. OEWOAAAAAAAAAAA. Dit is zooooooo progressief. OEWOAAAAAAAAAA. Dat nummer stroomt verder in tien minuten gevuld met de eerdergenoemde saaie structuren en peniswedstrijd-solo’s, om vervolgens op tien seconden tijd de behoorlijke harde sound af te breken en af te ronden met een luide OEWOAAAAAAAA. Want dat is wat progbands doen, toch? Zaken laten terugkeren enzo? Het probleem is voornamelijk dat dit geen patroon is of enigszins terugkeert binnen de muziek, het is het teken dat het nummer start, dan wel eindigt. Tien minuten na de start ben je al vergeten dat dit hetzelfde nummer is, dus moet je aan het einde eerder lachen dan dat het een interessant concept is.

OEWOAAAAAAAAA.

Het is vooral pijnlijk om te horen hoe onnatuurlijk dit alles overkomt. Neem nu het keyboard/gitaar gepingel in Outcry, bijvoorbeeld. Twee minuten lang moet je de chaos weer eens ondergaan en er wordt zelfs voor een keer eens een bassolo tussen geplaatst, waarna plots alles wegglijdt. Er manifesteert een zekere rust (en die is al zo zeldzaam) en John Petrucci grijpt zowaar eens een melodielijn uit de lucht. Het is niets spectaculairs, maar de verademing die dit biedt is nauwelijks in woorden te beschrijven. En net wanneer de rust teruggekeerd is lachen ze je muziekhart eens goed uit door terug te keren naar de apocalyptische rotzooi-sound, en zo de luisteraar nog maar eens te overladen met de wervelwind van kitsch en smakeloosheid. En dan is het tijd om het nummer af te ronden, dus wordt het solo-lawaai vrij lomp afgekapt en krijgen we een piano-segment dat volkomen uit het niets komt. Want Dream Theater lijkt niet meer aan overgangen te doen; wanneer er van sequens A naar sequens B gesprongen wordt hoeft dat maar een halve seconde te duren, hoe stevig ze stilistisch gezien ook mogen botsen. Het lijkt zowaar knip- en plakwerk, onvoorstelbaar hoe een band van dit kaliber plots afkomt met zulke amateurismen.

Er is dan wel het collectief falen, maar ook individueel zouden veel bandleden zich moeten schamen voor deze poging tot aanhoorbare muziek. John Petrucci werd ooit nog aanzien als een waar genie, een weergaloze virtuoos. Wanneer kindjes in de kleuterklas gevraagd werden om Jezus te tekenen grepen ze naar kleurpotloden en wasco’s om een zo authentiek mogelijk portret van John Petrucci te produceren. Maar dat genie lijkt uitgedoofd. Iemand moet hem - en iedereen die meegeschreven heeft aan dit album - eens aanleren dat intelligente muziek niet hetzelfde is als instrumentale complexiteit. Technisch gezien kan Petrucci waanzinnig straf gitaarspelen, maar wat heb je eraan als je die techniek alleen gebruikt om te shredden? Riffs zijn ontzettend zwak en lijken vaak uit een willekeurig metalcore-album gestapt, en solo’s zijn technisch dan misschien wel indrukwekkend, maar weten je nooit te pakken en vliegen een beetje langs je heen. Ze weten geen emotie uit te lokken, waardoor Petrucci niet één keer een écht memorabel stukje weet neer te leggen. Het is niet omdat je die gitaar helemaal kapot kan spelen, dat ja dat ook op elk moment moet doen.

Jordan Ruddess kampt met hetzelfde probleem. De man heeft creatief meer te zeggen dan ooit, en dat doet de band absoluut geen goed. Hij zou misschien al eens kunnen starten met zijn keyboards een degelijk geluid mee te geven, want met het geluid dat dit speelgoedwinkel-instrument voortbrengt zou Ruddess eerder de muziek bij de botsauto’s op de kermis moeten verzorgen dan de lead-instrumentering van een band van deze status. Het wordt pas helemaal triestig wanneer het “epische”, orkestrale geluid uit de kast gehaald wordt. Dit is een mooi voorbeeld hoe saai dit album eigenlijk niet is: elk nummer (behalve de ballads) eindigt met deze “grootse” keyboards, en op één na beginnen ze daar ook allemaal mee. Liefst van al nog met een slechte riff met flink wat distortion erop, want dat klinkt zó goed dat ze er quasi elk nummer mee moeten aftrappen. Ik ben vrij zeker dat het als ‘progressieve’ band (wat betekent dat woord alweer?) een flinke faux pas is om elk nummer opnieuw weer exact hetzelfde te doen.

