Pink Floyd - Animals (1977)

Animals is met gemak het beste Pink Floyd album. Op geen enkel ander album komen al hun kwaliteiten op zo'n overtuigende manier samen. Waters bijtende maatschappelijke kritiek, prachtige composities met een perfecte spanningsboog en Gilmour's geweldige gitaarspel laten zien dat Pink Floyd helemaal geen oude mannenmuziek hoeft te zijn.

Dit is scherp, grauw, dromerig en ambitieus zonder ook maar een moment te vervelen. Nummers van 17 minuten waar geen noot te veel gespeeld wordt hoor je niet vaak, maar Dogs is er één van. Het experiment wordt niet geschuwd en het betaalt zich uit. De dierengeluiden zetten Waters teksten kracht bij en houden de composities interessant. Het bevat geen instant hits zoals WYWH of The Wall, maar wie dit album de tijd geeft zal ontdekken dat het geheel hier sterker is dan alle andere albums die Pink Floyd op de wereld heeft losgelaten. 5*

Een recensie die ik heb geschreven voor een blad:

Wie Pink Floyd zegt, die zegt The Dark Side of the Moon, die blèrt ‘how I wish you were here’ en die gromt ‘We don’t need no education!!’. Maar het allergrootste meesterwerk van deze progrockers zit daar ergens halfweg de jaren zeventig geklemd tussen die lading kassuccessen: het minder bejubelde album Animals uit 1977. Een epische plaat met drie nummers die ruim de tien minutengrens overschrijden, en waarop mens en maatschappij metaforisch worden voorgesteld als de dieren van boer Teun. Klinkt nogal simpel – en dat is het ook, op het eerste zicht – maar de uitwerking van het concept is ronduit meesterlijk. Lichtjes gebaseerd op en ietwat geïnspireerd door George Orwells Animal Farm, maar toch vooral op zichzelf staand, dendert Animals veertig minuten lang voort op onheilspellende gitaarriffs, onrustwekkende jazzy synths en waarschuwende woorden van Roger Waters. Op subtiele maar doordringende wijze worden de mensen ondergebracht in grof geschat drie dierlijke categorieën: de honden, de varkens en de schapen.

‘If you didn’t care what happened to me / and I didn’t care for you / we would zig zag our way through the boredom and pain / occasionally glancing up through the rain’. Met deze enigszins onbehaaglijk stemmende woorden begint Animals. Vrijwel meteen daarna vangt ‘Dogs’ aan. De honden zijn de zakenlui die – als een, euh… hondje – achter de grote bazen aanlopen om op een goed blaadje te staan. Maar niets is echt, alles is gemaakt. De schone schijn hooghouden, om het op z’n Hyacinth Buckets te zeggen, en er op termijn zelf de vruchten van plukken. ‘You have to be trusted by the people that you lie to’. Huilende honden op de achtergrond creëren mee het beklemmende gevoel dat heel het nummer aanhoudt.
Een plotse muzikale ommezwaai halfweg kondigt misschien wel enige verandering aan. Een drukkend synthesizerintermezzo, gevolgd door de woorden ‘Gotta stay awake, gotta try and shake of this creeping malaise’. Maar aan het einde blijkt de moeite tevergeefs. Er zijn geen echte vrienden, ‘everyone’s a killer’. De slepende zang van Waters maakt dit angstaanjagend duidelijk.

De varkens dan, zij zijn de grote leiders van het land. Ze kijken enkel naar zichzelf, niet naar wat er rondom hen gebeurt. ‘With your head down in the pig bin / Saying, “keep on digging”’. Waters ziet er gelukkig het komische wel van in, ‘Pigs’ is dan ook doordrenkt met sarcasme en gitzwarte ironie. Ook de schaterende gitaarpartijen lijken waarachtig de boel te ridiculiseren.

Het hoogtepunt, zowel muzikaal als tekstueel, komt er op het einde, met ‘Sheep’. Het verhaal van de schapen, de kudde, de massa, is even aangrijpend als zorgwekkend. Ze grazen maar op het weiland, zich van geen kwaad bewust (‘only dimly aware of a certain unease in the air’). Het kabbelende jazzintrootje symboliseert deze schijnbare sereniteit. Na enkele minuten komt de waarheid echter aan het licht. De schapen leven in voortdurende angst voor de herder en worden opgejaagd door de honden. Op dit ogenblik zijn de gitaren op hun scherpst en herbergen de misnoegde zangpartijen herbergen een alarmerende ondertoon. De schapen blaten tevergeefs.
Het nummer en het album eindigen echter met een optimistische noot. Hoe meer er naar de climax wordt toegewerkt, des te bevrijdender klinken de woorden. Er staat duidelijk iets te gebeuren. ‘March cheerfully out of obscurity into the dream […] get out of the road if you want to grow old’. De afsluitende gitaarakkoorden weten deze hoopgevende slotsom op volmaakte wijze te berde te brengen.

