menu

Led Zeppelin - Physical Graffiti (1975)

mijn stem
4,07 (714)
714 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Swan Song

  1. Custard Pie (4:14)
  2. The Rover (5:37)
  3. In My Time of Dying (11:06)
  4. Houses of the Holy (4:02)
  5. Trampled Under Foot (5:36)
  6. Kashmir (8:28)
  7. In the Light (8:47)
  8. Bron-Yr-Aur (2:06)
  9. Down by the Seaside (5:16)
  10. Ten Years Gone (6:33)
  11. Night Flight (3:37)
  12. The Wanton Song (4:09)
  13. Boogie with Stu (3:53)
  14. Black Country Woman (4:32)
  15. Sick Again (4:43)
  16. Brandy & Coke [Trampled Under Foot - Initial Rough Mix] * (5:38)
  17. Sick Again [Early Version] * (2:22)
  18. In My Time of Dying [Initial Rough Mix] * (10:48)
  19. Houses of the Holy [Rough Mix with Overdubs] * (3:51)
  20. Everybody Makes It Through [In the Light Early Version / In Transit] * (6:29)
  21. Boogie with Stu [Sunset Sound Mix] * (3:39)
  22. Driving Through Kashmir [Kashmir Rough Orchestra Mix] * (8:39)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 1:22:39 (2:04:05)
zoeken in:
avatar van bikkel2
4,0
Dubbelalbums zijn meestal een verhaal apart. De kans dat het wat inzakt, oftewel een deel ingevult wordt met fillers is aanwezig.
Over de hele linie boeit het me wel, en er staan een aantal hoogtepunten op( voor mij Kashmir en Ten Years Gone.)
Maar Houses Of The Holy, Nightflight en Sick Again behoren niet bepaald tot het meest aansprekende werk van Zep.
Sick Again is echt een song die voor de buhne lijkt gemaakt en komt dan ook meer tot leven.

Er blijft zat over wat zeer genietbaar is, maar heb uiteindelijk meer met III, IV en Houses Of The Holy. Kom ik uiteindelijk op een *4 uit.

avatar van De buurman
4,0
Ik vind Sick Again juist een fantastisch nummer!

avatar van bikkel2
4,0
De buurman schreef:
Ik vind Sick Again juist een fantastisch nummer!


Meer als livesong, echt zo'n opwarmer. Op een studioplaat spreekt het mij wat minder aan.

Nieuwstad
Down By The Seaside

sugartummy
kashmir is zo vaak gekopieerd (bv door purple als perfect strangers)en the tea party bouwde er een hele carriere op. het is het topnummer van deze dubbelaar, maar vlak ook custard pie, the rover, time of dying, down by the seaside, trampled, wanton, sick, night flight, black country, in the light niet uit. ten years gone heeft teveel lagen om doorheen te luisteren; is dicht geproduced.al bij al is het fantastisch om zoveel zepnummers te hebben.

avatar van De buurman
4,0
Kashmir heb ik altijd een nogal saai nummer gevonden. Iedereen is er weg van, maar ik vind het altijd was geforceerd en toch (of daardoor ) niet echt spannend. Want vindt iedereen nou zo bijzonder aan dat nummer ? I don't get it.

avatar van bikkel2
4,0
buurman, ga je mond spoelen

Het is ritmisch heel origineel. Bonham laat ook hier weer horen hoe goed hij was.
Het oosterse sfeertje met het Pakistaanse orkest (kwam wel uit Engeland.)
En Plant die 1 van zijn betere zangpartijen loslaat.

sugartummy heeft gelijk; Veel bands nadien pikten handig het ritme, waaronder ook Queen trouwens.
Recentelijk trouwens het openingsnummer van het co-album van Steve Hackett en Chris Squire.

Maar, tuurlijk kan het zijn dat het niet jou ding is, maar saai ?? Er hangt een mystiek sfeertje en vind het uiteindelijk tot hun betere werk behoren.
Dat vind Robert Plant trouwens ook nog steeds.

Zephyr
Misschien vindt De buurman het nummer Kashmir niet goed, omdat het geen "herkenbaar" LZ-nummer is ? 't Is inderdaad geen kenmerkend, hard rocknummer, waar LZ bij de meeste mensen hoogstwaarschijnlijk om bekend zal staan. Maar bijzonder mag je het zeker toch wel noemen, of je nou saai of niet goed vindt.

