menu

Yes - Going for the One (1977)

mijn stem
3,85 (276)
276 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Atlantic

  1. Going for the One (5:32)
  2. Turn of the Century (7:54)
  3. Parallels (5:54)
  4. Wonderous Stories (3:50)
  5. Awaken (15:26)
  6. Montreux's Theme * (2:38)
  7. Vevey (Revisited) * (4:46)
  8. Amazing Grace * (2:36)
  9. Going for the One (Rehearsal) * (5:10)
  10. Parallels (Rehearsal) * (6:21)
  11. Turn of the Century (Rehearsal) * (6:58)
  12. Eastern Number [Early Version of "Awaken"] * (12:16)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 38:36 (1:19:21)
zoeken in:
avatar van kaztor
5,0
vaas schreef:
(quote)


Naast de voortreffelijke tips van Hans Brouwer heb ik nog een toevoeging voor je. Ik wed namelijk dat er op Tales From Topographic Oceans een boel passages staan die koren op jouw molen zijn. Voornamelijk kant 2 (The Remembering) en het laatste stuk van kant 3 (Leaves Of Green gedurende The Ancient) come to mind. Veel rustige (akoestische) stukken met mooie samenzang, alhoewel er ook veel geweld op die plaat staat. Is wel de Yes-plaat waar ik persoonlijk het langst over heb gedaan om in te komen, maar dan heb je naar mijn mening ook wat.

Dus bewaar die maar voor het laatst

Tales, daar moet je je aan overgeven.
Het is geen duik in het diepe, maar meer skydiving.

avatar van kaztor
5,0
sqounk schreef:

Awaken is een wondermooie symphosong. Zo song zou bij andere, mindere symphorock groepen bombastisch en wezenloos klinken (Marilion) Yes kan zo'n complexe song aan, het raakte me aan, onverwachts in mijn hart
.

Sterker nog, ze hebben deze vorm van bombast en technische klasse zowat uitgevonden. Het is meer de vraag of het nummer de band aan kan.

avatar van jorro
4,5
Zonder twijfel één van de betere Yes albums. Close to the Edge blijft mijn nummer 1 van Yes, maar hoe vaker ik dit album hoor hoe meer ik ontdek. In mijn speurtocht langs de lijstjes kom ik het album tegen op de jaarlijst 1977 van Oor. Op een veel te lage 44e plek. Ik heb het album nog weer eens opgezet en ik verhoog van 4 naar 4,5*. Het is groots.

5,0
kaztor schreef:
(quote)

Zijn geen remasters, maar remixen.

Voor nieuwkomers zou ik het gewoon lekker bij dat box setje houden. Ik respecteer Steven voor z’n geweldige werk solo en Porcupine Tree, maar zijn remix-werk vind ik wat overroepen.


100% juiste constatering.Tales of T O. heb ik ook beluisterd in de mix van Steven Wilson, maar dat viel mij bar tegen. Sterker, in vind het een verkrachting van dat top(!) album

4,5
Alleen al voor Awaken meer dan de moeite waard! En Parallels en Wonderous stories erbij en je dag kan niet meer stuk. En gewoon de volgende dag(en) weer!

avatar van gaucho
4,0
SluijterP schreef:
Alleen al voor Awaken meer dan de moeite waard! En Parallels en Wonderous stories erbij en je dag kan niet meer stuk. En gewoon de volgende dag(en) weer!

Precies, dan heb je al drie van de vijf nummers die absolute toppers zijn. De overige twee nummers doen daar wel wat voor onder, maar ik reken deze nog net mee bij het bepalen van de artistieke hoogtijdagen van Yes.

5,0
ach YES bracht dit album uit nadat ze een pauze hadden ingelast. Ik vond hun terugkomst super. Van dit album speelde Yes in 1977 een aantal nummers in Ahoy Rotterdam! ( waar Yesshows is opgenomen)

avatar van meneer
Ik zit wat naar de bonusnummers te luisteren en dan valt 'Vevey Revisited' mij best wel positief op. Ok, de gitaar klinkt wat als gepiel (volgens mij is het ook Anderson omdat hij dit nummer samen met Wakeman heeft geschreven) maar de instrumentatie van het orgel is zeer mooi. Doet mij wat aan de jaren '70' denken toen ik, als bengel, mij wat zat te vervelen bij een slaapverwekkende kerkdienst en alleen zo'n pijporgel mij dan wel kon vermaken.

