Pink Floyd - Animals (1977)

Yeah... Michel, Animals is misschien wel het beste punk album van Pink Floyd!

Ja en Nederland is een tropisch land, waar je alleen flip-flops en shorts nodig hebt

Nou.....wellicht maken we dat nog mee Mju.

Ik blijf vinden dat het geen gekke gedachtengang is.
Okay, Animals werd cynisch onthaald door bep. muziekjournalisten.
"Volgevreten miljonairs die gemakzuchtig hun zoveelste kunstje tentoonstelde."
Vind ik iets te makkelijk. De maatschappij krijgt op zijn flikker en een bepaald soort burgers zijn meelopers.
Dat was bij punkbands toch ook orde v/d dag?
Floyd was inmiddels een stadionband en dat was not done, dus was het sowieso al een kansloos gebeuren in de tendens van 1977.
Misschien toch erg drastisch in het laadje gedeponeerd onder de noemer " Is geweest."
Niets tegen punk, maar de Sex Pistols waren toch eigenlijk ook een gimmick.
Johnny Rotten hield stiekum gewoon van ABBA.

Misschien zie ik het te simplistisch, maar het is wel het gevoel wat ik er bij heb.

Om te beginnen was Johhny Rotten destijds een groot liefhebber en kenner van reggae en daarmee heeft ie ooit de dj van dienst van de BBC volkomen versteld laten staan.

Verder: misschien moet je her en der op de site maar eens lezen hoe wisselend er hier over vergelijken wordt gedacht - bijv bij de laatste U2, en dat terwijl vergelijken een doodnormaal menselijk verfahren is - en daarmee tegelijkertijd ook de bron van veel onmin

Misschien heb je qua thematiek het begin van een punt, maar veel meer is het niet. Alleen al de catering-kosten per opnamesessie van Pink Floyd overstegen die van de gemiddelde opnamekosten van het gehele punkalbum by far: punk = 1-2-3 spölen en niet löll'n; nix van as we de gitaar nou eens linksom breien en de hi-hat twee maten eerder laten invallen. Bij mij weten heeft PF nooit zoiets als Looking through Gary Gilmore's eyes, London's burning with boredom of Bondage up yours gezongen.

Maak ik nu al mee. De sneeuwklokjes staan hier al drie weken in bloei en ik loop nu zonder winterjas op straat. Maar even on topic: de opkomst van de punk en aanverwante artikelen betekende voor mij althans niet het einde van alle muziek ervoor. Animals werd daardoor wel later opgepikt. Meer is er niet... al hoewel 1-2-3 spölen en niet löll'n is ook best löllig...

Ie mot wel bie de les bliev'n: lök = fien, tof, goud; löllig is dat nait; da's wat ie ok wel klot'n noemt.

PF staat hier achter op de plank en wordt slechts gelegentlich gedraaid, van vinyl - vaak op verzoek van (overjarige) hippies die willen weten hoe dat op fatsoenlijke speakers klinkt; zelf geven ze hun geld niet uit aan dergelijke materiële zaken

Punk en Pink Floyd staat natuurlijk in verhouding mijlenver uitelkaar, alleen al in budget idd.
Wat ik alleen bedoel te zeggen is dat het in thematiek weinig verschilt met wat de punkers voor onderwerpen aanhaalden.
Schoppen tegen de gevestigde orde.
Animal Farm van George Orwell, hier als referentiekader, blijkt onverwoestbaar.
Dat Floyd tegengas kreeg, is dan ook wel weer enigzins logisch, mits ze hadden gekozen voor een vervolg die minder commercieel had uitgepakt.
Waters spuugde dan wel weer een fan(?) in zijn gezicht.
Maar goed, Ummagumma part 2 en 3 had ook niet echt gewerkt.

