Herman Brood & His Wild Romance - Shpritsz (1978)

Mensen denken daar veels te makkelijk over. Een diepe buiging voor jou kistenkuif.

ok maar je verhaal donderd wel nog even door.
Erg sterk van je man dat je ze openlijk bent.

Volgens mij was zijn karakter juist wel ok, maar door het succes en het vele drugsgebruik was zijn mentaliteit op den duur niet meer ok.

Volgens mij was het een zachtaardige, bescheiden en zelfs een hele verlegen en ingetogen man die alleen lef kreeg en gekke dingen ging doen als hij stijf van de drank, drugs of dope stond.

En op de manier hoe hij bezig was is het zeker een ziekte geworden waar je niet vanaf komt, een lichaam en geest die verslaafd zijn vragen nu eenmaal steeds opnieuw om te gaan gebruiken om je goed te voelen, zeker hoe herman brood bezig was. Ik heb eens gehoord dat hij speed spoot, en dat is te vergelijken met ammoniak die je in je lichaam spuit. Hij was eigenlijk een medisch wonder zolang heeft hij het volgehouden.

Bij herman was het geen keuze om af te kicken, daar was het gewoon te laat voor.

Heel veel respect voor de mensen die het lukt om van hun verslaving af te komen, en nog meer respect voor de mensen die er openlijk voor uit durven komen.

Respect voor je kistenkuif.

Deze plaat is natuurlijk min of meer verbonden met drank drugs en rock en roll, vind het een geweldige plaat, en waarschijnlijk het beste wat ik gehoord heb van een Nederlandse artiest.

Op R & Roll Junkie zingt Herman Brood al: 'When I do my suicide for you, I hope you'll love me. Toen hij een geweldig optreden gaf met zijn band op mijn studentensoos eindigde hij naakt. Dope Sucks, zingt hij tot mijn verbazing. Dat nou uitgerekend hij dat moet zingen.

Herman Brood, een vat vol tegenstrijdigheden en emoties met veel talent. Fraaie kunst maakte hij, maar ook echt goede Rock & Roll. Toen ik het briljante Saturday Night hoorde, vond ik het onvoorstelbaar dat dit in Nederland was gemaakt. Deze hele plaat is trouwens on-Nederlands goed. Erg aangenaam zijn de gitaren. Elk nummer is minstens goed, meer zijn erg lekker tot geweldig. Mijn favorieten heb ik al genoemd, aangevuld met Doin' It, Never Enough & Doreen.

Dit is eigenlijk een opmerking die ik niet meer terug wil lezen op dit forum, maar in geval van deze plaat snap ik 'm wel . Het is eeuwig spijtig dat hun tournee in de VS zo'n sof werd toen de speed op was.

Retegaaf album! Lekker gevarieerd, geen slechte nummers en fantastische muzikale kwaliteiten. Die Lademacher is toch een geweldenaar.

Toch denk ik niet dat Brood echt had doorgebroken in Amerika. Daar was hij veel's te wispelturig en onbetrouwbaar voor.
Regelneef Koos heeft alle trucs moeten hanteren om Herman in ieder geval zijn afspraken/ optredens te laten doen en natuurlijk zijn speed op tijd te leveren in al die jaren.
Uiteindelijk bleek Herman net als The Earring het best thuis in Nederland.
En artistiek werd het ook snel minder. Deze, Street en Cha Cha zijn memorabel. Daarna werd het nooit meer zoals het was.

Heerlijk no nonsense rockalbum.
Lademacher vervult een glansrol en het toestenwerk van Broeder Hermanus zelf is van de bovenste plank. Door alle media om de man heen zijn we m.i. weleens vergeten dat Brood een uitstekende muzikant was.

"On-Nederlands goed" lees ik hierboven, en dat is gedeeltelijk waar. Maar Herman's uitspraak van het engels is zo nederlands als wat, en ook dat zal niet hebben bijgedragen aan Amerikaans succes.

Een album dat uitkwam in de periode dat je Herman Brood live kon zien spelen in zalencentrum Bellevue in Assen. Op schoolfeesten nog wel. Jeugdsentiment. Op het terrein van wat ooit Bellevue was staan tegenwoordig stadsvillas. En Herman is er ook al niet meer.
Shpritz heb ik een hele tijd links laten liggen. Door een toevalligheid kreeg ik 'm puntgaaf en gratis. Al luisteren besefte ik me dat ik die plaat eigenlijk al lang had moeten hebben.
Puntige rock 'n roll, lekker korte nummers, strak gespeeld. Wat een prachtige tijd was dat. Herman Brood, Wild Honey, New Adventures: een verademing tusden de toen gangbare top 40 meuk.

