Electric Light Orchestra - Out of the Blue (1977)

Is er eigenlijk al een echt goede remaster van deze plaat?

Voor zover ik weet was de laatste remaster The 30th Anniversary Edition uit 2007. Deze heb ik ook en klinkt fris en goed, maar kan niet verhullen dat er drop-outs zijn te horen op de mastertape. Niet ernstig, je hoort het alleen op koptelefoon. De 3 bonustracks voegen weinig van waarde toe.

Lekker album, al duurt het al met al wel wat lang en geloof ik het op het laatst ook wel weer. Vind de eerste plaat de sterkste indruk maken, daarna neemt het niveau wat af, met als uitzondering de knaller Mr. Blue Sky.

Volgens mij is de remaster uit 2007 best goed. Hopelijk gaat de komende jaren een serieuze remasteraar (MFSL, Audio Fidelity) ermee aan de slag voor een mooie vinylversie.

Net als Alan Parsons Project had ik me nooit verdiept in ELO, maar het bevalt me best.
Ik dacht dat erg soft en corny zou zijn, maar het is een beetje een synthetische versie van Queen.
Echt lekker die zang, en de instrumenatie ook.

Het album artwork doet een beetje spacerock aan, maar dat komt hier niet voorbij. Het artwork lijkt wel wat op Boston en Journey.

Hoe dan ook, trek ik dat ELO best aardig. Nu snap ik waar Payne-era Asia een beetje op gericht was.

Heel fijn.

Dat ruimteschip is een draak. De connectie met de inhoud van het album vrijwel nihil. Het was de tijd van de Star Wars-rage, en de spacey bliepjes waren in de opkomende discotijd helemaal hot. Dat verkocht goed natuurlijk. Iedereen wilde die mooie hoes.

Ik vind de hoes niet zo heel lelijk hoor. Ik vind het wel wat hebben. Hoezen van Boston en Journey ook wel trouwens. Gewoon erge kitsch.
En dat hoort ook wel bij deze Queen/Beatles-kloon; de Queatles zeg maar.

Het is wel tekenend voor die tijd om bij het instrumentarium de groots mogelijke onzin te vermelden. Waarom is het relevant om de drumhead en drumsticks te vermelden als instrument. Of roto-toms apart vermelden. Het zal wel met endorsements te maken hebben. Maar die kan je ook in de liner-notes noemen.

Ik heb Camel en Queen hetzelfde zien doen, op een platenhoes. Overdreven.

Met alle respect Ozric, maar de Queen connectie ontgaat mij wat.
De enige overeenkomst is de bombast en misschien de manier van het produceren van coirtjes.
Maar misschien bedoel je dat wel ( ?)
Queen's symfonische inslag kwam vooral uit de gitaar van May en de piano van Mercury- later ook uit de synths.
E.L.O gebruikte ook echt strijkers en cello's.
Ik vind ook songmatig dat beiden bands weinig met elkaar van doen hebben.
De link met The Beatles is natuurlijk duidelijk.

Ik hoor in de klank van Lynne's stem ook wat van Mercury's stem.

Een aantal songs van ELO lijken op Queen ten tijde van The Game/The Works. Echt, dat hoor ik er in.
De koortjes inderdaad, maar ook gewoon de opbouw van de songs. Niet de synths inderdaad.

Ok. Jou mening. En dat moet kunnen natuurlijk.

Ik was niet bepaald een liefhebber van de ELO albums (nog steeds niet mijn ding) , maar een verzamelaar heb ik wel. Mijn broer had deze dubbelaar wel en ik vond als kind vooral de hoes en de binnnenkant daarvan fascinerend, al kijkende naar Dr, Who, Six Million Dollar Man en meer van die spacy/sci-fi dingen op TV.

Ik hoor ook geen gelijkenissen met Queen (behalve misschien dat dit album wat bombastischer klinkt), wel met The Beatles en een beetje Beethoven, Moody Blues en Pink Floyd.

Ik heb echt met enkele nummers associaties met Mercury-composities zoals It's a Hard Life, Don't Stop me Now, maar ook bijv. Lap of the Gods en Good Old Fashioned Boy of Somebody to Love, Bicycle Race, noem maar op.

Ik kende ELO natuurlijk amper, en het menselijke brein werkt nou éénmaal zo, dat het gaat associeren.

Ik hoor inderdaad Moraz-era Moody Blues, maar ook 80's Barclay James Harvest (Ring of Changes-tijd), Queen (sorry, het zijn die gelaagde en geschifte zanglijnen), 10CC (al ken ik die band niet goed genoeg) en uiteraard The Beatles.

Maar ELO (Lynne) heeft genoeg een eigen smoel om voor mij, een leuke, nieuwe ontdekking te zijn.
Helaas geen materiaal voor de 2015-eindlijst, al zou er ook een eindlijst moeten zijn, voor historische (her-)ontdekkingen.

Ik hoor niets anders dan ELO en Jeff op zijn dikste swagger plaat tot op heden.

Toon wordt al gelijk treffend gezet met de meesterlijke opener, wat een vibe.

Plaat voor ruige mannen die even af willen koelen.

Laat die nieuwe overigens maar lekker komen.

Chronologisch zou het toch vooral andersom moeten zijn, Queen The Works en The Game lees ik, BJH uit de 80's tijd en Moody Blues/Moraz (dus begin jaren '80). Maar als het al zo was dan zouden die toch als ELO moeten klinken en niet andersom.