Alles bij elkaar ben ik trouwens ook niet overtuigd van deze dubbelaar. Een aantal goede nummers, maar als geheel duurt het me allemaal veel te lang, iets waar meerdere dubbel-elpees van grote namen vaak onder te lijden hebben. De sterkste songs van PG staan n.m.m. duidelijk op het 1e gedeelte van dit album.

Misschien moet ik deze maar eens in de herkansing doen, en dan maar eens horen wat dat oplevert .......

avatar van De buurman
4,0
De buurman schreef:
Kashmir heb ik altijd een nogal saai nummer gevonden. Iedereen is er weg van, maar ik vind het altijd was geforceerd en toch (of daardoor ) niet echt spannend. Want vindt iedereen nou zo bijzonder aan dat nummer ? I don't get it.


Raar, ik dacht dit ik dit al langer geleden had geplaatst.

Ik vind het overigens geen slecht nummer, maar als het begint denk ik altijd "daar gaan we weer...". 't Is inderdaad origineel en vaak gekopieerd. Innuendo van Queen is volgens mij een bekend voorbeeld. Of Judgement Day van Whitesnake.

avatar van viking1
4,5
Fantastische rock,blues/rock cd van led zeppelin.
Rockt de pan uit ,mij nummer 2 net achter zep2.

Heerlijke heavy nummers lekkere gitaar sound zware drum sound.
Nu op naar hun nieuwste cd moet ik ook maar gauw aanschaffen.
Maar deze is top.

avatar van kaztor
4,5
Kashmir heeft een fantastische opbouw.
Geen opbouw van slepend, zachter begin naar een uitzinnige climax (In My Time Of Dying), maar puur het aandikken van sfeer.

Leuk om de 'die-cut' cover hier te zien met die raampjes.
Ik heb hiervan de 'mini-lp' cd-versie.
Lee Harvey Oswald zit ook ergens tussen de fotootjes (niet op dit plaatje te zien) .

avatar van Kronos
5,0
Dit is zo'n album waarvan de door mij uitgedeelde sterren te vertalen zijn naar:


4,5
Blijf het frappant vinden dat in die tijd het album overall gezien behoorlijk werd afgekraakt en inmiddels toch wel gezien kan worden als een klassieker

avatar van bikkel2
4,0
Ach ,dat was in een periode dat Zep inmiddels tot de top behoorde in de rockscene.
Uitverkochte zalen, drugs en drank taferelen, een spijkerharde manager (Peter Grant) en een dubbel album met experimentjes.
Alles opgeteld genoeg voer voor de cynische pers om het af te kraken.
Dit is eigenlijk de echte laatste goede Zepplaat.

De opvolger is een stuk minder, dat de pers daar kritisch op was kan ik me wel voorstellen.

avatar van De buurman
4,0
Ik heb een beetje een dubbel gevoel bij dit album. (ha!). Enerzijds is het natuurlijk een prachtige mijlpaal, deze loodzware dubbelaar. Maar als ik kritisch ben, vind ik het na Houses Of The Holy niet echt een sprong voorwaarts. Die klonk (en klinkt nog steeds) verrassend fris en de langere nummers daarop blijven van begin tot eind boeien. Physical Graffiti heeft een andere insteek. Over het geheel genomen ruiger, ongepolijster, donkerder maar ook wat topzwaar en stuurloos.

avatar van bikkel2
4,0
Er staan wat nummers op van een gemiddeld niveau, maar toch ook wel weer hele fraaie stukken die tot hun beste werk behoren.
Kashmir, In My Time Of Dying, Custard Pie en Ten Years Gone zijn top en trekken het niveau behoorlijk omhoog.
Houses Of The Holy is eigenlijk de aanzet tot dit album, maar die is wat lichter van toon.
Het is vaak de makke van een dubbelalbum en dat is met deze niet anders; Een bondigere plaat met de beste songs had dit tot een masterpiece gemaakt, dat is het nu niet.

avatar van De buurman
4,0
bikkel2 schreef:
Kashmir, In My Time Of Dying, Custard Pie en Ten Years Gone zijn top en trekken het niveau behoorlijk omhoog.


