menu

Heart - Bad Animals (1987)

mijn stem
3,41 (82)
82 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Capitol

  1. Who Will You Run To (4:06)
  2. Alone (3:39)
  3. There's the Girl (3:50)
  4. I Want You So Bad (4:22)
  5. Wait for an Answer (4:32)
  6. Bad Animals (4:54)
  7. You Ain't So Tough (4:06)
  8. Strangers of the Heart (3:41)
  9. Easy Target (3:59)
  10. R.S.V.P. (3:38)
totale tijdsduur: 40:47
zoeken in:
Heart lift hier lekker mee op glamrock revival van de tachtiger jaren. Klinkt natuurlijk allemaal heel erg radio vriendelijk en ongecompliceerd. De hit Alone is verre van slecht te noemen, maar het is me rond die tijd een beetje een pot nat met bands als Bon Jovi, Ratt en Poison. Niet slecht maar ook geen klassieker. 2,5

avatar van BlauweVla
Ik vind het weinig met glamrock te maken hebben (eerder goede poprock), of het zou aan de haren van deze vrouwen moeten liggen, maar daar zijn het vrouwen voor (Ratt en Poison, pffff). Het moest toen logischerwijs jaren 80 klinken en ben ik blij om. Zoals de laatste 10 jaar alles weer retro jaren 70 moet klinken bij dit soort acts, want de jaren 70 zijn heilig en de jaren 80 eeuwig fout helaas.

Ozric Spacefolk
Amen to that.. Ik ga geen hele decennia afzeiken. 60's pop, 70's psychedelica, 80's hardrock, 90's grunge/alt. Elk decennium heeft zn lekkere stromingen en bands.

Verder was glamrock natuurlijk een typisch jaren 70 fenomeen.

Ratt was daarentegen een prima hardrock band en Poison een beetje een fletse popmetal band. Ik ben geen liefhebber van Poison, dus ik doe niet echt mijn best ze correct te labelen.

Heart is ook gewoon een hardrock/poprock/aor band. Geen glamrock en heel zelden richting hairmetal. There's the Girl is een prima arenarock songs, maar veel songs op deze plaat weer totaal niet.

avatar van bikkel2
3,0
Glamrock was in de 80's best weer even hot hoor. Alleen meer in een stevigere variant. Een nieuwe lichting, dat dan weer wel.

Heart is ten tijde van dit album meer A.O.R. Melodieuze rock. De glam ontgaat mij ook eerlijk gezegd.
Ik vind Heart in de 70's spannender en mysterieuzer. En dat is niet om de jaren 80 gelijk weer de nek om te draaien, maar ik ben van mening dat ze toen een echt eigen sound hadden.
Het is geen geheim dat Heart om het succes weer wat op te krikken componisten van buitenaf nodig had. Oa. Desmond Child.

Dat is er ook wel van af te horen. Tegenwoordig klinken ze weer top. Live is Heart trouwens top.

Ozric Spacefolk
Heart in de jaren zeventig wilde soms erg naar Led Zeppelin klinken.
En nog steeds, getuige de covers in hun liveshows.

Ben nooit echt een fan geweest van de Led Zeppelin-manier van rock.

Kijk zo heeft iedereen zijn eigen mening. Heart was in de 70's beter vind ik.

Ozric Spacefolk
Ik vind Heart fenomenaal in de 70's. De eerste 3 of 4 platen zijn waanzinnig.
Maar ik vind alles van Heart te gek, ook de grungekant van ze en de moderne rock die ze nu maken.

Alleen ben ik niet zo gek op Led Zeppelin, dus ik skip hun Zep-covers op de liveplaten

avatar van bikkel2
3,0
Zep is een inspiratiebron geweest voor de gezusters Wilson, dat moge duidelijk zijn.
Vandaar ook de folky/ acoustische inslag die zij in het begin lieten horen op hun albums. Naast de heavy rock natuurlijk.

Niets mis mee toch ? En wat is er mis met Zep ?

Ozric Spacefolk
Ik vind de manier van muziek maken waar Zep mee kwam, gewoon niet zo leuk.