Maar goed. Ik vroeg mij af: waarom revisited ? Wat onderzoeken natuurlijk maar Vevey is een stadje wat vlakbij Montreux ligt (tevens het nummer voor 'Vevey' op dit album). Anderson & Wakeman zullen wel een paar goede herinneringen hebben liggen daar. Iets met een vegetarische schotel die werd weggespoeld met flink veel bier.

Leuk dit ! Mooi nummer.

avatar van B.Robertson
5,0
Dat frisse geluid van Going for the One doet het ook goed met een frisse pint erbij uit de koelkast, zo met het warme weer. Titelnummer werkte vroeger op mijn zenuwen door met name Steve Howe, kan er nu van genieten en Turn of the Century ben ik na verloop van tijd meer gaan waarderen en Parallels is vuurwerk. Wonderous Stories altijd wel favoriet en met Awaken lijkt men ongekende hoogten te bestijgen.

avatar van RuudC
4,5
Dit album heb ik zo vaak in de bakken zien staan en altijd heb ik het genegeerd. Ik vind de hoes niet echt mooi, om het zo maar even te zeggen. Ik verwachtte eigenlijk dat dit album van een commercieëlere en daarmee saaiere periode zou zijn.

Toch mooi als je daarop kan terugkomen. Hoewel Yes hier wel weer een andere koers inslaat en een stuk toegankelijker wordt, kan ik onmogelijk beweren dat het saai is. Het geluid is echt sierlijk geworden, maar het verliest nimmer zijn kracht. Het doet me qua ontwikkeling denken aan Genesis dat met Wind and Wuthering eigenlijk wel een beetje hetzelfde deed. Hopelijk keldert de kwaliteit van Yes met de komende jaren nog niet. Gezien de gemiddeldes vrees ik er wel een beetje voor.

Het mag duidelijk zijn dat Awaken boven de andere songs uittorend. Wat een magistraal epos is dat! Het gebruik van het kerkorgel verdient absoluut een vermelding. Geweldig wat Wakeman hier doet. Ik geniet ook hoe Anderson met zijn vederlichte stem boven alles uitzweeft. Waar metal lekker hels kan zijn, is Awaken absoluut hemels. Ik zou er bijna religieus van worden.

En dan vergeet ik bijna de andere songs die ook zeker indrukwekkend zijn. De opener heeft een lekkere energie. Turn Of The Century laat je dan weer prettig wegdromen, etc. Dat alles met een voor die tijd heel moderne sound. Het is vrij klinisch, maar nergens kil of afstandelijk. Tijdens het luisteren, ben ik gaan zoeken naar het artwork dat Dean gemaakt had... oef..


Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Going For The One
4. Yes
5. Time And A Word
6. Tales Of Topographic Oceans
7. Fragile
8. Relayer

avatar van jurado
4,0
RuudC schreef:
Tijdens het luisteren, ben ik gaan zoeken naar het artwork dat Dean gemaakt had... oef..



Had Dean ander artwork ontworpen, en zo ja, waar vind ik dat?
Ik kom er met google niet uit..
Het uiteindelijke artwork vind ik best gaaf, ik houd wel van dat retro futurisme.

avatar van meneer
jurado schreef:
Had Dean ander artwork ontworpen, en zo ja, waar vind ik dat?

Home - Roger Dean - rogerdean.com

avatar van RuudC
4,5
Oeps, ik ging uit van deze:

linkje


Quote van de Engelstalige wikipedia:
In addition to a change of producers and engineers, Going for the One also marked a departure in the band's choice of artwork design. Since 1971, they had worked with English artist Roger Dean who became known for his surreal and fantastical landscapes and designed their logo.[24] While the band were recording, Dean had an idea for its sleeve he thought would suit the album which involved pieces of rock floating in the sky with the largest piece containing trees and a pool of water. It was intended to be a sequel design to his art on the band's first live album, Yessongs (1973).[25] However, when Dean flew to Montreux to pitch his idea, his idea was turned down.

avatar van lennert
5,0
Dit was voor mij ook een blinde vlek in de Yes-geschiedenis (nou ja, dat is sowieso alles tussen Relayer en Drama), maar het blijkt een van de meeste platen van deze band te zijn. Mijn kritiek op Relayer was vooral dat het teveel gefocust was op techniek en te weinig op melodie. Prompt is Going For The One een van de meest melodieuze albums uit de band's geschiedenis tot nu toe. En stiekem ook een van de beste.