Dit hierboven geldt natuurlijk maar beperkt voor de ballads. Iedereen die ooit Dream Theater heeft geluisterd (flinke bonuspunten als het ook nog eens om hun recenter werk gaat) weet wel wat voor een mierzoete opeenhoping van camp deze nummers zijn. Het valt het best te vergelijken met de ballads uit animatiefilms die in de jaren '90 rechtstreeks op VHS uitkwamen, het soort dat je ouders voor je kochten zodat je anderhalf uur stil voor de TV zou blijven zitten. Behalve dan dat de muzikanten van die films nog het excuus hebben dat ze hun nummers specifiek schrijven is om een gevoel over te brengen bij kinderen, dus is het enigszins logisch dat het allemaal zo flauw en manipulatief is. Dream Theater heeft geen excuus. Om over de lyrics nog maar niet te beginnen: “Nothing you can do to change me, but accept me as I am”, “So I waited in the shadows of my heart, and still the time was never right”, “Have you ever wished you were someone else? Traded places in your mind. It’s only a waste of time”. Het is precies op maat gemaakt voor onzekere, ondergewaardeerde, onstabiele, ongewassen tieners: een markt waar geen enkele zichzelf respecterende band op zou moeten mikken. En om het niet té simpel te maken worden er ook al eens wat metaforen bijgehaald, rechtstreeks uit een basiscursus poëzie overgepend. Want, het leven is als een doolhof, weet je, en sommigen raken al eens de weg kwijt... Jaja, heavy shit.

Zanger James LaBrie doet het hier nog opmerkelijk goed; hij klinkt live tegenwoordig al eens als een verzopen motor, maar hier houdt hij zich wel degelijk staande. Al zal er in de post-productie waarschijnlijk wel een hele hoop aan gesleuteld zijn geweest (bij momenten klinkt het wel héél erg fake), maar op zijn geluid kan je in principe maar weinig afkeuren. Hij klinkt weliswaar compleet emotieloos, maar wat wil je als je er teksten type “In mijn ziel is het altijd vijftien graden onder nul, ik vind alles in mijn leven enorme flauwe kul” moet uitkramen? In diezelfde trend: nieuwe drummer ‘andere Mike’ Mangini. Het valt op dat hij het volledige album lang - of het nu snel of traag hoort te zijn - mid-tempo speelt en dat hij eigenlijk alle snelheid met zijn voeten moet maken, en hij zou op zich ook wel eens vaker van patroon mogen wisselen. Zeker wanneer de rest van de instrumentering van ritme verandert. Maar kom, algemeen gezien: niet desastreus.

En dan is er nog de Myung-factor. De verlegen Chinees van de band geeft weer eens het beste van zichzelf en legt genietbare, strak gespeelde baslijnen neer. Maar wie geeft daar iets om temidden van het haantjesgedrag van Petrucci en Ruddess? Er is wel enigszins vooruitgang: waar Myung vroeger simpelweg nooit te horen was komt hij hier al eens vaker vanvoor in de mix. Maar dit is slechts sporadisch en tijdens grote periodes lijkt het wel weer alsof de band slechts uit vier leden bestaat. Het breekt mijn hart dat deze man nog altijd zo mishandeld wordt door de band; ik zou momenteel veel liever 80 minuten lang enkel en alleen naar Myungs baspartijen luisteren dan dat ik het volledige album nog eens op zou leggen. Deze man verdient veel meer appreciatie dan hij krijgt, en vooral een veel betere band dan die waar hij inzit. We bidden voor je, John Myung, want weet je, Dream Theater is als een doolhof, en sommige mensen, euhm, raken wel eens de weg kwijt. Snap je?

