menu

Wu-Tang Clan - Enter the Wu-Tang (36 Chambers) (1993)

mijn stem
4,20 (1205)
1205 stemmen

Verenigde Staten
Hip-Hop
Label: Loud

  1. Bring da Ruckus (4:11)
  2. Shame on a Nigga (2:57)
  3. Clan in da Front (4:33)
  4. Wu-Tang: 7th Chamber (6:06)
  5. Can It Be All So Simple (6:52)
  6. Da Mystery of Chessboxin' (4:47)
  7. Wu-Tang Clan Ain't Nuthing Ta F' Wit (3:36)
  8. C.R.E.A.M. (4:12)
  9. Method Man (5:50)
  10. Protect Ya Neck (4:51)
  11. Tearz (4:17)
  12. Wu-Tang: 7th Chamber, Pt. 2 (5:08)
  13. Method Man [Remix] Skunk Mix * (3:09)
  14. Conclusion (1:00)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 58:20 (1:01:29)
zoeken in:
avatar van Reijersen
3,0
Het beste hiphopalbum dus, als je afgaat op de top250 van deze site. Ja, dat kan ik natuurlijk niet links laten liggen, dat móét ik luisteren. En tsja, het valt tegen.

Misschien pakt het mij niet, misschien is het niet mijn kinda hiphop? Maar de solo-albums van bijvoorbeeld Ghostface Killah en het album Liquid Sword vind ik wel erg sterk. Dit is me wat chaotisch en juist de producties vallen me wat tegen (excuses). Nee, ik ken toch beter hiphopplaten.

2,5 ster. (hiermee wetend verontwaardiging te oogsten)

avatar van Niek
4,5
Nou. Alles is toch zo onderhand wel gezegd over deze plaat? Hoewel het in principe niet mijn favoriete stijl hiphop is (ben toch meer van de Tribe, Dela en Roots) klopt deze plaat gewoon zo onwaarschijnlijk goed, dat ie toch een heel speciale plek inneemt in mijn collectie. Voornamelijk pure brag n boast raps - doorgaans de meest simpele vorm van rap - zo fantastisch uitgevoerd, en met name zo uniek, dat deze raps raken aan de poezie van Common op Resurection, de storytelling van Nas op Illmatic en de wegflowende raps van Rakim op Paid in Full. Hét verschil met het latere materiaal is dat hier een onwerkelijke geldingsdrang doorklinkt. Elke rap is met evenveel passie, zorg en enthousiasme in mic gespuugd. De verschillende stijlen komen daardoor nog duidelijker uit de verf, en ook hoe complementair deze aan elkaar zijn. En dan de producties... Die zijn niet te vergelijken met welke plaat dan ook (ook niet RZA latere producties). De klasse schuilt in het feit dat de beats ontzettend simpel lijken, maar uit - ja hoe zeg je dat? - meerdere lagen lijken te bestaan. Alsof er op een frequentie buiten ons bereik nog dingen klinken, en wij die dus niet horen, maar ze stiekem wel binnendringen. Zo blijven de beats ook duurzaam. CREAM (alom geprezen voor zijn productie) vind ik juist ietwat minder geniaal, waarschijnlijk omdat de beat wat meer 'voor de hand ligt'. Dan de sfeer. Ik ken ondertussen toch aardig wat platen, maar geen van allen kent zo'n kenmerkende sfeer als deze plaat. De skits, de beats, de raps, de kungfusamples, allen dragen ze bij aan die sfeer.
Dit alles is denk voor een groot deel op het conto van RZA te schrijven. Ook die geniale trucjes met de producties (alsof die dus op zich nog niet goed genoeg zijn). De buzzer bij ODB op Protect ya Neck is mijn inziens een van de allermooiste vondsen ooit gedaan. Zowel in muziek als in archeologie, aerodynamica en biochemica.
Naast dit alles spreekt de ongecompliceerdheid van dit album me ontzettend aan. Ik stel me echt zo voor dat de studio een soort hangplek was voor de mannen. Dat ze daar voortdurend binnenwipten, en als RZA weer eens iets had gefikst dat de aanwezigen daar dan, opgejut door de anderen, meteen vol op doken. En dat ze elkaar echt van de mic wegsloegen omdat ze zelf wilden. Die gretigheid mis ik wat op de latere platen.
Eigenlijk is dit een groot briljant concept terwijl het klinkt alsof er nooit ook maar enigzins over is nagedacht.
Zo is dit boven alles een ontzettend uniek album met veel verborgen klasse. Uniek in zijn eenvoud en uniek in zijn ondoorgrondelijkheid. Een werkelijke juweel van jewelste...


