menu

Iron Maiden - The Final Frontier (2010)

mijn stem
3,62 (289)
289 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: EMI

  1. Satellite 15....The Final Frontier (8:40)
  2. El Dorado (6:49)
  3. Mother of Mercy (5:20)
  4. Coming Home (5:52)
  5. The Alchemist (4:29)
  6. Isle of Avalon (9:06)
  7. Starblind (7:48)
  8. The Talisman (9:03)
  9. The Man Who Would Be King (8:28)
  10. When the Wild Wind Blows (10:59)
totale tijdsduur: 1:16:34
zoeken in:
avatar van james_cameron
3,5
Vernieuwend, baanbrekend, experimenteel... o nee, ik ben in de war met een andere band. We hebben het hier over Iron Maiden, de sympathieke engelsen die al 30 jaar weigeren af te wijken van hun beproefde maar helaas inmiddels wel wat voorspelbare en aan slijtage onderhevige formule. De plaat begint matig met het vreemde, belabberd geproduceerde Satallite 15..., gevolgd door het weinig bijzondere titelnummer. Daarna wordt het gelukkig wel iets beter, maar het blijft een beetje behelpen met de meeste songs. Slechts tegen het einde van het album neemt de kwaliteit toe. De laatste drie songs zijn erg fraai en krikken het geheel nog net op naar een ruime voldoende. De produktie als geheel is wat dof en niet echt heavy, waardoor vooral het gitaarwerk wat mat overkomt. Ook Bruce is niet optimaal bij stem; zijn uithalen kunnen niet in de schaduw staan van eerder werk. Begrijpelijk natuurlijk, maar wel jammer. Geen topper al met al, meer een redelijke middenmoter.

avatar van Chimpz
4,0
Iedereen mag dan wel zeggen dat dit niet vernieuwend is, maar toch is dit écht wel de eerste keer dat Maiden progressief is in hun songwriting. Waar het onderschatte A Matter of Life and Death nog vooral bestond uit lang uitgesponnen nummers met een stevige break zijn de composities op The Final Frontier veel ingewikkelder. Het is een echte groeier van een album, dat letterlijk elke luisterbeurt weer beter lijkt te worden (tenminste, de eerste vijftien keer toch).

De eerste vier nummers zijn degelijk, zonder speciaal te zijn. El Dorado vond ik ook als nummer een groeier en uiteindelijk een zeer degelijk nummer met vooral een erg sterke break, Coming Home is een mooie powerballad en Mother of Mercy is een beetje te druk in het refrein en is ok, zonder eruit te springen. Interessantste nummer is waarschijnlijk titelnummer The Final Frontier: het nummer zelf is op zich weer een simpel en catchy nummer zoals Maiden dat op al hun laatste platen doet (en het is alleszins pakken beter dan Wildest Dreams). Maar het wordt voorafgegaan door albumopener Satellite 15: spacende stoner à la Kyuss is iets waar Maiden zich nooit eerder aan gewaagd heeft, en voor hun eerste keer slagen ze er met glans in, al heeft Bruce er in principe weinig te zoeken.

Maar vanaf nummer 5 - The Alchemist - is het misschien wel één van de sterkste albums die de band ooit geproduceerd heeft. The Alchemist is nog een lekker oldschool Maidennummer met melodieuze gitaarlijnen en een stevige aanpak (het enige nummer hier dat echt als oldschool Maiden bestempeld kan worden). Isle of Avalon wordt sterk opgebouwd en weet de progressieve kant van deze plaat het duidelijkst bij te lichten. Starblind vond ik dan weer lange tijd een veel te drukke zanglijn hebben (de 2e helft niet), maar die commentaar is met de luisterbeurt zwakker geworden. Het nummer had beter voor Isle of Avalon gestaan, maar op zich is er met het nummer an sich weinig mis.