The Rover en The Wanton Song ... eigenlijk ook te gek. Toch wel hele goeie plaat hoor.

avatar van Madjack71
Een stevige dubbelaar die de variatie van Houses of the Holy verder doorzet. Het is wat minder sterk over de gehele linie als dat grotendeels bij de voorgangers wel het geval was. Maar dan nog heb je het bij een band als Led Zeppelin over goede nummers, die een Wolfmother nog omhoog getild zou hebben.

avatar van Ice Cream Man
5,0
Net de vinyl nog eens opgelegd (samen met IV op de kop getikt voor €25 doch dit geheel terzijde) en ik weet het nu wel zeker, dit is mijn favoriete Zepplaat, evenals mijn favoriete plaat aller tijden na Achtung Baby.

Onwaarschijnlijke variatie aan stijlen, onwaarschijnlijk goed.

avatar van Johnny Marr
5,0
Wat een divers album is het toch! Het heeft alles: heerlijke hard rock-nummers die op het eerste gehoor redelijk standaard lijken maar die zo lekker hard beuken dat ze toch anders zijn (Sick Again, The Wanton Song, Night Flight, The Rover, Custard Pie, Houses of the Holy), blues rock (In My Time of Dying), funk (Trampled Under Foot), progressive rock (Kashmir, In The Light), country (Black Country Woman), rock and roll gebaseerd op de 50's (Boogie With Stu), heerlijke ballads als Down By The Seaside (lekker dromerig) en het geniale, epische Ten Years Gone (doet me denken aan Pearl Jam's "Black", vooral dat einde), en het bezit ook een lekkere instrumental: Bron-Yr-Aur. Wat heeft dit album eigenlijk niet? Slechte nummers.

Dit blijft mijn favoriete dubbelaar ooit samen met Disintegration van The Cure en blijft een vaste waarde in m'n top 10. Dit album is zo speciaal en ongeëvenaard, niet alleen door de iconische en originele hoes, maar ook doordat er veel outtakes opstaan die eerdere Zeppelin-albums niet hebben gehaald. Dat deze nummers dus 'outtakes' zijn vind ik vreemd, omdat ze even goed zijn als alle andere geniale Zeppelin nummers van hun eerste vijf albums, die ik ook allemaal zeer goed vind. Toch blijft dit mijn favoriete Zeppelin, gewoon omdat er meer nummers opstaan en er geen enkele misser op te vinden is.

Om af te sluiten: "Kashmir" wordt onterecht als de enige klassieker op dit album gezien! Deze recensie is trouwens vrij spontaan geschreven, zonder kladversie. Dus ook een beetje zoals Led Zeppelin 'In My Time of Dying' hebben opgenomen

avatar van ricardo
4,0
In my time of dying, en trampled underfoot vind ik naast Kashmir ook zeker nog 2 klassiekers.

Cd 1 is de stevige, en cd 2 de meer rustige, ben blij dat ik deze heb, cd 1 voor nu, en cd 2 voor over 20 jaar.


avatar van Hans Brouwer
Kronos schreef:
Dit is zo'n album waarvan de door mij uitgedeelde sterren te vertalen zijn naar:

Uit diep respect voor de band Led Zeppelin (LZ heeft immers het beste rocknummer allertijden uigebracht) geef ik geen sterren aan "Physical Graffiti (1975)". Als men mij het mes op de keel zou zetten en ik toch zou moeten stemmen dan zou die ster zich vertalen in: .

avatar van ricardo
4,0
Misschien kun je de tweede cd wat vaker proberen te beluisteren en beoordeel je hem inmiddels iets hoger.

Jij hebt daar inmiddels wel de leeftijd voor nu.


avatar van berken
5,0
Hans Brouwer schreef:
Uit diep respect voor de band Led Zeppelin (LZ heeft immers het beste rocknummer allertijden uigebracht) geef ik geen sterren aan "Physical Graffiti (1975)". Als men mij het mes op de keel zou zetten en ik toch zou moeten stemmen dan zou die ster zich vertalen in: .


Kan me bijna niet voorstellen dat iemand met jouw smaak Hans, dit album zo triest vindt. Je hebt 'm gegarandeerd niet vaak beluisterd, zo'n slecht album(slechte platen draai je niet vaak...) Moet je toch nog eens doen.

avatar van De buurman
4,0
Heb me er een maand of 4 / 5 gelden een tijdje toe gezet. Een nummer als In My Time Of Dying duurde me veel te lang, bijvoorbeeld. Maar als je'm dan op een gegeven moment kent is er geen weg meer terug. De meest complete en vette Zeppelin plaat, zonder meer.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Een afwijkend geluid...

