menu

New Order - Movement (1981)

mijn stem
3,92 (361)
361 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Factory

  1. Dreams Never End (3:15)
  2. Truth (4:40)
  3. Senses (4:47)
  4. Chosen Time (4:08)
  5. ICB (4:34)
  6. The Him (5:31)
  7. Doubts Even Here (4:20)
  8. Denial (4:24)
  9. Ceremony * (4:24)
  10. Temptation [7" Edit] * (5:26)
  11. In a Lonely Place * (6:15)
  12. Everything's Gone Green * (5:32)
  13. Procession * (4:29)
  14. Cries and Whispers * (3:27)
  15. Hurt * (8:08)
  16. Mesh * (3:03)
  17. Ceremony [Original Recording] * (4:37)
  18. Temptation * (8:52)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 35:39 (1:29:52)
zoeken in:
avatar van Chameleon Day
4,0
Draai 'Truth' nog maar een keer en vooral ook...'The Him'.

Dikkop
Na Power, Corruption & Lies zal ik dat doen.

avatar van Mjuman
Dikkop schreef:
Tot nu toe heb ik de eerste 3 albums van New Order beluisterd en dit vind ik duidelijk de minste. Dreams Never End, Chosen Time en Doubts Even Here vind ik geweldig.
De andere nummers boeien me minder. Ik heb het gevoel dat ze maar een beetje voortkabbelen zonder dat het ergens boeiend wordt. Dit heb ik bv sterk met Denial.
Een vrij donkere, saaie plaat naar mijn mening. Een beetje zoals die laatste van Interpol.
Geef mij maar Age of Consent of Love Vigilantes. De euforische New Order bevalt mij meer.

(Ik weet dat Interpol en New Order totaal verschillend zijn qua geluid.)


New Order: euforisch??? Niet in mijn woordenboek. Ik zou je willen adviseren de albums in hun context te zien;het is moeilijk vanuit PC&L terug te gaan naar Movement, maar Movement was pas de eerste stap.

En ook de 12"s - die je los van de albums moet zien - vertellen een heel ander verhaal. NO is zeker in de begintijd een band in wording geweest, en de 12"s vertellen een ander verhaal dan de albums; imo hebben die veel meer power.

Everything's Gone Green is imo een quintessental nummer - m.n. door toepassing van sequencers. Ik vind dat een veelgroter wendpunt in het oeuvre dan bijv. Blue Monday (al zit daar een hgeelfraaie Kraftwerk-sample in, die van "the choral"; The Perfect Kiss is dan wel weer quintessential, vanwege de toepassing van sample techniek.

Zorg dat je de chronologie handhaaft en zet de 12"s daarin in de juiste volgorde - Substance, Best of, Rest of, Singles en andere compilaties zijn nl uitsluitend zgn convenience releases (voor de koper/fan). Zelf ben ik blij met de dual disk collector's editions (draait makkelijker) al valt echt weleea op aan te merken.

Dikkop
Euforisch is mss niet de ideale woordkeuze voor de muziek van New Order, maar eerder voor het gevoel ik van hun muziek krijg. Vrolijk noem ik hun muziek vanaf Power, Corruption & Lies wel.
Dan heb ik het niet over de teksten want ik weet ook dat deze regelmatig verwijzingen bevatten naar de dood van Ian Curtis. Ik heb het puur over de muziek zelf. Van Face Up en Age of Consent word ik euforisch.

Het doorgronden van de 12"s zal ik proberen aan de hand van de link die Dazzler me heeft gezonden.
Link
Momenteel heb ik de bonus cd's die bij de collectors editions te vinden waren en Substance.
Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn.

avatar van Mjuman
@Dikkop: als je rechtsbovenin klikt op "zoek bericht", in het venster mijn userid typt en gebruikersnaam aanvinkt, kan je zien dat ik voor de beginperiode iig een vrij uitgebreide inventarisatie heb gemaakt van wat/waar/wanneer/welke versie van de eerste 12"s.

