menu

Boards of Canada - Tomorrow's Harvest (2013)

mijn stem
3,92 (340)
340 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Label: Warp

  1. Gemini (2:56)
  2. Reach for the Dead (4:47)
  3. White Cyclosa (3:13)
  4. Jacquard Causeway (6:35)
  5. Telepath (1:32)
  6. Cold Earth (3:42)
  7. Transmisiones Ferox (2:18)
  8. Sick Times (4:16)
  9. Collapse (2:49)
  10. Palace Posy (4:05)
  11. Split Your Infinities (4:28)
  12. Uritual (1:59)
  13. Nothing Is Real (3:52)
  14. Sundown (2:16)
  15. New Seeds (5:39)
  16. Come to Dust (4:07)
  17. Semena Mertvykh (3:30)
totale tijdsduur: 1:02:04
zoeken in:
avatar van wibro
5,0
Boards of Canada heeft mij nooit kunnen bekoren, maar de muziek op dit album klinkt gewoon schitterend, vooral het nummer Come to Dust.
Misschien dat ik die andere albums van B of C toch maar eens een herkansing moet geven.

avatar van Madjack71
4,0
Boards of Cannada klinkt als een geinspireerde, jeugdige Vangelis. Fijne sfeerschetsen die mij zo door het album heen nemen. Goed ik was aan het fietsen door een weids landschap met dit op de koptelefoon, maar werkte uitermate goed. Mooie hoes ook.

avatar van orbit
4,0
Voor het eerst dat ik een oprechte klik heb met BoC, de plaat is duisterder en donkerder dan hun eerdere werk en het lichte geprietpraat en kleine kinderstemmen zijn weggelaten en dat maakt het over 17 tracks een stuk draagbaarder. Daarnaast hebben ze een flinke scheut 80s nostalgia toegevoegt uit het betere electronica genre. Met name filmscores, zoals die van Vangelis (oa Bladerunner, waar ik veel van terughoor hier) en de geweldige score van John Harrison voor Day of the Dead, waar ze letterlijk één track van hebben gestolen, namelijk White Cyclosa. Maar ze geven er wel hun eigen draai aan, zodat je de feel van die geweldige films krijgt, maar dan met een bruggetje naar BoC geluid. Maar dit is duidelijk geen 70s picknick with mom and dad and daisy the dog, maar veel meer een weerspiegeling van het 80s nihilisme, waar wat mij betreft de beste muziek uit is voortgekomen. En dit klinkt ook veel oprechter dan veel van hun eerdere werk.

avatar van John Doe
4,5
Snap wel dat deze plaat voor jou beter werkt . Wat betreft deze plaat eens met je bewoordingen, maar over het voorgaande werk is de nuance in je oordeel wat zoek vind ik.
orbit schreef:
dit is duidelijk geen 70s picknick with mom and dad and daisy the dog, maar veel meer een weerspiegeling van het 80s nihilisme, waar wat mij betreft de beste muziek uit is voortgekomen. En dit klinkt ook veel oprechter dan veel van hun eerdere werk.
In het eerdere werk was een donker geluid al ruim aan bod gekomen, al heb je dat blijkbaar niet op dezelfde manier opgepikt. Het duistere was vaak al aardig op te merken (althans voor velen) zoals bij heel Geogaddi en bijvoorbeeld hier. Maar vaak ook subtieler op de achtergrond aanwezig zoals bij ''In A Beautiful Place Out In The Country'' (met een vrolijke sample van een door de overheid vermoordt sekteleider). Juist deze subtiele balans biedt een mooie artistieke afspiegeling van het leven voor velen. Een plek waar donkere dingen soms ook (bijna) uit het zicht gebeuren, tenzij je actiever gaat kijken.

Deze laatste plaat heeft als kracht dat het je bijna dwingt om actief wat verder te kijken/luisteren dan normaal door de aanwezige kaalheid aan de oppervlakte. Echter qua intense donkerte is dit niet donkerder dan ''Geogaddi'' vind ik. Oprechter dan eerder werk? Het is maar net wat je definitie van oprecht is. Puur vanuit het verstand bekeken vind ik je nog enigzins een punt hebben. ''Music Has The Right To Children'' en ''The Campfire Headphase'' vind ik echter juist relatief veel meer met levenslustige passie vanuit het hart klinken. Wat oprechter is valt eigenlijk niet te zeggen. Het zijn allemaal albums waarbij met elementen gespeeld is die verwijzen naar het verleden en de toekomst, steeds weer op een verschillende manier.

