menu

The Who - Live at Leeds (1970)

mijn stem
4,21 (302)
302 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Track

  1. Heaven and Hell * (5:06)
  2. I Can't Explain * (2:58)
  3. Fortune Teller * (2:34)
  4. Tattoo * (3:42)
  5. Young Man Blues (5:51)
  6. Substitute (2:06)
  7. Happy Jack * (2:13)
  8. I'm a Boy * (4:41)
  9. A Quick One, While He's Away * (8:41)
  10. Summertime Blues (3:22)
  11. Shakin' All Over (4:34)
  12. My Generation (15:46)
  13. Magic Bus (7:46)
  14. Overture * (6:51)
  15. 1921 * (2:25)
  16. Amazing Journey * (3:17)
  17. Sparks * (4:21)
  18. Eyesight to the Blind (The Hawker) * (1:58)
  19. Christmas * (3:18)
  20. The Acid Queen * (3:34)
  21. Pinball Wizard * (2:52)
  22. Do You Think It's Alright * (0:21)
  23. Fiddle About * (1:13)
  24. Tommy Can You Hear Me? * (0:55)
  25. There's a Doctor * (0:22)
  26. Go to the Mirror * (3:24)
  27. Smash the Mirror * (1:18)
  28. Miracle Cure * (0:12)
  29. Sally Simpson * (4:00)
  30. I'm Free * (2:38)
  31. Tommy's Holiday Camp * (1:00)
  32. We're Not Gonna Take It * (8:47)
toon 26 bonustracks
totale tijdsduur: 39:25 (2:02:06)
zoeken in:
avatar van bawimeko
5,0
Towser schreef:
Er komt aan het einde van het jaar overigens een 40th Anniversay Special Edition uit. Deze bestaat uit de "Live At Leeds" dubbel-CD, een poster, de single van "Summertime Blues" én een dubbel-CD met het concert dat de band een dag later in Hull gaf..


Een béétje raar is het wel!
De originele elpee was juist in al zijn ruwe simpelheid een daad van 'verzet' tegen dat dure en exclusieve gedoe...een 'namaak-bootleg' zonder foto's of opsmuk.
Daarna: de cd versie numero 1, gevolgd door de remaster met veel extra tracks, daarna de Deluxe Edition met bijna de hele Tommy...en nu dit!
Misschien ga ik wel voor het vinyl!

avatar van Ampivinni
5,0
Ducoz schreef:
Nog een vraag,hoe kan je my generation 15 minuten lang spannend houden?


omdat The Who zonder f*****g twijfel de beste live act ooit waren!!

avatar van uffing
Man, man. Dit rockt!!!

5,0
Intussen is de Superdeluxe Edition van dit album (samen met de dubbel-cd van Hull) verschenen. Zie http://www.thewho.com/index... voor meer informatie.

avatar van Gerards Dream
The Who

Live At Leeds 40th Anniversary
( U n i ve r s a l )
pop: 4 cd’s, boek, single en lp

Er zijn twee manieren om aan te kijken tegen deze zware box met vier cd’s, een boek, een vinylsingle en elpee. Veertig jaar na dato wordt The Who’s Live At Leeds uitgebreid tot een audiodocument van meer dan vijf uur, een flinke appendix bij de 36 minuten die dit legendarische album oorspronkelijk duurde. Met het origineel in quasi-bootlegverpakking vestigde The Who zich als een van de grondleggers van de hardrock, dankzij verpletterende versies van ‘Summertime Blues’ en een zestien minuten lange ‘My Generation’. De box geeft een completer beeld van het optreden dat de groep op 14 februari 1970 gaf, inclusief de integrale uitvoering van de rockopera To m m y die ze een half jaar eerder al op Woodstock hadden gespeeld. Daar komen twee cd’s bij met het optreden van een dag later in Hull, een beter concert maar indertijd ongeschikt bevonden omdat de baspartijen van John Entwhistle op de tape ontbraken in cruciale nummers als ‘I Can’t Explain’ en ‘Young Man Blues’. Door digitale ‘audiotransplantatie’ werden de baspartijen uit Leeds onder de opnamen uit Hull geschoven. Geschiedvervalsing, zegt de een. Prachtig dat dit historische document nu eindelijk compleet is, zegt de ander. De muziek blijft fantastisch: The Who op zijn hoogtepunt. Maar het woord ‘overdoos’ is op zijn plaats.