Hoe gaat ik iets als The Yes Album ook vind, die esotherische toetsenklanken die op Going For The One heen en weer vliegen, brengen me echt in hogere sferen. Zo'n ballad als Turn Of The Century met dat prachtige akoestische gitaarwerk en die fenomenale zanglijnen van Anderson: puur kippenvel. En die tekst over liefde, hoop en verlies doen me een beetje aan Lamplight Symphony van Kansas denken. Maar ja, natuurlijk kunnen we ook niet om Awaken heen, een van de beste lange tracks van de band tot nu toe. Ik denk dat ik slechts de titeltrack van Close To The Edge een mooier nummer vind, want hoe Howe hier fel en melodieus tekeer gaat, gesteund door die machtige ritmesectie en de hemelse klanken van Anderson's zang en Wakeman's toetsen (dat kerkorgel rond 5:45 minuten!): het is werkelijk waar subliem.

De muziek klinkt al iets gepolijster dan het vroege jaren '70 werk, maar de composities en overgave waarmee gespeeld wordt zorgen er echt geen moment voor dat dit ergert. Een onverwachte verrassing en een album dat ik als de sodemieter moet gaan aanschaffen.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Fragile
5. Time And A Word
6. Tales From Topographic Oceans
7. Yes
8. Relayer

avatar van Leptop
3,5
Voor mij trekt Awaken het nog naar 3,5*, maar de overige nummers pakken mij niet zo, ook niet na alle mooie woorden hierboven.

avatar van Mssr Renard
3,5
Hier revancheert Yes zich. En hoe? Jon and Steve hebben nooit zo heerlijk geklonken als hier.

De slidegitaar op de titeltrack is fenomenaal, en dan die akoestische gitaar op Turn of the Century.

De band lijkt een beetje terug te grijpen naar de basis en alles wat meer basic te houden, terwijl er wel een stap voorwaarts wordt genomen, door wat meer folk- en world-invloeden te introduceren. Ook Wakeman speelt erg mooi piano.

Op de plaat hierna mogen Squire en White weer wat meer los. Bijzonder is wel weer dat White meeschreef aan Turn of the Century, multi-instrumentalist dat hij eigenlijk is.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Mssr Renard schreef:
De slidegitaar op de titeltrack is fenomenaal
Als ik mezelf mag citeren: "Van het titelnummer heb ik jaren gedacht dat Howe daar een slide-gitaar bespeelt en dat de vermelding van een steel-gitaar in het boekje een typo betreft, en een YouTube-filmpje van een live-optreden maakte me pas duidelijk dat Howe die heerlijke herrie toch echt uit dat oorspronkelijk uit de country stammende instrument perst."

avatar van Mssr Renard
3,5
BoyOnHeavenHill schreef:
(quote)
Als ik mezelf mag citeren: "Van het titelnummer heb ik jaren gedacht dat Howe daar een slide-gitaar bespeelt en dat de vermelding van een steel-gitaar in het boekje een typo betreft, en een YouTube-filmpje van een live-optreden maakte me pas duidelijk dat Howe die heerlijke herrie toch echt uit dat oorspronkelijk uit de country stammende instrument perst."


Toe maar. Maar in principe is lapsteel of pedalsteel ook een instrument dat je met slide speelt. Ik meen dat Wishbone Ash' Ted Turner ook een maestro was op de pedalsteel.

Steelguitar is dus niet helemaal een juiste aanduiding, maar maak dat een platenmaatschappij maar duidelijk, wanneer ze de hoes gaan laten bedrukken.

avatar van Mssr Renard
3,5
Valt mij trouwens nu pas op hoe het middenstuk van Awaken en het eerste stuk van Atlantis' Agony van Eloy veel met elkaar gemeen hebben. Dat kerkorgel en die ondersteunende bas. Beiden uit 1977, beiden prachtige platen. Alleen, tja Jon is wel echt een veel betere zanger dan Frank.
Maar instrumentaal dus een beetje overeenkomsten.

