Slayer - Reign in Blood (1986)

Daar hebben we het gelukkig nog niet over gehad

Slayer weer terug in Top 2000. Vermakelijk.

Doorgestoken kaart, natuurlijk.

Valt mee toch lijkt me? Eerder doorgestoken kaart dat het nummer er vorig jaar niet in stond, terwijl ik me niet kan voorstellen dat er te weinig op gestemd werd voor een plaatsje ergens onderin.

Wat mij betreft klopt alles aan dit album, een ware klassieker, hoorde destijds op Vara's Vuurwerk Necrophobic, de power, snelheid en vliegende solo's, de zuivere stem van Tom haha, zoiets had ik toen nog nooit gehoord. Een half uur lang dendert de Slayer wals op dit meesterstuk, zonder ook maar een moment te vervelen. Door de jaren heen heb ik het album regelmatig uit de kast getrokken, en nog steeds.

Super album en beste van ze PUNT

Sinterklaas valt dit jaar in december, hotdoginferno.

Nog steeds Slayer's beste album, wat mij betreft, met 29 minuten kort maar zeer krachtig. Opener Angel Of Death hakt er direct ongenadig in, waarna het album meedogenloos doorbeukt tot en met de geweldige afsluiter Raining Blood. Hier valt geen speld tussen te krijgen. Ook produktioneel staat dit nog steeds als een huis. Rick Rubin heeft zelden beter werk afgeleverd.

Wat mij betreft de ultieme metal plaat. Als ik metal aan een alien zou moeten uitleggen, dan zou ik ze Reign in Blood laten horen. Werkelijk alles klopt aan deze plaat en niet in de laatste plaats de speelduur. Je moet er toch niet aan denken dat dit 3 kwartier of zelfs een uur zou duren. Nee, de absolute essentie van metal kun je in een half uur vangen. Slayer bevestigt dat met Reign in Blood.

Dit album mist volgens mij toch echt de veelzijdigheid van metal (een verzameling van subgenres) om die toegeschreven ambities waar te kunnen maken.
Overigens, als het de essentie van metal zou vangen dan volstaan 5 minuten ook want na Angel of Death komt er wat dat betreft niks nieuws meer.

Met deze plaat heeft Slayer destijds de standaard gezet. En na 30 jaar kan ik er nog steeds met veel plezier naar luisteren.Staat in mijn top 5 allertijden.

Sinds de platenspeler weer een prominente plek in mijn huis heeft draai ik originele plaat weer met enige regelmaat. Absolute mijlpaal in het genre, trendsettend op snelheid, productie en agressie.
Als ik al een minpunt zou moeten noemen is het de dubieuze tekst van het openingsnummer.

Deze erg populaire Slayer plaat heb ik al wel eens vaker geluisterd maar nog nooit wat van laten horen hier of ergens anders, ik kende Slayer niet maar al mijn vrienden vertelde me dat ik sowieso 'Raining Blood' eens moest gaan luisteren, en toch door dat besluit ben ik in Slayer gerold en kende ik dit album al wel. En tot zoverre ik kan horen is dit tot nu toe de beste plaat die Slayer heeft gemaakt, maar toch zit 'Show No Mercy' deze plaat op de hielen want veel beter dan het debuutalbum vond ik 'Reign In Blood' niet alleen vond ik hem net ietsjes fijner klinken en zijn de populaire platen als 'Raining Blood' en 'Angel of Death' ook een stuk beter. Het klinkt beter, Araya is nog steeds in bloedvorm en de solo's zijn ook erg fijn. We kunnen zien dat Slayer hier op hun beste waren met een geweldig viertal die een super trashmetalband vormen, en het klinkt ook nog eens goed, hard en ruw. Dan moet ik toch zeggen dat dit tot zoverre nog de beste plaat is, al zit 'Show No Mercy' erg dichtbij.

Tussenstand:

01. Reign in Blood
02. Show No Mercy
03. Hell Awaits

Dat klassiekers niet heilig zijn, is iets wat ik besefte bij Reign In Blood. Ik wilde dit wel graag goed vinden toen ik zestien was. Angel Of Death, Postmortem en Raining Blood zijn pareltjes. Niets op af te dingen...

... maar dat kwartier dat ertussen zit balanceert tussen rampzalig en best ok. Het raast maar door. Hoe sneller Araya zingt, hoe belachelijker het eigenlijk wordt. Sommige passages zijn echt tof, maar ik kan niets van het middensegment aanwijzen dat ik geweldig vindt. Hooguit een riff of een passage. Het valt wel op dat Hanneman hier echt een stuk beter is dan King. De solo's van King klinken nergens naar en zijn teksten zijn soms echt kinderachtig. Gelukkig is daar Raining Blood waarin alle opgekropte woede en frustratie nog eens uitgespuugd wordt. De redder van dit album.


Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
3. Hell Awaits

Ach, het is beter dan de vorige. Grappig is dat nu ik Angel Of Death beter in context kan plaatsen (als in: ik heb nu ook het vorige album gehoord), het nummer zelf eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is. Het zal me verbazen als de fans daarnaast echt zoveel onderscheid in de riffs kunnen plaatsen, want zolang Slayer het gaspedaal volledig intrapt, is het allemaal eenheidsworst. Raining Blood is het beste nummer en de productie is beter dan de vorige, maar ik vind dit album gruwelijk overschat.

Tussenstand.
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
2. Hell Awaits

Na het lezen van bovenstaande recensies heb ik dit plaatje nog eens keihard met de koptelefoon beluisterd. Dat was lang geleden. Mijn waardering is met de jaren nog wat gegroeid merk ik. Ruim dertig jaar geleden op de wereld losgelaten en deze mokerslag heeft nog niets aan kracht ingeboet.

Dat Reign in Blood wat mankementen heeft, dat wist ik al. Het zal voor mij nooit de perfecte score halen omdat, zoals eerder opgemerkt, de vulling (nummers 2-8) niet bestaat uit briljant geschreven nummers als de opener en afsluiter, maar afwisselt tussen flarden van genialiteit en losse flodders. De meeste nummers schieten geweldig uit de startblokken, maar brengen vervolgens amper structuur aan. Dit geeft de plaat een gigantische impact, maar in de decennia na deze plaat is bewezen dat het toch echt nóg wel harder en sneller kan.
Dat is althans mijn verklaring waarom deze plaat bijna uitsluitend wordt geassocieerd met Angel of Death en Raining Blood, en het beleg van de sandwich meestal niet eens wordt genoemd. Voor de impact van Reign in Blood dus vijf sterren, maar voor de kwaliteit in retroperspectief toch een puntje minder. Vanwege de twee absolute metalklassiekers krijgt deze plaat van mij al een dikke vier sterren. Maar met de overige nummers wordt dat meer geconsolideerd dan dat ik nog neig naar een verhoging.

De beste plaat in Slayers oeuvre? Moeilijk te zeggen, de rest gaat echter ook geluisterd worden, dus we komen er vanzelf achter. Maar voorlopig luidt de tussenstand:

1. Reign in Blood
2. Show No Mercy
3. Hell Awaits

Ik ben het 'beleg' hoger gaan waarderen. Het zijn beide de klassiekers van het album, maar wat structuur betreft zijn het slot - en openingsnummer vrij traditioneel.

De desoriënterende waanzin van de nummers 2 t/m 8 is niet minder belangrijk want zorgt er met de furieus uitgespuwde woorden van Araya en het naar alle kanten uitschietende gegier van gitaarsolo's voor dat je in het hoofd van een psychopaat terecht lijkt gekomen.

Op het moment dat hier weer structuur in begint te komen resulteert dat in het bloedbad van Raining Blood. De albumtitel Reign in Blood geeft de ambitie te kennen en de hoes beeldt dit griezelig goed uit.

Van Postmortem en Altar of Sacrifce kan ik echt nooit genoeg krijgen. Die moddervette en retestrakke riffs, en waanzinnige drum en zang.....om bijna bang van te worden, wat een uitspatting van beheerste agressie omgezet in wat mijns inziens één van de meest complete Metal-albums ooit opvoerde!
Sandwich tussen de absolute classics? Leuke visie, maar Reign in Blood knalt het hele half uur lang. Met Angel of Death als zelfverzekerde lancering van deze brute aanval, en als slotoffensief het geniale spervuur van Raining Blood.
Seasons en Hell en South zijn allen afwisselender.....deze is uniek!

Ik wilde eigenlijk 4.5* ster uitdelen. Ik klikte mis en vind het eigenlijk wel best. Twee grandioze nummers die worden gescheiden door een psychopathische stormvloed aan metalriffs. Een intimiderend delirium dat nog geen half uur duurt, maar dat ook geen steek laat vallen.

Ben misschien een uitzondering en heb ook veel Slayer gedraaid, maar dit album in zijn geheel vind ik gewoon veel minder dan Show No Mercy, Hell Awaits, (vooral) South of Heaven en Seasons in the Abyss.