avatar van orbit
4,0
Puurder is misschien een beter woord. Minder flirtend met de vrolijkheid en dartele geluidjes. Alhoewel ik hier ook nog steeds wel wat zeurderigs door de tracks heen hoor. BoC zal nooit mijn favoriete act worden, het is gewoon een beetje dreinerig qua klanken en speelt op een verkeerde emotie bij mij. Essentie van muzieksmaak natuurlijk, het zal voor anderen wel werken neem ik aan. Everything you do is a balloon vind ik bijvoorbeeld prachtig en hun mooiste track, maar dat begint ook met zo'n jengelend intro'tje, hoeft van mij niet zo. Gelukkig is dat maar valse schijn en slaat de track daarna resoluut positief uit!

avatar van John Doe
4,5
orbit schreef:
Alhoewel ik hier ook nog steeds wel wat zeurderigs door de tracks heen hoor. BoC zal nooit mijn favoriete act worden, het is gewoon een beetje dreinerig qua klanken en speelt op een verkeerde emotie bij mij. Essentie van muzieksmaak natuurlijk, het zal voor anderen wel werken neem ik aan. Everything you do is a balloon vind ik bijvoorbeeld prachtig en hun mooiste track, maar dat begint ook met zo'n jengelend intro'tje, hoeft van mij niet zo. Gelukkig is dat maar valse schijn en slaat de track daarna resoluut positief uit!
Dat dreinerige kan in potentie bij mensen tripperig werken voor wie zich meer met de verbuigingen/effecten op tonen mee laat sleuren door er aandacht aan te besteden. Die melodie van die intro van Everything You Do is enerzijds een kalm oud nostalgisch muziekdoosje. Anderzijds klinkt het heel ijlerig en draaierig als je er met meer aandacht op inzoomt. Vond de intro vroeger ook een beetje onnodig, is flink op me gegroeit en een stuk minder contrasterend dan ik dacht met de rest van de track. Als je in een zieke staat komt levert dat soms ook aardige trips op weten velen. Zo is bij heel veel wat dreinerige geluiden mijn beeld -van oa. de emoties en intenties erachter- langzaam verandert met meer luisteren. In wat interviews (merkte ik later) hebben ze soms gemeld expres licht 'ziekmakende' geluiden/effecten in te brengen. Gelukkig kom je niet in een echte ziekte terecht door BoC te luisteren . Dit nummer van Geogaddi is ook een duidelijk voorbeeld van dreinerigheid ongetwijveld bedoeld om een potentiele trip te kunnen oproepen of faciliteren (met de sample ''I've Been Gone About A Week'' van deze heel tripperige film), maar er zijn heel veel voorbeelden te geven bij deze groep (De synths in ''Sick Times'' hier bijvoorbeeld). Ken weinig groepen die dit soort technieken ook echt mooi uitvoeren, voor tips hou ik mij aanbevolen.

Zelf heb ik een paar van dit soort technieken ook bij toeval ontdekt en gebruikt bij zelfgemaakte tracks als 'Inspire' en 'LSA' die je hier ergens kunt vinden (moet nog een keer beginnen gedegener promotie voor te maken, totaal niet gedaan vooralsnog).

avatar van orbit
4,0
Tsja, je kan het weer mooi verdedigen JD, maar mij stoot dit soort klanken juist af, muziekdoosjes, orgeltjes, chimes, koebellen, ga maar door, orbit moet er werkelijk niets van hebben! Ik heb mijn portie electronic liever wat strakker en mechanischer. Zo zit ik ook niet op een portie soul, funk of andere frivole toevoegingen te wachten. Daarom ook een afkeer van Air of Daft Punk e.d. Niet dat BoC daarop lijkt verder hoor, maar misschien snap je mijn smaak ook iets beter

avatar van VanDeGriend
4,0
orbit schreef:
Voor het eerst dat ik een oprechte klik heb met BoC.
Hier nog eentje. Ik vond Geogaddi werkelijk geen fluit aan maar, tot mijn verrassing is deze heel behoorlijk. Veel minder flauw. Draai m graag.

avatar van orbit
4,0
Kwestie van opvoeding en smaak vd Griend

avatar van John Doe
4,5
orbit schreef:
Tsja, je kan het weer mooi verdedigen JD, maar mij stoot dit soort klanken juist af, muziekdoosjes, orgeltjes, chimes, koebellen, ga maar door, orbit moet er werkelijk niets van hebben! Ik heb mijn portie electronic liever wat strakker en mechanischer. Zo zit ik ook niet op een portie soul, funk of andere frivole toevoegingen te wachten. Daarom ook een afkeer van Air of Daft Punk e.d. Niet dat BoC daarop lijkt verder hoor, maar misschien snap je mijn smaak ook iets beter
Je smaak komt niet vreemd voor me over. Vind het soms interessant te communiceren hoe ik dingen zie als ik merk dat anderen door hun beschrijvingen veel uit m'n persoonlijke ervaring missen. Heeft niet zoveel met verdedigen te maken, meer met een poging tot delen. Smaak hoeft verder ook niet persé (geheel) statisch te blijven. Eventuele ontwikkeling kan best veel blijven gebeuren bij mensen die open staan voor het aannemen van nieuwe perspectieven. Maar batuurlijk werkt voor de één in het moment het éne beter dan het andere.

