menu

dEUS - Worst Case Scenario (1994)

mijn stem
4,04 (1073)
1073 stemmen

Belgiƫ
Rock
Label: Bang!

  1. Intro (0:24)
  2. Suds & Soda (5:13)
  3. W.C.S. (First Draft) (5:05)
  4. Jigsaw You (2:26)
  5. Morticiachair (4:23)
  6. Via (4:11)
  7. Let Go (2:01)
  8. Right as Rain * (4:26)
  9. Mute (3:56)
  10. Let's Get Lost (4:24)
  11. Hotellounge (Be the Death of Me) (6:23)
  12. Shake Your Hip (0:41)
  13. Great American Nude * (5:38)
  14. Secret Hell (4:59)
  15. Divebomb Djingle (3:02)
  16. Zea (Intro Replica) * (0:37)
  17. Zea * (4:59)
  18. Texan Coffee * (1:09)
  19. It. Furniture in the Far West * (0:53)
  20. Violins and Happy Endings * (4:59)
  21. Great American Nude [Strip Mix] * (3:43)
  22. Niche * (2:04)
  23. Jigsaw You [Live] * (4:16)
  24. Whose Vegas Is It Anyway * (3:52)
  25. Morticiachair [Live London Astoria II] * (4:29)
  26. Die Anarchistische Abendunterhaltung - Suds & Soda * (4:34)
  27. Kinderballade * (5:13)
  28. Zea [Demo] * (6:27)
  29. Suds & Soda [Demo] * (5:32)
  30. Secret Hell [Live] * (5:00)
  31. Mute [Live] * (5:03)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 47:08 (2:00:02)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
5,0
Zoals ik al vermeld heb bij het album In a Bar Under the Sea was mijn kennismaking met dEZE band een bijzondere. Ik zag ze in 1994 als voorprogramma van Magnapop en ik was verkocht (voor verdere dETAILS verwijs ik eenieder naar mijn bespreking van dAT album).
Feit was wel dAT ik dIT album gelijk wilde hebben en dAT was zo makkelijk nog niet, want het was nog moeilijk verkrijgbaar in Nederland. dAN maar uit België halen.....
Ik ga de nummers dAN ook af van de originele (dUS oer-) versie van dIT album zoals hij vanaf vandaag ook op de site staat dOORNEMEN.

Intro is de opmaat voor één van de beste nummers ooit: Suds & Soda. Telkens weer is dIT nummer live het grote hoogtepunt van een optreden van dEZE band. Telkens weer kolkt de zaal en telkens weer maken ze de show uiteindelijk toch nog okee (want dEUS heeft wel eens zijn mindere live-momenten) of ze stuwen het op tot nog grootser en mooier en weet ik het al niet.
Ik zal ook niet snel meer hun laatste optreden dAT ik gezien heb vergeten waar het podium volstroomde met enthousiaste fans dIE aangemoedigd werden dOOR Tom Barman zelf. Meer, meer, meer!
W.C.S (First dRAFT) heeft dAT lekkere, dONKERE en spannende wat Tom Waits ook heeft. Het is dUIDELIJK dAT Stef Kamil Carlens op dIT album voor de nodige scherpe randen zorgt en hier en dAAR wat gekte.
dIT nummer broeit zo lekker onderhuids. De spanning is bijkans niet te harden met al dIE geluiden en tempowisselingen.
Jigsaw You heeft dAN weer een wat mooier en voller geluid. dAT is ook wat ik zo fijn vind aan dEUS: die afwisselingen.
Een mooi, helder, dWARRELEND popliedje dAT genoeg weet te kietelen om het ook nog eens heel boeiend te houden.
Morticiachair heeft wat film-noir-achtigs. Alsof er ook echt een mini-film aan je voorbij trekt. Niet zo heel verwonderlijk gezien de interesses van de bandleden op dAT gebied. En lieve hemel wat zitten hier toch prachtige stukjes in. En dAN dIE dYNAMIEK-veranderingen. Fantastisch, dAT dOET mij wel naar lucht happen, maar dAN wel lucht happen om bij Via boven water te kunnen blijven, want dIT nummer zuigt je helemaal mee. Het meeslepende vioolspel van Klaas Janzoons is hier uiteraard verantwoordelijk voor. Hier laat dEUS horen hoe sterk ze zijn in het maken van retestrakke nummers voorzien van heel wat ruige en ruwe randjes.
Let Go vind ik zo'n typisch verbindingsnummer. Het zweeft er prachtig dOORHEEN en vlecht de hele boel aan elkaar. Mooie zang ook.
Mute heeft iets scherps.Je voelt van afstand al dAT dIT nummer nooit zo rustig blijft als dAT het start. Flinke tempo- en dYNAMIEKVERSCHILLEN dUS. Geniale gekte mag het ook genoemd worden.
Secret Hell is een wat rustiger moment, maar wat voor één. In het begin is dIT zo'n nummer dAT wat minder weet op te vallen, maar na meerdere dRAAIBEURTEN komt dIT juist meer en meer naar voren en laat het al zijn pracht in volle glorie aanhoren.
Let's Get Lost heeft dAT stuwende wat meer bands in dIE tijd hadden. Alleen weten dEZE heren het veel meer en beter te voorzien van ingenieuze invallen (met dANK weer aan de viool). Ook zo'n nummer dAT na meerdere dRAAIBEURTEN pas echt goed tot zijn recht weet te komen.
Noemde ik Suds & Soda al een hoogtepunt van jewelste en één van de beste nummers ooit dan wil ik er dAAR graag nog eentje aan toevoegen, namelijk Hotellounge (Be The dEATH of Me). Ongelooflijk hoe mooi dIT in elkaar steekt: heel kleine momentjes afgewisseld met grootse momenten. You Move Me, You Move Me.......... ja ze zingen eigenlijk al wat ik voel bij dit nummer. Waanzinnig. Na 13 jaar nog net zo goed als dIE eerste dRAAIBEURT, dIT gaat nooit vervelen.
Shake Your Hip lijkt in eerste instantie een vullertje, maar dAAR ben ik toch wel van afgestapt. Het is onmisbaar in de hele rij. Even dAT zijstapje. Het is gewoon broodnodig.
Want Dive-Bomb dJINGLE sluit dit album lekker op zijn dEUS swingend af. Tom Waits kijkt tevreden toe....