Behoorlijk onder de indruk van dit achtste studio album van Pink Floyd,vond hem per luisterbeurt aan kracht winnen.Sterkste punt van Animals vind ik de sfeer die de plaat uitstraalt,een wat naargeestig geluid dat perfect aansluit op het concept dat dan weer losjes gebaseerd schijnt te zijn op George Orwell's boek Animal farm.Geen vrolijke kost allemaal,dat geef ik toe maar mede door de wat robuustere sound als dan we van de band (tenminste ik) gewend zijn pakt het wel allemaal erg geslaagd uit.
In feite bestaat Animals uit drie lange nummers (plus een soort van in-en outtro) die weinig voor elkaar onder doen en ook nog vaak onverdeeld zijn in verschillende muzikale lagen die zich langzaam maar zeker aan je openbaren.
Animals behoort voor mij dan ook meteen,vlak na Dark side of the moon,tot één van mijn favoriete Pink Floyd albums.En weliswaar heb ik ze nog niet allemaal gehoord maar ik verwacht niet dat daar nog ooit verandering in gaat komen.
Zeer goed.

Wish you were here hoort zeker bij die trilogie

Ik heb Animals nu zeker vijf maal beluisterd, maar ik kom echt niet tot een andere mening. Wat een doodsaaie plaat. Ik heb heel erg mijn best gedaan, maar muzikaal klinkt dit als een verzameling restjes van de drie voorgangers. Tekstueel is het boeiend, en ook het artwork is prachtig. Maar daar houdt het voor mij echt wel op. Het klinkt echt als een jaren zeventiger plaat, en dat zou niet eens iets slechts zijn als de twee voorgangers niet zo tijdloos waren.

Ik lees hier ook over het "punk" aspect van Animals, en dat vind ik erg interessant, maar ik hoor het niet terug. Ik hoor behalve in de teksten niks subversiefs, niks dissonants, niks experimenteels. Dit hebben ze zelf allemaal eerder gedaan, en beter. Pink Floyd is divers en veelzijdig. Maar het is geen punkband, en geen hardrockband. Daar is deze plaat voor mij het bewijs van.

Tussenstand:

1. The Dark Side of the Moon
1. Wish You Were Here
3. Meddle
4. Atom Heart Mother
5. The Piper at the Gates of Dawn
6. Animals
7. A Saucerful of Secrets
8. Ummagumma

Je stukje met aandacht gelezen andnino.
Als reactie over het punkaspect ( ik bracht dat in) doelde ik met name op de teksten en het rauwe randje.
De twee voorgangers zijn qua sound sowieso subtieler, netter en toegankelijker.
Uiteraard is Animals geen punk of hardrockplaat op zich.
Voor hun doen is het alleen wel een stuk grimmiger en rauwer. Ik vind het dan gelet ook op het tijdperk, Floyd's " punkalbum."
Echter blijft het wel hun sound ( soundscapes) en typerende melodielijnen. Neem daarbij ook het uiterst herkenbare spel van het viertal.
Het is wat mij betreft een album die in sfeer tot hun beste gerekend mag worden.
En sfeer maken was ook het sterkste punt van Floyd.

Natuurlijk. Ik heb ook gezocht naar die aspecten, en ik zie ook de vergelijking in de tekstuele materie. Maar daar blijft het bij. Animals is rauwer dan de twee voorgangers, maar een rauwe plaat zou ik het niet willen noemen. Het blijft, zoals je zegt, Floyd; de soundscapes, de manier waarop de teksten gebracht worden, de opbouw van het album als geheel. Maar de sfeer komt niet over. De soundscapes voeren me niet mee. Ik waardeer de thematiek, maar deze zorgt bij mij vooral ideeën van wat ik muzikaal mis op dit album.

Ik vind ‘m ook wat eentonig en simpel eigenlijk. Dogs is heel mooi, maar daarna gooi ik hem meestal uit. Pigs en Sheep vind ik qua muziek weinig boeiend. Beetje geveinsde frustratie, weinig persoonlijk. Heb niet zo vreselijk veel met Animals en begrijp de hoge waardering nooit zo. Maar zoals gezegd, de plaat heeft ook wel hele grote voorgangers en opvolgers.

