menu

Fleet Foxes - Helplessness Blues (2011)

mijn stem
3,85 (651)
651 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Sub Pop

  1. Montezuma (3:37)
  2. Bedouin Dress (4:30)
  3. Sim Sala Bim (3:14)
  4. Battery Kinzie (2:49)
  5. The Plains / Bitter Dancer (5:54)
  6. Helplessness Blues (5:03)
  7. The Cascades (2:08)
  8. Lorelai (4:25)
  9. Someone You'd Admire (2:29)
  10. The Shrine / An Argument (8:07)
  11. Blue Spotted Tail (3:05)
  12. Grown Ocean (4:36)
totale tijdsduur: 49:57
zoeken in:
5,0
Prachtcd! Vooral het nummer "The Shrine/An Argument is wonderschoon.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

avatar van Thomas91
3,5
Een halfje verlaagd. Sim Sala Bin vind ik een mooi nummer, net als Cascades. Montezuma is ook aardig en ik hoor soms nog wel een aantal stukken die ermee door kunnen, maar voor de rest is het niet echt mijn ding. Een beetje saai eigenlijk.

avatar van Booyo
3,0
Ik weet het nog niet helemaal met deze nieuwe plaat van Fleet Foxes. Bevalt me helaas een stuk minder dan voorgaande.. De eerste helft (tot en met Helplessness Blues) vind ik zeer sterk, erna worden het echter een beetje eentonig. Aardige nummers wel, maar ze willen maar niet blijven hangen. Uitzondering daarbij is The Shrine / An Argument. Wellicht dat het moet groeien, maar ik heb het al behoorlijk vaak beluisterd dus daar heb ik mijn twijfels bij..

3*

avatar van AOVV
4,0
Bij mij begint ie in ieder geval stilaan te groeien. In zekere zin is deze plaat gevarieerder dan het debuut, en toch lijkt het erg veel op elkaar. Er staan wel enkele pareltjes op, zoals de titeltrack. Erg knap!

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Fleet Foxes heeft me met dit album zeer positief verrast!
De plaat klinkt veel gevarieerder en gedurfder dan hun debuutalbum.
Ik draai de CD al enkele dagen onafgebroken thuis en in de auto en dit is een groeier gebleken, het zal me niet verbazen als ik nog hoger met mijn waardering ga uitkomen na verloop van tijd.
Enkel de afsluiter vind ik wat minder, maar het prachtige titelnummer alsmede Bedouin Dress,
Battery Kinzie, Lorelai, Sim Sala Bim en het fraaie The Shrine/An Argument zijn een aparte vermelding waard!

avatar van The Eraser
4,0
De plaat gaat wat slap van start met de 2 openers, maar vanaf Sim Sala Bim openbaart de typische Fleet Foxesschoonheid zich weer. Opnieuw een prachtige plaat

avatar van Cor
3,5
Cor
Ik blijf een wat dubbele verstandhouding met Fleet Foxes houden. Ik vind het oprecht mooie muziek, maar dat laatste duwtje naar 'wonderschoon' kan ik niet geven. Het is hier en daar toch vooral gladde schoonheid, maar zonder het emotionele randje dat net eeuwigheidswaarde aan de muziek van Fleet Foxes zou kunnen geven. Omdat ik dan het gevoel heb dat er nog meer in zou zitten, heb ik soms een ontnuchterend gevoel bij deze plaat, terwijl het tegelijkertijd toch echt een mooie plaat is. Maar dat kan dus allemaal in (mijn) muziekbeleving.

BrotherJohn
De vorige plaat van Fleet Foxes bevatte enkele mooie nummers. In plaats van het album in één ruk te luisteren, luisterde ik vaak naar die enkele nummers. Als geheel vond ik het wat te onsamenhangend. Dit nieuwe album is veel consistenter, veel meer één geheel, één beleving. Alle nummers zijn boeiend en ademen dezelfde speelse, beminnelijke energie, ademen ook dezelfde nostalgische sfeer. The Beach Boys, The Moody Blues, Simon & Garfunkel, The Band, Crosby Stills & Nash zijn enkele referenties die bij me opkomen. Het lijkt wel een soort medley, of een 'ode aan' ...