Zoals ik al zei is dIT een bespreking van de oorspronkelijke versie. Later verscheen er een nieuwe op de markt en werd het album ook buiten België uitgebracht.
Op dIE versie verdween Let Go. dAARVOOR in de plaats kwamen de nummers Right As Rain en Great American Nude.
Right As Rain vind ik een absolute aanwinst voor het album (live opgenomen zonder publiek). Een prachtnummer dAT terecht toegevoegd werd aan het originele album. Later wisten ze dit soort nummers te herhalen in de vorm van bijvoorbeeld een Nothing Really Ends (alleen is dIT ietwat scherper). Jammer dat er maar 3 nummers kunnen worden voorzien van een vinkje.
Great American Nude is de freaky dEUS kant (Stef Kamil?). Wel een nummer waar ik niet altijd even goed naar kan luisteren. Maar als het me bevalt dAN slaat het altijd wel in als een bom.

Ik heb dIT album toch ook maar opgehoogd naar 5* (waarmee dEUS er bij mij 3 op rij weet te scoren). Het is gewoon een ijzersterk album dAT zich kan meten met alle klassiekers van dEZE wereld en op zeer hoog niveau mee kan dRAAIEN.

avatar van Zandkuiken
5,0
De debuutplaat van dEUS is nog steeds mijn favoriete album, hoewel The Ideal Crash gevaarlijk dicht in de buurt komt.
Deze parel van de Belgische rockmuziek wordt ingeleid door het onheilspellende Intro, dat als het ware aankondigt dat er een storm op komst is. Die storm is uiteraard het waanzinnige Suds & Soda, nog steeds het populairste nummer van de band. Niettegenstaande ik het ook een fantastisch lied vind, is het nooit een persoonlijke favoriet geweest.
Na het energieke Suds & Soda volgt het magistrale W.C.S. (first draft), een bewijs dat dEUS met geen enkele band te vergelijken valt. Er wordt hier inderdaad gejat van Zappa (Little Umbrellas), maar Barman en zijn kornuiten gebruiken deze sample enkel als kapstok om een fantastisch nummer aan op te hangen.
Op Jigsaw You wordt nog wat gas teruggenomen en dat resulteert in een erg mooie song. Tom Barman slaagt er zelfs in om een adres (56 Falcon) cool te laten klinken.
Morticiachair is op het eerste gehoor erg vreemd, maar eens het onder je huid kruipt, laat het je nooit meer los. Het enige puntje van kritiek hier is het Engels van Rudy Trouvé, dat niet "impeccable" is.
Dan volgt de "rocker" Via, samen met Roses mijn eerste kennismaking met dEUS, en wat mij betreft als harder nummer beter dan Suds & Soda. Op de CD is een versie te horen waarin Barman de zinsflard 'I skipped the part about love' steelt van R.E.M., maar ik geef voorkeur aan de demoversie (te horen op de DVD No More Video) waarin 'Via' wordt gezongen in het refrein.
Op de uitgave die ik heb, volgt dan het prachtige Right As Rain. Dit nummer, dat de zanger schreef naar aanleiding van de dood van zijn vader, is grote klasse. Tekstueel vind ik deze echter een tikkeltje naïef: zinsflarden als 'I'm a drunk by name', 'I'm a man by name' en 'I'm a saint by name' (zijn echte naam is Thomas Barman) zijn toch wat flauw.
Na het ingetogen Right As Rain volgt het uitbundige Mute waarin de tempowisselingen aanwezig zijn die zo typisch zijn voor dEUS. Klasse.
Ook het magistrale Let's Get Lost (de titel verwijst naar Chet Baker) is een van de betere songs, waarbij mij vooral de uitstekende zang opvalt.
Dan volgt het absolute hoogtepunt van deze plaat met Hotellounge (Be The Death Of Me), één van de mooiste songs die ik ken. Dit epische lied vat deze groep perfect samen: er is plaats voor gekte en chaos, maar de melodie speelt toch nog steeds de hoofdrol.
Het frivole Shake Your Hip is voor sommigen overbodig, maar ik stoor er me zeker niet aan en denk er zelfs nooit aan om mijn vinger richting skip-toets te bewegen.