Om de een of andere reden herinner ik me dat de recensent in de Muziek Expres hier in 1975 2½ (van de 5 mogelijke) sterren aan gaf. Toen kende ik de plaat nog niet, maar nu ik hem inmddels wèl ken kan ik me eigenlijk wel heel goed in die half-om-half-waardering vinden. En dat heeft er dan niet eens mee te maken dat slechts de helft van dit album uit nieuwe nummers bestaat en dat Page de rest van de plaat opvulde met outtakes (hetzij om die ook ergens onder dak te kunnen brengen, hetzij om een dubbelelpee als magnum opus te kunnen presenteren), maar enkel en alleen met het feit dat er zoveel matige muziek tussen zowel de nieuwe als de oude nummers staat.

De beste nummers zijn ouderwets sterk. The rover wordt gedragen door een vunzige gitaarriff, Ten years gone is een zeer ontroerend liefdesliedje, en Kashmir, wel, daar zal iedereen z'n eigen mening over hebben, het staat in ieder geval zó op eenzame hoogte wat betreft de favoriete nummers op deze plaat van de MusicMeter-gebruikers dat ik er geen woorden meer aan vuil zal maken.

Aan de andere kant staat wat ik (als één van de weinigen hier) het dieptepunt van de plaat vind, de uitgerekte blues van In my time of dying, waarin veel te weinig gebeurt, en wát er dan gebeurt kan me nauwelijks boeien (op zijn debuutalbum maakte Dylan hier met één gitaartje heel wat pakkenders van in minder dan een kwart van de tijd).

Daartussenin staan dan de vele nummers die variëren van sterk (Houses of the holy, Trampled underfoot ondanks een enigszins richtingloze clavinetsolo, Night flight, The wanton song) tot redelijk (Custard pie, Boogie with Stu), plus nog een paar tracks die in potentie wel interessant zijn maar die me in praktijk koud laten, zoals In the light (ook weer veel te lang opgerekt voor een nummer met zo weinig muzikale ideeën) en Down by the seaside (waarvan de refreinregel "The people turned away" maar niet echt ontroerend of aansprekend wil worden).

Een rare verzameling die als "echt" album bezien vrijwel geen onderlinge samenhang vertoont, maar als losse nummers beschouwd zitten hier diverse briljantjes tussen de voor Led Zeppelin-begrippen te hoge concentratie doorsneemuziek. Toch geef ik zelf meer dan die twee-en-een-halve ster, want na de "zware" eerste CD bevat de tweede CD zoveel verrassingen (dat leuke orgeltje op het poppy Night flight!), zoveel experimenten en zoveel verschillende gevoelssferen (Bron-Yr-Aur, Boogie with Stu, Black country woman) dat dit album daardoor ondanks alles toch meer dan de som van z'n delen wordt. Maar dit het beste Led Zeppelin-album noemen, zoals zoveel gebruikers hier doen, daar kan ik niet bij.

Overigens waardeert de All Music Guide de eerste zes albums van Led Zeppelin allemaal met het maximum aantal sterren, dus ook Physical graffiti. Dat ik in mijn oordeel over deze plaat een uitzondering ben is me wel duidelijk.
 

