Yes - Relayer (1974)

Een paar jaar geleden heb ik close To The edge eens beluisterd maar daar had ik vanwege de tingeltjes en het vogelgefluit helemaal niets mee.

Tot ik vandaag deze voor een prikkie zag liggen en dacht laat hem op goed geluk eens proberen.

En hij valt me niet tegen, wel over de top maar niet op een kinderachtige manier zoals op close To The edge is, vind ik op een kinderlijke manier wat over de top vind klinken. Vind deze op een volwassen manier over de top. Maar ook zitten er heerlijke sfeermomenten in.

Deze slaat bij mij direct al een stuk beter aan dan zijn veel meer beroemde voorganger.

Haha, heb je 'm na twee minuten uitgezet of zo? Want daarna zijn de meeste vogeltjes toch wel weggevlogen?

De meeste mensen vinden Relayer een stuk ontoegankelijker trouwens dan Close To The Edge. Sommigen vinden het zelfs een vreselijk album. Ik vind 'm nog een stukje heftiger en intenser dan Close To The Edge.

Ik vind dat je vaak wel erg snel je punten geeft aan een album Ricardo. Moet je zelf weten natuurlijk. Maar zeker die ouwe Yes-platen moet je toch wel wat vaker draaien voor je ze echt goed kent.

Klopt je mag al punten uitdelen na 1 volledige luisterbeurt, maar de 3 punten bij deze gaan nog wel groeien, dat geloof ik echt.

Close To The edge heb ik een keer of 4 beluisterd en dat vond ik mooi genoeg, niet mijn ding zeg maar. En natuurlijk heb ik de commentaren hier gelezen en ook bij topografic oceans. Mijn keuze voor een yes lag nog bij deze of topografic oceans.

Prachtige hoes (nog als poster gehad op mij zolderkamer) maar de melodieen zijn minder sterk dan eerder werk.

Ik doe er een halfje bij en dat betekent dat ik het kennelijk het beste Yes-album vind. Sorry Rick, ik kan er ook niets aan doen. Mijn vorige bericht dekt de lading nog steeds, al wil ik opmerken dat dit het meest psychedelische album van Yes is en me mede daardoor zo goed bevalt. Normaliter ben ik geen uitgesproken fan van Steve Howe, ik vind zijn techniek zelfs een beetje vreemd, maar zoals hij hier speelt, is zelden geëvenaard. Ook, of misschien wel met name, op pedal steel.

'Sound Chaser' biedt anti-proggers munitie om te vuren, maar je moet toch verdomd goed nadenken om een complexer en virtuoser uitgevoerd nummer te vinden. Echt een briljant stuk muziek, niets mis met chaos.

Het lage aantal stemmen en het gemiddelde van Patrick Moraz - The Story of I (1976) verbazen me trouwens. Patrick Moraz heeft echt wel wat in zijn mars.

Qua complexiteit en virtuositeit is er op Relayer weinig aan te merken, maar dat is voor mij nog geen garantie voor een goede plaat.
Ik ben ook niet wars van enige tegendraadsheid in muziek. Maar Yes plakt vaak ideetjes aan elkaar vast. Knap uitgewerkt, dat wel, maar inhoudelijk verkiest het kracht door de vele zijsprongen.
Close To The Edge ( en zeker het titelstuk) vind ik veel sterker. Meer een geheel, fantastisch drumwerk van Brufford ook en beter te volgen.

Techniek is zeker ook niet een garantie voor goede muziek. Dit vind ik dan weer typisch een album waar de virtuositeit in dienst staat van de muziek. Ja, zelfs bij Sound Chaser. Erg tegendraads, jazzy en hyperactief, maar het rock soms echt de pannen uit.

Tegendraadsheid máákt dit album. Jammer van het einde van Gates of Delirium: te conventioneel (soit), maar vooral te ver opgerekt. Had dat wat beter afgewerkt en de score was bij mij nog zeker een half punt hoger geweest.

Toch wel mijn Yes favoriet.

