Bonk schreef:
Het wordt dan toch maar eens tijd dat ik na twee jaar MusicMeter een bericht zet bij het nummer1-album uit mijn top 10.
Kijk, ik snap mijn voorgangers wel. Innuendo is, objectief gezien, niet het beste album wat er ooit gemaakt is. Ik denk dat het waarschijnlijk, objectief gezien, zelfs niet het beste album is wat Queen ooit gemaakt heeft (ik denk toch dat dat Sheer Heart Attack is).
Waarom het dan toch bij mij op 1 staat? Dat heeft er mee te maken dat muziek mooi vinden en beleven natuurlijk heel vaak helemaal geen objectieve zaak is, maar een ongelooflijk subjectieve beleving, die samenhangt met herinneringen, emoties etc.
Toch zal ik jullie proberen mee te nemen in die subjectieve beleving en uit proberen te leggen waarom dit voor mij het mooiste album ooit is.
Ik was 11 jaar, toen ik wat begon met muziek luisteren. Ik kom uit een gezin, waar muziek absoluut geen belangrijk deel van het leven was. Albums werden zeer uitzonderlijk gedraaid en thuis stond vooral Omrop Fryslân op en dan krijg je, op zijn zachtst gezegd, niet echt een goed beeld van hoe mooi en divers muziek kan zijn.
Twee weken eerder had ik op mijn twaalfde verjaardag mijn eerste hifi-set gekregen. Ik ging steeds meer radio luisteren (Radio 3 vooral) en volgde de top 40 en Countdown op tv. Toen werd op het journaal het nieuws gebracht dat ene Freddie Mercury dood was. Mijn ouders kwamen niet verder dan dat het een of andere zanger van een band was. Ja, dat wist ik ook nog wel, want van Queen had ik natuurlijk inmiddels al wel eens gehoord.
Een paar dagen daarna was Countdown op tv met alleen maar Queen-clips. Ik werd echt weggeblazen door de geweldige nummers, maar ook door de grote diversiteit in hun nummers, het heerlijke gitaarwerk en natuurlijk de fantastische stem van Freddie. Het Queen-virus was losgebarsten en 24 jaar later is het nog steeds niet over. Muzikaal gezien maakte het nummer Innuendo het meeste indruk. Ik had dat nummer wel vaag eens eerder gehoord, maar man, wat was dat goed, vond ik meteen.
Innuendo was niet het eerste album van Queen (dat was Greatest Hits II) wat ik kocht, maar wel één van mijn eersten. In die tijd kostte een cd (nu vind ik mezelf zelfs erg oud klinken) nog vaak 40 of 45 gulden! Volgens mij is de cd één van de hele weinige dingen die door de jaren heen goedkoper geworden is. Het was dus een hele afweging wat ik moest kopen als eerste echte album van Queen, want ik had er lang voor gespaard.
Ik koos voor Innuendo, vanwege het titelnummer, maar ook de prachtig vormgegeven hoes. Het prachtige tekenwerk, maakt dat ik het altijd nog de mooiste hoes van Queen vind.Ik denk dat de beleving ook ander maakte, doordat het het eerste album was wat ik leerde kennen, kon ik het helemaal niet vergelijken met andere albums, dus of ze op de weg terug waren, had ik al helemaal geen beleving bij.
Het album begint met Innuendo. Zoals gezegd werd ik de eerste keer weggeblazen, toen ik het echt hoorde. Ik heb de muziek van Queen dus niet in de chronologische volgorde leren kennen. Ik kwam tegelijkertijd met Bohemian Rhapsody en Innuendo in aanraking. Op dat moment vond ik Innuendo zelfs nog wat genialer. Dat is eigenlijk nog steeds zo en nog steeds word ik geregeld weggeblazen door dit nummer.
De wisselingen qua stijl; het ene moment het prachtig verstilde, daarna dat het uit de boxen galmt, het is geweldig. Het prachtige "You can be Anything You Want To Be...", het prachtige gitaarwerk van Steve Howe... Het blijft voor mij Queen's magnus opus.
Daarna het bijna vervreemdende I'm Going Slightly Mad. Natuurlijk krijgen de nummers extra lading doordat je weet dat Freddie op het moment van opnemen al behoorlijk ziek was (hoewel de teksten lang niet allemaal van Freddie waren). Prachtig gezongen, dat bijna hypnotiserende, geweldig terugkerende ritme. Overigens ook een mooie clip die erbij hoort. Ik vind het tot de dag van vandaag een vrij uniek nummer in het oeuvre van Queen, wat slecht vergelijkbaar is met alle andere nummers van hen. Wat dat betreft dus een a-typisch nummer Queen.
Headlong is gewoon een heerlijk rocknummer, waar de kracht van Queen goed naar voren komt. Zowel op muzikaal (zang en instrumentaal) als op compositorisch gebied. Het knalt zo lekker uit de speakers en dit vind ik juist zo'n typisch Queennummer. Maar dan wel een hele lekkere.
I Can't Live With You houdt de rockvibe nog wat langer vast. Niet heel veel bijzonders, maar ook zeker niets mis mee.
