The Beatles - Magical Mystery Tour (1967)

Blue Jay Way vind ik echt niet aan te horen. Harrisons slechtste nummer van bij zijn tijd bij The Beatles, me dunkt. Dat instrumentaal nummertje doet me ook niet veel. Maar de rest is ooo zo mooi. Hoe deden ze het toch...

Aardig tussendoortje van The Beatles. Van de Magical Mystery EP vind ik eigenlijk alleen The Fool on the Hill écht goed. De B-kant van dit album is een soort van best of waarop per ongeluk Baby You're a Rich Man en All You Need is Love terecht zijn gekomen. Met name dat laatste nummer is een van de minste die ik ken van The Beatles (samen met Ob La Di, Ob La Da).
Maar goed, de nummers waarvoor ik dit album zou kopen, staan ook op de blauwe verzamelaar die ik al jaren in huis heb.

3.5*

"I Am The Walrus"? "Penny Lane"? "Strawberry Fields Forever"? Eerste 2 staan wel in mijn top 10.

Wat een heerlijk album is dit toch. Op rubber soul na ken ik hun andere 4 topklassiekers ook, maar vind Abbey road en deze toch het lekkerste wegluisteren.

Deze staat vol met pakkende songs.

Vind deze wel een aanrader mocht je niets van The Beatles kennen verder.

Hét werd al ergens geopperd, net een verzamelaar zoveel goede nummers.

Het wás voor een groot deel een verzamelaar: gewoon een samenvoeging door Capitol van de film-EP en wat losse tracks en singles.
De EP was:
"Magical Mystery Tour"
"Your Mother Should Know"
"I Am the Walrus"
"The Fool on the Hill"
"Flying" (Lennon/McCartney/Harrison/Starkey)
"Blue Jay Way" (Harrison)
Op zich geen rare collectie an sich al is Blue Jay Way in mijn smaak één van de vervelendste Beatles-tracks ooit...

Deze plaat voelt een beetje als een samenraapsel aan tracks (want dat is het natuurlijk ook). Gevolg is dat enkele van de beste nummers die the Beatles ooit hebben gemaakt (I am the walrus, Strawberry Fields, Penny Lane, Magical Mystery Tour) worden afgewisseld door enkele van de zwakste tracks uit hun oeuvre (Flying, Blue Jay Way (What the fuck Harisson!) en ja, ook All You Need is Love vind ik verschrikkelijk!)

Dat een plaat met zoveel zwakke momenten toch op vier sterren uit kan komen bij mij komt omdat de sterke momenten van zo'n uitermate hoog niveau zijn dat ik simpelweg niet lager kán geven.

Verder vind ik het wel jammer dat de groep qua sound geen vernieuwing biedt ten opzichte van het Sgt. Peppers tijdperk. Met the White Album kwam het experiment gelukkig weer terug in de groep.

Je vergeet The Fool on the Hill te benoemen bij de beste nummers, gukker

The Magical Mystery Tour is een niet geheel geslaagde poging om voort te borduren op het succes van Sgt. Pepper's. Het is een mixed bag aan liedjes geworden, waarbij het contrast tussen echt sterke nummers en minder werk soms wel erg groot is. Dit bevordert bovendien niet de samenhang, die juist wel te vinden is op Beatles albums uit het tweede deel van de,jaren 60.

Die (erg) goede / mooie nummers zijn de titelsong, vroeger the Fool on the Hill (inmiddels wat te veel gedraaid), I Am the Walrus, Strawberry Fields Forever en het fraaie Penny Lane. Kortom: een plaat met een paar sterke nummers maar ook met een paar fillers. Het gemiddelde hier vind ik dan ook verrassend hoog.

De echte opvolger van Sgt. Pepper is the white album. Magical mystery tour was oorspronkelijk een E.P met de nummers van de film. Capitol, in Amerika maakte er zelf iets anders van, die zette de hits die the Beatles dat jaar hadden erop, zodat er een volledige lp ontstaan is. Maar The Beatles hebben er nooit aan gewerkt zoals ze aan een regulier album werkte. Het is meer een verzameling hits, overblijfsels van de sgt pepper sessie, de soundtrack van de film en wat b kantjes.
Het duurde tot 1987, toen de catalogus voor het eerst op cd verscheen, dat Magical mystery tour als volwaardige plaat werd gezien, maar zo is het door the Beatles nooit bedoeld.

Het pleit voor the Beatles. Maar dan nog of misschien zelfs: maar dan juist is dit een niet geheel geslaagde poging om voort te borduren op het succes van Sgt. Pepper's, geïnitieerd dus door de platenmaatschappij en niet door de band.

