menu

The Who - Who's Next (1971)

mijn stem
4,15 (885)
885 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Track

  1. Baba O'Riley (5:08)
  2. Bargain (5:32)
  3. Love Ain't for Keeping (2:10)
  4. My Wife (3:40)
  5. The Song Is Over (6:13)
  6. Getting in Tune (4:50)
  7. Going Mobile (3:42)
  8. Behind Blue Eyes (3:42)
  9. Won't Get Fooled Again (8:32)
  10. Pure and Easy * (4:19)
  11. Baby Don't You Do It * (5:13)
  12. Naked Eye * (5:22)
  13. Water * (6:25)
  14. Too Much of Anything * (4:24)
  15. I Don't Even Know Myself * (4:54)
  16. Behind Blue Eyes * (3:25)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 43:29 (1:17:31)
zoeken in:
avatar van RuudC
2,0
Deze marathon over The Who ging met The Who Sell Out al een beetje mis, maar nu met Who's Next is me wel duidelijk dat dit 'm niet meer gaat worden. Tijdens het luisteren ben ik me zelfs gaan afvragen of ik wel hetzelfde materiaal hoorde als al die mensen die hier zonder enige twijfel 5* neerplempen.

Ik heb inmiddels wel door dat The Who niet de stevige hardrockband was die ik wel in mijn hoofd had. Prima. Omschakelen kan ik best, maar dan moet het materiaal wel goed zijn. EIgenlijk hoor ik hier niets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Bij de gebruikte keyboards op de opener en afsluiter kom ik op mijn meest positieve gedachte en dat is dat de band daar zelfs bijna vijftig jaar na uitbrengen vrij modern klinkt. Maar zoals ik al zei, is dat het meest positieve dat ik kan bedenken. Ik val namelijk een beetje in slaap bij deze plaat. De hoes ziet er 'stoer' uit, maar dat uit zich niet in de muziek. Het is wat koddig. Suf zelfs bij vlagen. Bij My Wife ga ik me flink irriteren aan het valse zingen en vraag ik me oprecht af wie dit nou echt mooi vind. Behind Blue Eyes ken ik vooral van de cover uitgevoerd door Limp Bizkit. Ik kan me nog goed de heisa van toen herinneren, want veel mensen spraken er schande van. Ik denk dat het meer iets zegt over hoe men tegen Limp Bizkit keek, dan het nummer zelf, want The Who brengt het ook uitermate saai. Ik vind The Who hier echt ongelooflijk zeikerig klinken. Voor mij staat het wel vast: dit is niet mijn band. (maar ik ga wel door met de marathon)


Tussenstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. The Who Sell Out
4. Tommy
5. Who's Next

avatar van bikkel2
4,5
Streng oordeel. Het kan wel kloppen dat de studioproductie de band minder laat vlammen.
Ik vind Tommy ook vrij lauw en soft geproduceerd.
Live had het meer ballen, dat is zeker.
Maar dat is niet aan de orde in jou marathon.

avatar van LucM
5,0
RuudC houdt vooral van hardrock en begrijpelijk. The Who is geen hardrockband maar kunnen wel stevig rocken. Deze band is veelzijdig wat ze op dit album tonen: meer uitgesponnen rocknummers, een ballad en het gebruik van synths wordt hier niet geschuwd. Een album dat helemaal in de tijdgeest past maar wel tijdloos is.

avatar van ArthurDZ
4,5
Gewoon eens Live At Leeds proberen voor het echte rockwerk, RuudC (zoals ik nu)

avatar van RuudC
2,0
Nou ja, het schoot wel door mijn hoofd dat The Who een live een grote naam is. Ik heb de band eigenlijk niet gevolgd tijdens de recente tours en ben natuurlijk te jong om ze te kennen van hun hoogtijdagen.

avatar van ArthurDZ
4,5
Off-topic berichten verwijderd.