JAN VOLLAARD

Bron: NRC Handelsblad 7 januari 2011

5,0
Niet zeuren, 4 CD's vol met heerlijke rockmuziek, uitgevoerd door de beste liveband ooit. Daar krijg je nooit genoeg van.

avatar van Gijscoman
5,0
Die nieuwe editie, moet ik nog kopen, is toch gewoon het ultieme object voor een Who fan! 4 CD´s, 1 LP en 1 single, en dat van het allerbeste live album ooit!!! En je krijgt er ook nog een boek bij.

avatar van Kommer-Jan
5,0
Deze plaat ligt al de hele week met kant 2 omhoog... Man man man wat een gruwelijk goede herrie is het toch ook.

4,0
De ultieme rockgroep, op het toppunt van hun kunnen. Met de onnanvolgbare ritmesectie Moon en Entwhistle, die de boel constant bij elkaar houden, het genie van Pete Townshend en de zang van Daltrey kan dat ook niet anders.

Ik heb de 25th anniversary edition met 14 tracks. Maar ik heb ook de live at the isle of wight cd met Tommy integraal op. Is het dan nog de moeite dat ik voor de deluxe editie van Live at leeds ga of wordt het dan teveel van hetzelfde ?

avatar van Brutus
4,0
Ik vind de Studioplaten, uit de jaren die hiervoor komen, om te janken,
met uitzondering van een aantal nummers.

Dit maken ze in 1 klap goed, met dit fantastisch live album.
Ik vind zelfs nummers, die op de studioversies staan, hierop goed.

Zo blijkt maar weer, dat The Who een Live band is, waar ze veel beter tot hun recht komen

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Vandaag voor maar 5 euries uit de uitverkoopbakken gevist.
Ik weet dat The Who een live reputatie hoog te houden heeft, maar ik had enkel studiowerk van de band in de kast staan.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Een band in bloedvorm op het podium!!
The Who speelt werkelijk de pannen van het dak en dat resulteert in een memorabele adrenaline plaat , ik had de CD vandaag in de auto op staan en promp reed ik overal te hard.
Als me dat maar geen bekeuring gaat opleveren.
Zonder Pete Townsend & Roger Daltrey tekort te doen is het toch het ons ontvallen tandem Moon / Entwistle die wat mij betreft de show steelt.
De stuwende bas van John Entwistle en het werkelijk ongelofelijke drumwerk van Keith Moon zorgen voor een grandioze live plaat.
Vooral Young Man Blues, Amazing Journey en de fenomenale afsluiter Magic Bus vind ik de hoogtepunten.
Geniale bak met herrie, dat zonder meer.

avatar van viking1
5,0
Weer zo'n album die als absolute live klassieker mag worden bestempeld.
Hoort in t rijtje.judas priest unleashed in the east,deep purple made in japan,msg night at the budokan,maiden live afther dead,ac/dc if you want blood,quo live,thin lizzy live and dangerrous,neil young live rust........enz.
Heerlijke rouwe rock zoals het hoort.
Goede set list.heerlijke live sound de plaat staat naar jaren nog als een huis.
Top band.

avatar van Ronald5150
4,0
"Live at Leeds" is een heerlijke rauwe liveplaat van The Who. Niks geen franjes of nuances, gewoon hard rocken. Alle instrumenten staan op het hoogste volume en een muur van geluid neemt je in zijn greep. Bassist John Entwistle dreunt je hoofd binnen met zijn agressieve stuwende baslijnen. Keith Moon voorziet het geheel van beukende drums en Pete Townshend maakt het geluid compleet met zijn stevige riffs maar zeer bluesy klinkende solo's. Dat laatste hoor ik vooral terug op "Shakin' All Over" en "Magic Bus". Ook het ruim vijftien minuten durende "My Generation" is een instrumentaal hoogtepunt. Stevige rock, maar met een ongekend dansbare groove om het maar zo te zeggen. "Live at Leeds" is gewoon recht-door-zee, geen gedoe, geen pretenties, maar het klinkt allemaal verdomd lekker en heel urgent. Gecontroleerde chaos is de meest treffende associatie die bij me opkomt, en dat bedoel ik dus positief.

avatar van iggy
3,0
Ik moet eigenlijk concluderen dat ik The Who best een goede band vind. Maar ook niet meer dan dat. Teveel klassiekers die de band op hun naam hebben staan vind ik uiteindelijk niet echt klassiek. En daar hoort deze dus ook bij.