The Yes Album en Relayer hebben prachtige stukken maar net wat teveel vulmateriaal. Close To The Edge is geweldig, maar is net wat te lief, al met al.

Relayer (met name de eerste twee stukken natuurlijk) laat de luisteraar alle hoeken van de kamer zien. Totale gekte en hysterie. Maar zo mooi gedaan.

Going For The One had nog wat goeie stukken, en 90125 heb ik altijd een zwak voor gehad. Relayer is echter het Yes album waar ik totaal voor ga.

Fragile?

Sorry, die bedoel ik.

Dat dacht ik. Het leek me namelijk vrijwel onmogelijk om "Yes" en "vulmateriaal" in één zin te lezen, terwijl dat niet over Fragile ging

Na meerdere luisterbeurten vind ik dit het meest originele en meest avontuurlijke album van Yes, vooral gates of delerium vind ik echt fantastisch.

Ik ken close to the edge, fragile, yessongs en deze, en de eerste 2 nummers van topografic oceans.

Vooral close to the edge, en dan het nummer vind ik nogal overschat, het klinkt mij in de oren als een ongestructureerd van we doen maar wat nummer, vooral dat piano stuk rond de 13 minuten vind ik echt vreselijk klinken. De andere 2 nummers op dat album vind ik veel mooier.

En fragile vind ik mooi vanwege zijn rechtoerechtaan karakter in vergelijking met andere Yes albums.

Deze gaat van mij nu een 4 krijgen, en ik denk niet dat er nog een album is van Yes die mij beter gaat bevallen dan deze.

Is nu gemixt dor Steven Wilson...( ik weet niet of dat wat toevoegt aan de eerdere uitgave)

Bij the gates of delirium moet je in de avond je ogen dichtdoen en je ziet de oorlog voor je. En dan het einde.... Soon o soon the light. Voor mij is dit nummer bijna religieus. Beide andere nummers vind ik minder, maar na close to the edge een van de mooiste platen ooit gemaakt.

Zeker na het dromerige "Close To The Edge" en het zwierig en zweverige "Tales from Topographic Oceans" - met op z'n minst drie mooie kantjes - vond ik dit album al een heel stuk minder dan zijn voorgangers en bij vlagen niet om dóór te komen. Behalve dan het prachtige laatste deel van "Gates", enkele mooie momenten uit "Sound Chaser" en de schitterende track "To Be Over".
Dat waren en zijn nog steeds dé momenten om even stil van te worden, want deze fragmenten zijn werkelijk van een ongelofelijke muzikale schoonheid.

Ik denk dat ik toch ook de Steve Wilson uitgave maar eens ga proberen. Hoogstwaarschijnlijk klinkt het dan allemaal nog net wat beter. Ik vind het geluid namelijk nogal kaal en schel op mijn cd en dit komt natuurlijk al helemaal niet ten goede van minder toegankelijke muziek. Ik begrijp daarom ook de kritiek die velen hebben op deze schijf, want die kritiek heb ik ook en tegelijkertijd vind ik dit super complexe werkje een van de meest boeiende albums van Yes.

Het is voor mij in ieder geval geen eenvoudige opgave om dit album in zijn geheel te beluisteren en ik draai de plaat daarom zeker niet iedere week. Wát... er gaan maanden en zelfs jaren overheen voordat ik deze hersenbreker en orenkraker weer eens opzet, maar als dan eenmaal de laatste klanken zijn weggestorven... weet ik weer waarom ik destijds "Relayer" in mijn verzameling heb opgenomen.

Vakwerk!

Ben deze de laatste weken aan het ontdekken, en ik dacht dat ik er wel uit was wat betreft een beoordeling: 4 voor de openingstrack, en voor de andere 2 songs 2 sterren. Gemiddeld 3, dan maar.
Gates is een knap nummer, hier en daar wat langgerekt, maar erg mooie stukken. Hier en daar hadden wat meer thema's misschien terug mogen komen, vooral het deel met 'Listen...', prachtige sterke sfeer wordt daar neergezet.
Sound chaser: daar kan ik bijzonder weinig mee, die gaat me vooralsnog wat te ver. Ik waardeer de song wel, maar is me wat TE ontoegankelijk.
To be over: doet me ook niet zoveel. mooie stukjes, maar pakt me niet zoals vroeger werk van Yes dat doet.