avatar van lennert
4,5
Als we een marathon doet levert het soms wel eens andere meningen op, maar dat de mening bij Who's Next zo zou verschillen had ik niet verwacht. Ik hoor hier namelijk een bijzonder gemotiveerde en krachtige band die een aantal weergaloze topcomposities op de luisteraar afvuurt. Baba O'Riley heb ik altijd al een prachtige track gevonden, maar ook Bargain, The Song Is Over en vooral Won't Get Fooled Again zijn ware krakers. Het moment dat Limp Bizkit Behind Blue Eyes coverde reageerde ik nog met een 'oh, ze kunnen wel nummers schrijven', tot ik erachter kwam dat het origineel zoveel malen beter is. Ook nu nog steeds een fantastische track. Who's Next is een hele fijne verrassing en eentje waarvoor ik van de week meteen even naar de cd zaak zal rennen om hem ook aan te schaffen!

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Tommy
3. A Quick One
4. My Generation
5. The Who Sell Out

avatar van gigage
Na het teleurstellende face dances en het van radio getapete wat rommelige rockpalast concert begin jaren 80 wel eens aan the who begonnen. Maar het eigenaardige slaggitaarspel van Pete Townsend ligt me niet echt (ook live niet) Maar het valt niet te ontkennen dat de songs op Who's Next sterk in elkaar zitten. Het is ook wat makkelijkerr te behappen dan het wat pretentieuse Quadrophenia. Maar misschien moet ik die ook nog eens in de herkansing gooien.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Vaak gezien als de beste plaat van deze band. Terecht? Bij het opnieuw draaien en ontdekken van hun discografie valt mij juist op hoe weinig kwalitatief verschil er eigenlijk zit tussen Sell out, Tommy, dít album en Quadrophenia – allemaal geweldige platen die op hun eigen mérites bijna maximaal scoren. Misschien dat ik elk van deze vier nèt een beetje beter vind dan z'n voorganger (met uitzondering van Sell out die ik echt een straatlengte beter dan A quick one vind), en Who's next staat dan voor mij als bijna het beste dat deze band heeft voortgebracht. De composities zijn gevarieerder met meer dynamiek, het instrumentarium is rijker dankzij de verschillende gastmuzikanten plus de anders klinkende gitaren en natuurlijk Townshends synthesizers, Moons drumwerk is gedisciplineerd wanneer het moet en woest wanneer het mag (Bargain!), de bijdrage van Entwistle knalt bijna uit de speakers, Daltrey heeft zijn brul inmiddels geperfectioneerd, en met de opener en de afsluiter hebben ze twee voor de eeuwigheid bestemde klassiekers in huis (huidige stand bij de Favoriete Tracks: Baba O'Riley 314 stemmen, Won't get fooled again 279, Behind blue eyes 113, Bargain 40).
        Qua bonustracks is de uitgebreide uitgave uit 1995 net zo gul als die van Live at Leeds, maar helaas wel wat minder succesvol. Pure and easy is een prachtig nummer dat gemakkelijk met de hoogtepunten van het oorspronkelijke album meekan, maar daarna wordt het een stuk minder. Waarom zowel de Small Faces als de Band als de Who Baby don't you do it leuk genoeg vond om te coveren is mij altijd een raadsel geweest, en Naked eye en Water bevatten allebei interessante ideeën maar gaan allebei ook te lang door met veel herhalingen en veel plechtstatigheid. Pas Too much of anything en I don't even know myself komen weer op niveau, en de vroege versie van Behind blue eyes is een aardige maar niet opzienbare variant.
        Maar goed, al die extraatjes tellen niet mee in (en doen dus ook niets af aan) mijn waardering van dit album. Quadrophenia is mij nog net iets dierbaarder, maar als compact rockalbum èn als een staalkaart van het geweld dat dit kwartet ook in de studio wist te ontketenen is Who's next moeilijk te overtreffen.

avatar van ricardo
5,0
Voor mij het volmaakte album van The Who, dit album klopt van begin tot eind. Het eerste en laatste nummer zijn voor mij de uitschieters. Eigenlijk kan ik van deze en Quadrophenia als enige The Who album genieten, de rest is niet zo aan mij besteed. Maar dit album vind ik dan ook gelijk zo goed dat hij in mijn top 10 aller tijden staat.