Ik denk altijd aan de grote bands, als grote inspiratiebron voor bands en manier van componeren/muziek maken; Queen, Beatles, Stones, Zep, Floyd, AC/DC.
Daarvan spreken de Stones, AC/DC en Zep mij niet aan.

Gek is dan wel dat bands die door Zep zijn beinvloed mij wel weer liggen: Great White, Whitesnake, Y&T, etc.

Maar goed, zoals Heart rond deze tijd uit de hoek kwam, is voor mij echt uitmuntende muziek, met de opvolger als piek in hun carriere.

Neemt niet weg dat ik de eerste drie platen niet hoog waardeer. Misschien omdat ze minder rauw en rommelig waren, dat ik Heart leuker vind dan Zeppelin.

avatar van lennert
3,5
Nog steeds mierzoet, maar ik vind de songs net iets beter dan op de self-titled het geval was. Alone doet me als hit wel altijd beduidend meer dan These Dreams en doet me in enkele gevallen ook een beetje denken aan de gothic popmetal stijl zoals Within Temptation dit rond de eeuwwisseling populair maakte. Theatraal en licht rockerig, maar nog steeds vrij licht. Wait For An Answer is eveneens een mooie ballad, al is het grappig dat het (als een van de weinige songs) door de band zelf geschreven Bad Animals dan ook meteen de beste track op het album is. In ieder geval sowieso de meest 'stevige' (voor zover we daar hier nog van kunnen spreken). Geen straf om naar te luisteren, maar alsnog mis ik de oude stijl.

Voorlopige tussenstand:
1. Dreamboat Annie
2. Dog & Butterfly
3. Little Queen
4. Magazine
5. Bebe Le Strange
6. Bad Animals
7. Heart
8. Private Audition
9. Passionworks

avatar van musician
lennert schreef:
Geen straf om naar te luisteren, maar alsnog mis ik de oude stijl.

Kan ik mij volledig in vinden. Het debuut nooit meer overtroffen, is ook een conclusie.
Misschien daarom tussendoor dit album:
Heart - Dreamboat Annie Live (2007) - MusicMeter.nl

avatar van RuudC
2,0
Minder erg dan de titelloze voorganger, maar dit soort albums blijven zielloos en leeg voor me. Er is niks mis met een popplaat, maar schrijf wel zelf je materiaal. Heart liet dat al langer aan anderen over en daardoor mist het sowieso al een stukje oprechtheid en authenticiteit. Alone is een aardige single. Eerlijk gezegd verwachtte ik in dit stadium geen nummers meer te herkennen. Verder is het wederom makkelijk meezingen en is het geluid erg gelikt. Hopeloos verouderd, maar dit soort gladde en mierzoete poprock zal ooit wel weer een revival krijgen. Er wordt in elk geval wel goed gezongen. Het is misschien niet zo slecht als mijn 2* vermoeden, maar ik ben dan ook totaal geen liefhebber van deze stijl.


tussenstand:
1. Little Queen
2. Dreamboat Annie
3. Magazine
4. Bebe Le Strange
5. Dog & Butterfly
6. Bad Animals
7. Passionworks
8. Private Audition
9. Heart

Na een dag werken waar ik verplicht 2 a 3 keer daags dezelfde hits van heden ten dage moet aanhoren eindelijk naar huis in de auto. Radio aan en toen kwam "Alone" voorbij. Eindelijk weer echte muziek met drums en gitaren. En natuurlijk die prachtige stemmen met hun uithalen. Spontaan rolde er een traan over m'n wang en vroeg ik me voor de zoveelste keer af waarom waarom.

avatar van Mssr Renard
4,0
Mijlenver van de sprookjesrock van Dreamboat Annie en Little Queen en de grungerock die zou volgen levert Heart hier een typisch jaren 80 FM-rockplaat af die zo op naam van Cher had kunnen staan.
Maar dat is ook niet raar aangezien meer dan de helft van de songs door anderen is aangedragen.

