Deep Purple - In Rock (1970)

Mijn oudste dochter belde gisterenavond met de vraag of wij vandaag op onze kleinzoon wilde passen. Mijn vrouw had andere bezigheden dus kwam het erop neer dat opa Hans en kleinzoon F. de hele dag samen zouden zijn. Dat is bepaald geen straf want opa en kleinzoon kunnen het prima met elkaar vinden. Om 08.00 uur vanmorgen werd het kleine mannetje gebracht. We hebben ons prima vermaakt met puzzelen, tekenen, met duplo spelen enz. Opa was zo slim om "Deep Purple in Rock" in de cd speler te stoppen en dit beste rockalbum allertijden de godsganselijke dag af te spelen. Kleinzoon F. riep namelijk iedere keer als de cd was afgelopen: "nog een keer!". Dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd.
Wat ik probeer duidelijk te maken: als grootvader kun je niet vroeg genoeg beginnen om je nageslacht te laten kennis maken met de mooie dingen der aarde, in dit geval "Deep Purple in Rock".

Wat hier staat is wel de spijker op zijn kop. Heel herkenbaar dit. Ik ben vermoedelijk wat jonger, maar ik herken het hele ritueel wel en dat je met je totale aandacht naar je nieuwe aanschaf luistert. Tegenwoordig Spotify ik er ook lustig op los, maar ik merk nogal eens bij mezelf hoe vluchtig ik muziek tot me neem.

Als de financiën het weer eens toe laten begeef ik me ook maar weer eens naar stoffige tweedehands zaakjes om weer door de cd-rekken te struinen.

"Deep Purple in Rock" zul je niet vinden bij de kringloop of tweedehands zaak want er is natuurlijk geen hond die afstand doet/afscheid neemt van het beste (hard) rock album allertijden.

Oh maar deze heb ik op LP hoor

Heb hier de remaster cd liggen, wie interesse heeft?

De lp heb ik al een paar jaar in bezig. En sinds deze week ook de Anniversary Edition op cd met 7 bonus tracks en een zooi overbodige studio chats. En met een zeer informatief boekwerkje erbij. Hopelijk is de muziek van Deep Purple ook voor mijn zoontje van bijna 4 weggelegd in de toekomst.

Mijn dochters van 29 respectievelijk 28 jaar moesten nooit veel hebben van Deep Purple en ander hardrock geweld. Met alle respect, zij luister(d)en liever naar Guus Meeuwis, Nick en Simon, enz. Maar niet getreurd, wij hebben nu kleinzoon F. van 2 jaar en opa Hans heeft, in tegenstelling tot pak 'm beet 30 jaar geleden, veel meer vrije tijd tot zijn beschikking. De adoratie voor Deep Purple in het algemeen en "Deep Purple in Rock" in het bijzonder gaat opa hoogst persoonlijk bij het kleine mannetje naar binnen rammen. Een beetje cru gezegd maar U begrijpt wel wat ik bedoel.

Sla Child in Time dan aub over, je kan een kereltje van twee jaar dat kattengejank niet aan doen, toch? #childinpain

Dat gaan we natuurlijk niet doen. "Child in Time" is een onlosmakelijk onderdeel van het beste rock album allertijden en behoort dus tot de muzikale opvoeding van kleinzoon F.

Tja wat kan je aan commentaar nog toevoegen aan dit album na alles wat er al is gezegd.

In ieder geval wat over drummers, diverse drummers worden genoemd maar Ian Paice behoort tot de wereldtop kwa drummers, technisch gezien is hij beter dan Bonham, Hij kan elke muzieksoort aan en gaf een jazz element aan de Purple mix. Zeker al in zijn hi hat werk zoals bij Space trucking. Bonham is weer karakteristieker. Aan de topdrummers is de wereld is helaas de naam van Carl Palmer nog niet genoemd, naar mijn mening de beste drummer in de wereld..

Dan dit album, een mijpaal in de Rockmuziek.

