Ten eerste krijg ik enorme jeuk als iemand een genre ''geen muziek'' noemt. Zelfs de muziek die ik het meest afgrijselijk vind blijft muziek, daar heeft mijn mening geen invloed op. Het metalgenre is aan de andere kant ook steeds melodieuzer en melodieuzer geworden. De strijd voor het ''extreme'' in metal is al lang verleden tijd, daar is alleen nog een hele kleine groep aan bands mee bezig in een subgenre als ''war metal'' bijvoorbeeld. Daar zit zeker een doel om een soort van anti-muziek te maken, maar dat blijft ook muziek.
Ten tweede kun je de vraag stellen: wat is ''extreem''? Is het in het geluid, is het in de stem, is het in het thema? Ik vind een fluisterend Sufjan Stevens-nummer over een seriemoordenaar (John Wayne Gacy Jr.) en een kruipend Scott Walker-nummer (Clara) over de dood van de minnares van Benito Mussolini extremer dan menig metalband die volle kracht vooruit gaat. De diabolische stemcapriolen van Diamanda Galás zijn extremer dan metal. Deze voorbeelden vind ik allemaal een stuk extremer dan Deafheaven.
In het kader van metal: je zou Deafheaven zelfs als ''harder'' en ''extremer'' kunnen zien vergeleken met veel blackmetalbands die toch vaak vrij mysterieus en vaag/obscuur te werk gaan. Deafheaven haalt veel invloeden uit screamo en post-hardcore (denk aan Orchid en Envy) en is daardoor veel scherper en ''in your face'' dan menig traditioneel ingestelde blackmetalband wat mij betreft. De manier waarop George Clarke in Dream House ''I want to dream'' uitstort gaat echt door merg en been. Ze zijn ook ''extremer'' in dynamiek door heel kleurrijk te werk te gaan in het gitaarwerk, met invloeden van gitaristen als Kevin Shields (My Bloody Valentine), Johnny Marr (The Smiths) en Billy Corgan (The Smashing Pumpkins).