Even alle nummers doornemen en vergelijken met oude RHCP nummers
1. Monarchy of roses:
Verses lijken op 'One big mob', maar dat zijn kleine stukjes. Verder kan ik wel parallellen trekken met 'Parallel Universe' wat het refrein betreft. n OK eerste nummer, eerst even wennen aan dat rommelige begin, waar Kiedis stem is vervormd.
Overigens vind ik de zang over heel het album nogal plichtmatig klinken, wordt er niet koud of warm van. Geldt dus voor alle nummers.
2. Factory of faith.
Funkybass intro.Nummer heeft n beetje weg van 'So much I", Goed nummer, vooral als je hem hard zet. Op het einde is er ruimte voor een solo, maar die wordt niet benut: zonde!
3. Brendan's Death Song
Dit nummer is niet echt te vergelijken met oude RHCP-nummers, en dat is meteen verfrissend; in tegenstelling tot de eerste twee nummers, wordt de aandacht bij mij geschept. Die aandacht vlakt af op den duur, totdat de bridge komt, en de opbouw van het nummer eindelijk op gang komt. Ik vind dit wel een redelijk nummer. Hier en daar wat te langdradig, vooral qua zang erg eentonig. Na veel draaibeurten zal ik deze denk ik snel skippen, maar nu gaat ie nog wel.
4. Ethiopia
weer bass-intro??? waar blijft nou het gitaarwerk? Gedurende het nummer komt het wel, maar bass heeft weer de dominantie. Refrein lijkt op mix tussen 'easily' en 'dani california'. redelijk nummer.
5. Annie wants a baby
Aanvankelijk lijkt dit wel heel erg op 'This is the place', wellicht wat meer melodieus.Later krijgt dit nummer echt karakter. Los van de teksten vind ik dit wel een goed nummer. Ethiopia en Annie wants a baby lijken erg op elkaar, en dat is zonde; je verliest je aandacht.
6. Look around
couplet= Right on time, reffrein dan weer niet. Leuke bridge. Ik zie iedereen al twee keer klappen bij een concert; CLAP CLAP.
7. The adventures of rain dance maggie;
(Nu al) iets te vaak gehoord. HEy oh! Tja...
8. Did I let you know
Door coupletten een voortkabbelend nummer, zonder echt te kunnen vergelijken met andere nummers. Maar past zo op stadium arcadium, bijv a la make you feel better. Wel hoogtepunten: SOLO's!!!!!!!!!!!!! Yeah, trompet en gitaar. Ook reffrein is wel aanstekelijk.
9. Goodbye Hooray
Yeah gitaar! Eindelijk n beetje de oude energie van RHCP, maar in een nieuw jasje. Niet echt te vergelijken met andere nummers, en daardoor verfrissend. lekkere Bass-solo!
10. Hapiness Love company
piano? Ook goed nummer. beetje a la universally speaking, maar dan toch weer anders
Wat vrolijker.
11. Police station
Zo, even goed luisteren naar de dynamiek in de intro! En dat blijft. Reffrein lijkt veel op 'Slow sheetah'. Wederom goed nummer, 1 van de beste zelfs. Mag wel wat minder geschreeuwd worden door dhr Kiedis. Piano en gitaarsolo op einde is een mooie toevoeging. De klasse druipt hier van af, ook van josh.
12. Even you Brutus?
Dit is nieuw. Apart. Die piano voegt echt wel een nieuwe dimensie toe aan RHCP. Dit is wederom verfrissend! En dat miauw geluid is ook wel vet. is moelijk te vergelijken. heeft wel dezelfde dynamiek als 'Righteous & the wicked' (BSSM!!!!), maar lijkt er tegelijkertijd niet op. Vet nummer.
13. Meet me at the corner?
Hey 2. Jammer, gezien het neiuwe geluid in de vorige twee nummers. Wel een pluspunt is dat je Josh op een clean strat goed hoort. En ook zijn stem is goed te horen. Mooie climax op het einde (incl gitaarstukje helemaal op het eind).
14. Dance, Dance, Dance
hebben ed peppers niet gewon 'dance everybody' van ?? (hoe heet die scandinavische band ook alweer, nou alweer vergeten) geluisterd, en bedacht, zoiets gaan wij ook doen? Duidelijk n experiment (Drums bijvoorbeeld), maar hoeft van mij niet.
In onderstaande meningen las ik vooral de meningen over kiedis en josh. Maar ik vind flea echt heel duidelijk als bandleider zich profileren op dit album, sterker dan ooit tevoren. Dit album wordt gedomineerd door bass-riffjes, en waar dat niet het geval is, dan is piano (ook gespeeld door flea) wel het bijzondere in een nummer. Ik had graag wat meer gitaarsolo's gehoord, maar die piano is ook een verrassing dat dit album waardig maakt.
Wat ook nieuw is dat de sterkere nummers op het einde van het album zich bevinden (vind ik dan, en met name door de input van de piano). Op vorige albums vanaf californication waren vooral de eerste zes zeven nummers de hits, en de rest was veel minder. Bijvoorbeeld bij californication was voor mij het album geeindigd na easily, vooral omdat porcelain zo ruk is. Nou doe ik nummers als emmit remmus en right on time tekort, maar goed. Op 'I'm with you' wordt het album echt goed vanaf nummer 8, en vooral 9, 11 en 12 zijn naar mijn mening de beste nummers. Nummers 1 tm 7 heb ik (zoals boven aangegeven) al wel eerder gehoord en refereert naar een album waar de peppers niet echt op hun best waren (stadium arcadium). Mocht je t hier niet mee eens zijn, en juist die stadium arcadium achtige nummers goed vindt, dan klopt voor jou de herkennende volgorde: goede nummers vooraan, de wat mindere achteraan.
Kortom: ik was aanvankelijk teleurgesteld, nadat ik de eerste nummers had gehoord, vooral doordat ik verwachtte dat de nummers daarna nog minder zouden zijn. Integendeel, deze nummers maken juist het album, en stemmen mij zeer positief. Ze laten daar ook zien dat ze meester zijn over hun instrumenten, en gezamenlijk een zeer mooi geluid produceren; damn! Het is tevens een bewijs dat de productie ook puik in elkaar steekt.