Marillion - F​.​E​.​A​.​R. (2016)

Ik kan er ook uitstekend mee leven!

Mwah Mwah, oké ik kan er ook wel mee leven

+1

En nu komt de twist... zelf vind ik de laatste van Katatonia toch nog ietsje beter

Wat mij betreft weer een heel sterk album van Marillion.. mooi gebalanceerd en veel diepgang.. de MQA versie -mocht je de apparatuur er voor hebben- is magnifiek! Ja, ik weet dat de meningen over de meerwaarde van MQA verdeeld zijn, maar deze Master is toch van uitzonderlijke kwaliteit: Marillion - F E A R - highresaudio.com

goed; toch een halve omhoog. na vele luisterbeurten vind ik the gold erg geslaagd, net zoals de afsluiter van het voorgaande album. daar kan ik als 'marillion fan van het eerste uur' toch tevreden over zijn na het 'dal' wat de band na AOS heeft doorgemaakt. Zoals eerder gezegd heeft Marbles deze neergaande trend voor mij niet echt veranderd, maar deze ontwikkeling maakt me op zijn minst nieuwsgierig.

De songs van dit album zijn, naar mijn mening, veel te lang uitgesponnen. Maar als ik 'het geneuzel' verwijder blijft er wel wat moois over.

Sinds dit jaar Marillion weer wat actiever aan het beluisteren. De albums uit hun beginperiode gaan er nog steeds lekker in. Maar........ album F.E.A.R valt ook helemaal niet verkeerd.

Lieve mensen, blijf dit bloemetje alstublieft goed water geven. Wat een pracht! Album van het jaar (tot nu toe) voor mij en zelfs de aanvankelijk wat mindere gedeeltes zijn nu ook schitterend tot bloei gekomen. Bíjna 5 sterren. Man, wat kijk ik uit naar 7 december!!

Verhoogd naar 5*. Is het niet met afstand de beste plaat van het jaar, dan toch zeker de belangrijkste. De boodschap, de tijdgeest, de thematische narratief die van A tot Z de spijker op zijn kop slaat. 100% raak in hart en hoofd.

Ik was na This Strange Engine afgehaakt en had niet verwacht ooit nog een album van Marillion te kopen. Maar wat zetten de heren zichzelf hiermee in de herfst van hun bijna 40-jarige carrière opnieuw op de kaart, wat een ambitie. Een plaat die je zou verwachten van de ooit zo sociaal bevlogen jongens van U2, Simple Minds of desnoods een Peter Gabriel. Alsjeblieft zeg, schaf die verschrikkelijke schertsfiguren zo snel mogelijk af.

Jawel lieve mensen, wat we hier hebben is The Joshua Tree van dit decennium, een meesterwerk waarmee Marillion hun uitgebluste generatiegenoten op nooit eerder vertoonde wijze de hielen laat zien.

Ik word hier vooralsnog niet zo warm van, eerlijk gezegd. Het kabbelt allemaal een beetje voort nog in mijn beleving. Maar ik geef het tijd...

Ik vind de eerste nummers wat te kalm maar The New Kings maakt alles goed, wat een overtuiging en passie ! Volume op 10 en genieten.

Net terug thuis na een concert van Marillion in Utrecht .
Zalig genieten !
Pure topklasse ..............

Mooie plaat, maar ook niet meer dan dat. Het klinkt allemaal goed, maar nergens om op het puntje van de stoel te gaan zitten. Maar bon, vrouwlief heeft dit liever dan scheurende gitaren en druk gedoe dus zal deze cd regelmatig zijn rondjes draaien ten huize buso

Na Utrecht kan ik niets anders doen dan mijn waardering omhoog bij te stellen....

Muziek >> MusicMeter Live! >> Gisteren ... gezien!

graag lees ik ook jullie ervaringen van de woensdag en (vooral) de dinsdag. Voor mij was de setlist van woensdag een stuk beter.

album van het jaar 2016, in het begin sprongen een paar nummers eruit maar na de groeiperiode van F.E.A.R vind ik alle nummers onwijs goed, geheim van de smid: niet te vaak draaien dan blijft het album groeien, op dit moment neig ik naar White Paper als topper als ik toch een favoriet moet noemen maar dat zijn ook al andere nummers geweest dus dat bewijst de klasse!

