menu

Queen - Innuendo (1991)

mijn stem
3,85 (904)
904 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Parlophone

  1. Innuendo (6:31)
  2. I'm Going Slightly Mad (4:22)
  3. Headlong (4:38)
  4. I Can't Live with You (4:33)
  5. Don't Try So Hard (3:38)
  6. Ride the Wild Wind (4:42)
  7. All God's People (4:21)
  8. These Are the Days of Our Lives (4:15)
  9. Delilah (3:35)
  10. The Hitman (4:56)
  11. Bijou (3:36)
  12. The Show Must Go On (4:32)
  13. I Can't Live with You [1997 Rocks Retake] * (4:50)
  14. Lost Opportunity * (3:53)
  15. Ride the Wild Wind [Early Version with Guide Vocal] * (4:14)
  16. I'm Going Slightly Mad [Mad Mix] * (4:37)
  17. Headlong [Embryo with Guide Vocal] * (4:44)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 53:39 (1:15:57)
zoeken in:
avatar van Edwynn
2,5
Niks zo gemakkelijk uit te venten als een pas gestorven artiest.

avatar van bikkel2
3,5
Vielip ; Het zal onder ( vooral) de Queenpuristen opgevallen zijn dat de band met The Miracle en deze, met vooral sterker songmateriaal op de proppen kwam.
Je hoort weer wat meer beleving en met name dit album is beter in balans.
Ik denk ook niet meer dat Queen het nivo van de begintijd had overtroffen, maar de stappen naar meer coherentie was duidelijk merkbaar.
Meer nog dan The Miracle probeert Queen in ieder geval zichzelf te blijven.
Afgezien van het flauwe Deliah is er gelukkig weinig niemendallerigheid te bespeuren, maar helaas is kwalitatief niet alles even sterk.

avatar van Bonk
5,0
Het wordt dan toch maar eens tijd dat ik na twee jaar MusicMeter een bericht zet bij het nummer1-album uit mijn top 10.

Kijk, ik snap mijn voorgangers wel. Innuendo is, objectief gezien, niet het beste album wat er ooit gemaakt is. Ik denk dat het waarschijnlijk, objectief gezien, zelfs niet het beste album is wat Queen ooit gemaakt heeft (ik denk toch dat dat Sheer Heart Attack is).
Waarom het dan toch bij mij op 1 staat? Dat heeft er mee te maken dat muziek mooi vinden en beleven natuurlijk heel vaak helemaal geen objectieve zaak is, maar een ongelooflijk subjectieve beleving, die samenhangt met herinneringen, emoties etc.

Toch zal ik jullie proberen mee te nemen in die subjectieve beleving en uit proberen te leggen waarom dit voor mij het mooiste album ooit is.

Ik was 11 jaar, toen ik wat begon met muziek luisteren. Ik kom uit een gezin, waar muziek absoluut geen belangrijk deel van het leven was. Albums werden zeer uitzonderlijk gedraaid en thuis stond vooral Omrop Fryslân op en dan krijg je, op zijn zachtst gezegd, niet echt een goed beeld van hoe mooi en divers muziek kan zijn.

Twee weken eerder had ik op mijn twaalfde verjaardag mijn eerste hifi-set gekregen. Ik ging steeds meer radio luisteren (Radio 3 vooral) en volgde de top 40 en Countdown op tv. Toen werd op het journaal het nieuws gebracht dat ene Freddie Mercury dood was. Mijn ouders kwamen niet verder dan dat het een of andere zanger van een band was. Ja, dat wist ik ook nog wel, want van Queen had ik natuurlijk inmiddels al wel eens gehoord.
Een paar dagen daarna was Countdown op tv met alleen maar Queen-clips. Ik werd echt weggeblazen door de geweldige nummers, maar ook door de grote diversiteit in hun nummers, het heerlijke gitaarwerk en natuurlijk de fantastische stem van Freddie. Het Queen-virus was losgebarsten en 24 jaar later is het nog steeds niet over. Muzikaal gezien maakte het nummer Innuendo het meeste indruk. Ik had dat nummer wel vaag eens eerder gehoord, maar man, wat was dat goed, vond ik meteen.

Innuendo was niet het eerste album van Queen (dat was Greatest Hits II) wat ik kocht, maar wel één van mijn eersten. In die tijd kostte een cd (nu vind ik mezelf zelfs erg oud klinken) nog vaak 40 of 45 gulden! Volgens mij is de cd één van de hele weinige dingen die door de jaren heen goedkoper geworden is. Het was dus een hele afweging wat ik moest kopen als eerste echte album van Queen, want ik had er lang voor gespaard.
Ik koos voor Innuendo, vanwege het titelnummer, maar ook de prachtig vormgegeven hoes. Het prachtige tekenwerk, maakt dat ik het altijd nog de mooiste hoes van Queen vind.Ik denk dat de beleving ook ander maakte, doordat het het eerste album was wat ik leerde kennen, kon ik het helemaal niet vergelijken met andere albums, dus of ze op de weg terug waren, had ik al helemaal geen beleving bij.