Dé kracht van het album zit in het laatste half uur in de vorm van drie epics. The Talisman is één van de meest grootse nummers die de band ooit heeft geprobeerd te schrijven, wat vooral merkbaar is in Bruce zijn zang: zelden heeft hij zich zo vol laten gaan. Opmerkelijk dat er in dit nummer van negen minuten géén solo en maar 2 keer het refrein zit, om maar aan te tonen hoe deze plaat zich toch wel van Maidens andere werk weet te onderscheiden. Ook in The Man Who Would be King vinden we het "refrein" maar tweemaal terug, met als meest opmerkelijke passage toch wel de break, die weer héél anders klinkt dan eender wat Maiden ooit geschreven heeft. Afsluiter When the Wild Wind Blows is dan weer met elf minuten één vna hun langste nummers ooit, en moest dit hun laatste album zijn (wat ik niet geloof) is dit alleszins een waardige afsluiter: de bijna folk-achtige intro, het losbarsten in een stevigere versie van datzelfde deuntje, de typerende melodieuze solo, ... het is bijna een collage van de laatste tien jaren Maiden releases, een mogelijk waardige afsluiter.

Wat mij betreft één van hun sterkste platen aller tijden waaruit blijkt dat ze met A Matter of Life and Death niet zomaar een andere richting uitgeslagen zijn, maar er ook veel uit geleerd hebben. Vernieuwende muziek is het, net zoals 99% van alle muzikale releases, niet; maar Maiden heeft wel nogmaals aangetoond dat ze zichzelf als geen ander kunnen heruitvinden en nog lang niet afgeschreven zijn.

avatar van crosskip
4,0
Mensen die de vorige plaat al niks vonden, zullen van deze ook niet al te vrolijk worden. Waar de nummers op het vorige album nog enigszins gestructureerd waren, trekken de mannen hier alle registers open.

Voordat we bij het hoofdgerecht van het album aankomen, wordt de luisteraars eerst nog een paar goed verteerbare voorafjes voorgeschoteld. Het album opent met een zeer verrassende stoner -rock intro, welke waarschijnlijk een stuk beter zou zijn geweest zonder de compleet misplaatste zang. Het daarop volgende titelnummer is een vrij aardige opener, niets meer en niets minder. Waarom ze Sattellite 15 en The Final Frontier uiteindelijk in één nummer hebben gestopt, is een groot raadsel; de overgang tussen beide delen slaat compleet nergens op.
Het al bekende El Dorado bevat nog steeds dezelfde toffe bass en het refrein dat in je hoofd blijft hangen. Mother Of Mercy is vervolgens het hoogtepunt van de eerste helft van de plaat, heerlijke sfeer hangt er in het nummer. Coming Home is een vrij sterke ballad met vooral een erg goede solo (Murray?) en The Alchemist doet denken aan de oldschool 80's hits als The Trooper en Aces High met de sterke typische maiden melodielijnen.

Na de kortere nummers begint het feest pas echt. De tweede helft van de plaat begint met Isle Of Avalon, waarmee gelijk de toon wordt gezet: een sterk opgebouwd nummer met een lading goede ideeën zonder dat het nummer aanvoelt als een warboel van verschillende passages. Starblind toont ook weer aan dat er wel degelijk progressie in de muziek van Maiden zit. Waar bij A Matter Of Life And Death het rustige thema waarmee het nummer begon telkens weer terug komt aan het einde, gebeurd dit op The Final Frontier zelden. Zo ook niet bij Starblind, waar het nummer niet meer inzakt aan het einde, maar er netjes naar een einde wordt gebouwd.
The Talisman is een van de hoogtepunten van de CD. Het nummer begint met een melodie die verdacht veel lijkt op op die van The Legacy. Let hierbij op de zanglijnen van Bruce die heel mooi van hoog naar laag gaan. Vervolgens wordt er 7 minuten lang vol gas gegeven en levert meneer Dickinson zijn beste prestatie van het album. Opvallend is dat dit één van de weinige nummers van de band is zonder solo. Bij A Man Who Would Be King valt weer op dat de band bij deze plaat voor het eerst echt gebruik maakt van het feit dat ze 3 gitaristen in de band hebben zitten. Het nummer zit vol met gitaarlijnen die door elkaar heen lopen. Waar op de voorgaande platen de mannen gelijke ritmepartijen spelen, zit er nu wel gelijk verschil in wat er links en rechts gebeurd.
Het slotstuk is misschien de meest typische maidenepic van het album met alle elementen die je verwacht van een door Steve Harris geschreven afsluiter. De rustige intro keert hier wel terug aan het eind van het nummer, maar dat werkt deze keer dan ook erg goed. Het enige minpunt van dit nummer is het missen van een echte climax; het nummer barst nergens echt open.