avatar van Ronald5150
4,0
Deze dubbelaar van Led Zeppelin is er eentje met twee gezichten. En dan bedoel ik niet tussen goed en slecht, maar een verschil in sfeer tussen de eerste helft en de tweede helft. De eerste helft van "Physical Graffiti" staat vol met epische rock songs in de beste traditie van Led Zeppelin. De riff van "The Rover" is heerlijk classic rock. Op "In My Time of Dying" klinkt Jimmy Page verschrikkelijk lekker bluesy met zijn slidegitaar, en later groeit dit nummer uit tot epische proporties met prachtig gitaarwerk. Een van de beste nummer van Led Zeppelin als je het mij vraagt. "Trampled Underfoot" funkt heerlijk met een zeer dansbaar en catchy gitaarriff. En dan, tja, "Kashmir", wat een geweldig nummer is dat toch. Die riff is memorabel en de toevoeging van oriëntaalse invloeden zorgt voor een prachtige mystieke sfeer. De ritmesectie van Bonham en Jones is ijzersterk en Plant levert een buitengewone vocale prestatie. Eigenlijk klopt alles aan "Kashmir". Dan begint de tweede helft van "Physical Graffiti". Vanaf hier worden de liedjes rustiger en met een weidser geluid. De diversiteit aan stijlen neemt ook toe. Invloeden uit de folk en country worden duidelijk hoorbaar. Wordt het hierdoor slechter? Nee dat vind ik niet, maar laat ik wel duidelijk stellen dat ik het eerste gedeelte van "Physical Graffiti" prefereer. Dat betekent niet dat ik het tweede deel skip. Integendeel, want ook op deel 2 van dit dubbelalbum staan fantastische liedjes, waarbij "In the Light", maar met name "Ten Years Gone" heel mooi zijn. Uiteindelijk vind ik dat "Physical Graffiti" zeker niet onder doet voor de voorgaande Led Zeppelin albums en is dit dubbelalbum een gelijkwaardig onderdeel van het indrukwekkende oeuvre van Led Zeppelin.

avatar van wizard
3,5
Nu ik de afgelopen weken echt goed kennis heb gemaakt met Physical Graffiti, lijkt het erop dat Led Zeppelin III zijn status als mijn favoriete Zeppelinalbum kwijti is geraakt.
Ik had PG al eerder geluisterd, maar toen wist het mijn aandacht niet te bewaren. Ongetwijfeld een combinatie van heel veel muziek en niet aandachtig genoeg luisteren. Door eerst de eerste schijf te luisteren, en pas toen ik die goed kende door te gaan naar de tweede, werd dit album een makkelijk behapbaar geheel.

Het eerste deel van het album is me het best bevallen. Custard Pie, het opstuwende The Rover en Kashmir zijn de hoogtepunten op PG. Met name dat laatste nummer had wat mij betreft nog wel wat langer door mogen gaan (dan had er misschien een minuutje van Trampled Under Foot afgeknipt kunnen worden). Fantastich nummer, ook al moet ik altijd wel even denken aan ‘Come with Me’ van Jimmy Page en de artiest die zich toen Puff Daddy noemde als ik Kashmir hoor. Het enige minpunt op de eerste schijf is wat mij betreft Houses of the Holy: teveel een herhaling van een simpel riffje. Tot overmaat van ramp doet het nummer me ook nog aan Misty Mountain Hop denken (laat Hans Brouwer het niet horen) qua geluid.

Het tweede deel van het album rockt minder, maar is gevarieerder. En toch ook wat minder dan het eerste deel. De hoogtepunten laten hier niet lang op zich wachten: In the Light is een sterke, epische opener. Down By The Seaside begint niet erg sterk, maar de wending na 2 minuten geeft het iets extras. Ook het melancholische, of noem het sentimentele, Ten Years Gone bevalt me goed.
Daarna is de koek wat mij betreft wel op: een aantal degelijke rocksongs, en twee nummers die ik maar als vulling zal beschouwen in de vorm van Boogie With Stu (is dit een flauwe parodie?) en Black Country Woman (traag, er gebeurt te weinig naar mijn mening, en Plant klinkt vooral als een oude zeurende man).

Alle goede nummers bij elkaar zouden makkelijk in vier en een halve ster kunnen resulteren. Dat zit er nu niet in. Toch brengt Led Zeppelin hier heel veel kwaliteit, dus minder dan vier sterren kan ik niet geven.

4.0*

avatar van De buurman
4,0
Juist "kant 4" herbergt mijn inziens één van de hoogtepunten van Physical Graffiti: het onvolprezen The Wanton Song. Ook Sick Again vind ik prachtig... Geen compositie waar Mozart slapeloze nachten van zou krijgen. Wel een van hun ruigste nummers als je het mij vraagt.

WPE
Ik heb zelf wat minder met de albums van Led Zeppelin na Houses of the Holy. Ze spreken me gewoon minder aan. Dat wil nog niet zeggen dat ze slecht zijn. Integendeel. Maar het vuur is er een beetje uit...
Toch hadden ze genoeg inspiratie om zelfs een dubbellp uit te brengen, en nogmaals: slecht is het zeker niet!

Gast
geplaatst: vandaag om 17:01 uur

geplaatst: vandaag om 17:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.