En daarin schuilt ook de grote virtuositeit van Animals. De genialiteit van de metaforen wordt vlekkeloos overgebracht in de zang en de muziek. Slechts weinig albums wisten ooit een dergelijk sfeer te creëren zoals dat gedaan werd op Animals. En wat dan gezegd van het artwork. Begin december 1976 trok een horde fotografen in opdracht van Pink Floyd met een reusachtig opblaasbaar heliumvarken naar het Battersea Power Station in de buitenwijken van Londen. Deze ongewone fotoshoot duurde dagen, omdat het varken per se moest gaan vliegen na een windstoot en er zelfs helikopters en vliegtuigen aan te pas kwamen. Verhalen doen de ronde dat een alcoholverslaafde is gaan afkicken toen hij het varken zag hangen. Vast staat dat het beestje inmiddels al een heus cultstatus bereikt heeft onder de noemer The Pink Floyd Pig. ‘A shelter from pigs on the wing’. Amen to that.

Animals is het achtste album van Pink Floyd, uitgebracht in 1977. Hier begon Roger Waters meer op de voorgrond te treden.

Het begint mooi met Pigs on the Wing (Part I)

Dogs, een van de beste Pink Floyd-nummers aller tijden, 17 minuten lang genieten. De sfeer is anders geworden, niet echt zweverig meer, maar meer to the point, dit nummer gaat over zakenmannen die zichzelf kapot maken. De muziek zelf is al geweldig en Gilmour en Waters zijn beide in topvorm in dit nummer. Wright komt ook met een keyboardsolo, hij doet weinig op dit album.

In Pigs is Roger Waters weer behoorlijk boos op de overheid en noemt ze dan ook varkens. In de tekst is dit goed te lezen. Ook een heel erg goed nummer.

Sheep begint rustig met wat keyboards en wordt opgebouwd en is heel erg goed. Meer kan ik er niet over zeggen. En wat hoor ik daar nou, nog een echo van Dogs op de achtergrond! Pigs on the Wing (Part II) sluit het album goed af

Een heel ander album, weinig zweverige dingen, maar dit is wel mijn favoriete album van Pink Floyd. Geen slechte nummers, ik kan niks slechts vinden, dus deze krijgt 5 sterren van mij, dat doe ik niet bij DSOTM en WYWH.

5*

Ik kijk er van op dat dit op plaats 89 in de toplijst staat. Als ik bedenk hoeveel moois er alleen al in 1977 is gemaakt kan ik niet anders zeggen dat MuMe Animals erg overschat. Zelf geef ik het album ook 4* maar daar zal na een nieuwe luisterbeurt ongetwijfeld iets vanaf gaan. Op de één of andere manier draai ik dit nooit meer.

Het album is ontzettend pretentieus, gelikt en geknutseld. Op DSotM leverde dat nog spannende nummer op maar deze plaat mist tempo. Bovendien heeft het de tand des tijds zeker niet vlekkeloos doorstaan. De talloze overdubs en geluidseffecten maken het allesbehalve tot een eyeopener van de popgeschiedenis.

Nee, geef mij dan maar het debuutalbum waar het speelplezier nog hoorbaar is. Vreemd genoeg kampen ELP en andere symfobands met hetzelfde probleem maar die krijgen dan ook totaal geen aandacht op MusicMeter. Wat onderscheid PF van hun concurrenten destijds?

Heerlijke, duistere muziek.
Pigs (Three Different Ones) en Sheep zijn mijn favorieten.
Hoewel de andere twee Pigs-songs bij elkaar misschien wel het allermooiste liefdesliedje ooit is.
Dogs trekt me niet zo, terwijl velen dat het beste nummer van de plaat vinden.

Animals, een relatief onbekend album van Pink Floyd, uitgebracht tussen twee geweldige klassiekers van deze band, Wish You Were Here en The Wall. Met die wetenschap begon ik het luisteren van dit album. Wish You Were Here vond ik geweldig en ik wilde meer van deze band die magische sferen kon creëren en geweldige composities als Shine On You Crazy Dianond op haar naam had staan. Voor die sferen moest ik echter niet bij dit album zijn. Toen ik dit voor het eerst hoorde vond ik het verschrikkelijk. Dit album kon toch nooit tippen aan Wish You Were Here? Het album was dus niet voor niets zo'n klassieker als zijn voorganger en opvolger, het kon in de verste verte niet tippen aan alleen al de intro van Shine On You Crazy Diamond. Het was niet eens de moeite waard om af te luisteren....