Na A Matter Of Life And Death is dit een logische maar zeer goede plaat. De ideeën die op de vorige albums werden verkent, worden hier verder uitgewerkt. De band laat hier dingen horen die ze nog nooit hebben laten horen en toont aan dat ze nog ideeën zat hebben. Laat nummer 16 maar komen.

2,5
Ik vind het album niet heel erg vernieuwend. Net als de meeste "oudere" bands kon Iron Maiden niet achterblijven en nog een laatste album creeëren. Helaas zijn velen van deze albums geen groot success geworden, en ook deze heeft het erbij laten zitten.

Ik speel zelf gitaar, dus dat is waar ik het meeste op let. De gitaarlijnen in de nummers lijken ontzettend op die van andere nummers. Denk hierbij aan de hoge gitaarlijn uit "The Alchemist" en de hoge gitaarlijn uit "Prowler". Of de achtergrondlijn van "El Dorado" en die van "The Trooper". In het album zijn ook menig rifjes uit solos zijn van andere bands gepikt. (natuurlijk doet iedereen dit, maar meestal wordt het enigszinds veranderd, zodat het een eigen swing heeft. Dat is helaas niet heel erg naar voren gekomen.) Ook is de gitaar niet heel erg lastig, wat bij een band als Iron Maiden altijd wel leuk zou zijn. Hier zijn uiteraard wel uitzonderingen in tussendoor in het album.

Verder is de muziek een stuk progressiever geworden. Hier ben ik persoonlijk niet zo'n fan van. Ik hield meer van de 80s-achtige-Rock die net iets verder uitbouwde naar de Heavy Metal kant. Mede hierom heb ik het album een *2.5 gegeven.

De nummers die ik het beste vond zijn "Mother of Mercy" en "Coming Home".

Regards,
Q

avatar van rosco39
5,0
eindelijk weer een goed album van Iron Maiden mooie lange nummers echt weer lekker ouderwets ik heb de cd nu een paar beluisterd en daar blijft het niet bij

avatar van Maximusic
4,5
Ik vind het nog steeds een zeer goed album. Die intro van Satalite 15 had van mij los van The Final Frontier gemogen, dan kun je dat nummer ook gewoon even los horen zonder eerst verplicht die intro te luisteren. Nou ja niet dat het zo slecht is, maar echt boeiend ook niet. El dorado blijf ik een aardig nummer vinden met goede riffs en catchy refrein. Maar met Mother of Mercy wordt het wat mij betreft pas echt goed, gelijk een van mijn favorieten met een mooie opbouw en een prachtige gitaarriff. Coming home is een mooie powerballad vooral de tekst en de solo springen er uit.
Met The Alchemist lijkt Iron Maiden oude tijden te willen doen herleven, helaas weet het nummer me nog totaal niet te boeien, maar hij luistert wel lekker weg en is snel voorbij.
In deze eerste 5 nummers is nog niet veel van Maidens nieuwe progressievere stijl te horen ze hadden als je het mij vraagt ook van Brave new World kunnen komen. Bij de laatste 5 wordt het ineens andere koek. Isle of Avalon is ook gelijk het duidelijkste voorbeeld met veel verschillende passages en progressieve elementen, een behoorlijke kluif, ik heb nog steeds het idee dat ik het niet echt ken.
Met Starblind kun je hier weer even van bijkomen het is echt een heel relaxed weg-droom nummer met een prachtig refrein sowieso vindt ik de tekst in dit nummer erg goed.
The Talisman begint dan ook weer erg rustig met een lange intro waardoor je in een (te) rustige stemming raakt en bijna gaat twijfelen 'Ik was toch naar een Iron Maiden album aan het luisteren??' Gelukkig barst gelijk hierna een knetterende riff los en gaat het nummer tot het eind toe behoorlijk recht toe recht aan door. Hierdoor komt het tempo weer terug in de plaat.
Met The Man Who Would be King doet Maiden het wat mij betreft precies goed! Prachtig nummer, niet te druk, niet te rustig, mooie solo, epische sfeer, een goede zang.
When the Wild Wind Blows is dan nog een heerlijk nagerecht, Met een geweldige tekst en lekker ouderwetse Maiden melodien.

