Pink Floyd - Animals (1977)

Een tijdloos album waarvan het concept ook op de huidige politieke situatie van toepassing is, en dat voor een plaat uit 1977. Alles wat gezegd zou moeten worden over dit album is reeds gezegd. Dit is gewoonweg een meesterwerk, niets meer of minder.

5*

Helaas dus geen outtakes uit de studio of live opnames als ik het allemaal goed heb gelezen.

Ik vind het vooral erg jammer en een gemiste kans eerlijk gezegd.
Al dat opgepoetste en ge-remixte geneuzel met 5.1 geluid geloof ik eerlijk gezegd wel.
Het origineel is al decennia lang 1 van mijn meest geliefde albums ooit, zelfs met de huidige (in mijn beleving heerlijk rauwe) geluidskwaliteit.

Hier had mijn inziens meer ingezeten, maar helaas heeft Pink Floyd kennelijk geen live opnames of studio opnames uit deze periode om er echt iets interessants van te maken.

Stalin schreef:



Vast wel. Waarschijnlijk allemaal achtergehouden voor een nog samen te stellen box set van pakweg € 500,-.

Ja, de box der Pink Floyd boxen moet nog komen, die van 1973 t/m 1983.
Die van daarvoor en daarna waren er al.

Animals, mijn favoriete Floyd trouwens. Ik verbaas me dat ik 'm maar 4 sterren heb gegeven.... binnenkort maar eens herbeoordelen.

Momenteel keihard opstaan. Prima album van een heerlijke kwaliteit !

Dat deze plaat briljant is staat uiteraard buiten iedere discussie, maar ik heb eens een beetje doorgeklikt op die vete tussen de heren Gilmour en Waters; maar echt JE!MIG!!! Dat geloof je toch niet??? En ik moet heel eerlijk zeggen dat ik meneer Waters dan nog de grootste kleuter vind. Dat je op die leeftijd nog zo verongelijkt kunt doen/zijn. Dat je dan nog niet in staat bent je neer te leggen bij flauwigheden van een oude vriend. En dat terwijl IEDEREEN weet dat Waters de creatieve genius was.... Ongelofelijk.... Beperk je tot een speldenprik, lach er om.... Zeker als je al zoveel kwartjes op je spaarrekening hebt staan (die almaar verder gespekt -pun intended bij deze plaat- wordt). Bizar...

Ik denk dat die niet komt eerlijk gezegd want uit die periode hebben we toch de Immersion boxen ??

Klopt, maar niet van Animals.
Wel van DSOTM, WYWH en The Wall.

Misschien zijn de grondstoffen voor knikkers, onderzetters en sjaaltjes door de oorlog in Oekraïne te prijzig geworden en wachten ze daarom met een soortgelijke box van Animals

Ik gok dan op kleine stenen mini pigs, mini dogs en mini sheep. Maar er is kennelijk niets beschikbaar van Animals, geen live opnames, outtakes of wat dan ook. We zullen het vrees ik moeten doen met weer tig nieuwe remixen in de komende box.

Jawel hoor:
Pigs On The Wing (rare full with guitar solo)
'Dogs' Demo's 1976 Alternative version rare
'Pigs' Demo's 1976 Alternative version Rare
'Sheep' Demo's 1976 Alternative version Rare

En dan hebben we nog de 1974 live versies van You/ve Got To be Crazy en Raving an Drooling maar deze verschenen al op de heruitgave van Wish You Were Here.

Eerste sneak preview van de 2018 remix.
Niet onaardig

https://www.youtube.com/watch?v=jX5x9wzMN4s

Ga de versie van 2011 en deze van 2018 morgen eens met elkaar vergelijken. Ben zeer benieuwd!

Is interessant om één keertje te beluisteren maak ik ga altijd voor de originele release, no matter what.