Helplessness Blues behoort niet tot de wereldtop, maar als een album je elke luisterbeurt weer een onvervalst behaaglijk gevoel geeft, zonder je ook maar een minuut te hoeven vervelen, dan staan daar 4,0* voor.

avatar van bommel
4,0
Cor schreef:
Ik blijf een wat dubbele verstandhouding met Fleet Foxes houden. Ik vind het oprecht mooie muziek, maar dat laatste duwtje naar 'wonderschoon' kan ik niet geven. Het is hier en daar toch vooral gladde schoonheid, maar zonder het emotionele randje dat net eeuwigheidswaarde aan de muziek van Fleet Foxes zou kunnen geven. Omdat ik dan het gevoel heb dat er nog meer in zou zitten, heb ik soms een ontnuchterend gevoel bij deze plaat, terwijl het tegelijkertijd toch echt een mooie plaat is. Maar dat kan dus allemaal in (mijn) muziekbeleving.

Ja Cor, daar ben ik het helemaal mee eens.
Het is zonder meer mooie muziek, maar echt raken doet het me niet.

BobbieMarley
BrotherJohn schreef:
De vorige plaat van Fleet Foxes bevatte enkele mooie nummers. In plaats van het album in één ruk te luisteren, luisterde ik vaak naar die enkele nummers. Als geheel vond ik het wat te onsamenhangend. Dit nieuwe album is veel consistenter, veel meer één geheel, één beleving. Alle nummers zijn boeiend en ademen dezelfde speelse, beminnelijke energie, ademen ook dezelfde nostalgische sfeer. The Beach Boys, The Moody Blues, Simon & Garfunkel, The Band, Crosby Stills & Nash zijn enkele referenties die bij me opkomen. Het lijkt wel een soort medley, of een 'ode aan' ...

Helplessness Blues behoort niet tot de wereldtop, maar als een album je elke luisterbeurt weer een onvervalst behaaglijk gevoel geeft, zonder je ook maar een minuut te hoeven vervelen, dan staan daar 4,0* voor.


De vorige cd onsamenhangend? Ik vind dat nog wel meevallen.

Hendrik68
Ben met de eerste luisterbeurt bezig. Deze probeer ik samen met Bon Iver in mijn zoektocht naar hedendaags talent. Bon Iver kan ik direct wel aan de kant schuiven. Wat een vreselijke stem zeg en muzikaal ook niet echt spannend. Nee dan deze Fleet Foxes. Dat pakt je gewoon direct. Lekkere melodieen. Lekkere muzikale omlijsting. Heerlijk. Die ga ik vaker horen.

avatar van Lennonlover
4,0
De tweede cd is altijd een hele opdracht voor een band. Het is de cd van de bevestiging. En ik moet zeggen: Fleet Foxes hebben mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen. Ik vond hun eerste album mooi. Sommige nummers waren echt prachtig, anderen deden me redelijk weinig. Dit album is veel constanter qua niveau. Met een paar topper erin (Lorelai, Sim Sala Bim, bedouin Dress) Ik moet zeggen: deze is zelfs beter dan hun eerste.

4*

Hendrik68
Ja dat idee heb ik ook. Ik heb bij de eerste meer moeite mijn aandacht erbij te houden. Deze klinkt op het eerste gehoor in alle opzichten completer. Maar goed ik moet alles nog vaker bestuderen.

avatar van stef212
Geniaal staaltje Folkpop. Die uithaal in The Shrine/ An Argument is echt altijd raak. Was live op Rock Werchter tamelijk 'overwhelming' te noemen. Iedereen ging uit z'n dak, wat toch atypisch is op deze muziek. Maar uiteraard mag het met al deze wondermooie songs geen probleem zijn om een tent in te pakken.

avatar van Thomas91
3,5
2* hiervoor is natuurlijk veel te laag. Blijkt dus toch te groeien. Mooie muziek, al heb ik lang niet altijd zin in die galmende stem. Gaat dus weer wat omhoog.

avatar van RoyDeSmet
5,0
Prachtige CD. De teksten zijn fenomeneel goed
qua instrumentatie gebeurt er zó veel in dit album.
De samenzang van deze heren is ook werkelijk fantastisch.
Alle nummers zijn goed.

Ik geef deze gewoon onbeschaamd 5 sterren!

avatar van BenZet
4,5
Op de terugweg op de franse snelwegen is het kwartje bij mij gevallen voor deze plaat. 2 keer gedraaid en wordt steeds beter. Viel deze mij in het begin erg tegen, begin ik hem steeds meer te waarderen. Goede plaat. Goede afwisseling in de nummers met een hoop diversiteit van invloeden en sferen.

avatar van harm1985
4,5
Ook eindelijk aangeschaft, en inderdaad zelfs het hoesje is mooi. Artwork spreekt in wat groter formaat een stuk meer, en wat helemaal prettig is, is dat er een binnenhoes om de CD zit, hulde!

avatar van AOVV
4,0
In 2008 brachten Fleet Foxes hun eerste plaat uit. Die heb ik toch al eventjes in mijn bezit, en ik vind ‘m nog steeds erg goed. Ik zat ook al een tijdje te wachten op een nieuwe plaat. Die hebben ze dit jaar dan uitgebracht, onder de titel ‘Helplessness Blues’. Het titelnummer werd al even voor de release op onder andere Pitchfork beschikbaar gesteld, en ik heb ‘m toch een keer of vijf beluisterd. Het was een voorbode van een tweede sterke plaat. Pecknold en de zijnen hebben bevestigd.