Great American Nude, genoemd naar het schilderij van Wesselman, houdt het torenhoge niveau moeiteloos aan. De ietwat bevreemdende outro is de perfecte inleiding voor de parel die volgt.
En dat is uiteraard het onderschatte Secret Hell. Als rustig nummer vind ik deze nog sterker dan Right As Rain, en de uitbarsting op het einde gaat door merg en been.
Afsluiter is het onbezonnen Divebomb Djingle, een erg aanstekelijk liedje dat deze trip op gepaste wijze afsluit.
Worst Case Scenario is van de eerste tot de laatste seconde genieten. Hoewel ik The Ideal Crash iets beter ken (waarschijnlijk ook omdat in het boekje van Worst Case Scenario geen volledige lyrics staan), geef ik deze toch de eerste plaats in mijn top 10. De genialiteit en de bezieling van dit album heb ik nog nergens anders gevonden.

avatar van deric raven
5,0
Na het vreemdste intro wat ik ooit gehoord heb (zit totaal geen logica in, maar hoort er gewoon bij) begint het mooiste nummer dat er ooit gemaakt is. Suds & Soda heeft totaal geen opbouw, maar ramt er gelijk op los. Ik snap nog steeds helemaal niks van dit nummer, maar het is geniaal. De langere versie die op dit album staat is beter dan de ingekorte single versie.
Alsof een album van Velvet Underground op 45 toeren af gespeeld wordt.
Het samenspel tussen Barman en Carlens is nooit meer overtroffen.
Vervolgens een stukje Tom Waits met stuwende baspartijen in W.C.S., ook hier zit zo’n rare niet te plaatsen break in, waar je op de achtergrond een piano ergens weg gestopt hoort, en waar komen die blazers vandaan?
Vet knallend einde trouwens.
Het dromerige Jigsaw You is gewoon cleane shoegaze.
En daar is de weggewerkte piano weer.
En toen was hij weer verdwenen.
Ook Morticiachair is verder een grote rol voor de bas, die dus ook op de achtergrond aanwezig is. Ook de combi tussen overstuurde gitaar en gespannen viool is geslaagd.
Via is na Suds & Soda het tweede hoogtepunt, en doet me sterk aan hun eerste single Zea denken. Een liefdesliedje waarin het stuk over de liefde uiteindelijk toch maar is weg gelaten.
Het sfeervolle Right As Rain is blijkbaar een live opname; zegt wel weer eens wat over de kwaliteit van dEUS. Ondanks dat harde stukken op dit album met zachte stukken worden af gewisseld; klopt het wel allemaal.
Mute werd gedeeltelijk gebruikt bij een auto reclame, en is alles behalve zwijgend. Het is een manische overspannen trip in het hoofd van iemand waarbij bijen blijven rond zoemen.
Bij Let’s Get Lost valt vooral de viool op. Hier blijkt weer eens dat dit album met hoofdtelefoon geluisterd moet worden. Weer een nummer met meerdere lagen.
De bijen zijn trouwens nog steeds aanwezig.
Hoe ongelofelijk is het dat bij het rustigste (en derde hoogtepunt) juist een kapotte opgeblazen versterker doorheen klinkt. Hotellounge heeft het mooie rustige gitaarwerk afgewisseld met het harde werk. Waarschijnlijk toch het meest toegankelijke nummer.
Shake Your Hip
Tja………
Is dit nummer ooit zoveel jaar later uitgewerkt tot The Architect?
Great American Nude is volgens mij een uit de hand gelopen jamsessie.
Al denk ik ook regelmatig dat zo elk nummer van dEUS ontstaat.
Leuk dat Sonic Youth achtig einde.
Secret Hell is meer een klein geheim pareltje, ergens achteraan.
En zonder Divebomb Djingle zou de Kid A van dEUS My Sister = My Clock er ook nooit geweest zijn. Je begrijpt het natuurlijk al; dit vind ik het slechtste nummer van Worst Case Scenario, maar is wel een waardige afsluiter voor een album met die titel.

