Heart - Bad Animals (1987)

Heart lift hier lekker mee op glamrock revival van de tachtiger jaren. Klinkt natuurlijk allemaal heel erg radio vriendelijk en ongecompliceerd. De hit Alone is verre van slecht te noemen, maar het is me rond die tijd een beetje een pot nat met bands als Bon Jovi, Ratt en Poison. Niet slecht maar ook geen klassieker. 2,5

Ik vind het weinig met glamrock te maken hebben (eerder goede poprock), of het zou aan de haren van deze vrouwen moeten liggen, maar daar zijn het vrouwen voor (Ratt en Poison, pffff). Het moest toen logischerwijs jaren 80 klinken en ben ik blij om. Zoals de laatste 10 jaar alles weer retro jaren 70 moet klinken bij dit soort acts, want de jaren 70 zijn heilig en de jaren 80 eeuwig fout helaas.

Amen to that.. Ik ga geen hele decennia afzeiken. 60's pop, 70's psychedelica, 80's hardrock, 90's grunge/alt. Elk decennium heeft zn lekkere stromingen en bands.

Verder was glamrock natuurlijk een typisch jaren 70 fenomeen.

Ratt was daarentegen een prima hardrock band en Poison een beetje een fletse popmetal band. Ik ben geen liefhebber van Poison, dus ik doe niet echt mijn best ze correct te labelen.

Heart is ook gewoon een hardrock/poprock/aor band. Geen glamrock en heel zelden richting hairmetal. There's the Girl is een prima arenarock songs, maar veel songs op deze plaat weer totaal niet.

Glamrock was in de 80's best weer even hot hoor. Alleen meer in een stevigere variant. Een nieuwe lichting, dat dan weer wel.

Heart is ten tijde van dit album meer A.O.R. Melodieuze rock. De glam ontgaat mij ook eerlijk gezegd.
Ik vind Heart in de 70's spannender en mysterieuzer. En dat is niet om de jaren 80 gelijk weer de nek om te draaien, maar ik ben van mening dat ze toen een echt eigen sound hadden.
Het is geen geheim dat Heart om het succes weer wat op te krikken componisten van buitenaf nodig had. Oa. Desmond Child.

Dat is er ook wel van af te horen. Tegenwoordig klinken ze weer top. Live is Heart trouwens top.

Heart in de jaren zeventig wilde soms erg naar Led Zeppelin klinken.
En nog steeds, getuige de covers in hun liveshows.

Ben nooit echt een fan geweest van de Led Zeppelin-manier van rock.

Kijk zo heeft iedereen zijn eigen mening. Heart was in de 70's beter vind ik.

Ik vind Heart fenomenaal in de 70's. De eerste 3 of 4 platen zijn waanzinnig.
Maar ik vind alles van Heart te gek, ook de grungekant van ze en de moderne rock die ze nu maken.

Alleen ben ik niet zo gek op Led Zeppelin, dus ik skip hun Zep-covers op de liveplaten

Zep is een inspiratiebron geweest voor de gezusters Wilson, dat moge duidelijk zijn.
Vandaar ook de folky/ acoustische inslag die zij in het begin lieten horen op hun albums. Naast de heavy rock natuurlijk.

Niets mis mee toch ? En wat is er mis met Zep ?

Ik vind de manier van muziek maken waar Zep mee kwam, gewoon niet zo leuk.

Ik denk altijd aan de grote bands, als grote inspiratiebron voor bands en manier van componeren/muziek maken; Queen, Beatles, Stones, Zep, Floyd, AC/DC.
Daarvan spreken de Stones, AC/DC en Zep mij niet aan.

Gek is dan wel dat bands die door Zep zijn beinvloed mij wel weer liggen: Great White, Whitesnake, Y&T, etc.

Maar goed, zoals Heart rond deze tijd uit de hoek kwam, is voor mij echt uitmuntende muziek, met de opvolger als piek in hun carriere.

Neemt niet weg dat ik de eerste drie platen niet hoog waardeer. Misschien omdat ze minder rauw en rommelig waren, dat ik Heart leuker vind dan Zeppelin.