Het album begint met Innuendo. Zoals gezegd werd ik de eerste keer weggeblazen, toen ik het echt hoorde. Ik heb de muziek van Queen dus niet in de chronologische volgorde leren kennen. Ik kwam tegelijkertijd met Bohemian Rhapsody en Innuendo in aanraking. Op dat moment vond ik Innuendo zelfs nog wat genialer. Dat is eigenlijk nog steeds zo en nog steeds word ik geregeld weggeblazen door dit nummer.
De wisselingen qua stijl; het ene moment het prachtig verstilde, daarna dat het uit de boxen galmt, het is geweldig. Het prachtige "You can be Anything You Want To Be...", het prachtige gitaarwerk van Steve Howe... Het blijft voor mij Queen's magnus opus.

Daarna het bijna vervreemdende I'm Going Slightly Mad. Natuurlijk krijgen de nummers extra lading doordat je weet dat Freddie op het moment van opnemen al behoorlijk ziek was (hoewel de teksten lang niet allemaal van Freddie waren). Prachtig gezongen, dat bijna hypnotiserende, geweldig terugkerende ritme. Overigens ook een mooie clip die erbij hoort. Ik vind het tot de dag van vandaag een vrij uniek nummer in het oeuvre van Queen, wat slecht vergelijkbaar is met alle andere nummers van hen. Wat dat betreft dus een a-typisch nummer Queen.

Headlong is gewoon een heerlijk rocknummer, waar de kracht van Queen goed naar voren komt. Zowel op muzikaal (zang en instrumentaal) als op compositorisch gebied. Het knalt zo lekker uit de speakers en dit vind ik juist zo'n typisch Queennummer. Maar dan wel een hele lekkere.

I Can't Live With You houdt de rockvibe nog wat langer vast. Niet heel veel bijzonders, maar ook zeker niets mis mee.

Don't Try So Hard heeft dan wel weer een heel andere feeling. Het is veel verstilder, maar wat hoor je hier toch goed wat voor een fantastische zanger Freddie is. Er lijkt ook zo veel emotie in dit nummer te zitten, alsof hij jou persoonlijk bijna smeekt om niet zo hard je best te doen. Doordat het instrumentale mooi ingetogen is, krijgt het nummer iets spannends en is de ontlading ook zo mooi.

Daarna weer een iets meer standaard rocknummer van Queen met Ride the Wild Wind, maar hier vind ik toch de bombast en het theatrale heel goed gedaan. Er zit een mooie opbouw in en knalt wederom lekker de boxen uit op een gegeven moment.

Daarna de gospelsong All Gods People. Dit knalt op een andere manier de boxen uit door het koorgebruik. Je moet er van houden (en dat doe ik wel), maar het geeft weer een heel ander aspect van de muziekstijlen van Queen weer. Freddie zingt hier lekker krachtig, wat als het ware een soort weergalm krijgt in het koor. Ik kan er dus wel degelijk van genieten.

Dan komt het nummer, waarvan ik nog steeds vaker wel kippenvel krijg, dan niet. Want man o man, wat vind ik These Are the Days of Our Lives toch een emotioneel liedje. Dat komt ook doordat het eigenlijk heel klein gehouden is als nummer, met ingehouden zang en begeleiding. Maar daardoor komt de tekst en het verhaal des te harder binnen bij mij. Ik merk dat als ik het nummer hoor, vaak zelf ook onbewust het hoofd schud bij 'Ain't that a Shame?' Je hoort hier hoe mooi Freddie ook kan zingen zonder kracht en uithalen. Prachtig afscheidsliedje.

Het is goed dat we daarna iets luchtigs krijgen. De 'speelse' Queen krijgen we te horen in Delilah. Natuurlijk is dit natuurlijk een niemendalletje, maar het klinkt wel heel erg lekker. Het is ook de kant van Queen die zichzelf ook niet altijd even serieus name en geeft de kant weer dat muziek niet altijd hoogdravend en vernieuwend hoeft te zijn, maar soms ook 'gewoon' lekker kan zijn.

Daarna komt de hardste kant van Queen naar voor in The Hitman. Tekstueel niet heel erg sterk wat mij betreft, maar dat is ook wel typerend voor Queen. Maar het verder is het een geweldig nummer. Het instrumentale gedeelte laat horen hoe je kan knallen, maar het toch nog samenhangend en melodisch kan laten klinken. Freddie laat wederom horen dat hij ook aan het einde van zijn leven nog een geweldige strot had, waarmee hij prachtig krachtig kan zangen.