Word ook wel eens vergeten hoe onwijs goed Brood's toetsenwerk was bij Cuby + Blizzards,(+-'67-'69)
Voor mijn gevoel was Brood zijn feeling meer Blues dan Rock

Herman was zeker een goede pianist.
Geen virtuoos ( hij deed voornamelijk alles op gevoel denk ik) maar in de blues stond hij zijn mannetje.
Zijn pianospel bij Cuby was in ieder geval sterk.
Brood hield van veel stijlen. Hij was naast blues ook wel een liefhebber van rock and roll en soul.

Herman Brood was autodidact. Het verhaal is voor de hand liggend. De familie Brood bestierde in Assen een café. Dat gebouw bestaat overigens nog. Er werd een oude piano aangeschaft en dat ding werkte als een magneet op Herman. Zijn moeder vertelde dat hij meteen aanleg had. Hij oefende elk moment dat hij vrij was. Een allesvreter, maar inderdaad met een voorkeur voor de blues. Speelde instinctief alles mee met wat hij op de radio hoorde. Hij had zijn beperkingen, las geen noten, maar dat was geen enkel probleem. Hij paste perfect binnen de sound van C+B, ook allemaal instinctieve en ongeschoolde muzikanten. Hij bedacht ook de beroemde lick van Somebody Will Know Someday. Zoiets bedenkt een conservatorium muzikant niet. Ik heb altijd het gevoel gehad dat muzikale scholing soms een behoorlijke beperking kan opleveren. Maar goed, dat kan ook komen omdat ik altijd geweigerd heb om noten te leren lezen e.d.

Herman Brood & His Wild Romance is toch wel met stip de band die ik het vaakst live heb zien optreden, wel meer dan 20x ofzo. En al op jonge leeftijd, vanaf m'n twaalfde. Komt ik woonde in een plattelandsdorp met een discotheek (zalencomplex) met een regionale 'functie'. Het zoontje van de eigenaar zat jarenlang bij me in de klas (lagere school) en we waren vrienden en we speelden in die disco doordeweeks en we kenden alle hoeken en gaten daar. En artiesten als Hazes en Brood speelden daar sowieso 1x per jaar en soms 2x. Wat ben ik blij met die 'vuurdoop', m'n liefde voor de retestrak live spelende kick-ass-rock 'n rollbands is er ontstaan. Doorheen diverse muzieksmaken ben ik The Wild Romance altijd blijven bezoeken, zodra er maar ergens een concert in de buurt was togen we erheen.
Rock 'n roll zoals het moet zijn op de buhne: hippe gasten, vetkuiven, rouchesblousje, puntlaarzen, en stoere gitaren en vooral super op elkaar ingespeeld en overdonderend spelen.
Ze hadden van die 'prompts' (afgesproken teken) en dan zei Herman middenin een nummer One Two Tree en hup: daar werd ineens Dope Sucks ingezet. Meerdere van dat soort momentjes, kon ook een honky tonk piano - teken zijn dat weer iets inluidde. En hij communiceerde met het publiek, door de speed was ie van verlegen introverte jongen heel adrem en hij zat vol humor.
Muziek kun je genieten door thuis het vinyl te draaien maar een onmiskenbare vorm van genieten van muziek is toch zeker een goede live-act op het podium te zien, en bij Brood werd je nooit teleurgesteld. Hij kon ook kunstjes: op zijn handen staan bijvoorbeeld.
Dit album was in een van de hoogtijdagen kwa bezetting van Wild Romance (de latere periode met David Hollestelle en Danny Lademacher was ook geweldig) en er staan aanstekelijke nummers op. Draai het met perioden regelmatig in de auto.
Brood jatte kwa licks maar zeker ook teksten alles bij elkaar en kwam daar ook gewoon vooruit: "beter goed gejat dan slecht bedacht" zei ie. Hij frommelde regelmatig strofen van William S. Burroughs tussen zijn eigen tekstregels.
Nummers als Doin'It, Hot Talk, Doreen, Skid Row, etc. etc. hebben nog niets aan aanstekelijkheid ingeboet in al die jaren, dankzij het tempo, het catchy gitaarwerk, de honky tonk piano en een steady drum/bass-tandem.
4 sterren.
(live: 5 sterren).

Doodzonde dat ie er niet meer is. Laatst trad Wild Romance min of meer in de buurt op, met Lademacher. Ben niet eens heen gegaan. Het is net als met drugs: die chemie van toen, die eerste keren, dat komt nooit weer. Herman is dood en The Wild Romance ook, al treden ze nog op.
ik hoef geen Ellen ten Damme & The Wild Romance in dorpshuus Winschoten te zien, met een of andere conservatoriummuzikant in de 'band'.
Dead, Jail Or Rock 'n Roll

Buizen,
Dit album kan je beter niet in de auto draaien. Voor je het weet rijdt je 150 +. Dit album maakt van mij altijd een overmoedige puber.
Zelfde ervaring als jij overigens. Geen idee hoe vaak ik de man live heb gezien, maar vaak.