Thekillers87327
Naast Baba O Riley en wont get fooled again vind ik de overige nummers erg saaitjes hoor. Kwestie van smaak natuurlijk ook. Af en toe hoor ik Eagles, vooral in wont get fooled again. Prima album maar zal deze niet vaak draaien.

avatar van bikkel2
4,5
Interessante vergelijking The Who en Eagles.
Maar als jij het hoort.

Thekillers87327
bikkel2 schreef:
Interessante vergelijking The Who en Eagles.
Maar als jij het hoort.

Op het nummer wont get fooled again hoor ik het er best erg in

avatar van nlkink
4,0
Misschien bedoeld hij Go Ahead Eagles.

Thekillers87327
Ik ben de enige weer hoor ik haha

avatar van Film Pegasus
3,5
The Who had vooral een stevige live reputatie en was in de jaren '60 nog meer een frisse vooruitstrevende band met sterke muzikanten. Anno 1971 mag het wat meer virtuoos gaan, waardoor de rock meer voor de muzikanten dan voor het publiek wordt. Geen 'My Generation' meer te horen hier. En dat rauwe mis ik toch wel. Al kan je niet ontkennen dat het een aangenaam album is. De nummer staan er wel en als je de bonustracks even wegdenkt, is dit een echte klassieker. Maar mijn topfavoriet zal het niet worden.

avatar van teus
5,0
Film Pegasus schreef:
The Who had vooral een stevige live reputatie en was in de jaren '60 nog meer een frisse vooruitstrevende band met sterke muzikanten. Anno 1971 mag het wat meer virtuoos gaan, waardoor de rock meer voor de muzikanten dan voor het publiek wordt. Geen 'My Generation' meer te horen hier. En dat rauwe mis ik toch wel. Al kan je niet ontkennen dat het een aangenaam album is. De nummer staan er wel en als je de bonustracks even wegdenkt, is dit een echte klassieker. Maar mijn topfavoriet zal het niet worden.

Ik snap jou wel ,maar smaken....
Dit Who album is wel mijn Topfavoriet ,en daarna Tommy
En ik vind ....dat rauwe is nog steeds aanwezig op dit album
Denk aan Bargain en Won't get fooled Again
Heb dit album i.g hoger staan dan bv de hit My Genaration

avatar van dominicano fonso
5,0
Samen met Tommy het beste album van The Who. Ze hadden in die tijd ook een sterke live reputatie.

Dit is weer zo'n band dit ik wel ken, maar ik heb niks in mijn platenkast van hen. Deze is misschien wel een aanrader als ik de scores zie op MM ............

avatar van jorro
4,5
Op plaats 3 van de 100 Greatest Albums of 1971 vinden we dit album. Het staat op #2 in de huidige lijst over 1971 van Best Ever Albums. Vermeldenswaard is nog dat het daar in de lijst aller tijden nu op 37 staat.
En het is ook een erg prettig album. Ik heb het destijds met 4* beloond maar ik twijfel over een halfje erbij.
Dat komt niet alleen door Baba O'Riley en Won't Get Fooled Again. Ook The Song Is Over en Getting in Tune dragen daar sterk aan bij.Going Mobile is wat mij betreft het enige twijfelgeval op dit album. Behind Blue Eyes trekt me echter over de streep.
De energie die in dit album is te horen is uniek. Opzwepend en stil zitten is onmogelijk Klasse.
Enne....De bonusnummers reken ik niet mee in de score, maar ook die bruisen behoorlijk.

avatar van aERodynamIC
4,0
Ook al weer 50 jaar oud geworden vandaag. Blijft toch staan als een huis. Of betonblok (waar dan weer tegenaan gepist is).