Toch begon ik te twijfelen, hoe kon het dat zo'n band als Pink Floyd een in mijn ogen erg slecht album kon maken? Hoe kon dit album dan toch relatief goed gewaardeerd worden op deze site, waar ik het vaak eens was met de gemiddelde beoordeling van andere users.

Er zat maar één ding op, de plaat nog een keer draaien, en nóg een keer, en nóg een keer. En opeens viel het kwartje. Dit was toch eigenlijk wel een geweldige plaat, geweldige sfeer en geweldige nummers. Nee, zo kwaad was dit toch niet.

Nu zijn we alweer een tijdje verder, ik heb de plaat nog veel vaker beluisterd en is inmiddels uitgegroeid tot één van mijn favoriete platen ooit, hij is in ieder geval nummer 1 in mijn glorieuze top 10. Want deze plaat is prachtig, het kan even duren voor het kwartje valt maar dan overtreft hij alles. De sfeer, de nummers, de gitaren, de teksten, alles klopt! Fenomenale plaat die ik iedereen van harte aan kan raden!

Wat mij betreft heeft deze plaat zoveel meer zeggingskracht dan WYWH of DSOTM - die ik beiden overigens zeer hoog aansla. Het heeft echt zoveel meer inhoud en diepgang. Deze plaat ademt een intensiteit uit die in de geschiedenis van de rockmuziek zelden is vertoond. Waters' woede jegens de mensheid wordt hier verbeeld in een drietal tirades die hun weerga niet kennen, maar van ongekende kwaliteit zijn. Het cynische beeld dat Waters in 1977 van de wereld had was alles behalve positief. Waarschijnlijk geen makkelijke man in die tijd, maar om het allemaal enigszins te 'relativeren' zijn die drie epossen ingeklemd tussen twee liefdevolle niemendalletjes die het album toch een redelijke positieve opening en sluiting geven. Voeg daarbij dat Waters, Gilmour en in mijn beleving vooral Wright hier muzikaal hun finest moments beleven. Zelfs Mason presteert hier boven zijn kunnen.

Na deze woede-uitbarsting kreeg Waters definitief de touwtjes in handen binnen Pink Floyd. Ik kan me voorstellen dat de andere drie bandleden bang voor hem zijn geworden. The Wall en The Final Cut zijn uitstekende platen, maar het ongekend hoge niveau van Animals werd niet meer behaald.

Daarnaast heeft deze plaat een albumhoes die - hoewel het weinig met de inhoud te maken heeft - ook een enorme zeggingskracht uitstraalt. We hebben het hier over een kolencentrale die voor het overgrote deel door dit album wereldberoemd is geworden. Ik blijft het een schitterende en indrukwekkende hoes vinden, vandaar ook mijn avatar. Het verhaal over het op hol geslagen opblaasbare varken is wel bekend.

Al met al een grimmige, maar verpletterende plaat.

Soms gebeuren er vreemde dingen in het muzikale leven. Als 13-jarige maakte ik the Wall mee en vond delen van dat album erg goed. In de toenmalige muziekbieb werden mij natuurlijk voorgangers Wish You Were Here & Dark Side of the Moon geadviseerd, dus die kwamen op een TDK-cassette bandje terecht (later volgden cd's en lp's). Daarna kwam nog The Final Cut, die ik best heel aardig vond.

Maar wat missen we in het verhaal? Precies ja: deze plaat Animals. Nog nooit had ik 'm beluisterd, tot ik kort geleden in nota bene de kringloopwinkel een exemplaar van de LP zag staan. Ik zette de plaat op en werd volkomen overdonderd. Wat een prachtige donkere, maar soms ook mooie sfeer wordt er neergezet op dit album. Wat een fraaie melodieën worden er gehanteerd en wat een goede afwisseling zit er tussen de nummers, maar ook zeker in de langere nummers. Wat zijn de teksten indringend en vaak nog steeds actueel en wat is de uitvoering van de muziek door de band top.
Dankzij al deze bouwstenen zijn muziek en teksten op dit album tot een prachtig geheel gesmeed. Dit is echt een geweldige plaat, een absoluut meesterwerk, en jawel, ik vind dit inmiddels de beste plaat van Pink Floyd.

Na het succes van Wish You Were Here, met zijn diepgewortelde emoties van het tijdperk van Syd Barrett, was Animals alweer het tiende album van het viertal. Het album is losjes gebaseerd op George Orwell’s politieke verhaal Animal Farm. De nummers vertellen het verhaal van de verschillende klassen uit de samenleving. De strijdlustige honden, de meedogenloze varkens en de hersenloze kudde schapen worden in de kritiek op de kapitalisatie door Roger Waters in beeld gebracht. De invloed van de overige bandleden in het concept zijn hierbij nogal beperkt, alleen Gilmour heeft een bijdrage met zijn Dogs. Dat Roger de leiding pakte gaf onder andere verzet van Gilmour en de onderliggende relaties tussen de vier bandleden kwam daarmee onder spanning te staan. Brian Humphries werd net als het op de voorganger aangesteld als geluidtechnicus, om het gebruik van de breed ingezette instrumentatie in goede banen te leiden.