Maar toch: bij het lezen van de opmerkingen van andere gebruikers wordt ik toch verleid om nog EVEN te wachten met het uitbrengen van mijn 3 sterren, en de plaat TOCH nog wat dieper te laten inwerken. To be continued, dus...

Zeker doen, is de moeite waard!

De remix 2014 is binnen. Mooi. Nu de tijd nemen om er eens goed voor te gaan zitten en alle formats eens te beluisteren. In dit geval geen feest der herkenning. Daarmee bedoel ik dat ik deze plaat helemaal niet ken.

Toch een stem uitgebracht, die vooral gebaseerd is op de openingstrack. Een album met zo'n geweldig nummer kan gewoon niet minder dan 4 sterren krijgen.

Toch wel. Ik begin op 3,5*.
Wel een schitterend middenstuk op The Gates...

Is een 5 sterren album maar daar kom je nog wel achter na een 5-tal luisterbeurten. Muziek dat je gelijk geweldig vindt, ben je meteen ook weer beu.

Nou, dan ga ik snel verder luisteren .

Halfje verhoogd, maar dan op basis van The Gates Of Delirium.
De hele compositie eens live beluisterd tijdens hun concert in het Queen Park Rangers stadion uit 1975.
Daar blijkt voor mij veel duidelijker dat het een knap uitgewerkte compositie is, wat sterk in elkaar is geweven.
Vooral het begin, na Howe's freaky gitaarstuk, is erg goed.

Door de jaren heen eigenlijk altijd moeite met yes gehad kwam er nooit doorheen. Naarmate ik ouder wordt begint langzaam het muntje te vallen. Dit vind ik tot nu toe de beste plaat. Ik heb de tip die ik ergens heb gelezen om de nummers in een andere volgorde te beluisteren ter harte genomen waardoor het prijs nummer nog beter tot uiting komt. Ga nog wel de andere yes platen in de toekomst verder beluisteren voorlopig eerst genieten van deze.

Close To The Edge is wat mij betreft het beste album, quofan. Toch wat toegankelijker, iets minder gefreak, en het openingsnummer is van grote schoonheid.

Enjoy!

Close To The Edge is in balans en het magistrale titelstuk is wat mij betreft het beste wat de band ooit schreef.
Toch constateer ik dat The Yes Album en vooral dit Relayer, favo zijn bij veel Yesfans.
Yes ging vrolijk een stapje verder, maar het is doorbijten in een hoop gevallen.
De groep had rond deze tijd de behoefte om de composities zodanig lang te maken, dat het effect uiteindelijk wat minder is.
Gates Of Delirium is (nogmaals) een zeer knap werkje, maar had gerust korter mogen zijn.
Close To The Edge als titelsong boeit dan wel weer all over de place.

Rick Wakeman vertelde nadien dat hij blij was opgestapt te zijn, ook door die redenen oa.
Dat was net nadat hij Relayer beluisterd had.
In "76" keerde hij weer terug, nadat Patrick Moraz gevraagd was te vertrekken.

Toch vind ik Gates een erg vette song, hoor. Hoort echt wel bij mijn favorieten. Het is vooral Soundchaser wat voor mij een paar stappen te ver is. Daar wordt het mij teveel 'raar doen om het raar doen', zogezegd. En omdat die song voor mij lastig door te komen is, luister ik ook niet vaak naar To Be Over.

Ik snap dat mbt Sound Chases niet zo. Ik had een stuk meer moeite om door Awaken door te komen, terwijl dat door velen als een geweldig nummer gezien wordt.

Ik ben dol op Relayer, vind het denk ik hun beste.

Vannacht weer eens geluisterd, in een zo goed als donkere kamer. Stevig volume. Zo hoort het.