Geschreven bij Pink Floyd - Animals [2018 Remix] .l:


Ondanks dat ik het eens ben met bovenstaande uiteenzetting van meneer lijkt dit me wel de meest ideale plek om iets te zeggen over het eerste materiaal dat we te horen krijgen van dit album en over de remix die dit legendarische album heeft ondergaan in 2018.

Als ik het goed begrijp is er, en dat geld voor elk 'oud' album, vaak discussie over het origineel versus latere remixes / remasters. Vele mensen kraken latere remixes bij voorbaat af, spuwen hun gal voordat ze iets gehoord hebben en zeggen vaak 'dat niks kan tippen aan het origineel, dus is het slecht'. Ik vind dat klinkklare onzin. Een remix bij voorbaat afkraken is mijns inziens meteen een 'no-go', maar om een remix af te kraken zelfs al is hij uitmuntend, is voor mij iets waar ik mijn hoofd nimmer omheen zal kunnen vouwen. Dat is hetzelfde als kiezen tussen twee identieke diamanten die dertig jaar oud zijn, waarbij de één nooit is onderhouden en waarbij de ander zo flink onder handen is genomen dat hij er spiksplinternieuw uit ziet. Ik had wel geweten waar ik voor had gekozen...

Neem bijvoorbeeld de vele remixes van de heer Wilson; Gentle Giant, Yes, King Crimson, and the list goes on. Al deze bands hebben met elkaar gemeen dat (de meeste van) hun albums zijn opgepoetst door het Britse muzikale wonder. Ik ben er een groot voorstander van, van een dergelijke oppoetsbeurt. Want laat ik het zo verwoorden: Het zou toch altijd toegejuicht moeten worden wanneer zo'n oppoetsbeurt ervoor zorgt dat een album met een vrij gedateerd geluid (want laten we eerlijk wezen, zo mogen we het geluid van de meeste albums uit de jaren '70 wel betitelen) in een modern geluidsjasje wordt gegoten. Betere kwaliteit staat garant voor meer (luister)plezier en daarmee voor een betere (luister)ervaring. Wie wil dat nou niet?

Zo geldt dat ook voor het eerste luistervoer dat we voorgeschoteld krijgen van deze remix uit 2018 van dit geniale album. Dogs klinkt op deze remix vele malen frisser, dreigender en bezwerender dan ooit te voren. Het geluid is kraakhelder en veel voller (lees: moderner) dan het origineel, en daarnaast liggen alle instrumenten ontzettend fijn in het gehoor, waarbij deze precies goed op elkaar zijn afgestemd. De grootste verdienste van deze remix is echter dat er een karrevracht aan nieuwe lagen aan het muzikale oppervlak worden gebracht, die eerst nauwelijks gehoord konden worden. Het is alsof Pink Floyd het nummer letterlijk live voor m'n neus aan het spelen is, waarbij ik alle minuscule details en nuances kan ontfutselen. Met al deze componenten in het achterhoofd kan ik alleen maar concluderen dat het is alsof ik naar een nieuw nummer aan het luisteren ben; een nieuw album! En dat, dat is het grootste compliment dat je een remix / remaster kan geven als je het mij vraagt.

Het enige minpuntje dat ik heb op deze remix (afgaande op de remix van Dogs) is dat de toetsen van Richard Wright wat minder prominent in de mix staan. Enerzijds vind ik dat jammer, want ik ben groot fan van zijn arrangementen, maar anderzijds zie ik er ook het voordeel van in; de toetsen zachter zetten in de mix zorgt er namelijk voor dat het geluid wat meer uitgebalanceerd wordt (zie het stukje over een voller / beter uitgebalanceerd geluid). Ik zou het dan ook niet als een 'minpunt' of 'kritiekpunt' willen betitelen, maar eerder als een kwestie van persoonlijke smaak, aangezien ik verzot ben op allerhande soorten toetsen (orgels, Hammonds, mellotrons, noem maar op). Zo probeer ik zelfs aan het enige 'minpuntje' dat ik heb een positieve wending te geven.