Goed, ik zou nog pagina’s vol kunnen schrijven over de krakkemikkige productie, de solo’s waar je teelballen spontaan van krimpen, de hoeveelheid ‘prog’ die je eveneens in een Kiss-plaat vindt en de lyrics die met een taalgevoel geschreven zijn waar Stephanie Meyer jaloers op zou zijn. Vele jaren geleden, toen ik voor het eerst Dream Theater ging luisteren, hoorde ik vele kritieken waar ik het achteraf niet mee eens was. De voornaamste was dat het “teveel gepingel” zou zijn, muzikanten die klinken alsof ze een diploma hebben in muziek en dit ook ten alle tijden laten blijken. Maar nu, in een dramatic turn of events (daar is het moment! Ik gebruik de titel ironisch!), moet ik de tegenstanders uiteindelijk toch gelijk geven: dit zijn geen muzikanten die met plezier spelen, alleszins niet meer, maar die vooral hun kunnen willen bewijzen. Maar goed, voor Nederlandstalige lezers zal het al lang duidelijk zijn: dit is geen band die herboren is door het vertrek van Mike Portnoy, maar eerder een op sterven na dode groep die schijnbaar niets meer te bieden heeft. Natuurlijk zal Dream Theater blijven bestaan, daar is de band financieel veel te succesvol voor, maar of we ooit nog een indrukwekkende prog-release van deze vijf mogen verwachten? Ik vrees er voor.

OEWOAAAAAAAAAAAA.

Geschreven voor Digg.be (link volgt hier later nog)

avatar van legian
2,0
toch een teleurstelling.

met de opener On the Backs of Angels zetten ze meteen een goed nummer neer, jammer genoeg halen ze dat niveau verderniet meer.
de volgende 3 nummers klinken leuk, niks meer niks minder.
Bridges in the Sky opent op een nogal vreemde manier en niet zoals ik gewends ben, desalniettemin is het begin wel het beste stuk van het nummer, na verloop van tijd verliezen ze toch de aandacht.
gelukkig is er Outcry, een nummer wat weer het DT gevoel boven brengt en de tweede topper op dit album.
Far from Heaven, is een korte maar nog lekker klinkende ballad.
Breaking All Illusions is de derde en laatste topper.
Beneath the Surface hadden ze beter kunnen omruilen met Breaking All Illusions zodat we toch nog een goeie afsluiter hadden.

uiteindelijk blijven er maar 3 nummers echt overeind:
- On the Backs of Angels
- Outcry
- Breaking All Illusions
dat zijn toch wel de toppers, de rest is niet slecht maar weet gewoon weinig of niet te boeien.

na octavarium kwamen ze met Systematic chaos wat een tereurstellen album was.
na BC&SL komen ze met dit, ook dit is weer teleurstellend na BC&SL, en ik mag hopen dat ze deze lijn niet voortzetten anders word het nooit meer echt baanbrekend.

ik ben benieuwd wat mangini verder voor de band kan betekenen, want hier heeft die zich nog zeker niet bewezen.
3*

avatar van Don Cappuccino
1,5
A Dramatic Turn Of Events

Laat ik eens een groter stuk bij dit album schrijven. Ik heb hem namelijk nog een aantal keer laten langskomen maar ik verander echt helemaal niks aan mijn beoordeling. De teleurstelling van 2011, misschien zelfs wel van de laatste 5 of 10 jaar. En ja, ik tel Morbid Angel daar bij mee. Dat is nog zeer goed vergeleken met deze miskleun van jewelste.

Virtuozen met slechte liedjes. Dat is A Dramatic Turn Of Events. Als ik vanuit een technisch aspect kijk zou dit album een hoge beoordeling scoren maar ik hecht veel meer waarde aan het gevoel wat ik heb als ik een album luister. Heb ik luisterplezier?

Bij dit album is het antwoord duidelijk: Nee! De opener is met grote afstand het beste nummer van het album en zit zeer dicht bij de jaren ´90 Dream Theater. Maar daarna gaat het bergaf en bergaf en bergaf tot uiteindelijk op het absolute dieptepunt te komen.

Als On The Backs Of Angels er niet had opgestaan had deze gewoon de minimale beoordeling gekregen. Bijna nooit heb ik zoveel ergernis bij een album gehad. Er zijn gewoon echt bijna geen momenten die echt lekker zijn. Het klinkt allemaal zo geforceerd.