Het is best een geinige plaat. Maar als ik Live At Leeds gedraait heb gaat die ook weer voor jaren de kast in. En dat geld al helemaal voor Tommy en Quadrophenia.
Zeker is het een rauwe plaat met een super drummer/Bassist en een prima zanger. Pete tovert heerlijke riffs uit zijn Gibson SG. Allemaal bekend geblaat. En ook nog waar ook ha. Maar zodra de man begint te soleren haak ik vrij snel af. Zijn solo's vind ik best wel saai om eerlijk te zijn. Vaak slordig en ook erg voorspelbaar. Niet bepaalt zijn sterkste punt. Athans dat is mijn mening.
Plus dat ik My Generation veel te lang vind duren.
En dat geld ook voor Magic Bus.
Waardoor beide nummers juist zwaar aan kracht inboeten.

avatar van nlkink
4,5
Één van de beste live platen die ik ooit heb gehoord! Wat was The Who een fantastische groep. Let wel, hier staat in feite een power trio met een zanger. John Entwistle compenseert de tekorten die Pete Townsend als gitarist heeft en Keith Moon houdt de zaak bij elkaar als drummer. Ze spelen niet perfect maar ze zetten het geweldig neer. Er zijn maar weinig live albums die me zo kunnen bekoren.

avatar van bikkel2
4,5
Townsend gaat zeker niet door als de meest perfecte gitarist. Maar ik mag 'm graag horen. Zijn riffs en slaggitaar partijen zijn onderscheidend en luid en duidelijk. Townsend is geen sologitarist van huis uit. Het is een rommelkont. Maar dat zijn er wel meer uit die tijd. Keef R en Neil Young bijv.
De meest begaafde muzikant in The Who is altijd Enthwistle geweest.
Maar als het samen kwam had The Who een uniek geluid.
En zeker hier ! Wat een energie.

avatar van Funky Bookie
4,0
Ik vind The Who ook altijd een power trio + zanger.
Moon en Entwistle zijn fantastisch en ome Pete is een uitstekend componist met lekker opzwepend gitaarspel.
Daltrey vind ik niet briljant, maar zeker in de 60s en 70s uitstekende te pruimen.

avatar van teus
4,0
(quote)
Wat was The Who een fantastische groep. Let wel, hier staat in feite een power trio met een zanger. John Entwistle compenseert de tekorten die Pete Townsend als gitarist heeft en Keith Moon houdt de zaak bij elkaar als drummer. Ze spelen niet perfect maar ze zetten het geweldig neer. Er zijn maar weinig live albums die me zo kunnen bekoren.

Helemaal mee eens zal altijd in mijn live top 10 blijven
Vanaf de sterke opener Heaven and Hell t/m het geweldige Magic Bus en ook de extended uitvoering met vooral Tommy Live t/m We're Not Gonna Take It... het Rockt als een gek ,en de gedrevenheid is enorm ,Who op zijn Livebest!!!
Met als hoogtepunt My Generation (ruim 15 min )