Het eerste tipje van de sluier heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik ontzettend veel zin heb in de nieuwe remix, die reeds door mij besteld is. Noem het geldklopperij (overigens ironisch gezien de conceptuele achtergrond van Animals), onzin en onnodig; wanneer een dergelijke remix geslaagd is zal het me allemaal een worst wezen. Dit klinkt als een klok en zal de beste versie van dit legendarische album zijn dat beschikbaar is. U leest het goed; dit overtreft daarmee ook het origineel. Voor de tegenstanders van remixes / remasters: zet uw oogkleppen, uhm... oorkleppen... af, en ook u zal tot de conclusie komen dat deze fabuleuze remix uit 2018 op alle fronten het origineel overtreft...

Ergens in 1977 verscheen het bericht dat The Animals (die band van House of the rising sun) tijdens een reünie weer een plaat hadden opgenomen, en omdat ik die graag voor de schoolkrant wilde bespreken fietste ik elke dag naar de platenboer (zoals dat toen heette), maar dag na dag moest ik vernemen dat ie helaas nog niet was verschenen. Totdat ik op een middag de winkel binnenkwam en tegen een groot kartonnen publiciteitsbord aanliep met daarop de afbeelding van een soort fabriek met vier schoorstenen en erboven in koeieletters ANIMALS. Hoera! Hoewel...
        Die reünie van The Animals heeft wegens gebrek aan succes niet lang geduurd (hoewel een latere reünie dan wel weer zó succesvol was dat er onmiddellijk juridisch gesteggel omtrent het gebruik van de groepsnaam ontstond), maar het Pink Floyd-album met die naam deed het aanzienlijk beter, en terecht, want ook 45 jaar later is het nog altijd een ijzersterk en compromisloos album dat een aantal van Gilmours meest geïnspireerde gitaarsolo's bevat: het memorabele thema uit Dogs (op 3:40 en 14:06) en de eindsolo's van Pigs en Sheep – met name die laatste komt op de één of andere manier als de opluchting ("release") waarvan ik niet eens had beseft dat ik er behoefte aan had (maar Animals is dan ook een redelijk beklemmende plaat).
        Wat mij verder altijd opvalt aan dit album is de discipline die door de band is opgebracht bij lange passages waarbij de verleiding zou kunnen bestaan om ze in te korten of op te vullen. In Dogs zitten bijvoorbeeld twee van zulke stukken (4:50-6:45 na "dying of cancer" en het gitaarthema, en 8:00-12:15 na "Dragged down by the stone"), in Pigs zit een lange solo (die met geknor en talkbox, 4:12-7:08) waarna het daarna nóg eens een volle minuut duurt voordat het volgende couplet weer begint, en in het couplet van Sheep is van elke lange regel alleen de eerste helft gevuld met tekst terwijl de tweede helft even lang duurt – daarbij weerstaan ze als het ware de verleiding om die regel korter te maken of desnoods wat tekst in te zingen. Wie kwaad zou willen zou nu kunnen zeggen dat de muzikale inspiratie kennelijk op was en dat de nummers op die pretentieuze manier opgevuld worden om ze een respectabele en zelfs indrukwekkende lengte te geven, maar het grappige is nu juist dat die lange passages waarbij je als het ware alleen maar zit te wachten "op wat er nu weer gaat gebeuren" tot de spannendste en meest iconische van het hele album behoren, terwijl de plaat als geheel wat mij betreft ondanks die "lege" passages voorbij vlíégt. En na het prachtige intro met Wrights elektrische piano en die zachte "rumbling" bas gaan ze daarentegen op Sheep vanaf 1:42 in één keer op geweldige wijze van de tweede naar de vierde versnelling, meesterlijk.
        Dit was een klein stukje met een iets andere invalshoek. Over de kwaliteit van de muziek en de ideologie achter deze plaat is al genoeg gezegd. Mijn eigen mening daarover: *****.