Wat mij dan in het verlengde hiervan verbaast, is jouw 5* voor dit album. En niet alleen die van jou, maar van veel meer users. 4,19* voor dit samenraapsel: bijna net zoveel als voor de echte grote vier.

Als er op één plaat nummers staan als Walrus, Strawberry fields, The fool on the hill, Penny laine, All you need is love, Magical mystery tour, Hello Goodbye...er zijn maar weinig bands die op één lp zoveel evengreens hebben staan. Misschien twee fillers in de vorm van Flying en het slechtste Harrison nummer ooit Blue jay way. Zo'n samenraapsel is het ook weel niet. Qua stijl en sfeer past alles goed bij elkaar en vormt het wel een eenheid. Het komt allemaal uit 1967. Het is Lennons favoriete Beatles album, een leuk detail.

Zei hij dat over de EP of over deze verzamelaar/dit album?

Hij zei dat over de lp die capitol in Amerika uitbracht. Ik heb het gelezen in een interview met Lennon uit 1974 ter promotie van Walls and bridges. Ook presenteerde hij in 74/75 als gastpresentator een radio programma, een New Yorks station. Tijdens één zo'n programma kreeg hij de vraag wat zijn favoriete Beatles album is, hij noemde MMT waarna hij een nummer van Magical mystery tour draaide, ik geloof Your mother should know, maar dat weet ik niet zeker.

Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat als je dit opschrijft je 5*, dat is een klassieker (!), geeft aan deze verzameling hits, overblijfsels en b-sides. De band zelf heeft het nooit als album bedoeld!
Je schrijft dat er flink wat (erg) goede nummers op staan, maar dus ook een flink aantal fillers. En die zijn toch makkelijk te herkennen.

En ik weet niet wat John Lennon voor verdovends op had in 1974, maar dat slaat toch helemaal nergens op. Volgens mij heeft deze band toch een aantal betere platen gemaakt, zeg ik voorzichtig....

Tja, wat is een klassieker, en wat niet, West? Dat blijft toch in hoge mate arbitrair!

Nou, ik som hier toch een stapel argumenten op, mij aangereikt door devil-hunt himself, waarom dit geen klassieker kan zijn. Maar puur persoonlijk kan je dat desondanks toch vinden natuurlijk. Hoewel ik in dat geval een wel erg groot enthousiasme voor de Kevers vermoedt.

Ik bedoel gewoon, en dan in algemene zin, hoe bepaal je dat, en dan zonder op argumentatie van anderen te leunen. Bij het beoordelen van de kwaliteit van muziek speelt de subjectieve factor altijd een rol. Het blijft een on-going discussie ben ik bang. En dat geeft allemaal niks hoor.

De makers van de muziek zelf hebben vaak een hele andere beleving dan de luisteraars. Lennon had bijvoorbeeld veel meer met Please please me en With the Beatles dan met Pepper of Abbey road. Die vond hij veel te perfect, hij had het liever krakend en schurend. En dan nog blijft het een discussie waar ik nooit uit komt, wie bepaald of iets een meesterwerk is. Het grote publiek, de muziekkenner ( dat vind iedereen van zichzelf) of het individu zelf. Ik ga voor de laatste categorie. Muziek blijft persoonlijk gevoel en is geen wetenschap.
Voor mij is de hele Beatles catalogus klassiek en daar is geen argument tegen in te brengen

Ja, dat vermoeden had ik al!

Ik ben het op zich wel met west eens. Er staan wat fillers op en ook wat overdreven meligheid. Aan de andere kant is 'I Am the Walrus' wellicht hun meest ambitieuze project. Niet direct één van mijn favoriete Beatlesnummers, maar wel vooruitstrevend en als compositie waarschijnlijk het beste gelukt. Hooguit gaat het arrangement van 'Tomorrow Never Knows' nog net even verder.

Wat ook meespeelt is dat Lennon het grootste deel van '66 en '67 (en in toenemende mate) onder invloed was van LSD. Wat dan de mening is van de artiest zelf is ligt dan wat ingewikkelder; vanaf het moment dat John's geest enorm verruimd werd, nam McCartney de leiding van de band over en werden Sgt. Pepper's en vooral de Magical Mystery Tour (Sgt Peppers' II) Macca-projecten. Ik vermoed dat John's rancune bij zijn achteraffe beoordeling van dit album en deze periode wel degelijk een rol speelt. In ieder geval produceerde hij in ieder geval minstens drie briljante songs in die periode (A Day In The Life, Strawberry Fields, I Am The Walrus) en minimaal één draak (All You Need Is Love).

Die LSD-verhalen moet je niet zo serieus nemen. Daar worden natuurlijk sensationele verhalen van gemaakt, maar je lichaam bouwt tolerantie op en het duurt niet lang voor het dus niet meer werkt. Het is onmogelijk om het grootste deel van 1966 en 1967 trippend door te brengen.