4,0
aERodynamIC schreef:
Ook al weer 50 jaar oud geworden vandaag. Blijft toch staan als een huis. Of betonblok (waar dan weer tegenaan gepist is).
en nog geen betonrot te ontdekken!

avatar van Poles Apart
4,0
Een jaar te laat, ter ere van de 50-jarige verjaardag:

Pete Towshend confirms Who's Next reissue for 2022

avatar van Reijersen
3,0
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Natuurlijk een bekende naam, maar veel muziek heb ik van The Who nog niet gehoord. Zo kijken naar de tracklist van dit album kende ik op titel in eerste instantie alleen Baba O’Riley, een wat chaotisch nummer in mijn beleving. Nu heb ik gedurende het hele album wel het gevoel dat ze bij The Who heel veel in nummers willen stoppen. Alsof alle ideeën die ze hadden ook echt in de songs moesten komen. Dat maakt het mijn inziens allemaal wat onrustig. Wel een heel fijne stem voor deze muziek trouwens. Love Ain’t for Keeping en Getting in Tune zijn voor mij de beste nummers.

avatar van ricardo
5,0
De deluxe versie met de tweede cd een live album uit 1971 is echt super! Niet zo direct en duidelijk als Live at Leeds, maar ook niet veel minder! Geweldig om het ook live te kunnen horen met de super nummers van dit geweldige studio album! Dit is en blijft voor mij het ultieme The Who album, en live natuurlijk superieur aan de studio versies!

avatar van Gyzzz
2,5
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #206

Who’s Next is er in de RYM-lijst eentje waar ik op voorhand een beetje bang voor was: Baba O’Riley, dat ik goed ken van zijn succesjaren in de MuMeladder, ontwikkelt zich vanuit een mooie opening naar een kolderiek en opgeblazen epos en Behind Blue Eyes vind ik een oversentimentele tranentrekker. Twee oudere heren staren me, zonder ogenschijnlijk ook maar iets van hun ego voor zelfrelativering verruild te hebben, op de Spotify bandfoto door hun zonnebrillen aan. De hoes lijkt uit de ‘hoe-hoort-een succesalbum-eruit-te-zien’ catalogus lijkt te komen. Lijkt, want het plas-element zorgt voor enige zelfspot en abonnementshouders op die hoezencatalogus als Oasis en U2 bestonden anno ‘71 nog niet. Zo lukt het nog net om met open vizier de plaat in te duiken. Toch kom ik hier op het punt dat het me vooraf al zou verrassen als ik deze LP goed ga vinden.

Starten met ‘Baba O’Riley’ dus. Intrigerende titel – ik lees dat hij onder meer vernoemd is naar Terry Riley, op wiens werk het openingsmotief, dat door de hele track heen meandert, geïnspireerd is. Maar waar ik van Terry Riley thuis twee platen (‘In C’ als bekendste) in de kast heb staan die me meeslepen door de minimalistische verkenning van het motief zelf, gebruikt The Who het als functionele opmaat naar heel veel groots. Daarmee verliest het voor mij zijn intrinsieke kracht. Ik lees dat ‘Baba O’Riley’ initieel 30 minuten duurde, maar is ge-downsized tot een 5-minuten versie voor deze plaat. Mijn bezwaar: zo klinkt het nummer ook – als een groots epos gecomprimeerd tot consumeerlengte. Er gebeurt vanalles, het werk grossiert in grootsheid en tegelijkertijd klinkt het heel vrijblijvend. Ik verlang daarbij naar ofwel meer subtiliteit ofwel meer consistentie. In de zang ondertussen mis ik vervreemding of tenminste dat vleugje absurditeit dat de hoes kenmerkt. Dit is puur een smaakkwestie, want het is ontegenzeggelijk een doordachte en vakkundig uitgevoerde compositie.

Ook de op het eerste gezicht meer straightforward nummers als ‘Bargain’ lijden zeker niet aan gebrek aan interessante ritmes, verrassende wendingen of geïnspireerde opbouw. Toch kan ik me er moeilijk mee identificeren en klinkt het me nogal gedateerd. De tracks die volgen vallen in een vergelijkbaar niemandsland: het is niet echt subtiel, maar ook niet echt hard. Het is niet vervreemdend, maar raakt ook niet aan concreet identificeerbare situaties. Het is vaardig, maar ook afstandelijk: de plaat kruipt nergens onder mijn huid. Daarmee komt dit gezelschap meer op me over als vakmuzikanten dan als kunstenaars of nabij gezelschap. Het album meer als historisch document dan als tijdloos werk. Er staan buiten het pathetische ‘Behind Blue Eyes’ geen uitgesproken zwakke tracks op, maar ondertussen ook weinig dat ik vaker zal draaien. Enkel de eerste helft van afsluiter ‘Won’t Get Fooled Again’ steekt er voor mij bovenuit, met zijn meanderende synthesizer die het nummer een goede drive geeft en mooi interacteert met de gitaren. Dat de track met ruim 8 minuten veel te lang duurt voor hoe concreet hij is, neem ik op de koop toe.