Na de korte introductie met het liefdevolle en rustgevende eerste deel van Pigs on the Wing krijgen in Dogs de zakenmannen ervan langs. Op het juiste moment slaan de honden toe in een wereld waarin de hebzucht naar geld wordt overgenomen. Op muzikaal gebied drijft het ruim een kwartier durende nummer door de funky klanken van de orgels van Wright en de uitspattingen van David’s gitaarwerk. Na het vocale werk in de eerste helft van het nummer neemt Waters het stokje over. Het terugkerende akoestische gitaarpatroon wordt in het tweede gedeelte door de getrainde honden ondersteunt. De verschillende technische aspecten zorgen voor de echoënde geluiden, blaffende honden en harmonieuze gitaarritmes.

And when you lose control, you'll reap the harvest you have sown
And as the fear grows, the bad blood slows and turns to stone
And it's too late to lose the weight you used to need to throw around
So have a good drown, as you go down, all alone
Dragged down by the stone.

De varkens die aan de bovenkant van de maatschappij staan worden vormgegeven in de bluesy klanken van Pigs. De koebellen van Mason zorgen voor de landelijke klanken van het vasthoudende ritme van het nummer. De psychedelische aspecten keren terug in de talkbox van Gilmour. De klanken van toetsenist Wright worden in het geheel wat meer naar achter gedreven en laten vooral de gitaren en synths de toon van het nummer zetten. Zijn pianospel komt beter tot recht in opvolger Sheep, waar de hersenloze menigte de grootmachten van de maatschappij volgen. De indringende en wrede klanken van Waters woede doemen op in de synths en elektronische klankeffecten. De woeste menigte valt aan totdat de honden zijn uitgemoord. Het album wordt afgesloten door het vriendelijke omhulsel van Waters liefdesuitingen aan zijn vrouw Carolyne Christie.

You know that I care what happens to you
And I know that you care for me too
So I don't feel alone
Of the weight of the stone
Now that I've found somewhere safe
To bury my bone
And any fool knows a dog needs a home
A shelter from pigs on the wing

Animals is met zijn politieke statements en zwaar beladen soundeffecten het meest intrigerende werk van Pink Floyd. Waters leiderschap toont zich in zijn bijna volledige creatie van het album. Het viertal weet echter per persoon een indruk af te leveren in de muzieklandschappen dat het album rijk is. Met zijn bij vlagen terugkerende psychedelische patronen en krachtige productie behoord Animals tot de top van Floyd’s muzikale universum.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Review #6:

Animals is zowel muzikaal als qua lyrics een belangrijk omslagpunt in de carrière van Pink Floyd. In tegenstelling tot wat ik beschouw als de eerdere omslagpunten (Saucerful / Ummagumma, die de eerste duidelijke sporen bevatten van progressive rock Pink Floyd en Meddle, waar de progressive rock de boventoon boven het psychedelische rock geluid begint te voeren) is dit echter geen punt waar ik altijd enorm fan van was.

Mijn favoriete Pink Floyd periode is de beginperiode. En ondanks dat ik het psychedelische geluid van Pink Floyd enorm kan waarderen, was al na twee albums duidelijk dat het niet het geluid was wat nog lang houdbaar was, zowel op muzikaal kwalitatief als experimenteel niveau. Neem bijvoorbeeld See-Saw: een nummer dat de Barrett-periode probeert te imiteren, maar waar al snel duidelijk wordt dat dit wellicht niet past bij de toenmalige formatie. Het tweede omslagpunt liet duidelijk zien waar de talenten van de non-Barrett formatie zat. Pink Floyd was nog steeds in staat mooie space rock te maken (One Of These Days), maar presenteert ook hun meesterwerk ''Echoes'' op dezelfde plaat. Zowel Echoes als hun latere Wish You Were Here zijn nog steeds gevuld met het experimentele rock geluid waar Pink Floyd mee begon. Invloeden uit onder andere Krautrock worden vermengd met Saucerful-achtige Space Rock en prachtige Ambient tussenstukken.

Animals slaat een volledig andere weg in. Enerzijds wordt er enorm veel teruggegrepen op de formules die Wish You Were Here interessant maakten, maar de toevoegingen op WYWH worden vervangen met karakterloze Hard Rock. Animals doet mij in zekere zin denken aan Rush: het is grotendeels saai. There I said it: het heilige Animals is voor mij niets meer dan een enorm 'by the numbers' album dat schittert in middelmatigheid. Sure, deze middelmatigheid probeert Pink Floyd nog interessant te maken met maatschappijkritische lyrics en 'epische' gitaarsolo's van Gilmour (ben persoonlijk nooit fan geweest van Hardrock-David Gilmour, maar ik begrijp de charme), maar het slaagt er niet in om het daadwerkelijk meeslepend te maken.

