Heart kende ik van de drie hits uit 1976-1977, net-vóór-mijn-rocktijd. In 1978 omarmde ik als prille tiener rock en daarmee ook
Magic Man,
Crazy on You en
Barracuda.
Toen bleef het jarenlang stil aan het Nederlandse hitfront, maar als in 1985 in de Verenigde Staten grote successen worden behaald met singles van het nieuwe album
Heart, zichtbaar op Sky Channel en MTV, en die elpee bovendien in de dorpsfonotheek belandt, ben ik weer zwaar onder de indruk. Net als mijn zusje en een vriendin van haar overigens; de muziek klonk van twee verdiepingen in mijn ouderlijk huis.
Bijkomende troeven: de moderne productie van Ron Nevison én het machtige spel van drummer Denny Carmassi, ex-Montrose.
Voor mijn zus kocht ik opvolger
Bad Animals bij Boudisque in Amsterdam, waarbij ik 'm natuurlijk op cassette zou opnemen. Iedere twijfel was weggenomen door comebackhit
Alone.
Laat ik het kort houden: de open arrangementen doen het wonderwel goed, zó goed dat ze zelfs de hit overstijgen; met name in de langzame nummers is dat het geval. Soms is de sfeer bijna wanhopig, getuige
I Want You So Bad, of dreigend in
Wait for an Answer. De twaalfsnarige akoestische gitaar in
R.S.V.P. maakte het romantische eerbetoon nóg indringender.
Ook onder de indruk was ik van de prachtige hoesfoto's, deels in zwart-wit, waarin de groep in het zwart gekleed gaat, als waren ze goths uit Londen.
Laatst in Gorinchem op een verregende zaterdag op cd gekocht bij Happy Tunes, waar ik bovendien op een goede bak koffie werd getrakteerd. En zo kruipt het plan binnen om de rest van hun discografie weer eens door te spitten, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar hun eerdere werk.
Als album is
Bad Animals mijn favoriete Heart. Hoe emotioneel kan een jaren '80-album klinken, waarbij de talrijke toetsen (door gitaristen Nancy Wilson en Howard Leese gedaan) het niet steriel maar wel warm maken? Zeker met die hemelse stem van Ann Wilson is dat een inkoppertje.