4,5
Wat een plaat ! Hoort toch bij de 5 beste van YES. Dit is de laatste echt sterke plaat van YES denk ik wel.
Awaken is wel ongelofelijk knap ( vooral door die orgelpartij ! )

avatar van Robje1968
4,0
Een heerlijke Yes plaat en voor mij één van de betere die ze hebben gemaakt.
Awaken is het topnummer van dit album, al vind ik de 4 kortere nummers ook niets slecht.
Vooral "Wonderous Stories" vind ik een lekker nummer.

avatar van ABDrums
4,5
Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen enkel tot Relayer bekend te zijn met Yes' muziek. Alles na Relayer is voor mij, totdat deze marathon is afgelopen, 'muzikaal abacadabra'. Stiekem was dat ook één van de achterliggende gedachten om deze marathon te gaan doen: bekend raken met het complete oeuvre van Yes en wellicht enkele nieuwe pareltjes ontdekken waar ik me mee kan vermaken. Ik kan gelukkig melden dat het eerste onbekende pareltje ontdekt is. Dat pareltje draagt de naam 'Going For The One'.

In de muziek heb je altijd bepaalde dingen waar je een zwak voor hebt. Voor mij zijn dat drie zaken (en daarnaast vast nog wel meer): concept albums, prominente/show-stelende bassisten en orgels. Ik kan bijvoorbeeld intens genieten van het orgel op Muses Megalomania (vooral de geremixte versie) en op Close To The Edge. Laat het dan nu net mijn geluk zijn dat Rick Wakeman op Going For The One heeft besloten het orgel centraal te stellen en het een prominente rol in zijn toetsenarsenaal te geven . Luister bijvoorbeeld naar Parallels, een nummer dat eigenlijk volledig gecentreerd is rondom het orgel. Maar ook in Awaken, wederom een fabelachtige epic die met gemak naast Close To The Edge en The Gates of Delirium geplaatst kan worden, speelt het orgel een prominente rol (vooral vanaf 5:43. Echt een lust voor het oor).

Van de vijf composities op Going For The One springen er voor mij drie uit: het titelnummer, Parallels en Awaken. Going For The One, titelnummer en plaatopener in één, begint met een smeuïge riff van Steve Howe, waarna alle elementen van de typische Yes-sound aan bod komen: Chris Squires ronkende bass, Alan Whites swingende drums, de frivole / speelse keyboardriedeltjes van Rick Wakeman en de uit duizenden herkenbare stem van Jon Anderson. Vooral het refrein op Going For The One vind ik erg gaaf; één van de meest catchy refreinen die ik Yes tot nu toe heb horen spelen.

Parallels is het volgende pronkstukje op Going For The One. Geweldig om te horen hoe het overheersende orgel, tezamen met de stuwende, Rush-achtige (alhoewel je eerder bij een Rush nummer van een Yes-achtige bass moet spreken ) bass dit nummer draagt. Parallels klinkt voor mij heel ongedwongen, natuurlijk en speels. Het spelplezier van de mannen van een slordige 45 jaar geleden spat er vanaf, en die energie wordt overgedragen en meegegeven aan de luisteraar. Heerlijk!

Ten slotte Awaken, één enkel nummer dat bijna 40% van de speeltijd van Going For The One beslaat. Yes laat hier eens te meer maar weer eens horen waarom zij terecht tot één van de beste progressieve rockbands aller tijden te worden gerekend, want Awaken is een beest van een nummer. Voor mij bestaat dit nummer eigenlijk uit twee nummers, die naadloos in elkaar overgaan. Vanaf 0:00 tot en met 6:31 wordt er rustig begonnen en richting een climax toegewerkt, met het reeds genoemde orgelriedeltje op 5:43 als absoluut hoogtepunt. Vervolgens haalt men het gas eraf en wordt vanaf 6:31 tot en met 15:31 langzaam richting een andere climax toegewerkt, noot voor noot, instrument voor instrument en laagje voor laagje. Awaken eindigt zoals Going For The One begon: met een smeuïg riff(je) van Steve Howe...

