Herman Brood & His Wild Romance - Shpritsz (1978)

Die gitarist, was dat Erwin Java?

David Hollestelle.

Opmerkelijk. Het lijkt erop dat Brood's grootste talent een vorm van begeestering is geweest. Is dat dan wat men charisma/magnetisme noemt? Muzikaal en zelfs tekstueel heeft hij alles bij elkaar gejat, zingen kon hij niet, maar keer op keer heeft hij zowel live als in de studio zo'n geweldige energieke sound neergezet, steeds met andere muzikanten, waarvan velen buiten Brood/Wild Romance om nauwelijks een carrière hebben gehad.

Wat mij betreft functioneerde de man, ondanks of dankzij de drugs, op een andere golflengte dan de gemiddelde sterveling, en sloeg dat over op zijn omgeving.
Op youtube staat een concert uit 1997 waar deze onzichtbare kwaliteit het best in beeld wordt gebracht en dat ik als het beste beschouw dat ik ken van Brood. Gitarist David Hollestelle en drummer Gus Genser stijgen tot geniale hoogte, maar van beiden is na de dood van Brood weinig meer vernomen...

Herman en deze Wild Romance, dus met Lademacher, Cavalli en Meerman, is voor mij veruit de meest aansprekende.
Want als je het over energie, passie en muzikaliteit hebt, dan was dit echt een geweldige band.
Dat het dan ook de meest succesvolle lineup was is makkelijker te verklaren. Lademacher was ook een aanjager en creative jongen, en dat ging heel goed samen met Brood.
Eerlijkheidshalve zijn de songs over het algemeen niet van een superhoog niveau. Clichés zijn er genoeg. Maar het is vooral aanstekelijk, speedy en nogmaals zeer energiek.
Saturday Night bouwt natuurlijk wel om die waanzinnige riff van Lademacher. Een riff die spontaan ontstond tijdens een repetitie.
David Hollestede kwam als jonge gast al snel in beeld en is ook een kundige gitarist, maar toen waren de hoogtijdagen al voorbij.
Hij bleef in ieder geval het langst aan boord. De lineup met hem, Genser en Severijns, was ook sterk op de

bühne. Een geoliede rockmachine, maar met een Brood die het steeds vaker wel geloofde allemaal.

Hollestede speelt in Wild Romance met Lademacher, toetsenist Otto Kooijmans + een paar anderen. Ze coveren zichzelf als het ware en treden regelmatig op.

Als beginnend tiener beleefde ik Herman Brood & His Wild Romance als de grootste naam van dat moment wat betreft de Nederlandse rock. Natuurlijk was daar Golden Earring, maar single Movin' Down Life was niet opwindend - bepaald geen Radar Love.
Nóg leuker dan Brood en zijn wilde romance vond ik Gruppo Sportivo, maar die misten wat Brood & co wél gingen doen: ze zouden het spoedig in het verre Amerika proberen te maken, waarover ik in Muziek Expres sensationele verhalen las. En dan was er aan het einde van 1978 het album Cha Cha en het jaar erop de film Cha Cha met andere muziek, waarbij de eveneens publiciteitshippe Nina Hagen en Lene Lovich. Brood was goed in het halen van de media. Dan nog vooral met een muziek- (en drugs)imago, anders dan we in de jaren '90 op tv kregen te zien in een volgende levensfase, waarbij zijn schilderkunsten inmiddels tot zijn kwaliteiten behoorden.

Wat hoorde dit pubertje in 1978 op Hilversum 3? Saturday Night was de grote hit die véél op de radio klonk, maar in de Nationale Hitparade niet verder kwam dan twee weken #17. De muziek op Shpritsz (moest altijd aan die koeken denken) vind ik met de oren van nu weghebben van die van Graham Parker & The Rumour en Dr. Feelgood, oftewel steviger varianten van Engelse pubrock. Daarbij was de livereputatie legendarisch, zoals mijn maatje van school zou ontdekken: wild-enthousiaste verhalen hoorde ik van hem, eigenlijk een fervente hardrocker.

Soms rockt het op Shpritsz uptempo zoals in Doin' It en Back (In Y'r Love), maar in bijvoorbeeld de hitsingle en Champagne (& Wine) is het kalmer. Over nummers als Dope Sucks en Rock n' Roll Junkie werd nogal eens geschreven, ongetwijfeld omdat de teksten zo verbonden waren met Broods imago.
Verder valt op dat de nummers meestal kort zijn: er staan maar liefst vijftien nummers op de plaat, waarmee de groep enigszins aansloot bij de punk- en waverevolte. Tegelijkertijd is de rock van Brood traditioneler en staan hier hoorbaar ervaren, vaardige muzikanten. Het maatje was bijvoorbeeld - terecht - enthousiast over de gitaarsolo's van Danny Lademacher. 'Live zijn ze beter dan op de plaat', verzekerde hij me.