Toch klinkt deze plaat lekker. Een typische studioplaat, die erg leunt op pop-rock gerichte songs met meezingrefreins, lagen en lagen en lagen synthesizers, 100den backing vocals en dikke reverbs op de leadzang en snaredrum. De spaarse gitaarsolo's leveren eerder hooklines af dan dat het daadwerkelijk messcherpe solo's zijn.

Tel daarbij op dat bijna alle songs een fade-out hebben en dat de songopstelling (rockende opener en dan een mierzoete ballad) het boekje volgt.

Heart was duidelijk het slachtoffer hier van het label. Zelfs de door Nancy gezongen singles werden extra gepushed omdat zij blond en slanker was, zodat Ann niet in de muziekvideos hoefde (zie ondermeer de video voor There's the Girl).

Toch vind ik dit een lekkere plaat. Noem je dat dan een guilty pleasure? Dan ben ik zeker guilty.

avatar van bikkel2
3,0
Ik wil niet zover gaan om de verpakking belangrijker te stellen dan de inhoud, maar één en ander ligt wel gevaarlijk op de loer op dit succesalbum van Heart.
Toendertijd - want het was dat tijdperk nu eenmaal - vond ik het wel aangename vette melodieuze rock. Geen troep, want Heart had al lang bewezen echt wel iets te kunnen, maar tegenwoordig kan ik weinig meer met deze gladde bombast.
Het ligt niet eens zozeer aan de songs, maar het komt allemaal zo klinisch binnen nu. In de 90's en in het heden zijn ze gelukkig weer een stuk natureler en zijn Anne en Nancy ook weer meer down to earth qua uiterlijk, al heeft de plastische chirurgie zijn werk al enige tijd geleden gedaan. Bij Nancy in ieder geval.
Toch heb ik een zwak voor Heart. Maar deze periode hoeft van mij niet zo. Veel prettiger als zij songs van dit album klein en acoustisch houden. Dat kunnen ze namelijk ook heel goed.

avatar van gaucho
3,5
Ik ervaar bij beluistering van deze plaat hetzelfde als Mssr Renard en bikkel2. Ik heb Heart vanaf het begin gevolgd (heb daar ook precies de leeftijd voor) en wist dus al wat ze konden.

Bij herbeluistering van Bad animals beleef ik een soort deja-vu gevoel van 'you had to be there'. Het succes van Heart was in de eerste helft van de jaren tachtig fors teruggelopen en midden jaren tachtig waren dergelijke galmende producties in de rockmuziek schering en inslag. Met een bijdetijdse - maar nu zeer gedateerde - productie en songschrijvers van buitenaf probeerden ze het tij te keren met het titelloze album uit 1985, de eerste voor platenmaatschappij Capitol.

Het bleek een schot in de roos, mede dankzij diverse grote hits waaronder de Amerikaanse nummer 1 These dreams. Die succesformule wordt hier nog wat verder uitgemolken, met nog iets meer galm en iets meer ballads. Alone (oorspronkelijk van I-Ten, de band van latere songschrijvers Tom Kelly en Billy Steinberg) leverde hen opnieuw een grote hit op, nu ook in Nederland. Terecht, want het is een bijzonder fraai nummer, ook schitterend gezongen. Resultaat: opnieuw een Amerikaanse nummer 1, plus drie navolgende singles, waarvan er nog twee in de top-10 kwamen (Who will you run to en There's the girl).

Er staan meer van dat soort semi-ballads op, waarvan met name There's the girl en R.S.V.P. mooie liedjes zijn. Op enkele andere nummers komt ook nog enig gitaargeweld om de hoek kijken, maar het is ommuurd door dikke lagen synthesizers en galm op de zangstemmen.