De hoes is ook weer erg mooi, net als die van het debuut. Een mooie, kleurrijke wereld wordt opgetekend. Het boekje, waarvan ik eerst dacht dat het gewoon een boekje was, blijkt een groter model van de hoes, maar dan in grijstinten. Waar de hoes zelf me een warm, zomers gevoel geeft; geeft dit me een grauwer gevoel. En zo klinkt de muziek ook, eerlijk gezegd. Alsof de zon schijnt en het regent tegelijkertijd. De regenboog die door de 12 nummers op deze plaat wordt gecreëerd, is dan ook erg fraai.

De basis is nog altijd grotendeels hetzelfde als op het debuut. Meerstemmigheid, een licht melancholische klank, met wortels in de folkmuziek. Toch bespeur ik ook meer variatie; het lijkt erop dat Fleet Foxes erop vooruit zijn gegaan. Twee nummers op de plaat bewijzen dat: ‘The Plains/Bitter Dancer’ en ‘The Shrine/An Argument’. Eigenlijk tweeledige nummers, zoals uit de titel ook al valt op te maken. Daarover later meer, laten we het eerst eens over de overige 10 songs hebben. Veelal simpele folknummertjes, zoals op het debuut, maar toch iets meer variatie. Dat ze hun gevoel voor aanstekelijkheid nog niet verloren zijn, bewijzen nummers als ‘Battery Kinzie’ en ‘Grown Ocean’, al vind ik laatstgenoemde toch een wat minder nummer.

Dat niet elke song raak is, wijst erop dat Fleet Foxes wel degelijk nog progressiemarge hebben. ‘The Cascades’ is een tussendoortje, niet zo veel aan, maar dat kan ik wel gedogen. ‘Blue Spotted Tail’ klinkt ook wat simplistisch (ook qua tekst), en is dus ook zeker niet het sterkste nummer op de plaat. Nog één van die korte songs, ‘Someone You’d Admire’, is daarentegen wel een voltreffer; ik kan er maar niet genoeg van krijgen, terwijl dat nummer ook best simpel is, als je het objectief bekijkt. Maar het raakt me gewoon, de tekst klinkt ook zo oprecht en mooi, ik kan er niet onderuit. Niet het beste nummer op de plaat, maar wel het nummer dat ik veruit het meest beluister.

Met ‘The Plains/Bitter Dancer’ geven Fleet Foxes een eerste keer uiting aan hun ambitie om van simpel folkbandje toch wat meer gedifferentieerde horizonten te gaan verkennen. De intro (The Plains) plaveit mooi de weg voor het tweede deel van de song, dat een haast hypnotiserend effect heeft, nog versterkt door het fluitje. Om correct te wezen, moet men eigenlijk zeggen dat de song uit drie delen bestaat; want eens de grens van de vier minuten gepasseerd, wordt het geheel weer opgeluisterd met zo’n mooi meerstemmige passage, dat vrolijk en onbekommerd klinkt. Het hele nummer heeft eigenlijk een middeleeuws sfeertje, als je ’t mij vraagt.

De titelsong, daar kan ik misschien wel het meeste over zeggen. Een pracht van een nummer, misschien wel het beste dat Fleet Foxes tot nu hebben gemaakt. De kracht van het nummer zit ‘m in twee dingen; de variatie en uitgesproken vastberadenheid om er iets van te maken. Hier steekt veel tijd in, daar durf ik m’n hand voor in het vuur te steken. De overgang na drie strofen naar een heel andere sound, met Arcade Fire-achtige riff bijvoorbeeld; of de erg sterke, goed doordachte tekst (“What good is it to sing helplessness blues? Why should I wait for anyone else?”).

‘The Shrine/An Argument’ is by far het beste nummer van de plaat. Met zijn speeltijd van ruim 8 minuten en erg fraaie opbouw is het iets dat Fleet Foxes voorheen nog niet gedaan hadden. Het mooiste voorbeeld van vooruitgang in hun songwriting. Pecknold heeft dit gezegd: “For the second album, I tried to sound less poppy, less upbeat and more groove-based”. Daar is ie aardig in gelukt, al moet ik wel de opmerking maken dat de meeste nummers, alsmede passages in dit langste nummer, nog altijd erg poppy klinken. Maar er is inderdaad een verandering in de sound, en dat is het voornaamste.