En MJ: Túúrlijk kun je van alles afleiden uit een top10. Je kan toch ook zien dat iemand country leuker vind dan bv death metal. Nou, zo kun je, uiteraard wel minder makkelijk, ook binnen een genre verschil van smaak zien. Enter the en Forever zijn als je goed luistert heel ander soort platen.

avatar van Game
4,5
Ongetwijfeld een meesterwerk. De enige reden waarom ik dit album geen 5 sterren geef is door de lange intro's, maar er zullen vast mensen zijn die dat tof vinden. In ieder geval vind ik het hele kung-fu sfeertje heel leuk gedaan. En wat ik nou ook heel leuk vind aan dit album is dat het nooit saai word. Dat is wel een voordeel als je met zo'n grote groep bent. Elke verse lijkt weer beter te zijn dan de andere en wanneer je in een refrein zit dan wacht met je met smart weer op de volgende rapper die weer keihard komt.

Sowieso begint dit album al helemaal geweldig. De toon word flink gezet met Bring Da Ruckus, wat gaat Raekwon daarop tekeer zeg. En daarna komt meteen Shame On A Nigga, lekker sfeertje zit daarin. En hoe Method Man daarop flowt, beter kan niet. En als we het toch over Method Man hebben, zijn solo track hierop is ook mijn favoriete track. Het was ook de eerste track die ik hoorde van dit album, ik zag 'n keer de video ervan en was gelijk verkocht.

"Hey, you, get off my cloud
You don't know me and you don't know my style"


Over de beats kan ik het volgende zeggen: RZA is aan het uitgroeien tot een van mijn favoriete producers.

4,5*

avatar van herman
3,5
Heb dit album geluisterd in het kader van mijn strooptocht door de top 250. U2's The Joshua Tree is daarin het hoogst genoteerde album dat ik nog niet gehoord heb, maar ik had geen zin in U2 met dit warme weer, dus toen kwam ik bij dit album uit.

Op de middelbare school heb ik er wel het een en ander van meegekregen; één van mijn beste vriendjes daar was een enorme hip-hopfan en via hem leerde ik een beetje Ol' Dirty Bastard (die cd met de paspoorthoes), Nas (niet Illmatic, maar die ervoor), ed. kennen. En eigenlijk ook Wu-Tang Clan, maar behalve Protect Ya Neck is er nooit echt iets blijven hangen. Tot nu dus... en ik snap het ook wel: het verhaal rondom dit album is indrukwekkend (het lezen van het Wikipedia-artikel duurt bijna net zo lang als het luisteren van dit album) en dit album is ook heel erg cool; ik kan best wel genieten van de stemmen van met name Method Man en ODB, de humor en nummers met een overduidelijke soulvibe (mn. Cream en Can it All Be So Simple), maar ik ben nog niet laaiend enthousiast. Het zal toch niet helemaal mijn ding zijn, waardoor ik niet op een heel hoge stem uitkom. De paar lange skits zijn hier ook wel een beetje debet aan; voor mij halen die veel te veel de vaart uit de muziek.

5,0
Een fantastische album.. .