Muzikaal en melodisch prachtig, maar het op deze pagina's hier en daar geuite bezwaar van "kabbelend" deel ik ook wel een beetje, zoals in The leavers, waar het Vapour trails in the sky-segment een rustpunt biedt dat eigenlijk helemaal niet nodig is, nog extra in de hand gewerkt door Hogarths contemplatieve stem. Los daarvan een geïnspireerd en gepassioneerd klinkende plaat, die ik na een keer of tien beluisteren vooralsnog met **** beoordeel.
        Het zal trouwens vast wel ergens opgemerkt zijn, maar zo niet : de regels "Flyin' high in a scary sky / What's going on?" in A scary sky zijn een knipoog naar (de titel van) het nummer Flyin' high (in the friendly sky) op het album What's going on van Marvin Gaye, die door Steve Hogarth bij de bedankjes nog wordt genoemd als inspirator.
        Een onbelangrijk detail, maar ik ben er toch benieuwd naar: ik kreeg dit album eerst via-via als MP3, en toen bestond het uit slechts vijf nummers (vraag me niet waarom Tomorrow's new country niet meekwam), maar op het exemplaar dat ik van de Goedheiligman "in het echie" heb gekregen staan nummers 1, 3 en 5 uitgesplitst, zodat mijn CD 17 tracks telt, iets hanteerbaarder dus. Is dat op ieders exemplaar zo, of zijn er mensen die waar dan ook een CD met slechts zes (of zelfs maar vijf) "gecomprimeerde" nummers hebben gekocht?

Mijn exemplaar telt ook 17 tracks

De mijne ook, en dat is goed waardeloos. Als je zoals ik -na netjes de CD te hebben gekocht overigens- met iTunes de tracks naar mp3'tjes converteert voor op je mobiele apparaat, krijg je telkens een 'witje' tussen de tracks waar dat niet hoort. Iemand een suggestie hoe je dat voorkomt?

Jumpjet, ik heb zelf geen ervaring met iTunes, dus ik weet niet of je dat bij de instellingen kunt regelen. Kun je niet met een ander programma rippen, bijvoorbeeld Windows Media Player? Volgens mij voegt die geen "witjes" tussen nummers in (mijn huidige WMP-versie althans niet).

Ik heb geen last van 'witjes'.

Jumpjet

'Gapless playback' is normaal bij CD's, maar bij gecomprimeerd digitaal geluid als bij MP3s is het niet altijd beschikbaar volgens Wikipedia en dat heb ik dus zelf ook ervaren. Dat kan bij sommige platen erg hinderlijk zijn zoals bij deze Marillion , omdat een aantal nummers in elkaar "overvloeien". Je kunt dit oplossen door een muziek-app te installeren, die dat gat als het ware overslaat en de muziek weer aan elkaar "knoopt"! Ik weet niet welke app dit het beste kan doen. In android zijn er wel een aantal goede players. Even zoeken dus. Dit kan in Spotify trouwens ook, dat aan elkaar "knopen" van nummers. Of rippen als één geheel (dan maakt het rip-programma er een "cuesheet" bij, zodat je toch kan skippen eventueel) als dat tenminste kan in iTunes. Ook geen ervaring met ITunes wat dit betreft.

Witjes is niet mijn probleem maar eerder dat Itunes de hele boel door elkaar gooit en dat is mogelijk nog erger is. Als liefhebber van Progressieve Roch waar hele albums uit een of twee nummer kunnen bestaan die zijn onderverdeeld in subnummers is 'sukkel' echt honds irritant en ik heb het toch echt beust uitgezet. Precies datzelf gebeurt hier ook. Bijvoorbeeld, beginnen met het eerste deel van El Dorado, dan het tweede deel van The Leavers, weer terug naar Al Dorado, etc. Met andere woorden onluisterbaar en een ongekende chaos.

Er zijn ook wel downloads beschikbaar, maar ook deze vertonen grote problemen, ook al hebben zij de verschillende nummers aan elkaar geplakt. Iedere keer met een overgang hoor je een hoop gekraak en misvorming dus dat is ook geen oplossing.