Vanuit de situatie waarin Heart toen verkeerde, vind ik deze koerswijziging te billijken, maar ook zelf zijn de dames Wilson hier achteraf niet zo tevreden mee, heb ik wel eens gelezen. Ach, zelf heb ik geen hekel aan dit soort jaren tachtiggeluid, al steekt het wat bleekjes af tegen eerdere en latere producties van de band. De songs zijn vrij sterk, ook al is er flink wat hulp van buitenaf voor ingeroepen. Ik mag het op zijn tijd nog steeds graag horen.

avatar van vielip
4,0
Bij mij gaat het net andersom; de jaren 80 albums waren de eerste van de band die leerde kennen. Dankzij de vette hits en omdat dat decennium mijn muzikale reis startte. Dat bepaald voor een behoorlijk deel hoe je bands en hun repertoire beoordeeld zo is me wel gebleken. Ik leerde pas (veel) later hun jaren 70 werk kennen. En ik kon er niks mee. Echt, ik vond het slaapverwekkende muzak. Weer wat later kwam dat allemaal wel goed doordat ik meer bands ontdekte die in de jaren 70 al een heel leven gehad bleken te hebben (Aerosmith, Sabbath, Status Quo enz. enz.)

avatar van Mssr Renard
4,0
Dit was ook mijn eerste Heart-plaat. Vandaar denk ik ook mijn liefde. Het ligt wat mij betreft wat in het verlengde van Tango in the Night.

avatar van vielip
4,0
Juist! Nog zo'n dinosaurus die in de jaren 70 al hoge ogen gooide en in de 80's een soort van revival maakte middels een nieuw geluid en image. En ja, ook ik vind Tango in the nnight een heerlijk album

4,0
Sterke opvolger van de AOR klassieker hiervoor met dezelfde formule, hetgeen met het wonderschone Alone een nieuwe classic opleverde. Het legde Heart geen windeieren. En hoewel de dames tegenwoordig zelf wat afstand nemen van deze periode vind ik het toch erg goede muziek. Maar ik ben dan ook een eighties child. 4 sterren

avatar van Arjan Hut
4,0
Heerlijke, soms ijzig koele AOR, wavey-toetsen, die indrukwekkende stem(men) ... Bad Animals heeft net mijn voorkeur boven de voorganger, al heeft dat denk ik meer te maken met het feit dat deze plaat tenminste een titel heeft (die mij aanspreekt) en ook de hoes bevalt me beter. Ik was 11 toen Alone een hit was, het maakte een enorme indruk. Heel krachtig, de spanning in de opbouw, een heavy nummer zonder heavy riff.

avatar van sinkthepink
4,0
Luister nu de high-res remaster van dit album uit 2021, die klinkt toch wel een stuk beter dan de blikkerige cd. Blijft een heerlijke plaat, met Ann en Nancy Wilson in topvorm.

avatar van RonaldjK
4,5
Heart kende ik van de drie hits uit 1976-1977, net-vóór-mijn-rocktijd. In 1978 omarmde ik als prille tiener rock en daarmee ook Magic Man, Crazy on You en Barracuda.
Toen bleef het jarenlang stil aan het Nederlandse hitfront, maar als in 1985 in de Verenigde Staten grote successen worden behaald met singles van het nieuwe album Heart, zichtbaar op Sky Channel en MTV, en die elpee bovendien in de dorpsfonotheek belandt, ben ik weer zwaar onder de indruk. Net als mijn zusje en een vriendin van haar overigens; de muziek klonk van twee verdiepingen in mijn ouderlijk huis.
Bijkomende troeven: de moderne productie van Ron Nevison én het machtige spel van drummer Denny Carmassi, ex-Montrose.
Voor mijn zus kocht ik opvolger Bad Animals bij Boudisque in Amsterdam, waarbij ik 'm natuurlijk op cassette zou opnemen. Iedere twijfel was weggenomen door comebackhit Alone.

Laat ik het kort houden: de open arrangementen doen het wonderwel goed, zó goed dat ze zelfs de hit overstijgen; met name in de langzame nummers is dat het geval. Soms is de sfeer bijna wanhopig, getuige I Want You So Bad, of dreigend in Wait for an Answer. De twaalfsnarige akoestische gitaar in R.S.V.P. maakte het romantische eerbetoon nóg indringender.
Ook onder de indruk was ik van de prachtige hoesfoto's, deels in zwart-wit, waarin de groep in het zwart gekleed gaat, als waren ze goths uit Londen.