Daarna weer over naar een emotioneel en ingetogen nummer met Bijou. Hoe gitaarspel toch minutenlang de aandacht kan weten vast te houden en toch spannend (en prachtig) kan zijn (dat was voor mij toen een nieuwe ontdekking). Waarin Freddie 'ineens' halverwege toch een zin zingt, die het nummer nog meer lading en diepgang kan meegeven. Soms word je onverwacht geraakt door nummers en dit is voor mij zo'n nummer.

En dan de afsluiting met The Show Must Go On. De enige manier om zo'n album in stijl te beëindigen en een waardig slot te geven aan het laatste album van Queen (ik tel Made in Heaven niet mee, omdat die onder andere omstandigheden opgenomen is). Het laat horen hoe goed Queen als band was, want het is natuurlijk alleen op zich al een geweldig nummer, één van de krachtigste van Queen wat mij betreft, maar de tekst geeft het natuurlijk nog veel meer lading. Zelfs de fade-out is geweldig passend gedaan.

Na het beluisteren ging er een wereld voor me open. Dat er zo veel verschillende soorten muziek zo mooi konden zijn en me zo wisten te raken. Ik denk ook wel dat dit het album is waar Queen het meest laat horen, hoe ontzettend veelzijdig ze konden zijn en dat ze goed zijn in zo veel facetten van de muziek en toch op dit album constant kwaliteit wisten te leveren.
Het wakkerde bij mij het Queen-virus nog veel verder aan en ben uiteraard inmiddels bekend met het hele Queen-oeuvre. Mijn muzieksmaak heeft zich nog veel verder uitgebreid en ben nog heel veel prachtige dingen tegengekomen.
Uiteraard is de emotie en de complete verbazing, die ik bij de eerste beluisteringen had, er niet meer. Maar toch blijft dit het album wat ik nog steeds van voor tot achter geweldig vind, als ik het opzet, maar meer nog me het meest dierbaar is, omdat het voor mij ook meerdere deuren openzette naar heel veel mooie muziek.
En als één van de weinige albums raakt het me ook nog elke keer als is het opzet.

avatar van DargorDT
5,0
The Hitman ervaar ik als een draak. Het doet me als Queen-fan pijn om te zeggen, maar met afstand is dat mijn minst favoriete track. Het is zelfs een van mijn minst favoriete Queen-nummers als je de totale discografie erbij pakt. Het is te kil, te emotieloos, er is iets aan het nummer dat me tegenstaat.

Hetzelfde heb ik met Party/Kashoggi's Ship, trouwens.

avatar van bikkel2
3,5
Hitman is de verplichte Brian May hardrocker van het album. Tja.....ze hebben ze beter gemaakt, maar die kenmerkende riff van May doet het toch wel lekker.
Een bijtende song met een wegwerp tekst idd, maar deze pomprock lag Queen erg goed.

Ozric Spacefolk
@Bonk

These Are the Days is altijd ten onrechte als afscheid van Mercury gezien. Het is een Taylor-song, die zelfs bedoeld was voor The Cross.

Zelfde geldt voor Heaven for Everyone.

Niet Queen-kenners vatten de song Who Wants to Live Forever verkeerd op.

Dan hebben we ook nog Too Much Love Will Kill You van May die oorspronkelijk voor zijn ex was, als ik me niet vergis.

Was It All Worth It was wel al een afscheids-song.

avatar van Bonk
5,0
Ozric Spacefolk, dank voor de info. Ik was er echter al bekend mee en ook met het feit dat Roger de tekst schreef. Ik schreef ook al bij 'I'm going slightly mad' dat lang niet alle teksten van Freddie waren. Maar of Roger het nu wel of niet als afscheidslied bedoeld heeft (ik weet eerlijk gezegd niet met welke intentie hij het geschreven had, hij kan natuurlijk wel Freddie in het achterhoofd gehad hebben), dat neemt niet weg dat het voor mij wel een afscheidslied is en dat ik ook de indruk heb dat het wel zo gebracht wordt, zeker ook in de clip. En derhalve dus ook alle bijbehorende emoties bij me oproept.

avatar van bikkel2
3,5
De overige Queenleden wisten volgens mij ook vrij laat dat Freddie ongeneeselijk ziek was.
Was dat niet net voor The Miracle ?
Ozric weet dat wel denk ik.

avatar van DargorDT
5,0
Ja, ze wisten het vrij laat. Als ik even voor Ozric mag antwoorden. Volgens mij kregen ze het pas te weten toen de tour voor The Miracle ter sprake kwam, de tour die er uiteraard nooit meer zou komen...

avatar van lennon
5,0
Ozric Spacefolk schreef:

Was It All Worth It was wel al een afscheids-song.


zeer pakkende tekst, die met terugwerkende kracht wel erg duidelijk was ineens..