Het is net alsof je je helemaal kapot focust op één ding en de rest vergeet. Dat gevoel heb ik bij A Dramatic Turn Of Events. Het klinkt alsof de band weer wil bewijzen hoe goed ze wel niet op hun instrumenten zijn door de meest doelloze instrumentale priegeldingetjes tevoorschijn te halen.

Veel te veel mierengeneuk. Laat er eens een keer een foutje in zitten. Het is gewoon te perfect en dat is gewoon niet leuk. En dan hebben we het nog niet eens over de productie gehad want die is ook helemaal niks.

Kapot geproduceerd. Ook dat is iets wat dit album kenmerkt. De zang van James LaBrie is zo enorm opgepoetst, dat hoor je gelijk. Het zit bijna verdomme in de buurt van autotune! En meneer Jordan Rudess heeft goed zijn best gedaan om de meest zenuwslopende geluiden uit zijn keyboard te halen. Kippevel op een verkeerde manier noemen we dat.

En dan de nieuwe drummer Mike Mangini. Mangini heeft wel degelijk zelf zijn drumpartijen bedacht, dit heb ik gelezen in de Slagwerkkrant. Maar het lijkt net alsof hij zich compleet inhoudt. Er mist gewoon iets wat bij Portnoy gewoon duidelijk te horen was. Die kon door zijn meesterlijke drumwerk nummers toch naar een hoger plan trekken.

Maar wat brengt de toekomst? Wat gebeurt er als Mangini echt gaat meeschrijven? Zou er een frisse wind gaan waaien? We zien het...

Wie mijn review te lang vind en een korte beschrijving wilt van het album: A Dramatic Turn Of Events. Qua nieuwe progressieve metal-albums zou ik liever Bilateral van Leprous en het debuutalbum van Arch/Matheos aanraden. Supermuzikanten en geweldige nummers, bij dit album krijg je alleen het eerste.

5,0
Geweldig album, dat voorop! Lange tijd geleden dat ik zo heb genoten van een plaat als deze!

Voor mij is het een verademing dat Portnoy weg is bij D, ik sprong een gat in de lucht. De man was volledig vastgeroest in zijn eigen toch beperkte truckendoos. Vooral de laatste cd's hoorde je de breaks al van verre aankomen en werden ballads volledig volgespeeld en kon hij lekkere rif van Petrucci niet voorzien van 4 maten hetzelfde.
Mangini daar in tegen kan dit wel: en hoe! De man drumt vele malen muzikaler en mensen die beweren dat Portnoy 'meer kan': think again. Je kunt pornoy stuwend noemen maar het laid backe van Mangini komt DT ten goede.

Hulde aan Dream Theater, ze zijn er alleen maar op vooruit gegaan. Nu ooit nog een nieuwe zanger erbij en het is live ook goed te pruimen!

avatar van rushanne
2,5
Vroeger, in een verleden, was de aankondiging van een nieuwe cd van Dream Theater voor mij een reden om euforisch te gaan rondrennen. Een concert van Dream Theater iets om weken/maanden naar uit te kijken. Een fanclubblaadje iets om te koesteren, en te lezen en te herlezen. De cd's die je als Dream Theater fanclublid kreeg waren de kersen op de slagroomtaart, je voelde je als fan dicht bij de band staan. Vroeger.................

Toen kwam dat moment dat het wat minder werd. Dat kwam bij 6DOIT, wat me minder raakte. Plotseling draaide ik de nieuwe cd van mijn favoriete band minder vaak dan verwacht. Het concert dat ik bezocht deed me vrij weinig. De fanclub werd internationaal, en verdween zelfs. Train Of Thoughts kwam, en de rest. Maar alles was niet meer wat het geweest was. De laatste 2 cd's werden nog wel aangeschaft, maar na een (beperkt) aantal luisterbeurten verdwenen ze weer in de goedgevulde cdkast, om er niet meer uit te komen.