Al met al vindt ik het album beter als de voorganger, wel nog een hoop lange nummers maar gelukkig geen eindeloos herhalende refreinen. Ook de sound en productie vind ik op dit album erg goed. Een lang nummer minder en een of twee nummers in de trant van Mother of Mercy erbij was perfect geweest.

avatar van HammerHead
2,5
De plaat valt me eigenlijk alleszins mee, ik had op voorhand een slappere versie van A matter of life and death verwacht, maar dat is het op de zang van Bruce na niet. Ik vind de nummers compositorisch beter in elkaar zitten dan dat gemiddeld op de voorgaande 2 platen het geval was, al duren er een aantal wel weer eens veel te lang.

Aan het stemgeluid van Dickinson is verder toch wel te horen dat hij (en daardoor eigenlijk heel de band) al jaren op z'n laatste benen loopt. Het bereik is bepaald niet meer wat het vroeger is geweest en een groot deel van de plaat is op een vervelend vlakke manier ingezongen. Vooral op Eldorado (verder een sterk nummer) is dit erg duidelijk. Het octaafje terugschakelen op Starblind komt zelfs ronduit knullig op mij over. Ik zou bijna zeggen: 't is weer eens tijd voor het reeds eerder beproefde recept van een nieuwe zanger.

Voorlopig 3 sterren, maar dat zou eventueel nog een halfje meer kunnen worden.

avatar van west
3,0
Eddie schreef:
Over de hele linie vind ik de plaat wat te langdradig. de nummers hadden wat korter gemogen dan had het had wat beter luisterbaar geweest.


Iedere keer als ik dit album draai - zoals nu - denk ik dit ook. Als je naar hun eerdere albums kijkt, dan zijn in ieder geval een aantal tracks minder langdradig. Hier duren veel nummers erg lang, zeker voor waar het op is gebaseerd. Het wordt vaak wel heel erg uitgesponnen. Dit gaat ten koste van de kracht van het nummer zelf en van de uitvoering. Op een bepaald moment denk ik: nee he, daar gaat Bruce NOG een stuk van hetzelfde zingen. Dit gaat ook weer ten koste van de solo's, die soms in de nummers verzuipen. En dat is jammer, want muzikaal zit het (natuurlijk) weer vaak goed in elkaar. Een voorbeeld van zo'n goede gitaarsolo waar je wel erg lang op moet wachten is die in The Man Who Would Be King. Overigens is mede daardoor het tweede gedeelte van dit nummer zeker de moeite waard.

Sir Spamelot had het over het gekabbel van het water bij hem in Oostende. Het kabbelt soms teveel voort. Ook ik betrap mezelf erop dat dit album lang niet altijd je aandacht vasthoudt. Bij het concert binnenkort, zou het spelen van een nummer van dit album wel eens kunnen leiden tot het halen van bier.
Een andere reden voor het 'gekabbel' is dat dit The Final Frontier nog wat meer progressieve rock herbergt dan eerdere albums. Het is toch wat anders dan de metal rock van vroeger (toen alles beter was?...). Overigens hebben ze zelf laten zien hoe die combinatie wel kan werken op het betere meer pakkende Brave New World.

avatar van Casino Boogie
4,0
We zijn gek op alles in hokjes duwen, laten we het daar maar op houden.

Ik heb em al sinds de release liggen en het album ligt voor mij in het verlengde van BNW, DOD en AMOLAD. Wederom prima composities, maar een echte uitschieter heb ik hier nog niet kunnen vinden.

avatar van IJH15
4,0
Vooralsnog het laaste album van de mannen is weer een alleraardigste verzameling epische nummers afgewisseld met enkele korte rockers en een ballad.

Respect voor het ‘experiment’ wat de intro ‘Sattelite 15’ is, maar van mij had het niet gehoeven. Titelnummer is een lekker rockende, korte meezinger. Dan volgt single ‘El Dorado’, waar ik niet zo weg van ben. ‘Mother of Mercy’ is ook nog aardig kort en rockend. De ballad hier heet ‘Coming Home’ en is een erg mooi nummer. Met ‘The Alchemist’ komt er een aardig einde aan de kortere nummers. Vanaf hier duurt ieder nummer langer dan zeven minuten. ‘Isle of Avalon’ leidt het blok epics in. De intro van dit nummer doet me denken aan het tussenstuk van ‘Seventh Son...’. Best wel lekker. Dit stuk komt later nog eens terug. Tussendoor is er ruimte voor Bruce’ vocale geweld en het betere gitaarwerk. ‘Starblind’ is een persoonlijke favoriet. ‘The Talisman’ doet denken aan twee eerder verschenen nummers van Maiden, namelijk ‘Ghost of the Navigator’ en vooral ‘The Legacy’, maar is in tegenstelling tot die laatste wel een zeer sterk nummer (waarschijnlijk niet geheel toevallig zijn alle drie ‘Gers-songs’). Bruce levert hier zijn beste vocale prestatie van het album. ‘The Man Who Would Be King’ kent bijzonder aangenaam gitaarwerk. Afsluiter ‘When the Wild Wind Blows’ is ongetwijfeld het prijsnummer van dit album. Het bekende zachte intro, dat overgaat in hetzelfde deuntje maar dan versterkt, een vrij makkelijk te volgen tekst (kritisch op de media), lekkere instrumentale passages. Schitterend.