Maar the Show must go on is daar een soort vervolg op... met Mother love als derde, en zeer mooi gezongen en emotioneel sluitstuk.

avatar van bikkel2
3,5
DargorDT schreef:
Ja, ze wisten het vrij laat. Als ik even voor Ozric mag antwoorden. Volgens mij kregen ze het pas te weten toen de tour voor The Miracle ter sprake kwam, de tour die er uiteraard nooit meer zou komen...


Jij bent uiteraard ook een kenner DargorDT.
Thanx voor de info.

avatar van rkdev
4,5
Mooi verhaal Bonk, ik herken mijn eigen ervaring/gevoel in veel delen van je verhaal.

avatar van DargorDT
5,0
bikkel2 schreef:
(quote)


Jij bent uiteraard ook een kenner DargorDT.
Thanx voor de info.


Nou, dat valt wat tegen ben ik bang, voor een Queen-fan dan Mij interesseerde/interesseert vooral de muziek, diverse achtergronden spit ik nooit echt uit. Maar dit is informatie die volgens mij wel klopt. Ik bezit een reeks Queen-boeken, die moet ik weer eens lezen. Ik ben 41, zo'n jaar of 15 geleden wist ik veel meer. Doordat er zo'n tijd overheen is gegaan, moet ik bepaalde details echt opdiepen uit mijn geheugen.

In de tijd van de release van Innuendo was ik overigens nog niet echt een Queen-fan, ik was er vrij laat bij. Ik ben van 1974, rond 1991 luisterde ik nog vooral Top 40-muziek. Wél was ik geboeid door een plaat van Night at the Opera die mijn ouders bezaten. De single en de clip van Innuendo vond ik geweldig. In 1991 kreeg ik ook mijn eerste Queen-cd's, met The Miracle en Innuendo als eerste. Ik was gevoelsmatig fan aan het worden in het najaar. Juist daarom trof het nieuws van Freddie's dood mij zo hard, destijds. Ik weet het nog, ik las de krant 's ochtends op de grond (kon je hem naast de bank groot uitspreiden) en werd als door de bliksem getroffen. Ik herinner me ook het nieuws, de bekendmaking. En de mensen in Londen die in de buurt bij zijn huis, bij een deur of schutting bloemen gingen leggen.

Door de ziekte van Freddie is de band in die laatste maanden wel hecht naar elkaar toegegroeid. Dat hoor je hier ook duidelijk terug.

avatar van DargorDT
5,0
Ozric Spacefolk schreef:
@Bonk

These Are the Days is altijd ten onrechte als afscheid van Mercury gezien. Het is een Taylor-song, die zelfs bedoeld was voor The Cross.

Zelfde geldt voor Heaven for Everyone.

Niet Queen-kenners vatten de song Who Wants to Live Forever verkeerd op.

Dan hebben we ook nog Too Much Love Will Kill You van May die oorspronkelijk voor zijn ex was, als ik me niet vergis.

Was It All Worth It was wel al een afscheids-song.


Ik weet nog dat May Too Much Love... live zong/speelde tijdens de Tribute. Het zou pas op Made in Heaven uitgebracht worden als Queen-nummer, daarvoor verscheen het op zijn solo-album. Slim natuurlijk, want Freddie ging er links en rechts overheen en onderdoor Maar door de tekst legden mensen direct de link met Freddie, het zou over hem gaan. Daar had ik meteen al mijn bedenkingen bij. Dat zou wel heel plat en direct zijn. Met de relatieproblemen in gedachten klopt het plaatje wél.

avatar van bikkel2
3,5
Mooi verhaal Dargor.

Ik zag Queen voor het eerst in Toppop in 1974 met Killer Queen. Playbackend in de studio.
Ik was zes jaar, maar al vroeg bezeten van popmuziek. Mud vond ik eerst het einde, maar dat was geen partij voor Queen bleek al snel.
Nadien dus een groot fan en de resterende 70's werd elke single en Lp door mij hevig omarmt.
In 1979 als 10 jarige snotaap de mannen live gezien in Ahoy. Kicken ! Werkelijk waar.
Maar zo rond 1983 was de lol er wel af. The Works heb ik nog gekocht, maar die lag veel minder lang op de draaitafel dan normaal.
Hot Space vond ik trouwens ook al wat dubieus, maar ach, een tussendoortje.
Sindsdien wel gevolgd, maar ik nam afstand, al was ik wel weer trots op hun Live Aid Peformance.

De titelsong deed mij dus weer deugt. En niet lang er na stierf Freddie.
Ik woonde nog thuis en heb de hele nacht de BBC gekeken ( was de dag nadat hij was overleden.) Ik zag mijn hele jeugd weer langskomen.....het deed mij veel.
Einde tijdperk en eerlijk is eerlijk hij was de beste frontman ever.

Queen zal wat dat aangaat altijd een speciaal.plekje behouden, ondanks dat ik hun latere periode niet heel hoog waardeer.

