Samen met
Queen - Queen (1973) het album van de heren waar ik het langst over heb gedaan om erin te komen. Je hoort bij dit album wel de ontwikkeling van de band. Als je de 1e 2 naast elkaar neerlegt hoor je dat het meer eigen "smoel" krijgt, en de sound wat meer Queen zoals ie bekend zou worden. De hoes vind ik overigens erg mooi. Leuk om te zien dat de foto nog terug zou komen in verschillende clips.
1.Procession (1:12)
Mooi intro tot het album. Aan het eind lijk ik al het refrein van Father to son te herkennen. Ondanks dat het kort is, vind ik het een indrukwekkend stukje muziek. Het bezit een stuk drama, want meeslepend is.
2.Father to Son (6:14)
Het nummer begint mooi rustig, maar al snel beland ik midden in een rock nummer. En dat is best lekker! Voor het eerst hoor ik ook de zo typische drum sound van Roger Taylor. Het eindigt weer zoals het begon, in alle rust. Mooi nummer.
3.White Queen (As It Began) (4:34)
De overloop naar dit nummer is erg mooi. De stem van Mercury betovert me wederom. Wat een vocale tovenaar was die man. Ik begrijp dat dit nummer gaat over een liefde van May. Als luisteraar wordt je meegevoerd op de mooie zang en achtergrond koortjes. Het refrein doet vermoeden dat er snel weer een rock moment ontstaat, maar al snel zit ik weer in de mooie droomsfeer. Ik hoor overigens hetzelfde gitaar geluid in de solo, die later ook in Jealousy te horen is. Erg mooi nummer!
4.Some Day One Day (4:23)
Brian May op zang. Hij heeft een warm stemgeluid, en ik luister er graag naar. Maar als je een zanger als Mercury in je band hebt, moet je dat aan hem overlaten. Met Roger Taylor heb je 3 man in de band die vocale kwaliteiten hebben. Daar zal vast enige balans in gezocht zijn, en daarom zullen de heren ook ruimte krijgen. Maar het meest indrukwekkende in dit nummer is de solo aan het eind, en Freddie op de achtergrond. Een beetje een niemanddalletje dit nummer.
5.The Loser in the End (4:02)
Die drums vallen lekker binnen zeg! Dat belooft wat. Het nummer is een langzame rocker. Daar hou ik wel van. Ook van de stem van Roger ben ik wel gecharmeerd, maar ik blijf me toch afvragen hoe het geklonken zou hebben als Freddie de vocalen waar had genomen. Het einde vind ik een teleurstelling. De solo van May wordt overheerst door een andere (onherkenbaar) geluid en het eindigt in een redelijk zooitje. De laatste 2 tracks van de witte kant vind ik redelijk gemiddeld, en stellen wat teleur in vergelijk tot de 1e 3 tracks
6.Ogre Battle (4:10)
Een wat storende opening voor dit nummer. Het is wel knap gedaan, want wat achteruit opgenomen begint loopt gladjes over in de rock gitaar van May. Dan klinkt het ineens wel erg lekker. Het is een vrij musical achtig nummer. Zoals Queen ze wel vaker maakt. Er wordt dan ook een verhaal verteld over de Ogres die in oorlog zijn. De gitaar van May klinkt lekker agressief, en geeft de sfeer van het nummer goed weer. Het musical achtige stoort me deze keer niet zo.
7.Fairy Feller's Master-Stroke (2:40)
Hoor ik daar een Synth als opener? De zwarte kant neigt wat meer naar een symfonische plaat. Niet echt mijn smaak over het algemeen. Maar Mercury is betoverend genoeg om mijn aandacht er bij te houden. De achtergrond koortjes van Taylor en Mercury maken er een magisch geheel van.
8.Nevermore (1:15)
Vlekkeloos vanuit het vorige nummer ben ik beland in een mooi piano stuk. Er wordt nog steeds een verhaal verteld. Een nummer als deze mag echt wel langer duren dan 1.15. Hier kan ik van genieten!
9.The March of the Black Queen (6:33)
Inmiddels krijg ik een beetje het gevoel dat ik naar War of the worlds aan het luisteren ben. Het wordt me dan toch teveel. Er is echt niks mis met de zang en muzikaal ook niet, maar in feite luister ik nu vanaf de 1e track van kant 1 naar één lang sprookje, en dan gaat de aversie tegen een musical achtige sfeer me toch parten spelen. Teveel tempo wisselingen, teveel gepingel, en teveel overdreven spacey koortjes. Mercury heeft waarschijnlijk al zijn inspiratie uit de kast getrokken en dat in een tig aantal minuten willen stoppen. Wellicht had ie dat wat beter kunnen verdelen. Ik haak helaas wat af tijdens dit nummer.
10.Funny How Love Is (2:50)
Een nummer wat me doet denken aan de single van Larry Lurex. Dit klinkt al weer een stuk beter! Het lijkt wel een Phil Spector productie, de Wall of sound die te horen is, is zo typisch voor zijn sound. Dit nummer redt de zwarte kant voor mij nog enigszins.
11.Seven Seas of Rhye (2:50)
Dit nummer kende ik al voor ik deze lp kende. Nooit echt mijn favoriete track geweest. Live vind ik 'm sterker.
Vooral de witte kant kan me dus bekoren. De zwarte kant is me wat teveel gepingel. Dat is mijn stijl muziek niet, en zal het nooit worden. Het is dat Queen zijn stempel op dit album heeft staan, anders had ik het nooit in bezit gehad waarschijnlijk. Het is natuurlijk wel een document, want na deze 2 albums zou Queen (wat mij betreft) alleen nog maar tot grotere hoogtes reiken. Deze 2 albums zie ik dan ook als warmdraaien voor de toekomst. En horen dus zeker bij een belangrijk deel van het oevre van de mannen. Bij mij zullen ze echter niet zoveel op de draaitafel terecht komen.