Neem Dogs, dat door het gitaarspel op het begin nog wel enigszins mijn aandacht weet te trekken, maar niet genoeg materieel heeft om mij 17 minuten mee te slepen. Yes slaagt er met Close To The Edge wel in door gebruik te maken van soortgelijke ambient tussenstukken. Jethro Tull (Thick As A Brick) kan mij 40 minuten meeslepen door de rustigere folkstukken en Caravan (Nine Feet Underground) doet hetzelfde met een meer Jazz-Rock vibe.

En dat werkt omdat rustigere delen logischerwijs goed samengaan met rustigere instrumenten. Hard Rock heeft zeker een plekje in prog, zelfs Rush had zijn goede momenten, maar niet voor lange nummers. Was een nummer als Dogs ingekort en zo meer aandacht kwam voor het begin- en eindstuk, zou dit wellicht een van mijn favoriete Pink Floyd nummers zijn. Alsnog een prima nummer; zelfs met de 5-6 minuten die mij niets kunnen schelen. Ik zal niet in gaan op de andere nummers omdat de kritiek min of meer overeen komt met de kritiek op Dogs. Al wil ik er wel graag bij vermelden dat Sheep net als Dogs een prima concept heeft, maar gewoon niet is uitgewerkt zoals Meddle/WYWH Pink Floyd het uit zou werken.

Wederom: ik begrijp de charme van dit album. De nummers zijn catchy, de lyrics zijn in-your-face en het is duidelijk dat alle leden uitzonderlijk veel talent hebben. Ik had echter liever gehad dat ze dit talent gebruikten om óf met vernieuwende elementen te komen, óf terug te grijpen op het vroege Space-rock geluid. Als ik muziek wil waar de muzikanten goed gitaar kunnen spelen en tegelijkertijd kritiek willen hebben op alles en iedereen, kan ik nog altijd terecht bij de subgenres van punk. En als ik Pink Floyd wil luisteren, dan luister ik wel naar de eerder genoemde albums

En for the love of God, laten we het niet hebben over het vierde omslagpunt van Pink Floyd.

6,0 / 10

Beste Nummers: Dogs, Sheep

Voor mij is Animals een voorstudie op The Wall.
Dit is een probeersel voor een rockopera, welke duidelijk gebaseerd is op George Orwells Animal Farm.
Waters zal op The Wall zijn demonen van zich af schreeuwen, maar Animals geeft al duidelijk de verhoudingen binnen de band weer.
Waters is de leider, het sigaar rokende varken.
Gilmour is de trouwe hond, waakzaam toekijkend, ondertussen de kudde bij elkaar houdend.
Wright en Mason zijn de volgende schapen, ondergeschikt aan de herder.
Zij zouden uiteindelijk Gilmour het langste trouw blijven.
De fabriek staat voor mij voor de dagelijkse sleur waarin de band lijkt opgeslokt te worden.
Ook hierbij moet ik aan The Wall denken.
In de clip van Another Brick In The Wall (Part II) verdwenen scholieren in een grote vleesmolen, om er als gehakt uit te komen, bij Animals verdwijnen arbeiders in een fabriek, om er als rookwolken uit te komen.
Sex Pistols shockeren in 1977 met hun No Future slogan, terwijl Pink Floyd op een subtielere manier in dat jaar hetzelfde verhaal vertellen.

Nogal vergezochte stellingen volgens mij. Dogs gaat niet over trouwe honden, om maar wat te noemen.

Prachtig album dit! Geweldige composities met weergaloos gitaarwerk. De 3 volwaardige nummers en de 3 minuutjes ''Pigs on the wing'' vind ik eigenlijk allemaal even mooi. Hier was de chemie tussen Waters en Gilmour nog niet uitgewerkt. Al heb ik hier het gevoel (niet storend ofzo) dat waters hier langzaam al wat meer invloed uitoefent. Toch kan ik niet goed verklaren waarom ik dat gevoel heb. Voor mij is dit eigenlijk een beetje het laatse ''echte'' PF album aangezien de albums hierna duidelijk naar Waters/Gilmours hand gezet worden. Ik weet het...Daar begint het weer; de eeuwige waters vs. gilmour discussie.

Enige minpuntje vind ik toch wel het geluid. Dit klinkt wat karig. Ik ben me ervan bewust dat dit voor een in 1977 geproduceerd album nog ruim voldoende is maar 2 vorige albums klinken een stuk voller. Dus hier hadden ze wat mij betreft wat meer tijd in mogen steken. Daarom 4,5 i.p.v. 5.