Bovendien krijg je bij regelmatig gebruik ( en dan heb ik het over 1x per week ) al dusdanig veel flash-backs dat je nooit meer aan een normaal leven toekomt.

Ik weet weinig over LSD an sich; Brian Wilson en Syd Barrett hebben in ieder geval hun zwakke geestelijke gestel ermee opgeblazen en John Lennon was er dicht bij; de combinatie van paranoïde en het verruimen van de werkelijkheid leverden mooie muziek op, maar ook gevaarlijke momenten, zoals de instorting van John tijdens de Getting Better-sessies. Het had dus in ieder geval veel invloed op de geestesgesteldheid van John die een jaartje later op Yoko en heroine overschakelde en prompt veel meer de rock-kant opging (en weer de baas van de band wilde worden, verklaarde Jezus te zijn, etc. enz.)

Google is je vriend wat dat betreft, je kunt het zo opzoeken. Lsd is ook niet verslavend vanwege die snelle gewenning. Wilson en Barrett waren al instabiele mensen, Lennon niet voor zover ik weet? Dat er sprake is geweest van misbruik zou kunnen, maar de media blazen het altijd graag op. Je ziet dat bijv. ook in Hunter Thompsons verslag over de Hell's Angels.

Net zoals het verhaal van Harrison die zoveel LSD had gebruikt dat hij gewoon aan het verkeer kon deelnemen zonder ergens last van te hebben. Dat is fysiek weliswaar mogelijk, maar waarom zou hij constant iets innemen dat geen effect heeft? Althans, niet het bedoelde effect. Het brengt dan alleen nog maar de risico's met zich mee. Ik geloof daar niets van.

Lennon was zo labiel als een ui. Het feit dat hij zich na de periode in India stortte op de heroine, in de jaren '70 aan de coke zat en in het lost weekend aan de drank tekent een beetje een rammelige persoonlijkheid. En ik weet inderdaad weinig van LSD, maar des te meer van The Beatles en songs als Tomorrow Never Knows, Strawberry Fields Forever en I Am The Walrus komen niet voort uit een joint en een kopje thee.
Een quote uit de Lennon-interview uit 1971 (Jann Wenner) .

Wat ik bedoel is dat hij voor zijn harddrugsgebruik niet labiel was, klopt dat? Lennon was zeker een heel verslavingsgevoelig persoon. De combo met persoonlijke problemen is dan vaak fataal. Dat hij vaak als held wordt gezien, is eigenlijk apart. Lennon is eerder een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet.

Ik ontken nergens dat LSD een grote inspiratiebron is geweest. Je kan alleen niet twee jaar lang onder invloed zijn. Zo'n quote als hieronder is typische spreektaal: overdrijven om een punt te maken.

Ik denk eerder dat zijn labiele persoonlijkheid, waarbij je ook zeker te maken hebt met pluspunten, een grote inspiratiebron was en juist niet de drugs. Hetzelfde geldt voor iemand als Jim Morisson. De drugs vlakken de boel na langer gebruik alleen maar af.

Een labiel karakter komt de kunst ten goede, een donkere kant hoort een artiest wel te hebben dat hoor je dan weer terug in de muziek zeg maar.
En Lennon, gespleten als de pest. Aan de ene kant was het LSD, drank, heroïne, boulimia, Coke, depressief, vreemdgaan, gewelddadig, een kille en afstandelijke vader ( Julian ) en huichelachtige echtgenoot. ( Cyntia)
Aan de andere kant een innemende warme persoon, trotse vader ( Sean ), geëmancipeerde echtgenoot ( Yoko ) , gezondheidsfreak, optimist, humanist en vredelievend.
Hij had wel een keihard bazig wijf nodig om mee te trouwen, met een wat gevoeliger wezen had hij de vloer aangetrokken.
Maar door al deze tegenstellingen in zijn aard is er muziek geschreven die al 50 jaar overeind staat en dat nog heel lang zal blijven. Er zijn al genoeg gelijkmatige mensen op de wereld, laat de kunstenaar maar lekker labiel zijn

I am The Walrus en StrawberryFields Forever behoort naar mijn bescheiden mening tot het allerbeste werk van de heren. Daar kun je Fool On The Hill nog bijvoegen. Het waren meer dan prima ingrediënten voor weer een top album. Echter de samenhang en het wat mindere materiaal als All You Need en Blue Jay Way besluiten me om een 4* toe te kennen.

I Am The Walrus en Strawberry Fields zijn geweldige luisterervaringen - heerlijke psychedelica om bij weg te dromen. Toptracks !