Maar waarom niet die prachtige single Zea er op?
Ruimte genoeg.

avatar van Slowgaze
4,5
dEUS is een Vlaamse rockband, in 1994 bestaande uit vier muzikanten en een bassist. Dit groepje bohémiens is beïnvloed door vage bandjes als Sonic Youth, de Pixies en The Velvet Underground en excentrieke types als Frank Zappa, Tom Waits en Kapitein Biefstuk. Dat dit langharig, werkschuw tuig een album op heeft genomen dat de gehele muziekwereld in de Benelux op zijn kop zette (heb ik zelf niet meer meegemaakt trouwens), is dan ook geen verassing.
Stuk voor stuk zullen we nu de nummers op dit aparte plaatje doornemen. In het intro horen we een vrouw allerlei medische zaken bespreken in een taal die mij niet bekend voorkomt in mijn oren.
Het daaropvolgende “Suds & Soda” is een energiek nummer met John Cale-vioolwerk en stiekem behoorlijk foute, maar o zo catchy punkpop-refreintjes. Die afgeknepen keeltjes doen het hem. Wat u noemt een geniale track.
“W.C.S. (First Draft)” volgt daarop. Drijvend op een baslijntje dat “geleend” is van mede-idioot Frank Z., praat-zingt Tommeke allerlei vreemde zinnetjes. Overigens komt er ook een pianootje langs van een oude jazzpianist. Aan het einde van het nummer explodeert het gitaarwerk helemaal en mag ook de rest een deuntje meezingen. U begrijpt het, ook dit is echt koning.
“Jigsaw You” is een typisch klein liedje dat heel prettig langs komt drijven. Charmant in zijn eenvoud, zo noemen we dat. Zie je nou wel dat die aanstellerij niet verplicht is. Het nummer beklijft daarom wel wat minder.
De heren hebben zich twee en een halve minuut netjes gedragen en daarom moet “Morticachair” maar weer zo gek mogelijk gebracht worden. Kapitein Biefstuk jamt met Sonic Youth, zoiets. Ik heb er één woord voor: Fantastisch!
Het naar mijn bescheiden mening iets mindere “Via” leent zijn refrein van R.E.M.’s “Low”. Dat zijn nog eens een nette, verzorgde jongemannen. Mogen deze hippies een voorbeeld aan nemen.
“Right as Rain” is een akoestisch liedje dat mij in de verte doet denken aan “Song to the Siren” van ons aller Tim Buckley. Een groeiertje, maar dreigt onder te sneeuwen tussen al dat malle kabaal van de andere liedjes.
In “Mute” is de ritalin van het vorige nummer uitgewerkt, maar dat mogen we niet weten. Daarom wordt er eerst heel rustig gedaan, om daarna allerlei kanten op te stuiteren. En daarna is men weer even rustig. Om vervolgens te gaan stuiteren, om te eindigen met een flinke lading lawaai. De heren producent mogen namelijk ook een riedeltje meejammeren op de elektrieken gitaar.
“Let’s Get Lost” is ontzettend deprimerend, zwaar aangezet nummer. Precies goed voor deze hypochonder dus.
“Hotellounge” ga ik niets over zeggen, want dat is wel genoeg gedaan. Wel een fijne dynamiek in dat nummer. Rickie Lee Jones wordt even genamecheckt.
“Shake Your Hip”, dat is nou eens een albumhoogtepunt. Vreselijk foute glamrock, maar omdat het dEUS is mag het en getuigt het van eigenzinnigheid en niet van Queen nadoen.
“Great American Nude” is vernoemd naar een serie pop-art schilderijen van Tom Wesselman. Een vreselijk gek nummer, dat ook wel weer hip is. Die screams doen het hem.
“Secret Hell” komt langzaam op gang en ontpopt zich tot een fijn, ingetogen werkje met mooi drumwerk.
In de lo-fi afsluiter “Divebomb Djingle” zingt Tommeke met een hoog piepstemmeke. Niet minder dan briljant, u begrijpt het al. O ja? Dat album? Dat mag er wel zijn hoor. 4,5/5