Lastig album. Ik vind het beter dan Atom Heart Mother en minder dan Meddle, dus qua score is het een beetje heen en weer afwegen tussen deze twee. Ik geef het album uiteindelijk het voordeel van de twijfel, omdat ik het wel een consistente plaat vind waarbij ik me niet verveel, maar buiten de kenmerkende gitaarriff uit Sheep is er ook niet heel veel waarvan ik zeg 'ja, dat is dat nummer!'. Aangezien ik tijdens het beluisteren ook geen tekst in handen heb gehad, ga ik er vanuit dat dit bij een nieuwe luisterbeurt wel voor een iets hogere waardering zal zorgen. Muzikaal solide, doch niet heel speciaal, maar wel mooi. Ik moet hem er toch nog maar iets meer ingooien!

Voorlopige tussenstand:
1. Wish You Were Here
2. The Dark Side Of The Moon
2. Obscured By Clouds
3. Meddle
4. Animals
5. Atom Heart Mother
6. More
7. A Saucerful Of Secrets
8. The Piper At The Gates Of Dawn
9. Ummagumma

Ik wil deze plaat wel graag goed vinden, maar het lukt me gewoon niet. Een heel krappe 3,5*, waar ik lang aan dacht om 3* te geven. Deze hele plaat kabbelt maar wat voort. Het inmiddels authentieke Pink Floydgeluid met de karakteristieke zang en gitaarwerk doen natuurlijk hun ding, maar ik kom echt niet verder dan "mooie pingel" hier en daar. Animals is in mijn ogen een perfecte achtergrondplaat. Het zorgt voor de juiste sfeer en je mist niets als je de aandacht er niet bij hebt. Ik heb ook de indruk naar de leftovers van WYWH te luisteren. Ik snap dan ook de populariteit niet echt. Nota bene hoger gewaardeerd dan The Wall.

Tussenstand:
1. Wish You Were Here
2. Meddle
3. A Saucerful Of Secrets
4. Piper At The Gates Of Dawn
5. Dark Side Of The Moon
6. Obscured By Clouds
7. Animals
8. Atom Heart Mother
9. Ummagumma
10. More

Pink Floyd bepaalt - net als Bowie, Yes, The Cure, Joy Division of The Sound - een flink deel van mijn muzikale dna en toch is Animals, anders dan bijvoorbeeld Atom Heart Mother, Meddle of Wish You Where Here, pas veel en veel later - en dus ook nooit op elpee - aangeschaft. Bovendien zat ik in '77 al metersdiep in de (post)punkmuziek te wroeten! Wel heb ik destijds The Wall nog opgepikt. Dit laatste waarschijnlijk dankzij die geweldige videoclip met de wandelende hamertjes.

Een beetje jammer is dat natuurlijk wel, maar beter wat later dan nooit zeg ik altijd maar, want dit is zeker andere koek. Maar wel eentje uit de delicatessenwinkel! En eigenlijk wil ik alle albums van Pink Floyd wel (weer) op vinyl hebben, alleen al vanwege de vaak fraaie hoezen.

Verder vind ik het altijd erg leuk om te lezen dat mensen albums uit de platenkast van misschien wel van hun ouders rukken en er een verfrissende kijk op hebben.

Behoorlijk onder de indruk van dit achtste studio album van Pink Floyd,vond hem per luisterbeurt aan kracht winnen.Sterkste punt van Animals vind ik de sfeer die de plaat uitstraalt,een wat naargeestig geluid dat perfect aansluit op het concept dat dan weer losjes gebaseerd schijnt te zijn op George Orwell's boek Animal farm.Geen vrolijke kost allemaal,dat geef ik toe maar mede door de wat robuustere sound als dan we van de band (tenminste ik) gewend zijn pakt het wel allemaal erg geslaagd uit.
In feite bestaat Animals uit drie lange nummers (plus een soort van in-en outtro) die weinig voor elkaar onder doen en ook nog vaak onverdeeld zijn in verschillende muzikale lagen die zich langzaam maar zeker aan je openbaren.
Animals behoort voor mij dan ook meteen,vlak na Dark side of the moon,tot één van mijn favoriete Pink Floyd albums.En weliswaar heb ik ze nog niet allemaal gehoord maar ik verwacht niet dat daar nog ooit verandering in gaat komen.
Zeer goed.

Ik heb Animals nu zeker vijf maal beluisterd, maar ik kom echt niet tot een andere mening. Wat een doodsaaie plaat. Ik heb heel erg mijn best gedaan, maar muzikaal klinkt dit als een verzameling restjes van de drie voorgangers. Tekstueel is het boeiend, en ook het artwork is prachtig. Maar daar houdt het voor mij echt wel op. Het klinkt echt als een jaren zeventiger plaat, en dat zou niet eens iets slechts zijn als de twee voorgangers niet zo tijdloos waren.