En toen kwam de mededeling dat Portnoy verdween, een andere drummer kwam, en een nieuwe cd het levenslicht zou gaan zien. Dat bracht me toch enigszins aan het twijfelen. Moest ik weer kriebels gaan voelen? En met het horen van "On The Backs Of Angels" kwam er een licht gevoel van herkenning over mij, dit leek toch wel aardig op "Pull Me Under" en ander ouder werk. Zou het dan toch....?

Nu, na het beluisteren van de totale cd kan ik helaas niet anders zeggen dat ik me vergist heb. Met 1 goed nummer, een aantal aardige en een aantal mindere nummers hebben de heren van DT mij wederom niet teruggebracht tot hun schare gelovigen. En dat komt voornamelijk toch weer door de stem van LaBrie. Ik heb het idee dat er veel aan geschaaft is in de studio om het zo "echt" mogelijk te laten lijken, maar mij doet het niets.

Rest mij de conclusie te trekken dat de heren de verkeerde "zwakste schakel" hebben weggestuurd. Met een andere zangert had dit misschien wel meer impact gehad op mij dan nu het geval is. De heren zullen het in Zwolle wederom zonder mijn aanwezigheid moeten stellen, al zal ze dat waarschijnlijk een grote worst wezen.

Sluit ik af met de wijze woorden : Dit is mijn persoonlijke mening, doe er mee wat U wilt!

avatar van Nicholas123
3,5
Ik ben gematigd positief. Het spelplezier staat eindelijk weer eens wat centraler. Opvallend veel leuke vondsten en goede ideeën ook weer. Ze klinken weer een stuk frisser en niet zo vermoeid als de laatste paar albums wel het geval was. Breaking All Illusions mag zelfs zonder schaamte een Dream Theater-meesterwerk genoemd worden in een adem met Learning to Live. Ook het mooie en ingetogen Beneath the Surface is een verrassende en geslaagde afsluiter geworden.

Wel blijft het een veel te onevenwichtig geheel om onder de toppers van de band gerekend te kunnen worden. Met name This Is The Life schiet behoorlijk door in zijn kazigheid en lijdt aan een tekort aan goede ideeën. Mangini is af en toe aardig, maar speelt ook duidelijk nog met de handrem erop door niet goed te durven kiezen tussen een meer gedisciplineerde eigen stijl en zijn eigen versie van de Portnoy-stijl. Ik verwacht dat Mangini op volgende albums zijn draai al een stuk beter gevonden zal hebben. Af en toe is ook wel te merken dat de nummers geschreven zijn zonder drummer en Mangini niet erg veel ruimte om te manoeuvreren had toen hij pas in een later stadium zijn bijdrage kon leveren. Wel lijkt hij met zijn drumwerk het totaalgeluid iets meer ademruimte te hebben gegeven, iets wat de meer melodieuze inslag van het album ten goede komt.

Het meest positieve lijkt echter te zijn dat Dream Theater bij vlagen weer daadwerkelijke inspiratie en frisheid laat horen. Als ze de volgende keer die paar lelijke uitschieters nou eens achterwege laten, Mangini wat beter geïntegreerd raakt (verwacht ik eigenlijk wel) en ze weer eens voor een wat warmere productie kiezen zou ik de 4 sterren eindelijk weer eens van stal kunnen halen.

3,5*

avatar van AOVV
3,0
'A Dramatic Turn of Events', de nieuwe plaat van een band die ik vreemd genoeg nog niet zo geweldig ken. Het is ook niet helemaal mijn ding, ik vind de ballads gewoonweg veelal te zeikerig. Op deze plaat is dat niet anders, al ervaar ik ook erg mooie momenten, en kan je ook horen dat hier erg onderlegde muzikanten aan het werk zijn.

Opener 'On the Backs of Angels' is een hoogtepunt in mijn ogen, erg sterk nummer. Ik had het al enkele malen beluisterd vooraleer dit album uitkwam, en ben er dan ook iets meer mee vertrouwd. Het tweede nummer is een stuk minder, klinkt inspiratielozer in mijn oren. 'Lost Not Forgotten' is een degelijk nummer, geen hoogvlieger, maar zeker ook geen misser. 'This Is the Life' is dan weer een lichte tegenvaller, doet me niet zoveel. Tot hier zou je zeggen: hit and miss, om de beurt.

