Pink Floyd - Animals (1977)

Eerder dit jaar haalde ik mijn 40+ jaar oude exemplaar weer eens uit de kast. Vooral omdat Roger Waters er in de Ziggo zo uitgebreid op terug was gekomen en 'Dogs' feilloos wist te koppelen aan alles rond Trump, maar ook mijn favoriet 'Sheep'. Ondraaibaar, maar dan ook geheel. Water en een zachte doek deden wonderen. Behalve de twee krassen die ook na meer dat 20 jaar automatisch meespelen in mijn hoofd, klonk Animals alsof ik hem zo juist had gekocht bij 't Platenmannetje in Breda.

Daar bleek ook uit dat Animals maar heel weinig onderdoet voor de twee platen die er voor en er na uit kwamen. Gewoon heel erg goed en consistent in kwaliteit. Een niveau over vier platen heen die niemand in de band ooit meer benaderd heeft. 'Is This What You Really Want?' komt dichtbij, zeker, maar is toch vooral een rehash van al het goede van vroeger en dan ook nog eens zonder de gitarist die bij dit alles thuis hoort.

Animals dus. Ja, die gaat nog wel vaker op de komende tijd. Gewoon om mijzelf weer een opfriscursus te geven ten opzichte van die andere drie, die wel nog steeds regelmatig(er) opgezet worden.

Misschien wel mijn liefste Floyd album. Lekker rauw en eerlijke sound. En maatschappij kritisch op een manier die altijd actueel lijkt te zijn.

Dit achtste Pink Floyd album is er een waarbij het gezamenlijke nog voldoende aanwezig is om te kunnen spreken van een 'coherent collectieve inbreng' die de tracks uitademen.

Vanaf The Wall ben ik afgehaakt ahw (teveel inbreng door de onderhuidse verbittering van de tot 'drama-queen' verworden heer R. Waters....)

Pas met het verschijnen vanaf A Momentary Lapse of Reason verscheen er weer een glimlach van herkenning op mijn gelaat.....☺

Blijft sterk nummer; three different ones.

Ooit gekregen voor mijn verjaardag 30 jaar geleden. Ligt ergens in de kast op een stapel.

Ooit gekregen voor mijn verjaardag 40 jaar geleden en kan er nog steeds van genieten.
Zit eerlijkgezegd wel te wachten op live materiaal van de Animails tour want van een integrale uitvoering van Wish You Were Here en deze CD word ik toch wel opgewonden.
Dit is wel het laatste studioalbum waar ik echt van kon genieten want de Wall vind ik maar povertjes (dat gejengel met dat kinderkoor) om over de rest maar te zwijgen.

Ik vind dit het beste album van deze legendarische band. Qua sfeer weet dit album me nog meer te raken dan hun bekendere meesterwerken hiervoor en hierna. De stijgende invloed van Roger Waters binnen de band is op dit album al duidelijk hoorbaar. Sheep is mijn favoriete nummer op dit fraaie album.

Ik vind het album 42 jaar na dato weer griezelig actueel worden. De muziek was al tijdloos, de teksten sluiten daar (helaas) nog steeds naadloos bij aan.

Misschien tijd om het geheel uit de mottenballen te halen, te moderniseren en weer bovenaan de Amerikaanse albumlijsten te krijgen.

Pigs, dogs en sheep lopen nog steeds rond, het album kan zonder problemen nog rustig worden uitgebreid met kippen zonder kop, wolven en aasgieren.

Niet nodig. Kippen zonder kop zijn natuurlijk de sheep. Wolven de honden en aasgieren de pigs.

De fabriek op de hoes bestaat dus echt:

Musical Maps: animals - musicalmaps.com.au

Leuke site hè. Tijdens mijn laatste vakantie in New York heb ik een aantal locaties bezocht. Toch bijzonder. Rest van mijn gezin vond het maar vreemd dat ik een Pretzel wilde scoren in Central Park. Wat doet ie weer vreemd die ouwe van ons

Ik houd niet van vliegen, anders had ik de hoes van Brothers and Sisters wel in eigen persoon willen inlopen.