Tjonge een waardering van 4,23 voor deze plaat. Dat is veel te veel eer. Het is geen slechte plaat ,Sheep is een prachtige song maar als geheel is dit album absoluut een klasse minder dan Wish, the Wall, Dark side en zelfs ook the Division bell. 3 sterren.

Nee dat is niet zo. Dat vind jij. En zo vind ik Animals misschien wel hun beste plaat. Division Bell is prima hoor, maar beter dan Animals ???

Yup. Maar goed, meningen verschillen.

En Dogs dan?

En Pigs (Three Different Ones) dan ??

Vergeet niet Pigs on the Wing Pt,1 en Pt,3 ! Geweldige opener en afsluiter ! Ik geef meteen even 5 sterren, misschien gaat de 4,23 dan naar 4,24 ? Is het album wel waard

“Te veel eer”…is inderdaad ook een mening. Ook hier verschillen we volledig van mening, net als bij The Final Cut.

Voor mij hun beste album, sterker nog, mijn nummer 1 album, samen met Darkness on The Edge of Town en Blood on The Tracks eigenlijk een ex aequo.

De teksten van Waters, hier is het venijn in optima forma, het spel van Gilmour (op deze plaat puntig, rauw, voor mij op zijn best) wat mij betreft in optima forma, het prachtige toetsenspel van Wright dat zowel in dienst staat van Waters/Gilmour als dat het een eigen rol, sfeer en betekenis heeft, inderdaad in optima forma.
Het album is nu misschien, 45 jaar na dato, relevanter dan ooit. Als muziek een boodschap heeft is dit het album voor mij.

Prima, ik wil een eind met je meegaan, de teksten zijn venijnig sterk, het gitaar en toetsenspel is prachtig en de boodschap is nog altijd zeer relevant. Maar de songs zijn op zichzelf beschouwd naar mijn altijd bescheiden mening gewoonweg minder goed dan de songs op hun meesterwerken. Daar zit de krux voor mij. Nogmaals, bepaald niet slecht, maar niet van hetzelfde niveau als pakweg the Wall.

Is Pink Floyd dan een song groep? Het hoogtepunt van WYWH zijn de eerste 10 minuten en dat heeft niks met 'song' te maken. Sterker nog, als de song (Shine On You Crazy Diamond) eindelijk begint wordt het al wat minder voor mij

Ik vind juist dat de briljantheid van die song zich ten volle openbaart als die 4 dissonant akkoorden het thema van de song blijken te zijn

Welke 4 dissonant akkoorden? Je bedoelt de 4 noten die de gitaar speelt (is geen dissonantie)? Dat is prachtig, ja, maar horen voor mij bij het instrumentale gedeelte voordat de zang of song begint.

Persoonlijk vind ik de nummers ook niet zo wereldschokkend goed. Stuk minder origineel dan Wish You Were Here. Minder gevarieerde moods ook.

Het is veel boosheid, en niemand deugt behalve meneer Waters. Net als nu weer, trouwens. Wie het niet eens is met z’n extreem linkse opvatting deugt niet, en is een varken, een hond of een schaap.

Ik vind hem sterker in zijn meer verhalende werk. The Wall, Amused To Death. En vooral Wish You Were Here.

De spiksplinternieuwe blu-ray draait z'n rondjes. Een grofkorrelige foto in zwart/wit verschijnt op het scherm. Op die foto zie je een varken tussen twee fabriekspijpen hangen en er klinkt hondengeblaf. Uit een doosje.

Ja, het is mooi dat je kunt uitwijken naar de originele versie. Daar ben je mee opgegroeid. Animals is niet mijn meest favoriete Pink Floyd. De meest favoriete Pink Floyd kwam veel eerder, maar deze klinkt toch wel weer erg fijn.

Veel ellende in Animals maar zo vergaat het ook in The Wall.