Als album lekker maar niet spectaculair. De muziek op kant 1 is met z'n zeven nummers enerverender dan die op kant 2. Alhoewel mijn waardering een 3,5 is, een 7,5 als schoolcijfer bedoelend, is dit in mijn beleving een mijlpaal in de Nederlandse rockhistorie. En ik denk dat de meesten dat laatste met me eens zullen zijn.

bikkel2 schreef:

Het zou trouwens best kunnen dat mijn maatje destijds niet Lademacher maar Hollestede heeft zien spelen. Dit zal rond 1983 zijn geweest. Hoe dan ook, hij was razend enthousiast.

Lademacher verdween na het mislukte Amerikaanse avontuur uit de lineup volgens mij. In 1983 zat hij er niet meer bij. Dus dat zal Hollestede geweest zijn.
Zowel Lademacher als Meerman keerden tijdelijk terug en zijn te horen op Yada Yada. Ik heb ze toen ook nog live gezien. Verder nog met Otto Kooijmans op toesten en Rudi Englebert op bas.

In 1986 kwam de goede maar geflopte single "Weep" uit.
Toen was Lademacher al terug bij Brood en met deze line-up werd inderdaad Yada Yada opgenomen.

Klopt: Erwin Java verving Lademacher in 1980, maar was na een jaar alweer vertrokken. David Hollestelle (niet Hollestede) volgde hem toen op, totdat Lademacher in '86 tijdelijk terugkeerde op het oude nest. Volgens mij hebben de twee gitaristen ook gezamenlijk nog een tijdje deel uitgemaakt van de band. Vanaf '93 zat Hollestelle er in elk geval weer als enige gitarist in, tot Hermans dood in 2001. De huidige Wild Romance, die sinds een paar jaar weer toert, daar zit hij ook bij.

Wild Romance (band) - Wikipedia - nl.wikipedia.org

David Hollestelle staat bij gitaristen nog steeds in hoog aanzien trouwens. Sowieso een muzikale familie: papa David Hollestelle was baritonzanger, zoons Hans en Jan, broers van David jr. dus - hebben hun sporen in de professionele muziekwereld eveneens verdiend en Conny Hollestelle, oftewel Conny Vandenbos, was een achternichtje van hen.

Street & Shpritsz vind ik de hoogtepunten Cha Cha was ook nog te pruimen, daarna ging het bergafwaarts voor mij (met af en toe weer een opleving) Eerlijk gezegd vond ik Lademacher & Karmelk de toppers op gitaar bij Brood, Karmelk heeft helaas niet lang geleefd. Ook is er nog een "verhaal" dat Lademacher nog gevraagd is door Knopfler om bij de Dire Straits te komen spelen of dat helemaal waar is weet ik echt niet. Erwin Java is in mijn ogen ook een topper.

In ieder geval heeft het gitaarwerk van David bij Brood mij nooit echt kunnen bekoren (maar wie ben ik) terwijl ik hem nog met Bruno Basta! had gezien dat ik dacht "dit wordt er één" Heb hem ook nog ooit aan de tafel gezien bij Mathijs van Nieuwkerk, ik schrok me te pletter, zo'n ongelooflijke junk. Hoop dat het nu met hem beter gaat.

Van 1986 tot ergens 1989 speelden Lademacher en Hollestelle tegelijkertijd bij The Wild Romance.

In 1990 kwam de plaat "Freeze" uit met alleen Hollestelle op gitaar.

Lademacher was vertrokken naar The Radios en heeft ook daar veel succes mee gehad.

Hollestelle dus en niet Hollestede? Excuus, beste familie. En leuk om te weten dat hij familie van Conny Vandenbos was. Met Liesbeth List mijn favoriete Nederlandstalige chansonière.

spoiler schreef:
Nooit geweten, de groep van Bart Peeters, toch? Nog zo'n onverwacht dwarsverbandje. Leuk voor een pubquizje...

Hollestelle inderdaad.
Ik zat ook fout.

Zeker. De groep van Bart Peeters.

Lademacher, fantastische gitarist r.i.p.