Komt voornamelijk omdat ik de opbouw mis in veel nummers hier. Je wordt er meteen in gepleurd en dat vind ik normaal nog geen probleem, maar dan wel met een brute opbouw en dat vind ik hier ook net niet het geval in de meeste nummers (lekker raggen en op een ander nummer ook, maar dan net even het ritme anders). Het album in geheel blend teveel ineen voor mij (te weining unieke nummers, teveel dat een herhaling van elkaar is en soms zelfs rommelig: Jesus Saves of Reborn).
Uitschieters van nummers zijn dan ook Angel of Death, Criminally Insane en Raining Blood. Dat zijn zonder twijfel brute nummers, maar de rest is voor mij toch wel teveel van hetzelfde terwijl ik bij South of Heaven en Seasons in the Abyss echt unieke variatie in nummers hoor met brute opbouw (veel meer spanning).
Geef mij Show No Mercy, Hell Awaits, South of Heaven en Seasons in the Abyss!!! Dat is en blijft voor mij echt Slayer!

Metal in de hoogste versnelling. Vanaf de eerste tot de laatste toon vol gas en dat is ook direct het minpunt van het album; te weinig variatie. Aan de andere kant wordt dat vanwege de korte speelduur geen groot probleem.

Zojuist toch weer geprobeerd, maar ik blijf erbij. Nadat ik South of Heaven en Seasons in the Abyss opzet vanaf het begin bij twee laatst genoemde platen is het meteen duidelijk: ik vind dit album eigenlijk rommelig. Necrophobic bijvoorbeeld klinkt de hele tijd hetzelfde en pas op het allerlaatst neemt een interessante wending ten trede, maar wordt het nummer ook meteen gestopt. Daar hadden ze juist door moeten gaan. (Normaal geen probleem als dit een inleiding is van een langer nummer, maar het is maar 1:40, het doet mij echt niks helaas).

Blijf bij eerdere mening dat ik Angel of Death, Criminally Insane en Raining Blood gewoon solide/bruut vindt, Altar of Sacrifice en Postmortem vind ik ook nog wel tof.

De ultieme trash metalplaat.
De agressie,dood en verderf, na 34 jaar nog niet overtroffen

Mijn oortjes kruipen enigszins in hun schulp. Wat een wijs besluit. Geweldloos geweld in pure vorm. Ik geef mij over.

Via Vara's Vuurwerk werd ik er destijds warm voor gemaakt. Jammer dat dit soort programma's niet meer bestaat. De Vuurwerk 50 was altijd een vast item voor mij met Slayer die vaak in de top 10 stond met Angel of Death.

Opvallend, momenteel heeft dit duivelse album het goddelijke aantal stemmen van 777.

Ik kan dit tegenwoordig een stuk beter hebben dan vroeger.

Deze klassieker van Slayer heeft vrijwel niets aan kracht ingeboet. Ook anno 2021 behoort het materiaal van deze band tot de snellere en wildere thrash. Afgezien van de drie bekende nummers kende ik de rest nog niet, maar dat middenstuk hakt er toch behoorlijk in, al wordt het niveau van 'Raining Blood' niet overal gehaald. Opener 'Angel of Death' vind ik zelf eigenlijk geen ruk aan, al is dat wellicht onheiligschennis, maar dan hoor ik liever 'Piece By Piece' en 'Necrophobic' nog eens, waar wat meer definitie en variatie in te bekennen valt. Ondanks de positieve afsluiter blijft Slayer wel een beetje een band waar ik niet lang naar kan luisteren. Het is vooral snel en hard en daarom gaaf. Kan me voorstellen dat dit anno 1986 wel een enorme indruk had gemaakt. Metallica, Megadeth en Anthrax klinken toch maar liefjes naast deze heren.

Beide opvattingen helemaal waar. Ik hield van Metallica, Megadeth en Anthrax, maar Slayer kon ik niet vatten. Ik was 15 destijds, speelde gitaar en dacht dat het muziek voor zwakzinnigen dóór zwakzinnigen was. Als ik nu naar een nummer als Raining Blood luister hoor ik pas de bewuste bruutheid in de tempowisselingen. Dubbel tempo betekent (bewust) iets meer dan dubbel tempo, en vice versa. Het maakt ze geen Mozart, maar ik waardeer Slayer, afgezien van sommige van hun teksten, meer dan vroeger. Ze waren er iedere 30 seconden op uit om je te raken. Van de vier classic thrash titanen ook wel de band die zichzelf het meest trouw bleef, denk ik.