Speed king hadden ze al eerder opgenomen maar speciaal voor dit album nog ruiger gemaakt. Een knallend noisy intro op gitaar, een uiterst rustig stukje klassiek orgel en dan barst het los in moordend tempo met Rock 'n Roll zinnen waar het allemaal vandaan komt, in het midden weer zo'n prachtig subtiel stukje met Lord/blackmore duel en weer opgebouwd tot een Climax

Dit is wat ik juist zo geweldig vind in Pruple, de vele subtiele momenten met prachtige muzikale vondsten en vervolgens weer een climax.

Bloodsucker bestaat uit een bluesy riff die rustig van Cream had kunnen zijn maar door het opzwepende drumwerk van Paice ontwikkeld tot een totaal ander nummer, aan het eind heerlijk gemusiceerd.

Child in time, een epos heeft alle elementen in zich, klassiek intro, prachtige zang, opbouw tot een muur van geluid, een prachtige solo van Blackmore die zijn tijd ver vooruit was en dramatisch eiland

Flight of the rat bewijst ook het unieke van purle, up temp speed song waarin alles mogelijk is, zo speelde geen enkele hardrockband

Into the fire, zeer heavy zwaar gespeelde rocksong waar gilland schreeut Into the fire!!!!!!

Living wreck heb ik altijd het idee dat dit een onderschatte song is, maar de prachtige emotionele zang en de gitaarsolo van Blackmore is echter wonder mooi

Hard loving man, razend, agressie aan het eind, de solo van Lord doet me minder, de solo van Blackmore des te meer

Het leuke van 25th anyversary is dat behalve Black night dat ook op vele andere albums staat het nummer Cry Free wat ze hadden laten liggen en later op Powerhouse terug kwam en Japanse import CD's, de orginele versie van Speed King (bekend als piano versie) maar de jam stew toont perfect aan wat ze allemaal in huis hadden, rete strak drumwerk, afgewisseld met Jazzy drum, de riff die staat als een huis en de prachtige duels van Lord en Blackmore

In deze periode hadden ze ook nog een nummer Grabsplatter opgenomen, ook een instrumentaal nummer, waarin het sublieme drumwerk van Paice volledig tot uiting komt, alsmede de briljante muzikale kwaliteit van Lord/Blackmore.

Later is dit nummer verder ontwikkeld tot I'm alone, de B kant van Strange kind of woman

Leuk dat je Paice noemt. Een fenomeen. Hij zelf was en is groot bewonderaar van Bonham, maar ik vind hem eigenlijk ver boven Bonham uitstijgen.

Ook in dit nieuwe jaar 2021 zal het beste rock album allertjden, ruim 50 jaar oud, "Deep Purple in Rock" veel door mij beluisterd gaan worden. Verveeld nooit!
Ik wens U allen een gelukkig, voorspoedig, muzikaal interessant en vooral gezond 2021.

Speed King voor de 1ste keer gehoord op mijn schoolbus in mijn tienerjaren ....... Normaal stond altijd de radio aan, maar iemand van de laatstejaars had een "goei" cassette bij. Na wat zagen bij de buschauffeur werd de cassette dan toch gedraaid.
En wow........ Speed King kwam wel ff binnen zeg. Iets heel anders dan die Top 30 muziek.
Ja ja , op die school is mijn interesse voor de muziek pas echt gewekt.
Bands zoals Pink Floyd, Bowie, Yes, ELO, Neil Young, Led Zeppelin, Deep Purple etc ....... hadden ( en hebben nog steeds ) mijn hart gestolen !.

Laat mij raden.... ergens in de jaren '70.

Volledig juist !

Ik kreeg vorige week een mooi pakket vinyl in handen en daar zat deze LP ook bij.
Nou ben ik inmiddels 53 en heb ik echt wel het nodige harde werk in mijn kast staan ( Led Zep,
Hendrix, ACDC) maar deze had ik nog nooit gehoord. Schande. Wat een monster van een album!
Speed King, Flight of the Rat, Hard Lovin' Man, potverdikkeme wat lekker. Hij heeft inmiddels een paar draaibeurten gehad en daar blijft het niet bij.
Hans Brouwer, kom er maar in.