Maar ik rijd meestens 150+, Ziegler. Minstens.
En misschien heb ik ze ook wel 30x gezien.

Ik mocht zijn singles van '78/'79 graag (heb ze nog op een cassettebandje) , maar dit album vind ik niet echt goed. Een geweldige opener met 'swag' , maar de rest vind ik over het algemeen niet erg bijzonder, wel aanstekelijk soms, maar de songs 'spetteren' verder niet van het 'vinyl' (behalve Lademacher's gitaar bij tijd en wijle).

Heerlijke 'flashy hoes overigens.

Wie nog op zoek is naar het fraaie roze RSD 180 gr. vinyl: er staat nog een betaalbare op Discogs. Ziet er niet alleen mooi uit, het klinkt ook erg goed.

De doorbraak van Herman Brood mede dankzij de uitstekende begeleidingsband His Wild Romance, al duurde zijn glorietijd maar kort. Maar hier staan een stel prima korte bluesrocksongs met de energie van de punk en gedrenkt in een dope-sfeer. Al komen die nog beter tot hun recht in het live-album Cha Cha.

Kom net op één of andere manier weer Saturday Night tegen in mijn play list. Wat een geweldig nummer eigenlijk zeg. Ken verder weinig van Brood, alleen de andere bekende liedjes als Sleeping Bird, Never Clever en die dingen met anderen (Doe Maar, Dik Hout).
Maar Saturday Night is gewoon een wereldnummer kwa eenvoud en impact. Elke artiest zou blij zijn één keer in zijn leven zo'n lied de ether in te kunnen sllngeren.

Het volledige oeuvre van Brood op zowel cd als vinyl in mijn collectie. Ja, ik ben fan!! Binnen zijn oeuvre is dit toch wel het hoogtepunt. Plaat met louter pareltjes. En dan die riff op Saturday Night... als Danny begint herken je direct het nummer. Op deze plaat kwam m.i alles samen. Heerlijke puntige rock die mij in ieder geval nooit verveeld. 5-sterren album.

Eigenlijk kende ik alleen de hits, maar dit is toch wel een heerlijke plaat. De kraakheldere productie en het muzikale vakmanschap alleen leveren al een mooie 7 op, maar een aantal uitschieters (het titelnummer en 'R & Roll Junkie natuurlijk, maar ook 'Hit', 'R & Roll Junkie', 'Never Enough', 'Pain', 'Get Lost', 'Doreen' en 'Skid Row' bekoren mij in het bijzonder), de otentieke stem en voordracht van Brother Bread en her en der wat smullen gitaaruitbarstingen trekken het met gemak naar een dikke 8. En dat had ik vooraf niet meteen verwacht.

Ergens in de jaren '90 eens Herman Brood & his wild romance eens in huize Maas in Groningen gezien.
Het voorprogramma was bar slecht, ongeinsprieerde oeverloze bluesrock met een egotrippende gitarist, en ze speelden eindeloos om de tijd te vullen die Brood blijkbaar nodig had om zich klaar te maken. Toen hij dan eindelijk opkwam bleef de band gewoon staan, het voorprogramma bleek de Wild Romance zonder leider. Letterlijk, want vanaf het moment dat Brood opkwam nam hij de regie en bleek de Wild Romance de strakke geoliede band die we ook op deze plaat horen. En dat wil wat zeggen want dit is één van de strakste Nederlandse rockplaten van de jaren '70, ondanks het accent van Brood waarvan mijn dochter opmerkte dat het klonk alsof hij Gronings zong...

Ik lees hier van alles over Herman. Wie hij eventueel was - of hoe ie dan toch als mens zou zijn geweest. Allereerst: Ik vond 'm tijdens villa Felderhof hartstikke sociaal en ronduit lief met majoor Bosshardt omgaan. Heb Brood overigens na een een concert tijdens de Heideweek een keertje mogen interviewen. Kreeg er eigenlijk totaal geen zinnig gesprek mee op gang. Hij lulde eigenlijk continu over hele andere zaken dan z 'n concert - 't publiek van die regenachtige avond, of de status van z 'n creatief bezig zijn, waarover ik hem trachtte te ondervragen.
Koos (Coach) van Dijk wist wel veel te vertellen over de band die volgens hem op dat moment net als een geoliede machine functioneerde.
Daarna toch weer ietwat consternatie, want waar hing Herman nu uit?
Er werd rond gekeken en nog even checkte men de omkleedruimte voor de zekerheid.
Het bleek dat ie 'm als een haas gesmeerd was. Waarschijnlijk op de trein gestapt, terwijl ze toch gezamenlijk per grote Amerikaan naar Ede waren gekomen. Een rasartiest die laat men toch niet wachten?

Uitverkozen als "Buried Treasure" deze maand in MOJO Magazine.