Animals is minder toegankelijk dan de vorige Pink Floyd-albums en vergt meerdere luiterbeurten (ik had daar in eerste instantie ook moeilijk mee). Het thema is erg goed uitgewerkt waarbij Animal Farm van George Orwell wordt toegepast op de huidige Britse samenleving en dat is allesbehalve rooskleurig. De muzikale omlijsting is treffend met de dreigende gitaar van Gilmour, de onheilspellende sfeer ... alles klopt hier. En zoals ik eerder zei ben ik er zeker van dat dit Pink Floyd-album qua thematiek en sfeer vele new wave-bands heeft beïnvloed.

In herinnering viel Animals bij mij gelijk goed.
Dat tergende cynische sfeertje en de duistere klanken imponeerde enorm.
Volgens mij eén van de laatste 70's Floyd albums die ik leerde kennen.
De laatste jaren draai ik weinig Floyd meer, maar als dat gebeurt is het meestal deze.

Ook ik had in het begin niet veel met dit album. De 2 voorgangers en opvolger The Wall heb ik direct omarmd, hoewel Dark side ook langszamer bij mij indaalde. WYWH en The Wall vond ik bij de eerste beurt al geweldig. Dit album kon mij, ook na een paar draaibeurten, toch niet raken.
Tot een jaar of wat terug, tijdens een donkere oktoberdag op een terugreis ik besloot dit op te zetten op de mp3 speler. Ineens paste het in die donkere grimmige sfeer van een dreigende herfstavond wanneer de schemering invalt. Ondanks dat het qua thematiek daar weinig mee van doen heeft, zowel muzikaal als conceptueel.
Dagen erna dit album toch weer eens enkele malen nader beluisterd en dat kwartje bleef nu hangen.

Als er 1 plaat is waar je aandachtig naar moet luisteren om hem te waarderen is het wel animals.

Grappig genoeg is het bij mij net andersom. Animals vond ik meteen fantastisch. WYWH, The Wall en Dark Side blijven een stuk minder goed hangen.

Mijn hond blafte net even mee met the dogs op Dogs. Deed 'ie goed!

Animals is mijn favoriete Pink Floyd album en vanavond schijnt Roger Waters Dogs & Pigs te spelen. Pigs is mijn favoriete nummer. Doet 'ie goed!

Bericht over concerten verplaatst naar Pink Floyd

dogs is n.m.m. één van PF's beste nummers en sheeps....is diabolic....voor dat nummer moet je echt gaan zitten en binnen laten komen......
pigs is ook echt lekker donker.
dit is PF's meest donkere album. Wel wat kort, dat is de enige -
uniek album in zijn soort en dus ruim 5*

Vooral Pigs had wel wat bondiger gemogen want het creëert bij lange na niet een sfeer als bijvoorbeeld Welcome to the Machine of een Echoes. Nu is het een heel lang pretentieus blues deuntje. De twee andere tracks zijn prima. Vooral Sheep hoort bij mijn favoriete Floyd songs.
De opener en afsluiter hebben te weinig om t lijf om er iets over te zeggen. Waters veranderde de tekst en zong het in op The Wall, was het eerste wat in me opkwam vandaag. Heb ik er toch iets over gezegd

Ik kon op een of andere manier altijd weinig met dit album, echt slecht vond ik het niet, maar draaide het weinig. Na de afgelopen concertreeks van Waters (eindelijk eens live gezien) waar natuurlijk een groot deel ten gehoren gebracht werd. Toen zetten ik de cd ook maar weer eens aan en hoorde (anno 2018) opeens de magie die ik ergens leek te missen. Zeker niet PF hun beste maar een mooie 4 sowieso.

Wat ook zo geweldig is aan dit album is hoe het concept zich aankondigd en hoe het uiteindelijk verloopt.
De eerste coupletten van Dogs laten zich beluisteren als een gebruiksaanwijzing ‘Hoe kom ik op een harteloze, gehaaide manier hogerop’.
Ik vind het buitengewoon geniaal hoe met ‘You got to be trusted by the people that you lie to that when they turn their backs on you you get the chance to put the knife in’ op een vloeiende, doorlopende wijze de meest door de wol geverfde manipuleerder op een venijnige manier onderuit gehaald wordt.