De beste nummers van dit album (uitgezonderd ‘Starblind’) staan ook op ‘En Vivo’ (en worden daar grotendeels beter uitgevoerd). Neemt niet weg dat dit een goed album is.
4 sterren

avatar van RuudC
4,0
Gekocht destijds omdat het van Maiden was, maar eigenlijk was mijn interesse in nieuw werk op dat moment bijzonder laag. Het zou zomaar kunnen dat ik de eerste drie songs gedraaid heb toen en dat het daarbij gebleven is. Nu ik het album weer hoor, snap ik enerzijds die houding wel, maar toch heeft ook dit album wel het nodige moois te bieden. Bepaalde kritiek vind ik ook wel op z'n plaats, want Maiden wisselt weinig af in zijn muziek. Tempo, dynamiek en dergelijke blijven vaak hetzelfde. Als er al afwisselingen zijn, lijkt het wel alsof het niet op mag vallen. Dat maakt, samen met de lange speelduur, het album soms wel wat saai.

Toch heeft The Final Frontier ook wel echt wat te bieden. De productie is weer erg helder. Het album heeft een fijne sfeer. Het spel van de heren is om te smullen. De teksten zijn weer dik in orde. Het vertaald zich alleen niet vaak genoeg in ook echt goede songs en zoals het wel vaker bij Maiden het geval is, zit het beste aan het eind van het album. When The Wild Wind Blows is een heel goede afsluiter, maar de hoofdprijs vind je wat mij betreft in The Man Who Would Be King. Op dit soort momenten hoor en besef je dat Maiden nog altijd een force majeur is.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Fear Of The Dark
8. Dance Of Death
9. Piece Of Mind
10. A Matter Of Life And Death
11. Brave New World
12. The Final Frontier
13. No Prayer For The Dying
14. The X Factor
15. Virtual XI

avatar van lennert
4,5
Ik vind de gemiddelde waardering voor dit album behoorlijk tegenvallen, aangezien het zelf een van mijn favoriete albums van de post-reunie-periode is. Het bouwt in dat opzicht ook perfect met de snellere, catchy stukjes om vanaf Isle Of Avalon non-stop heavy prog-metal te zijn. De eerste helft heeft met The Final Frontier een heerlijk rockend introlied te pakken, om op een Mother Of Mercy wat meer dramatiek te laten horen en met The Alchemist een heerlijk klassieke Maiden-track neer te zetten, maar hierna gaat het pas echt los. Vooral Starblind met zijn fantastische teksten of The Talisman met dat machtige refrein (WEEEEEEEEESTWAAAAAAARD THEEEEE TIIIIIIIIIDEEEE!) maken altijd dingen bij me los. En Harris heeft met When The Wild Wind Blows een heerlijke afsluiter neergepend waarbij het aandachtig luisteren van de tekst (doomsday preppers die zichzelf verschansen en de zelfmoordpil nemen als ze denken dat de apocalypse losbarsten, terwijl het een simpele aardschok betreft) weer eens prioriteit heeft. Het album ademt heerlijk en Dickinson klinkt voor mij nog steeds in topdoen. Slechts Coming Home had van mij niet gehoeven, maar als geheel is The Final Frontier toen en nu nog steeds een topalbum voor me.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. Brave New World
6. The Number Of The Beast
7. The Final Frontier
8. Iron Maiden
9. Dance Of Death
10. No Prayer For The Dying
11. A Matter Of Life And Death
12. Piece Of Mind
13. Fear Of The Dark
14. The X Factor
15. Virtual XI

Gast
geplaatst: vandaag om 21:59 uur

geplaatst: vandaag om 21:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.