avatar van Gajarigon
2,0
Onze Belgische trots, dEUS. Ik kan mezelf, ondanks verwoede pogingen, maar niet brengen tot het ten volle appreciëren van hun muziek. Te veel nutteloze geluidjes, geneuzel, herhaling (Suds & Soda ) ... het ligt me echt niet.

avatar van principal2000
2,5
Ik vind dit een wisselvallig album. Bij vlagen melodieuze alternatieve rock en af en toe $!@#%-herrie. Gelukkig vaak ook een goede combinatie van beiden. Mute en Suds & Soda zijn daar in mijn ogen voorbeelden van. Op het eerste gezicht voor iemand die niet van alternatieve rock houdt is dit herrie, maar er zit toch ook iets melodieus in wat het toch een goed nummer maakt. Daarnaast doen verschillende nummers mij denken aan bands als Radiohead. Het gaat om de melodieuze, rustigere (meer ingetogen) nummers waarbij er sprake van zang is in plaats van krijsen (dat ligt mij niet zo). Jigsaw You, Via en Hotellounge zijn voorbeelden van. De overige nummers vallen bij mij een beetje wisselend in de smaak. Ik merk ook dat ik dat viooltje (dat is het toch) soms erg veel toegevoegde waarde vind hebben, maar af en toe ook heel irritant. Ik vind het vooral jammer dat aardig tot goede tracks soms "verpest" worden door clichématig hardrockgedrag of experimenteel geluid. Maar dat is wellicht ook voor velen juist de charme van dit album. Ik ben sowieso niet van de rock en hou meer van het melodieuze. Deze band is voor mij waarschijnlijk iets te experimenteel, maar toch vond ik het album een aantal sterke nummers bevatten en niet slecht. Ik ga echter niet mee met het albumgemiddelde. Het album zweeft tussen de 3* en 3,5*. Ik kies nu voor de hogere score.

avatar van davevr
3,0
Ik heb er voor de eerste keer in tien jaar naar geluisterd, en ik vind het nog niets. Ik dacht voor vandaag dat dit vooral kwam omdat ik van 93 tot 96 in het Vk woonde. en zodoende de hele hype gemist heb. Ik vind ze dan ook nogal overroepen. maar misschien ben ik toen gewoon nogal verwend geweest op muzikaal vlak in die periode. Als ik ze tegenover de groepen waar ik toen naar luisterde zet, verliezen ze elke keer de strijd. Ik heb een nogal omvangrijke platencollectie opgebouwd en dit is 1 van die platen waarvan ik niet zou merken dat ze verdwenen zou zijn. Nu moet ik wel zeggen dat ik de opvolger een pak beter vindt dan de deze.

In elk geval zijn ze belangrijk geweest voor de vaderlandse rockmuziek qua invloed.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Ah nostalgia

Ik heb het altijd een beetje moeilijk gehad met de Island-versie van deze plaat. De bizarre reden daarvoor was dat ze bij de lokale bibliotheek in mijn thuisstad Eindhoven enkel de originele versie van deze plaat te leen hadden, uitgekomen bij het kleine label Bang!, en aan die versie was ik bij eerste kennismaking verknocht geraakt. Vreemd, want de Island-versie is bijna objectief beter te noemen, met de inclusie van 'Great American Nude' en vooral 'Right as Rain.' Het enige dat exclusief is aan de Bang!-versie is het redelijk weglaatbare 'Let Go.' Maar zo werkt het menselijk brein.

