Nou heb ik het ook geluisterd, het begin van Monarchy of Roses klinkt her en der wel goed.
Alleen ze proberen ontiegelijk hip te doen met die Dance beat tussendoor en dan dat orgel/keyboard/synth er bij maakt het voor mij echt een bout nummer. Terwijl die lekkere instrumentale uitvallen er in wel werken. Naar het einde van het nummer trekken ze me toch over de dijk en moet ik toch bekenen dat ik dit best een lekker nummertje vind(misschien moet ik m'n poot minder stijf houden).
Factory of Faith valt daarin tegen wel mee maar zit ook wel tegen het randje aan, met een rampe stamp beat en van die irritante tikjes op z'n hi-hat wat het weer omtoverd in een dance beat.
Anthony ouderwets snelpratend zingend, maar toch in mindere mate want hij lijkt het niet helemaal te halen. En klinkt her en der uitgeput. Refrein, net als de single, vrij matig en nogal standaard. De gitaar doet hierin eigenlijk hetzelfde en komt niet op de voorgrond.
Brendan's Death song, begint als een akoestisch nummer. Hier pakken ze me, klinkt prima. Prima vocals, best een aardige tekst!. Werkt alleen wel naar een hoogtepunt toe, opzwepend door de drums. Het hoogte punt lijkt niet te komen.. Wel in de vorm van een knallende bridge standaard RHCP stijl dan het zelfde chorus herhaald alleen een wat "heftigere" begeleiding.
Ethiopia, Flea gooit er een lekkere basslijn tegen aan. Vind Anthony niet zo sterk in dit nummer, met z'n tekst. Refrein neemt me enigszins terug naar Californication, maar best cliché maar toch. Nee, niet mijn favoriete nummer van de plaat. IN dit nummer hoor je wel goed dat de Peppers nieuwe dingen proberen, gitaar probeert ook niet funky te klinken.
Annie wants a Baby, beetje cliché basslijn. Deze neemt me terug naar het album Bytheway.
Gitaar doet alleen echt heel wat anders dan we gewend waren van de RHCP, opzich best verfrissend. Klinkt her en der bijna psychedelisch.
Best een aardig nummertje. Wat me vooral opvalt is dat de achtergrond vocalen vaster en sterker zijn geworden.
Look Around, klassieke Red Hot Chili Peppers! Springende funk, springende gitaar, Flea bast er op los en een Dani California achtige beat. Had niet misstaan op disc 2 van Stadium Arcadium. Al is het refrein een beetje jammer. Gitaar valt hier uit de toon(de solo) maar ook gedurft, doet me deugd. Leuke breakdown, solo die dan komt is weer heel anders, klinkt erg fijn in mijn oren.
The Adventures of Rain Dance Maggie, de single... dit ligt in het verlengde van Stadium Arcadium disc 1, alleen dan iets minder goed. Dit nummer deed me niets en doet me nog niet veel. Beetje mislukte poging omdat succes terug te halen, wel lekkere cowbell. De George Harrison alike solo's vind ik wel weer mooi!
Did I Let You Know, uptempo beat, lekkere gitaar. Klassiek RHCP refrein, goede 2e stem van Josh, die zingt een paar regels in het refrein. En! FLEA op de trompet! En funky drums, maakt het een feestelijk geheel. Stiekem zet ik deze wel als een favorietje. Solo past bij het nummer, gelukkig wel heel erg anders dan John's solo's verfrissend zelfs.
Goodbye Hooray, BAM, zo begint het. Een cirkelzagende gitaar op de achtergrond. Bam..BamBam. zo klinkt het. Erg vol nummer, maar wel echt RHCP. Vanaf de 2e minuut een heftig vervormde bass en gitaar die met elkaar in gevecht gaan. Direct na de solo komt de breakdown.. klinkt lekker! Waarna ze weer losbarsten in het refrein. Adrenaline trip!
Happiness Loves Company, Piano, Flea als ik het goed heb. Klinkt een beetje circusachtig door de drums. Opzich best een sympathiek nummertje, leuke tekst. Aardig liedje, geen hoogte punt van de plaat, wel een erg leuk popliedje. Het einde had wel wat dramatischer gemogen van mij.
Police Station, begin wederom akoestisch. Lijkt wat magisch om zich heen te hebben. Piano op de achtergrond. Een soort van veredelde love-song. Lekker RHCP chorus. Niet heel speciaal, wel lekker. Police en Happiness maken samen wel een beetje een zoetsappig geheel, hadden ze beter iets harders tussen kunnen plaatsen. Het moment dat er alleen piano is, is lekker rustgevend. Leuk solotje aan het einde, maakt het weer mysterieus. Als een golf door de mist, je voelt hem weg drijven. Tot het opgegaan is in de mist..
Even You Brutus? Piano, wederom. Hip-hop? Op een album van RCHP? Daar lijkt het even op. Vanaf 1 minuut krijgt het een beetje een jazzy sfeertje mee. Gaat over in het refrein, refrein vin ik dan weer een beetje jammer. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ergens doet dit me aan maroon 5 denken... Maar het is niet echt een slecht nummer.
Meet Me at the Corner, vrij sober nummertje. Hier doet de gitaar wel wat we van John gewend waren. Josh heeft wel een beetje een "vrouwlijke" stem om het zo even te noemen. Wel even lekker, zo'n moment van rust na Even You Brutus? Loopt in een punt met best een cliché stuk, maar oh wat voeren ze het lekker uit, waardoor ik dit prima door de vingers kan zien. Lekker sober solotje, misschien wat dun, maar wel lekker op het nummer.
Dance, Dance, Dance. Hier had ik echt een Hump de Bump 2 verwacht. Gitaar klinkt lekker, hemels bijna. Dan komt er helaas een dancebeat bij en zingt Anthony nogal drukjes.. Maar het valt echt niet tegen, nog. Lekker lekker, refrein is bijna net zo hemels als het begin. Wat ik wel jammer vind is de soort van "gangvocal" wanneer Anthony Dance, Dance, Dance zingt. Dan barst de gitaar los en springt alle kanten op, om vervolgens in een sneller refrein te ontaarden.
Een waardige afsluiter van het album, al had Meet me at the Corner dat ook geweest.
Zo kom ik tot het einde van het album en moet ik tot de conclusie komen dat dit helemaal niet zo'n waardeloze plaat is als Maggie had voorspeld, veel van de live versies klonken ronduit slecht, maar op plaat komt dit goed tot zijn recht. Een groot minpunt vind ik dat de gitaar vaak naar de achtergrond is gemixed en met een solo er ineens inbeukt, niets mis met dat laatste maar zorgt wel voor een rare muzikale verhouding. De gitaar moet niet op de voorgrond hangen, maar minstens even hard zijn als de drums, in mijn ogen. De drums en bass(en soms piano) spelen voornamelijk de hoofdrol op dit album.
Anthony klinkt als vanouds maar ook ouder, maar meer geïnspireerd dan op Stadium Arcadium, al ligt een groot deel van de nummers in dat verlengde. Er staan geen singles op als "Snow" en "Dani California", daar ben ik blij om, zo word het album niet aan stukken gereten en zitten er na een paar luisterbeurten nog geen skip momenten in.
Zoals Aero als zei, meevaller van het jaar? Ik denk van wel, met Maggie hadden ze een valse start.
Ik plak er 4 sterren aan vast, dat hebben ze dubbel en dwars verdient, zeker voor het nieuwe gedurfde gitaar geluid!