Going For The One is, na twee klassiekers (Close To The Edge en Relayer) en één mispeer (Tales From Topographic Oceans) een album waarop Yes zich meer focust op de songs zelf. De drie voorafgaande albums waren gevuld met uitwaaierende passages, virtuoze solostukken en instrumentale complexiteiten. Gezien het feit dat deze kenmerken inherent zijn aan de Yes-sound, en dus ook op Going For The One aanwezig zijn, valt het mij op dat er op dit achtste studioalbum meer nadruk wordt gelegd op de songs zelf, op de composities. Precies dat maakt Going For The One onderscheidend van andere albums binnen de discografie van Yes en dat is, naast reeds genoemde redenen in dit lange bericht, waarom Going For The One voor mij een 'onbekend pareltje' is, alhoewel ik nu kan zeggen dat het een 'bekend pareltje’ is...

4.5*

Stand:

1. Relayer - 5*
2. Close To The Edge - 5*
3. Going For The One - 4.5*
4. Fragile - 4*
5. The Yes Album - 4*
6. Time And A Word - 4*
7. Yes - 3.5*
8. Tales From Topographic Oceans - 3*

2,0
AC1
Going For The One is een album dat voor mij de tand des tijds niet heeft doorstaan terwijl ik het aanvankelijk zeker wel oké vond. Mijn grootste probleem is hoe het klinkt, de productie. Dus ja, de goeie Yes eindigt voor mij met Relayer.

Dat gezegd zijnde, de live versie van Awaken door Jon Anderson & Todmobile (inclusief koor and orkest) is wel indrukwekkend. Ik kan me niet voorstellen dat Yes dit ooit beter heeft gedaan.

Op naar Tormato, ABDrums!

avatar van Hans Brouwer
4,5
AC1 schreef:
Op naar Tormato, ABDrums!
Laat je niets wijs maken ABDrums: "Tormato" is een teleurstellend album in vergelijking met "Going for the One".

2,0
AC1
Zeker weten! Maar dat neemt niet weg dat Tormato de volgende halte is voor ABDrums.

avatar van RuudC
4,5
Succes met de volgende platen. Alleen Drama en 90125 zijn in mijn ogen nog de moeite waard.

avatar van Hans Brouwer
4,5
RuudC schreef:
Alleen Drama en 90125 zijn in mijn ogen nog de moeite waard.
"Fly from Here" kunnen we ABDrums ook nog wel aanbevelen, toch? Overige Yes albums na "Going for the One": inderdaad, niet aan beginnen! Voor het geval ABDrums het nog niet mocht weten: "Close to the Edge", het absolute Magnum Opus van Yes.

avatar van gaucho
4,0
Natuurlijk maakte Yes zijn beste platen tot aan Relayer. Maar ook daarna valt er voor mij nog voldoende te genieten. Deze Going for the one is wel het beste album dat ze vanaf 1977 gemaakt hebben, maar ik vind sommige latere albums, zoals Drama, 90125, Talk en Magnification nog prima te verteren. Een ander bescheiden hoogtepunt uit de post-1977 reeks is voor mij het kwartet Keys to Ascension. Toegegeven, de prima live-nummers op deze twee dubbel-CD’s bevatten vooral werk van voor 1977, maar de meeste studiotracks mogen er ook zijn. Al duren sommige echt wat te lang.

avatar van Alicia
5,0
Hans Brouwer schreef:
(quote)
"Fly from Here" kunnen we ABDrums ook nog wel aanbevelen, toch? Overige Yes albums na "Going for the One": inderdaad, niet aan beginnen! Voor het geval ABDrums het nog niet mocht weten: "Close to the Edge": het absolute Magnum Opus van Yes.


Dat vinden zij... die hierboven schreven.

Ik vind weer wat anders, want... er valt nog genoeg te genieten na deze Yes. Bijvoorbeeld Keystudio met het geweldige Mind Drive, Talk, Magnification etc.

avatar van bikkel2
4,0
The Ladder.....erg onderschat. Wat lichtere Yes, maar prima plaatje.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:55 uur

geplaatst: vandaag om 16:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.