The War on Drugs - A Deeper Understanding (2017)

Rudi S
Misschien niet uitgestrekter als je kijkt naar de totale lengte van de composities, maar wel in de zin van de verhandelingen binnen de composities. Ik vergeleek Thinking of a Place al eens met Tarkovsky. Scenes die worden uitgerekt om een bepaalde sfeer neer te zetten. Daarop doelde ik met uitgestrekter.

Oh, tja in de jaren 80 was het chic om Tarkovsky goed te vinden, zelfs Oor heeft er toen nogal wat aandacht aan besteed.
Ik vond het vaak wat traag en niet spannend, wat dat betreft is de link naar TWOD wel goed gevonden.

Dat gaat dus nooit wat worden tussen mij en tWoD. De track die mij het best ligt, is de kortste:
Knocked Down. Meesterlijk hoeveel sfeer er in 4 minuten zit.
De uitgesponnen stukken zijn niet aan mij besteed.

Weer een pracht plaat van The War on Drugs, mooie muziek en een stem die mij aangenaam in de oren klinkt. Het zal best zo zijn zoals sommige beweren dat het op die of op die lijkt, maar mij maakt het niets uit. Voor mij tot nu toe in de top drie van 2017 (vind het wel een zwak jaar tot nu toe).

Op Discogs over ons vinyl hier: 'Called "Coke Bottle Clear" on the sticker, it looks more like frosted clear.'
Frosted clear vinyl dus. Ook mooi!

Zwak jaar??? Zegt rufus! Ik persoonlijk heb lang niet zoveel nieuwe lp's gekocht als dit jaar, maar dat is uiteraard persoonlijk!
Om maar een paar te noemen ; de laaste van Deep purple, styx, Roger waters, grateful dead, the war on drugs, triggerfinger.... Zitten toch een paar juweeltjes tussen, voor mij veel moois. En het jaar is nog niet om ha.

Dit album prima , ligt mooi in het verlengde van hun vorig album.
Vondt hun vorige iets mooier, maar ook dit ruim voldoende.
N herhalings kunstje, maar welke band doet dat niet. En bovendien erg goed gedaan. Maar totaal niet erg. Luisterd heerlijk weg, fijne relax muziek.

Ja voor mij een minder jaar tot nu toe, ik kan en ga dus ook niet voor anderen oordelen.
Ik hoop dat het voor jou en voor anderen een sterk muzikaal jaar is.

Ben het volledig met je recensie eens..

Wat een produktie. Na de eerste keer luisteren vond ik het niet zoveel aan, het had een dubbelalbum kunnen wezen, tezamen met hun vorige. Maar met iedere keer luisteren ontrafelen de melodielijnen zich verder uit. Je moet ervoor gaan zitten en je laten meevoeren.

Zelfs de latere nummers, die op het eerste gezicht wat saaier lijken, hebben wat mij betreft muzikaal heel wat te bieden. In Chains heeft een prachtig einde, waarbij vooral de piano eruitspringt. You Don't Have to Go begint ingetogen en wordt steeds intenser naar het einde toe. Hier vind ik de mondharmonica erg mooi. Alleen Clean Living weet ik nog steeds niet precies wat ik mee moet. Het is een prima lied, maar het mist hoogtepunten en daarom vind ik het de zwakste song op dit meesterwerk.

Had ik eerst ook, maar nu vind ik de melodie echt heerlijk. Alleen Adam Granduciel opend het nummer niet zo fraai.

Na meerdere luisterbeurten toch zakken van 4 naar 3 sterren, dus een voldoende in muzikaal opzicht, maar geen topalbum van 4.5 sterren of 5 sterren. Ook geen 4 dat bij mij staat voor goed.

Nummers duren te lang waardoor ik mijn aandacht verlies - bij nummers van 6, 7 minuten of langer hoor ik graag meer OPVALLENDER VARIATIE zonder dat ik moet gaan luisteren met een vergrootglas om de verschillen te ontdekken. Het kabbelt te veel voort, het dreint af en toe zelfs zo irritant dat dit album in zijn geheel lastig in 1 keer te beluisteren is (haal er 3 minuten af per nummer en het zal beter scoren bij mij). Het is zo vlak dat favoriete tracks door mij niet te duiden zijn. Het belangrijkste instrument van een band is de zangstem en die is hier te veel 'Bob Dylan-achtig', en, tja.... Bob Dylan brengt ook geen emotie over met zijn in mijn optiek nasale zeur-klaag-zang.

Maar ondanks alles zijn de composities muzikaal en de teksten van bijna literair niveau. Maar ik wordt niet 'overwhelmed' door dit album, en dat is wat ik waardeer in albums. Ja, hou ouder je wordt, hoe hoger ik de lat leg voor albums die graag hun sporen willen verdienen als klassieker. En dit wordt geen klassieker.

Ik heb een mooie clear versie... prachtige release.

Het album zelf kan ik eigenlijk beschrijven in 2 woorden: betoverend mooi

Eens dat het meer van hetzelfde is, maar wat is er mis met herhaling als het wederom een goed product is?
Is ontwikkeling de maatstaf voor kwaliteit?

