Wat een divers album is het toch! Het heeft alles: heerlijke hard rock-nummers die op het eerste gehoor redelijk standaard lijken maar die zo lekker hard beuken dat ze toch anders zijn (Sick Again, The Wanton Song, Night Flight, The Rover, Custard Pie, Houses of the Holy), blues rock (In My Time of Dying), funk (Trampled Under Foot), progressive rock (Kashmir, In The Light), country (Black Country Woman), rock and roll gebaseerd op de 50's (Boogie With Stu), heerlijke ballads als Down By The Seaside (lekker dromerig) en het geniale, epische Ten Years Gone (doet me denken aan Pearl Jam's "Black", vooral dat einde), en het bezit ook een lekkere instrumental: Bron-Yr-Aur. Wat heeft dit album eigenlijk niet? Slechte nummers.
Dit blijft mijn favoriete dubbelaar ooit samen met Disintegration van The Cure en blijft een vaste waarde in m'n top 10. Dit album is zo speciaal en ongeëvenaard, niet alleen door de iconische en originele hoes, maar ook doordat er veel outtakes opstaan die eerdere Zeppelin-albums niet hebben gehaald. Dat deze nummers dus 'outtakes' zijn vind ik vreemd, omdat ze even goed zijn als alle andere geniale Zeppelin nummers van hun eerste vijf albums, die ik ook allemaal zeer goed vind. Toch blijft dit mijn favoriete Zeppelin, gewoon omdat er meer nummers opstaan en er geen enkele misser op te vinden is.
Om af te sluiten: "Kashmir" wordt onterecht als de enige klassieker op dit album gezien! Deze recensie is trouwens vrij spontaan geschreven, zonder kladversie. Dus ook een beetje zoals Led Zeppelin 'In My Time of Dying' hebben opgenomen