4,0
Na een tijd lang luisteren ben ik erachter gekomen dat White Cyclosa mijn favoriet is. Lastig uit te leggen waarom. Maar altijd leuk dat op sommige albums er nummers staan, die in het begin gewoon aan je voorbijgaan. Maar die na meerdere malen luisteren steeds beter worden. Alsof er een diamant steeds mooier geslepen word per luisterbeurt.

avatar van Ducoz
3,5
Mooie plaat, het klinkt allemaal heel erg hoopvol. Maar soms, in zijn lange speelduur, kan ik een kleine geeuw niet onderdrukken. Soms gebeurt er nét iets te weinig.

Misterfool
Met elektronische muziek(verder: EM) vanaf pakweg de jaren 90 heb ik vaak nog wat moeite. De drempel bij EM uit de jaren 70 en 80 ligt voor mij stukken lager. Dat komt door de analoge synthesizers .Er klinkt veel meer gevoel in door, juist doordat de klanken iets verouderds en oneffen hebben. Boards of canada(verder: BOC) deed in deze dienst als een soort brug tussen moderne en analoge EM. Aan de ene kant heeft hun muziek veel moderne kenmerken zoals (hiphop/dance/Electro)beats, maar aan de andere kant incorporeert de band juist ook de warmte van analoge synthesizers.
-
Gek genoeg stond ik niet echt te trappelen toen dit album in 2013 uitkwam. Ik was toen, denk ik, meer bezig met mijn studie dan met het actief beluisteren van de nieuwe releases. Om een lang verhaal kort te maken: een aantal weken terug hoorde ik een nummer van dit album bij Orinoco Radio, waarop ik besloot het album aan te schaffen.
-
Het is gelijk duidelijk dat dit album van een ander elan uitgaat dan de voorgaande releases. Bij de platen hiervoor(neem pakweg: "In a Beautiful place.." ) hoor je veel duidelijker een hang naar het verleden. Nostalgie voor de vroegste, onbezorgde kindertijd. Dit album is veel zwaarder, er wordt veel meer vooruitgeblikt naar dat andere uiteinde van het leven. Zo’n titel als "Reach for the Dead" lijkt me in dat opzicht ook niet random gekozen. Die zware, bedrukkende golfslagen aan het begin van het nummer, die uiteindelijk aan een hoopvolle conclusie de ruimte geven, spreken mijn inziens ook boekdelen. Er is een prijswaardig gevoel van berusting in dit nummer te vinden. Een kippenvel momentje!
-
Hoewel dit “muzikale nihilisme” heel anders aanvoelt dan de voorgaande albums van BOC, is het slechts een schijnbare tegenstelling. Bij de voorgaande albums bleek er onder de nostalgie vaak een soort depressie schuil te gaan (The Devil Is In The Details bijv) en bij dit album hoor ik naast neerslachtigheid juist veel hoop(Alleen de albumtitel al: Tomorrow’s Harvest).Het nummer waar je die hoop het duidelijkst merkt, is “New Seeds”(al weer zo’n toepasselijke titel). Het ritme is prachtig gekozen, het doet me haast aan krautrock denken. De koorachtige synthesizers op de achtergrond zijn daarnaast een mooi detail. Het doet het arrangement toch net wat gotischer aanvoelen.
-
New Seeds is niet het enige nummer met zo’n gedetailleerd arrangement . Er is echt duidelijk aandacht besteed aan de gelaagdheid van de muziek. Volgens mij is dit ook zo’n album waar ik vaker in zal grasduinen. Elke luisterbeurt geeft weer een nieuw laagje prijs.
-
Al met al een verdomd lekker album van BOC. De duistere klanken zijn aangrijpend en de gelaagdheid nodigt uit om het album vaker te beluisteren. De hoopvolle accenten die de band aanbrengt, zorgen ervoor dat de luisteraar desondanks met een goed gevoel achterblijft. Een van de betere albums van deze band.
-
4.5*.

avatar van Svendra
4,5
Voor wie niet kan wachten op de volgende BoC, raad ik aan het album van Clocolan te proberen.
Is te beluisteren op Bandcamp.

avatar van jellylips
5,0
Ik hoop dat er een volgend album komt want BoC levert toch altijd flinke kwaliteit af.

Dit album viel meteen goed bij mij toen hij uit kwam, maar het heeft altijd wat jaren nodig om te kijken waar zo'n plaat dan valt binnen de discografie. Ik moet zeggen dat deze nooit aan aantrekkingskracht heeft ingeboet. Zo langzamerhand begin ik hier net zoveel aan te hechten als The Campfire Headphase en Music Has The Right To Children.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:49 uur

geplaatst: vandaag om 23:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.