Robbiev
Er is op vinyl een dubbel LP remaster uit. Is dit ook met de "edited versions", of gewoon het complete album? Kan deze info nergens vinden.

avatar van lennon
5,0
Robbiev schreef:
Er is op vinyl een dubbel LP remaster uit. Is dit ook met de "edited versions", of gewoon het complete album? Kan deze info nergens vinden.


Morgen heb ik m in bezit , dan ga ik je t vertellen. Ik hoop echter dat t de gewone is, omdat het nu een dubbele is.

kippenhok
Robbiev schreef:
Er is op vinyl een dubbel LP remaster uit. Is dit ook met de "edited versions", of gewoon het complete album? Kan deze info nergens vinden.


Het is he complete album.

4,0
Ozric Spacefolk schreef:
@Bonk

These Are the Days is altijd ten onrechte als afscheid van Mercury gezien. Het is een Taylor-song, die zelfs bedoeld was voor The Cross.

Zelfde geldt voor Heaven for Everyone.

Niet Queen-kenners vatten de song Who Wants to Live Forever verkeerd op.

Dan hebben we ook nog Too Much Love Will Kill You van May die oorspronkelijk voor zijn ex was, als ik me niet vergis.

Was It All Worth It was wel al een afscheids-song.


Ik ben het toch niet helemaal met je eens.

Alom wordt These Are The Days Of Our Lives toch gezien als een song die aan Mercury gelinkt wordt. De tekst gaat niet direct over Mercury, het is een terugblik op het leven maar Taylor heeft dit wel degelijk met Mercury in zijn hoofd geschreven. Ik durf ook te betwisten dat dit een The Cross song was.
Heaven For Everyone natuurlijk wel, die is als The Cross song uitgebracht, hoewel een spartaanse versie. Je hebt ook gelijk met Too Much Love Will Kill You en Who Wants To Live Forever.

4,0
Bonk schreef:
Het wordt dan toch maar eens tijd dat ik na twee jaar MusicMeter een bericht zet bij het nummer1-album uit mijn top 10.

Kijk, ik snap mijn voorgangers wel. Innuendo is, objectief gezien, niet het beste album wat er ooit gemaakt is. Ik denk dat het waarschijnlijk, objectief gezien, zelfs niet het beste album is wat Queen ooit gemaakt heeft (ik denk toch dat dat Sheer Heart Attack is).
Waarom het dan toch bij mij op 1 staat? Dat heeft er mee te maken dat muziek mooi vinden en beleven natuurlijk heel vaak helemaal geen objectieve zaak is, maar een ongelooflijk subjectieve beleving, die samenhangt met herinneringen, emoties etc.

Toch zal ik jullie proberen mee te nemen in die subjectieve beleving en uit proberen te leggen waarom dit voor mij het mooiste album ooit is.

Ik was 11 jaar, toen ik wat begon met muziek luisteren. Ik kom uit een gezin, waar muziek absoluut geen belangrijk deel van het leven was. Albums werden zeer uitzonderlijk gedraaid en thuis stond vooral Omrop Fryslân op en dan krijg je, op zijn zachtst gezegd, niet echt een goed beeld van hoe mooi en divers muziek kan zijn.

Twee weken eerder had ik op mijn twaalfde verjaardag mijn eerste hifi-set gekregen. Ik ging steeds meer radio luisteren (Radio 3 vooral) en volgde de top 40 en Countdown op tv. Toen werd op het journaal het nieuws gebracht dat ene Freddie Mercury dood was. Mijn ouders kwamen niet verder dan dat het een of andere zanger van een band was. Ja, dat wist ik ook nog wel, want van Queen had ik natuurlijk inmiddels al wel eens gehoord.
Een paar dagen daarna was Countdown op tv met alleen maar Queen-clips. Ik werd echt weggeblazen door de geweldige nummers, maar ook door de grote diversiteit in hun nummers, het heerlijke gitaarwerk en natuurlijk de fantastische stem van Freddie. Het Queen-virus was losgebarsten en 24 jaar later is het nog steeds niet over. Muzikaal gezien maakte het nummer Innuendo het meeste indruk. Ik had dat nummer wel vaag eens eerder gehoord, maar man, wat was dat goed, vond ik meteen.

Innuendo was niet het eerste album van Queen (dat was Greatest Hits II) wat ik kocht, maar wel één van mijn eersten. In die tijd kostte een cd (nu vind ik mezelf zelfs erg oud klinken) nog vaak 40 of 45 gulden! Volgens mij is de cd één van de hele weinige dingen die door de jaren heen goedkoper geworden is. Het was dus een hele afweging wat ik moest kopen als eerste echte album van Queen, want ik had er lang voor gespaard.
Ik koos voor Innuendo, vanwege het titelnummer, maar ook de prachtig vormgegeven hoes. Het prachtige tekenwerk, maakt dat ik het altijd nog de mooiste hoes van Queen vind.Ik denk dat de beleving ook ander maakte, doordat het het eerste album was wat ik leerde kennen, kon ik het helemaal niet vergelijken met andere albums, dus of ze op de weg terug waren, had ik al helemaal geen beleving bij.