Maar de ‘sheep’, de ja-knikkende meerderheid van het volk, zijn bij meneer Waters ook niet veilig. De ‘laat maar gaan, dan komt het wel goed’-houding wordt op straffe wijze in het nummer Sheep bekritiseerd en aan het einde van het nummer geeft hij fijntjes aan dat, als het er op aan komt (‘Have you heard the news? The dogs are dead!’), de ‘sheep’ in wezen niets anders zijn dan de ‘dogs’ of ‘pigs’. Daarmee is de cirkel rond en wordt er op slinkse wijze een link gelegd naar de ‘sad old man’ uit Dogs.

Wat het complete plaatje betreft (concept en muzikale omlijsting) is dit simpelweg ongeëvenaard.

Voor de VS een mooi album om weer eens uit de kast te halen, op te poetsen en in alle eer te herstellen!

Ik heb dat stukje over de dode honden altijd iets anders geïnterpreteerd. Namelijk dat het toch nog enigszins iets positiefs is. De compleet passieve grote groep die Sheep heet, daarvan komen toch enkelen in opstand en laten hun betekenisloze bestaan waarin het niets doen en niet echt leven, maar het leven aan zich voorbij laten gaan, omslaat en een omkeerpunt betekent.

Dat omkeerpunt betekend een nieuwe wereldmacht met leiders en topheren (‘Get out of the road if you wanna grow old’). Daar wordt in Dogs al op gezinspeeld (‘You gotta keep one eye looking over your shoulder.
You know it's going to get harder, and harder, and harder as you get older’).

Ik zal de teksten er nog eens goed bij pakken. Dank, kaztor!

De laatste van Waters ook al gecheckt, Hans?
Mooie, treffende aanvulling op deze.

Uiteraard, zie aldaar!

Eerder dit jaar haalde ik mijn 40+ jaar oude exemplaar weer eens uit de kast. Vooral omdat Roger Waters er in de Ziggo zo uitgebreid op terug was gekomen en 'Dogs' feilloos wist te koppelen aan alles rond Trump, maar ook mijn favoriet 'Sheep'. Ondraaibaar, maar dan ook geheel. Water en een zachte doek deden wonderen. Behalve de twee krassen die ook na meer dat 20 jaar automatisch meespelen in mijn hoofd, klonk Animals alsof ik hem zo juist had gekocht bij 't Platenmannetje in Breda.

Daar bleek ook uit dat Animals maar heel weinig onderdoet voor de twee platen die er voor en er na uit kwamen. Gewoon heel erg goed en consistent in kwaliteit. Een niveau over vier platen heen die niemand in de band ooit meer benaderd heeft. 'Is This What You Really Want?' komt dichtbij, zeker, maar is toch vooral een rehash van al het goede van vroeger en dan ook nog eens zonder de gitarist die bij dit alles thuis hoort.

Animals dus. Ja, die gaat nog wel vaker op de komende tijd. Gewoon om mijzelf weer een opfriscursus te geven ten opzichte van die andere drie, die wel nog steeds regelmatig(er) opgezet worden.

Misschien wel mijn liefste Floyd album. Lekker rauw en eerlijke sound. En maatschappij kritisch op een manier die altijd actueel lijkt te zijn.

Dit achtste Pink Floyd album is er een waarbij het gezamenlijke nog voldoende aanwezig is om te kunnen spreken van een 'coherent collectieve inbreng' die de tracks uitademen.

Vanaf The Wall ben ik afgehaakt ahw (teveel inbreng door de onderhuidse verbittering van de tot 'drama-queen' verworden heer R. Waters....)

Pas met het verschijnen vanaf A Momentary Lapse of Reason verscheen er weer een glimlach van herkenning op mijn gelaat.....☺