Ik lees hier ook over het "punk" aspect van Animals, en dat vind ik erg interessant, maar ik hoor het niet terug. Ik hoor behalve in de teksten niks subversiefs, niks dissonants, niks experimenteels. Dit hebben ze zelf allemaal eerder gedaan, en beter. Pink Floyd is divers en veelzijdig. Maar het is geen punkband, en geen hardrockband. Daar is deze plaat voor mij het bewijs van.

Tussenstand:

1. The Dark Side of the Moon
1. Wish You Were Here
3. Meddle
4. Atom Heart Mother
5. The Piper at the Gates of Dawn
6. Animals
7. A Saucerful of Secrets
8. Ummagumma

Ik had de CD van dit album al jaren in mijn bezit, en op de één of andere manier had ik mijn mening al gevormd, zonder er goed naar te luisteren. Na het fantastische Wish You Were Here kon dit nooit zo goed zijn...

Tijdens de huidige lockdown periode ben ik gaan duiken in de CD’s die ik maar weinig heb gedraaid. Deze kreeg nu een draaibeurt. Al bij de eerste draaibeurt verbaas ik me over de samenhang tussen de nummers. Echt fantastisch dit! Deze gaat beslist vaker gedraaid worden!

Wat mij betreft het beste en zeker ook het meest spannende album van PF. Staat op gelijke hoogte met mijn andere PF-favoriet: Meddle.
Daarna ging het wat mij betreft stilaan bergafwaards.

Geschreven bij Pink Floyd - Animals [2018 Remix] .l:


Ondanks dat ik het eens ben met bovenstaande uiteenzetting van meneer lijkt dit me wel de meest ideale plek om iets te zeggen over het eerste materiaal dat we te horen krijgen van dit album en over de remix die dit legendarische album heeft ondergaan in 2018.

Als ik het goed begrijp is er, en dat geld voor elk 'oud' album, vaak discussie over het origineel versus latere remixes / remasters. Vele mensen kraken latere remixes bij voorbaat af, spuwen hun gal voordat ze iets gehoord hebben en zeggen vaak 'dat niks kan tippen aan het origineel, dus is het slecht'. Ik vind dat klinkklare onzin. Een remix bij voorbaat afkraken is mijns inziens meteen een 'no-go', maar om een remix af te kraken zelfs al is hij uitmuntend, is voor mij iets waar ik mijn hoofd nimmer omheen zal kunnen vouwen. Dat is hetzelfde als kiezen tussen twee identieke diamanten die dertig jaar oud zijn, waarbij de één nooit is onderhouden en waarbij de ander zo flink onder handen is genomen dat hij er spiksplinternieuw uit ziet. Ik had wel geweten waar ik voor had gekozen...

Neem bijvoorbeeld de vele remixes van de heer Wilson; Gentle Giant, Yes, King Crimson, and the list goes on. Al deze bands hebben met elkaar gemeen dat (de meeste van) hun albums zijn opgepoetst door het Britse muzikale wonder. Ik ben er een groot voorstander van, van een dergelijke oppoetsbeurt. Want laat ik het zo verwoorden: Het zou toch altijd toegejuicht moeten worden wanneer zo'n oppoetsbeurt ervoor zorgt dat een album met een vrij gedateerd geluid (want laten we eerlijk wezen, zo mogen we het geluid van de meeste albums uit de jaren '70 wel betitelen) in een modern geluidsjasje wordt gegoten. Betere kwaliteit staat garant voor meer (luister)plezier en daarmee voor een betere (luister)ervaring. Wie wil dat nou niet?

Zo geldt dat ook voor het eerste luistervoer dat we voorgeschoteld krijgen van deze remix uit 2018 van dit geniale album. Dogs klinkt op deze remix vele malen frisser, dreigender en bezwerender dan ooit te voren. Het geluid is kraakhelder en veel voller (lees: moderner) dan het origineel, en daarnaast liggen alle instrumenten ontzettend fijn in het gehoor, waarbij deze precies goed op elkaar zijn afgestemd. De grootste verdienste van deze remix is echter dat er een karrevracht aan nieuwe lagen aan het muzikale oppervlak worden gebracht, die eerst nauwelijks gehoord konden worden. Het is alsof Pink Floyd het nummer letterlijk live voor m'n neus aan het spelen is, waarbij ik alle minuscule details en nuances kan ontfutselen. Met al deze componenten in het achterhoofd kan ik alleen maar concluderen dat het is alsof ik naar een nieuw nummer aan het luisteren ben; een nieuw album! En dat, dat is het grootste compliment dat je een remix / remaster kan geven als je het mij vraagt.