Iedereen doet hier gewoon zijn ding en rauwere flows dan dit bestaat gewoon niet. Vooral het begin van U-god bij Da mystery of Chessboxin' vind ik heerlijk klinken:

Raw I'm gonna give it to you, with no trivia
Raw like cocaine straight from Bolivia
My hip-hop will rock and shock the nation
like the Emancipation Proclamation
Weak MC's approach with slang that's dead
you might as well run into the wall and bang your head
I'm pushin' force, my force your doubtin'
I'm makin' devils cower to the Caucus Mountains



En over de hele album gezien komt toch mijn favoriete rapper er net uit: Method Man. Vooral zijn introductie nummer: M.e.t.h.o.d. man wat hij altijd na een intro van een album doet bij een concert is geweldig (vooral live)
En ook props naar RZA die eigenlijk de perfecte beats heeft gemaakt voor hun rap styles.

5*

avatar van Slowgaze
5,0
Dat deze plaat zoveel verkocht heeft, het is een wonder, maar er kleeft ook iets van gerechtigheid aan. Het is natuurlijk een vrij vreemde plaat, die drijft op vrij lo-fi producties (even schrikken toen ik de cd voor het eerst draaide, het klonk allemaal wat dof), met paranoïde pianootjes, slepende biets, samples uit kung fu-films en een vrij donkeres sfeer. Gelukkig is er ook plaats voor humor, veel humor zelfs, en niet zozeer alleen in de vrij associatieve teksten ("Let's get on this mission like Indiana Jones" tovert elke keer weer een glimlach op mijn gezicht), maar ook de torture skit is stiekem toch best wel grappig.

Hier zit het leuke van de plaat: neem "Wu-Tang Clan Ain't Nuthing Ta Fuck Wit", wat een waarheid als een koe is, heeft bijna een overdreven opgefokt en dreigend karakter, maar uiteraard met een knipoog. Vooral de aanwezigheid van Ol' Dirty Bastard is gewoon uitermate plezant: deze held komt er af en toe met zijn hoogst opmerkelijke stem, een soort Tom Waits van de hiphop, even doorheen lullen, heerlijk.

Maar toch, echt humor om te lachen is het allemaal ook weer niet: zoals gezegd is de sfeer donker, erg donker. Veel nummers doen op rauwe, ongemakkelijke manier verslag van het straatleven. Soulheldin Wendy Rene zingt dan ook: "After laughter comes tears" (check ook de originele nummer zeker eens, erg mooi, soul gekruist met Kurt Weill), maar ook de andere samples zijn goed in orde: blazers, piano's, de legendarische "The Grunt"-sample van de J.B.'s, ze dragen allemaal bij aan een geweldige post-moderne bluesplaat.

Hier zit hem ook de grap in: omdat de rappers van die aandoenlijke types zijn, een soort André van Duin-typetjes maar dan hiphop-stijl, ze zijn allemaal wat overdreven en theatraal, maar dat is juist zo leuk, sluit je ze gemakkelijk in je hart, blijven hun taalgrapjes leuk en zo groeit deze plaat en gaat over je heen liggen als Bukowski's deken achter je aanloopt en over je heen kruipt, een beetje ongemakkelijk is het wel, maar een heerlijk warme deken is het uiteindelijk wel, ook al stinkt ie toch een beetje. Maar je raakt zo gewend aan en gesteld op die geur, nietwaar?

avatar van Snoeperd
5,0
Hiphop heeft toch zeker een erg groot aandeel in mijn muzieksmaak. Eerst betrof dat vooral mainstream hiphop als Dr. Dre, Eminem en Kanye West. Daarna ben ik vooral de hiphopklassieker uit de jaren '00 gaan waarderen. En natuurlijk kende ik ook de essentiële platen uit de jaren '90 wel. Illmatic en ook deze dus. Maar echt intrigeren deed de muziek op dit album en ook Illmatic niet.
De hiphop uit de jaren '90 voelt kaler aan. Het is een heel ander soort beats dan ik gewend ben. Beats van artiesten als Dr. Dre (op 2001), Atmosphere en Kanye West zijn vele malen voller en misschien soms ook wel drukker. De beats van beatbakker RZA zijn veel meer gericht op de basis. Een flinke bassdrum en een melodietje er over heen. Zijn beats wisten me niet te pakken.
Tot een aantal weken geleden. Nadat ik Liquid Swords van GZA een draai had gegeven was dat me zo goed bevallen dat ik ineens erg veel zin kreeg in meer Wu-Tang Clan. Ik heb deze van de Wu toevallig een keer goedkoop ergens gekocht.