Overigens is het idee van verschillende versies een relatieve fictie: alle versies komen uit vaak één opnamesessie en zijn vaak het werk van een producer door post-editten (ook knippen); het kan maar zo zijn dat de zgn beste versie nooit in die vorm of op één take is gespeeld door de band. Klassieke voorbeelden daarvan zijn Bitches Brew en Tribute to Jack Johnson (beide van Miles Davis). Sommige tracks werden zelfs in de loop der tijd ook live heel verschillend gespeeld.
Waar aanvankelijk gekozen werd voor langer makne van de oorspronkelijke take (de single), veranderde dat na de eerste 3 albums in korter maken van de take om een single te genereren. Als je goed luistert, kan je dat ook horen (de synth loops en de percussie bijv)..

Helaas ging enige jaren geleden een project om alle 12"s opnieuw als zodanig (op vinyl) te heruitgeven niet door; de 12"s zouden er alsvolgt hebben uitgezien (dit is de re-release gebaseerd op 10 cd-singles met extra's):

http://s.dsimg.com/image/R-665353-1234882100.jpeg

avatar van reptile71
De 12 inches zijn tweedehands best goed verkrijgbaar, ook veel leuker dan reissues, vind ik.

avatar van Mjuman
reptile71 schreef:
De 12 inches zijn tweedehands best goed verkrijgbaar, ook veel leuker dan reissues, vind ik.


Was niet het punt; dacht dat Dikkop e.e.a.op cd wilde,omdat hij specifiek naar de collector's edition dual disk verwees.

Overigens heb je qua leuk gelijk, ik heb ze zowat allemaal - op een enkele rare remix na (maar ook daar heb ik er een aantal van). De duurdere zijn over het algemeen de vroegere; staat van hoezen kan wel struikelblok zijn.

Die laatste re-issues zijn idd een H3-variant.

avatar van reptile71
Mjuman schreef:
Was niet het punt.

Mjuman schreef:
Helaas ging enige jaren geleden een project om alle 12"s opnieuw als zodanig (op vinyl) te heruitgeven niet door
reptile71 schreef:
De 12 inches zijn tweedehands best goed verkrijgbaar, ook veel leuker dan reissues, vind ik.

avatar van Mjuman
We gaan toch niet aan de R.A.A.F. (royal art of ant f&^^^%$) doen?

Want:
a. zijn lang niet alle 12"s makkelijk te vinden en variëren de prijzen sterk (van 5 - 15 euro per stuk), en zoals gezegd: hoezen (Blue Monday bijv) vaak beschadigd.

b. het project zou op zich leuk geweest zijn: mooie doos met 12's en een uitgebreid boekwerk en de12"s zelf met extra's. Overigens is er nooit een prijs genoemd.

avatar van reptile71
Ik wilde je alleen even laten weten dat ik op die zin reageerde. Ik hou best van strak, maar ants zijn me net een maatje TE.

Verder heb ik echt niks met reissues met mooie dozen, boekwerken, stickers, broches, opstrijkstukken, Perfect Kiss lippenstiften, Confusion navigatie apps, Blue Monday kleurenkalenders, extra bonusremixen en wat voor ellende dan ook allemaal. Ik vind altijd origineel het meest interessant.

P.S.: Heb al meerde Blue Mondays in handen gehad in uitstekende staat. Die heb je voor een eurootje of 7 wel. Welke maxi's zijn moeilijk te vinden?

avatar van Chameleon Day
4,0
reptile71 schreef:
Welke maxi's zijn moeilijk te vinden?


Everything's Gone Green/Mesh/Cries & Wispers en Temptation/Hurt, schat ik zo in.

Zephyr
reptile71 schreef:
Verder heb ik echt niks met reissues ................... Ik vind altijd origineel het meest interessant.




reptile71 schreef:
Welke maxi's zijn moeilijk te vinden?


Uhhhh, Austin's ? Die BL-producten waren destijds zo slecht, dat er wsch nog meer een paar over van zijn ...........

reptile71 schreef:
Welke maxi's zijn moeilijk te vinden?


Chameleon Day schreef:
Everything's Gone Green/Mesh/Cries & Wispers en Temptation/Hurt, schat ik zo in.


Niet zo moeilijk, ze staan op 2 meter afstand van waar ik nu zit..........

avatar van Mjuman
Vinden als in "nu opnieuw kopen" is een functie van tijd én geld, met het product ervan als een soort semi-constante. In boerentaal: veel willen betalen = snel kunnen vinden.