Het album begint met Innuendo. Zoals gezegd werd ik de eerste keer weggeblazen, toen ik het echt hoorde. Ik heb de muziek van Queen dus niet in de chronologische volgorde leren kennen. Ik kwam tegelijkertijd met Bohemian Rhapsody en Innuendo in aanraking. Op dat moment vond ik Innuendo zelfs nog wat genialer. Dat is eigenlijk nog steeds zo en nog steeds word ik geregeld weggeblazen door dit nummer.
De wisselingen qua stijl; het ene moment het prachtig verstilde, daarna dat het uit de boxen galmt, het is geweldig. Het prachtige "You can be Anything You Want To Be...", het prachtige gitaarwerk van Steve Howe... Het blijft voor mij Queen's magnus opus.

Daarna het bijna vervreemdende I'm Going Slightly Mad. Natuurlijk krijgen de nummers extra lading doordat je weet dat Freddie op het moment van opnemen al behoorlijk ziek was (hoewel de teksten lang niet allemaal van Freddie waren). Prachtig gezongen, dat bijna hypnotiserende, geweldig terugkerende ritme. Overigens ook een mooie clip die erbij hoort. Ik vind het tot de dag van vandaag een vrij uniek nummer in het oeuvre van Queen, wat slecht vergelijkbaar is met alle andere nummers van hen. Wat dat betreft dus een a-typisch nummer Queen.

Headlong is gewoon een heerlijk rocknummer, waar de kracht van Queen goed naar voren komt. Zowel op muzikaal (zang en instrumentaal) als op compositorisch gebied. Het knalt zo lekker uit de speakers en dit vind ik juist zo'n typisch Queennummer. Maar dan wel een hele lekkere.

I Can't Live With You houdt de rockvibe nog wat langer vast. Niet heel veel bijzonders, maar ook zeker niets mis mee.

Don't Try So Hard heeft dan wel weer een heel andere feeling. Het is veel verstilder, maar wat hoor je hier toch goed wat voor een fantastische zanger Freddie is. Er lijkt ook zo veel emotie in dit nummer te zitten, alsof hij jou persoonlijk bijna smeekt om niet zo hard je best te doen. Doordat het instrumentale mooi ingetogen is, krijgt het nummer iets spannends en is de ontlading ook zo mooi.

Daarna weer een iets meer standaard rocknummer van Queen met Ride the Wild Wind, maar hier vind ik toch de bombast en het theatrale heel goed gedaan. Er zit een mooie opbouw in en knalt wederom lekker de boxen uit op een gegeven moment.

Daarna de gospelsong All Gods People. Dit knalt op een andere manier de boxen uit door het koorgebruik. Je moet er van houden (en dat doe ik wel), maar het geeft weer een heel ander aspect van de muziekstijlen van Queen weer. Freddie zingt hier lekker krachtig, wat als het ware een soort weergalm krijgt in het koor. Ik kan er dus wel degelijk van genieten.

Dan komt het nummer, waarvan ik nog steeds vaker wel kippenvel krijg, dan niet. Want man o man, wat vind ik These Are the Days of Our Lives toch een emotioneel liedje. Dat komt ook doordat het eigenlijk heel klein gehouden is als nummer, met ingehouden zang en begeleiding. Maar daardoor komt de tekst en het verhaal des te harder binnen bij mij. Ik merk dat als ik het nummer hoor, vaak zelf ook onbewust het hoofd schud bij 'Ain't that a Shame?' Je hoort hier hoe mooi Freddie ook kan zingen zonder kracht en uithalen. Prachtig afscheidsliedje.

Het is goed dat we daarna iets luchtigs krijgen. De 'speelse' Queen krijgen we te horen in Delilah. Natuurlijk is dit natuurlijk een niemendalletje, maar het klinkt wel heel erg lekker. Het is ook de kant van Queen die zichzelf ook niet altijd even serieus name en geeft de kant weer dat muziek niet altijd hoogdravend en vernieuwend hoeft te zijn, maar soms ook 'gewoon' lekker kan zijn.

Daarna komt de hardste kant van Queen naar voor in The Hitman. Tekstueel niet heel erg sterk wat mij betreft, maar dat is ook wel typerend voor Queen. Maar het verder is het een geweldig nummer. Het instrumentale gedeelte laat horen hoe je kan knallen, maar het toch nog samenhangend en melodisch kan laten klinken. Freddie laat wederom horen dat hij ook aan het einde van zijn leven nog een geweldige strot had, waarmee hij prachtig krachtig kan zangen.