Laatst in Gorinchem op een verregende zaterdag op cd gekocht bij Happy Tunes, waar ik bovendien op een goede bak koffie werd getrakteerd. En zo kruipt het plan binnen om de rest van hun discografie weer eens door te spitten, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar hun eerdere werk.
Als album is Bad Animals mijn favoriete Heart. Hoe emotioneel kan een jaren '80-album klinken, waarbij de talrijke toetsen (door gitaristen Nancy Wilson en Howard Leese gedaan) het niet steriel maar wel warm maken? Zeker met die hemelse stem van Ann Wilson is dat een inkoppertje.

avatar van Mssr Renard
4,0
Het is wel bijzonder hoe de beste songs van deze plaat niet door de leden zelf zijn geschreven. Dat maakt deze plaat een beetje heel erg mainstream en is het voornamelijk de stem van Ann (en op een song Nancy) die de plaat een eigen gezicht geeft.

Songwriters als Dianne Warren, Holly Knight en Billy Steinberg zijn altijd goed voor goud of platinum. Ik ken zoveel platen uit deze periode waar één van de schrijvers een song op de plaat heeft weten te krijgen. Mij maakt dat allemaal niet zo heel veel uit. Als ik Heart wil luisteren in hun authentieke vorm dan richt ik mij op die eerste platen tot 1980. Maar als ik lekker wel rocken en ook meezingen (al haal ik nooit die hoge noten) dan zijn Bad Animals, de titelloze voorganger en Brigade prima kandidaten.

Hun grungy/alt.rock-periode van de jaren negentig en verder, raakt mij veel minder dan deze gladde poprock met echoeënde snaredrums.

avatar van RonaldjK
4,5
Ja, gek is dat hè? Dat wij soms veel meer hebben deze gladde poprock dan met rauwere grungy/alt.rock?! Voor mij geldt dat inderdaad ook, terwijl ik andere albums kan afschrijven omdat ze te glad zijn. Smaak is een raar ding...

avatar van Mssr Renard
4,0
RonaldjK schreef:
Ja, gek is dat hè? Dat wij soms veel meer hebben deze gladde poprock dan met rauwere grungy/alt.rock?! Voor mij geldt dat inderdaad ook, terwijl ik andere albums kan afschrijven omdat ze te glad zijn. Smaak is een raar ding...


Ja maar jazzrock lust ik minder goed op z'n gladjes, om maar een voorbeeld te noemen.

avatar van LucM
3,0
Heart leerde ik kennen door de overigens prima hitsingles Magic Man, Crazy on You en Barracuda en hun uitstekende debuut Dreamboat Annie. Nadien was ik deze band uit het oog verloren (was meer in de ban van new wave).
Met Bad Animals kwam Heart hier terug in de belangstelling maar het kan mij merkelijk minder bekoren dan het debuut. Te glad en vrij anoniem al zijn de vocalen nog steeds een lust voor het oor. Hun oorspronkelijkheid hebben ze ingeruild voor commerciële zekerheid op de Amerikaanse markt (AOR).
Ik wil de jaren '80 niet afbranden maar het valt mij op dat talrijke bands en artiesten die in de jaren '70 topwerk leverden in de jaren '80 (met name in de 2e helft) met gladdere, anoniemere albums afkwamen waarbij commerce belangrijker is dan inhoud en eigenheid.

avatar van Mssr Renard
4,0
LucM, vaak niet de bands, maar juist de labels. Bands staan onder contract. En als ze geen hit kunnen schrijven dat het publiek lust, dan krijgen ze deze aangereikt via gastschrijvers. Bands zijn werknemers die geld moeten verdienen voor het label.

Die typische jaren '70-sound was niet populair. In de tweede helft van de jaren '80 was arenarock poplulair. Dus zo moest alles klinken. Zelfs van oorsprong new wavers klonken als arenarock (U2, Simple Minds). Maar er zat (wat mij betreft) ook veel goeds tussen maar ook veel wat ik minder trek.