De veelheid aan instrumenten die op de plaat gebruikt zijn, geeft ook de ambitie van ‘Helplessness Blues’ aan. Fleet Foxes hebben nu twee platen uitgebracht, die allebei sterk zijn, maar nog niet bijzonder. De band heeft het wel in zich om zo’n plaat te maken, die boven alle andere platen uitsteekt, en als dat pas moest gebeuren na nog twee à drie platen van dit kaliber, dan zal ik daar niet om treuren; Fleet Foxes hebben in mijn ogen hun kunnen wederom gedemonstreerd, en bewezen dat ze ook kunnen groeien. Nu ben ik vooral benieuwd waar die groei hen gaat brengen.

4 sterren

avatar van kobe bryant fan
3,5
Zoals altijd weer een mooie recensie Nick.

avatar van Obeu
4,5
Fleet Foxes heeft mijn hart veroverd, vooral door The Shrine / An Argument, de Paranoid Android van de folk.

avatar van Madjack71
Toch een halfje omhoog...vind dit album meer in balans als het debuut...en die hoes vind ik toch wel heel mooi....voor 4* vind ik dit wel de moeite waard om op vinyl te halen.....zit ook een beetje eigenbelang bij...door het prachtige artwork.

avatar van staralfur
4,5
Ook bij mij een halfje omhoog: want wat waren ze goed afgelopen weekend op Haldern Pop!

5,0
Wat een geweldig album! Net de op de kop getikt en al ettelijke luisterbeurten gegeven. Na het overrompelende debuut zetten ze de lijn gewoon door. De Fleet Foxes hebben een excentrieke sound die mij heel erg bekoort. Kortom, top.

avatar van west
3,0
Thomas91 schreef:
Een beetje saai eigenlijk.


Ik snap niet dat Helplessness Blues bijna dezelfde score heeft als hun debuutalbum. Dat was toch echt een stuk beter. Dat stond vol met (bijzonder) sterke songs, hier staan wel heel veel brave meerstemmige best aardige tot soms niet zo goede nummers op. Uitzondering is The Shrine / An Argument en vooruit ook Grown Ocean en The Plains / Bitter Dancer (met Simon & Garfunkel sound).

Inderdaad: de rest is een beetje saai eigenlijk. Eén van de tegenvallende albums van 2011 voor mij. Ik zou Diamond Mine van King Creosote willen aanraden: daar zijn de songs, de emoties in de muziek en de gelaagde sound wel heel geslaagd.

avatar van RoyDeSmet
5,0
west schreef:
Ik snap niet dat Helplessness Blues bijna dezelfde score heeft als hun debuutalbum. Dat was toch echt een stuk beter. Dat stond vol met (bijzonder) sterke songs, hier staan wel heel veel brave meerstemmige best aardige tot soms niet zo goede nummers op. Uitzondering is The Shrine / An Argument en vooruit ook Grown Ocean en The Plains / Bitter Dancer (met Simon & Garfunkel sound).

Inderdaad: de rest is een beetje saai eigenlijk. Eén van de tegenvallende albums van 2011 voor mij. Ik zou Diamond Mine van King Creosote willen aanraden: daar zijn de songs, de emoties en de sound wel heel geslaagd.


Zet eens een koptelefoon op en luister naar wat er allemaal gebeurt in de muziek.
Prachtig.

avatar van west
3,0
Alsof ik dat niet gedaan heb....

avatar van Ducoz
4,5
west schreef:
Alsof ik dat niet gedaan heb....


Dat weet ik niet, dat kunne wij uiteraard niet ruiken.

Wat je ook zou kunnen doen.

Als het tegen de avond loopt, alle lichten uit doen, steek kaarsen aan.
Stop hem in een goede stereo met bas en 4 boxen.
Ga er voor zitten, laat je betoveren en laat Fleet Foxes je mee nemen naar een muzikale wereld van bossen, heiden en woestijnen.

Soms wil het werken

avatar van west
3,0
Ducoz schreef:
(quote)


Dat weet ik niet, dat kunne wij uiteraard niet ruiken.


Dat weet je wel: ik heb het je net verteld en ik heb mijn mening gegeven over deze plaat. Is vrij lastig zonder goed te luisteren. Daarbij heb ik ook aangegeven dat ik hun debuutalbum wel goed vond. Deze plaat haalt voor mij dat niveau niet, ook niet als het tegen avond loopt.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:38 uur

geplaatst: vandaag om 13:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.