Het enige minpuntje dat ik heb op deze remix (afgaande op de remix van Dogs) is dat de toetsen van Richard Wright wat minder prominent in de mix staan. Enerzijds vind ik dat jammer, want ik ben groot fan van zijn arrangementen, maar anderzijds zie ik er ook het voordeel van in; de toetsen zachter zetten in de mix zorgt er namelijk voor dat het geluid wat meer uitgebalanceerd wordt (zie het stukje over een voller / beter uitgebalanceerd geluid). Ik zou het dan ook niet als een 'minpunt' of 'kritiekpunt' willen betitelen, maar eerder als een kwestie van persoonlijke smaak, aangezien ik verzot ben op allerhande soorten toetsen (orgels, Hammonds, mellotrons, noem maar op). Zo probeer ik zelfs aan het enige 'minpuntje' dat ik heb een positieve wending te geven.

Het eerste tipje van de sluier heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik ontzettend veel zin heb in de nieuwe remix, die reeds door mij besteld is. Noem het geldklopperij (overigens ironisch gezien de conceptuele achtergrond van Animals), onzin en onnodig; wanneer een dergelijke remix geslaagd is zal het me allemaal een worst wezen. Dit klinkt als een klok en zal de beste versie van dit legendarische album zijn dat beschikbaar is. U leest het goed; dit overtreft daarmee ook het origineel. Voor de tegenstanders van remixes / remasters: zet uw oogkleppen, uhm... oorkleppen... af, en ook u zal tot de conclusie komen dat deze fabuleuze remix uit 2018 op alle fronten het origineel overtreft...

Ergens in 1977 verscheen het bericht dat The Animals (die band van House of the rising sun) tijdens een reünie weer een plaat hadden opgenomen, en omdat ik die graag voor de schoolkrant wilde bespreken fietste ik elke dag naar de platenboer (zoals dat toen heette), maar dag na dag moest ik vernemen dat ie helaas nog niet was verschenen. Totdat ik op een middag de winkel binnenkwam en tegen een groot kartonnen publiciteitsbord aanliep met daarop de afbeelding van een soort fabriek met vier schoorstenen en erboven in koeieletters ANIMALS. Hoera! Hoewel...
        Die reünie van The Animals heeft wegens gebrek aan succes niet lang geduurd (hoewel een latere reünie dan wel weer zó succesvol was dat er onmiddellijk juridisch gesteggel omtrent het gebruik van de groepsnaam ontstond), maar het Pink Floyd-album met die naam deed het aanzienlijk beter, en terecht, want ook 45 jaar later is het nog altijd een ijzersterk en compromisloos album dat een aantal van Gilmours meest geïnspireerde gitaarsolo's bevat: het memorabele thema uit Dogs (op 3:40 en 14:06) en de eindsolo's van Pigs en Sheep – met name die laatste komt op de één of andere manier als de opluchting ("release") waarvan ik niet eens had beseft dat ik er behoefte aan had (maar Animals is dan ook een redelijk beklemmende plaat).
        Wat mij verder altijd opvalt aan dit album is de discipline die door de band is opgebracht bij lange passages waarbij de verleiding zou kunnen bestaan om ze in te korten of op te vullen. In Dogs zitten bijvoorbeeld twee van zulke stukken (4:50-6:45 na "dying of cancer" en het gitaarthema, en 8:00-12:15 na "Dragged down by the stone"), in Pigs zit een lange solo (die met geknor en talkbox, 4:12-7:08) waarna het daarna nóg eens een volle minuut duurt voordat het volgende couplet weer begint, en in het couplet van Sheep is van elke lange regel alleen de eerste helft gevuld met tekst terwijl de tweede helft even lang duurt – daarbij weerstaan ze als het ware de verleiding om die regel korter te maken of desnoods wat tekst in te zingen. Wie kwaad zou willen zou nu kunnen zeggen dat de muzikale inspiratie kennelijk op was en dat de nummers op die pretentieuze manier opgevuld worden om ze een respectabele en zelfs indrukwekkende lengte te geven, maar het grappige is nu juist dat die lange passages waarbij je als het ware alleen maar zit te wachten "op wat er nu weer gaat gebeuren" tot de spannendste en meest iconische van het hele album behoren, terwijl de plaat als geheel wat mij betreft ondanks die "lege" passages voorbij vlíégt. En na het prachtige intro met Wrights elektrische piano en die zachte "rumbling" bas gaan ze daarentegen op Sheep vanaf 1:42 in één keer op geweldige wijze van de tweede naar de vierde versnelling, meesterlijk.
        Dit was een klein stukje met een iets andere invalshoek. Over de kwaliteit van de muziek en de ideologie achter deze plaat is al genoeg gezegd. Mijn eigen mening daarover: *****.