avatar van Funky Bookie
4,0
Ja alleen vind ik die eerste paar minuten die echt My Generation zijn, het minste stuk. Daarna wordt het pas interessant.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Moeilijk wat ik nou moet recenseren : de oorspronkelijke elpee van 39 minuten, de dubbele speelduur van de geremasterde CD, of de versie met Tommy van ruim twee uur... Ik probeer maar een beetje te schipperen en een gemiddelde te vinden, maar in feite is dat ook niet echt van belang, want in welke versie dan ook is Live at Leeds voor mij boven alles de grote Keith Moon-show. Als iemand mij vraagt waarom hij mijn favoriete drummer is, dan kan ik hem dat niet duidelijker maken dan door de eerste minuut van Heaven and Hell te laten horen. Moon uit de startblokken, in één seconde van 0 naar 100, hij slaat alles en iedereen bij elkaar en lijkt in één nummer meer te doen dan andere drummers tijdens een heel concert, bijna één lange solo, en toch vliegt hij nergens uit de bocht en overvleugelt hij het nummer nergens. Daarnaast is de sound op dit album werkelijk superbe (althans op mijn geremasterde en uitgebreide CD uit 1995), zodat je al zijn knallende roffels perfect kan horen. Natuurlijk gaat het af en toe wel eens mis – zo komt hij op 0:40 van Tattoo (vlak na "only women wear long hair") niet lekker uit met zijn "rondje", maar de grommende trommels waarmee hij vanaf 1:11 "I expect I'll regret you" begeleidt maken dan weer alles goed. Orthodox maat houden is het zeker niet, maar zoals hij eigenhandig Substitute verandert van een perfecte popsingle in een striemende rock&roll-tornado (net zoals de andere twee singles in deze mini-medley trouwens) vind ik hem opwinderder dan welke andere drummer ook.
        Als document van hoe goed Keith Moon kan zijn is Live at Leeds wat mij betreft dus onovertroffen, maar als geheel vind ik dit album toch niet zo ijzersterk dat ik hier de maximale waardering aan kwijt kan. De eerste helft is fantastisch, en het melige A quick one while he's away wordt zelfs wat beter dan op de studioversie dankzij de heavy begeleiding van de flauwe zangpartijen, maar het laatste halve uur vind ik gewoon minder interessant : Summertime blues is niet zo leuk als Eddie Cochrans origineel, die vertraging in Shakin' all over werkt voor mij niet, de flarden Tommy en andere niet nader uitgewerkte thema's in My generation gaan veel te lang door, en Magic bus vind ik gewoon flauw. En verder kan Townshend natuurlijk als geen ander pop- en rock-klassiekers schrijven, maar als sologitarist vind ik hem niet bijster goed. Zijn rauwe spel past misschien wel goed bij de ambiance van dit concert, maar als ik er echt naar ga zitten luisteren hoor ik toch maar weinig solo's die mijn interesse vasthouden; ik hoef daar niet per se een "gitaargod" als Hendrix of Page of Clapton te horen, maar dit is gewoon te mager en te weinig melodieus. (Overigens staat daar tegenover dat Daltrey dankzij het eindeloze touren met Tommy inmiddels een stem als een leeuw heeft ontwikkeld en nu een indrukwekkend rock & roll-monster is geworden.)
        Met de live-versie van Tommy ben ik persoonlijk zeer gelukkig : alles wat op de studioplaat netjes afgewerkt, strak en zuiver was, is hier los, soepel en smerig, met weglating van een paar minder belangrijke nummers (Underture, Sensation, Welcome) maar helaas ook zonder Cousin Kevin. Zonder de studioversie overbodig te maken is dit een spektakel dat laat zien hoe hecht de groep inmiddels was geworden en hoe energiek ze de bijna klassieke structuur van de oorspronkelijke plaat over het voetlicht konden brengen. (Overigens is de tracklisting zoals die momenteel hierboven staat niet helemaal juist, want tussen tracks 14 (Overture) en 15 (1921) staat nog It's a boy. Ik kan nu wel een verbetering indienen, maar dat zou er toe kunnen leiden dat iedereen een melding krijgt dat hij/zij z'n favoriete nummers opnieuw moet aankruisen omdat de trackvolgorde gewijzigd is, en omdat It's a boy (32 seconden) waarschijnlijk niet of nauwelijks als favoriet nummer zal worden aangekruist lijkt het me verstandiger om het zo maar te laten.)
        Al met al voor mij een niet foutloze maar wel essentiële live-plaat als (1) een liveregistratie van een favoriete band, (2) een document van hoe goed ze op het toppunt van hun kunnen waren, en (3) een uitstekende staal van kunnen van het fenomeen Keith Moon.

avatar van viking1
5,0
Geweldig live album. Heerlijk ruig rauw en hard. Zoals volgens mij elk live album zou moeten klinken. Net of je er Live bij bent,lekker droog en into the face geluid . Misschien niet perfect niet foutloos, maar dat moet wat mij betreft ook niet met een live concert. Zo hoort een live optreden te klinken.
Vergelijkbaar met rory gallagher Irish tour, acdc if you want blood..... Taste live at isle of wight.
Maar dit album 'n ultieme classic rock topper. Ondanks zijn eenvoud en foutjes.... Misschien just daar wel om. Keihard en into the face music
Dikke 5 punten voor deze tijdloze klassieker.

avatar van ricardo
4,0
Op vele lijstjes is dit 1 van de beste live albums aller tijden. Ik als enorme live album liefhebber denk daar wat anders over. Aan energie en enthousiastme geen gebrek, maar vind de vele nummers qua structuur en beleving teveel hetzelfde klinken en in hetzelfde tempo verder gaan. Eigenlijk klinkt het daardoor enorm saai, en heb je het halverwege wel gehoord. Voor mij zeker niet de live klassieker die anderen er wel in horen. Gelukkig hebben ze een tweetal studio albums gemaakt die mij wel bevallen, zodat ik toch nog kan genieten van The Who.