Ik schoof de cd erin en het was deze keer echt genieten geblazen. Je moet deze soort hiphop ook niet als dansbaar opvatten, wat ik wel heb met andere soorten hiphop.
Albums van de Wu-Tang Clan zijn echte sfeer-hiphop-albums.
Op Enter The Wu-Tang wordt uitstekend een erg donkere sfeer neergezet. Dit is niet alleen door de kale rauwe beats, maar ook door de skits, die vaak ruizige filmfragmenten bevatten. Een goed voorbeeld is het intro van Liquid Swords van GZA. Een prachtig filmintro die meteen de duistere sfeer neerzet van het album. Dat is hier in vele tracks ook even goed zo. Voorbeeld is bijvoorbeeld de samurai-intro van Da Mystery of Chessboxin'.
Verder is me de kracht van de afzonderlijke rappers gaan opvallen. Eerst klonk voor mij iedereen hetzelfde. Maar naarmate je het meer luistert hoor je de stijl en stem van de verschillende stemmers.

Zo valt mij Method Man zeer positief op. Deze man heeft een flow om u tegen te zeggen. Niet voor niets levert hij meermaals de refrein op dit album door zijn heerlijke stem. Ook levert hij voor mij het hoogtepunt van het album op Wu-Tang: 7th Chamber. ZIjn verse klinkt zo ongeveer als een refrein, zo heerlijk zijn z'n lines.
Ook Ghostface Killah is een van mijn favoriete mc's. Hij heeft een bijzonder aggressieve stijl van rappen. Maar zijn rauwe stem bevalt mij wel. Later zou hij ook op zijn eigen album en die van Raekwon laten zien dat hij een van de beste rappers uit de clan is.

Daaronder komen een aantal rappers die ik ook altijd met vette verses vind komen. GZA, Inspectah Deck en Raekwon vind ik eigenlijk vrijwel altijd vermakelijk. Allen hebben ze een mooie stem en ook al vallen hun verses me niet altijd op, er zitten toch een aantal zeer mooie bij.
Meest opvallend rapper op dit album is Ol' Dirty Bastard. Hij heeft duidelijk de meest uitgesproken stijl van rappen. Hij experimenteert met zijn stem en dat pakt een aantal keer fantastisch uit. Soms ook net wat minder. Maar Ol' Dirty Bastard weet je eigenlijk in elke verse wel te vermaken met zijn stemkunsten.

Dan houdt je nog RZA over. Prima rapper vind ik, maar toch van alle veelvoorkomende mc's op het album de minste. Hij valt niet echt op met z'n verses. Dat is niet erg, want hij verzorgt ook de fenomenale beats op dit album.
U-God komt in zijn enige verse wel heel erg hard, jammer dat hij niet wat vaker voorkomt op het album. Over Masta Killa weet ik niet al te veel te zeggen.

Sfeerhiphop dus. En dit album is bij mij al wekenlang in de cd-speler te vinden. En eigenlijk iedere keer als ik op mijn kamer kom zet ik even een nummertje van dit album op. En er is keuze genoeg want eigenlijk is ieder nummer raak. Ieder nummer heeft wel wat, ofwel door een geweldige beat, een heerlijk refrein, een aantal prachtige verses, of, wat meestal het geval is een combinatie van dit alles.

