John Self schreef:
Is Arcade Fire niet gewoon een band die dankzij de hype van album naar album hopte en nu eindelijk door de mand valt als een middelmatig bandje.
Nee. Arcade Fire geldt als één van de belangrijkste indierockbands van deze generatie, zo niet de belangrijkste. Met Funeral hebben ze een bepalende rol gespeeld binnen het genre en tot en met The Suburbs zijn ze leidend geweest. Laatstgenoemde is wat mij betreft het absolute hoogtepunt, omdat het thematisch en muzikaal hand in hand met elkaar gaat. Bij Reflector duurde het erg lang voordat ik de electronica ging waarderen. Het legendarische Pinkpop concert in 2014 zorgde voor een mokerslag en trok mij mee de nieuwe richting in.
En nu dit Everything Now. Volgens sommigen hun meest inconsistente plaat ooit, anderen roepen dat het hun slechtste worp is. Het is inderdaad niet zo goed als de eerste drie meesterwerken, maar wat het heel goed doet is meteen al onweerstaanbaar in huis te vallen. Het titelnummer Everything Now is gewoonweg geniaal bedacht, zowel tekstueel als muzikaal een oorwurm. Signs of Life kan ook niet meer stuk en krijg ik onmogelijk uit mijn hoofd.
Those cool kids
Stuck in the past
In a world of cigarette ash
"Where are we going?"
Who did you ask?
Simpel, onweerstaanbaar en tussen de regels door toch met een duidelijke boodschap. De band steekt de draak met de gecreëerde perfecte wereld op social media, "Some girls hate their bodies, stand in the mirror and wait for the feedback", in Creature Comfort. De stuwende beat weet mij andermaal in te pakken. Het middenstuk, zoals al vaker gezegd, is duidelijk het zwakke segment op Everything Now. Op Chemistry hoor ik een vrij lompe softrock sound, terwijl Win zichzelf continu herhaalt. Infinite Content had zelfs op een B-kant niet eens het draaien waard geweest.
Vanaf Good God Damn kan ik weer genieten. Dit nummer doet op een bepaalde manier zelfs denken aan The Suburbs, qua melancholie en sfeer. Een vrij onopvallende song die toch onder je huid weet te kruipen. Dat doen de laatste twee songs in ieder geval. Put Your Money On Me kan wereldwijd een potje kraken met die jaren '80 electro beat, in de geest van Michael Jackson' Billie Jean. En Abba natuurlijk. Wat mij betreft de dark horse van dit album.
Aan het einde draai ik hem gewoon nog een keer, zodat de loop lekker door blijft lopen. Geen wereldschokkend en innovatief meesterwerk, wel onweerstaanbaar, dansbaar en een opvallend uitstapje in het gevarieerde oeuvre van de band uit Montreal. 4*