Maar via plaatjes op het web bekijken is het alsnog een leuke site.

Battersea - ikonisch gebouw; er is zelfs een site hoe de hoesfoto's voor dit album zijn gemaakt. Er is veel gediscussieerd wat er met het gebouw zou moeten gebeuren - momenteel is het onderdeel van een ontwikkelingsproject (zoals eerder Docklands).

Battersea Power Station - batterseapowerstation.co.uk

En a propos hoezen/clips - er is een Zweedse site van ABBA-fans, waar je ongeveer de site van alle clips, incl die van The Winner Takes it All kunt checken.

Dat begrijp ik dan weer heel goed. Zelf ook eens gedaan. Al zijn de 'pretzles' tegenwoordig helaas veel duurder dan vijftien dollarcent...

Wat een vervelend album blijft dit toch, heb hem op lp maar na al die jaren gaat ie toch maar eens de deur uit. Saaie, nietszeggende gitaarpartijen, gevoelloos doods gepiel, nergens een boeiende speelse passage. Muziek zonder ziel.
Enige mooie is de hoes, daar kan ik wel een tijdje naar kijken.

Saai? Nietszeggend? Gevoelloos? Doods?
Tjee, we zijn het wel heel erg oneens. Zoals ik het beleef:
Majestueuze venijnige gitaarpartijen, scherpe teksten met bijtende zang, de donkere sfeer over dit document.
Een plaat met een diepe ziel.

Ik heb hem ook op 4,5*, maar als ik me toch van één 4,5*-plaat wel voor kan stellen dat andere mensen er niks aan vinden, is het deze wel.

Ik zie anders nergens 4,5* staan bij jou, Casartelli!

Ik snap het wel als anderen hier minder liefde aan beleven dan ik. Maar juist de pros van dit album worden door trebremmit by juist als cons aangeduid. Vandaar mijn verbazing.

Als onderstaande proggo's mij een fijne fles doen toekomen, wil ik er wel 3* op plakken, maar meer staat mijn flexibele muzikale geest me echt niet toe.

Het leukste van dit album het ontwikkelingsproject Battersea - zie de link die ik eerder postte - en dit nummer hooverphonic - battersea - YouTube

PF: die keer stampen met de rechtervoet, spugen over de linker schouder en 2* Om Mani Padne Hum uitspreken - vervolgens de plaat/cd minimaal 1,5 meter wegwerpen.

Spugen ja. Dat deed Roger Waters naar een fan tijdens de Animals tour in een sporthal, ik meen Toronto.
Het was wat aan de warme kant geweest die dag en bepaalde bezoekers waren al vroeg aan de drank gegaan.
Het was daarom wat luidruchtig en dat vond Roger niet zo heel prettig.
Hij had dat al een paar x verkondigd, maar ja, het is toch ons avondje uit dachten de herrieschoppers.
Dan maar een fluim op een bezoeker ergens vooraan. Corona was nog ver weg. Gilmour vond het afschuwelijk, maar de sfeer tussen de leden was toch al niet best meer.
Dan maar een muurtje bouwen de volgende keer. Zie ik dat tuig ook niet meer zal Waters gedacht hebben.
En zo geschiedde. The Wall werd maar een paar keer opgevoerd. Te dure grap uiteindelijk.

Later zou Waters verkondigen dat sporthallen voor sportevenementen zijn en niet voor muziekconcerten.
Logisch.

Teksten kunnen me nooit zoveel schelen, alleen als ik de muziek mooi vind dan wil ik ze nog wel eens op gaan zoeken. Maar als ik hier lees dat Waters op de anti kapitalistische toer gaat dan heb ik al helemaal geen zin meer om die teksten te gaan lezen. Als er iets is wat ik vervelend vind dan is het wel moralistisch gezeur van artiesten.
Maar goed, daarvoor geef ik geen twee sterren, dat was puur voor de muziek. Ik vind het te bedacht, te klinisch. Hiervoor luister ik geen muziek, het moet me wel raken en niet volkomen koud laten.