Mijn idee van moeilijk vindbaar: Ceremony (12" in beide versies), FBNL-releases én Perfect Kiss (in perfecte staat, gezien hoes). Hier staan ze op 7 meter

avatar van reptile71
Denk dat het wel meevalt hoor. Alles staat bijv. op discogs voor een vrij redelijke prijs (hoewel natuurlijk verzendkosten een nadeel blijven). Ik heb zelf ook nog wat NO maxi's die ik nog op mijn site ga zetten, waaronder een uitstekend exemplaar van The Perfect Kiss.

avatar van Mctijn
4,0
Wat me het meeste opvalt aan deze plaat is dat het na 30 jaar verre van gedateerd klinkt.
Het had ook de nieuwe plaat van The Editors kunnen zijn, zoiets...

avatar van Premonition
5,0
Nou, deze is toch heel wat donkerder dan de albums van The Editors. Gedateerd is dit album niet, maar wel absoluut een kind van de begin jaren tachtig van de vorige eeuw.
Omdat ik die periode muzikaal bewust heb meegemaakt, heeft deze plaat ook een grotere impact op mij bij het beluisteren dan een album van bv Editors, Feeding Fingers, Horrors en andere neo postpunkbands (God, ik voel me nu zo'n ouwe lul )

avatar van Mjuman
"De nieuwe van The Editors" - ik laat 'em even inzinken. Dat zou maar zo 30 jaar muziekgeschiedenis overbruggen, in een vloek en een zucht.

Die OW'er in mij (haal die L maar weg Premo) voelt dat daar een schoen wringt: nee is er geen second chance for a first impression en die eerste indruk die een neo-post-punk band (hoe kan ik het typen) als The Editors maakt is aardig, maar niet veel meer.

Iedere generatie wil zijn eigen ikonen (kunnen) claimen; was ik nu twen zou ik me wellicht meer kunnen herkennen in bijv Arcade Fire - de drang naar het authentieke, het verloren gegane in onszelf en in de natuur - dan in The Editors hoe aardig (ook live) die ook klinken.

avatar van Premonition
5,0
Mjuman schreef:
Iedere generatie wil zijn eigen ikonen (kunnen) claimen; was ik nu twen zou ik me wellicht meer kunnen herkennen in bijv Arcade Fire - de drang naar het authentieke, het verloren gegane in onszelf en in de natuur - dan in The Editors hoe aardig (ook live) die ook klinken.


Ik zou dan The National kiezen...

avatar van Mjuman
Premonition schreef:
(quote)


Ik zou dan The National kiezen...


Die waren voor mij een goede tweede; maar live is AF top. En degenen die een indruk willen krijgen hoe actief en actueel NO nog kan klinken anno nu, verwijs ik graag naar de DVD - Live in Glasgow (2005) - bij Amazon voor ca 9 euro.

avatar van Mctijn
4,0
Mjuman schreef:
"De nieuwe van The Editors" - ik laat 'em even inzinken. Dat zou maar zo 30 jaar muziekgeschiedenis overbruggen, in een vloek en een zucht.

Til er niet te zwaar aan zeg...
Ik wil alleen zeggen dat de plaat net zo goed nu gemaakt had kunnen zijn, dankzij de goede heldere productie en de nummers die nu nog fris klinken.

avatar van Mjuman
Mctijn schreef:
(quote)

Til er niet te zwaar aan zeg...
Ik wil alleen zeggen dat de plaat net zo goed nu gemaakt had kunnen zijn, dankzij de goede heldere productie en de nummers die nu nog fris klinken.


Nee hoor, de nwste Editors wordt hier ook gedraaid. Dit is het laatste JD/NO album dat is geproduceerd door Martin Hannett. Hij wist altijd een heel bijzonder geluidsbeeld te creëren, ruimtelijk, droog en (regelmatig) kil. Closer en To Each (ACR) zijn daarvan goede voorbeelden. De exacte typering van instrumenten en ruimtelijkheid kan je dan terugvinden bijv. bij Durutti Column (debuut). Soms sta je echt verbijsterd wat die man kon maken met de techniek van 30 jaar geleden. Zijn manier om echo te creëren is echt legendarisch - zoek maar eens naar dingen over hem op YouTube. Helaas had ie ook nog een fikse neiging naar 'substance usage' - hij is niet oud geworden.

