Mijn reis door (de muziek van vaders en moeders van) new wave begon bij het
tweede album van Curved Air, het tweede nummer op mijn afspeellijst is
Virginia Plain van Roxy Music. Een nummer dat ik eind 1977 leerde kennen, toen het terugkeerde in de hitlijsten en twee weken #24 stond in de Nationale Hitparade. Waarom het opnieuw op single verscheen weet ik niet, maar wél dat ik die "zeurzang" van Bryan Ferry bijzonder lekker vond. Is sindsdien een grote favoriet gebleven, dat is dan alweer bijna 47 jaar.
Afkomstig van het debuut val ik vooral voor de nummers die hinten op de latere new wave. De luide opener
Re-make/Re-model is de eerste die meteen binnenkomt inclusief alle vreemdsoortige solootjes van de diverse groepsleden, waarvan met name de synthesizergeluiden van Brian Eno moeten worden vermeld.
Ladytron heeft iets van dezelfde gekte, maar ingetogener.
Het was glamrock voor de kunstzinnigen, parallel aan de glamrock gericht op een tienerpubliek (Slade, The Sweet, Mud), muziek waarvoor ik nét te laat was maar waarvan in de tweede helft van de jaren '70 nog wel frequent hitsingles op de radio klonken.
Pseudo-countryrock in
If There Is Something, waar ik minder mee kan. En dan die rare melodie en zang van
Virginia Plain. Geeft Ferry hier zijn eigen draai aan de zangstijl van Bob Dylan? Ook bijzonder in dit nummer is de hobo, bespeeld door Andy MacKay.
2HB is weer rustiger, met heerlijk baswerk en zwoele sax.
Kant 2 begint met bezwerende geluiden van
The Bob (Medley), dat zich laat luisteren als de samenvatting van een meeslepende speelfilm. En dat in nog geen zes minuten!
Chance Meeting heeft de melancholie van
Virginia Plain, maar dan ingetogen. In
Sea Breezes klinkt tegenover een rustige basis tegendraads, scheurend gitaarspel, dat het nummer op aangename wijze ontregelt; je kunt warempel al een glimp van punk ontwaren. Ook mooi is het einde van dit nummer, waar Ferry met falsetstem, elektrische piano en hobo een sferisch slot neerzet, wat ik van decennia later ken van de groep Shearwater.
Met de doo-wop van
Bitters End sluit het album arty af. Avontuurlijk is het zeker en ik kan me goed voorstellen dat zij die hiermee opgroeiden dit inmiddels in hun genen kunnen terugzien. Mijn reis vervolgt met
Transformer van Lou Reed uit hetzelfde 1972.