Nog steeds mierzoet, maar ik vind de songs net iets beter dan op de self-titled het geval was. Alone doet me als hit wel altijd beduidend meer dan These Dreams en doet me in enkele gevallen ook een beetje denken aan de gothic popmetal stijl zoals Within Temptation dit rond de eeuwwisseling populair maakte. Theatraal en licht rockerig, maar nog steeds vrij licht. Wait For An Answer is eveneens een mooie ballad, al is het grappig dat het (als een van de weinige songs) door de band zelf geschreven Bad Animals dan ook meteen de beste track op het album is. In ieder geval sowieso de meest 'stevige' (voor zover we daar hier nog van kunnen spreken). Geen straf om naar te luisteren, maar alsnog mis ik de oude stijl.

Voorlopige tussenstand:
1. Dreamboat Annie
2. Dog & Butterfly
3. Little Queen
4. Magazine
5. Bebe Le Strange
6. Bad Animals
7. Heart
8. Private Audition
9. Passionworks

Kan ik mij volledig in vinden. Het debuut nooit meer overtroffen, is ook een conclusie.
Misschien daarom tussendoor dit album:
Heart - Dreamboat Annie Live (2007) - MusicMeter.nl

Minder erg dan de titelloze voorganger, maar dit soort albums blijven zielloos en leeg voor me. Er is niks mis met een popplaat, maar schrijf wel zelf je materiaal. Heart liet dat al langer aan anderen over en daardoor mist het sowieso al een stukje oprechtheid en authenticiteit. Alone is een aardige single. Eerlijk gezegd verwachtte ik in dit stadium geen nummers meer te herkennen. Verder is het wederom makkelijk meezingen en is het geluid erg gelikt. Hopeloos verouderd, maar dit soort gladde en mierzoete poprock zal ooit wel weer een revival krijgen. Er wordt in elk geval wel goed gezongen. Het is misschien niet zo slecht als mijn 2* vermoeden, maar ik ben dan ook totaal geen liefhebber van deze stijl.


tussenstand:
1. Little Queen
2. Dreamboat Annie
3. Magazine
4. Bebe Le Strange
5. Dog & Butterfly
6. Bad Animals
7. Passionworks
8. Private Audition
9. Heart

Na een dag werken waar ik verplicht 2 a 3 keer daags dezelfde hits van heden ten dage moet aanhoren eindelijk naar huis in de auto. Radio aan en toen kwam "Alone" voorbij. Eindelijk weer echte muziek met drums en gitaren. En natuurlijk die prachtige stemmen met hun uithalen. Spontaan rolde er een traan over m'n wang en vroeg ik me voor de zoveelste keer af waarom waarom.

Mijlenver van de sprookjesrock van Dreamboat Annie en Little Queen en de grungerock die zou volgen levert Heart hier een typisch jaren 80 FM-rockplaat af die zo op naam van Cher had kunnen staan.
Maar dat is ook niet raar aangezien meer dan de helft van de songs door anderen is aangedragen.

Toch klinkt deze plaat lekker. Een typische studioplaat, die erg leunt op pop-rock gerichte songs met meezingrefreins, lagen en lagen en lagen synthesizers, 100den backing vocals en dikke reverbs op de leadzang en snaredrum. De spaarse gitaarsolo's leveren eerder hooklines af dan dat het daadwerkelijk messcherpe solo's zijn.

Tel daarbij op dat bijna alle songs een fade-out hebben en dat de songopstelling (rockende opener en dan een mierzoete ballad) het boekje volgt.

Heart was duidelijk het slachtoffer hier van het label. Zelfs de door Nancy gezongen singles werden extra gepushed omdat zij blond en slanker was, zodat Ann niet in de muziekvideos hoefde (zie ondermeer de video voor There's the Girl).

Toch vind ik dit een lekkere plaat. Noem je dat dan een guilty pleasure? Dan ben ik zeker guilty.

Ik wil niet zover gaan om de verpakking belangrijker te stellen dan de inhoud, maar één en ander ligt wel gevaarlijk op de loer op dit succesalbum van Heart.
Toendertijd - want het was dat tijdperk nu eenmaal - vond ik het wel aangename vette melodieuze rock. Geen troep, want Heart had al lang bewezen echt wel iets te kunnen, maar tegenwoordig kan ik weinig meer met deze gladde bombast.
Het ligt niet eens zozeer aan de songs, maar het komt allemaal zo klinisch binnen nu. In de 90's en in het heden zijn ze gelukkig weer een stuk natureler en zijn Anne en Nancy ook weer meer down to earth qua uiterlijk, al heeft de plastische chirurgie zijn werk al enige tijd geleden gedaan. Bij Nancy in ieder geval.
Toch heb ik een zwak voor Heart. Maar deze periode hoeft van mij niet zo. Veel prettiger als zij songs van dit album klein en acoustisch houden. Dat kunnen ze namelijk ook heel goed.