53 jaar oud en dan kennismaken met het beste rockalbum allertijden. Wat kan Hans Brouwer anders zeggen dan dat hij zeer verheugd is dat een medemens in de bloei van zijn leven kennis heeft gemaakt met "Deep Purple in Rock". Een onbetwiste verrijking in je leven. Arti Far I, van harte gefeliciteerd met deze heugelijke gebeurtenis!!

Ergens in de jaren 70 op vinyl aangeschaft en later op CD. Ik weet nog goed dat Child in Time het elk jaar in de top 100 allertijden om de eerste plaats moest opnemen tegen Stairway to Heaven en Nights in White Satin. Ik vond/vind alle drie prachtig dus mij maakte het niet zoveel uit wie van die drie op 1 stond.
Dit album is wel een van de hard rock mijlpalen en een groot voorbeeld geweest voor veel bands.
Pure nostalgie en dat maakt veel los. Hard Lovin' Man is wat mij betreft de andere echte topper op dit fraaie album.
4*

Ok, dit was ooit mijn eerste stap in de rock 'n roll, de lp van m'n oom gekregen en ik had een platenspelertje met ingebouwde versterker en speakertjes van een tante gekregen. Het was rond '81/'82, ik was dus serieus nog heel jong.
Ik neusde altijd al door de platencollectie van m'n pa omdat de hoezen zo ongelooflijk gaaf waren, Santana, Moody Blues etc.
M'n pa had een teringhekel aan bands als Purple, Heep of Sabbath, "Simpele drie akkoorden hardrock!! Lawaai!"
Z'n jongere broer was daar wel van en ik kreeg In Rock dus van hem.
Of ik er veel van begreep weet ik niet maar ik vond het wel intrigerend, ik ken deze plaat dus ook van voor naar achter en binnenstebuiten.
Uiteindelijk belandde ik via Deep Purple, Iron Maiden (via een collega van mij Pa) en Metallica (broer) in de Deathmetal en Grindcore en de rest is geschiedenis.

40 jaar later is de liefde voor hardrock wel enigszins bekoeld en ook de waardering voor In Rock.
Child in Time vind ik al heel lang een verschrikkelijke track waar ik al genoeg tegen aan heb gepist op dit forum.
De rest van In Rock valt wel meer in de smaak maar ik hoor nu toch ook wel veel irritants met name de vocalen van Ian Gillan zijn niet altijd al te best te noemen, iets wat later wel veel beter werd gelukkig.
Speedking vind ik echt slecht gezongen en dat gekrijs van Gillan vind ik echt zo extreem kazig maar dat is nu eenmaal een smaakdingetje.
Maar verpest voor mij een groot deel van de muzikale beleving.

Ik hou erg van toetsinstrumenten in muziek maar de manier waarop John Lord zijn Hammond had ingesteld vind ik echt niet mooi tevens rommelt hij ook behoorlijk af en toe.
Het intro (Hammond) gepingel van Speedking hadden ze wat mij betreft best achterwege mogen laten.
De meeste moeite heb ik dus ook met de vocalen en de toetsen, want Ian Paice, sowieso één van de beste rockdrummers ever, en Roger Glover zetten hier wel wat neer, dat mag ook gezegd worden.
Wat een formidabel ritmeduo, heerlijk.

In Rock; Simpele drie akkoorden hardrock!! Lawaai!!

Geef mij maar Fireball en Machinehead!!

Child in Time was in die tijd een topwerkstuk van Deep Purple. De vocalen van Ian Gillan waren in die tijd ook ongekend . En die gitaarsolo's van Blackmore, mijn god , dat was hemels. Je moet alles in zijn tijd plaatsen. Maar ik luister er nu nog met veel genoegen naar. Komt ook veel nostalgie bij kijken. Kan bij mij in ieder geval niet stuk , deze plaat.

Dat je alles in z'n tijd moet plaatsen snap ik, het gaat er om of ik iets mooi vind of niet. Ik heb zelfs meer met de voorganger "Deep Purple" dan met het alom bejubelde In Rock. Fireball van een jaar later klinkt in mijn oren een stuk uitgebalanceerder, Gillan zingt veel, veeeel beter en mooier vooral.