Heart vond ik op zijn leukt tot en met Dogs & Butterfly, maar ik kan prima genieten van hun arenarocktrilogie.

avatar van LucM
3,0
Inderdaad, in de jaren '80 was arenarock (of AOR) met vaak dichtsmerende gladde synths en syndrums hot in de USA, rockbands (ook Britse) moesten zich daaraan schikken.
U2 schikte juist niet aan de arenarock maar behield hun eigen stijl (enigszins verrijkt met blues). Simple Minds ging met Once Upon a Time wel in die richting met groot (Amerikaans) succes tot gevolg.
Gelukkig kwam er de grunge in 1991 waardoor rock terug naturel klonk.

avatar van vielip
4,0
Ja toen werd het een stuk leuker inderdaad

avatar van Mssr Renard
4,0
vielip schreef:
Ja toen werd het een stuk leuker inderdaad


Het grote rockschisma. Maar Soundgarden, Alice in Chains en later de stonerrock vond ik wel gaaf. Maar die hele alt.rock die startte met Smashing Pumpkins, Radiohead, etc. Dat was niks voor mij. Weg gitaarsolo's, weg meezingrefreinen, weg gezelligheid. Althans voor mij werkt het niet.

Overigens zijn er genoeg arenarockers die ik ook niet zo goed vind. Motley Crue en Guns n Roses bijvoorbeeld.

Terug naar deze plaat; Ann en Nancy kijken er ook niet met plezier naar terug. Maar de nostalgisten onder ons wel. Want volgens mij is het vooral nostalgie wat de klok slaat hier.

avatar van vielip
4,0
Mssr Renard schreef:
Soundgarden, Alice in Chains en later de stonerrock vond ik wel gaaf. Maar die hele alt.rock die startte met Smashing Pumpkins, Radiohead, etc. Dat was niks voor mij. Weg gitaarsolo's, weg meezingrefreinen, weg gezelligheid. Althans voor mij werkt het niet.


Helemaal mee eens.

avatar van gaucho
3,5
Mssr Renard schreef:
Het grote rockschisma. Maar Soundgarden, Alice in Chains en later de stonerrock vond ik wel gaaf. Maar die hele alt.rock die startte met Smashing Pumpkins, Radiohead, etc. Dat was niks voor mij. Weg gitaarsolo's, weg meezingrefreinen, weg gezelligheid. Althans voor mij werkt het niet.

Ik had en heb ook niet veel met grunge en altrock. Al waren er zoals altijd uitzonderingen. Ik heb bands als R.E.M. en The Jayhawks bijvoorbeeld weer wél altijd goed en interessant gevonden, maar dat zijn in feite weer heel andere genres.
Van Pearl Jam en Soundgarden kan ik sommige nummers en enkele albums nog wel waarderen, maar door de bank genomen heb ik met die hele grunge-lichting ook niet veel. Wat je zegt: het zaagt maar door, de fun, de meezingrefreinen, gitaarsolo's en onderscheidende vocalen, het ging - althans naar mijn smaak - allemaal 'down the drain'. Voor mijn gevoel waren de jaren negentig een soort wasteland waar af en toe een parel in opdook. Maar het is maar net waar je vandaan komt en waar je muzikale schoonheid in kan vinden.

Ik meen dat Heart zich op een bepaalde manier wel identificeerde met die nieuwe lichting bands uit Seattle, ook omdat de band zich daar zelf gevestigd had. Heart schoof onder invloed van de tijdgeest van de jaren negentig op latere albums ook wel iets op in die richting, maar ik bleef het toch altijd wel een wereld van verschil vinden. Al snap ik ook dat de commercieel uiterst succesvolle Heart-albums uit de jaren tachtig ongeveer het tegenovergestelde waren van die grunge- en altrock-albums: een heldere productie, met naast rockgitaren ook veel keyboards, en in toenemende mate hulp van commerciële songwriters van buiten de band.
Het is vooral daarom dat de zusjes Wilson niet echt met trots op deze platen terugkijken. En dat hun albums uit de jaren zeventig een stuk puurder klinken, zal ik ook niet ontkennen. Maar een plaat als deze lijkt me hoe dan ook geen product om je voor te schamen. Hulp van buitenaf en een commerciële productie - ik vind het geen probleem, zolang het eindresultaat maar goed is.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:14 uur

geplaatst: vandaag om 09:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.