Exact, en niets is meer waar. Maar mijn associatie is anders, omdat ik ELO pas vandaag heb ontdekt, en Queen, The Moodies en BJH al bijna 30 jaar lang luister.

Zo werkt dat inderdaad met associaties, die houden er geen chronologie op na.
Zeker is wel dat er kruisbestuiving plaats vond tussen genoemde bands. Vooral de eerste albums van ELO stonden bol van de operetteachtige, neoklassieke toestanden, zoals we die ook kennen van Queen en 10CC. En toen The Moody's wat op zoek moesten naar inspiratie namen ze bijvoorbeeld een nummer op als Gemini Dream waarin het nieuwe ELO-geluid inclusief koortjes vakkundig werd omarmd.

Precies, jij snapt wat ik bedoel.
En ik ga niet vechten tegen logica of chronologie.

Inderdaad is The Moodies' Long Distance Voyager een duidelijke door ELO beïnvloedde plaat.
Nou, die heb ik ook hoog zitten, dus logisch dat ik ELO ook leuk vind.

Mensen die ELO zo leuk vinden, zouden echt eens Aqua en Aria van Asia moeten luisteren. Die staan bol van de ELO-trucjes. En Lynne en Woolfson (van APP) werkten toen nauw samen met Payne en Downes.

Long Distance Voyager is idd een goed voorbeeld. The Present heeft die E.L.O Invloeden ook nog wel.
Pakt zeker op de 1e prima uit.
The Moodies waren natuurlijk al van het orchestrale, maar vooral door het gebruik van Mike Pinder zijn mellotron spel.
Maar ze hebben qua muzikale invulling zeker naar E.L.O geluistert op bovenstaande platen.

Exact, en ik hoor die ELO invloeden ook erg terug op I Can See Your House From Here van Camel en nog meer op Ring of Changes van BJH.

Ook een leuke aanbeveler, die laatste.

BJH heb ik een poosje gevolgd, maar ben er niet meer kapot van.
Van Les Holroyd zijn meestal wat zoete bijdragen krijg ik sowieso het verkeerde gevoel.
Meestal waren dat al skipmomenten.
John Lees vind ik boeiender, maar met name hun latere werk pakt mij niet meer. Toch wat te netjes en te save naar mijn idee.
Camel heb ik meer mee, maar het door jou genoemde I Can See Your House behoort bepaald niet tot mijn favorieten.
Ik vind Camel als popband niet zo goed.
Ik hoor ze liever in een conceptuele progsetting.

Bij 'Out of the Blue' omdat die LP het grootste aantal stemmen heeft: ik hoor deze morgen ergens met een half oor (tijdens de werkuren) op een Belgische radiozender zeggen dat een nieuwe CD op komst is, met een optreden/voorstelling ergens in december in Londen.
Iemand die daar iets van weet ?

Jeff Lynne's ELO - Alone in the Universe (2015)

Dankjewel !
Had niet door dat dat onder een 'andere' naam gebeurde...

Vanavond maar weer eens opgezet. Tijd geleden en ik wilde wel eens weten wat ik nu zo mis op de nieuwe ELO, die ik vandaag van een oordeel heb voorzien.
Eigenlijk slaat het nergens op, we zijn inmiddels 38 jaar verder en ook Lynne is inmiddels 67.
Man's visie is natuurlijk anders, alles was anders.
Qua creativiteit is dit wel een heel compleet album.
Lynne was hier al een producer van formaat, want ga er maar aan staan......het arrangeren van vooral strijkers is bepaald geen makkelijke opgave.
Daarbij klinkt Out Of The Blue frivool en in enkele gevallen melanchoniek - met Steppin' Out kun je een aantal kanten op. Hier de positieve gelukkig.
Het is natuurlijk een dubbelaar en die zijn zelden in zijn totaliteit perfect, maar het blijft een indrukwekkend geheel die geweldig is uitgewerkt.
Lynne hield de tijdsgeest goed in de gaten en heel scherp voegt hij sneaky eigentijdse muzikale vormen toe - die nu wat gedateerd klinken overigens.
Prijsnummer blijft echter Mr.Blue Sky. Dat is over 100 jaar nog een klassieker.

In het heden hoeft Jeff al die poespas niet meer en gaat nu puur voor het liedje en laat op bescheiden schaal nog wat voorzichtige ELO echo's toe.

Ik verhoog toch een halfje. Ik vind dat dit album de status van een 4.5 heeft.
Elderado mag dan over het algemeen als de beste plaat beschouwd worden......in de praktijk doet deze er niet echt voor onder.
Als dit een compacte enkele plaat had geweest, hadden de meningen wel eens anders kunnen uitpakken.

Da's nu eenmaal de vloek van dubbelaars.

Summer And Lightning vind ik één van de mooiste nummers die ooit zijn gemaakt. Wat een energie, wat een kracht en wat een emotie. Een ware klassieker op een verder prachtig album.

Niet voor niets is dat het 3e van de 4 nummers die het Concerto for a Rainy Day vormen op kant 3 van het album. Effe terug naar de feel van Eldorado. Wonderschone mini opera binnen dit album en een van de absolute highlights in het hele oeuvre van ELO eigenlijk. Sterretjes van favoriete tracks even erop aangepast...

Volgens Gronings onderzoek kun je vandaag, blue monday, het beste naar Mr. Blue Sky van ELO luisteren. Dat heb ik dan ook maar even gedaan en verrek, voel me goed!!!

Gedegen onderzoek. Daar kan ik ook als Fries mee instemmen. De stralende zon en 10 kilometer lopen vanmorgen hielp ook nog wel een beetje.