avatar van RebelINS
5,0
Dit is in het genre hiphop één van mijn absolute favorieten. Mijns inziens heeft de Wu-tang clan deze combinatie van rauw talent, keiharde hongerige raps en simpele opnamekwaliteit nooit meer weten te evenaren. De sfeer hierop valt onmogelijk zelf te creëren, dat ontstaat gewoon. Prachtig ook om de verhalen achter het maken van deze plaat te lezen in het schitterende boekje Check the Technique van Brian Coleman.

avatar van Illmaticly Ill
5,0
Meer dan een jaar geleden luisterde ik dit dag in dag uit, na vele luisterbeurten begon ik het eindelijk echt te waarderen. Daarna heel veel solo-albums van de leden geluisterd, die ik na een tijdje ook zeer goed kon waarderen. Nu, na ruim een jaar nauwelijks platen van the Wu door de speakers te hebben gepompt, staat Enter the Wu-Tang weer constant op repeat! En guess what, voor mij is het alleen nog maar genialer geworden. Dit is gewoon de definitie van hiphop. De invloed die deze mannen destijds met dit album hebben uitgeoefend op de hiphopscene, is immens. Van de complexe, geniale rhymes van Rebel INS en GZA, tot de gekheid van A son Unique, de heerlijk rauwe flow van Method Man, de legendarische producties van RZA en ga zo maar door; alles bij elkaar komt zeer dicht in de buurt van absolute perfectie op muzikaal gebied. Geen enkele seconde van deze plaat weet mij te vervelen, ook de stukjes waarbij ze allemaal wat praten storen mij totaal niet. Deze plaat krijgt van mij nu een dikke 10.

P.S.: Ik vernam laatst dat de hele Clan op 20 augustus aanstaande naar de 013 in Tilburg komt, wat voor mij dichtbij is, lijkt me erg leuk om ze live te zien optreden. Iemand hier die ze al eens live heeft gezien, zo ja is het de moeite waard?

avatar van DarkoMarco
4,0
Een heerlijk album van de groep: Wu-Tang-Clan! Met totaal 14 tracks is het album makkelijk te beluisteren, en zo weer voorbij helaas! Want het album bevalt geweldige nummers waar de MC's zeer hongerig zijn. Iedere MC heeft zijn eigen stijl, en dat valt dan ook duidelijk op te merken.
Alles klinkt ook lekker rauw, ook de kwaliteit is niet zo geweldig maar heeft dat heeft ook sfeervol achtige aspecten. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het ene nummer beter vindt dan het andere. Dat wil niet zeggen dat enkele slecht zijn, nee het tegenovergestelde zelfs! Maar bijvoorbeeld het nummer C.R.E.A.M. heeft zoveel sfeer en kwaliteit dat het voor toch het beste nummer blijft. de lrycis worden zo goed overgebracht, dat je er totaal in kan leven. Het was ook mijn eerste nummer wat ik van Wu-Tang-Clan hoorde, ik was gelijk helemaal weg van ze Ik wil niet per rapper mijn mening geven, maar dit lijkt toch bijna de perfecte combinatie zijn van de kwaliteiten van iedere MC.

Als je begint met Hip-Hop, dan zal ik het album niet aanraden. Meerdere keer luisteren en je gaat het geweldig vinden

Mijn favoriete nummers zijn; Shame On a Nigga, Clan in da Front, Da Mysterie of Chessboxin, C.R.E.A.M. & Method Man.

Het album krijgt net geen 5.0 door o.a. de matige skits die geplakt aan enkele tracks zijn.


*4.5

avatar van behangplakker
5,0
Het enige negatieve aan dit album is dat ik moeite heb om favoriete nummers aan te wijzen.. Zowel in die tijd al enorm vernieuwend, maar nu ook nog steeds. Het heeft alles en is op meerdere manieren veelzijdig. 13 jaar na mijn eerste luisterbeurt ben ik nog steeds gefascineerd door de teksten, manier van rappen en interactie tussen rappers, alles eigenlijk. Wat mij betreft het summum dat een hiphopgroep kan maken

Gast
geplaatst: vandaag om 03:39 uur

geplaatst: vandaag om 03:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.