Al met al schiet dat allemaal niet op en ben ik vooralsnog geneigd om de cd voornamelijk thuis te beluisteren. Niet dat dat heel erg is, maar toch.

Ik heb met iTunes nergens last van maar gebruik dan ook OS X in plaats van Windows en dat schijnt een groot verschil te zijn. Overigens kan je onder iTunes de nummers hernummeren als deze de boel door elkaar gooit. Open bij het nummer het info venster (Menu "Wijzig/Toon info", ga naar tab "Details" en vul bij "Track" het juiste tracknummer in. Doe dit evenzo bij de rest van de nummers.

Tegenwoordig staan er nog steeds heel wat klassieke progressive rock formaties overeind, waarvan Marillion al jaren op een actief niveau opereert. Het knappe is dat ze zowel in de periode met Fish (1979-1988) als in de periode met Steve Hogarth (vanaf 1989) het hoge niveau hebben weten vast te houden. Als belangrijke speler in het ontstaan van de neo-prog muziek staan ze nog steeds trouw achter hun internationale schare fans. Met hun vaste line-up van al bijna 30 jaar staan ze garant voor een constante kwaliteit, gedragen in hun meeslepende en energieke albums. Hun achttiende album FEAR (Fuck Everyone and Run) kwam opnieuw tot stand door middel van een crowdfunding actie. Hoewel de felle ondertitel misschien anders doet vermoeden staat het album in het teken van de angst voor de veranderende wereld, de manier waarop iedereen zijn eigen hachje probeert te redden en geen oog meer heeft voor zijn/haar omgeving.

In opener El Dorado zingt Steve Hogart over het Engeland van weleer, waarna wordt overgestapt naar de gouden tijden. In de huidige tijd zijn het de vluchtelingproblematieken en oorlogen die de mannen bezig houden. De muzikale lagen zijn tot in de details uitgewerkt, van de akoestische gitaar aan het begin, naar de prachtige keyboardklanken van Mark Kelly. Het is een emotionele aanslag, met een reis door de tijd, van het rijke verleden naar de huidige wereldproblemen, met een constante angst voor wat ons in de toekomst staat te gebeuren. Na het logische vervolg Living In F E A R voert het album je verder naar het 20 minuten lange deel The Leavers. Met de bellen die om ons heen klinken, voert het nummer je mee op reis met vluchtelingen die hun huis en familie achter zich laten en constant nieuwe steden aandoen. De muzieklandschappen zijn meeslepend, met de zacht gitaarklanken van Steve Rothery en de steeds veranderende toetspartijen. Het derde aangrijpende stuk is The New Kings, waar Hogarth zijn warme en emotievolle stemgeluid opnieuw ten volle benut. De tranen vloeien rijkelijk wanneer de wereldmacht wordt overgenomen door grote bankbedrijven en de uitputting van de politiek, waarna woede en angst de overhand nemen.

Muzikaal zijn de mannen zo sterk op elkaar ingespeeld dat elke compositie vertrouwd aanvoelt, maar er toch elke keer weer wat nieuws te ontdekken valt. Het emotioneel beladen en bij vlagen krachtige geheel voert je door aangrijpende gitaarpartijen, afwisselend percussiewerk, meeslepende keyboardklanken en bovenal de prachtige zang. Marillion krijgt het na meesterwerken als Brave en Marbles weer voor elkaar de prachtige composities en bewuste teksten tot een fascinerend geheel te kneden en blijft zich na alle jaren stand houden bij de top van het muziekcircuit.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Mooi stuk HugovdBos. Maar in mijn beleving is The Leavers een stuk over de band tussen Marillion en hun fans, en dat ze steeds weer afscheid moeten nemen en doorreizen naar het volgende concert. Maar misschien moet ik het nog eens goed doornemen...