Daarna weer over naar een emotioneel en ingetogen nummer met Bijou. Hoe gitaarspel toch minutenlang de aandacht kan weten vast te houden en toch spannend (en prachtig) kan zijn (dat was voor mij toen een nieuwe ontdekking). Waarin Freddie 'ineens' halverwege toch een zin zingt, die het nummer nog meer lading en diepgang kan meegeven. Soms word je onverwacht geraakt door nummers en dit is voor mij zo'n nummer.

En dan de afsluiting met The Show Must Go On. De enige manier om zo'n album in stijl te beëindigen en een waardig slot te geven aan het laatste album van Queen (ik tel Made in Heaven niet mee, omdat die onder andere omstandigheden opgenomen is). Het laat horen hoe goed Queen als band was, want het is natuurlijk alleen op zich al een geweldig nummer, één van de krachtigste van Queen wat mij betreft, maar de tekst geeft het natuurlijk nog veel meer lading. Zelfs de fade-out is geweldig passend gedaan.

Na het beluisteren ging er een wereld voor me open. Dat er zo veel verschillende soorten muziek zo mooi konden zijn en me zo wisten te raken. Ik denk ook wel dat dit het album is waar Queen het meest laat horen, hoe ontzettend veelzijdig ze konden zijn en dat ze goed zijn in zo veel facetten van de muziek en toch op dit album constant kwaliteit wisten te leveren.
Het wakkerde bij mij het Queen-virus nog veel verder aan en ben uiteraard inmiddels bekend met het hele Queen-oeuvre. Mijn muzieksmaak heeft zich nog veel verder uitgebreid en ben nog heel veel prachtige dingen tegengekomen.
Uiteraard is de emotie en de complete verbazing, die ik bij de eerste beluisteringen had, er niet meer. Maar toch blijft dit het album wat ik nog steeds van voor tot achter geweldig vind, als ik het opzet, maar meer nog me het meest dierbaar is, omdat het voor mij ook meerdere deuren openzette naar heel veel mooie muziek.
En als één van de weinige albums raakt het me ook nog elke keer als is het opzet.


Ik heb precies dezelfde ervaring. Ik kreeg Innuendo van een klasgenootje op CD. Hij had het album voor zijn verjaardag gekregen maar luisterde liever naar Mental Theo en DJ Paul Elstak. (Onvoorstelbaar!). Maar dat was zo in de jaren 90.

Het titelnummer maakte ook grote indruk op me. Net als The Show Must Go On. En These Are The Days Of Our Lives. Dit zijn zo'n enorm goede songs en producties....Ik denk dat het een van de beste popmuziek is die ooit geproduceerd is.

Ozric Spacefolk
Thijs78 schreef:

...
Alom wordt These Are The Days Of Our Lives toch gezien als een song die aan Mercury gelinkt wordt. De tekst gaat niet direct over Mercury, het is een terugblik op het leven maar Taylor heeft dit wel degelijk met Mercury in zijn hoofd geschreven. Ik durf ook te betwisten dat dit een The Cross song was.


Ik lees nu net dat Days of Our Lives over zn kinderen ging, en later wel geschikt bleek voor Freddie's gevecht met AIDS en de aankomende dood.
Ik kan nergens vinden dat Roger het voor The Cross schreef, maar het klinkt wel als een song die zo op Blue Rock had gepast. Een beetje net als New Dark Ages.

4,0
Ozric Spacefolk schreef:
(quote)


Ik lees nu net dat Days of Our Lives over zn kinderen ging, en later wel geschikt bleek voor Freddie's gevecht met AIDS en de aankomende dood.
Ik kan nergens vinden dat Roger het voor The Cross schreef, maar het klinkt wel als een song die zo op Blue Rock had gepast. Een beetje net als New Dark Ages.


Inderdaad.

Ik ken Blue Rock eigenlijk niet. Ik heb me nooit echt in The Cross verdiept. Taylor composities zijn nogal wisselend qua kwaliteit vind ik. Maar mss toch maar eens een kans geven.

Ozric Spacefolk
Thijs78 schreef:
(quote)


Inderdaad.

Ik ken Blue Rock eigenlijk niet. Ik heb me nooit echt in The Cross verdiept. Taylor composities zijn nogal wisselend qua kwaliteit vind ik. Maar mss toch maar eens een kans geven.


Blue Rock en Mad Bad and Dangerous to Know zijn groeps-platen; dus ook veel bijdragen van de anderen bandleden, waaronder 5e Queenlid, Spike Edney.

Shove It is een echte Taylor-soloplaat.

avatar van De buurman
3,0
Wat mij betreft had Taylor Ride The Wild Wind wel mogen reserveren voor een soloplaat.

Ozric Spacefolk
De buurman schreef:
Wat mij betreft had Taylor Ride The Wild Wind wel mogen reserveren voor een soloplaat.