Iedereen die een boontje voor deze plaat ontwikkelt, moet dan ook de reissue van enkele jaren geleden in huis halen. Dit is een release waarvan de toegevoegde b-kantjes ook echt iets toevoegen. Zea, van de debuut-ep, bijvoorbeeld. Nog zo eentje. En dan zit er een dvd bij de Deluxe Edition, en als het menu daarvan opstart, zie je hoe Beavis en Butthead reageerden op de clip van 'Suds 'n Soda'. Oh man, de middelbare schooltijd, vergeeld onder zo'n dikke laag nicotineaanslag. Soms vind ik het jammer dat ik niet meer rook.

Fuck dit was radicaal toen. Voor mij, bedoel ik dan. Ik had natuurlijk nog nooit Velvet Underground of Captain Beefheart of Charles Mingus gehoord. Dat was ook nog niet zo makkelijk, in die tijd. Op de radio hoorde je happy hardcore en zo. Mijn vrienden en ik, we hielden van rock. De meeste van die vrienden gingen later naar metal luisteren, maar ik graviteerde meer naar de alternatieve rock. De twee belangrijkste platen die daarvoor zorgden waren 'The Bends' en deze.

Ergens vind ik deze nog steeds beter, maar dat komt ook vooral omdat Barman & Co, ondanks alle gekte, met beide voeten op de cafévloer tussen het verschaalde bier en de peuken bleven staan.

avatar van Johnny Marr
4,5
En zo heb ik ieder studioalbum van de meest geliefde rockband van België beluisterd. U leest het goed, hun grootste klassieker heb ik voor het laatst bewaard. The Ideal Crash vind ik nog steeds het beste wat ze hebben gemaakt, maar dit is zonder twijfel hun sterkste album na die eerstgenoemde.

Knotsgek en van-de-hak-op-de-tak maar toch een ijzersterk geheel. Bij opvolger In A Bar, Under The Sea vind ik de experimentelere nummers minder geslaagd, alhoewel daar ook bijna alleen maar goede nummers op te vinden zijn.

De grootste verborgen parel is 'Right As Rain', die zelfs niet op de originele versie stond. Het kon zo door Neil Young himself geschreven zijn, zo intiem en intens klinkt dit liedje.

'Secret Hell' verdient ook een speciale vermelding. Dit is namelijk het tweede rustpuntje op het album (Hotellounge niet meegerekend, want die barst toch wel flink los op het einde). Het heeft iets schattigs, het klinkt minder serieus als 'Right As Rain' maar zeker niet minder mooi. De tekst daarentegen is zeker niet schattig te noemen:

You know we'll just never tell
If someone's got a secret hell


You, you should be haunting me
Some drift get twisted before I even touch 'em
You should be scaring me
But don't i only scare myself?


Deze prachtige compositie ging de ideale afsluiter geweest zijn, maar dan komt toch wel het enige minpuntje van het album er nog aan: de abominabele afsluiter 'Divebomb Djingle'. Wat bezielde de band in godsnaam? Dit liedje vind ik echt op niets slaan. Jammer, want 'Secret Hell' ging een prachtig einde van het album geweest zijn.

Morgen zie ik ze voor de tweede keer in mijn leven live en dit in één van de gezelligste zalen van België: de Vooruit in Gent! De eerste keer was trouwens op Werchter 2012, wat blijkbaar een erg matig optreden was wat ik kon afleiden uit de vele negatieve reacties na afloop van de show. In de pers werd dit optreden ook zwaar afgebroken.

Ik hoop op een rustpunt in de setlist om even op adem te komen, en dan zouden ze met 'Right As Rain' of 'Secret Hell' toch niet veel verkeerd kunnen doen bij mij (en bij vele anderen ook niet lijkt me, toch?). Ofwel zijn ze in een hevige bui en gooien ze een freakshow als 'Morticiachair' voor onze voeten, een nummer dat ze nog regelmatig live spelen aan de recente setlists te zien.

avatar van Reijersen
2,5
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Wat ik wist van dEUS? Dat ze uit België komen. Daar hield het van te voren wel mee op. Een album die een bepaalde schizofrenie heeft voor mij. Ik vind namelijk de ene helft van de nummers wel interessant en de andere helft vrij vervelend. Tot de rij van interessante nummers behoren W.C.S, Jigsaw You, Via, Let Go, Hotellounge en het mooie Secret Hell. Dit zijn voor mijn gevoel ook meteen de meest rustige songs op dit album. De anderen vind ik vrij vermoeiend (kan blijkbaar gewoon slecht luisteren naar heel veel gitaar) en schreeuwerig.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:44 uur

geplaatst: vandaag om 08:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.