The Leavers gaat inderdaad over het leven on the road nog niet eens zo zeer over de relatie tussen band en fans (daar hebben we 80 Days ook al voor) maar meer over band en vooral de crew die nooit een applaus krijgt en als ze eindelijk thuis zijn na maanden niet betaald worden en zich werkeloos voelen, El Dorado gaat (gedeeltelijk) over vluchtelingen/immigranten

Dank je. Het klopt inderdaad dat The Leavers over de band en medewerkers gaat en de gevoelens die daarbij zowel in de optredens als tijden het toeren naar voren komen. Ik heb echter in een interview gelezen dat het nummer een dubbele betekenis heeft en het tweede gedeelte ook over de de vluchtelingen gaat die hun huis en familie achterlaten en constant onderweg zijn.

Het album blijft zijn aandacht behouden en ik blijf ernaar terugkeren en daarnaast ook naar Sounds That Can't Be Made die ik steeds vaker in tandem luister. Erg lekker voor in de auto ook. Ik las vandaag dat U2 besloot om op tour te gaan om The Joshua Tree integraal te spelen omdat het meer bij de huidige politieke ontwikkelingen past dan het uitbrengen van een nieuw album. Ik snap vooralnog nog even niet wat te nummers van The Joshua Three dan wel hebben, maar ik zal hem nog weer eens opzetten. Ik zou zeggen. Wellicht kan U2 intussen het schrijven van politiek gerelateerde teksten ook beter aan Marillion overlaten want die stellen de huidige problematiek hier met bravoure aan de orde. De stemmers van Trump hadden er goed aan gedaan om voor die tijd even flink onder te dompellen in de betekenis van deze teksten. Het album was toen immers al uit. Maar zoals H. het zelf stelde. Het beluisteren van een nummer van 15 min. (laat staan 3) is voor de huidige Ipod generatie een hele opgave. De enige albums die ik ken en zo sterk en direct politieke onderwerpen aansnijden en een vracht frustratie ten toon spreid zijn Pink Floyds Dark Side Of The Moon en Roger Waters z'n Amused To Death.

In ieder nummer valt wel wat terug te lezen wat betrekking heeft op de huidige wereld problematiek. In een interview op You Tube gaf H. ook aan dat hij vooral erg teleurgesteld was over Brexit en de manier waarop GB was omgegaan met vluchtelingen en dat hij zich schaamde om Brit te zijn. Ieder land zou zich moeten schamen. Maar dat ter zijde. Op een solo concert van H. afgelopen december in Dublin waren er ook vaak referenties, werden Donald Trump. Boris Johnson en Nigel 'Fucking' Farage met naam en toenaam genoemd. Living In Fear was het laatste nummer van de reguliere set omdat hij van mening was dat het nummer 'quite a statement' was. En wat een uitvoering, wat een emotie en wat een stem. Ongelofelijk !!!

Dit alles wordt begeleid met schitterende muziek. Prachtige toetsen van Kelly (zijn beste werk sinds Out Of This World). In de drie epics El Dorado, The Leavers en The New Kings slaat hij keer op keer de spijker op zijn kop. Mooi zijn ook de solo's van Rothers in The Gold en Living In Fear. De opening van The Leavers, wanneer de drum inkomst. Fenomenaal. Het baswerk van Trewavas is warm en prachtig in het begeleiden van de muziek. Ik kan alleen maar zeggen. Heel erg mooi en ongelofelijk hoe na al die jaren dit nog even wordt klaargespeeld.

Ik zal een van de weinigen zijn die STCBM ook heel sterk vond, maar dit slaat werkelijk alles. Het album werkt verder vooral als geheel en doe jezelf een plezier. Neem er de tijd voor. Het loont echt om dit te beluisteren met het tekstboekje bij de hand.

Wel wel. Als long time fan (lid geweest van de fanclub enzo) ben ik een aantal jaren geleden mijn belangstelling voor nieuw werk een beetje verloren. De vorige.CD nog wel gekocht maar die zit nog steeds in het plastic. Op basis van recensies en reacties hier (hoera....een nieuwe Brave) toch maar eens in mijn Apple Music bieb gepleurd en aangezet.

Eerlijk is braaf. Dit is een zeer behoorlijke plaat. Ik had niet gedacht dat ze het nog in zich hadden, toch blijft het schema van twee mindere en dan een goede plaat met deze wel overeind. Netjes gedaan en als beloning de plaat aangeschaft. Blijft mijn studiocollectie ook lekker compleet. Over drie platen is er weer zo'n goeie. Let maar op.