Don't Try So Hard heeft dan wel weer een heel andere feeling. Het is veel verstilder, maar wat hoor je hier toch goed wat voor een fantastische zanger Freddie is. Er lijkt ook zo veel emotie in dit nummer te zitten, alsof hij jou persoonlijk bijna smeekt om niet zo hard je best te doen. Doordat het instrumentale mooi ingetogen is, krijgt het nummer iets spannends en is de ontlading ook zo mooi.
Daarna weer een iets meer standaard rocknummer van Queen met Ride the Wild Wind, maar hier vind ik toch de bombast en het theatrale heel goed gedaan. Er zit een mooie opbouw in en knalt wederom lekker de boxen uit op een gegeven moment.
Daarna de gospelsong All Gods People. Dit knalt op een andere manier de boxen uit door het koorgebruik. Je moet er van houden (en dat doe ik wel), maar het geeft weer een heel ander aspect van de muziekstijlen van Queen weer. Freddie zingt hier lekker krachtig, wat als het ware een soort weergalm krijgt in het koor. Ik kan er dus wel degelijk van genieten.
Dan komt het nummer, waarvan ik nog steeds vaker wel kippenvel krijg, dan niet. Want man o man, wat vind ik These Are the Days of Our Lives toch een emotioneel liedje. Dat komt ook doordat het eigenlijk heel klein gehouden is als nummer, met ingehouden zang en begeleiding. Maar daardoor komt de tekst en het verhaal des te harder binnen bij mij. Ik merk dat als ik het nummer hoor, vaak zelf ook onbewust het hoofd schud bij 'Ain't that a Shame?' Je hoort hier hoe mooi Freddie ook kan zingen zonder kracht en uithalen. Prachtig afscheidsliedje.
Het is goed dat we daarna iets luchtigs krijgen. De 'speelse' Queen krijgen we te horen in Delilah. Natuurlijk is dit natuurlijk een niemendalletje, maar het klinkt wel heel erg lekker. Het is ook de kant van Queen die zichzelf ook niet altijd even serieus name en geeft de kant weer dat muziek niet altijd hoogdravend en vernieuwend hoeft te zijn, maar soms ook 'gewoon' lekker kan zijn.
Daarna komt de hardste kant van Queen naar voor in The Hitman. Tekstueel niet heel erg sterk wat mij betreft, maar dat is ook wel typerend voor Queen. Maar het verder is het een geweldig nummer. Het instrumentale gedeelte laat horen hoe je kan knallen, maar het toch nog samenhangend en melodisch kan laten klinken. Freddie laat wederom horen dat hij ook aan het einde van zijn leven nog een geweldige strot had, waarmee hij prachtig krachtig kan zangen.
Daarna weer over naar een emotioneel en ingetogen nummer met Bijou. Hoe gitaarspel toch minutenlang de aandacht kan weten vast te houden en toch spannend (en prachtig) kan zijn (dat was voor mij toen een nieuwe ontdekking). Waarin Freddie 'ineens' halverwege toch een zin zingt, die het nummer nog meer lading en diepgang kan meegeven. Soms word je onverwacht geraakt door nummers en dit is voor mij zo'n nummer.
En dan de afsluiting met The Show Must Go On. De enige manier om zo'n album in stijl te beëindigen en een waardig slot te geven aan het laatste album van Queen (ik tel Made in Heaven niet mee, omdat die onder andere omstandigheden opgenomen is). Het laat horen hoe goed Queen als band was, want het is natuurlijk alleen op zich al een geweldig nummer, één van de krachtigste van Queen wat mij betreft, maar de tekst geeft het natuurlijk nog veel meer lading. Zelfs de fade-out is geweldig passend gedaan.
Na het beluisteren ging er een wereld voor me open. Dat er zo veel verschillende soorten muziek zo mooi konden zijn en me zo wisten te raken. Ik denk ook wel dat dit het album is waar Queen het meest laat horen, hoe ontzettend veelzijdig ze konden zijn en dat ze goed zijn in zo veel facetten van de muziek en toch op dit album constant kwaliteit wisten te leveren.
Het wakkerde bij mij het Queen-virus nog veel verder aan en ben uiteraard inmiddels bekend met het hele Queen-oeuvre. Mijn muzieksmaak heeft zich nog veel verder uitgebreid en ben nog heel veel prachtige dingen tegengekomen.
Uiteraard is de emotie en de complete verbazing, die ik bij de eerste beluisteringen had, er niet meer. Maar toch blijft dit het album wat ik nog steeds van voor tot achter geweldig vind, als ik het opzet, maar meer nog me het meest dierbaar is, omdat het voor mij ook meerdere deuren openzette naar heel veel mooie muziek.
En als één van de weinige albums raakt het me ook nog elke keer als is het opzet.
Ik heb precies dezelfde ervaring. Ik kreeg Innuendo van een klasgenootje op CD. Hij had het album voor zijn verjaardag gekregen maar luisterde liever naar Mental Theo en DJ Paul Elstak. (Onvoorstelbaar!). Maar dat was zo in de jaren 90.
Het titelnummer maakte ook grote indruk op me. Net als The Show Must Go On. En These Are The Days Of Our Lives. Dit zijn zo'n enorm goede songs en producties....Ik denk dat het een van de beste popmuziek is die ooit geproduceerd is.