@ Moet trouwens nog wel even zeggen dat de deluxe versie van deze met Tommy live intergraal gespeeld een half puntje meer krijgt van mij. (3.5* voor deluxe versie van deze)

avatar van jorro
4,0
Geweldig live album, maar vooral door alle bonusnummers van zowel de luxe edition als de 4CD edition. Met die bonus 4,5*, maar zonder 'slechts' 4*. Reden waarom ik mijn stem heb verlaagd, want het zijn naar mijn mening niet de meest aansprekende titels die dan overblijven. Wel een mooie 8e positie in de 100 Greatest Albums of 1970 en een m.i. wat meer terechte 23e plaats in de Best Ever Albums lijst 1970.

Stijn_Slayer
De technische verfijning van Deep Purple hebben ze (behalve Moon en Entwistle) niet en de veelzijdigheid van Led Zeppelin ook niet. Laat staan de intelligentie van bijv. Gentle Giant of King Crimson. Daltrey is ook zeker geen Gillan of Plant, al weet ik niet of hij dat zelf ook beseft. Townshend weet wel te boeien met zijn spel, al vind ik hem beter als ritmegitarist dan als leadgitarist.

Hoewel de muziek ontiegelijk eendimensionaal en macho is, maakt de enorme energie die hiervan uitgaat het wel een bijzonder album, maar echt vaak vinden de albums van de Who hun weg naar de speler niet bij mij. Naar boven afgerond toch nog 4*, want rocken kunnen ze echt wel, maar voor mij wel met mate dus.

avatar van ricardo
4,0
Stijn_Slayer schreef:
De technische verfijning van Deep Purple hebben ze (behalve Moon en Entwistle) niet en de veelzijdigheid van Led Zeppelin ook niet. Laat staan de intelligentie van bijv. Gentle Giant of King Crimson. Daltrey is ook zeker geen Gillan of Plant, al weet ik niet of hij dat zelf ook beseft. Townshend weet wel te boeien met zijn spel, al vind ik hem beter als ritmegitarist dan als leadgitarist.

Hoewel de muziek ontiegelijk eendimensionaal en macho is, maakt de enorme energie die hiervan uitgaat het wel een bijzonder album, maar echt vaak vinden de albums van de Who hun weg naar de speler niet bij mij. Naar boven afgerond toch nog 4*, want rocken kunnen ze echt wel, maar voor mij wel met mate dus.
Ik heb wel een beetje hetzelfde met The Who! Want wat hebben ze in wezen uitgebracht, Tommy, Who,s Next en Quadrophenia, en als live platen Leeds, Hull en die plaat uit 1968, de rest stelt niet zoveel voor idd! Ze moeten het meer hebben van hun directheid en tomeloze energie, dan van hun inhoudelijkheid en diepgravende texten vind ik. Genoeg leuk spul, maar qua omvang ook nog best tegenvallend eigenlijk!

avatar van AOVV
4,0
Fraaie live-plaat van The Who (ik heb de remaster uit 1995 beluisterd). Energiek en luid, dat lijken de sleutelwoorden hier, met vooral een uitblinkende ritmesectie. Townshend vind ik als songwriter sterker dan puur als (solo-)gitarist, maar Entwistle weet met zijn dynamische basspel de leemtes in te vullen, de klankkleur op te poetsen en voor meer "volheid" te zorgen. Het loont absoluut de moeite in een aantal songs op zijn werk te focussen als luisteraar.

Daarnaast heb je natuurlijk geweldenaar Keith Moon, die de aandacht meteen in Heaven & Hell naar zich toetrekt. Zijn oerkracht levert, in combinatie met Entwistle's subtiele fijnzinnigheid, bonuspunten op. Verder zijn de zangpartijen van Daltrey niet helemaal overtuigend (hij komt soms zelfs wat flets over), maar is de interactie met het publiek dan weer uitermate tof. Vooral het eerste deel van deze plaat is erg sterk, met een aantal uitvoeringen die de studioversies (vaak toch wat braver dan live, en bij The Who is dat zeker het geval) overtreffen. A Quick One While He's Away is vooral vermakelijk, maar dan raakt de klad er wat in, zeker met een flauwe versie van Summertime Blues. My Generation één van de bekendste songs van The Who, die ze live vaak oprokken, is nog een laat hoogtepunt, maar Magic Bus als afsluiter had voor mij niet gehoeven; ook die vind ik eerlijk gezegd ietwat flets.

Maar goed, de positieve punten halen het wel ruimschoots van de mindere aspecten, en de bijna 80 minuten vliegen werkelijk voorbij tijdens het luisteren.

4 sterren

avatar van Queebus
5,0
BESTE.LIVE.ALBUM.EVER.PERIOD.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:56 uur

geplaatst: vandaag om 11:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.