Normaalgesproken voorzie ik lagere scores graag van een uitgebreide toelichting als het favoriete artiesten of genres betreft waarin een bepaald werk erg tegenvalt. Voor alom bewierookte muziek die me in het algemeen niet ligt – zoals deze uberklassieker van The Who - vind ik dat lastiger, en is het vaak aanlokkelijk om ofwel helemaal niet te stemmen, of de stem in stilte te plaatsen. Deze RYM-lijst maakt het op een leuke manier uitdagend om mezelf te ‘dwingen’ om ook platen als deze aandachtig te beluisteren en te bevatten (en verwoorden) wat me er wel en niet in bevalt. Aan Who’s Next kun je meteen horen dat de makers een succesvolle carrière in de muziek hebben gehad. De doordachtheid, overgave en overtuiging zijn onmiskenbaar. De muziek zit ze hoorbaar als gegoten. Maar diezelfde muziek doet mij absoluut niets. Voor mij is dit te aards om mezelf in te verliezen, maar te onpersoonlijk en achterhaald om van te genieten.

2.75*

avatar van bikkel2
4,5
In ieder geval een duidelijke en goed onderbouwde review Gyzzz en dat is goed om te constateren.
Who's Next heeft de status van een klassieker, volgens velen was de band toendertijd op zijn top, maar met het conceptalbum Quadrophenia van 2 jaar later overtreffen ze deze vind ik zelf.
Ik lees "gedateerdheid" in jou stukje en in wezen kan dat ook niet anders. Het is een plaat die 51 jaar geleden het levenslicht zag en ondanks dat het album ongetwijfeld diverse remasters heeft, is het een typische 70's plaat, maar misschien in 1971 juist zijn tijd een beetje vooruit.
Who's Next klinkt wat mij betreft nog altijd krachtig en duidelijk. Dat was in veel gevallen anders toendertijd.
Verstopte drums/ bas ergens achter in de mix, fletse producties, hier is wel werk van gemaakt.
Leeftijd zal ook een rol spelen. Wat voor de oudere MusicMeter user (ik schaar mijzelf er ook onder inmiddels) vanzelfsprekend een klassieker is - en dan ook niet eens altijd - is het voor jongere users wellicht een andere beleving en luisterervaring en smaak blijft uiteraard ook een belangrijke factor.
Dat is iets wat gerust meer zal voorkomen en dat is helemaal niet erg.
Je hebt het geprobeerd en dat is prima.

avatar van LucM
5,0
Je kunt The Who niet verwijten dat ze niet de opnametechnieken van 2022 hadden. Wat mij betreft is dat een album die (zeker na remastering) sterk overeind blijft door de krachtige zang van Roger Daltrey, het sterke en afwisselde songmateriaal en de drums van Keith Moon moeten ook vermeld worden. Ik kan geen huidige rockband van dat niveau vinden.
Met Behind Blue Eyes zitten velen met de cover van Limp Bizkit in hun hoofd maar de versie van The Who is oneindig veel beter.

avatar van bikkel2
4,5
Het was ook een andere tijd LucM. Hedendaagse rockmuziek is in veel gevallen een herhaling van zetten en dus minimale ontwikkeling. Er zijn heus nog uitstekende rockbands, maar de "signature" is lastiger waar te nemen. Ook een feit: er was meer artistieke vrijheid en geduld.
The Who was geweldig op het moment dat ze van start gingen en bouwden het uit tot iets heel groots.
Maar eerlijk is eerlijk, na Moon's dood was het artistiek eigenlijk wel op. En dat is inmiddels ook al heel lang geleden.

avatar van LucM
5,0
Mee eens, na de dood van Keith Moon heeft The Who weinig interessant materieel meer uitgebracht.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:14 uur

geplaatst: vandaag om 21:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.