Ik ervaar bij beluistering van deze plaat hetzelfde als Mssr Renard en bikkel2. Ik heb Heart vanaf het begin gevolgd (heb daar ook precies de leeftijd voor) en wist dus al wat ze konden.

Bij herbeluistering van Bad animals beleef ik een soort deja-vu gevoel van 'you had to be there'. Het succes van Heart was in de eerste helft van de jaren tachtig fors teruggelopen en midden jaren tachtig waren dergelijke galmende producties in de rockmuziek schering en inslag. Met een bijdetijdse - maar nu zeer gedateerde - productie en songschrijvers van buitenaf probeerden ze het tij te keren met het titelloze album uit 1985, de eerste voor platenmaatschappij Capitol.

Het bleek een schot in de roos, mede dankzij diverse grote hits waaronder de Amerikaanse nummer 1 These dreams. Die succesformule wordt hier nog wat verder uitgemolken, met nog iets meer galm en iets meer ballads. Alone (oorspronkelijk van I-Ten, de band van latere songschrijvers Tom Kelly en Billy Steinberg) leverde hen opnieuw een grote hit op, nu ook in Nederland. Terecht, want het is een bijzonder fraai nummer, ook schitterend gezongen. Resultaat: opnieuw een Amerikaanse nummer 1, plus drie navolgende singles, waarvan er nog twee in de top-10 kwamen (Who will you run to en There's the girl).

Er staan meer van dat soort semi-ballads op, waarvan met name There's the girl en R.S.V.P. mooie liedjes zijn. Op enkele andere nummers komt ook nog enig gitaargeweld om de hoek kijken, maar het is ommuurd door dikke lagen synthesizers en galm op de zangstemmen.

Vanuit de situatie waarin Heart toen verkeerde, vind ik deze koerswijziging te billijken, maar ook zelf zijn de dames Wilson hier achteraf niet zo tevreden mee, heb ik wel eens gelezen. Ach, zelf heb ik geen hekel aan dit soort jaren tachtiggeluid, al steekt het wat bleekjes af tegen eerdere en latere producties van de band. De songs zijn vrij sterk, ook al is er flink wat hulp van buitenaf voor ingeroepen. Ik mag het op zijn tijd nog steeds graag horen.

Bij mij gaat het net andersom; de jaren 80 albums waren de eerste van de band die leerde kennen. Dankzij de vette hits en omdat dat decennium mijn muzikale reis startte. Dat bepaald voor een behoorlijk deel hoe je bands en hun repertoire beoordeeld zo is me wel gebleken. Ik leerde pas (veel) later hun jaren 70 werk kennen. En ik kon er niks mee. Echt, ik vond het slaapverwekkende muzak. Weer wat later kwam dat allemaal wel goed doordat ik meer bands ontdekte die in de jaren 70 al een heel leven gehad bleken te hebben (Aerosmith, Sabbath, Status Quo enz. enz.)

Dit was ook mijn eerste Heart-plaat. Vandaar denk ik ook mijn liefde. Het ligt wat mij betreft wat in het verlengde van Tango in the Night.

Juist! Nog zo'n dinosaurus die in de jaren 70 al hoge ogen gooide en in de 80's een soort van revival maakte middels een nieuw geluid en image. En ja, ook ik vind Tango in the nnight een heerlijk album

Sterke opvolger van de AOR klassieker hiervoor met dezelfde formule, hetgeen met het wonderschone Alone een nieuwe classic opleverde. Het legde Heart geen windeieren. En hoewel de dames tegenwoordig zelf wat afstand nemen van deze periode vind ik het toch erg goede muziek. Maar ik ben dan ook een eighties child. 4 sterren

Heerlijke, soms ijzig koele AOR, wavey-toetsen, die indrukwekkende stem(men) ... Bad Animals heeft net mijn voorkeur boven de voorganger, al heeft dat denk ik meer te maken met het feit dat deze plaat tenminste een titel heeft (die mij aanspreekt) en ook de hoes bevalt me beter. Ik was 11 toen Alone een hit was, het maakte een enorme indruk. Heel krachtig, de spanning in de opbouw, een heavy nummer zonder heavy riff.