Bij mij ook niet. Als het mijn tijd is om afscheid te nemen van het aardse tranendal dan graag tijdens de crematieplechtigheid "Deep Purple in Rock" in zijn geheel draaien. Al dan niet goed bedoelde afscheidswoorden worden daarmee overbodig...

Maar Hans, blijft er dan nog wel tijd over voor "Misty Mountain Hop"?

Een mens kan niet alles willen, het leven bestaat immers uit het maken van keuzes.

Beste Hans, je bent nooit te beroerd om in je kruistocht vóór dit album tot het uiterste te gaan. Dat siert je. Maar je maakt het wel erg persoonlijk nu en ik hoop dat je nabestaanden er net zo over denken. Eén punt heb je: Into the Fire misstaat niet bij een crematie. Maar stel het liefst nog een paar decennia uit als het kan.

Nu mijn confessie: dit moet ongeveer mijn tweede elpee geweest zijn, direct ná de blauwe verzamelelpee van Ekseption en mogelijk tegelijk met Focus On The Rainbow. En oude liefde roest niet, al weet ik niet zeker meer of ik het meteen een geweldig album vond.

Was het liefde, een bewuste keuze? Die twijfel zit nog steeds een beetje in mijn twijfelachtige stem. Het in rotsformatie uitgehakte geluid vond ik intrigerend, niet direct prachtig. Maar onlangs was ik op Ibiza en in de eetgelegenheid (nergens een hippie te vinden) werd old school classic rock gedraaid. En daar zat zomaar Flight of the Rat in de playlist. De pizza stokte in mijn slokdarm. Wat een lekker gitaargeweld toch weer. Die gitaren en dat prachtige Hammond-orgel op dit album, een lust. Dat viel goed en ik nam thuis de moeite weer eens langs meerdere albums van Deep Purple te gaan. Dit is zeker een heel aardige, maar het kon nog beter in de jaren hierna. De recente versie van de band zal ik nog eens gaan herontdekken.

Met het pathetische Child in Time heb ik niet zo heel veel. Moet ik een betere noemen, dan kom ik een paar jaar later uit bij Smoke On The Water van het degelijke Machine Head.

Eigenlijk is Child in Time ongeevenaard. Wat een prachtsong is dat zeg! Daar zit eigenlijk alles in. Geweldige gitaasrsolo , mooie keyboard en dan die stem van Gillan. Helemaal heerlijk over the top. Een van de beste zangers in het rockwereldje. Kan ik rustig 10x achterelkaar horen zonder dat het me verveeld. Dat heb ik dus niet met Smoke on the Water, dat me eigenljjk mijn strot uitkomt na zoveel x hebben gehoord. Ja...Child in Time wat een classic!

Inzage Child in Time vind ik het beslist niet erg dat het nummer na het vertrek van Ritchie Blackmore gedropt is. Ian Gillan kon het immers in de jaren 80 al niet meer halen en Deep Purple kon zonder Child in Time ook een prima liveshow neerzetten. Het nimmer ontbrekende Smoke on the Water verveelt mij gelukkig nooit. Wat Deep Purple in Rock betreft ben ik halverwege jaren 90 Speed King-idolaat geweest en had een cassettebandje met achtereenvolgens de uitvoeringen van In Rock / Piano Version / Scandinavian Nights / In Concert / Knebworth '85 / Come Hell or High water. Nadien zijn er meer versies bijgekomen alleen is het cassettedek niet meer in gebruik en komt het nummer zelf eigenlijk al een tijdje niet meer op Purple's setlist voor.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Nog zo’n favoriet van mijn muziekluisterende vader. Liggen onze interesses toch best ver uit elkaar. Twee klassieke rockbands direct na elkaar. Child in Time dat ook op dit album staat ken ik uit de top2000 vooral en heb ik altijd overdreven geblér gevonden. En eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat ik liever naar een Led Zeppelin luister dan naar een Deep Purple. Alles van Deep Purple komt nog overweldigender op mij over. De manier waarop er gezongen wordt, de manier waarop ze (natuurlijk) op hun gitaren rammen. Het gaat maar door en door en door…. Doe mij de klassieke rock maar op een andere wijze.