Waters zijn acties tegenwoordig vind ik ook discutabel.
Desalnietemin is het wel een kundig tekstschrijver en hier pakt hij op dat gebied geweldig uit.
Maar eens met trebremmit. Als de muziek je niet aanspreekt dan is inleven in de teksten vrij zinloos.
Naarmate de tijd vorderde werden de teksten en het concept steeds belangrijker bij Floyd.
Zo'n beetje vanaf Dark Side Of The Moon merk je dat Waters een andere en verbeterde tekstschrijver is geworden.
Maatschappelijk nog best relevant.

Ik moest hier aanvankelijk aan wennen, maar inmiddels is dat een album die van PF in mijn top 5 staat.

Kleine voorkeur voor The Wall denk ik, maar Animals als goede 2e.

Voor mij het ultieme album van Floyd, net voor Wish You Were Here en The Wall.
In tegenstelling tot trebremmit raakt dit album me iedere keer weer tot in al mijn vezels.
Voor mij is het gitaarspel van Gilmour ongeëvenaard, wat minder gepolijst dan op het illustere rijtje voorgangers en dat bevalt me juist erg goed. Het past m.i. bij de teksten van Waters die, zoals door Bikkel al aangegeven, een andere tekstschrijver is geworden. Sterker nog, voor mij is dit de eerste plaats in een rijtje met ‘moralistisch gezeur’ en dat bevalt mij juist heel erg.
Wat je er ook van mag vinden, hij heeft een mening en durft die breed uit te dragen. Dit was ook duidelijk op zijn laatste concert in juni 2018 waar hij, naast veel Dark Side en ook wat Wish You Were Here, Animals centraal zette met fenomenaal uitgevoerde versies van Dogs en Pigs.
Misschien speelt mijn leeftijd hier een rol..het was het eerste album van de band dat ik zelf kocht (ik was 16) op LP. De voorgangers, vanaf UmmaGumma waren van mijn broer.
Daarna gefascineerd door de plaat met de Koe, ik was doen 9, heeft de band, en daarna ook de individuele leden, me nooit meer los gelaten. To op de dag van vandaag!

Dark Side Of The Moon zal het 1e album van Floyd zijn geweest wat ik hoorde. Evenals The Wall via mijn oudere broer.
Die had een hele verzameling cassettebandjes en een deck die hij mee nam als hij weer een aantal maanden ging varen. Onderweg kocht hij nog wel eens wat en als hij thuis kwam, luisterde ik er een hoop af.
Kate Bush, Queen, Supertramp, Moody Blues en oa. Pink Floyd.
Animals kwam een stuk later op mijn weg ,maar een verpletterende indruk ook.

Wat mij betreft zijn er betere PF albums. Dit album werd destijds ook voor de Oor jaarlijst gewikt en gewogen en dat leverde een 47e plaats op in de lijst van 1977. Ik kan me daar wel in vinden. ik blijf bij mijn 3.5*

Ik deel je mening. Na “Dogs” ben ik er altijd wel klaar mee. Sfeervol album, maar geen top 5 PF plaat wat mij betreft.

Ik ben er na Pigs on the wing part 1 eigenlijk al klaar mee....

Ja voor mij toch The Wall , DSOTM, WYWH als favorieten. Maar vanaf >Meddle hebben deze heren enkel muzikale hoogstandjes gebracht. P.S onlangs de laatste van RWPL gekocht en als je dit wil of niet kom je in een muzikale PF bel terecht, maar dat is enkel leuk

Nietszeggende gitaarpartijen.

Toevallig vind ik dit een van de meest sprekende soloos ooit gecreëerd.

Super swag en best wel bad ass.

Het vertelt het verhaal en vertolkt het venijn van het geheel.

Meer dan uitstekend naar mijn idee.

Erg indrukwekkend.