Minder ingetogen - daar schuilt misschien een kern van waarheid in, hoewel dat met Ys uiteindelijk ook wel meevalt, toch? Sawdust & Diamonds is één al verstilde schoonheid, en ook in Monkey & Bear en Cosmia valt het met de uithalen wel mee. Emily en Only Skin, dan, misschien, kennen de meeste momentjes met zwierende strijkers - maar is dat uiteindelijk bombastischer zoals meteen in de opener op Have One On Me neergezet wordt? Ik ben het met je eens dat de strijkers het geheel hier wat meer vulling geven, maar tegenover The Milk-Eyed Mender zijn zowel Ys als Have One On Me uitgesproken georkestreerde en volle werkjes.
En tja, bombast, bombarie - voor mij is dat inderdaad een beetje van roffel, tè-tè-rè-tè, bovenop strijkers die de lucht inschieten; Ys vind ik, wat dat betreft, niet een toonbeeld van bombast. Zoals ik al zei, aangekleed dekt de term w.m.b. aardig - een basic fundament met inkleuring van Van Dyke Parks.
Overigens ben ik het niet met je oneens w.b. verhouding Ys - Have One On Me, hoor. Ingetogen is de opvolger zeker - of, laat ik het tendentieus eens 'saai' en 'kaal' noemen.