Een soort In Love With My Car met een Breakthru beat.
Ik vind m wel lekker...

avatar van vigil
5,0
Erg lekker zelfs... Na het titelnummer het beste nummer van de plaat.

avatar van vigil
5,0
Soms zit je wel eens in een Queen periode... Tenminste soms zit IK wel eens in een Queen periode. De ene keer wat heftiger en langer dan de andere keer. Deze keer duurt het eigenlijk wel al een hele tijd. Zo'n beetje vanaf het concert in januari greep ik met grote regelmaat naar een Queen album in de kast. Vaak is dat toch gewoon deze. Dit album was eigenlijk ook mijn eerste grote liefde met de band. Veel liedjes kon ik natuurlijk al en had al wel wat op een bandje (Miracle en Works bv.) maar de ogen werden pas echt geopend met dit album.

Freddie zingt als de beste en de afzonderlijke leden halen het beste bij elkaar naar boven alsof ze wisten dat... Nee die sentimentele kaart ga ik niet spelen.

Een tijdje geleden kreeg ik min of meer het verwijt (nou ja dat is een groot woord laten we het "de opmerking" houden) dat ik te rationeel cijfers geef en te weinig de sentimenten laat meetellen. Nou dan is het nu wel eens tijd om dat overboord te gooien en hier een fantastische 5 op te gaan plakken!

Nu is het toch echt niet allemaal goud wat er blinkt (maar op welk album wel sprak de criticus) maar ik kom een heel eind. De eerste 6 nummers van dit album zijn van ongekende kwaliteit. Het beste rijtje van 6 (opeenvolgend) wat de band kan overleggen. De laatste 2 liederen op dit album zijn fantastisch, wellicht wat zwaar aangezet maar het werkt, ik herhaal het werkt! Dan zit ik nog met 4 werkjes daar zo ergens in het derde kwart van het album. All God's People begint wel aardig maar duurt te lang. Na het zeg maar gospel gedeelte had het klaar moeten zijn, dan maar geen 4 minuut 20. Maar goed het voordeel van de twijfel. Hitman is een simpele rocker. Een soort Headlong maar mist de finesse van dat nummer. Ik denk het verschil tussen de schrijvers van de liedjes. May (Headlong) weet hoe hij moet rocken en Freddie probeert dat ook. Hoe dan ook het knalt er wel even uit en staat misschien wat ongelukkig tussen Bijou en Delilah. Dan over de laatste, ook niet slecht maar legendarisch wordt de ode naar een kat toch niet. Als laatste komen we uit bij de tranentrekker van Roger Taylor These are the Days of Our Lives. Dit heb ik lange tijd het minste nummer van de plaat gevonden wat best vreemd is want normaal gesproken heb ik Taylor erg hoog staan. Maar langzaam aan (na bijna 15 jaar dan mag dat ook wel eens...) begint het nummer te groeien en te groeien. Het is nog steeds geen topfavoriet maar ik kan het lied inmiddels goed hebben.

Toch ga ik voor de 5, de kwaliteit van de eerste helft is zo hoog en het titelnummer is hard op weg naar de mijn 50 beste liedjes ooit gemaakt lijstje dat ik het sentiment laat meespelen en de verhoging ga doorvoeren.

Ozric Spacefolk
Mooie uiteenzetting, vigil.

En gezien onze leeftijd, heb ik eigenlijk ook een beetje hetzelfde verhaal als jij.
Ook ik heb van die Queen-periodes. Een band die nooit verveelt.
Maar bij mij kwam These were the Days direct binnen. Die solo van May ook, heerlijk.

Heb ook direct weer zin om Queen te draaien.

avatar van lennon
5,0
Ik draai nu de nieuwe uitgave van Innuendo op vinyl en ik wordt gewoon weggeblazen door het geluid!

Mijn favoriete nummer "don't try so hard" is nu gewoon nog mooier! Die hoge uithalen van Mercury gaan echt door merg en been...
Wat is dat mooi zeg! Super goede release!

En ze snappen het daar... Ik koop altijd extra binnenhoezen met plastic inhoud, zodat de lp's in de meestal harde hoezen niet beschadigen.. Maar bij Queen stoppen ze de originele binnenhoezen erbij, en ook nog de extra binnenhoezen! Mag ook wel voor dat geld, maar ik vind dat echt top!

Maar wat is dit de moeite waard om te kopen zeg!!

5,0
Heeft iemand al geluisterd naar de geluidskwaliteit van de in september 2015 uitgekomen Studio Collection boxset? Ik heb deze onlangs gekocht en het gekleurde vinyl plus het fotoboek zien er prachtig uit. Heb nog niet naar de albums geluisterd maar misschien iemand hier wel. Ben benieuwd naar de bevindingen hierover.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:10 uur

geplaatst: vandaag om 12:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.