Waren er maar (meer) producers vandaag de dag zoals Hannett

avatar van Man of Sorrows
5,0
Ik gooi er nog graag Arctic Monkeys tegenaan als ikonen van deze generatie. Voor die titel lijkt The National, met alle respect, net wat te oud.

De band schijnt niet bepaald trots te zijn op dit album. Heel wat iefhebbers van Joy Division hoeven hem niet wegens het gemis van Curtis, anderen verkiezen de opvolger(s) van Movement omwille van het gebrek van een eigen karakter.

En toch is dit album een monument. Als mistroostig donker, kil document in de JD context geplaatst. Maar ook als voorloper van hun later oeuvre en als inspiratie voor andere bands en genres. De geluidsmuur die hier wordt opgetrokken heb ik nog niet vaak gehoord bij albums ouder dan '81. Wat New Order New Order maakt is dat ze binnen deze geluidsmuur nieuwe melodielijnen ontwikkelen, hier nog eens ondersteund door kille electronica. Hierdoor krijg je een geluidscollage die al aan latere shoagaze acts doet denken.

Wat eerst log en zompig lijkt gaat zich vertalen in een interessante sound met rijke klankkleur waarin je de ene dag kan verdrinken, de andere dag nieuwe dingen ontdekken. Net als PC&L en Low Life essentieel materiaal.

avatar van IllumSphere
4,5
Bij het debuut van New Order kun je eigenlijk nog heel goed horen uit welke band de bandleden vandaan komen. Net zoals bij alle platen van¨Joy Division is dit album donker te noemen en zit het vol met kille producties. In vergelijking met bijvoorbeeld hun volgende albums klinkt dit nog heel erg rock (post-punk is een nog betere benaming) georiënteerd. Ik wou zeggen dat dit heel vernieuwend klinkt, maar bij nader inzien kan ik dat beter niet zeggen. Omdat het veel weg heeft van Joy Division en andere bands afkomstig uit de jaren '70 is dit niet meer echt vernieuwend te noemen. Desalniettemin is dit een heel goed album die zeker de vier en een half verdient.

Favorieten zijn Truth (heerlijk onheilspellend en het perfecte voorbeeld van donker en kil) en The Him (één van de betere tributen voor Ian, al vind ik Elegia nog beter). Voor een eerste luisterbeurt nu al zo hoog scoren mag toch wel iets betekenen.

avatar van Premonition
5,0
Man of Sorrows schreef:

De band schijnt niet bepaald trots te zijn op dit album. Heel wat liefhebbers van Joy Division hoeven hem niet wegens het gemis van Curtis, anderen verkiezen de opvolger(s) van Movement omwille van het gebrek van een eigen karakter


De eerste zin klopt, dat zijn ze inderdaad niet. De tweede zin zal misschien voor veel fans opgaan, voor mij absoluut niet. Ik vind deze overall sterker dan UP en Closer en zeker sterker dan de albums van NO die hierna kwamen.
Movement is de ultieme postpunk plaat, donker en melancholisch met gelukkig nog voldoende gitaren naast de synths om het spannend te houden. Er zit, zoals Man of Sorrows al min of meer opmerkte, een bepaalde gelaagdheid in de muziek, waardoor het voor mij nog steeds niet gedateerd klinkt.

avatar van Mjuman
Ik ben geneigd te denken dat vergelijken van JD en New Order niet zo zinvol is. New in NO geeft al aan wat de band zelf prefereert.

Net zoals bijna elk solo-album van Sting tegen de lat van The Police wordt aangelegd, wordt elk NO-album tegen het JD-latje (slechts 2 échte albums + een handvol goede singles) aangelegd.

Ik heb uitermate grote bewondering voor NO dat onder zulke omstandigheden (verwachtingen, rouwverwerking, druk van Factory) met zo'n album kwam. De ijzige sfeer sluit imo voor een belangrijk deel aan bij Closer, terwijl de groei in het 'electronische' geluid al aangeeft waar de groep heen zou kunnen gaan. Ik vind Closer sterker en meer afgerond als geheel, dit albumis me af en toe te fragmentarisch met een te geringe uniforme visie, maar da's mijn beeld. Zeker vanaf P C & L was die visie op het geluid(sbeeld) er echt.

