Herman Brood & His Wild Romance is toch wel met stip de band die ik het vaakst live heb zien optreden, wel meer dan 20x ofzo. En al op jonge leeftijd, vanaf m'n twaalfde. Komt ik woonde in een plattelandsdorp met een discotheek (zalencomplex) met een regionale 'functie'. Het zoontje van de eigenaar zat jarenlang bij me in de klas (lagere school) en we waren vrienden en we speelden in die disco doordeweeks en we kenden alle hoeken en gaten daar. En artiesten als Hazes en Brood speelden daar sowieso 1x per jaar en soms 2x. Wat ben ik blij met die 'vuurdoop', m'n liefde voor de retestrak live spelende kick-ass-rock 'n rollbands is er ontstaan. Doorheen diverse muzieksmaken ben ik The Wild Romance altijd blijven bezoeken, zodra er maar ergens een concert in de buurt was togen we erheen.
Rock 'n roll zoals het moet zijn op de buhne: hippe gasten, vetkuiven, rouchesblousje, puntlaarzen, en stoere gitaren en vooral super op elkaar ingespeeld en overdonderend spelen.
Ze hadden van die 'prompts' (afgesproken teken) en dan zei Herman middenin een nummer One Two Tree en hup: daar werd ineens Dope Sucks ingezet. Meerdere van dat soort momentjes, kon ook een honky tonk piano - teken zijn dat weer iets inluidde. En hij communiceerde met het publiek, door de speed was ie van verlegen introverte jongen heel adrem en hij zat vol humor.
Muziek kun je genieten door thuis het vinyl te draaien maar een onmiskenbare vorm van genieten van muziek is toch zeker een goede live-act op het podium te zien, en bij Brood werd je nooit teleurgesteld. Hij kon ook kunstjes: op zijn handen staan bijvoorbeeld.
Dit album was in een van de hoogtijdagen kwa bezetting van Wild Romance (de latere periode met David Hollestelle en Danny Lademacher was ook geweldig) en er staan aanstekelijke nummers op. Draai het met perioden regelmatig in de auto.
Brood jatte kwa licks maar zeker ook teksten alles bij elkaar en kwam daar ook gewoon vooruit: "beter goed gejat dan slecht bedacht" zei ie. Hij frommelde regelmatig strofen van William S. Burroughs tussen zijn eigen tekstregels.
Nummers als Doin'It, Hot Talk, Doreen, Skid Row, etc. etc. hebben nog niets aan aanstekelijkheid ingeboet in al die jaren, dankzij het tempo, het catchy gitaarwerk, de honky tonk piano en een steady drum/bass-tandem.
4 sterren.
(live: 5 sterren).
Doodzonde dat ie er niet meer is. Laatst trad Wild Romance min of meer in de buurt op, met Lademacher. Ben niet eens heen gegaan. Het is net als met drugs: die chemie van toen, die eerste keren, dat komt nooit weer. Herman is dood en The Wild Romance ook, al treden ze nog op.
ik hoef geen Ellen ten Damme & The Wild Romance in dorpshuus Winschoten te zien, met een of andere conservatoriummuzikant in de 'band'.
Dead, Jail Or Rock 'n Roll