Je merkt, de vragen zijn retorisch

Nee, topsporters herhalen meestal ook een kunstje wat ze beheersen.
Vaak vergeten we dat er wel een hele weg naar toe, vooraf is gegaan.
Maar ook daarbij vind ik het interessant als er van de gangbare wegen wordt afgeweken. De een gaat dan op zijn bek, de ander overtreft zichzelf.
Ik ben alleen bang dat als het volgende album van The War On Drugs in deze lijn door gaat, dat men dan snel zal afhaken.

The National maakt nu al minsens hun 4e album in dezelfde lijn, en wederom wordt deze (terecht) bewierookt. Never change a winning team.

Slome synthesizer rock voor baby boomers, dat is mijn eerste ingeving bij het beluisteren. Zeer eentonig ook. Wel prettig om te luisteren. En er wordt mooi de tijd genomen om het lied op te bouwen. Vakmanschap. Een click met het hele album ervaar ik (nog) niet.

Dát is de associatie waar ik naar zocht! Nu snap ik waarom TWoD mij maar niet kan boeien. Het klinkt prachtig, maar beklijft op de een of andere manier niet. Kan er zelfs geen score voor bedenken.

Twee weken terug stond ik in mijn platenzaak en hoorde een nummer dat ik niet thuis kon brengen. De artiest lag op het puntje van mijn tong, maar wilde er niet uit komen, wat ik vaak heb als ik een nummer hoor, dat ergens op lijkt. Het moet eerst af en over zijn. Inmiddels begon een tweede en een derde nummer terwijl ik nieuwe releases en aanbiedingen door liep. Bij navraag bleek het om de nieuwe The War On Drugs te gaan. Nee, dat had ik niet voorop mijn tong liggen.

Ik heb de plaat wel gekocht en direct veel gedraaid. Dat is een verrassing, want 'Lost In The Dream' vond ik oervervelend. Na meerdere luisterbeurten, merk ik dat ik uiteindelijk toch op twee gedachten hinkel. Prachtige plaat, diep gelaagd, met arrangementen die flink uitwaaieren, met telkens een nieuwe laag. Uiteindelijk is de muziek zo stevig dat iemand zich er op kan stuklopen.

Aan de andere kant vraag ik me af of dit alles niet heel snel gaat vervelen. De nummers zijn zo lang, het monoliete geluid zo eenvormig. Een ding heb ik nog niet gedaan en dat is de plaat op de koptelefoon afluisteren. Ik ben wel heel benieuwd wat ik dan allemaal ga ontdekken. Dus er is hoop.en de mogelijkheid dat de 3,5* nog stijgt dus ook. De andere richting is echter niet ondenkbeeldig.

Een ding kan wel gesteld worden. Adam Granduciel is rich and famous categorie in gekomen, maar dat heeft op zijn werk weinig invloed gehad lijkt het. Evenwichtig genoeg persoon dus.

En die zanger op de punt van mijn tong? Mike Scott van The Waterboys.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine

Inmiddels bij de plaatselijke platenboer gekocht en me bewust laten bedriegen

Wat zo mooi is aan deze band is, is niet alleen dat ze prachtige muziek maken, maar dat ze ook laten zien dat er méér is dan dat president, dat een totaal verkeerd beeld van de wereld schept door onzin uit te kramen. Ik denk dat ze zoiets willen uitbeelden met dit clipje.
The War On Drugs - Holding On [Official Video] - YouTube

Uit eerdere recensies blijkt dit uiteindelijk. Waarvoor hulde.

Prachtig album. Of zoals Randy Timmers van OOR schrijft: 'Zelfs Springsteen maakt ze niet zo mooi'.
Zegt alles.

Waarbij ik me dan spontaan afvraag of we geen crowdfunding actie op touw moeten zetten om de kosten voor de psychiater van Randy Timmers te kunnen betalen.

Als er één ding is waarin The War on Drugs schromelijk tekort schiet tav Springsteen zijn het toch wel de lyrics, komt qua storytelling nog niet aan de enkels van het betere werk van The Boss en met name op dit album wordt het allemaal wel zeer generiek Americana-geneuzel waarin de natuur-symboliek en de "long dark nights of the soul"-achtige toestanden in uitverkoop stonden. Aangezien dat net één van Springsteens grootste kwaliteiten is vind ik die vergelijking toch ook een beetje misplaatst.

Slome synthesizerrock voor kinderen van babyboomers (ook die worden ouder).

Sluit me aan bij Hendrik68

Heerlijk album, alhoewel ik iets minder verrast ben dan bij zijn voorganger.
Desalniettemin vind ik het echt knap wat ze weer voor sterk staaltje hebben afgeleverd.

Sluit me niet aan bij Hendrik.
Integendeel, vind zijn bericht tamelijk grof en begrijp niet waarom het hier nog staat. Roept op tot evenredige reacties tot welke ik me hier niet zal verlagen.

Met andere woorden, stop met de vergelijking met de Boss. Totaal andere koek.

lennon Toch schrijf je bij de laatste van The National wat anders

Ja.. excuus... die tekst was gebaseerd op wat ik eerder hoorde, voor ik het complete album kende.