Maar dan komen toch enkele sterke nummers, te beginnen met de tandem 'Bridges in the Sky'-'Outcry', goed voor een dikke 22 minuten. Hier hoor ik veel goeie ideeën, en het gesoleer past ook wat beter binnen de songs. Het klinkt nog altijd een beetje als een show-off, maar ik vind het niet zo erg, en amuseer me prima met het geboden songmateriaal.

'Far From Heaven' begint erg ingetogen, op piano, en is zo'n typische ballad. Beetje zeikerig, maar eigenlijk helemaal niets mis mee. Zeker wanneer je daarna een gigant als 'Breaking All Illusions' tegenkomt. Verzachtende omstandigheden, noemen ze dat dan. Het langste nummer op de plaat, waarin vanalles en nog wat gebeurt. Rudess en Petrucci kunnen zich flink te buiten gaan aan epische duels op hun instrumenten, en ook nieuwe drummer Mangini (die de zware taak op zich heeft genomen om Portnoy te vervangen, en zich van die taak naar mijn mening redelijk kwijt) mag z'n salvo's op ons afvuren. Enkel bassist Myung hoor je niet zo vaak, jammer, want dat is ook een erg goeie muzikant.

De afsluiter vind ik dan weer niet zo geweldig, maar ik moet toch concluderen dat dit een degelijke plaat is. 'A Dramatic Turn of Events' heeft z'n titel niet gestolen; grootse, dramatische nummers (soms een beetje over the top), die alles van de muzikanten vergen, wat soms toch tot memorabele passages heeft geleid.

3 sterren

avatar van Elminius
4,0
Ja ja, weer een nieuwe DT. En zoals gewoonlijk weer een vrij grote stijlbreuk met het vorige album. Verandering van spijs doet eten, maar dit is niet meteen het lekkerste album van de grootmeesters.

Bijvoorbeeld Lost not Forgotten is zó "prog" dat ik het niet meer goed vind. En drie ballads deze keer? Beneath the surface mag er nog wel wezen, maar meestal skip ik ze toch.

Maar dan. De kwaliteit komt natuurlijk ook weer boven. On The Backs of Angels: prachtnummer. Heerlijk rockende plaat, dat trouwens een compleet terechte Grammy-nominatie in de wacht sleepte. Proficiat aan de heren van DT daarvoor!
En uiteraard Breaking All Illusions, het beste DT-nummer sinds, ja, wat zal het zijn, Octavarium? Die baslijn in het begin, die gitaarsolo, het instrumentaal intermezzo, de lyrics, het klopt. DT kent de regels.

Al bij al geen top topplaat, maar hoe kan ik een album met Breaking All Illusions minder dan een 4 geven?

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik ken deze plaat nu een dik jaar, en in die tijd heb ik hem denk ik een keer of vijfentwintig beluisterd, soms een paar keer binnen een paar dagen, dan weer een paar weken of maanden laten liggen en dan opnieuw beluisterd, en ik moet zeggen dat hij me na al die tijd nog steeds niet is gaan vervelen en dat ik absoluut niet hoor wat er mis mee is. De nieuwe Mike drumt misschien iets minder druk dan de oude maar niet zodanig dat ik dat van invloed vind op de impact van de nummers, ik vind de ballades stuk voor stuk prima (ook al staan er hier maar liefst drie nummers op die je als zodanig zou kunnen omschrijven), ik onderschrijf het idee van M.Nieuweboer (18-5-2012) dat de stem van James LaBrie met de jaren aan kracht wint (en ik vind hem nu ook een stuk beter te pruimen dan toen ik hem voor het eerst hoorde), er staan geen missers op, en de hoogtepunten vind ik van a tot z scherp, kleurrijk en inventief. Kortom, een ontzettend leuke plaat, misschien niet hun beste maar wel vlak daaronder.

Mooiste moment: het misschien clichématige maar ook wel uiterst effectieve overschakelen van vier- naar driekwartsmaat in het meeslepende refrein van Bridges in the sky (met het plotselinge rustmoment op 8'44 van Outcry daar vlak achter).
 

Gast
geplaatst: vandaag om 11:03 uur

geplaatst: vandaag om 11:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.