Een album dat niet helemaal in het bandrepertoire past. In Engeland werd er een gelijknamige (dubbel-)EP uitgebracht maar deze waren in Amerika uit de mode geraakt. Het gevolg was een soort verzamelaar: de Britse EP + 5 extra nummers.
En de 11 nummers bevatten wederom talloze klassiekers. Buiten de drie nr. 1 hits ben ik erg fan van "The Fool on the Hill", "I Am the Walrus" en het titelnummer. Maar eigenlijk vindt ik het totaalplaatje gewoon steengoed. Probleem is dat bij The Beatles alles onder een vergrootglas wordt gehouden. Natuurlijk is "Flying" geen "Penny Lane" En toch...ik wil de reacties weleens zien als Frank Zappa iets dergelijks had gemaakt.
"Al You Need is Love" is tekstueel wat simplistisch maar was 1967 niet
The Summer of Love? In dat opzicht kunnen we stellen dat The Beatles de tijdsgeest uitstekend hebben verwoord. Talloze jaargenoten hebben onder invloed van LSD muziek gemaakt die niet te begrijpen valt zonder zélf gebruik te maken van verdovende middelen. The Fab Four slagen er echter in ambitie en melodie wederom perfect te combineren.
Het is ook nog het eerste album zonder Brian Epstein en verrassend genoeg de afsluiting van hun korte psychedelische periode. Tijdens Boxing Day werd de film (in zwart-wit) door de BBC uitgevonden en The Beatles kregen hevige kritiek. Waarschijnlijk dat de matige film er mede voor verantwoordelijk is dat het album nooit opduikt in lijstjes.
Rationeel gezien is het wederom een steengoed album dat
Sgt. Pepper... op sommige momenten zelfs overtreft. Iedere artiest die met iets dergelijks op de proppen komt zal overladen worden met lovende kritieken. Het zegt alles over de status van The Beatles dat deze in hun oeuvre nooit naar voren komt.
En zo kom ik 'gewoon' op 5*