Meer dan JD incorporeert NO Zeitgeist, inslaan van nieuwe wegen en de fusie van totaal verschillende muzieksoorten (wave, pop/rock & dance). Dit album is een opmaat van things to come.

Dikkop
Dikkop schreef:

Een vrij donkere, saaie plaat naar mijn mening.

Luister niet naar hem.
Hij kent er niets van.

avatar van TheRookie
4,0
Dit is de perfecte avond voor dit album. Regenachtig, fris en zelf dan ook natgeregend. Deze muziek is voor mij het thema muziek voor een avond in een oude concertzaal waar de stenen muren kapot aan het gaan zijn en waar het donker is. Erg veel respect voor de muzikanten in de mensen van New Order. Je zou maar onder de druk van de dood van Ian Curtis een album moeten schrijven en opnemen. Movement is het bewijs van het verder gaan van de mens na een rouwperiode. Op dit album lijken ze nog wel vast te zitten aan Joy Division (dit laten ze na dit album dan ook definitief vallen) maar is er al verandering (movement) in de muziek. Geweldig album.

avatar van Cloud
4,5
Voor mij toch de beste plaat van NO. Het heeft natuurlijk ook wat dramatisch, een band die zonder zanger de draad weer probeert op te pakken. Ook die extra singles maken het plaatje voor mij compleet.
Bij de andere platen zit ik meer naar een standaard popliedje te luisteren en mijn hele aandacht gaat uit naar de unieke baspartijen die het geheel flink opleuken, met uitzondering van Age of Consent, Your Silent Face, The Perfect Kiss en Elegia, Wat ik een van de betere nummers vind van NO.
Natuurlijk altijd de 12'' inch versies.

avatar van dazzler
4,0
Nou, ik kan Cloud maar ten dele volgen.

Dat Movement na Still (let op die albumtitels) als nieuwe start niet helemaal uit de verf kwam,
is te wijten aan het feit dat New Order hier nog te krampachtig aan Ian en Joy Division hangt.
Dat heeft voor de JD fan (count me in) natuurlijk een vooral nostalgisch waarde.

En het is hen natuurlijk ook vergeven: respect voor de dappere beslissing om door te gaan.
Maar muzikaal staat New Order ten tijde van Movement nog niet stevig genoeg op eigen benen.

Op Power Corruption & Lies rekent New Order zowel muzikaal als inhoudelijk af
met het verdriet om Curtis en Joy Division. Dat album zit tekstueel en muzikaal bijzonder
intrigerend in elkaar. Nooit was de symbiose tussen gitaar en beats zo perfect als op PC&L.

En hoe vrolijk de beats ook lijken te stuiteren in bijvoorbeeld The Village of 586,
tekstueel wordt er toch met een aantal demonen afgerekend. Het ontdekken waard!

Op Low Life zet de groep 8 totaal verschillende nummers neer
(al lijken This Time of Night en Sooner Than You Think nog het meest op elkaar).
Voor mij hun laatste, grote plaat. Latere albums missen die unieke aanpak.

Brotherhood is in mijn ogen vooral een Peter Hook plaat
met onuitgewerkte ideeën van Sumner en sporadische bijdrages van the other two.

Technique heeft de verdienste van als peetvaders van de techno
perfect mee te kunnen met de jongere generatie Madchester bands.
Maar geen symbiose: ofwel zijn het rocksongs, ofwel zijn het dance tracks.

Maar vanaf Republic verwatert het heilige vuur, vind ik.
De bandleden geraken wat op elkaar uitgekeken en proberen de schijn op te houden.
Al moet ik toegeven dat ik die latere albums nooit echt heel veel kans gegeven heb.

avatar van Mjuman
@Dazz: ik wil hier wel op reageren - ik denk er op een aantal punten duidelijk anders over, maar ik vind dit niet de juiste plek voor zo'n discussie - eerder bij NO generiek (bandinfo).

Dan kan je me ook meteen uitleggen hoe een heilig vuur verwatert, want dat vind ik een frappante contaminatie

Gast
geplaatst: vandaag om 14:43 uur

geplaatst: vandaag om 14:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.